Raganorck

[Samara Jalaya]

Ophelia ging de drie heren voor naar een afgelegen Toren van het Kasteel, eentje die zo gevaarlijk naar voren helde dat het meubilair allemaal met een correctie van vijftien graden op de hellende vloer was gespijkerd. Aldus was er een vreemd vertrek ontstaan, aangezien een ieders gevoel zei dat de kamer scheef stond en het meubilair dat tegensprak. Het resultaat was een zeeziek gevoel voor de zwakkere magen.

Ophelia koos een stoel met een hoge leuning uit en liet de drie heren plaatsnemen. De kleine koningin bleef een rare verschijning, qua lengte viel ze bij alles en iedereen in het niet en hoewel haar woorden en gedachten door haar woedeuitbarstingen soms kinderlijk aandeden, straalde haar ogen de wijsheid uit van een oude vrouw met een levenswijsheid van tientallen jaren. Ophelia was geen kind, geen vrouw en geen dame, ze was een eigenaardige combinatie van die drie en afwisselend meer de één en dan de andere.

Op dat moment kwam er een bediende het vertrek binnen tuimelen (de arme ziel was even het vals plat vergeten en zijn evenwicht neigde vervaarlijk naar voren) die, na een onhandige buiging voor zijn Vrouwe gemaakt te hebben, naar de culinaire wensen van de drie gasten kwam informeren.

~ Samara

[Darvan]

Darvan liep de kamer binnen en het eerste wat gebeurde was dat hij bijna viel. Hij zag de rare kamer en had het gevoel dat de toren elk moment om kon vallen met hun erin. Niet helemaal op zijn gemak ging hij op een bank zitten. Toen de bediende aankwam en vroeg wat hij wou hebben zei hij: een kopje thee alstublieft, niet te sterk graag.

[caege]

Caege moest ook even wennen an de scheve vloer.Het deed hem herinneren aan een vroeger avontuur op de Zee van Nimrode,toen had hij ook meer dan een half jaar op een schip rondgeploetert..

Het zweet brak hem uit aan de herinnering ervan.

Hij kuchtte nog wat rook uit zijn longen en greep zich wat vast aan een leuning.

"Ik neem liever een pul water,als het geen belediging is"sprak hij zacht ,meer tot de knecht gericht.
Hier ging hij meer van genieten na zijn torenavontuur..

[Ignatius]

Hij was in geen maanden een kasteel binnengestapt, maar hij vermoedde wat hij allemaal te zien zou krijgen.
~ Fout ~ dit kasteel leek in de verste verte niet op dat van zijn ouders. Gelukkig dat hij hier niet was opgegroeid, hij zou nog vroeger het ouderlijk dak verlaten hebben dan nu, dacht hij. Wat een toestand ! Hoe kon je hier leven ?
Ignatius had al evenveel moeite bij het bewaren van zijn evenwicht als de andere 2 heren.
Net nadat hij de woorden "Interessant optrekje hebt u hier." had geopperd kreeg ook hij last van evenwichtsproblemen en moest zich zelfs een keer vasthouden aan een meubelstuk dat toevallig, en gelukkig voor hem, vlakbij stond.
Toen hij eenmaal plaats had genomen aan tafel wende hij wat aan de vreemde kamer.
"Voor mij thee graag."

[Samara Jalaya]

Ophelia glimlachte een vreemde grijns, die iets akeligs onvrouwelijks katachtigs had, naar Ignatius. "Ik gebruik deze toren voor speciale doeleinden. Huwelijkskandidaten," verduidelijkte ze. "Een zwakke maag hier of daar maakt deze Toren perfect om van ze af te komen. Ik zit vol goede ideeën soms."

Ophelia wachtte tot de arme bediende terug het vertrek binnen kwam struikelen en beval hem de gasten allerlei lekkernijen aan te bieden, die, in het geval van een huwelijkskandidaat met zeezieke aanleg, absoluut tot braakneigingen hadden geleid. Toen de bediende weer weg was, zei Ophelia: "Zo, en waar komen jullie vandaan? Zijn jullie Raganorckianen? Jij," ze wees met een vingertje naar Ignatius, "lijkt me het zoontje van een machtig heerser van één of ander gehucht en jij," ze wees naar Darvan, "jij hebt hele wonderlijke ogen. Een magiër?" Hierna bleef haar blik rusten op Caege. "En het hoofd van het vrijwillige brandweerkorps. Je lijkt me een ongebonden dwaler. Kom je van ver?"

(( OOC: Raganorckianen klinkt niet echt geweldig, maar ik kon even niets beters verzinnen. Raganorckezen? ))

~ Samara

[Ignatius]

~ Ha, een machtig heerser ? ~ de gedachte alleen al aan die tiran van een vader deed hem huiveren.
"Ik heb veel achter me gelaten, vrouwe, dingen waaraan ik gehecht was, maar ook minder leuke zaken. Mijn vader was ooit machtig, ja, maar niet machtig genoeg om zijn familie bijeen te houden. Je moet je prioriteiten stellen in het leven en die van mij liggen ver verwijderd van die van de rest van mijn familie. Liefst zo ver mogelijk." Hij dronk een slok van zijn thee voor die de kans kreeg verder af te koelen.

[Darvan]

Mijn ras is elf, maar ik zie mij liever als een duister elf. Wat de magier betreft heeft u gelijk, vuur en water magie zijn mijn specialiteiten. En dank u voor het allereerste compliment over mijn ogen. Darvan wees de lekkernijen af en liet zijn thee wat afkoelen.

[Samara Jalaya]

"Ach," zei Ophelia schouderophalend. "Sommige mensen houden enkel van het bekende, maar ik zie schoonheid in het vreemde. Niet alles hoeft altijd het oude te zijn, het eigenaardige onbekende is meestal veel fascinerender. Als uw ogen louter bespot zijn, dan is dat omdat andere mensen plotseling zien wat zij missen; een originele kleur ogen tussen die miljoenen blauwe, groene en bruine." Ze nam het ronde koekje op dat ze net van de schaal van de bediende had gepakt en op de leuning van de stoel had gelegd om het eerst eens aandachtig te bekijken, en knabbelde er aan.

Ondertussen wendde ze haar blikken weer tot Ignatius. "Jij had volgens mij de paradox van mijn zinsbouw niet begrepen, jongeman," zei ze. "Een machtige heerser in een naamloos gehucht is nog altijd niet meer dan een vlo in een zandberg. En daar ben jij het zoontje van, is het niet? Was je het zoontje van, want je bent weggelopen. Waarom dat? Wat waren die zogenaamde prioriteiten? Je bent toch niet zo'n lollig figuur die zich onder het mom van inlevingsvermogen een tijd onder de burgers begeeft, om zogeheten net als hen te leven alleen dan in de duurste Taverne in het duurste district van de stad? Dat soort poppekastfiguren heb ik in de familie, hoogst vervelend. Of ben je met romantische idealen in het vandaal de woesternij ingetrokken op zoek naar avontuur? Is best afzien, hè, die wildernis als je je hele leven op een fluwelen kussentje hebt gezeten?" Ophelia grinnikte en staarde Ignatius uitdagend aan.

~ Samara

[Ignatius]

Hij keek haar recht in de ogen en trok zich niks van haar getreiter aan. Het leek alsof alleen hij en de dame nog in de kamer aanwezig waren. Alleen zij tweeën.
"U mag mijn familie, afkomst en geboorteplaats noemen wat u wilt, het kan me niks schelen. Weet u, mijn verleden kan me gestolen worden. Mij hele familie kan me gestolen worden. Ik ben niet zomaar weggelopen om eens als normale burger onder het gepeupel te vertoeven. Neen !"
Hij stond op en sloeg met zijn vuist op tafel.
"Ik ben niet van plan ooit nog terug te keren naar mijn zogenaamde vader in dat kasteel dat mijn thuis zou moeten voorstellen." De blik in zijn ogen werd vuriger toen hij deze woorden sprak en hij liep rood aan van woede.
Hij probeerde wat te kalmeren en zuchtte toen hij zich liet terugzakken in zijn stoel.
"Die machtige heerser jaagt iedereen op de stuipen. Weet u hoe het aanvoelt als iedereen je in de doeken wil leggen ? Weet u wat het is om telkens opnieuw je zin te krijgen zonder dat ook maar iemand je een strobreed in de weg durft leggen ? Niemand die jou in vraag durft stellen ? En dat enkel en alleen vanwege je afkomst en wat je in de toekomst wel eens zou kunnen betekenen ?" Hij pauseerde even en zei toen meer tegen zichzelf dan tegen Ophelia. "Het ontneemt je de kans op een normaal leven. Iedereen heeft recht op een normaal leven."

[Samara Jalaya]

Ophelia genoot van Ignatius' uitbarsting. Haar eigen woedeuitbarstingen vond ze al heerlijk, maar om te luisteren naar die van iemand anders was nog vermakelijker. "Ach ja," gooide ze nog wat olie op het vuur. "Het leven van een adelborstje gaat niet over rozen. Het kapitaal staat in de weg, die verdraaide familiegeschiedenis, de verantwoordelijkheid van de machtserfenis, het is werkelijk geen gemakkelijke taak om èn rijk te zijn èn machtig." Ze schudde meewarig haar hoofd. "Om te moeten regeren! Ja, God, hoe heerlijk hebben de herdertjes het, die simpele zielen die dag na dag kunnen doorbrengen dommelend in de schaduw van een boom, terwijl de schaapjes zichzelf al grazende vermaken! Die onbezorgde jongemannen die 's avonds in het dorp een pintje of wat drinken en met de boerenmeisjes tussen de veldbloemen vrijen! Die enkel hun eigen naam kunnen lezen en hun hele leven bij gebrek aan geld, geen enkele kans op vooruitgang hebben! Ja, jongen, de adel heeft het werkelijk zwaar! Je hebt groot gelijk dat je bedankte voor de verantwoording voor de taak als heerser. Vrijheid en blijheid, de koning is dood, leve de koning! Weg met het systeem, de regels, de sleur!" Ophelia grijnsde opnieuw en nam een kleine pauze in het vuur van haar woorden. "En heb je het al gevonden? Vrijheid? Tegensprekers? Een identiteit? Of is het leven overal hetzelfde?"

~ Samara

[Ignatius]

"Ik heb ontdekt wat het betekent om ook verantwoordelijkheden te nemen die mijn eigen leven onmiddellijk beïnvloeden. Ik vind het heerlijk om zelf de richting te kiezen waarin ik mijn paard stuur. Ja, het leven kan hard zijn, overal en voor iedereen, maar nu heb ik er tenminste zelf voor gekozen. Het is alsof die vrijheid mij pas tot leven gewekt heeft na een lange boze droom." Het was eruit, zijn frustratie, zijn afkomst.

[Samara Jalaya]

"Ah," zei Ophelia, niet echt onder de indruk van het verwende adelborstjes krachtige woordenstroom. "En heb je verder ook nog een doel in je leven? Het is volgens mij heel gebruikelijk dat je eigen beslissingen een direct gevolg hebben op je eigen leven. Een zeer normaal verschijnsel. Rij je paard? Ik lama." Ophelia wees op de schaal lekkernijen voor zich. "Tast toe, het moet op. We krijgen niet elke dag èn gasten èn branden. Dat is een bijzondere gebeurtenis."

~ Samara

[Ignatius]

"Een doel ? Neen nog niet echt. Ik wil eerst mezelf beter leren kennen, mijn eigen mogelijkheden en beperkingen. Het doel komt later wel." Zei hij terwijl hij de hapjes bekeek. Hij nam er één, maar at er niet onmiddellijk van. Hij had een uitgebreid ontbijt achter de kiezen en had niet zo veel trek, maar uit beleefdheid had hij er toch één genomen. Hij draaide het rond en rond in zijn handen, bestudeerde het en ging ondertussen verder : "Dat dier op de binnenplaats was dus een lama." Hij had er nog nooit één gezien. "Ik denk toch dat ik een paard verkies."
Eindelijk nam hij een beet van het hapje dat hij al die tijd in zijn hand had gehouden. En at het zonder verpinken op.

[caege]

Caege keek even fronsend toen ze hem vermeldde als het hoofd van het brandweerkorps, dat was een functie die hij zeker niet begeerde,zijn daden waren onzelfzuchtig en hulpbiedend geweest maar hier ging hij geen job van maken.

Hij nam ook een hapje,at het op en greep direct nog ééntje.
"Hmm lekker" gromde hij, het was een tijdje gelden dat hij zich aan koninklijke schotels mocht tegoed doen.

Hij gluurde even naar vrouwe ophelia.
Best een mooie vrouw,met haar wilde rosse haar,maar ze was nog zo jong.en zo wispelturig.
Even kwam het in hem op om haar te bekoren als de eerste beste barmeid,maar hij duwde snelde notie uit zijn gedachten,een mens zoals zij zou zijn leven enkel vermoeilijken.

Beleefd luisterde hij weer naar het vertellement van de rest.

[Darvan]

Darvan keek wantrouwend naar de schaal met hapjes. Hij vond ze er maar raar uit zien. Maar om niet te onbeleefd over te komen nam hij de kleinste en minst raar uitziende maar en proefde er voorzichtig aan.