Raganorck

[Iris de Muralt]

Iris blijft Rasham aankijken. Zijn vraag had somber geklonken, en verlangde een eerlijk en direct antwoord. Met een wat gedempte stem antwoordt ze: “Het is waar dat ik de Ene een warm hart toedraag. Helaas merk ik dat er steeds minder mensen zijn die dat doen. De tempels van de Ene raken uitgestorven en worden gebruikt voor minder eervolle taken dan een eredienst. Waar eens devote gebeden hun weg tussen de hanenbalken door naar buiten vonden, vinden nu muizen en kakkerlakken hun thuis en klinkt het gelal van dronken zwervers die een onderdak zoeken voor de nacht. Er zijn niet veel priesters van de Ene meer in de stad en velen van hen zijn van hun voetstuk gevallen. De bevolking zoekt haar heil in andere zaken. Velen wenden zich af van het licht, om zich in het duister te hullen.

U vraagt mij of er nog een bron van hoop is? Velen zijn inmiddels voorbij het vinden van die bron. De enigen die nog een kans maken op het vinden van een bron van hoop, zijn degenen die door de schaduw gaan, op weg naar het licht. Zij die eerst de schaduw hebben gezien, om het licht extra te kunnen waarderen... Zij hebben zich nog niet afgewend en volharden in hun taak om het licht te vinden en het uiteindelijk te kunnen verspreiden. Maar voor het zover is? Velen zullen eerst branden in het duister dat ze hebben omarmd...”

Het vele spreken heeft haar dorstig gemaakt en Iris neemt een slok uit de mok water die Rasham voor haar heeft neergezet.

[Rasham]

Rasham luistert in toenemende verbijstering naar Iris, naar haar bevlogen woorden, de duisternis welke de stad in een verstikkende greep houdt beschrijvend, zoals ook hij die ervaart. Maar bovenal verontrust haar zachte toon hem. Was het al zover dat de naam van de Ene niet meer in alle openheid genoemd kon worden? De elementen die de stad onvoorwaardelijk naar haar apocalyps trokken hadden onopgemerkt en geduldig de mensen tot slachtoffers gemaakt en er waren te weinig gewijden van de Ene meer, om die krachten het hoofd te bieden en de mensen te steunen en te helen.

Was het te laat?

Zijn de duistere vlammen die hij in zijn geest over de stad hoort huilen niet al het voorportaal, het nexus van deze wereld met de Chaos?

Zijn gedachten zijn bij Riandros, de gevallen Priester die de Gewijde van de Ene verwond had...en Galliminus, zijn voormalig wapenbroeder, die de krachten van Randragam in zich draagt en daarmee de stad meesleept naar haar uiteindelijke Verval.

"De Ene zij met de zielen van Raganorck..." zijn hand omklemt de schede van zijn zwaard. "Het is nog niet te laat...niet zolang er nog hoop is in diegenen die Orde en Evenwicht nastreven. Ik ben hier om hen te steunen en het Licht weer in de stad te brengen. Als u hetzelfde dient, vertelt u me waar ik een van de laatste Gewijden kan vinden, zodat ik mijn taak op me kan nemen." Hij richt zich tot de jonge vrouw in wier woorden en ogen een hartstocht voor de Ene leken te liggen.

Een kaars wordt op de tafel gezet, omdat buiten de lucht betrekt en het in de gelagzaal donkerder wordt. Onmiddelijk richt de Tempelier zich overeind en drukt met zijn duim en wijsvinger de vlam uit.

Edited by: Rasham at: 5/1/03 2:59:25 pm

[Lunea]

(( geen nieuwe draad omdat iedereen hier zit...))

Voorzichtig keek Lunea door de kier van de deur de keuken in.. voor zover ze het kon zien was die leeg. De geuren die ontsnapten bestookten haar zintuigen en bijna going ze van haar stokje, haar maag brulde om eten.. hoelang was het geleden?

Ze opende de deur verder... de keuken was leeg. Boven het haardvuur hing een ketel en op de grote tafel in het midden van de keuken lage broden en fruit. In een ton in de hoek zat gedroogd vlees. Lunea sloop naar binnen en griste zoveel mogelijk brood fruit en gedroogd vlees als ze kon dragen. Het was lang niet genoeg naar haar idee.

Haastig zocht ze de weg naar de steeg weer op, maar de plaatselijke kat had besloten dat de open deur voor haar een uitnodiging was en met veel gekrijs ( voornamelijk van de kat) belandde ze op haar gezicht op de modderige straat van de steeg. Gelukkig brak het brood dat ze onder haar malien had gestoken haar val....

[Uriel]

De man had de roodharige halfork om de hoek zien verdwijnen. Een paar seconden die haast een eeuwigheid leken te duren later hoorde hij een krijs. Hij vergat alle voorzichtigheid ten gunste van zijn nieuwsgierigheid. Een vluchtige glimlach toen hij ontdekte dat hij dit vaker gedaan had in het verleden al kon hij zich de situaties niet meer voor de geest halen. Snel als de grijze voortjagende wolken zelf dook hij de steeg in.
Daar zag hij de halfork met haar handen vol eten op de modderige straatstenen. Hij stak een arm uit. "Nu is het mijn beurt om jou op te rapen geloof ik. Vlug wegwezen voordat de uitbater erachter komt wat we hier doen." Angstig keek hij naar de deur. Hij had het gevoel dat hij hier moest zijn, maar niet nu. Niet terwijl hij op het punt stond op heterdaad betrapt te worden bij het stelen van eten samen met een halfork.

[Rasham]

"Het spijt me...", tussen zijn vingers veegt hij de resten van de hete was weg, de schede van het zwaard nog steeds in een hand geklemd. De Tempelier heeft geen flauw idee van de positie van de gelovigen van de Ene in Raganorck. Of hij deze jonge edelvrouw die de belangen van de Ene lijkt aan te hangen nu in grote verlegenheid brengt met zijn vraag hem naar een Priester van de Ene te leiden.

"Er zijn veel ateenesca's voorbij gegaan voordat ik de stad weer kon betreden. Het laatste wat ik nog van de dag herinner was dat Heer Déarc Nachtstorm heerste over Raganock..."
...of niet...er waren grote onrusten de laatste dagen van zijn vrijheid buiten...
"De positie van de Ene leek me sterk toen...ik weet niet wat zich in de tussentijd heeft afgespeeld...mijn vraag was onvoorzichtig."

[Lunea]

Lunea greep de hand die Mirko had uitgestoken, maar durfde er nog niet al haar gewciht aan toe te vertouwen. Haastig ging ze staan en verzamelde het fuirt dat uit haar zakken was gerold.

Een paar dingen moets ze laten liggen omdat de magier haar aan haar mouw meetrok. Gedwee meelopend begon ze vast aan het meest doorwekte brood. Het zand knarste langs haar tanden, maar ze genoot van elke hap.

(( Lunea met Mirko mee))

[Uriel]

Mirko voelde het gewiht aan zijn arm en een zucht van pijn ontsnapte tussen zijn tanden. Hij had eraan moeten denken dat hij nog steeds gewond was van de veldslag, gevecht, wat het ook geweest was. Hij vloekt inwendig, maar wou zich niet laten kennen. Zo snel als mogelijk strompelde hij samen met de halfork naar een steegje verderop. Daar rustte hij uit tegen een muur. Hij had geen idee hoe hij zojuist zo snel bij de gevallen Lunea had kunnen komen.
"Eten, goed idee. Geef me ook eens wat, meesterdief." Hij kon een flauwe glimlach niet onderdrukken.

Mirko en Lunea dan maar naar de Taveerne; een achterafsteegje

[Iris de Muralt]

“Het is niet dat de positie van de Ene is verslechterd, integendeel, de glorie van de Ene schijnt nog net zo fel als het altijd heeft gedaan. Het is wat men “Zijn werktuig” noemt, dat verzwakt is, de kerk van de Ene raakt haar invloed over de mensen kwijt en gaat ten onder aan haar eigen zonden. Uw vraag of ik u naar een gewijde kan brengen die nog wel het juiste pad volgt, is een terechte. En mijn antwoord daarop is: ja, dat kan ik... Er zijn gelukkig nog altijd geestelijken die de Ware Weg van de Ene bewandelen.”

Iris kijkt Rasham aan met een bezorgde blik. Ze had een intens medelijden met deze man en zijn paniek over de wereld die voor hem niet meer herkenbaar moest zijn als de wereld die hij had achtergelaten toen hij gevangen werd gezet. Bovendien voelde ze zich een beetje schuldig. Ze kon hem nog niet de hele waarheid vertellen. Ze kon hem nog niet vertellen dat de geestelijke naar wie ze hem zou leiden een Grauwe priester was... De hele situatie kwam nu erg ongelukkig uit. Als ze hem naar een Grauwe geestelijke moest leiden, dan zou ze eerst contact moeten opnemen met de inquisitie om de ontmoeting te arrangeren. Dit zou betekenen dat ze voor een poosje van Rasham gescheiden zou zijn, iets waartegen haar hart in opstand kwam...

Het leek alsof tijdens hun gesprek alle mensen in de schemering van de gelagzaal waren verdwenen en hun geroezemoes was verstomd, alsof ze hier alleen zat met Rasham, alsof de wereld om hun tweeën draaide. Ze zou zo nog uren willen zitten... Samen... Iris betrapt zich erop dat ze heel erg zenuwachtig is nu ze uiteindelijk de man spreekt die ze al een tijdje van een afstand bewonderend had kunnen aankijken. Ze wendt haar blik af om de blos op haar wangen te verhullen in de schemering en zucht diep...

[Uriel]

Hij had een plaatsje kunnen bemachtigen vanwaar hij het tweetal in de gaten kon houden. Met een glas wijn had hij zich teruggetrokken aan een tafeltje zo dichtbij als de situatie verdroeg. Hun woorden hoorde hij niet, maar hij zag wel wat er gebeurde. Hij had geen idee waar het tweetal over sprak, maar de vrouw leek meer dan enkel geinteresseerd in de tempelier van de Ene. De Gepokte wist nog niet welk voordeel hij met deze situatie kon doen, maar voorlopig zou hij het in zijn achterhoofd houden. Hij dronk de laatste druppel wijn uit zijn glas en zette het terug op tafel. Het geld liet hij in het glas achter. Hij stond op en verliet zonder een woord weer de taveerne. De studie riep.

De Gepokte naar de Dwalende Kamers; in duister gehuld.

[Rasham]

Hij kijkt haar aan, kan niet anders dan haar moed bewonderen waarmee ze over de Ene sprak in deze tijden van onheil. Het risico dat ze nam hem de antwoorden. Desondanks heeft hij nog steeds het gevoel haar in een kwetsbare positie te hebben gebracht met zijn vraag. De tijd is aan hem voorbijgegaan in de Kerkers, de stad is niet meer hetzelfde na al die tijd tussen de stenen muren en de versterkte deuren. Nooit heeft hij Raganorck zo verloren gezien, zelfs niet toen hij voor het eerst door haar poorten ging om Heer Déarc Nachtstorm bij te staan.

Het sterkt hem enkel in zijn vastberadenheid zijn taak te voltooien. Maar Rasham weet dat zonder hulp zijn doel waarschijnlijk niet gehaald zal worden...het laatste wat hij wil is de mensen in de steek laten. Hun geloof in de Ene moet weer hersteld worden, Iris sprak over de ware Gewijden van de Ene, zij die niet van het pad van de Orde en Evenwicht zijn afgeweken. En daar ligt de weg die hij moet nemen.
Haar gezicht wordt verhuld in het schemerduister van de gelagzaal, alleen haar profiel neemt hij waar tegen het licht van de kaarsen op de andere tafels.

Hij wil de jonge aristocrate met haar hartstocht voor het enige ware Licht niet verder compromitteren. Maar hij moet van haar meer weten over die laatste Gewijden waarover ze sprak. "Ik zou graag hun zegen willen ontvangen en hen bijstaan...het zou een eer zijn als u mij met één van hen in contact kon laten treden."
Hij wordt opmerkzaam over iets in zijn omgeving, misschien wel die enkele blikken die hen toegeworpen worden en hij verandert van onderwerp, "Als u wilt, freule, kunnen we ons gesprek buiten voortzetten. Anders, vertelt u me over de stad en haar situatie nu..." Een vraag die voor Rasham nodig is...want hij weet vrijwel niets van het heden nu...of van zijn verleden in dienst van Déarc...even herinnert hij zich iets waar hij Déarc in steunde, het opsporen van een familielid, een Nachtstorm, die naam De Muralt... maar dan is die gedachte weer verdwenen.

[Uriel]

Met zijn armen over elkaar geslagen en met zijn handen zijn bovenarmen warm wrijvend duwde hij met zijn schouder de deur van de herberg open. Een weldadige golf van warmte en geluid stroomde naar buiten vermengd met de geur van eten en drank. Dasu liep in zijn doorweekte kleren tussen de mensen door en zocht een plekje zo dicht mogelijk bij de haard. Hij haalde diep adem en snoof de heerlijke geur van vlees en bier op. Nooit van zijn leven had hij mogen proeven hoe dat smaakte. Pijnlijk besefte hij dat hij dat ook nu niet zou kunnen. Hij had geen geld en zou de prijs van een maal zeker niet kunnen betalen. Zuchtend strekte hij zijn handen uit naar het vuur en pijnlijk tintelend begon het gevoel in zijn verkleumde ledematen terug te keren. Hij rilde en staarde in de vlammen. Het amulet om zijn nek ving de stralen van het vuur en weerkaatste het licht de herberg in....

[Samara Jalaya]

Danya was twee dagen en nachten op pad geweest op bevel van Mathilde. Na de hektiek van de afgelopen dagen moesten een aantal zaken van het dagelijks leven hervat worden en met een lijst aan broodnodige zaken was het meisje er op uit gestuurd om boodschappen. Ze zeulde tassen af en aan, verloor Mathilde uit het oog en schonk geen aandacht aan de gebeurtenissen in de Taveerne. Daarvoor had ze het te druk. Na de boodschappen vond ze op haar bed nieuwe lijsten; lakens en sokken van gasten die versteld moesten worden, de waterleiding die gesprongen was en die de hulp van de loodgieter aan de andere kant van de stad behoefde. Waar Mathilde uithing, vermeldde de bevelen niet. Valiant had Danya evenmin in weken gezien. Na zijn vertrek had niemand haar meer iets over de feiten verteld. En Mirko? Waar was Mirko? Danya werd als altijd als een kind ontzien, men zweeg tegen haar met een glimlach. Was er al nieuws? Danya was druk en als in de nacht ze eindelijk bevrijd was van haar taken, was er in de door slaap overwonnen Taveerne geen ziel meer die haar te woord wilde staan. Na een aantal dagen gaf Danya zich aan die toestand over. Ze vroeg niet meer. Ze werkte. Ze volgde Mathildes bevelen op en sputterde niet tegen. 's Avonds keek ze uit het raam en droomde over Mirko. Mirko, liefste Mirko, waar zou hij uithangen? Was hij ongedeerd? Dat kon toch niet anders? Hij had het haar beloofd!

Danya's ogen vielen langzaam dicht. Ze was moe, zo moe...

~ Samara

[Rasham]

Een flikkering bereikt zijn ogen en Rasham ontwijkt het, zoekend naar de bron ervan ziet hij tussen de mensen door een half-elf die een plaats bij de haard gevonden heeft en rillend zijn lichaam en handen bij het vuur warmt, een bron van licht waar de Tempelier niet lang naar kijkt. Maar het is genoeg om een indruk te krijgen van de vreemdeling wiens armen veel oude en nieuwe littekens vertonen en die iets om zijn nek draagt wat het licht van de haard de gelagzaal inwerpt en Rasham richt zich weer Iris met een hand zijn gezicht afschermend.
"Chaos vrouwe...die man heeft hulp nodig..."

[Iris de Muralt]

Iris denkt even diep na als Rasham haar vraagt om te vertellen over de situatie in de stad. Ze besluit om de afgelopen tien jaar in het kort voor hem samen te vatten. Ze begint op gedempte toon te praten.

“Wat kan ik u vertellen over de huidige situatie in de stad, heer Rasham? U hebt de afgelopen tien jaar gemist, misschien is het makkelijker als ik een korte samenvatting geef van een aantal voorvallen sinds uw gevangenneming. Dit zal het makkelijker maken om te begrijpen wat er nu in de stad speelt. Een deel van dit verhaal heb ik gehoord van mijn vader, aangezien ik tien jaar geleden pas dertien was en niet alles snapte wat er toen gebeurde."

“Zoals u waarschijnlijk nog weet heerste koning Déarc over de stad. Zijn regime was hard, maar eerlijk, vertelde mijn vader me ooit. Koning Déarc had ooit een geschil over de troon met zijn neef, prins Onyx. Deze laatste heerste over een aantal gebieden buiten de stad. Het geschil eindigde met de dood van Onyx, toen Déarc zijn kasteel binnenviel. De volgelingen van Onyx, bestaande uit een flink aantal edellieden en de bevolking in dorpen in de Wilde Wouden, bleef echter actief strijden tegen koning Déarc. De koning ondernam een aantal veldtochten om deze opstandelingen een lesje te leren, maar het lukte hem nooit om het verzet helemaal de kop in te drukken. Uiteindelijk lukte het de volgelingen van Onyx waarschijnlijk om te infiltreren in de stad, wat niet zo moeilijk was, aangezien de stad zeer veel inwoners telde. Ze stookten onrust onder de bevolking met leugens en verzinsels. De bevolking werd steeds onrustiger en uiteindelijk viel een grote menigte het kasteel binnen, op zoek naar de koning. Ze konden hun kans grijpen, omdat het grootste deel van Déarc’s edelen met het koninklijke leger nog actief was in de Wilde Wouden met het opjagen van de rebellen. De kasteelwacht werd volledig overrompeld, niemand had een opstand onder de bevolking verwacht. Uiteindelijk vonden de oproerkraaiers de koning en hij werd vermoord."

"Na de dood van de koning keerde het koninklijke leger terug naar de stad om de orde te herstellen. Echter, met de dood van de koning was het oproer meteen gesust, alsof de bevolking geschrokken was van hun eigen daad. De edelen die Déarc trouw waren begrepen dat er snel wat gedaan moest worden en zij kondigden meteen de troonopvolging van de vermoorde Déarc door zijn dochter prinses Ophelia aan. Zo werd de zeer jonge Ophelia koningin van Raganorck. Zij was echter nog een kind en had behoefte aan begeleiding, omdat de plotselinge verantwoording eigenlijk te zwaar was. Zij werd bijgestaan door de raad van edelen. Deze edelen hadden tijdens de regering van koning Déarc allemaal een hoge post gehad aan het hof. De raad probeerde zo snel mogelijk de schuldigen van de opstand op te pakken en te veroordelen. Het duurde echter een tijd voor ze de leiders onder de oproerkraaiers te pakken hadden. Het bleken stuk voor stuk volgelingen van Onyx te zijn, de gedode prins, die ten onrechte Déarc had betwist om de macht over de stad. Er zaten ook een aantal edelen bij. Een paar executies werden uitgevoerd, aangezien ze getekend waren door de koningin."

"Een aantal van de schuldigen ontliep echter hun verdiende straf, aangezien de koningin weigerde nog meer executiebevelen te tekenen. Hoe ouder koningin Ophelia werd, des te minder zij luisterde naar de raad van edelen, die haar moest helpen bij het besturen van de stad en de landerijen en dorpen in het Wilde Woud. Vermoed wordt dat haar ideeën werden ingefluisterd door edellieden uit het gevolg van Onyx, die blijkbaar ook al tot in het kasteel hadden weten te infiltreren. Langzaam maar zeker trok de opgroeiende koningin steeds meer macht naar zich toe, waardoor de raad steeds minder in staat was om haar te helpen met regeren. In deze tijd begon de koningin ook anderen in dienst te nemen, lieden van buiten de stad. Iets wat de raad altijd had tegengehouden, aangezien er volgelingen van Onyx tussen konden zitten die haar kwaad zouden kunnen doen."

"Uiteindelijk kwam het zelfs zover dat de raad bedankt werd voor haar diensten. Koningin Ophelia trok alle macht naar zich toe en regeerde voortaan alleen. Zij voerde meteen een aantal veranderingen in. Één van de zaken die ze veranderde was dat de edelen die onder Déarc landgoederen hadden gekregen buiten de stadsmuren, in de opstandige gebieden in het Wilde Woud en de dorpen buiten de stad, deze weer kwijtraakten. De koningin begreep blijkbaar niet dat deze opstandige gebieden met harde hand geleid moesten worden, met streng toezicht ter plaatse door de edelen. Mijn vader raakte hierdoor ons landgoed kwijt, dat hij had gekregen van koning Déarc voor bewezen diensten ten tijde van de strijd met Onyx en diens volgelingen. We waren opeens alles kwijt!
Ook op andere plaatsen kregen de edelen minder macht. Er werd een stadbestuur aangesteld voor de dagelijkse gang van zaken in de stad, gevormd uit burgers en notabelen, er zat niet één persoon van adel in!
Verder werden er nog meer mensen van buiten de stad aangesteld op hoge posten. De huidige kapitein van het koninklijke leger, de ridder dan Maros is er bijvoorbeeld zo eentje. Ook daar raakten de edelen die de koningin en haar vader jarenlang trouwe dienst hadden bewezen verdreven. Er wordt vermoed dat de koningin de laatste paar jaren steeds meer de raad is gaan opvolgen van de volgelingen van Onyx, die waren geïnfiltreerd aan het hof. Zij hebben hun populariteit ook onder de bevolking weten te bewerkstelligen. Veel leden van het stadsbestuur en ook een flink aantal van de geleerden van de Tien Torens, wiens expertise soms wordt ingeschakeld bij belangrijke beslissingen, komen uit de voormalige opstandige gebieden..."

"Dus u vraagt me wat de huidige situatie nu eigenlijk is? Beslist u zelf maar... Er komen steeds meer buitenstaanders in de stad, zelfs op machtige posities. De adel, die koning Déarc altijd trouw is geweest en ook koningin Ophelia de eerste paar jaar van haar regering trouw heeft gediend, is nu volledig buiten alle machtsposities geplaatst. Ook zijn zij al hun landerijen kwijt. De volgelingen van Onyx hebben op heimelijke wijze hun invloed in de stad uitgebreid. De kerk van de Ene is al een flinke tijd het spoor bijster. De bevolking doet maar wat haar goeddunkt. En als toppunt regeert er een koningin die de raad van ervaren bestuurders ontbeert en luistert naar voormalige opstandelingen die mede verantwoordelijk zijn voor de dood van haar vader..."

"Hoe de situatie is? In één woord: verschrikkelijk!”


Iris zucht diep en strijkt een lok die losgeschoten is uit haar opgestoken haar achter haar oor. Dan kijkt ze op, naar Rasham en ziet dat diens aandacht ergens door wordt afgeleid. Ze hoort zijn woorden en kijkt de kant op naar waar Rasham’s blik is afgedwaald. Er staat een haveloze zwerver zich te warmen bij het haardvuur. Als Iris langer kijtk ziet ze dat het een elf is. Ze bedenkt zich opeens waarom ze liever in “Den Groenen Acker” zit. Daar komt dat gepeupel er niet in, daar krijgen ze niet de kans anderen lastig te vallen met hun gebedel om geld. Ze houdt zich echter in en antwoord op Rasham’s opmerking dat de man hulp nodig zou hebben:

“Misschien”…



((ooc: dit is een voorlopige versie van deze post, in afwachting van goedkeuring door Samara…))

[Uriel]

Door de straten van Raganorck hadden Walefrid en zijn vrienden eindelijk de Taveerne gevonden. Brallend hadden ze een zwerver geschopt totdat hij op zijn krukken een veilig heenkomen had gezocht alleen al omdat hij hun om een aalmoes vroeg. Vervolgens hadden ze een kat in een regenton gegooid en doorgelopen. Het beest had als een waanzinnige gemiauwd.

Walefrid liep op de deur af en gooide deze hardhandig open.
"EEN TAFEL EN BIER VOOR VIJF. DAT DE VROUWE ONS LAAT WACHTEN WIL NIET ZEGGEN DAT JULLIE BURGERS DAT OOK KUNNEN!!!"

Zijn stem klonk als een donderstorm boven het gepraat van de Taveerne bezoekers uit. Er was geen tafel vrij, maar Walefrid en de zijne liepen toch naar het midden van de Taveerne de hand op het gevest en de kinnen hooghartig in de lucht...