Raganorck

[Samara Jalaya]

Opgegaan in de schaduw van de Beelden staart hij naar de drie zielen die ongehinderd door zijn opstakels als zo'n afstand in zijn labyrinth hebben afgelegd. De twee beelden, monstrueuze verbeeldingen van wat eens de bewoners waren van het labyrinth, staren neer op de indringers met groen oplichtende ogen. Het zijn zijn ogen. Hij houdt ze in de gaten.

De beelden van de aardwezens zijn elk ruim vijf meter in hoogte en de lansen die ze in hun hand houden, kruisen elkaar boven de doorgang naar de volgende ruimte.

~ Samara

[Galliminus]

Galliminus deelde nog enkele slagen uit naar de wezens die voor het licht van Bardogon's zwaard vluchtte. De wezens bleven inderdaad op veilige afstand.
Hij stapte zijn twee vrienden achterna de nieuwe ruimte in. Galliminus voelde direct de koude ogen die op hen neer keken. De beelden waren weerzinwekkend, zulke wezens had hij nimmer gezien. Hij liep door richting de doorgang naar de volgende ruimte.

Hij blijft staan enkele meters voor de plaats waar de lansen elkaar vervaarlijk kruisen boven de gang. Hij draait zich om naar zijn zielsbroeders. "Iets zegt mij dat wij niet zomaar de toegang zullen verkrijgen naar de volgende ruimte,...Iets houd ons in de gaten al vanaf het begin dat we de catacombes betraden,....Het lijkt wel of de aanwezigheid steeds sterker word,......"
Galliminus wacht totdat zijn vrienden zich bij hem hebben gevoegd alvorens hij richting de volgende ruimte stapt.

Galliminus dan Maros,...Ridder in het Adelijke Regime van Raganorck

[Coldrin]

Bardogon gaat bij de twee anderen staan.
'Ach, ik heb het gevoel dat we bekeken worden sinds we de Catacomben binnen gekomen zijn. Het zal wel niets zijn,' zegt hij. Bardogon loopt onder de gekruiste lansen door.

Een flits als de bliksem doet de ogen van de beelden oplichten. Een donderslag doet ze trillen. De beelden bewegen.
Bardogon ligt op de grond en ziet de beelden bewegen.

Bardogon ~ Hoeder der zielen, Priester en drager van het Heilige zwaard nachtlicht

[santetjan]

Immense pilaren torenen in het grote gewelf tot vele tientallen voeten boven de vlakgetreden grond. Hun wanden zijn ingekerfd met duizenden etsen die de glorieuze historie van dit volk vertellen: geen van hen Onder De Aarde heeft zulke grootse daden verricht, zulke bouwwerken opgericht, zo een rijk opgebouwd.
Tussen de pilaren staan als beelden de gestalten van bewakers; hun lichamen lijken uit steen gehouwen in de brede hoekigheid van hun vormen, en hun gezichten staan trots: de diepe zwarte ogen, de brede snuit met grote neusgaten en een hoekig gebit. In hun massieve handen houden zij lange stenen lansen, hun pantser is de aarde zelf.
Aan het einde van de gang rijst een massieve stenen troon op uit de grond, een enorm gevaarte waarin vele patronen zijn gekerfd. Gezeten op de troon is wat alleen een levende berg genoemd kan worden. Zijn enorme gestalte is uitgehouwen uit steen, zijn leden lijken vastgestampte aarde, ogen zijn blauwe saffieren, lippen rottende humus. De Heer van het Gewelf kijkt uit over zijn leger van massieve stenen soldaten, brede gravers in aarde, en krioelend ongedierte. Dat hem verontrustend nieuws brengt: indringers vanuit de wereld van Veranderende Paden, vluchtig en vernietigend als wind en water.

Het zijn echter niet de indringers die hem verontrust doen verschuiven op de stenen troon: tussen de pilaren vlieten schaduwen, versterven in duisternis en licht, en komen weer bijeen achter de ruggen van zijn onderdanen - en achter de zijne. Hij hoort het gehamer in de diepte, het gebeuk op poorten die nimmer geopend mogen worden. En hij hoort de schaduwen krijsen in de vlammen van de toortsen: sssssaaaaa-yaaaaahhh!

[Galliminus]

Galliminus hoort de onheilige stemmen wederom weerklinken door de lege ruimtes, die achteraf helemaal niet zo leeg blijken te zijn. Hij rent naar voren en helpt Bardogon weer op de been. In een ruk neemt hij de priester mee naar de volgende ruimte, weg van de groteske beelden.

Samen vallen zij op de grond, maar de krijgers zijn weer snel te been. Even kijkt Galliminus om naar Tar, in de hoop dat hij hen volgt.

Bardogon en Galliminus staan in een grote ruimte waar de vuren van verderf branden. De mannen kijken voor zich uit en aan het einde van de ruimte zien zij een verschrikkelijk groot wezen wat op zijn troon zit. De Heer van het Labyrint kijkt de krijgers aan.

Galliminus roept zijn godheid Randragam aan,...en smeekt hem voor steun. Zij stonden nu oog in oog met de bron van het kwaad. Drie stervelingen op een plaats waar in geen honderden jaren een sterveling was gekomen. Ondanks de angst die door hun lichamen gierden waren zij er klaar voor,........het was nu of nooit.

((Het loopt hier op deze draad helaas 'lichtelijk' dood,...jammer ik vond het een veelbelovende verhaallijn,.......tijd voor de Moderator of Santetjan om in te grijpen?....maak het ons dan maar moeilijk en boeiend,...AUB?))

Galliminus dan Maros,...Ridder in het Adelijke Regime van Raganorck

Edited by: Galliminus at: 2/20/02 10:38:05 pm

[Coldrin]

Bardogon wordt door Galliminus rechtgetrokken en de volgende kamer in geduwde. Achter hem hoort hij voetstappen, zware voetstappen, stenen voetstappen. De opening naar de volgende zaal is klein en ze moeten zich bukken om erdoor heen te gaan.

Als hij verder de ruimte in loopt, de grootste die hij tot nu toe gezien had, ziet hij een gestalte zitten tussen de gigantische pilaren op een immense troon.

Bardogon richt zijn gebeden tot de Ene God en vraagt hem om kracht. De kracht om dit wezen van kwaad te verslaan. Hij is klaar voor de strijd, hij zou zijn dood geven als dit het kwaad zou verslaan.

Bardogon ~ Hoeder der zielen, drager van het heilige zwaard Nachtlicht

Edited by: Coldrin at: 2/21/02 5:19:23 pm

[Samara Jalaya]

(( een soort Zelda-gevoel van lang vervlogen dagen overvalt me ))

De figuur op de troon spreekt niet, maar toch lijken er woorden door het vertrek te fluisteren, lijken de stenen te zuchten en de ijle vlagen tocht klanken in de oren van de mannen te lispelen. Vreemdelingen... Vreemdelingen uit het Licht... Licht... Licht... Indringers... De vuren laaien hoog op en in een oogwenk is het wezen op de troon verdwenen. In zijn plaats zit er een meisje, hetzelfde meisje dat hen eerder is gepasseerd in de duistere gang. Ze zit ineengedoken in een hoekje van de troon, een nietige gedaante vergeleken met de schaduw die even geleden haar plaats innam. Haar angstig snikken echoëd door het vertrek, tot ze opstaat en in de richting van de drie mannen rent. Bij hen aangekomen, laat ze zich op haar knieën vallen en grijpt Bardogons mantel wanhopig vast. Ze is bleek, zo bleek en zo mager dat de last die ze torst bijna ondraaglijk zwaar moet zijn voor haar fragiele gestalte. "Ga!" fluisert ze met hese stem. "Ga! Ga langs dezelfde weg terug, het is nog niet te laat! Daag de meester van het Labyrinth niet uit! Dit is geen plaats voor halfgoden en heldendaden, hij is jullie heer hier, degene die beslist over leven en dood! Vlucht zolang het nog kan!"

De Schaduw heeft zich in de duisternis van de muur naar de drie heren begeven. Hij bekijkt ze en doorlicht ze, doorgrond ze en schat ze. Dan laat hij zich op de grond glijden en neemt de vorm aan van Tars schaduw. Vanuit daar sluipt hij dichterbij, windt zich om de enkels van de man als een wurgslang, hoger en hoger, verstikkend als een touw dat langzaam wordt aangespannen...

~ Samara

[Coldrin]

'Ach meiske, we kunnen niet terug. We moeten de schaduw verdrijven en licht brengen, boven de grond zijn de mensen afhankelijk van ons, als wij falen zal het kwade overwinnen. Maar wat zit ik hier mijn adem te verspillen. Was jij daarnet niet de schaduw? Het kwaad?
Bardogon zet een stap terug van het meisje. Hij staat naast een grote pilaar. Hij voelt iets aan zijn mouw trekken, maar als hij kijkt, ziet hij niets.

Dan ziet hij beelden, beelden van boven, beelden van een brandend Raganorck. Mensen lopen door elkaar, verdringen elkaar om zo snel mogelijk weg te zijn van het onheil. Kinderen verliezen hun ouders, ouders zien hun kinderen verdwijnen in de golven die uit de mensenzee stromen. De torens van het kasteel zijn fakkels die branden tegen een hemel gevuld met rook.

De beelden vervagen en Bardogon staat terug in de schemerige zaal met het meisje. Hij trekt zijn zwaard waarvan de permanente zachte gloed een aantal meter rondom hem doet oplichten.

Edited by: Coldrin at: 2/22/02 9:36:40 am

[Tar ap Tinyan]

Tar voelt de Schaduw als een koude rilling omhoog kruipen. Verschrikt door de onverwachte aanval, draait Tar zich om, naar zijn tegenstander toe. Echter, met het veranderen van het licht, verplaatst zijn schaduw en dus zijn vijand.

Diep van binnen voelt Tar de Schaduw als een angstig gevoel naar binnen glippen. Dit angstgevoel doet hem in woede ontbranden. Nee, schreeuwt de Tempelier in zichzelf, Nee, dit zal niet gebeuren. Diep van binnen ontbrand er een blauwe gloed, die door zijn hele lichaam gaat. De Schaduw verlaat zijn lichaam, maar blijft afwachtend in een hoek.

Ondertussen kan Tar de energie niet meer beheersen die door zijn lichaam vloeit. De Krijger zakt door zijn knieen en richt zijn ogen ten Hemel. Dan, met een brullend, onaards geluid, stroomt al de energie in een brede colom uit zijn lichaam, uit zijn schreeuwende mond omhoog...

~Tar ap Tinyan, Tempelier in de Orde van Kir Nadin, Nachschout van Raganorck~

[Galliminus]

Galliminus ziet plotseling te veel om zich heen gebeuren,..Het meisje bij Bardogon, de energie die uit Tar stroomt. Galliminus stond redelijk dicht bij Tar, en hij voelt de blauwe energie langs zijn lichaam gieren in een brandende aanraking. Hij stapt weg van Tar voordat hij zelf schade ondervind van de uitbarsting van astrale energie die Tar omringt.

"Tar ap Tinyan! Beheers jezelf,..wij zijn je vijanden niet!"
Galliminus richt zich hierna tot Bardogon en het meisje."Negeer dat wicht ze is enkel een afleiding, we moeten de Meester vinden, het moet hier ergens in de ruimte zijn."

Galliminus trekt zijn tweehander Dondertoorn, en fluistert woorden die aan zijn Godheid zijn gericht, wanneer hij spreekt klinkt wederom die dubbele ondertoon in zijn stem. Hij vraagt Randragam om Goddelijke bijstand.

" Heer Randragam, U zal ik vereren in gevecht, daarom strijd ik.
U zal ik vereren in Uw ware naam,
U zal ik vereren in leven,
U zal ik vereren in dood,
U zal ik vereren tot in de Eeuwigheid!"

Wanneer zijn gebed gedaan is voelt hij dat de Almachtige Oerdraak over hem waakt, energie vervult zijn lichaam. In een fractie van een seconde ziet Galliminus zijn gezicht weerspiegelen in Dondertoorn, geen van zijn vrienden ziet het, maar uit zijn ogen schieten voor een klein ogenblik vonken van electriciteit.
Galliminus loopt richting de troon, weg van Tar die zichzelf niet meer kan beheersen. Zijn ogen speuren de ruimte af naar de Meester van de Catacombes.

Galliminus dan Maros,...Ridder in het Adelijke Regime van Raganorck

Edited by: Galliminus at: 2/22/02 11:30:52 am

[Samara Jalaya]

Het meisje Mionee is ineengedoken bij de kreten van Tar. Een moment kijkt ze nog op naar de drie mannen, smekend, dan lijkt de grond onder haar te scheuren en vervaagt haar verschijning. Ze is een geest geweest, niets dan een illusie.

De Schaduw windt zich ondertussen dichter en dichter rond Tar, oorverdovend, verblindend, verstikkend drijft hij de nachtschout langzaam tot totale uitputting en krankzinnigheid.

~ Samara

[Galliminus]

Galliminus ziet de verdoemde klauwen van de schaduw Tar's lichaam verstikken, maar hij kan niet dichterbij komen door de astrale energie die uit Tar's lichaam lijkt te stromen.

"Tar ap Tinyan!,....Laat Bardogon en mij dichterbij komen zodat we je kunnen helpen!"
Galliminus weet dat er maar weinig op zit, Randragam is ook de belichaming van de martelaar.Ook weet Galliminus dat de dienaren van de Oerdraak als geen ander martelingen en kwellingen kunnen doorstaan, uiteindelijk zullen ook zij sterven, maar ze houden het langer uit dan een andere sterveling. De bliksem lijkt weer in zijn ogen te spelen en de onaardse stem galmt wederom door de ruimte.

" In naam des Heres Randragam en de andere Draken Heersers, Onheilig Gebroed wijk terug!! Gij zult deze sterveling onbekommerd laten! Ik beveel U! Kom tot het bloed van Randragam, en kom nu!"

De schaduw die er op gebrand was om Tar's leven te nemen word als een doek van zijn lichaam afgescheurd en schiet over op Galliminus. De schaduw heeft geen andere keus dan van slachtoffer te wisselen.In de verstikkende pijn die Galliminus nu voelt weet hij zich nog te richten naar zijn vrienden. "Doe wat jullie moeten doen, vrienden! De Schaduw mag niet meer zijn....Het was mij een eer samen met jullie dit gevaar tegemoet te gaan."

Galliminus dan Maros,...Ridder in het Adelijke Regime van Raganorck

Edited by: Galliminus at: 2/22/02 2:39:03 pm

[Coldrin]

Bardogon loopt met grote passen over de stenen. Zijn stappen klinken hol in de ruimte. Hij gaat verder en verder van de anderen vandaan. In opvolging van Galliminus woorden begint hij de Meester te zoeken. 'Had ik hier nu maar wat van dat zwart kruid dat ik aan Coldrin gegeven heb.' mompelt hij.

'We zullen niet falen, we kunnen niet falen, maar is de dood nu geen gift,' zegt Bardogon als hij Tar ziet.
Langzaam kronkelt hij langs de pilaren, onderzoekt hij elk hoekje van de zaal, maar hij kan de Meester de schaduwen niet vinden. Het valt hem wel op dat de zaal proper is, geen stof, geen beenderen, een echte troonzaal. Dan schiet hem iets te binnen. De zaal is donker, een soort van schemerdonker, maar toch donker. Verdwijnen schaduwen niet als er licht is, maar ze worden ook sterker als er licht is. Hoe sterker het licht, hoe donkerder de schaduw. Maar als er nu overal licht is, kan er dan nog een schaduw ontstaan?

Bardogon loopt naar Galliminus. 'We moeten licht hebben. Zo een licht dat er geen schaduwen meer zijn. Misschien helpt dat? Als het licht niet goed uitgedacht is, dan ontstaan er donkere schaduwen, en dit zullen sterke wezens zijn, denk ik. We zullen dan geen tweede kans meer hebben.' Hij wil nog meer zeggen, maar zijn woorden verdwijnen als sneeuw voor de zon als hij Galliminus eens goed bekijkt.

De Priester van Randragam lijdt pijn, dat was te zien. Bardogon hoort de woorden die de man spreekt.
'Nee, we zijn te samen gekomen. We zullen te samen overwinnen.'

Bardogon richtte zich tot zijn god, de Ene.

Ik vraag nooit niet veel. Er zijn er anderen die meer vragen dan ik. Ik vraag u nu, geef mij de kracht om het kwaad te weren, geef mij de kracht om het te verdrijven.

Bardogon voelde de energie door zijn aderen kruipen, hij voelde hoe de Ene God bezit van hem nam. Hij verloor de controle over zijn lichaam toen de God zijn hersenen in nam.
Bardogon, de Ene liep naar voren, op Galliminus toe. Hij hief zijn handen en legde ze op het hoofd van Galliminus.
Bardogon voelde zijn handen branden alsof hij ze in het vuur van de hellepoort had gelegd.

Dan, plots was alles gedaan. Het brandend gevoel verdween. Hij kreeg terug controle over zijn lichaam. Bardogon zakte versuft ineen. Hij deed moeite om het bewustzijn niet te verliezen. Hij stond terug op en keek rond. Hij zag in de zaal een tafereel des duivels afspelen. De Meester der Schaduwen werd door de God van het Licht, de Ene aangevallen, maar het leek alsof de Schaduwen zouden winnen.

'We moeten iets doen,' schreeuwde Bardogon naar Galliminus en Tar, ookal wist hij niet of zij nog wel iets konden doen.

Bardogon ~ Hoeder der zielen en drager van het heilige zwaard Nachtlicht

Edited by: Coldrin at: 2/22/02 3:29:02 pm

[Galliminus]

Galliminus voelt Bardogon's hand op zijn voorhoofd en hij merkt dat de schaduw van zijn lichaam scheurt. Een velle lichtbron ontstaat in de ruimte. Een lichtbron waar de grote Schaduw omheen weeft. Twee ultieme krachten, Titanen krachten zijn in gevecht met elkaar.

Als Galliminus bekomen is van de ijzige klauwen van de schaduw richt hij zich samen met Bardogon op het schouwspel wat zich voor hen afspeelt.
'Wat konden zij doen?Zij waren slechts stervelingen.'
Een bloedhete wind joeg door de ruimte en de vuren werden groter. Vanuit het plafond van de ruimte kwamen talloze schaduw wezens tevoorschijn. Waarschijnlijk had hun Meester hen geroepen om hem bij te staan. De kleinere Schaduw Wezens vielen ook de Almachtige lichtbron aan, en het licht begon te dimmen. Galliminus keek Bardogon en Tar aan."Dit is onze verantwoordelijkheid!,...Deze wezens zijn voor ons."
Galliminus hief zijn vertrouwde Dondertoorn en stormde op het schouwspel af richting de vervloekte wezens die hun Meester hielpen.
"Bij Randragam!!", en de mannen gingen de wezens te lijf.

Galliminus dan Maros,...Ridder in het Adelijke Regime van Raganorck

Edited by: Galliminus at: 2/22/02 4:03:05 pm

[Coldrin]

Bardogon trekt Nachtlicht. De kling licht fel op bij de herkenning van de macht van de Ene in de zaal. Bardogon loopt naar de schaduwwezens toe en hakt er op in. Keer op keer, slag op slag verdwijnen er wezens, maar het lijkt alsof er telkens weer meer bijkomen.