Raganorck

[Galliminus]

[Luwella de Havelland]

Plots zag Luwella door het raam de brand in het gebouw aan de overkant.
"Braaaaaaaand!!" schreeuwde ze met haar stem als een misthoorn, "zie je wel" riep ze naar de dichtsbijzijnde bediende "Die zwarte kat, die brengt onheil !!"
Ze gooide het raam open zodat ze een zicht had op de gebeurtenissen en schreeuwde het nogmaals voor heel het paleis uit.
Op de binnenplaats zag ze Vrouwe Ophelia staan.
"Ocharme,dat mens!" stamelde ze..
"Vrouwe, REN! REN dan toch !!" schreeuwde ze door het raam..

[Samara Jalaya]

"We redden het hier wel, mejuffrouw!" riep Ophelia terug. "U bent zeker familie?"

(( misschien kun je beter in de lopende Draad op de Binnenplaats posten, in "Bezoek" ))

~ Samara

[ckeetel]

((Van: De Binnenplaats en de grote hal>de Poort))

Bernt loopt vlak achter de jongelingen die de Gepokte aan weerszijden vasthouden, meer dan ooit verlangend naar een moment rust en tijd voor zijn pruimtabak als hij de verbrande huid onder zijn harnas verschrikkelijk voelt trekken, hij berust in het feit dat hij steken heeft laten vallen bij zijn wachtdienst, het is nu eenmaal gebeurd, al weet hij nog steeds niet precies hoe en waarom hij die ene preister met zijn groep heeft binnengelaten. van een ding is hij zeker...deze man is niet tijdens zijn dienst binnengekomen en hij heeft hem tot vandaag, nog nooit gezien...

Tussen zijn tanden door gromt de veteraan een bevel en zijn mannen draaien, nadat de veteraan de paleiswacht aan beide zijden van de salondeuren groet met de hand op de borst en toestemming vraagt om de ruimte binnen te gaan met deze Antropiani voor een ontmoeting met de Vrouwe, draaien de grote, beslagen deuren open en betreedt het groepje de Salon...

De Poortwachters

Edited by: ckeetel at: 10/17/02 1:42:45 am

[Uriel]

Hij is gaan zitten. Het wachten duurt lang. Alweer een salon. Niet onprettig, maar deze keer heeft hij niets nodig en moet men hem hebben. Hij herinnert zich vaag nog de lange tijd die hij moest wachten in de salon in de Oude Bibliotheek, maar tijd leek daar maar iets relatiefs ten overstaan van zoveel eeuwen kennis. Hier was de tijd veel te werkelijk en veel te kostbaar. De Vrouwe scheen er behagen in te scheppen hem te tergen. Een echt kind van haar vader, schoot het door de Gepokte heen. Snel drukte hij die gedachte weg. Woede zou hem hier niet helpen en kon alleen maar zijn geest benevelen. Nee hij moest helder blijven als hij oog in oog kwam met de vijand.

Hij stond op en liep een rondje door het salon. Verplaatste hier en daar wat van de potserigheden die hier rond stonden. Eigenaardig toch dat mensen zoveel waarde hechtten aan troep. Vervolgens liep hij langs een tafeltje in het vertrek en zijn oog viel op het boekje dat er opengeslagen op lag. De woorden van de oude man klonken in zijn hoofd. "Uw toekomst kan ik niet zien, die is duister." Merkwaardig woordgebruik, maar wat nog merkwaardiger was de vraag die hij meekreeg. Zij hadden alle kennis van de wereld verzameld onder de straatstenen van Raganorck en haar onwetende bevolking. Waarom hadden ze hem dan nodig? Waarom zou hij antwoord kunnen geven op een vraag waar zij na eeuwen nog geen antwoord op hadden kunnen geven. De Gepokte pakte het boekje op en las de titel op de rug ervan. "De zoektocht." Vast een of ander loos romannetje van een hofdame...

[ckeetel]

Bernt stapt opzij wanneer de Gepokte hen nadert en hen vanonder zijn kap een blik toewerpt waarvan de veteraan het gevoel heeft alsof een bepaald ondier hem het zwijgen op zou willen leggen. Zijn hand neemt het buideltje vast en zijn vingers maken een nieuwe pluk pruimtabak los. Zijn ogen nemen de man op die langs hen heen stapt en zijn woorden zijn raadselachtig, "al wie zij zoekt zullen haar vinden..." de veteraan zwijgt even, de mysteries waarvan de verhalen onder de soldaten bij een goede pint pier spreken, gaan hem te ver...evenals de geruchten over de Vrouwe.

Hij knikt alleen naar één van wachten, maakt een handgebaar richting de Gepokte die hen net gepasseerd is. "Zie er op toe dat de man het mes weer terug krijgt waarmee hij zijn brood snijdt..." wat zachter vervolgt hij, "...je kent het kasteel goed...hou hem in de gaten...ik wil weten welke kamer hij bewoont, waar hij heengaat, ook als hij het kasteel mocht verlaten, en wat hij doet, wees hem niet tot last en als je je af laat lossen rapporteer dan aan mij..."

De soldaat knikt, slaat zijn zwaardarm tegen zijn borst ten groet en gaat de Gepokte achterna.
Bernt steekt de tabak achter zijn kiezen. Kijkt de man na totdat deze verdwijnt en gaat dan weer richting de poort.

Bernt, poortwachter

[ckeetel]

De wachter blijft op ruim een armlengte afstand van de man staan, wanneer hij deze antwoord. " Herick heer, in dienst van Raganorck en haar beschermvrouwe. Aangezien de Vrouwe naar u heeft gevraagd, staat u nu onder toezicht. De veiligheid staat voorop, het spijt me als deze maatregelen u ontrieven. Maar ze zijn er voor de bescherming voor eenieder die zich binnen het paleis bevindt. De hinder die u ervan ondervindt zal ik tot het minimum proberen te beperken. Als u klachten heeft kunt u zich tot mijn meerderen of de Vrouwe wenden, aan hen moet ik verantwoording af leggen...ik vervul mijn plichten heer."

De man richt zijn ogen op de schaduwen onder de kap "Als u zich bij de poort vervoegt, zal ik er op toezien dat u uw eigendom terugkrijgt..."

Herick, paleiswacht

[Lupijn]

((Van: De Binnenplaats en de grote hal>de Poort))

Lupijn loopt zo zachtjes mogelijk de lange trap op, af en toe de lucht opsnuivend. Antropiani is hier nog niet zo lang geleden langs gekomen... er waren anderen bij... dat zullen de wachters wel zijn geweest.

Bij een overloopje aangekomen, blijft Lupijn even staan om achterom te kijken. Waar blijft die 'dan Maros'? Misschien dat hij nog met de wachters staat te praten... Lupijn haalt zijn schouders op en vervolgt zijn weg verder de trappen op.
Ik ga wel alleen verder, wie weet waar die Antropiani toe is staat is... .

Lupijn loopt verder en verder, trappen op, gangen door, weer een trap, weer een gang, wetend dat hij Antropiani en zijn begeleiders nadert, omdat het spoor steeds verser lijkt te worden. Op een gegeven moment hoort hij het geroezemoes van stemmen in de verte. Lupijn blijft eventjes stokstijf stil staan op de trap en luistert ingespannen. Hij is nog te ver weg om de stemmen te herkennen en om te verstaan wat er gezegd wordt.

Stilletjes sluipt Lupijn verder de trap op. Bijna bovenaan gekomen hoort hij voetstappen dichterbij komen. oh nee, als ik ontdekt wordt... Lupijn rent zo stil mogelijk de trap af naar de laatste overloop. Daar aangekomen ziet hij een groot raam met een diepe vensterbank, waar grote zware gordijnen hangen. Snel gaat Lupijn achter de gordijnen staan. Met ingehouden adem en met zijn hart kloppend in zijn keel van spanning wacht Lupijn af.

Na een tijdje hoort hij de voetstappen langzaam dichterbij komen, het is een zware, regelmatige tred. Lupijn blijft verstijfd staan, als hij de voetstappen langs zijn gordijn hoort gaan. Hij hoort een zware adem ritmisch in- en uitblazen op de maat van de voetstappen. Dan verwijderen de voetstappen zich weer, als de eigenaar zijn weg vervolgt, verder de trappen af. Lupijn blijft nog een poosje stil staan, totdat het geluid van de voetstappen verdwijnt in de verte.

Met een diepe zucht van opluchting stapt Lupijn achter het gordijn vandaan. Pfffff... net op tijd..... Hij steekt zijn neus in de lucht en snuift eens. Hij ontdekt tot zijn verbazing de bekende geur van de veteraan die hij bij de poort had gesproken... dezelfde man die Antropiani het kasteel in geleid had. Waarom zou hij Antropiani alleen laten? Nadenkend sluipt Lupijn weer voorzichtig de trap op. Bijna bovenaan gluurt hij over de laatste trede heen, de gang in, vanwaar nog steeds stemmen opklinken...

-=Lupijn=-

[Uriel]

"Blijkbaar niet dan. Ik neem het u niet kwalijk stelt u zich eens voor dat men u zag met een verdacht sujet. Dat is toch zoals men mij hier ziet, een verdacht sujet? Komt dat doordat ik getekend ben door de pokken en het overleefd heb? Ik had toch echt beter verwacht van de mensen in Raganorck. Waar ik vandaan kom was ik een gerespecteerd man, mijn waarde. Het is een schande dat ik hier zo respectloos behandeld wordt. Maar goed, mijn dolk, ik zal u wel voorgaan de weg naar de poort vind ik ook nog wel." De Gepokte draait zich om en ziet nog net twee paar ogen aan het eind van de gang. Snel kijkt hij weg en doet net alsof hij niets gezien heeft.
Nog meer bewaking? Men is werkelijk meer op zijn hoede dan ik dacht! Schiet het door hem heen. Hij neemt zich voor de rest van de avond zich onledig te houden met schier nutteloze bezigheden. Het bewaken zal de mensen hier snel vervelen. Hij grijnst en loopt de gang uit.

((De Gepokte naar de Binnenplaats en de Grote hal; de Poort; ik zal de wachter maar zelf meenemen. Die zal me toch wel volgen denk ik zo. :-) ))

[Lupijn]

Lupijn hoort het voetstappen dichterbij komen en spurt weer naar beneden om zich snel te verstoppen achter het zelfde gordijn waar hij zich eerder ook al achter had verborgen. Als de voetstappen hem gepasseerd zijn, gluurt hij voorzichtig langs het gordijn en ziet dat Antropiani en een wachter gestaag de trappen aflopen. Lupijn wacht tot de twee uit het zicht zijn verdwenen en volgt dan het geurspoor.

((Lupijn gaat de Gepokte achterna naar de Binnenplaats en de Grote hal: de Poort ) )

Edited by: Lupijn at: 11/26/02 11:42:34 pm