Raganorck

[Uriel]

Hemether liep langzaam het grote plein naar de poort over. De laatste keer als wachter wellicht. Zijn voeten voelden als lood en de hellebaard over zijn schouder drukte als een steen op zijn gemoed. Bij de poort aangekomen keek hij in de ogen van zijn vroegere makkers. Ze wilden een opmerking maken maar de ernstige en bedroefde blik van Hemether legde hen het zwijgen op.

"Ik had graag even met Bernt gesproken..." Zei Hemether.
"Wa... maar natuurlijk! Wat is er?" Vroeg Darc, een van de jongens waarmee Hemether opgeleid was. "Je ziet eruit alsof de vijand van de Ene je halen komt.
"Niet de vijand, maar de Ene zelf heeft me geroepen vrees ik..." Hemether glimlachte flauwtjes. Darc zou het niet begrijpen. Hij was nooit de snuggerste van het stel geweest en Hemether maakte al het afweer gebaar voordat Darc de vraag "Hoe bedoel je?" geformuleerd had.
"Ik wil gewoon Bernt even spreken... Daarna... tja daarna weet ik het ook niet."

Darc draaide zich om en klopte op Bernts deur...

[Galliminus]

Galliminus hoorde de soldaat aan.. Heer Vincero verzocht zijn aanwezigheid. Dit alles kwam eigenlijk wel goed uit gezien het feit dat Galliminus ook de Heer wilde spreken. Er waren namelijk wat dilemma’s gezien de hofhouding, enkele recente omstandigheden en het aankomende bal.
Heer Vincero deed zijn uiterste best om dit bal te organiseren... Galliminus wilde geen roet in het eten gooien maar er moesten extra voorzorgmaatregelen getroffen worden. Gezien de geschiedenis van de familie Nachtstorm leek het wel een donkere traditie dat er narigheid plaatsvond tijdens deze decadente feesten van de plaatselijke adel.

Misschien was Galliminus wat te paranoïde geworden,… maar gezien de huidige omstandigheden en de bittere feiten die aan de oppervlakte kwamen mocht hij geen risico’s nemen. De veiligheid van de Vrouwe was het belangrijkste,.. maar of dit kwam omdat hij op een vreemde manier van de Vrouwe hield als Heerseres of dat dit kwam omdat een eventuele opvolger wel eens erger zou kunnen zijn wist hij niet… Maar de trouw die hij gezworen had aan de Vrouwe overstemde ieder ander motief.,..ondanks haar gebreken. Misschien kon Ophelia de ketting breken die de Nachtstorm familie in zijn koude stalen grip hield. En ergens had hij nog steeds die (misplaatste?) vader gevoelens voor haar.

“Tot rust, soldaat,.. Ik ben nog niet in functie… Ik zal mij direct gaan vergezellen met de Heer Vincero en zijn gast.”

De naam Sigbald Furmakin Conigund vertelde hem weinig,.. behalve dat het Conigund Woud de grens was tussen Gerondor en Wehrheim, zijn geboorte land. Het zou goed kunnen dat de voorouders van deze man uit Gerondor kwamen..
Voor zover Galliminus op had gelet tijdens de Staatskunde lessen op de Strijders Academie was Gerondor altijd een eervolle ridder staat geweest. Het zou Galliminus goed doen om een waar Nobel iemand tegen te komen tijdens dezer dagen.

Hij bewoog zich door de grote hal richting de trap. Heer Vincero dineerde normaal gezien in de Blauwe Eetzaal… De kans was groot dat hij hem daar zou vinden nu.. Helemaal als de Heer een gast had. Wie wilde niet pronken met zo’n zaal gevuld met kristallen objecten.? Een kleine lach ontsnapte tussen zijn lippen. Pronken met andermans rijkdom… Een vergefelijke zonde.
Het vreemde was dat de Blauwe Eetzaal eigenlijk het mooiste was net na zonsopgang , wanneer de eerste stralen van de Gouden Strijdwagen recht door de open ramen van het balkon schenen en een vreemd schouwspel van licht gaven door de kristallen ornamenten die de eetzaal sierden. De tijd dat er nooit gegeten werd in de zaal was de zaal het meest indrukwekkend...hoe ironisch.

Aangekomen bij de trap begon het grote dilemma weer… De lange reis naar boven. De chirurg had goed werk afgeleverd maar een zeurende pijn was gebleven..
Hij zette een eerste stap en bracht weer snel zijn kruk onder de arm.. De tweede stap.. Wederom zocht hij de ondersteuning van zijn kruk.. Een derde stap.. en een vierde. Het ging hem steeds beter af. Hij probeerde wat minder op de kruk te leunen en het ging hem goed af. Hij werd niet te overmoedig,.. misschien nog een dag met de kruk en hij zou eens proberen zonder.

((Galliminus naar --> De Dwalende Kamers, De Blauwe Eetzaal))
_________________
Galliminus dan Maros, Kapitein in het Adellijke Regime van Raganorck.

[Uriel]

Hemether voelde zich opgelucht na het gesprek met Bernt. Hij had zijn hellebaard in de hoek gezet en eigenlijk heel kort en bonding gezegd dat het leven als wachter niets voor hem was. Bernt had zijn wenkbrauwen opgetrokken en dingen gemompeld als: "zozo" en "vertel eens knul". Hemether had hem proberen uit te leggen dat hij zich geroepen voelde door de Ene. Het geloof dat er meer was dan deze wereld en dat de Ene dienaren zocht in deze duistere tijd was moeilijk geweest om uit te leggen aan de veteraan. Waarom zou Hemether de ene niet kunnen dienen en wachter blijven? Waarom moest hij dan zo nodig tempeldienaar worden? Hemether had het hem ook niet echt kunnen zeggen. Alleen had hij Bernt duidelijk weten te maken dat het een gevoel was dat dit was wat hij moest doen. Uiteindelijk had Bern geknikt en hem de ontslagpapieren laten tekenen. Met een stevige handdruk hadden ze afscheid genomen. Hemether wist dat het de veteraan meer deed dan hij zou willen toegeven. Hemether was aan het hof opgegroeid van een kleine vondeling naar de man die hij nu aan het worden was, maar een nieuwe weg lag nu voor zich. De weg van de Ene.
Zijn overtuniek met het teken van de wacht had hij af moeten leggen. De rest mocht hij houden. Het was zowat het enige van waarde wat Hemether bezat. De spullen in zijn kamer waren allemaal van het kasteel en hadden nooit echt veel voor hem betekend.

De deur naar de binnenplaats ging open en Hemether haalde diep adem.
Zijn companen keken een beetje vreemd, maar Hemether wist dat hij het hen niet uit zou kunnen leggen. "Ik ga weg." Zei hij alleen. " Uhm... ok, tot ziens... " Zeiden zijn companen een beetje beduusd. Ze hadden de ernst van de situatie nog steeds niet helemaal door. Hemether keek nog een keer naar het kasteel met al z`n torens, transen en tuinen, draaide zich toen om en liep de weg af naar de stad.

((Hemether naar De Tien Torensl het Huis van de Ene heropgebouwd))

[Bernt]

Bernt zat nog een tijdje in het wachthuis nadat Hemether vertrokken was. Hij kon het de jongen niet kwalijk nemen dat het leven als wachter niets voor hem was. Het was een jongen met een zachte natuur en het verbaasde Bernt al dat hij nog zolang had doorgezet als wachter. Soms kon je het gewoon in de ogen van die jongens zien of ze zouden volhouden of dat ze er op een gegeven moment mee zouden stoppen, hij had tenslotte al zoveel nietsnutten omgevormd tot stoere wachtslieden. Toch deed het vertrek van Hemether hem meer dan hij ooit zou willen toegeven. Hij had de jongen zien opgroeien als een wees in het paleis, eerst bij de bedienden en toen de jongen oud genoeg was had hij hem hem getraind als wachter. Nu ging Hemether zijn eigen weg.

Bernt vloekte eens hardgrondig. Hij had al veel te weinig wachters, en de meeste waren of heel erg jong, of heel erg oud. En nu, na het wezen dat in het paleis had huisgehouden en het bal dat eraan kwam, had hij elke extra man goed kunnen gebruiken. Toch wilde hij niet tussen Hemether en diens lotsbestemming in staan en had hij de jongen laten gaan. Hij gooide het wachtrooster op zijn bureau neer en liep naar de deur. Zijn dienst zat er toch al op. Hij zou de stad maar eens ingaan om een straffe borrel te gaan halen in de taveerne.

Eenmaal op het binnenplein van het paleis liep hij naar de poort, maar niet voordat hij wat bevelen geschreeuwd had naar de wachtslieden die rond het wachtshuis zaten.

"Vooruit, stelletje nietsnutten! Poets jullie wapens en uitrusting op tot ze blinken, een wachtsman heeft altíjd wel wat te doen!"

Morrend, maar hier en daar ook grinnikend gingen de wachters aan het werk. Bij de poort aangekomen sprongen de wachters die de ingang naar het paleis bewaakten stram in de houding toen hij langskwam. Hij salueerde en riep:

"Niemand komt gewapend het paleis in, neem van alle bezoekers hun wapens af en sla ze op in het wachthuis, vraag naar naam en doel van bezoek! Oh, en de kapitein is weer op de been, dus bij onraad waarschuw je hém."

Na deze woorden liep Bernt onder de poort door, de stad in.

((Bernt naar "De Taverne: De Gelagkamer 1"))
_________________
-=Bernt, wachtmeester paleiswacht=-

[Uriel]

Dasu vanuit de Tuinen; het huis van de tuinman.

De wambuis met het blazoen van Raganorck kriebelde onwenning. Hij had weinig zin om terug te gaan naar de gazelle, maar het gereedschap dat daar lag zou hij goed kunnen gebruiken.

Hij stak de binnenplaats over en trok de kap van de mantel over zijn kale hoofd. Het was warm, maar alles beter dan herkend worden. De villa van de baron moest hier ergens vlakbij zijn en zijn hart klopte in zijn keel terwijl hij met afgementen passen het plein over stak.

Bij de poort werd hij staande gehouden door de wachters. Hij wees op zijn blazoen en liet zijn handen zien die onder het groene sap van de rozenstruik zaten. Vervolgens keek hij hen vragend aan.

"Tuinman he?"
"Hebben we die?"
"Tja lijkt van wel..."
"Toch maar fouilleren, die knakker. Heb z`n kop nog niet eerder gezien hier."

Dasu trok een bedenkelijk gezicht na deze korte woordenwisseling, maar liet de wachters gelaten hun gang gaan. Ze deden ook alleen maar hun werk.

"Hee, kennu niet praten?" Vroeg er een.

Dasu schudde zijn hoofd. Nadat de wachten klaar waren gaven ze hem niet onvriendelijk een mep op zijn schouders. "Als de zon onder gaat, gaat ook de poort dicht, begrepen?"

Dasu knikte en liep de stad in.

Dasu naar `t Gannon; eetgelegenheid de Gazelle

[Uriel]

Dasu uit `t Gannon; eetgelegenheid de Gazelle

Hij liep op de poort af. Daar stonden nog steeds dezelfde wachters. Hij was tenslotte maar een halfuurtje weggeweest. Toen hij vlak bij hen was kwam er een zacht miauw uit de zak. De wachters keken hem even verbaasd aan, maar lieten hem toen passeren.

Met vlugge stappen stak hij het plein over, vlak langs de gehate villa van de baron. Vandaaruit liep hij richting de tuinen en het kleine huisje waar hij zich voorzichtig probeerde thuis te voelen.

Dasu naar de Tuinen; het huisje van de tuinman.

[Rashnoff von Eckelenburg]

Een heerschap gekleed in zwarte mantel met robijnrode gefranjeerde bloes en kraag eronder begaf zich naar de ingang van de poort.

Hij knikte beleefd naar de wachters en uitte zijn verzoek:

"Goeiedag heren, ik wens graag een onderhoud met vrouwe Niamh..."

[Samara Jalaya]

Aangezien Bernt verdwenen is, en daarmee de gebruikelijke, stipte bewaking van de poort, bestaat de stadswacht van Raganorck momenteel uit één figuur, een jongeman die leunend op zijn lans in slaap aan het dommelen is. Hij schrikt wakker wanneer er een stem tegen hem spreekt. Aangezien hij niet de indruk wil wekken dat hij al die tijd heeft geslapen en de woorden van het heerschap hem totaal ontgaan zijn, stamelt hij: "Ja, eh... ja. Natuurlijk."

Op dat moment valt zijn oog op de Lama van de Koningin, die zijn kans schoon heeft gezien en zich geriefelijk in het wachtershuisje heeft genesteld. De jonge wachter draait zich met een ruk om en rent zwaaiend met zijn armen richting het huisje. "Vort!" roept hij. "Vort! Vort! Maak dat je wegkomt, duivels beest!" Het heerschap voor de poort is de jongen allang weer vergeten en hij begint met beide armen als een bezetene aan de Lama te trekken.

[Rashnoff von Eckelenburg]

Rashnoff zucht, de imbeciel, wat een, hulp, nuja, van dit soort wachters had hij ook niets meer te vrezen.
Vorige keer hebben ze hem zijn plezier ontnomen, nu zou dat niet het geval zijn..


Hij stapte voorbij de wachter het kasteel binnen ,op zoek naar Niamh...

[Bernt]

((Bernt vanuit "De Taverne: De Gelagkamer 1"))


Bernt kwam in gedachten verzonken door de paleispoort gelopen. Eenmaal bij de deur van het wachthuis beseft hij dat hij geen enkele wachter gepasseerd was en er dus niemand op wacht stond. Hij zuchtte eens heel diep en begon aan zijn snorpunten te draaien, terwijl hij door het rtaampje van het wachthuis naar binnen keek. Bij het haardvuur zaten de drie wachters die hij voor zijn vertrek bij de poort had geposteerd. Ze leken zich uitstekend te vermaken, eentje had er zelfs een pijp opgestoken en de twee anderen sloegen zich op de knieën van het lachen toen de pijp doormidden brak, omdat de wachter hem uit zijn handen liet vallen.

Bernt had genoeg gezien. Die jonkies van tegenwoordig waren allemaal slappe was. Ze konden niet eens meer een beetje kou verdragen tegenwoordig. Op het moment dat hij er éven niet was, gingen ze meteen bij het haardvuur zitten. Papjongetjes, allemaal! Hij liep naar de deur van het wachthuis, haalde diep adem en gooide de deur open.

"Zo! Is dat wat er gebeurt als ik er even niet ben!!?? Ik dacht toch echt dat ik jullie héle duidelijke orders had gegeven. Of misschien begin ik vergeetachtig te worden, omdat ik wat ouder ben. Jij daar! Hadden jullie de order gekregen de poort te bewaken, of ben ik gek??"

De wachtslieden in het wachthuis sprongen verschrikt in de houding en salueerden. De aangesproken wachtsman kreeg het schaamrood op zijn kaken en probeerde struikelend over zijn woorden te antwoorden. "Eh... Nee, meneer..."

Nog voor hij zijn zin kon afmaken onderbrak Bernt hem. "Nee meneer? NEE, meneer?? IK had jullie dus GEEN orders gegeven, je zegt dus dat IK gek ben??"

De wachtsman keek hulpeloos naar zijn kameraden, die zich angstvallig stilhielden. Hij wist niet meer hoe hij het had. "Nee, wachtmeester..! Dat bedoel ik niet... Wat ik wilde zeggen... Ik.. eh... Wij... U bent niet gek!"

Bernt brieste eens en brulde toen: "Dus hebben jullie een directe order genegeerd! Dubbele wachtdiensten voor jullie alle drie voor de rest van de maand! En wee jullie gebeente als ik erachter kom dat er iets gebeurd is terwijl jullie bij de poort hadden moeten staan. Dan zouden jullie wensen dat je nooit geboren was! Vooruit! Terug naar jullie post! Ingerukt, mars! Één twee, één twee, één twee!!!"

De wachters struikelden over elkaar in de haast waarmee ze naar hun hellebaarden en helmen grepen, voordat ze stram in de houding sprongen en naar buiten marcheerden. Bernt volgde ze naar buiten en zag ze hun posten innemen bij de poort. Zelf ging hij erbij staan om ervoor te zorgen dat ze in de houding bleven staan. Tevreden over zichzelf draaide hij aan zijn snorpunten.
_________________
-=Bernt, wachtmeester paleiswacht=-

[Lorna Dane]

((Lorna vanuit: Het duistere district >> De levende schaduwen van het duister))


In lichte looppas arriveerde Lorna.

Ze meldde zich bij het wachthok aan de poort van het paleis.

"Gegroet soldaten, er is een moord gebeurd in het Duistere District, een gezin is uitgemoord door 2 superkrachtige wezens.Ik wou u dit even laten weten zodat u hun have en goed kan beschermen tegen eventuele plunderaars en de lijken verwijderen voor ze ziektes gaan verspreiden."

[Bernt]

Bernt richtte zich tot de opgewonden vrouw.
"Gegroet, dame. Een dubbele moord zegt u? Dat is verschrikkelijk! De stad kan meer plichtsgetrouwe burgers zoals u gebruiken, die een moord melden, in plaats van het leeghalen van de woning van de slachtoffers. Ik stuur meteen een paar mannen met u mee.

Bernt liep naar de barak van de paleiswacht, opende de deur en verdween naar binnen. Een paar minuten later kwam hij weer naar buiten met een aantal wachters die slaperig uit hun ogen keken.

"Vooruit, slaapkoppen, in de houding! Deze dame heeft net een moord gemeld. Jullie gaan met haar mee om de zaak te onderzoeken. Jullie zorgen ervoor dat de woning niet geplunderd wordt en dat de lijken begraven worden, als niemand ze komt opeisen."

De wachters sprongen in de houding en hoorden Bernt's verhaal aan. Daarna knikten ze plichtsgetrouw en liepen op de dame bij de poort af.

Bernt vertelde de vrouw: "Deze wachters lopen met u mee naar de plaats van de moord en nemen daar de zaak over. Ik dank u nogmaals voor het vervullen van uw burgerplicht." Hij salueerde en liep terug naar de wachters die de poort bewaakten.
_________________
-=Bernt, wachtmeester paleiswacht=-

[Lorna Dane]

Lorna knikte, nam de mannen es goed op en zette toen een looppas in naar het duistere district.

>> duistere district

[Stadswacht]

De drie mannen stonden er een beetje bedremmeld bij. Net wakker gebruld uit hun slaap en in alle haast in hun unoformen geschoten, stonder een de gesp van zijn helm vast te maken, een ander gordde zijn zwaardriem om en de derde liet zijn schild vallen en bukte om het ding weer op te rapen. Eenmaal klaar en met orders van Bernt, volgden ze de dame de paleispoort uit.


((Stadswacht naar: Het duistere district .. de straten van raganorck))

[caege]

>> uit de straten van Gannon.

Caege verscheen aan de paliespoort.
Het was al een tijd geleden dat hij hier vertoefde.
Hij stapte op de paleiswacht af en stelde zich voor.

"Gegroep wachter, ik ben Caege, ik kom om Koningin Ophelia te spreken."

Hij herinnerde het voorval met de brand in het paleis en was benieuwd hoe het nu hier zou gaan..