Raganorck

[Sigbald Furmakin Conigund]

((OOC: Sigbald vanuit "De stadswal: De poort"))

Toen hij eenmaal voorbij de drukste straten was gereden en het op straat een stuk rustiger leek, zette hij zijn paard aan tot een galop. Hoe eerder hij bij het paleis zou zijn, hoe beter. Zijn paard sloeg vonken uit de stenen en hij schoot flink op. Het duurde niet lang voor hij de muur rond het paleis in het oog kreeg.

Toen werd hem opeens het knagende gevoel in zijn achterhoofd duidelijk. De opvallend lichtgroene ogen, het blonde haar ondanks de groezeligheid, de fijne handen, de zeer versleten, maar luxe jurk... Het beeld viel samen. De bedelares... was... de prinses... Hij hapte naar adem en hield heel plots zijn paard in, waardoor het zwarte dier snel tot stilstand kwam en stijgerde en bokte. Hij hield het dier in bedwang, wende het en stormde in volle galop terug naar de stadspoort.

Stommeling! Je had haar voor het grijpen en je liet haar gaan! onvergeeflijk! Maar tegelijkertijd bewonderde hij de sluwheid van de prinses, die hij altijd voor een welopgevoede, maar niet bepaald wereldwijze jongedame had gehouden. Niet langer een dom gansje! Ze had blijkbaar veel geleerd in het jaar dat ze nu rondzworf. Ze moest hem herkend hebben aan zijn uniform en onmiddellijk besloten hebben op hem af te stappen voor hij haar zou herkennen. Nergens veiliger dan pal onder de ogen van de vijand, het was een bekende en veelgebruikte tactiek. Sluw, héél sluw. Een grimmige trek trok over zijn gezicht. Wacht maar prinses, de openingszet was misschien aan u, maar het spel is nog maar net begonnen...

Nog steeds voortgaloperend kwam hij aan in een drukkere straat. Hij hield zijn paard niet in, de mensen sprongen vanzelf opzij, of deden een poging. Na een tiental minuten rijden was hij weer terug bij de poort. Hij minderde vaart en reed in een kalm tempo naar het poortgebouw.


((OOC: Sigbald terug naar "De stadswal: De poort"))

[Bernt]

Bernt blies in zijn handen en wreef ze tegen elkaar. Ondanks het redelijke weer had hij het toch koud. Het moest komen door de slechts langzaam genezende wonden onder zijn malienkolder. Toch dacht hij er niet over om zijn dienst te verzuimen. hij had in zijn hele bestaan als wachter nog niet één wachtdienst gemist., en bovendien, als je als wachtmeester het goede voorbeeld niet gaf, dan zou er niets terecht komen van al die jonkies die tegenwoordig bij de stadswacht of de paleiswacht zaten.

Hij keek eens naar zijn metgezel die vlakbij hem bij de poort van het paleis. Wat een jonkie... Nog geen schermutseling meegemaakt en waarschijnlijk nooit fatsoenlijk geleerd hoe hij zijn zwaard moest vasthouden. Gelukkig waren er in het wachtlokaal wat ervarener wachters, fijne jongens die onder zijn kundige leiding geleerd hadden om een zwaard of hellebaard vast te houden, staande te slapen terwijl een ander de wacht hield en het allerbelangrijkste: nooit zonder reden naar hun wapen grijpen.

Hij zuchte maar eens... Nu was vanochtend ook nog het bericht gekomen dat de ridder dan Maros, de kapitein van de paleiswacht, ernstig gewond was geraakt in het paleis... Er konden teveel vreemdelingen binnenkomen en de hoeveelheid wachters was té weinig om zo'n enorm gebouw als dit zowel van binnen als van buiten afdoende te bewaken. De verantwoordelijke was natuurlijk nergens meer te bekennen... Gelukkig was het niet tijdens zijn wacht gebeurd.

Zijn oog werd naar het plein voor het paleis getrokken, waar een geuniformde man met helm en borstkuras te paard over het plein aan kwam gestoven, zijn mantel wapperend achter zich aan... Een vuurrode met goudgele randen afgezette tuniek en een lange zwarte mantel met goudgele randen op de kraag en zoom. Hij herkende het uniform niet.

"Opletten!" Riep hij naar zijn metgezel, waarna hij op zijn vingers floot. Als reactie op zijn gefluit kwamen er nog twee wachters uit het wachtlokaal gelopen, hun helmen nog in de hand, die ze snel opzetten toen ze bij de poort aankwamen. "Goed, hij komt daadwerkelijk deze kant op. Ik ken het uniform niet, maar het ziet eruit als het uniform van een officier, dus laat mij het woord maar doen. Ik weet inmiddels wel hoe ik met die lui om moet springen. Vooruit! In de houding, stelletje luiaards!"

Terwijl de mannen stram in de houding sprongen, met hun hellebaarden recht omhoog en hun blik recht vooruit, liep Bernt een paar stappen naar voren, en bleef daar afwachtend staan.
_________________
-=Bernt, wachtmeester paleiswacht=-

[Sigbald Furmakin Conigund]

((OOC: Sigbald vanuit "De stadswal: De poort"))

Hij kwam het plein over gestoven richting het paleis en zag de wachters bij de poort bewegen. Hij reed snel door en toen hij de wachter naderde die voor de anderen stond met zijn armen over elkaar, minderde hij vaart en uiteindelijk liet hij zijn paard stoppen naast de man.

De wachter salueerde. "Gegroet, heer, wie bent u en wat brengt u naar het paleis, als ik vragen mag?"

Sigbald keek de man aan en zag de littekens en de leeftijd van de wachter. "Een veteraan, een houwdegen," waren woorden die zijn gedachten te binnen schoten. Hij beantwoorde het saluut. "Gegroet, mijn naam is ridder Sigbald Furmakin Conigund, kapitein in de garde van heer Radik, de heerser van Gerondor. Ik ben hier met een boodschap voor de raadsheer of raadsheren van uw heerser."

"Heerseres, heer Conigund, Raganorck heeft een koningin" De wachter kon een glimlach niet onderdrukken. "Meer mensen hebben die fout gemaakt, maar zijn snel genoeg bekomen van hun woorden nadat ze de Vrouwe ontmoet hadden..."

Sigbald glimlachte verontschuldigend. "Vergeef me mijn fout, ik ben nog nooit in dit land geweest en was niet op de hoogte van het feit dat Raganorck een heerseres had. Nu, kunt u me bij De raadsheer of raadsheren brengen? Of moet ik raadsvrouwe zeggen?"

"Nee, nee, we hebben wel degelijk een raadsheer. U wilt heer Vincero spreken, en hij is momenteel aanwezig in het paleis." de wachter grijnsde. "Als u onder de poort doorrijdt en daar afstapt, dan zal één van mijn mannen ervoor zorgen dat het dier naar de stallen gebracht wordt." Intussen kunt u uw wapens aan mij afgeven, dan zorg ik dat ze veilig achter slot en grendel bewaard worden, zodat u ze bij uw vertrek weer terug kan krijgen."

"Mijn wapens afgeven? Vooruit dan maar. Veiligheid vóór alles, hè." Sigbald maakt zijn gordel met daaraan zijn zwaard en dolk in hun scheden los en gaf deze aan de wachter. Ik vertrouw erop dat ze veilig zijn in uw handen. Terwijl de wachter verdween in het wachthuis, haalde Sigbald een koker met een riempje eraan uit zijn zadeltassen en hing deze aan zijn gordel. Uit het wachthuis kwam een andere wachter aanlopen die zijn paard van hem overnam en richting de stallen wegliep met het beest. na een paar minuten verscheen de wachter die hem bij de poort had begroet weer en liep naar de poort. Hij brulde een commando naar de drie mannen die er nog stram in de houding stonden. Ze ontspanden zich wat en eentje liep er terug naar het wachthuis. Daarna kwam de man weer naar hem toe.

"Zo, nu zal ik u naar de vertrekken van heer Vincero begeleiden. Als u zo vriendelijk wilt zijn mij te volgen?" De wachter ging Sigbald voor door het binnenplein over, door de deuren van de grote hal.

"Dank u" Sigbald liep achter hem aan, ondertussen zijn ogen goed de kost gevend. Wat een enorm kasteel was dit...



((Bernt en Sigbald naar: "De binnenplaats en De grote Hal: De galmende hal"))
_________________
-=Sigbald Furmakin Conigund=-

[Galliminus]

((---> Dwalende Kamers; Gangen van Steen))


Moeizaam bewoog Galliminus door de gangen leunend op de houten kruk onder zijn rechterarm.. Hij wist niet hoelang hij op de tafel bij de geneesheer had gelegen,..maar het leek een eeuwigheid te zijn geweest.. De geneesheer was zo vriendelijk geweest om schone kledij te laten halen uit Gallimínus' vertrek... maar zijn wapenrusting had hij wijselijk laten liggen..

Op een bepaalde manier voelde hij zich een vreemde in het kasteel... ook wanneer hij door een open raam naar buiten keek en zijn blik over de stad liet gaan kon hij enkel denken dat het er ....anders... uitzag.. Raganorck had de vloek om nooit hetzelfde te zijn maar dit ging verder dan dat.. Misschien lag het wel aan hem zelf maar iets diep in hem vertelde hem dat de stad een subtiele gedaanteverwisseling had doorgemaakt... Maar hij kon zijn vinger er niet op leggen wat het precies was... Niet dat dit op het moment ook maar enig belang had... Het kon ook aan het feit liggen dat hij totaal onbewapend was om het moment,..hij liep enkel in zijn riddergewaden...

Soms nam hij even plaats in een van de vensterbanken om wat te rusten,..het lopen ging hem zwaar af.. Het vooruitzicht om de lange trap af te gaan richting de grote hal was alles behalve behagelijk...
Hij zette zijn wil eronder en nam de eerste paar treden,..het was wennen om met de kruk de trap af te gaan en het duurde even voordat hij de makkelijkste manier had gevonden.. Een jonge lakei bood hem aan om te helpen,.. Galliminus was trots, maar het was gewoonweg koppig en onzinnig om te weigeren.. De jonge lakei met zijn bepoederd gezicht en grijswitte pruik hielp hem naar beneden.. Het geurwater van de man was niet bepaald bescheiden,...alsof hij er zichzelf in had laten marineren.. Galliminus hield wijselijk zijn mond,... de ego's van veel lakeiën waren ietwat te groot naar zijn zin,....hij wilde er niet op stappen..

Heer dan Maros,...vergeef me mijn nieuwsgierigheid,.. maar is het waar dat er een monster in het kasteel was waar u mee heeft gevochten?....

Mijn beste man,...een monster is een ruim begrip.. Het is enkel monsterlijk dat er een indringer was in het kasteel die het waarschijnlijk niet al te best voorhad met de bewoners hier.. en een regelrechte bedreiging was voor de veiligheid.. Ik kan u ervan verzekeren dat deze persoon hier niet meer is... En ik zal niet rusten eer ik hem gevonden heb en in de boeien laat slaan.. Geloof niet alles wat ze tegen u zeggen...

Het deed Galliminus zeer om de waarheid te moeten verdraaien, maar hij wilde geen paniek ontketenen,..dat zou het kasteel helemaal geen goed doen.. De lakei knikte en vroeg niet meer verder..
Beneden aangekomen bedankte hij de jongeman en vervolgde zijn weg naar het wachtlokaal...

De soldaten gingen in positie staan toen hij aankwam.... Op uw plaats en rust...., waar is Bernt?.. Ik moet hem spreken..
Hij is net weg met een man die audiëntie zocht met Heer Lucer....
Vreemd,... Galliminus had hem niet gezien... dan moeten zij elkaar wel heel eigenaardig zijn misgelopen.. Het deed hem goed om te horen dat Bernt de man begeleidde... zonder enig bevel had Bernt de beveiliging al aangescherpt,... Galliminus verwachtte ook eigenlijk niets anders van een ervaren en trouwe soldaat als Bernt.. Galliminus zag het niet zitten om nogmaals een tocht door het kasteel te maken richting de vertrekken van Heer Lucer... Hij zou hem ook moeten spreken,..al was het maar om hem te bedanken.. Sandgar,...ga de Heer Bernt halen en vraag hem om Lucer te verzoeken om ook naar hier te komen als hij klaar is met de man die audiëntie zocht,.. Ik heb iets wat ik met jullie allen wil bespreken..
De soldaat gaf acht en liep richting de Grote Hal.... Galliminus nam plaats in het wachtlokaal en scheurde een stuk af van het grote zuurbrood en nam een kom dikke kwark... Pas nu besefte hij hoe hongerig hij eigenlijk was....

De soldaten durfden eigenlijk niet te vragen hoe het met hem ging,...al was het pijnlijk duidelijk dat het niet opperbest met hem ging.. Galliminus zat alleen in het lokaal en groette zo nu en dan een wachter die voorbij kwam... ze zouden straks alles horen wat zij wilden weten... Hij wreef over de pijnlijke plek,..gebroken ribben.. althans,.. er zaten scheurtjes in volgens de dokter.. Met gebroken ribben sta je niet rechtop.. Galliminus had geluk gehad besefte hij...
_________________
Galliminus dan Maros, Kapitein in het Adellijke Regime van Raganorck.

[Bernt]

((ooc: Bernt vanuit: "De binnenplaats en de grote hal: De galmende hal"))


Bernt stak samen met Sandgar het plein over en liep het wachtlokaal bij de poort binnen. Binnen zat de kapitein van de paleiswacht op een stoel, met zijn kruk naast zich. Het viel Bernt op dat hij zijn wapenrusting niet aan had en dat hij behoorlijk grauw zag. Nu zijn we allebei gewond, en zonder ons is dit stelletje wachters niets anders dan mannen die chaotisch rond kunnen rennen met een zwaard, dacht hij nog voor hij in de houding sprong en salueerde.

"Wachtmeester Bernt meldt zich, kapitein, zoals u verzocht! Ik ben blij u weer op de been te zien, heer. Eerlijk gezegd maakten de mannen en ik ons zorgen om uw lichamelijke gesteldheid, als u mij volgt. De verhalen die uit het paleis kwamen spraken van verscheuring en meerdere botbreuken, dus hadden we niet verwacht u zo snel weer hier te zien.
Overigens een geniaal idee, heer, het aanscherpen van de wacht in het paleis en het innnemen van wapens bij alle bezoekers. Ik ben zo vrij geweest om naar uw bevel wat extra wachters te posteren op strategische punten in het paleis en de poortwacht uit te breiden met twee extra wachters.
Ook ben ik zo vrij geweest de machtswellus..eh ... heer Schwarzherz in het duister te laten en zijn bende van zilveren bastaa...eh glui... eh sluipers, als ik zo vrij mag zijn, volkomen te negeren bij het uitvoeren van uw bevel, heer. Ik heb van de wachter Antheas gehoord dat heer Schwarzherz zich op dit moment met een puntoor ... eh... elf met een duister gelaat in de kerkers bevindt. En dat hij een andere wachter heeft bevolen, één van onze manschappen heeft durven bevelen, die arrogan... eh.. man, een andere elf naar de kerkers te escorteren. Zij werden aangetroffen in heer Vincero's vertrekken. Ik neem natuurlijk niet de beslissingen, als ik zo vrij mag zijn, maar als u het mij vraagt kunnen we die punt... ehm elfen het beste uitzetten in de Wilde wouden... daar gedijen ze het best...
Dit is zo'n beetje wat er zich in uw afwezigheid heeft afgespeeld, heer. Oh ja, de man of het beest welke uw verwondingen veroorzaakte is niet gevonden, en na uithoren van de mannen die wacht hadden bij de poort ben ik erachter dat er een man in een zwarte mantel, met een bezweet gezicht kalm door de poort is gelopen en verdwenen is in de stad."

Bernt zweeg en draaide eens aan de punten van zijn snor. Hij werd altijd wat zenuwachtig van adelijke lieden, al wist hij goed hoe je met officieren moest omspringen. Ze altijd het idee geven dat zij de geniale inval hadden gehad was een vast onderdeel in zijn repertoire. Hij kon het eigenlijk best vinden met de kapitein en de man was een prima officier, maar om nou al te kameraadschappelijk met hem om te gaan, dat... was onnatuurlijk, hij was tenslotte zelf niet van adel en mensen die niet van adel zijn doen dat soort zaken niet. Hij keek de kapitein afwachtend aan, nog steeds stram in de houding, en was nieuwsgierig naar diens antwoord.
_________________
-=Bernt, wachtmeester paleiswacht=-

[Galliminus]

Galliminus keek op en groette Bernt,.. Op uw plaats en rust, mijn beste Bernt... Ga zitten...alstubliefd. Sandgar,.. wil je ons even alleen laten en laat verder niemand de ruimte betreden,..dank je..
Sandgar sloeg zijn zwaardarm op de borst en boog naar hen om vervolgens de ruimte uit te lopen...

Bernt,....dit gesprek zal hopelijk tussen deze vier muren blijven en is totaal onofficieel,.. Ik spreek nu met je als man tot man... Ik hoop dat je weet waar ik heenwil

Galliminus ging de momenten na sinds Lucer hem gevonden had op de kasteelmuur.. Hij had naar zijn weten nooit de directe opdracht gegeven voor strengere veiligheidsmaatregelen... Hij wilde dit juist met Bernt bespreken. Misschien had hij in zijn sluier van pijn en verloren zelfbeheersing dingen gezegd tegen de geneesheer die dit door had gespeeld aan de wachters,....misschien.. Hij kon zich in ieder geval niets herinneren van een direct bevel... Galliminus zuchtte diep en ging rechtop zitten. Een pijnscheut vanuit zijn zijde deed hem even verkrampen, maar hij vermande zich...

De boodschappen van mijn nauwelijks ontsnapte ondergang zijn gelukkig overdreven,.....maar.....De Heer Schwarzherz,..de beste man heeft mij voor dood achter gelaten op de kasteelmuur na mijn confrontatie met het wezen.. Toen mijn ogen volstroomden met bloed zag ik zijn mannen bij het raam staan waardoor het monster was ontsnapt... Ik hoorde hoe hij hen terugriep... Ze keken op mij neer.... en lieten mij liggen. Een moment wat op mijn netvlies gebrand staat en mij zeker dwars zit,... Was het niet aan Heer Vincero dat hij mij had gevonden aldaar,.... dan had ik hier nu niet gezeten,...maar dat is voor later... Ik zal zelf wat onderzoek gaan doen in de praktijken van deze dubieuze persoon... Ik ben bang dat er gif door zijn aderen stroomt in plaats van bloed...

...maar Bernt,..je lijkt in mijn ogen de enige officier in dit slangen-nest die in het bezit is van een nobel hart... Er moeten dingen gaan veranderen in dit kasteel...Onze Koningin bevind zich in een vuile poel van bedrog,.. en de invloeden die haar ouders bespeelden zijn nog steeds in werking.. Jij bent één met de stad.. Ik ben hier pas een paar jaar en heb mijn trouw beloofd aan Ophelia.... Mijn zwaardarm is de Hare.. Er zijn zelfzuchtiger machten aan het werk waarvan zij niet eens een idee heeft,...tot mijn spijt kan ik tot nu geen namen geven aan die slangen die haar nog steeds bespelen... maar ik ben onderweg... Ik hoopte eigenlijk dat jij mij meer kon vertellen over de mensen die het Hof dienen en wiens woorden de Vrouwe kunnen beïnvloeden... Ophelia kan nog gered worden,...maar als nobele harten haar verlaten zal zij hetzelfde eindigen als haar ouders,... Randragam mag weten hoe... Maar dat lot gun ik haar niet.. Ze is naïf,.. iemand die enkel verderf heeft gekend kan ook enkel verderf oogsten.. Ophelia heeft meer in haar mars.. Ze ziet het zelf nog niet in... Om Raganorck te redden moet Ophelia gered worden....... ze moet gered worden van de serpenten die hun gif in haar aderen spuiten.... En als ik hetzelfde pad moet bewandelen als Rasham,... zo zal het zijn,.. maar ik zal weten dat ik het juiste heb gedaan... al moet ik het bekopen met mijn leven..

Galliminus liet zijn gelaat in zijn handen verdrinken.....en hield even stil..

Elfen zijn de minste van onze zorgen op het moment,....en de Wouden behoren toe aan hen.... zoals de stad aan ons toebehoord.. Denk jij dat wij zo'n welkom krijgen als we ons in hun gebied wagen..? Ik denk het niet.... Het is een eerzaam maar vreemd volk.. In sommige opzichten zijn het net kinderen... Ik weet niet wat zich heeft afgespeeld in de vertrekken van Heer Vincero maar ik kan je verzekeren dat de Elf geen eerlijk proces te wachten staat... Ik heb meer dan eens onbegrip en angst onschuldige levens zien vernietigen... Wees niet zo kortzichtig en laat het gif wat Raganorck voed niet uw hart betreden..... Ik smeek u..

Nee,..het spijt me.... Ik dwaal af.. Ik weet wat voor ondragelijke last ik nu op jouw schouders werp... Maar ik kan die last nimmer alleen dragen.. Het spijt me.. Je hoeft me niet te vergezellen op mijn tevergeefse queeste,.. Ik wil enkel weten wat jij mij kan vertellen over diegenen die Ophelia adviseren met hun gespleten woorden.... Dit blijft tussen ons Bernt...

Gallimius keek Bernt verslagen aan,...en steeds zag hij het gezicht van Rasham voor zich... Zou hij dezelfde richting ingaan.. Zou deze stad ook hem zijn trots en eer afnemen.. Nee,.. Hij zou sterven voordat hij het zover zou laten komen... Hij zou met opgeheven schouders het lot accepteren,... zoals een echter ridder behoort te doen...
_________________
Galliminus dan Maros, Kapitein in het Adellijke Regime van Raganorck.

[Bernt]

Bernt hoorde zijn kapitein aan en zuchtte heel erg diep. Hij had zich altijd buiten de politieke zaken gehouden en gewoon bevelen opgevolgd, en als die bevelen volslagen onzin waren, dan had hij zijn best gedaan om ze zo uit te voeren dat ze wel zinvol waren. Nu leek het erop dat de politiek hem toch ingehaald had. Hij keek zijn kapitein aan en besloot zijn normale formele wachtmeesterhouding te laten varen. Hij haalde zijn pijp tevoorschijn en begon deze te stoppen met tabak uit een leren zakje dat hij van zijn riem haalde.

"Kapitein, ik ben al heel wat jaren in dienst als wachter. Het merendeel ervan heb ik gediend in de stadswacht, pas een paar jaar geleden ben ik geselecteerd als paleiswacht. En nog draai ik regelmatig diensten in de stad, omdat er gewoon te weinig ervaren wachters zijn. Ik heb geleerd me buiten de politiek te houden, dat is iets voor lieden als u, lieden van adel, jong en krachtig, vol van opofferingsgezindheid en vol van idealen. Of voor andere lieden, zoals Schwarzherz, geslepen als een serpent, altijd met één oog op hun eigen zaken gericht."

Hij pauzeerde even om naar het haardvuur te lopen, waar een pan soep stond te borrelen boven een rustig flakkerend vuurtje. Hij pakte een takje uit het vuur en stak zijn pijp ermee aan. Toen de tabak opgloeide haalde hij met een tevreden blik de pijp uit zijn mond.

"Natuurlijk heb ook ik volgezeten met idealen, vroeger toen ik jonger was. Ik heb ze echter allemaal ingeruild voor andere zaken. Zoals het gesteld zijn op orde en rust en het bewaken ervan, het op mijn manier mogelijk maken dat de burgers, en later de paleisbewoners, kunnen genieten van hun leven en van hun nachtrust. Of het opleiden van jonge lieden die straks de ruggengraat zullen vormen van de wacht en de zaken net zo doen als de wachters voor hen, kalm, rustig, met beleid, de situatie inschattend en bovenal zonder al teveel wapengekletter."

"De zaken die in het paleis aan de gang zijn, zijn mijn zaken niet, als sta ik het gebouw en de bewoners ervan in weer en wind te bewaken en beschermen. Ik heb me nooit bezig gehouden met de politiek die zich er binnen afspeelt. Dat wil niet zeggen dat ik mijn ogen niet open heb gehouden. Natuurlijk heb ook ik gemerkt dat er zich in dat paleis sujetten bevinden die misbruik zullen maken van hun positie als de kans zich voordoet. Maar zolang die slangen nog bezig zijn elkaar in de staart te bijten en het kuiken links laten liggen, kan zeker een persoon als ik niets meer doen dan wat ik altijd gedaan heb. Mijn wachten draaien, roosters maken en zorgen dat ik, ondanks het enorme tekort, toch genoeg wachters heb om er zeker van te zijn dat ik de meeste situaties die zich voor kunnen doen de baas kan."

"Wie de slangen zijn die het nest bevolken? Ik weet van de meeste niet eens de naam. Velen zijn er maar even, anderen blijven langer hangen. Één van de grootste serpenten was niet meer dan een rat. Baron Hubert van Grieswolda was zijn naam. Hij bewoonde een villa op één van de binnenplaatsen van het kasteel. De man had schitterende tuinen, die helaas onderhouden werden door slaven, die net genoeg voedsel kregen om niet dood te gaan, maar te weinig om van te leven. Iemand heeft een aantal dagen geleden het lef gehad te doen wat al jaren geleden had moeten gebeuren, namelijk de rat te vergiftigen. Hij stierf aan een vergiftigde pijlwonde, niemand treurde om zijn dood. Zo moeten er ook anderen zijn. Persoonlijk vertrouw ik die Schwarzherz ook niet, en een daad als het laten liggen van een gewonde kameraad is eigenlijk precies wat ik van hem verwacht zou hebben. Met uw dood zou hij in één klap van zijn directe concurrent af zijn en misschien de mogelijkheid aangrijpen om de paleiswacht aan zijn mannen toe te voegen, waarmee hij natuurlijk de macht in het paleis gegrepen zou kunnen hebben. Maar wat de man precies bezielt weet ik niet."

Bernt zoog weer aan zijn pijp en blies de rook door de ruimte. Hij keek nadenkend de rookpluimen na. Toen klonk zijn stem weer, warmer en persoonlijker nu.

"En dan de Vrouwe. Tsja, zij is het kuiken in het slangennest. Ze is nog jong en naïef, zegt u, al denk ik persoonlijk dat haar naïviteit schromelijk wordt overdreven. Haar leven is niet makkelijk geweest, zeker niet omdat anderen haar voor hun plannen misbruikt hebben toen ze nog veel jonger was. Nu begint ze toch haar dons te verliezen en veren te krijgen. De kleur van de veren blijft nog even gissen, denk ik. En ondanks dat geen van de slangen haar zal kunnen leren zwemmen, zal ze volgens mij niet zo'n moeite hebben om het te leren.. Ze is tenslotte al op een jonge leeftijd in het diepe gegooid. Ik denk, dat op het moment dat ze haar veren heeft, ze haar vleugels zal uitslaan. Niet om weg te vliegen, maar om de slangen te verjagen."

"Ja, zeun, ik heb het volste vertrouwen in haar. Ondanks alle ellende en de vloek die haar geslacht teistert, denk ik dat deze parel in de mesthoop nog gaat glanzen. Juist omdat ze geen ouders heeft gehad, juist omdat ze haar hele leven omringd werd door slangen. Het eerste maakte haar sterk, en misschien wat hardvochtig, maar in ieder geval doortastend, het tweede zal ervoor zorgen dat ze in ieder geval weet wat ze niet wil laten gebeuren. Goed, natuurlijk is ze grillig en onvoorspelbaar, maar dat heeft ervoor gezorgd dat de slangen geen vat op haar kregen..."

"En zolang er mannen zijn als jij, met rechtvaardigheid en liefde hoog in hun vaandel, zoals heer Vincero, met zakelijkheid en nuchterheid, en misschien wel zoals ik en mijn wachters, met discipline en oplettendheid, en voor ons allen geldend de bereidheid om ervoor te vechten en de Vrouwe met ons leven te beschermen, dan heb ik hoop. Hoop op de dagen dat het verval van het paleis zal stoppen en het geslacht Nachtstorm haar vloek zal doorbreken.
En dan vergeet ik natuurlijk nog de burgers van de stad. Natuurlijk zijn er veel die niets anders zien dan geldelijk gewin, status en macht, maar gelukkig zijn er ook nog mensen die gelukkig zijn met kleine zaken, die tevreden zijn met de onvoorwaardelijke liefde van hun kinderen, die opbloeien in hun ambacht."

"Natuurlijk slaat ook bij mij de vertwijfeling af en toe om het hart. Ik mag dan achtenveertig jaren rondlopen in deze wereld, maar geen menselijkheid is mij vreemd. Toch zijn er altijd weer dingen die zorgen dat ik hoop kan houden."

Hij liep op de ridder af en legde zijn hand op diens schouder.

"Dus kop op Galliminus dan Maros! Recht je rug en steek je kin vooruit! Je bent een ridder, je hebt een eed afgelegd, net zoals ik een eed afgelegd heb, zij het dan een andere. We leven voor onze eed. Niet versagen, dat is ons decreet, moed is ons schild en hoop ons wapen! Zonder deze zaken zouden we niets anders zijn dan speelballen van het noodlot. En ik weet niet hoe jij er over denkt, maar ik vertik het om een speelbal te zijn!
Weet dat je je last niet alleen draagt, dat je zorgen over de Vrouwe gedeeld worden door anderen, niet alleen door mij of heer Vincero, maar door vele burgers in de stad. En weet dat velen het vertrouwen hebben in hun koningin, wat er ook gebeuren zal."

Bernt zweeg en liet zijn hand van de schouder van de ridder glijden. Hij liep naar het haardvuur en klopte zijn opgerookte pijp leeg in het haardvuur. Hij stopte de pijp weer weg tussen zijn riem en liep terug naar de ridder. Hij bood hem zijn hand.

"Als ik straks weer naar buiten loop ben je weer mijn kapitein en noem ik je weer 'u' en 'heer'. Daarom maak ik van dit moment gebruik om je hand te schudden, als een gelijke, als een strijdmakker, als een broeder, om onze eed aan Vrouwe nogmaals te bezegelen en om elkaar te zweren dat we nimmer onze jonge beschermelinge zullen verzaken, haar zullen steunen zolang we nog een teug levensadem in ons lichaam hebben en nimmer de hoop zullen laten varen dat zij de vloek van haar geslacht zal overwinnen!"
_________________
-=Bernt, wachtmeester paleiswacht=-

[Uriel]

((Maya, Lelah en Dasu/Maan van de Binnenplaats en de Grote Hal; Galmende hal))

((ooc: Eindelijk op plaats van bestemming ))

Dasu liep snel het binnenplein over en voelde hoe de ogen van de wachter in zijn rug priemden. Aan de andere kant bij de poort wachtte hem een niet veel vriendelijker ontvangst. Een tweede gehellebaardierde wachter stond hen verbaasd en achterdochtig op te nemen. De handen aan zijn wapen geslagen. Dasu hief zijn handen op ten teken dat hij ongewapend was en deed de kap van zijn hoofd. Het was een risico, maar deze mensen moesten zien dat hij niets te verbergen had; dat zijn verschijnen op de binnenplaats geen kwade bedoelingen had...

[Maya Ranu]

Maya liep achter Maan aan en probeerde zich niets aan te trekken van de wachters. Toen Maan zijn handen omhoog deed besloot Maya even 'de leiding' te nemen. Ze rechtte haar rug en stapte naar voren.
"Goedendag," Zei ze terwijl ze een raar soort buiging maakt. "Ik en mijn -eh- vrienden hier zijn op zoek naar werk. We zijn harde w-"
Maya werd onderbroken door de wacht die opzij stapte. "Hier naar binnen en naar de keuken, daar hebben ze misschien nog hulp nodig."

Maya trok een wenkbrauw op en keek naar Maan en Lelah. "Zullen we dan maar?"
_________________
~Vrijheid is het waardevolste bezit~

[Lelah]

"ja, goed." lelah glimlachte even naar de wachter en wandelde door. haar gezicht vertrok even, het wandelen naar hier en het rennen achter Maya naar de stadswal hadden de wond in haar zij geen goed gedaan.

[Galliminus]

Galliminus keek de man met een trotse blik aan na diens laatste woorden.. De man wist werkelijk wat Eer was..... iets wat ongrijpbaar leek voor velen die wel zogenaamd Nobel waren.. Het feit dat iemand geboren werd in een Adelijke familie maakte diegene nog niet Nobel... De hand die Bernt hem gaf was stevig,..oprecht en bemoedigend...

"Oude man,... Ik ben slechts tien jaar jonger als u,.. zo jong, enthousiast en trots ben ik al jaren niet meer... Hetgene wat mij al die jaren in veel oorlogen en debacles van het hart overeind heeft gehouden is mijn eergevoel en mijn vertrouwen dat de mensen met een puur hart in grotere getallen zijn dan diegenen wiens hart vergiftigd is.. Het is enkel ironisch dat de vergiftigde harten vaak over het lot beslissen van de pure harten..., er zijn veel mensen daarbuiten die verstoten worden van een eerzaam leven.. Mensen als wij zijn daar om hen te helpen. Er zijn er die helpen door kleine dingen te doen die juist zijn,..er zijn er ook die hun leven zullen geven om onschuld te redden...

Het lijkt me verstandig dat we deze ontstane broederschap niet teveel laten doorschemeren,.. er zijn er die mij liever zien vertrekken of erger.. Ik vrees dat dit ook voor u teld.. ook al houd u zich afzijdig van de politiek... Ik zag immers ook al vroeg in dat u een eerzaam man bent die niet om te kopen is... Geloof me maar dat de slangen aan dit hof ook op de hoogte zijn hiervan.. Voor de veiligheid van ons beiden en die van de Vrouwe zullen we onze broederschap niet aan de oppervlakte mogen laten komen..

Ik zal u later nog willen spreken over het bal wat eerdaags zal plaatsvinden,..en vooral de beveiliging.. Het liefste zou ik het bal verbieden gezin de huidige omstandigheden,... maar dit kan niet.. Ik denk dat we tussen twee kwaden moeten kiezen.. En de stad haar bal onthouden zal het grotere kwaad zijn..........tenzij... nee.. Ik wil er niet eens aan denken.. Ik zal met Heer Lucer spreken.. U hoort nog van me...

Galliminus stond op en pakte zijn kruk.. Hij schoof deze onder zijn schouder en liep langzaam op de deur af...

Heeft u nog iets wat u wil vertellen,... mijn oude vriend?
Voor het eerst sinds dagen was er weer een teken van humor op te merken aan zijn houding,..hij merkte het zelf ook..
In ieder geval wil ik je bedanken,.. ik begon me heel eenzaam te voelen aan dit hof..
_________________
Galliminus dan Maros, Kapitein in het Adellijke Regime van Raganorck.

[Lucer Vincero]

Net voordat Gallimunus de deur wou open doen werd er kort geklopt en kwam een bediende naar binnen. Toen hij heer Dan Maros zag staan maakte hij een gehaaste buiging. "Heer Dan Maros, Heer Vincero verzoekt u hem en Heer Conigund te vergezellen tijdens het nuttigen van het middagmaal in de Blauwe Eetzaal over een half uur."
De bediende wachte rustig tot Heer Dan Maros zou reageren.
_________________
~ Ik ben onnavolgbaar daar waar de zee mijn voetstappen heeft weggewassen ~

[Bernt]

Bernt had de woorden van zijn kapitein aangehoord en knikte bemoedigend. Net op het moment dat hij nog wat wilde zeggen kwam een bediende door de deur van het wachthuis gelopen. Hij bedacht zich en salueerde.

"Verder niets te melden, kapitein. Als u mij nu weer wilt excuseren, het wachtrooster voor morgen moet nog opgesteld worden. Ik ben blij u weer op de been te zien."

Met deze woorden maakte Bernt rechtsomkeert en marcheerde naar een bureautje in de hoek van het wachtlokaal. Hij ging op de stoel zitten en begon te balderen in de stapel papier die op het tafelblad lag.
_________________
-=Bernt, wachtmeester paleiswacht=-

[Maya Ranu]

Met een laatste knik naar de wachter ging Maya Maan en Lelah voor het kasteel binnen. Ze was nog nooit binnen een kasteel geweest. Maya had zelf vroeger in een soort tenten kamp gewoond bij haar stam. Daar hadden ze geen indrukwekkende gebouwen. De tent van het stamhoofd was te herkennen aan versieringen. Het kasteel had vast ook veel versieringen. Goden, dat gebouw was groot. Hier zouden vier stammen in kunnen leven, terwijl ze genoeg afstand van elkaar hielden om niet in gevecht te raken. Of overdreef ze nu? Misschien leek het kasteel van veraf wel veel groter en indrukwekkender dan het eigenlijk was.

Maya stapte de grote hal van het kasteel binnen. De naam was op zijn plaats en terwijl Maya haar ogen uitkeek bedacht ze zich dat ze geen idee had waar de keuken zich kon bevinden. Er kwam een man aanlopen die eruit zag als een lagere werker. Een bediende. Wat op zich in een kasteel natuurlijk niet raar was. Maya liep op de man af.
"Excuseert u mij meneer, maar zou u mij misschien kunnen vertellen waar de keuken is."
Maya kende dit. Eerst de vervelende stilte terwijl de man verbaasd was over haar huidskleur en het teken dat ze droeg. Als ze dat ding weg kon halen had ze het allang gedaan. Misschien had hij al eerder iemand met haar huidskleur gezien, dan nog waren haar roodgehuilde ogen, de schrammen op haar armen en het teken genoeg om hem te verbazen.
"De keuken is daarheen." Meer dan die korte zin en een vinger die een de richting van de keuken wees kon er niet van af. Maya haalde haar schouders op, slikte een opmerking in die ze op deze plek niet uit durfde te spreken en draaide zich weer om, om zich in de richting te begeven waarin de man gewezen had.

Zou Shakti ooit in een kasteel geweest zijn? Hij was er in elk geval niet als bediende geweest. Shakti zal zich daarvoor waarschijnlijk te goed voelen. De gedachte aan haar voormalige partner, en misschien zelfs vriend, zorgde er voor dat Maya een diepe zucht slaakte. Het was allemaal van kwaad tot erger gegaan en zo was je leven in tien minuten radicaal veranderd. Maar ze stond er niet alleen voor, zo herinnerde ze zichzelf nogmaals terwijl ze over haar schouder een blik op Lelah en Maan wierp. Nu niet meer aan denken, niet meer aan Shakti denken.

(Maya >>De keuken ~het koninkrijk van Fritherik~)
_________________
~Vrijheid is het waardevolste bezit~

[Uriel]

((Dasu/Maan achter Maya aan))