Raganorck

[Gashyr]

Deze kamer lijkt me meer dan geschikt.
De ruime kamer leek al jaren onbewoond, hij was vol gestouwd met oude spullen. Stapels boeken stonden op de vloer stof te verzamelen, veroeste sierzwaarden hingen deels afgebrokkelt aan de muur, op het kleine houten bureautje lag een omgestoten inktpotje dat zo te zien al jaren geleden was omgevallen, oude en vergeelde land- en sterrenkaarten sierden de muur, alleen het bed lijkt pas opgemaakt. Bij het raam, dat uitkeek over een binnenplaats, stond een oude, koperen telescoop. Struikelend over een ondefineerbaar object loopt Gashyr naar de grote houten kast, die tegenover het bed staat. De scharnieren piepen als gemartelde muizen, als hij de deuren opent. Er hangen een paar oude vodden, vol gaten, die zelfs een zwerver niet meer aan zou willen doen. Ondanks, of misschien juist dankzij, alle oude troep voelt Gashyr zich metteen thuis.
Hij loopt naar het raam, opent het, en laat de frisse wind de muffe lucht uit zijn kamer wegblazen. Als hij zijn hoofd naar buiten steekt ziet hij dat de kamer ongeveer twee etages hoog ligt, hoewel het door de vreemde bouwstijl van het kasteel moeilijk te zeggen is hoeveel het er precies zijn. Onder het raam loopt een smalle richel, net één voet breed. Verder naar beneden ziet hij een tuin met gras, bloemperkjes en hier en daar een kleine boom.
Tevreden begint hij de weinige spullen die hij bij zich draagt een plaats te geven in de kamer, behalve zijn mes en het flesje met de magische vlam, die hij altijd bij zich draagt. Dan loopt hij naar de deur, doet deze open en kerft met zijn mes op de buitenkant zijn naam, in de sierlijke elfenrunnen van een vergeten taal. Dit is zijn thuis.

~ met z'n blauwe badeendje

[Gashyr]

Gashyr loopt naar het raam, en klimt voorzichtig op de smalle richel, zijn staf gebruikend om in evenwicht te blijven. Langzaam schuifelt hij naar het einde van de richel, waar hij op een lager gelegen muur kan springen, vanwaar hij weer met behulp van een hoge boom op de grond terecht komt. Het is beter dat niemand weet dat hij het kasteel heeft verlaten, hij is op jacht.
Flavio Antropiani
Met die naam in zijn hoofd beweegt hij zich onopgemerkt naar de buitenste kasteelmuur, waar hij na een paar halsbrekende toeren overheen komt. Dan begeeft hij zich over de weg waarvan hij denkt dat die uiteindelijk terugleid naar de stadspoorten in de richting waarvan hij hoopt dat het de richting is die hij moet gaan om de tien torens te berijken.

((De Tien Torens))

~ met z'n blauwe badeendje

Edited by: Gashyr at: 10/8/02 4:28:01 pm

[Gashyr]

((<= Het huis van de Ene (heropgebouwd)))

Met moeite was Gashyr het kasteel binnengekomen, de wacht deed erg voorzichtig, alsof hij een moordenaar of een dief was, en pas toen een wachter hem van eerder die dag herkende mocht hij naar binnen. Het zal nog wel een tijdje duren voordat alle wachters me herkennen en ik hier gewoon naar binnen kan.
Moe laat hij zich op het bed vallen, en het duurt niet lang voordat hij inslaapt. Maar het is geen rustige slaap, Gashyr's lichaam woelt en draait, terwijl zijn geest op zoek is naar de entiteit die hij in het huis van de Ene voelde.

~ met z'n blauwe badeendje

[Gashyr]

Het bed is het enige object in de kamer dat netjes en opgeruimd is, of, dat was het. De deken ligt als een gekreukeld vod aan het voeteneinde en het kussen is op de stoffige vloer gevallen. Op het kale bed ligt het grijsgetinte lichaam van een elf die niet helemaal elfs is. Hij beweegt onrustig en prevelt onverstaanbare woorden, en hoewel het raam nog open staat en een koele nachtbries de stoffige lucht in het vertrek zuivert is zijn lichaam klam van het zweet dat zijn droom oproept.

Hij loopt door een donkere gang die enkel verlicht word door een fakkel met een blauwe vlam die voor hem uit zweeft. Hij kan het einde van de gang niet zien, maar hij weet dat het niet ver meer is. Na een tijdje mond de gang uit in een grote zaal die wederom is verlicht door zwevende blauwe fakkels. Aan de muren hangen wandkleden met afbeeldingen er op. Aan de rechterkant ziet hij vier manlijke elfen, slank en sierlijk. Aan de linkerkant hangen drie afbeeldingen van monsters, reusachtige draken in verschillende kleuren. Er hangt nog een vierde wandkleed, maar de afbeelding is zo wazig dat er niets in te herkennen is. Tegenover hem, aan het einde van de hal staat een groot standbeeld van een draak, en daar onder staat een troon. Er zit iemand in de troon, maar hij kan niet zien wie. Een gevoel vervult zijn geest, een bekend gevoel, hoewel het toch nieuw is. Langzaam loopt hij op de troon af, zeker wetend dat de entiteit die hij zoekt daar zit, maar als hij het duidelijk kan zien kijkt hij zichzelf in de ogen. Maar hij is het niet, het is een afgrijselijk geschubd monster met grote klauwen, een staart en vleugels. Hij deinst achteruit als hij beseft wat hij ziet, en voelt het vertrouwde hout in zijn rechterhand. Hij pakt de staf ook met zijn linkerhand beet, en ziet dat zijn handen niet grijs getint meer zijn, maar zacht roze. Hij kijkt naar de vloer, en ziet daarin een weerspiegeling. Niet zijn eigen spiegelbeeld, maar dat van een normale elf. Bevroren van verbazing blijft hij naar de vloer staren, tot hij plotseling een brandende pijn in zijn rug voelt, de klauwen van het monster dringen door de zachte huid diep het in het vlees. Instictief rolt hij naar voren en draait zich om met een zwaai van zijn lange staf. Het monster ontwijkt de slag en zet een nieuwe aanval in. De twee blijven elkaar aanvallen en ontwijken, ze zijn aan elkaar gewaagd, de perfecte strijders van hun ras. Maar de brute kracht wint langzaam maar zeker van de snelheid en souplesse van de elf, als hij met een enorme staartslag tegen de muur word gegooid. Weerloos ligt hij op de grond, niet meer in staat om op te staan. Hij kan slechts machteloos wachten tot het monster hem afmaakt. Hij voelt de nagels in zijn schouders bijten, als hij word opgepakt. Met moeite richt hij zijn hoofd op, en ziet het wandkleed met de vage afbeelding, die langzaam scherper word. De sissende stem van het monster klinkt zachtjes in zijn oor: "Zie wat wij, jij en ik werkelijk zijn. Je kunt je niet verzetten tegen het bloed van dame, en evenmin kan ik mij verzetten tegen het bloed van mijn heer. Wij zijn één!" De wazige afbeelding begint een vorm aan te nemen. Langzaam verscherpt de waas totdat het vierde monster zichbaar is. Hij wil zijn hoofd afwenden maar de staart van het monster dwingt zijn hoofd te kijken, naar zichzelf. Hij wil schreeuwen, zichzelf vervloeken, maar er komt geen geluid uit zijn mond. De afbeelding word zwart, de hele ruimte word zwart, ale geluiden vervagen.

Gashyr opent zijn ogen. Het duurt even voordat hij zich realiseert dat de pijn in zijn schouders niet echt is, dat ze alleen maar pijn doen omdat hij gelooft dat ze pijn doen. Langzaam staat hij op en probeert de werkelijkheid tot zich door te laten dringen. Hij kijkt naar zijn handen, die nog altijd de grijsachtige kleur hebben. Dan ziet hij tot zijn verbazing de stekels op zijn armen, en dan voelt hij ook de prikkels bij zijn staartbeen. Snel neemt hij een teug van de rode vloeistof en even later verdwijnen de stekels weer in zijn huid. De elf rilt even, en slaat zijn deken om zich heen. Dan loopt hij tussen de rommel door naar het raam en zet het wageweid open. Hij laat de koele avondwind zijn gezicht strelen terwijl hij naar de helder fonkelende sterren kijkt.
Na een poosje besluit hij naar buiten te gaan, een beetje bang om weer te gaan slapen. Snel kleed hij zich aan, en na een klein bezoekje aan de keukens loopt hij door de wirwar van straatjes die Raganorck doorkruisen. Uiteindelijk leiden zijn benen hem naar de stadspoort. Even blijft hij aarzelend staan. Waarom ook niet? In het bos is vast wel afleiding te vinden.

((naar de Wilde Wouden - Avondwandeling))