Raganorck

Mirko Magnificiusus · Verloren en Vergeten Joined: 05 Jun 2002 Posts: 41

Nog net ziet Mirko het puntje van de dikke kater een hoek omschieten. Snel gaat hij er achteraan. "waar gaat dat beest naartoe?" mompelt hij in zichzelf. Plots is het dier verdwenen. Mirko staat stil en kijkt om zich heen. "Zo`n dikke kater kan tohc niet zomaar weg zijn." denkt hij bij zichzelf. Mirko staat in een zonverlichte kamer met grote ramen die uitkijken over de paleistuin. Er hangen vergeelde gordijnen langs de ramen. De vloer lijkt pasgeboend. Het is een soort grote balzaal. Als Mirko zich omdraait realiseert hij zich dat hij geen flauw benul heeft welke van de acht deuren de deur was waardoor hij is binnengekomen. Zijn enige leidraad was de kat en die is nu ook spoorloos. Even zakt hem de moed in de schoenen, maar dan besluit hij om maar gewoon te gaan lopen in de hoop zo ooit of de kat of de uitgang terug te vinden.

ckeetel · Posted: Thu Jun 06, 2002 7:17 am Post subject: Een kat achterna

Geen rinkelende kopjes maar wel de verse geur van thee. Een afleidingsmanoeuvre? Het boeit 'm niet, een warme theepot is een Plek met Stip en Plekken met Stip halen het beste in de kater naar boven. Hij kan de afstand van grond naar tafelblad dromen en het kost hem verbazingwekkend weinig moeite om die te overbruggen. Dit zijn de dingen waar hij zijn vetreserves voor wil opofferen. Geeuwend vouwt hij zich om het warme metaal heen en is vertrokken.

Mirko Magnificiusus · Verloren en Vergeten Joined: 05 Jun 2002 Posts: 41

Mirko dwaalt rond in de vele kamer van het kasteel. Hij had geen idee dat het gebouw zo enorm groot was. Het lijkt wel ontzettend imposant vanuit de stad, maar zalen, gangen, kamers en trappen op deze schaal had hij nooit verwacht. Alle kamers zijn verlaten en het enige geluid is dat van zijn eigen voetstappen. Dan realiseert hij zich dat hij ook gemakkelijk magie kan gebruiken om zijn richting te bepalen in deze enorme doolhof. Nu kijkt er toch niemand, maar voor de zekerheid laat hij het kompas niet alleen in zijn hoofd ontstaan, maar tovert hij een mooi houten exemplaar dat op borsthoogte voor hem zweeft, met een gouden wijzer een paar centimeter boven de houten ondergrond, het geheel omhuld met een lichte paarse schijn. Merkwaardig genoeg schijnt er iets mis te zijn met het kompas. Zodra Mirko een paar stappen noordwaarts loopt en even weg kijkt van het kompas blijkt hij later westwaarts te zijn gegaan. Is de spreuk mislukt? Of is er weldegelijk iets waar van wat men in de kroegen verteld; dat het kasteel betoverd is en continu aan verandering onderhevig is. Als dat zo is dan is het bijna onmogelijk om ooit nog de uitgang te vinden. Mirko verwijdert de illusie van het kompas waarvan de wijzer nutteloze rondjes draait en besluit door te lopen. Na een trap, een hal en een bezemkast ziet hij aan de andere kant van een gang een zonverlicht kamertje waarvan de deur open staat. Op tafel staat een warme theepot met iets eromheen gedrapeerd. Langzaam loopt hij naar de deur, de theepot niet uit het oog verliezend uit angst dat hij plotsklaps met kamer en al in het niets verdwijnt. Als hij de deur openduwt herkent hij het "iets" als de kater van eerder. Blij dat hij eindelijk iets bekends gevonden heeft laat hij zich op een stoel zakken met de rug naar de deur toe. "Dus daar was je heen." zegt hij glimlachend.
Dan hoort Mirko voetstappen in de gang achter hem...

Mirko Magnificiusus · Verloren en Vergeten Joined: 05 Jun 2002 Posts: 41

HTML Comments are not allowed

Mirko Magnificiusus · Verloren en Vergeten Joined: 05 Jun 2002 Posts: 41

HTML Comments are not allowed

Mirko Magnificiusus · Verloren en Vergeten Joined: 05 Jun 2002 Posts: 41

Twee paar voetstappen tippelen lichtjes in de richting van de kamer begeleidt door het vrolijke gekwebbel van twee hofdames. Mirko kijkt vlug om zich heen. Hoe moet hij dit weer gaan verklaren? De dames zullen schrikken en ownee wat een ellende... Gelukkig staat de deur naar het balkon op een kiertje. Mirko glipt vlug het kamertje uit en verstopt zich op het balkon.
"Maar Maribella, toch? Heb je nog niet gehoord van de veldslag bij de wallen? Nee, nou ja zeg, er kwam net een page binnenrennen... en die zei dus dat hij alles gezien had... Weet je die aardige man van de taverne, ja hihi die ja. Nou ja die werd wel hard geraakt. Nou ze hebben hem moeten wegdragen hoor! Echt ongelooflijk... Ik vraag het je waar moet het heen met deze wereld als er dit soort dingen, zomaar... Ja ik weet het.... nee zeg, natuurlijk gebeuren er wel meer vreselijke dingen.... Maar heb je die nieuwe al gezien... nouja ze had laatst een jurk aan... nee echt dat was echt gewoon te ordinair!... hihihi...."
Mirko luistert al niet meer naar het gekwek van de hofdames. Hadden ze het nou over Valiant? MIrko kwam daar graag oer de vloer, de gasten waren gul en Valiant en zijn vouw aardig genoeg om hem niet meteen de deur uit te gooien als eens iets mis ging. Je moest alleen oppassen als die broer van hem er bij was. De botenbouwer had het niet zo op tovernaars enzo. Maar goed, hoe hier nu weer weg te komen... Mirko liep tot aan het randje van het balkon. Het was een verdieping of twee, drie naar beneden. Te ver om te springen en zonde om magie te gebruiken als er toch niemand op let, daarbij was het niet zeker of magie hier ook wel dezelfde werking had als buiten in de stad. Het kompas deed al raar. Dan maar gewoon de uhmmmm normalere weg nemen. Aan de zijkant van het kasteel kronkelde zich een dikke streng klimop naar boven. Het zag er stevig genoeg uit... Mirko bond zijn staf op zijn rug en greep de streng beet. Het kraakte wel wat, maar het ging vooralsnog goed. Halverwege echter brak er een stuk af en Mirko stortte met een luide gil beneden de rozestruiken in. Even bleef hij versuft liggen, toen zag hij vanaf het balkon twee hofdames geschokt naar beneden kijken. Mirko stond op, greep zijn hoed, maakte een elegante buiging en ging er daarna als een haas vandoor; naar de Taverne...

Mirko gaat naar de Taverne