Raganorck

[Samara Jalaya]

>>De Dwalende Kamers>>De Bibliotheek

Ophelia doet geen moeite om haar haren te ontwarren of haar kleren op een stoel te schikken. Ze glipt uit haar zware jurk in haar gang van deur tot bed, zodat een berg rood fluweel zich als een vormeloos lichaam over de vloer spreidt. Geluidloos glijdt Ophelia tussen de lakens van haar bed, rolt zich op en slaapt vrijwel direct.

~ Samara

[Uriel]

((Kind van de Koude vanuit de Koude Kerkers))

Het was een lange toht geweest. Telkens moest het wezen halt houden om te luisteren. Het waren vreemde grotten waar hij doorheen liep. Ze waren minder veranderlijk dan thuis, maar juist de stabiliteit en de harmonie in de vormen was bevreemdend. Deze gangen waren bwust vierkant ging het door hem heen. Ze liepen ergens heen en kwamen ergens vandaan. De wezens die hier liepen hadden een bewust doel en dat maakte hem nieuwsgierig. Hij volgde een paar mensen totdat andere weer zijn aandacht trokken en hem deden besluiten daar achteraan te gaan. Niemand lette op de kleine gestalte met zijn lange vingers.

Toen zag hij haar. Bleek gelaat, rood wapperend haar en een rood gewaad. Hij voelde instinctief een verbondenheid. Hij wist niet waar het aan lag, maar hij voelde het in zijn bloed. Haar gezicht leek zo bekend, zo ver weg maar o zo bekend. Hij herinnerde zich de verhalen van de almoeder van het onderaardse en zij deed hem aan het wezen met het rode haar denken. Snel kroop hij achter haar aan; ervoor zorgend altijd in de schaduwen te blijven. Toen kwam ze bij een deur en ging naar binnen. Kind van de Koude liet zachtjes een zucht ontsnappen. Haar daarheen volgen zou gevaarlijk zijn. Snel keek hij om zich heen en zag een raam. Hij keek naar buiten. Langs het raam liep een smalle richel. Hij klom erop en klauwde zich met zijn lange vingers vast aan de stenen. De stenen waren hier minder levend dan beneden, maar toch hoorde hij nog zachtjes hun fluisteringen. Hij sloot ze buiten, want ze zouden hem nu alleen maar afleiden. Voorzichtig klom hij over de richel naar de kamer waar het wezen naar binnen was gegaan.

Hij opende het raam en het gordijn bewoog even in de luhtstroom die de kamer binnenkwam. Kind van de Koude klom bliksemsnel over de vensterbank en op de grote kast die links van het raam stond. Vandaar kon hij het wezen zien dat daar lag te slapen. Het maanlicht viel op haar bleke gelaat en ze ademde zachtjes. Haar rode haar lag om haar heen gedrapeerd. Kind van de Koude zuchtje en keek terwijl de maan langzaam van links naar rechts over haar gezicht kroop en de nacht voorbij ging. Langzaam vielen zijn grote bolle ogen dicht en strekte hij zich uit boven op de kast. Als een soort kale groenige kater lag hij daar en koesterde hij zich in de schaduwen met de gedachte dat hij hier toch een beetje thuis was met het vreemde wezen dat zo bekend leek.

[Uriel]

Kind van de Koude opent zijn ogen. De stenen lijken hem te roepen. Snel legt hij een hand op de muur. Hij voelt het zachte leven van het steen. Het is anders, minder heftig dan beneden, maar toch onmiskenbaar. Ze roepen hem, hem en het vreemde wezen dat ligt te slapen. Waarom hoort zij de stemmen van de stenen niet? Kind van de Koude kijkt verwonderd naar het wezen met het lange rode haar en houdt zijn hoofd een beetje schuin. Eerst rusten wil hij, dan zal hij morgen doen wat de stenen van hem vragen... morgen. Hij draait zich om, rolt zich op bovenop de houten kast en slaapt verder...

[Uriel]

Een dun spoortje licht valt door de gordijnen naar binnen. Zo fel, zo heet, zo`n hardvochtig licht heeft Kind van de Koude nog nooit meegemaakt. Maar het slaapt. Langzaam maar zeker kruipt de lichtstraal dichterbij naarmate de zon rijst. Het licht kruipt over het plafond en langzaam schuin over de muur naar de bovenkant van de kast. De Stenen schreeuwen hun verstomde kreet. Waarschuwen het Kind van de Koude om wakker te worden. Willen hem wakker schudden, maar zijn gevangen in hun onmacht tot handelen. Kind van de Koude slaapt terwijl de lichtbundel als een vlammend zwaard vlak boven hem hangt.

Dan schrikt hij wakker. De stenen roepen hem. Bliksemsnel schiet hij rechtovereind. Zijn gezicht nu vol gevangen in de brandende zonnestraal. Zijn gevoelige netvlies lijkt in brand te staan. Hij knijpt zijn ogen dicht, slaat zijn handen voor zijn gezicht en krijst. Een afschuwelijke kreet van een dier in nood. De schok doet hem van de kast vallen en hij komt onzacht op de vloer van de kamer terecht. De stenen fluisteren onrustig. "Hun broertje? Is het in orde? Leeft het nog? Ja het haalt nog adem... maar bewegen doet het niet."

[Roberto Schwarzherz]

((<= De Dwalende Kamers: Roberto's Verborgen Vertrekken))

Voor de deur van Ophelia's slaapkamer aangekomen haalt Roberto nog 'e'en keer diep adem. Hij hield er absoluut niet van om met de heerseres van de stad en tevens zijn meesteres te praten, ovoorspelbaar als ze was en in zijn ogen compleet gestoord. Waarschijnlijk zou hij haar op dit moment storen en haar toorn over zich afroepen. Toen klopte hij hard met zijn in zwartleren handschoen gehulde rechterhand op de deur. Doffe doch harde houtklanken doorbraken de stilte waarin hij zich bevond.
Hij wachtte.

[Samara Jalaya]

Met een schok ontwaakte Ophelia uit haar slaap. Een moment lang dwaalde haar bewustzijn tussen het verwarrende Rijk der Dromen en dat van de Levenden en wist ze niet waar ze was, het volgende moment ving ze haar beeltenis binnen de omlijsting van een spiegel en herkende ze de kamer. Ze had gedroomd, zo vreemd gedroomd. Ophelia schudde haar hoofd.
In haar droom had ze een kind gedragen, een klein kind dat angstig had gehuild in haar naakte armen. Wat ze ook had geprobeerd, ze had het wezentje niet tot bedaren kunnen brengen. En terwijl ze daar liep, het kind tegen haar borst gedrukt, hadden plots de duistere muren licht gebraakt, brede banen oogverblindend licht dat haar op haar knieën dwong, in een houding waarmee ze zichzelf en het kind hoopte te beschermen. Het licht verscheurde alles om haar heen, trok het Kasteel uiteen als een papieren vouwsel en brandde op haar naakte huid als vuur. Op dat moment was ze ontwaakt.

Ophelia staarde uit het raam en twijfelend beet ze op haar onderlip. Daarna wendde ze haar hoofd naar de deur. Instinctief wist ze dat iemand haar daar stond op te wachten, de stenen verraadde een aanwezigheid, maar met haar gedachten nog half verstrengeld in haar droom kostte het Ophelia minuten om de nodige voorbereidingen te treffen voor het ontvangst van bezoek. Ze gleed langzaam uit bed, sloeg haar rode ochtendmantel om haar schouders en liep vervolgens naar de deur. Een moment aarzelde ze terwijl haar hand om de deurkruk sloot, toen opende Ophelia de deur en zag Roberto. Vragend trok ze een wenkbrauw op in de richting van het heerschap.

"U wenst?"

~ Samara

[Roberto Schwarzherz]

Eindelijk, daar was ze dan, en zo te zien had hij haar gewekt. Daar had hij veel minder spijt van dan een toegeweid dienaar van de kroon zou moeten hebben. Nee, hij vond het wel leuk, want het is toch schandelijk dat een heerseres van een stad op dit tijdstip slaapt terwijl hij er maar voor moet zorgen dat alles een beetje goed gaat.
Het hele protocol achterwege latend valt hij metteen met de deur in huis.
"Ik wens dat u het kasteel onmiddelijk laat verzegelen en iedereen binnen haar muren die niet bij de hofhouding of de wacht hoort er uit laat zetten. Het Kasteel is vergeven van gevaarlijke en gewapende vreemdelingen, en enkelen vormen een reële bedreiging voor uw leven, als wel als dat van de gehele hofhouding."
Als altijd overdreef hij de situatie schromelijk, maar zijn levens motto was niet voor niets: "het doel heiligt de middelen". Hij moest en zou zijn zin krijgen.

[Samara Jalaya]

"Heer Schwarzherz," zei de Vrouwe. "Kalm aan, alstublieft." Ze nam de man van kruin tot voet op om tijd te rekken en haar gedachten te ordenen. Ze had geslapen van zonsopgang tot middag en onder de laatste flarden slaap ontwaakte langzaam haar scherpe geest. Ze moest de scherven bijeen rapen voor iemand er misbruik van kon maken.

"Vreemdelingen zei u?" zei Ophelia. "Wat voor vreemdelingen?" Ze kneep haar ogen samen. "De Stenen fluisterden het al, maar ik ben niet bang voor ze, wie ze ook mogen zijn. Waarom zouden we onze Poorten sluiten voor ze? Laat ze maar komen in hun vermommingen met degens onder hun mantels. We zullen ze meer dan hartelijk ontvangen! Als ze komen om mij te vermoorden dan zal geen verzegeling ze tegenhouden. Maar waarom zou ik daar bang voor zijn? De Stenen zijn me trouw." Ophelia deed een stap naar voren en zocht Roberto's directe blik. "Nee, mijnheer, ik wil geen verzegeling, ik wil dat u uw mannen de opdracht geeft die vreemdelingen en verraders op te sporen. Ik wil ieder detail over hun afzonderlijke levens weten en over hun motieven. Maar laat ze verder met rust. We zullen zien wie hier op wie jaagt..."

~ Samara

[Roberto Schwarzherz]

De Stenen fluisterden het al.
De Stenen zijn me trouw.

Het vertrouwen in de geestelijke gesteldheid van zijn vrouwe bereikte een tot nu toe ongekend dieptepunt, maar uiteraard liet hij niets daarvan blijken.
"Zoals u wenst, vrouwe."
Zonder verdere communicatie beende hij weer weg, en terwijl hij door een opening achter een levensgroot schilderij van een grazend wit paard klom trok hij aan een verborgen koord. Terwijl hij zich een weg baande door een vochtige, slecht verlichte gang kwam een jonge vrouw in een zwart met zilver uniform hem tegemoet. Roberto liet een kleine glimlach zien toen hij zijn zusje herkende.
"Alicia, ik dacht al dat je in de buurt was. Laat dat verslag van je missie maar zitten, we hebben nu belangrijker dingen te doen. Ik wil dat er voor zonsondergang minstens vijftien van mijn mensen in het kasteel zijn die iedereen die hier niet thuishoort in de gaten houden, morgen moet dat aantal verdubbeld zijn. En stuur onze contactpersoon in het magiërsgilde bericht dat ik hem zo snel mogelijk in mijn kamer wil spreken."
Ze knikte zwijgend, en leek in het niets te verdwijnen toen Roberto doorliep.

((Schwarzherz verschijnt wel weer ergens in of om het kasteel.))

[Uriel]

Het wezen op de vloer bewoog zich een beetje. Het bekwam langzaam van de klap. De stenen zongen een onheilspellend lied. Een lied van duistere macht en het had hem gewekt. Voorzichtig hief het zijn hoofd op en een klein beetje licht weerspiegelde in zijn grote bollen ogen. Het menswezen dat op het bed had gelegen was wakker en stond in de deuropening. Kind van de Koude klauterde overeind en probeerde onder het bed weg te sluipen, maar zijn klauwen krasten over de harde vloer. Menswezens waren vreemd en het lied werkte verwarrend. Hij wou dat het stopte.

[Samara Jalaya]

Ophelia sloot de deur achter Roberto en leunde een moment met haar handen tegen het hout. Ze wilde dit niet, ze wilde dit niet weten, niet zien en niet doen. Haar nagels klauwden zich in de groeven van het hout en ze schudde haar hoofd als om het weg te jagen, alles, alle verdomde overgeërfde verantwoordelijkheid en familievloeken. Ze verafschuwde haar bloed en de stad, het Kasteel, haar labyrinth en de duizend duistere Schaduwen diep begraven in de aarde.

Op dat moment hoorde ze achter zich een zacht schrapend geluid, alsof iemand anders op een andere plaats in de kamer het zelfde gebaar van nagels over hout maakte. Verbaasd draaide Ophelia zich om, maar ze zag niets. De kamer was verlaten en eenzaam, leeg als altijd. Had ze zich een andere aanwezigheid verbeeld? Ophelia liep naar het bed en wierp haar mantel met een vermoeide zucht over de rand. Daarna raapte ze van de grond de kleren op die ze de vorige dag haastig ontvlucht was en trok ze aan. Ze schikte de zware rokken, reeg haar lijfje dicht, wrong haar voeten in haar muiltjes en fatsoeneerde met een paar wilde kammende bewegingen haar haren over haar schouders. De Vrouwe van Raganorck ving haar reflectie in een spiegel, vergat haar zorgen en hersenspinsels en maakte zich op voor een nieuwe dag.

~ Samara

[Lucer Vincero]

Lucer>>De Dwalende Kamers>>De kamers van Heer Vincero.

Gehaast liep hij door de gangen van het kasteel. Een bediende had Lucer verteld dat de deuren van de koninklijke vertrekken gemakkelijk te herkennen zouden zijn, maar tot nu toe waren alle deuren gelijk geweest.
Hij had niet verwacht zolang door de gangen te moeten dwalen om de koninklijke vertrekken te vinden, maar hij moest en zou ze vinden want de Vrouwe zou zijn hulp waarschijnlijk kunnen waarderen in deze crisis.

~ Ik ben onnavolgbaar waar de zee mijn voetstappen heeft weggewassen. ~

[Samara Jalaya]

Ophelia trok de deur van haar slaapkamer achter zich dicht en stond oog in oog met Heer Vincero, die op dat moment een hoek van de duistere gang was omgeslagen en, waarschijnlijk zonder het te beseffen, Ophelia's Vertrekken had betreden.

Ophelia keek Lucer aan. "Vanwaar die haast, mijn heer?" vroeg ze.

~ Samara

[Lucer Vincero]

Een blik van verbazing en een vluchtige buiging waren zijn groet. "Vrouwe, het verbaasd mij dat u nog niks heeft gehoord over de stand van zaken binnen de muren van uw eigen kasteel." Zijn adem was nog gehaast en ook zijn woorden stroomden als een waterval uit zijn mond. "Gisteravond heeft er een incident plaats gevonden. Het betreft een ridder en een klerk. De ridder zou de klerk hebben neergestoken in de bibliotheek. Dit is niet het vreemdste aan de zaak, de klerk zou in een wolfman veranderd zijn en hij zou zijn wegrend nadat hij was neergestoken." Hij pauzeerde zijn relaas om op adem te komen en om de Vrouwe gelegenheid te geven om de situatie te overdenken.

~ Ik ben onnavolgbaar waar de zee mijn voetstappen heeft weggewassen. ~

[Uriel]

Het zit vast onder het bed. Het genadeloze licht kruipt door de kamer en het weet dat het zal branden zodra het zich in die bundel gloeiend vuur waagt. De enige doorgang wordt afgesloten. Zijn hart bonkt als een razende. Het licht, het licht mag hier niet komen!