Raganorck

Uriel · Posted: Tue Jun 03, 2003 9:53 am Post subject: De honden van de heer?

Dasu kromp in elkaar bij het horen van Walefrid`s donderstem. Hij had de man wel vaker gezien in het huis van de Heer. Waren hij en zijn kornuiten naar hem op zoek? Snel dook hij weg en probeerde langs hen heen naar de deur te sluipen.

dyradne · Verloren en Vergeten Joined: 01 Mar 2003 Posts: 29

dyradne nam net een slok toen de man begon te brullen. ze schrok en proestend kwam de helft op tafel en haar kleren terecht. ze zei luid:"hee, kan je niet even uitkij..." ze keek naar de man en snel hield ze haar mond en schuifelde wat opzij op haar stoel terwijl ze haar kleren probeerde ietsje droger te krijgen. uit haar ooghoek keek ze naar de man.

Uriel · Posted: Thu Jun 05, 2003 7:37 am Post subject: Re: De honden van de heer?

Walefrid keek hooghartig de Taveerne rond. Hij hoorde wat commentaar en direct keek hij in de richting van waar het vandaan gekomen was. Een jong vrouw had de helft van haar drank gemorst. Met een grijns liep hij op haar af en gebaarde zijn vrienden goed op te letten.

"En wie mag jij dan wel niet zijn dat je je mond niet kan houden tegen heren van stand?" Zei hij grijnzend. Hij hoopte zo dat deze jonge vrouw uit haar slof zou schieten. Hij had zich de hele dag al moeten inhouden tussen de paleismuren. Een gevecht hier in de bar zou een welkome afwisseling zijn voor hem en zijn vrienden...

Dasu had ondertussen de deur bereikt. Dankbaar voor de afleiding die veroorzaakt werd. Hij wist het zeker... Hij had deze mannen eerder gezien, bij de heer wel te verstaan. VLug sloop hij de straat op en het Duister in.

Dasu naar Het Duistere District. ?

Rasham · Posted: Thu Jun 05, 2003 10:26 pm Post subject: Re: De honden van de heer?

Met ongerustheid hoort hij de woorden van de freule aan...Déarc...vermoord, het is nu zijn taak niet meer, maar ergens is hij vevuld van een vreemd medelijden met de voormalige Heer van Raganorck. "Déarc is vermoord...door de aanhangers van Onyx...", de Tempelier heeft even het gevoel alsof hij misplaatst is in de tijd terwijl zijn ogen nog steeds op de man bij de haard gericht zijn. De tijd als gevangene in de kerkers was te lang.
En de dochter van Déarc heeft de taak op zich genomen Raganorck te besturen. Raad aannemen van de moordenaars van haar vader, raad aannemen van Galliminus, de hand en het hart van Randragam.

Het zou deels verklaren waarom de stad haast onafwendbaar haar uiteindelijke lot tegemoet gaat.
Kennelijk heeft het lot van de edelen op de een of andere manier te maken met dat van Raganorck. "Als de ontheffing van de taken van de adel deels de oorzaak is van het verval van de stad...dan ligt mijn doel ook daar..." hij wordt onderbroken wanneer een groep luidruchtige lieden de Taverne binnenkomt en eist dat ze bediend zullen worden. Zijn oplettende ogen zien de handen van de nieuwkomers op het gevest liggen en hij voelt hoe de sfeer in de Taverne verandert.
Hij ziet hoe de kennelijke leider van de groep een jonge elfenvrouw aanspreekt, een kind nog. Hij ziet de blikken die man werpt naar de anderen. Uit ervaring weet hij welke kant dit uit kan gaan. Chaos...onstabiliteit, de wetten van de Ene moeten gerespecteerd worden, het evenwicht in stand gehouden. De enige reden waarom hij in wil grijpen. Want empathie met bewoners van Raganorck voelt hij nauwelijks meer, nu hij in iedereen de duistere vlammen ziet branden.

De mannen zijn gewapend, goed gekleed en weldoorvoed...erg doorvoed... De gasten die hier de Taverne bevolken zien waarschijnlijk nog niet eens eenvijfde van het voedsel wat deze lieden waarschijnlijk tot zich nemen. De gasten zullen waarschijnlijk ook niet de gevechtstraining hebben gehad die deze mannen van gegoede afkomst hebben doorlopen, Rasham zelf wel. Het meisje, ondanks haar haar kinderlijke uitstraling, draagt een zwaard. De Tempelier weet dat dingen er anders uit kunnen zien dan dat ze zijn. Maar hij wil geen risico nemen. En hij wil haar niet het gevoel geven dat ze alleen staat.
Hij richt zich naar Iris en spreekt zacht "Freule, ik zou u willen vragen of je de stadswacht wilt waarschuwen, wanneer dit uit de hand dreigt te lopen...ik wil dit gesprek nog steeds voortzetten, verontschuldig me."

De Tempelier wil niet dreigen door zijn hand op zijn zwaard te leggen, het laatste wat hij wil is een wapen trekken in de Taverne of tussen al deze mensen een gevecht beginnen, maar zover is het nog niet. Hij legt vriendelijk een hand op Dryadne's schouder. Zijn stem is koel, "Heer, als er problemen zijn wil ik die graag weten, zij hoort bij mij..." wat niet onwaar is, aangezien het meisje heel dichtbij in de buurt zat. Zijn ogen volgen de man en zijn kameraden nauwlettend, verdacht op iedere vreemde beweging.
Dan neemt hij het gezicht van de man op, terwijl een herinnering hem achterhaalt uit zijn verleden in dienst van Déarc Nachtstorm...net als bij Iris. Hij herkent het gezicht van de man voor hem...

Edited by: Rasham at: 6/6/03 2:55 pm

Uriel · Posted: Sun Jun 08, 2003 12:42 pm Post subject: Re: De honden van de heer?

"Heer ik stel voor dat u uw... dochter beter in de hand houdt. Ze zit aan onze tafel, maar het is een knap kind. Is ze al beloofd?" Walefrid grijnst venijning. Dit kon nog leuker worden dan een simpel gevecht. Deze heer van stand wil zich er duidelijk mee bemoeien. De man ziet er getraind en goed bewapend uit. Hij zou een geduchte tegenstander zijn in een gevecht. Heel wat anders dan de boerenkinkels die hier verder zitten. Beter zo iemand te vriend te houden...

"Maar laat ik me eerst even aan u voorstellen. Mijn naam is Walefrid, zoon van Adelbert van de Hoeve Barnsteen." Walefrid wachtte de reactie van de man op deze mededeling af. Hij zou nu moeten buigen als een knipmes en hem aan zijn tafel nodigen... Hij glimlachte zelfverzekerd en keurde het elvenmeisje geen blik meer waardig.

Rasham · Posted: Mon Jun 09, 2003 1:14 pm Post subject: De honden van de heer?

"Ze is een beschermelinge...ik ben Rasham, Tempelier van de Ene." hij denkt na over wat de man hem zei... Adelbert van de Hoeve Barnsteen, het ligt zo dicht, maar ongrijpbaar, aan de oppervlakte van zijn herinneringen. Het enige dat bovenkomt is dat het een adelijke naam moet zijn.

"Heer Walefrid..." een plotselinge stoot van pijn in zijn hartstreek legt hem het zwijgen op, op de plaats waar het kruis in zijn huid gekerfd staat. maar de Tempelier herstelt zich snel, al is hij iets vermoeider dan daarstraks, toen hij de man aansprak...En hij voelt de mysterieuze roep in de richting van het kasteel sterker worden, de kracht waarmee het aan hem trekt. Maar nu is het niet de tijd eraan toe te geven...vannacht zal het moeten gebeuren onder dekking van de duisternis...om de wachten te ontwijken.

Hij kijkt in het afwachtende, vadsige gezicht van Walefrid. De Tempelier slaat de armen over elkaar en blijft op zijn hoede...vanuit zijn ooghoeken ziet hij Iris in de schaduwen van de Taverne zitten, het is een contact dat hij niet wil riskeren, ook al zou de Freule de Muralt deze man misschien kennen. "Heer, als er geen problemen meer zijn, dan wens ik u en uw vrienden een goede dag verder..."

Edited by: Rasham at: 6/9/03 10:32 pm

Iris de Muralt · Posted: Mon Jun 09, 2003 10:59 pm Post subject: Re: Walefrid van de Hoeve

De ogen van Iris rusten op Rasham als ze de laatste woorden van haar verhaal uitspreekt. Ze ziet de nadenkende frons tussen zijn wenkbrauwen verschijnen en zijn ogen staren in de schemer van de taveerne. Dan wordt de rust verstoord door barse lieden die de taveerne binnenstormen en luidkeels eisen om bediend te worden. Iris’ aandacht wordt afgeleid van Rasham als ze het tafereel wat zich dan begint af te spelen in zich opneemt.

Ze bekijkt de heren aandachtig. Hun stemmen zijn bars, bevelend. Ze zijn duidelijk gewend aan het geven van bevelen en dulden geen tegenspraak. Hun kleding is van goede kwaliteit, hun kapsels zijn geknipt volgens de laatste mode in de stad en hun wapens, die ze duidelijk zichtbaar dragen, zien er behalve vervaarlijk ook nog eens kostbaar uit. Hun corpulentie en hun handen die zo zacht zijn als de huid van een pasgeboren baby geven aan dat ze weinig zware fysieke arbeid hoeven te verrichten. Het moeten dus lieden van adel zijn. Hun groffe taalgebruik, hun ongemanierdheid, hun arrogantie en hun lompe bewegingen geven aan dat ze van buiten de stad afkomstig moeten zijn...

Iris ziet Rasham zich naar haar toe keren en hoort zijn vraag of zij de stadswacht wil waarschuwen indien de zaken uit de hand dreigen te gaan lopen. Ze knikt zonder dat de woorden echt tot haar doordringen, terwijl ze nog steeds de mannen in de gaten houdt. Als Rasham opstaat en zijn hand op de schouder van het elfenmeisje legt beseft ze pas wat hij gezegd heeft. Langzaam begint de paniek zich van haar meester te maken. Hij gaat ingrijpen! Net nu ze hem gevonden heeft en hem naar de kant van de Grauwen kan leiden kiest Rasham ervoor zich van zijn ridderlijke kant te laten zien. En dat tegen een overmacht van één tegen vijf! Niet dat ze Rasham wil onderschatten, maar vijf tegenstanders... Vreemd genoeg lijkt de leider van de groep enigszins te kalmeren als Rasham hem voorzichtig aanspreekt. Toch heeft deze nog een valse grijns op zijn gezicht die ze niet vertrouwt.

Als de man zijn naam noemt kijkt ze even verrast op. “Walefrid, zoon van Adelbert van de hoeve Barnsteen”... De naam klinkt bekend. Had haar vader het niet ooit eens gehad over de naam Barnsteen? Iris graaft in haar geheugen om zich de woorden van haar vader te herinneren. Dan komt de herinnering bovendrijven.
Heer Adelbert had met haar vader gevochten aan de zijde van Déarc, tijdens de strijd met de volgelingen van Onyx om de landerijen rond Raganorck en de Wilde Wouden. De man was een woeste strijder die net zoveel slachtoffers onder de burgers als onder de volgelingen van Onyx had gemaakt en was daarvoor beloond met de versterkte hofstede Barnsteen en wat omliggende landerijen. Hij was nog eens op bezoek geweest toen haar vader noodgedwongen in de stad was gaan wonen met zijn gezin, omdat hij zijn landgoed was kwijtgeraakt. Zij was toen nog erg jong. Haar vader had toen nog dagen geklaagd over het feit dat de man zo verschrikkelijk ongemanierd en onnadenkend was geweest. Dat hij hem nooit bij de alliantie wilde hebben vanwege het gevaar dat hij rücksichtslos naar het paleis zou stormen. En dit was dus zijn zoon...

Haar blik dwaalt af naar de Elf. De uitdrukking op het gezicht van het elfenmeisje lijkt een mengeling van bedremmeldheid en lichte paniek. Het was geen wonder dat de lompe edelman en zijn kameraden op haar afgekomen waren. Behalve dat ze haar mond niet had kunnen houden toen ze aangestoten werd, was ze de meest opvallende verschijning in de taveerne. Met haar kleurige kledij was ze in haar eentje een eiland in de oceaan van de door aardetinten overheerste kledingstukken van de rest van de gasten in de taveerne. Ook haar jeugdige schoonheid viel op. Al was jeugdig een betrekkelijk begrip, omdat je bij een Elf nooit met zekerheid de leeftijd kon opmaken door naar het uiterlijk te kijken, ze konden erg oud worden en tot op hoge leeftijd hun jeugdige trekken bewaren.
Het was niet dat Iris bijzonder gesteld was op Elfen. Haar vader had een hekel aan ze omdat een aantal van hen Onyx had geholpen in diens strijd met Déarc in de Wilde Wouden. In de leer van de Grauwen werden de Elfen zelfs aangeduid als ‘zondige volgelingen van allerlei heidense natuurpraktijken, door de Ene gebrandmerkt als zondaars door ze lange oren te geven’. Toch was er iets in dit Elfenmeisje dat haar trof. Kwam het door de bedremmelde uitdrukking in haar jeugdige gezichtje? Of was het de breekbaarheid van haar ietwat onzekere gebaren? Er was iets dat haar herinnerde aan de tijd dat ze zelf nog die onschuld uitstraalde... Een tijd die inmiddels ver in het verleden lag... Iris zuchtte even.

Gelukkig grijpt Rasham niet naar zijn zwaard en probeert hij met woorden zo snel mogelijk een einde te maken aan het conflict tussen het Elfenmeisje en de rabauwen. Hij weet zoveel rust en kalmte in zijn woorden te leggen dat het Iris lijkt alsof ze omgeven is door een kalm kabbelende beek van woorden. Ze hoopt dat het dezelfde uitwerking zal hebben op Walefrid en diens kompanen. Ze weet niet wat ze zou moeten doen als zij besloten geweld te gebruiken tegen Rasham. Ze wil niet naar de stadswacht, omdat die zowel Rasham als de vijf branieschoppers mee zou nemen voor ondervraging. En dan zou ze hem uit het oog kunnen verliezen, net nu ze hem gevonden heeft. Ze kijkt Walefrid aan en wacht gespannen diens reactie op de woorden van Rasham af...

Martys Brendarion · Nachtdwaler Joined: 09 Jun 2003 Posts: 118

“Problemen?” Walefrid kijkt Rasham strak aan. “Wij hebben geen problemen, oude man. Het enige probleem is hier al die boerenkinkels die niet weten hoe ze een heer van stand dienen te respecteren!” Walefrid kijkt grijnzend de Taveerne rond. Wachtend totdat een van deze boeren het waagt om iets te zeggen.

Dan kijkt hij omlaag naar het elvenmeisje. “Wat is het Elf? Je tong verloren? Of hebben je heidense goden je in de steek gelaten hier in deze stad en ver van het bos waar je verwekt bent? Misschien wordt het dan wel eens tijd dat je teruggaat naar dat woud en het leven leidt dat je verdient; dat van opgejaagd wild! Mijn vrienden en ik hebben al lang niet meer op zo`n fraaie prooi gejaagd.” Walefrid strijkt grijnzend met zijn hand langs haar wang. Walefrid`s vrienden schaterlachen en fluisteren wat. Een van hen maakt een aantal suggestieve bewegingen.

“Hoor je me wel met die fraaie puntoortjes van je?” Fluistert Walefrid terwijl hij zich ver over haar heen buigt en de geur van zweet en bier onmiskenbaar om hem heen hangt.

Dan richt hij zich weer tot Rasham. “Oude man, ga zitten. We hebben geen problemen met u en eigenlijk begrijp ik niet waarom u zich zo druk maakt om een heiden als dit Elfenkind.” Hij spuugde het laatste woord bijna uit en hij legde al zijn verachting voor deze puntorigen erin. Zij waren de oorzaak van alle ellende geweest en waren dat nog steeds. Deze lage wezens, vrienden van het woud, psa! Geschikt als prooi voor de honden waren ze en anders niets.

dyradne · Verloren en Vergeten Joined: 01 Mar 2003 Posts: 29

dyradne's hoofd begon te koken, ze liet de man die haar beschermde maar wat gaan maar toen de man haar volk beledigde hiel de het niet meer. ze slaakte een gil met toegeknepen ogenen stond recht en raar genoeg kwam de magie die haar moeder had meegegeven naar boven. een tafel vloog recht naar de man zijn gezicht toe met snelle vaart. haar ogen gloeiden licht op"ik ben NIET zijn dochter en hij beschermt me ook niet, ikKAN voor mezelf zorgen!!!" ze ademde zwaar en duizelde een beetje ze zette een hand op tafel om niet om te vallen.

Gashyr · Posted: Wed Jun 18, 2003 7:13 pm Post subject: Re: Walefrid van de Hoeve

Plotseling blijft de tafel stilhangen in de lucht, slechts een duimbreed verwijdert van degene op die de aanval gericht was. Even lijkt het voorwerp te aarzelen, maar dan zweefd het gematigd terug naar zijn orginele plaats, waar een paar geschrokken klanten met stoel en al achterover waren gevallen, de vloer bezaaid met bier en glasscherven. In de deuropening van de taverne staat Horan Zilverboog, zijn handen voor zijn borst met de vingertoppen tegen elkaar. Achter de twee halve maantjes van zijn knijpbril zijn zijn ogen gesloten.
Dan kloppen de hoeven van de centaur-magister op de houten vloer, als hij zich met zijn grote lichaam moeizaam een weg door de taverne baant. Het slachtoffer totaal negerend loopt hij naar het elfenmeisje toe, dat zwaar op de tafel leunt. Met zijn rechterhand onder haar kin dwingt hij haar zachtjes doch dringend hem aan te kijken.
"Mijn lieve kind, je hebt een krachtige gave. Gebruik hem toch alsjeblieft niet om mensen kwaad te doen."

Horan Zilverboog

dyradne · Verloren en Vergeten Joined: 01 Mar 2003 Posts: 29

ze keek op naar de man die voor haar stond. "m-maar ik deed niets?" ze had het zelf amper door dat ze de kracht van haar moeder in haar had. ze schudde haar hoofd en keek weg van de man. ze keek terug naar de man waarnaar de tafel vloog en keek hem in de ogen zonder iets te zeggen maar met een trillende lip. ze wilde sorry zeggen maar ze kreeg het niet over haar lippen. ze draaide terug naar de magier.

Martys Brendarion · Nachtdwaler Joined: 09 Jun 2003 Posts: 118

Walefrid vloekt als de tafel plots op hem af schiet. Hij strompeld drie passen achteruit, dan blijft de tafel vlak voor zijn neus stil hangen en een vreemd wezen in de deuropening verschijnt.
"Vervloekt Elfenkind!" Walefrid haalt zijn zwaard uit de schede. "Magie is geen speelgoed voor beestjes als jijzelf. Misschien dat ik het maar operatief moet verwijderen... Aan de kant wezen." Gromt hij tegen de Centaur. "Dit is iets tussen mij en die heks daar..."

dyradne · Verloren en Vergeten Joined: 01 Mar 2003 Posts: 29

dyradne keek verschrikt naar de man en instinctief zette ze een paar passen achteruit en was niet van plan haar zwaard te trekken, tegen hem kon ze niet op en ze wilde deze taverne niet overhoop gooien. ze stapte bevend in de richting van de deur hopend dat de man zou kalmeren en keek hem met kleine ogen aan.

de Zwaardmeester · Duister als de Nacht Joined: 08 Mar 2003 Posts: 51

Horan stelt zijn lichaam in de breedte op tussen de edelman en het bange elfenkind, zijn torso verder gedraaid dan voor een mens mogelijk zou zijn, en recht zijn rug. Hij steekt bijna anderhalve kop boven Walefrid uit, maar de man toont niet de minste vrees.
"Mijnheer, ik ben geen "wezen", ik ben een Centaur, en ik zou u er op willen wijzen dat ik er op kan staan naar mijn graad te worden aangesproken, namelijk met weledel geleerde heer, maar dat terzijde.
Behoudt toch alstublieft uw waardigheid. Denkt u toch aan het gezichtsverlies dat u zou lijden, een heer van uw stand dat een weerloos meisje aanvalt. U zult voorzeker uw eer verliezen en alle respect van hen die u dienen. Ik adviseer u uw vleeskliever weer op te bergen en gewoon verder te gaan met wat u van plan was voordat dit... ongelukje, gebeurde."
Hoewel hij bijna zeker wist dat de man niet voor rede vatbaar zou zijn moest hij hem proberen met woorden te overtuigen, het magiërs gilde had al genoeg te verduren gehad, en elfen werden de laatste jaren steeds meer gevreesd en gehaat, onterecht. Hij slaakte een onhoorbare zucht, hij wist maar al te goed dat de mens haatdragend is tegen elke soort dan zijn eigen.

Horan Zilverboog
EDIT: excuus, foute login

Edited by: de Zwaardmeester at: 6/19/03 5:56 pm

Martys Brendarion · Nachtdwaler Joined: 09 Jun 2003 Posts: 118

Walefrid keek de Centaur recht aan. "Nou weledelgeleerde heer Centaur," zei hij spottend, "gelieve uw paardenpoot niet in zaken te steken die u niet aangaan."

Walefrid hoorde achter zich het gemor van zijn vrienden die alle gepraat te lang vonden duren. Hij schatte zijn kansen in tegen de Centaur. Het beest zag er vreemd genoeg geleerd uit en hij bezat blijkbaar ook al een vorm van die vervloekte magie. Wat anders had de tafel kunnen laten stoppen?

Toen schoten zijn varkensoogjes terug naar de deur en hij zag hoe het elfenmeisje probeerde ongemerkt de taveerne te verlaten. Goed, dacht hij, een nachtelijke jacht door de straten van Raganorck op een elfenheks. Onwillekeurig grijnsde hij. Zodra ze de deur door was kon de jacht beginnen... laat haar maar rennen. De Honden van de Ene vinden haar wel! Hij maande zijn vrienden tot rust. Nog even dacht Walefrid en dan waren er geen bemoeizieke taveerne bezoekers meer. Dan had hij vrij spel met het elfenkind. Nu moest hij nog heel even tijd rekken.

"Haar magie is een zondige, haar kracht ontleend aan Heidense Goden en u wilt zo een wezen ongestraft loslaten op de stad? Psa, ik dacht u zei geleerd te zijn. Ziet u de uisternis niet? Voelt u op uw hoeven niet aan dat de stad vervalt met het verval van de adel die niet meer weet wat heersen is? Het elfenvolk heeft onze kracht ontstolen en het Licht gedoofd! Bij de Ene, hun demonische plannen lijken tegenwoordig het spel te bepalen en er is maar een manier om dit tij te keren! Dood aan het elfengebroed, in naam van de Ene... Zijn jullie dan allemaal blind?" Walefrid draait zich om en spreekt nu de hele taveerne toe. Hier en daar klinkt wat instemmend of afkeurend gemompel, maar daar blijft het dan ook wel bij.

"Dood aan de Elfenvolk!" Roept Walefrid, zijn rapier hoog in de lucht. "Dood aan de Duisternis!" Antwoorden zijn vrienden; zwaarden getrokken en met de punt de lucht in gestoken.
"Nu weledelgeleerde heer Centaur... laat u mij mijn taak vervullen of wilt u werkelijk een taveerne ruzie veroorzaken waar wellicht meer dan alleen onschuldige gewonden kunnen vallen?" Walefrid zet een paar dreigende stappen in Horan`s richting en ziet zichzelf weerspiegeld in diens knijpbrilletje.
Een edelman, een man met gezag en een man die niet bang is om te heersen en gehoorzaamt te worden.