Raganorck

[Coldrin]

Bardogon bestudeert de wezens die voor hun zweven. Onderwijl schudt en trilt de aarde. Hij moet moeite doen om zijn evenwicht te bewaren.
Dan heeft hij plots hun zwakke punt door. Bardogon rent naar voren en stoot zijn zwaard in een van de wezens. Een ijzingwekkende schreeuw volgt, maar het wezen is verdwenen. Twee blijven er over.
'Die wezens zijn soms van een vaste materie en soms vluchtig. Als ze het donkerst zijn, dan zijn ze vast. Dan moeten we toeslaan.'
Bardogon gaat terug bij de groep staan. Het schudden wordt heviger en hij valt. Hij voelt zich naar de rand rollen, naar het ravijn toe.
Zijn handen proberen houwvast te vinden. Ze schrapen over de grond, maar dan, plots, vinden ze houwvast. Het lijkt een of andere wortel. Bardogon trekt zich recht en bekijkt de wortel waar hij zich aan vast heeft kunnen houden.

Het is geen wortel. Het is een menselijk been dat in de grond vast zit.

Bardogon ~ Hoeder der zielen, Priester en drager van het Heilige zwaard nachtlicht

[Galliminus]

Galliminus voelt nog steeds geen pijn, maar het bloed blijft zijn witte gewaad steeds roder kleuren.Na zijn vele jaren in het Roänische leger merkt hij op dat hun eigen strategische positie zeer penibel is.
Even komt de luitenant die hij eigenlijk was weer boven.
"Mannen! We moeten doorlopen naar de overkant, weg van het ravijn. LOPEN!!!", schreeuwd hij, en hij blijft vervaarlijk zijn tweehander zwaaien richting de onheilige creaturen.
Galliminus ziet de wond in zijn zij, en weet dat géén sterveling op den duur zo'n wond kan overleven. Hij zal enkel een last worden voor Tar en Bardogon. Hij loopt achteruit richting de overkant wanneer hij Bardogon ziet opstaan,..bijna was de Priester van de Ene God, zijn dood tegemoet gevallen. "Schiet op! Bardogon, Tar!,...ga langs mij en naar de overkant, als we hier blijven vechten zijn we verloren."

Galliminus dan Maros,...Ridder in het Adelijke Regime van Raganorck

Edited by: Galliminus at: 2/15/02 11:58:51 am

[Tar ap Tinyan]

De grond begint steeds meer te trillen onder hun voeten. Wankelend rennen ze voort, met moeite staande blijvend en de aanvallen van het laatste schaduwwezen ontwijkend. Uiteindelijkstopt Tar voor een ogenblik en laat de anderen passeren. Met een soepele beweging van zijn pols, stroomt de magie van zijn runen via zijn hand naar de laatse schaduw, die blauw opgloeid door het licht en dan verdwenen is. Hij rent weer verder, de rest achterna.

"Laat ze in het licht baden, dan zijn ze ook weg." roept Tar zijn vrienden toe. Die zijn al aan de overkant van het ravijn gekomen en zien hem naderen. Voor Tar opent zich een enorme scheur in de grond. Met uiterste inspanning springt tar naar de overkant, land op de rand en kan zijn evenwicht niet hervinden. Hij wankelt naar achteren, niet meer in staat zichzelf te controleren...

~Tar ap Tinyan, Tempelier in de Orde van Kir Nadin, Nachschout van Raganorck~

[Galliminus]

Galliminus is bijna aan het einde van het pad wat toegang verschaft naar een nieuwe ruimte, en hij ziet Tar bijna vallen. Ondanks zijn zware verwonding hoeft hij niet twee keer na te denken. Hij laat zijn tweehander vallen en rent als de gesmeerde bliksem op de kloof af die ontstaan is in het pad.
Hij ziet nieuwe Schaduw Wezens om hen heen fantomen, lachend en schreeuwend, zij komen vanuit de duisternis van de kloof naarboven.

Hij ziet Tar vallen, en de Randragam Priester neemt een ferme duik richting de kloof, de laatste paar meters schuift hij over de grond, en hij gooit zijn linker arm, zijn zwaard arm, blind de kloof in.
Hij was net op tijd, Tar weet nog net zijn arm te grijpen, en de wond van Galliminus veroorzaakt een scheurende pijn nu Tar aan zijn arm hangt.
Galliminus kijkt naar beneden en ziet Tar hangen, ook ziet hij dat het geen pad was waar ze over liepen maar het was een brug. Galliminus trekt Tar een stuk naar boven."Probeer houvast te vinden, mijn Vriend, ik hou je niet veel langer meer,..Ik glij zelf ook richting de kloof"
Galliminus weet dat zij beiden vrij staan voor aanvallen van de onheilge wezens,...en hij roept met de Karma energie wat hij nog in zijn lichaam voelt Randragam aan. Zijn stem lijkt te veranderen, en krijgt een dubbele ondertoon.

"" Heilige Randragam, Meester der Storm, Brenger van Donder, Gever van Vuur en Leven. Hoed deze stervelingen voor de vernietigende invloeden van het Kwaad. Oh, Randragam U dienaar smeekt om uw bijstand ""

Wanneer Galliminus zijn stootgebed heeft gedaan, lijkt het alsof er electriciteit uit zijn ogen kraakt, en hun beide lichamen worden omgeven door de blauwe energiestromen die over hun lichamen lijken te dansen.
Ieder Schaduw Creatuur wat dichterbij komt om een aanval uit te voeren krijgt een ferme schok van een lading die van de Lichamen van de twee af lijkt te dansen. De geraakte wezens schieten huilend van pijn weg, en blijven op afstand.

Galliminus trekt Tar omhoog terwijl de man naar boven klimt, en ze lopen omgeven door de beschermende energie van de Heilige Randragam richting hun vriend die bij de Poort naar het nieuwe gewelf staat te wachten.

Galliminus dan Maros,...Ridder in het Adelijke Regime van Raganorck

Edited by: Galliminus at: 2/15/02 6:14:32 pm

[Tar ap Tinyan]

Nog wat geschrokken van zijn bijna valpartij, bedankt Tar Galliminus.
Dan bekijkt hij de Poort waar ze voor staan. Deze is gesloten en zelf met vereende krachten niet te openen. Tar concentreert zich en de runen in zijn gezicht gloeien op. Dan blijken er aan de binnenkant van zijn hand, in zijn handpalm, ook enkele runen te staan. Hij duwt een handpalm tegen het slot aan, dat bij de aanraking wegsmelt.

Met een lichte duw, zwaaien de deuren zeer gemakkelijk open en ze betreden het nieuwe Gewelf...

((OOC: Sorry dat ik weinig reageer de laatste tijd, maar mijn vriendin logeert al enige dagen bij mij en zit me elke keer kwaad aan te kijken als ik achter de pc bezig ben. Vanaag bemn ik bij haar, maar morgen ben ik wel weer vaker online. Nogmaals sorry voor het ongemak ))

~Tar ap Tinyan, Tempelier in de Orde van Kir Nadin, Nachschout van Raganorck~

[Galliminus]

((OOC: LOL, ik ken dat, ik woon samen met m'n vrouwke, maar deze afgelopen week heeft ze vaak moeten werken overdag, en ik werk s'nachts en s'ochtends. Ik kan het dus iets strategischer plennen,..wees der zuinig op Tar,..die computer is er altijd nog! en dit > moet je proberen te voorkomen))



De drie lopen door de opening,het blauwe licht wat hen omringde verdwijnt, en een dicht duister komt hen tegemoet. Galliminus knielt op de plaats waar hij zijn tweehander had laten vallen en steekt een nieuwe toorts aan met zijn tondeldoos. Zijn tweehander stopt hij terug in de schede op zijn rug.
Hij stapt voorzichtig naar voren, en de toorts werpt licht op deze ruimte.
Het is een grote koepellvormige hal, en aan vier zijdes zijn wederom doorgangen te vinden,..zij staan nu achter een van die doorgangen.
Galliminus ondervind het als een angstaanjagende gedachte dat de schaduw wezens hen niet naar deze ruimte volgen.
De ruimte is in zijn geheel bewerkt met ornamenten en vreemdsoortige beelden.
Voor alle veiligheid sluit Galliminus de poort achter hen. Hij kijkt zijn vrienden aan, en gaat even op de grond zitten. Hij scheurt een stuk van zijn mantel af, en haalt uit zijn buideltas een medici-knapzak tevoorschijn met verband en geneeskrachtige kruiden.
Hij doet zijn plaat-maliënkolder uit, en de wond aan zijn zijde is nu goed te zien. Het is een diepe vleeswond en het bloeden lijkt niet te stoppen. Galliminus ziet ook redelijk bleek, hij heeft al veel bloed verloren. Hij plaatst een omhulsel met bladeren gevuld met kruiden op de wond, en doet er een drukverband op. Hij vraagt een van zijn metgezellen of zij het stuk wat hij van zijn mantel heeft afgescheurd om zijn middel wil binden.
Wanneer de wond afgebonden is staat hij moeizaam op, en kijkt eens goed in het rond.
"En nu? We hebben de keuze uit drie poorten, welke nemen we? Laten we de poorten eens wat van naderbij bekijken, misschien worden we dan wel wat wijzer zodat we de meest geschikte poort kunnen kiezen."
Galliminus loopt naar de poort rechts van hen.

Galliminus dan Maros,...Ridder in het Adelijke Regime van Raganorck

Edited by: Galliminus at: 2/15/02 1:43:44 pm

[Coldrin]

Het gewelf dat ze betreden lijkt uit de rotsen en grond te zijn weggebrand. Het is hoger dan de hoogste torens van Raganorck. Het is donkerder dan de donkerste stegen.
De beelden die erin staan hebben allen een illustere grijns op hun stenen gezichten. De ogen lijken hen te volgen terwijl ze door de ruimte lopen. Bardogon ziet dat het gewaad van Galliminus rood is geworden onder zijn bloed.
Ze stoppen toen ze de drie poorten zien. Elke poort aan een zijde van de zaal. Achter hen is de vierde poort.
Bardogon loopt naar de poort recht tegenover hem. Hij bekijkt ze en ziet de ijzeren ringen die dienen om de poort open te trekken. Op de poort zijn ijzeren verstevigingen gemaakt die groen oplichten als hij dichterbij komt. Bardogon ziet tekens op de poort staan en grote koppen van een vreemd wezen. De figuren van het wezen zijn steeds anders, steeds angstaanjagend. Plots herkent hij de tekens.
'Ik ken deze taal, die hier op de poort staat,' roept hij uit, luider dan verwacht.
'Het is een oude taal, maar ze leeft nog ergens voort aan de noordkant van Raganorck. Er staat:
Dieper en dieper gaat de gang.
Tot hij komt aan huizen vergeten al lang.
Er schuilt gevaar in elke straat.
Wee hem die een misstap begaat.
Er is een wezen kwaad en groot.
Dat velen van ons heeft gedood.'
'Hmm, geen bemoedigende gedachte. Het wezen dat hier getekend staat, moet dus het kwaad zijn waarover ze spreken. Waarschijnlijk is het iets totaal anders dan waarnaar wij op zoek zijn. Het kan zelfs zijn dat de Schaduw dit wezen al verteerd heeft.'
Bardogon heeft de woorden nog maar juist uitgesproken of een zware klap doet de deuren waarvoor hij staat trillen.

Bardogon ~ Hoeder der zielen, Priester en drager van het Heilige zwaard nachtlicht

[santetjan]

Gedaanten schuifelen door de gangen, mechanisch, zonder aandacht voor de omgeving: zij lopen hier reeds honderden jaren, elke stap die zij zetten onderdeel van een mechaniek dat geperfectioneerd is in al de eenzame jaren onder zand, humus, en steen.
Om hen heen trilt de grond: wanden, vloeren, en plafonds hellen vervaarlijk, maar het schijnt geen van hen iets te doen. Door de dikke lagen puin en aarde weerklinkt het geluidloze krijsen van rijzende en stervende schaduwen; zij lijken het niet te horen.
Hun pas voert hen stampend door de trillende gangen, hun massieve lijven worstelen zich door instortende holten, slaan de vloeren van lange hallen plat. Langs hun lijf hangen de enorme klauwarmen die voortdurend van vorm veranderen, en met hun handen als mokers beuken zij op de duizend jaar oude stenen poorten, die slijtsporen vertonen van lange, eenzame jaren van gebons diep onder de grond.
Achter de deuren klinkt het gegrom van een eeuwenoud beest, dat in zijn woede tegen de wanden slaat: de muren trillen en beven en verpulveren onder zijn machtige slagen.

Het midden van de kamer is vrij van de trillingen, hoewel de vlammen flakkeren: de vlammen van een enorm laaiend vuur dat nu eeuwen in de lucht heeft gehangen, rode en blauwe tongen uitbrakend, altijd opstijgend naar de zwarte roosters ver, ver boven de bron.
De vlammen likken de wanden van de kamer, maar bereiken hen niet: de muren zijn gehuld in steeds wisselende schaduwen, die altijd elkaar raken. Meer dan eenvoudigweg schaduw is het: gelijk de mist die bij dageraad en de val van de avond rondwaart in de voortdurend veranderende straten van een bloeiende stad, woelt de schaduw in een dikke massa, vloeibaar en toch vast, vlietend en toch verstikkend - verhullend en leven stelend. Geluidloos brult de schaduw als het gebons van vele enorme mokers boven het loeien van het vuur uit te horen is, en de muren beven.
De Schaduwmeester wikkelt zich om het vuur, slaat tegen de wanden, en kijkt neer op zijn rijk van duizend jaren.
Ver boven hem wikkelen de oplaaiende vlammen duistere kamers in een verschietend licht, en tussen de tongen krijsen en dansen de schaduwen, vlietend en vorm aannemend, oprijzend en wegschietend: ze zingen en krijsen: sssaaaaa-yaaaah!

[Galliminus]

Galliminus buigt zijn pad af die naar de rechtse poort liep, en vergezeld zijn vriend, Bardogon, die bij de onheilspellende poort staat. Na het horen van Bardogon's woorden spreekt hij.
"Om de een of andere rede lijkt het mij geen goed idee om deze poort te nemen", en een spottende blik is af te lezen in zijn gelaat.

Plotseling grijpt hij naar zijn tweehander wanneer een onaards vuur begint op te branden in het centrum van de koepelvormige ruimte. De vlammen slaan kapot op de roosters die aan het dak van deze ruimte zijn bevestigd. Ook horen zij allen de infernale stemmen die iets lijken te roepen in koor,....maar Galliminus kan niet opmaken wat zij roepen. Evenmin kan hij bepalen waar de geluiden vandaan komen, het lijkt wel overal rond hen heen te spelen.
"Laten we eerst ook de andere poorten bekijken, misschien maakt dat ons wat wijzer,...want om deze poort te nemen lijkt mij een beslissing van een dwaas."
Galliminus loopt weg van de poort, en zakt door zijn knieën, grijpend naar de wond die een van de Schaduw Wezens hem had toegebracht. Zijn zijde waar de diepe wond zich bevind voelt voor hem koud aan, en hij heeft er zware twijfels bij of hij nog lang zal leven,..laat staan weerstand bieden tegen de volgende horde van onheilige creaturen,...Hij zal een last worden voor zijn reisgenoten in deze toestand.
Met veel moeite en een gezicht getekend door pijn loopt hij naar een van de andere poorten,..en hij probeert de bloedstollende kreten die hij om zich heen hoort te negeren.

Galliminus dan Maros,...Ridder in het Adelijke Regime van Raganorck

Edited by: Galliminus at: 2/15/02 8:24:05 pm

[Galliminus]

((OOC:Santetjan,..Ik hoop dat je de Legendes die Ophelia heeft verteld aan Galliminus, en toen de Drie samen waren goed hebt gelezen,...dan weet je wat ons wacht in de Catacombes,...voor de rest heb ik geen commentaar,..mooi werk zelfs. ))

Galliminus dan Maros,...Ridder in het Adelijke Regime van Raganorck

Edited by: Galliminus at: 2/15/02 7:04:25 pm

[Coldrin]

Bardogon ziet de vlammen die in het midden van de ruimte het plafond lijken te kussen. Hij draait in het rond om de stemmen te kunnen zien die rondom beginnen te praten.

Bardogon voelt zijn hoofd licht worden en moet zich tegen een steen recht houden om niet omver te vallen.
Door zijn hoofd spoken beelden van branden, van mensen die levend verbrand worden. De beenderen dienen als voedsel voor het vuur. Hoger en hoger wakkert het aan en verteerd alles.

Bardogon begint te zweten ookal is het koud in de ruimte. De vlammen geven geen warmte af. De stemmen blijven komen, dan weer hoog, het volgende moment laag.
Bardogon voelt dat zijn gedachten ingenomen worden door een ander soort entiteit. Ga dan, ga dan naar het midden van de zaal, ga.
'NEE!!' roept hij. 'Ik zal mij niet overgeven! Ik zal voortgaan en jullie vernietigen! Met de kracht van de Ene zal ik het halen.' De stemmen verdwenen uit zijn hoofd, maar waren nog wel aanwezig in de ruimte. Hij kon weer helder denken en had geen steun van de muur meer nodig.

Bardogon ~ Hoeder der zielen, Priester en drager van het Heilige zwaard nachtlicht

[Samara Jalaya]

Een nieuwe trilling golft door de vloer van de zaal en een plotselinge regen van mist lijkt over het vertrek neer te dalen. Het koepeldak licht even fel op, als door de donder in brand gezet, het volgende moment is het weer duister en circelt slechts de ijle mist als een poolstorm in het midden van de zaal. Dan onverwachts klinken er voetstappen. Ze lijken uit de verte te komen, de verte die rechts wordt afgesloten door een van de drie poorten. Iets lijkt nader te rennen, dichter en dichterbij, tot de drie mannen de gestalte kunnen ontwaren. Het is een meisje, haar huid en gewaad wit als de sneeuw, dat ongehinderd door de poort of iedere andere materie, het vertrek binnen komt rennen door de rechter deur. Haar witte jurk en lange zwarte haar wapperen achter haar aan, ze gaat ongeschoeid en heeft een arm om haar gezwollen buik geslagen. Haar angstige blikken gaan steeds achteruit, over haar schouder, alsof iets haar dicht op de hielen zit. "Het komt!" fluistert de mist. "Het komt!"

Een moment later is het geestenmeisje verdwenen door de linker poort.

~ Samara

[Galliminus]

Zwaarverwond,en knielend, maar nog steeds bij zinnen draait Galliminus zich om naar Bardogon.
"Mijn Vriend, gaat het?", Galliminus kijkt Bardogon aan, en ziet dat hij zijn gedachtes weer op een rij krijgt.
" Het is te laat om terug te keren,...onze terugweg is verdwenen, de brug is vernietigd,..We hebben geen andere keuze dan door te gaan. We moeten de andere poorten bekijken, en ons niet laten verleiden door het Kwaad,...." Galliminus staat weer op en fluisterd, "Randragam is met ons en hij zal ons niet falen."
Hij wacht op Bardogon, en wenkt intussen Tar om bij hen te komen.

Galliminus dan Maros,...Ridder in het Adelijke Regime van Raganorck

[Coldrin]

'Met mij gaat het nu weer goed. Maar gaat het met jouw? Je lijkt veel bloed verloren te hebben. Ik ken wel een bloedingstoppende bezwering, maar daarmee heb je al je verloren rode stof niet terug. En ik weet niet of het lukt omdat je bij een andere orde hoort. Bij mensen zonder orde lukt het, maar bij leden van een andere orde...'
zijn woorden werden onderbroken toen er plots een mist in de kamer kwam hangen. Hij zag een witte flits van zwart haar en witte kleding, maar het was voorbij voor hij het goed kon bekijken.
'Wat was dat?'

Bardogon ~ Hoeder der zielen, Priester en drager van het Heilige zwaard nachtlicht

[Galliminus]

"Ik denk dat de schone Deerne die wij zagen de Vrouwe was die de Heer van deze Catacombes nooit kon krijgen, zij werd opgesloten samen met hem in deze vervloekte catacombes,...Naar mijn idee was zij de vrouw waarvan wij het standbeeld zagen in de ontvangst hal van deze vervloekte gangen" Galliminus denkt na over de legendes die Ophelia met hen deelden.

"Maar het gaat wel met mij,...het bloed van Randragam zal mij genezen mettertijd"

Galliminus loopt richting de linkerpoort, de poort waaruit de schimmige vrouwe tevoorschijn kwam.

Galliminus dan Maros,...Ridder in het Adelijke Regime van Raganorck

Edited by: Galliminus at: 2/16/02 11:48:56 am