Raganorck

[Uriel]

De dreigende tonen bleven door de stenen zingen, het licht kroop dichter en dichterbij en Kind van de Koude had maar een uitweg. Dwars door het ding dat het menswezen had gebruikt. Hij had gezien hoe het ging. Hij moest enkel snel zijn. Menswezens aan de andere kant van de deur. Ze zouden jagen, zeiden de stenen, hem niet vertrouwen, zeiden de stenen. Hij zou moeten vluchten en snel zijn, maar hij moest hiet weg. Adrenaline raasde door het tengere lijfje. Hij wachtte nog een moment. Het juiste moment... daar was het zeiden de stenen. Hij waagde de sprong naar de deur, haakte een klauw over de klink. Het werkte de deur vloog open door zijn gewicht en gelijk maakte hij van de verwarring van de menswezens gebruik om langs hen te glippen en de gang in te vluchten.
Rechts, zeiden de stenen en naar rechts ging het, nu Links, Rechts, Rechts Rechtdoor een lange gang door. Hij vertrouwde op de stenen. Zijn verstarde broeders wisten de weg, wisten wat ze deden.

Kind van de Koude naar de Dwalende Kamers; In duister gehuld.

[Lucer Vincero]

Maar voordat Lucer zijn betoog weer kon hervatten hoorde hij aan de andere kant van de deur een zacht tikken, een klap tegen de deur die daarna openvloog. Een klein wezen, een schaduw schoot langs hen heen en op dat moment voelde Lucer zijn steen opvlammen tot een ongekende intensiteit. Hij greep naar de steen en kromp ineen van de pijn. Langzaam zakte hij op zijn knieën de steen met twee handen omklemmend om hem van zijn borst af te houden.
Dit alles gebeurde slechts in een paar seconden en de steen bedaarde weer zo gauw het wezen verdwenen was, maar het had wel blijvende schade aangericht. Maar de vlekken voor zijn ogen, de vlammende pijn in zijn borst en zijn handen, ze deden er niet toe. Zijn gedachten waren bij wat hij gezien had, het was onaards geweest maar het was ook te vlug geweest om het goed te kunnen zien.

~ Ik ben onnavolgbaar waar de zee mijn voetstappen heeft weggewassen. ~

[Uriel]

Een bediende kwam uit een zijgang. Hij was blij dat hij eindelijk de Vrouwe gevonden had. De heren in de Grote Hal zouden ondertussen wel al ongedurig geworden zijn. Hij zag dat ze in gesprek was met een heer. De heer Lucer, schoot het door hem heen. Haar raadsman als hij de roddels uit de keuken mocht geloven, Mieke dacht dat hij meer dan alleen haar raadsman was en het feit dat hij hen beide zo vroeg op de middag en wel erg laat op de ochtend bij de kamers van de Vrouwe aantrof leek dat te bevestigen, maar goed. Niemand geloofde Mieke en de persoonlijke aangelegenheden van de Vrouwe waren niet aan hem besteed. Eerbiedig hield hij de gepaste afstand en hield zijn hoofd gebogen totdat Zij het zich zou verwaardigen hem aan te spreken. Dan zou hij zijn boodschap doorgeven en kon hij terug naar de keuken om wat te eten. Hij had nu al weer honger.

[Samara Jalaya]

Een flits en Ophelia was alle dralende, buigende, vragende personen in haar bijzijn vergeten. Het verzoek van de Heer, de gepaste, bescheiden entree van de bediende. Ophelia zag ze niet meer. Haar alerte blik, de blik van een katachtig roofdier hadden de twee, drie seconde van het voorgaande schouwspel uit het moment gepikt en vastgehaakt in haar geheugen. Een kind, een dier, wat was het geweest? Geen van beiden. Alletwee. Het ding uit haar droom, het kindje dat gehuild had. "Wacht!" riep ze.

Het zware fluweel van haar rokken verzwaarde haar gang en beperkte haar in snelheid en beweging. Toch rende ze en probeerde zijn spoor te volgen. De stenen spraken zowel tegen hem als tegen haar, zoals ze duizend verwarrende dingen in het oor van een ieder fluisterden en verwarring schepten bij hen die hun spraak niet gewend was.
"Wacht!" fluisterde Ophelia. Haar vertrekken lagen ver achter haar, de gang die ze in was geslagen daalde in hoogte bij iedere stap die ze zette. Het was er duister en vochtig, stil en verlaten. "Kind!" fluisterde ze.

~ Samara

[Samara Jalaya]

>> Ophelia gaat achter Kind van de Koude aan, naar... In Duister Gehuld.

~ Samara

[Lucer Vincero]

In dezelfde paar seconden zag hij ook de Vrouwe wegrennen achter het wezen aan. Is dit de wolfman? Of is het een ander wezen dat dit kasteel herbergt? Als het de wolfman is dan moet ik het, en de Vrouwe volgen; ze kan in groot gevaar zijn.
Instinctief gleed zijn hand naar de plek waar het gevest van zijn zwaard had moeten zijn, maar deze was nog bij de poort herinnerde hij zich. Vlug pakte hij het mes uit een binnenzak van zijn tuniek, hij zou er niet veel aan hebben tegen de wolfman maar het was alles wat hij had.
Hij volgde de kleine haken in het tapijt die het wezen had achter gelaten.
Maar andermaals speelden de gangen met hem, een paar keer verloor hij bijna het spoor uit het oog maar het lukte hem (zij het langzaam) het spoor te volgen.

Lucer>>De Dwalende Kamers>>In duisternis gehuld.

~ Ik ben onnavolgbaar waar de zee mijn voetstappen heeft weggewassen. ~

Edited by: Lucer Vincero at: 5/18/03 2:17:54 pm

[Uriel]

De loopjongen haalde zijn schouders op bij het zien van de chaos. Een mooi verhaal zo te zien. Lucer Vincero en de Vrouwe in de koninklijke vertrekken betrapt en dan ook nog een vreemd soortig wezen dat de Vrouwe in haar slaapkamer houdt. Dit verhaal zou hem geliefd maken bij de hofdames en wie weet... Hij draaide zich glimlachend om en liep weg. De vrouwe had overduidelijk geen tijd voor de edellieden beneden in de hal. Hij zou het de sergeant melden en dan naar de keuken gaan. Zijn maag knorde.

[exit Insignificantus]

[Lucer Vincero]

((Lucer<<Dwalende Kamers<<De Kamers van Heer Vincero))

Aangekomen bij de Kamers van de Koningin klopte Lucer zacht maar duidelijk op de deur. Bijna instinctief trok hij zijn kleren recht terwijl hij wachtte op een reactie van de andere kant.

Toen er na 5 minuten nog geen reactie was klopte hij nogmaals, harder dan eerst. "Vrouwe? Zou ik met u kunnen spreken?"
En weer geen reactie na deze keer 10 minuten. Een ongelukkige bediende moest het Lucers frustratie bekopen toen hij passeerde.
"He jij daar, jongen. Waar is de Koningin? Is ze in haar kamer, of is ze in de Bibliotheek?"
De jongen keek hem enigszins angstig aan en schudde van nee.
"Wat nee!" Lucer hield zich nog net op tijd in of hij had de jongen door elkaar geschud. "Waar is de Koningin! Dat is alles wat ik je vraag."
"Z..ze i...is niet op haar kamer me...meneer, e...en ook niet in de Bi...Bibliotheek, ze zal w...waarschijnlijk ergens rond...dwalen me...meneer..." Stotterde de jongen.
"Goed aan jou heb ik dus ook niks," zei Lucer en stuurde de jongen weg.

"Ik denk dat het bal ik dan zelf zal moeten organiseren..." Mompelde Lucer in zichzelf." En hij liep weg van de deur.

((Lucer>>Gannon>>De winkels van Gannon.))

~ Ik ben onnavolgbaar waar de zee mijn voetstappen heeft weggewassen. ~

[Dorum Iasha]

Dorum keek toe hoe Lucer de jongen bijna door elkaar schudde. Er klonk irritatie en frustratie in zijn stem. Hij hoorde Lucer wat mompelen maar zelfs mijn zijn elfen oren kon hij niet horen wat hij zei. Hij volgde Lucer naar de hoofdstraat...

((Dorum>>Gannon>>De winkels van Gannon.))

[Samara Jalaya]

(( ooc: aan ieders blik ontsnapt is Ophelia vertrokken naar de Koude Kerkers >> Verborgen Martelkamer ))

[Princes_of_Death]

De uil met het kleine briefje aan zijn poot die eerder in het paleis gesignaleerd was (of niet) vliegt nu deze vertrekken in en gaat in een hoekje zitten wachten op Ophelia.
_________________
Try to find me in your heart... I'll always be there when you need me...

[Princes_of_Death]

De grote bruine uil vliegt uit het hoekje en gaat achter Ophelia aan om haar het kleine briefje te geven.
_________________
Try to find me in your heart... I'll always be there when you need me...