Raganorck

[Galliminus]

Galliminus bekeek het allemaal van een afstand.. Die naakte kerel stond in zijn eigen prsoonlijke realiteit in zijn recht,.. jammer genoeg was het de algemene realiteit die hier de regels deed gelden. Een Koningin ter Ogen komen terwijl je compleet naakt bent? Waar is het respect?
De Heer Vincero handelde alles goed af, en Galliminus hoefde maar weinig bij te springen. Na het relaas van Lucer richte hij zich tot de naakte man..

"Hoezeer u het ook oneens mag zijn met de gewoontes van deze stad,.. ik zal u nimmer toelaten zonder kleren. Het zal een regelrechte belediging zijn voor alles waar dit kastel voor staat. Zoals het u waarschijnlijk al opgevallen is bent u de enige in deze stad die deze gedachte heeft. Dan is het aan U om zich aan te passen aan de normen en waarden die hier gelden.. Als u buiten het kasteel naakt wil rondspringen is het uw volrecht,.. maar zo komt u hier niet binnen... Ga de stad in en trek wat kleren aan... En Respect? Toon wat respect voor dit zalige Koningshuis door wat kleren aan te trekken. U brengt uzelf enkel onnodig in gevaar door uw naaktheid... Scheer u weg uit mijn zicht voor ik u laat arresteren...Ik hou niet van zulks joker praktijken."

Galliminus keek de naakte idioot streng aan en richtte zich vervolgens op het jonge ding aan de poort..

Als nichtje van Ophelia bent u van harte welkom,.. Ik wil u graag verzoeken om even in het wachtlokaal plaats te nemen hiernaast en u zal zo spoedig mogelijk begeleid worden naar onze Koningin. Mijn excuses voor dit oponthoud.

Hij maakte een korte bescheiden buiging naar het jonge meisje en wees richting het wachtlokaal naast de poort.
Galliminus wierp Lucer een knipoog toe alvorens hij zich tot Bernt richtte..
Bernt ,.. ik wil dat je de kasteelpoorten sluit.. Er zal niemand meer binnen of buiten gaan zonder mijn medeweten... Ik weet dat je dit begrijpt.
_________________
Galliminus dan Maros, Kapitein in het Adellijke Regime van Raganorck.

[Lialian Ravenne]

((oc: Lialian Ravenne vanuit De Dwalende Kamers: De Bibliotheek))

De lange weg door de verdoemde gangen van het paleis maakte de wijnhandelaar duf, het leek uren te duren voordat ze Dorum weer kon inhalen en haar zicht was verdwenen, alleen de stenen die elke keer op een andere plaats leek te staan waren nog zichtbaar.

Lialian haar zachte handen gleden af over het oude stoffige boek.
Boek over wijnen.. haar wijnen? het intrigeerde haar enorm net zoals ze zelf andere mensen liet intrigeren door haar geheimzinnigheid en schoonheid.
Onder het lopen sloeg ze nieuwschierig het boek open en streelde de bladzijde dat meer op een vergeelde stuk perkament leek.

Lezend in het boek geleide haar gehoor haar de weg, elke muur, elke voetstap van Dorum, alles was te horen in de stilte en concentratie.
Het geluid leide haar de weg, geen idee waar de gangen haar heen zouden leiden.. Als ze Dorum maar weer vond..

Diep verzonken in het boek gleden haar ogen over de vele woorden en letters en merkte pas later de natte druppels van de regen op die neerspatte op het oude perkament. Langzaam gleed haar andere hand in haar tas waar ze het gevonden potje kruiden uit de keuken had verstopt. Met haar slanke dunne vingers maakt ze de deksel in haar tas open en haalt met haar vingertoppen wat korrels eruit. Uitstrooiend op het boek houd ze haar adem in en heeft alleen nog oog voor het verhaal dat het boek vertelde en ging vertellen...

Een paar stappen verder botst ze tegen de heer Lucer Vincero op waardoor het oude stoffige boek dichtklapt en onder andere een hoop stof in zijn gezicht waait.
Geschrokken laat ze het boek vallen en een wijnfles rolt onder haar mantel vandaan die haar naam droeg.
Verliest daarintegen bijna haar evenwicht.

[Gashyr]

Iets onderbrak zijn woestheid. "Jongeheer? U?" prevelde hij.

Regen stroomde over zijn tengere lichaam. Stukken kleiner was hij dat deze raadsheer en de nog grotere en bredere kapitein van de wacht, toch spraken ze beleefd, haast vleiend. Even bleef hij stil, niet zeker wat hij er van moest vinden. Toen barste hij in lachen uit. Schaterend wierp hij zijn hoofd in zijn nek, tranen rolden over zijn wangen. Toen hij bedaarde keek hij beurtelings de heren Vincero en Dan Maros aan. "Een weken dagen geleden", sprak hij met de trilling van het lachen nog in zijn stem, "behandelde iedereen mij als een kind. En nu spreken jullie mij aan met respect? Jullie zijn toch niet bang?" Tegen zichzelf, hoewel niets in zijn stem of houding er op wees dat hij tegen zichzelf sprak, vervolgde hij: "Oh nee, ze zijn niet bang, het zijn mensen, onwezens." Hij hief de met mos begroeide tak voor zijn gezicht. "Zijn jullie soms bang voor het mensenzwaard?" vroeg hij. "Hebben jullie zelf geen zwaarden? Goed, jullie zouden toch alleen maar vernietigen. Het is geen vraag of ik er door mag, je kunt mij niet wegsturen. Laat me er door."

[Galliminus]

Galliminus' ogen sperden wijd open.. Waar haalde dit stuk onverlaat het lef vandaan om hen zo te beledigen en te verwachten dat ze hem door zouden laten tijdens een veiligheids crisis? Dat ten spijt,.. maar naakt?

Galliminus deed enkele stappen naar voren tot hij oog in oog stond met het stuk onverlaat.
"Jongeman,.. ik gebied u om rechtsomkeer te maken en uw gezicht nooit meer te laten zien aan deze poort tenzij u het nodige respect toont door wat gewaden aan uw magere lijf te trekken..
Ik mag aannemen dat wachtmeester Bernt, de Heer Vincero en mijzelfe inmiddels wel duidelijk genoeg zijn geweest. Naakt komt het het kasteel niet binnen.
Wij kunnen u wel degelijk wegsturen,... en als uw koppigheid aanhoud zal ik u laten arresteren wegens schending van de openbare orde.
De beledigingen die u zojuist onze kant opschuift wil ik voor deze keer door de vingers zien... Als u verstandig bent loopt u zwijgend weg van hier want de Koude Kerkers zijn heel erg nabij voor u... begrepen?"

Galliminus wenkte enkele wachten naar de poort.... Galliminus meende elk woord wat hij had gesproken.. De jongen mocht blij zijn dat Galliminus ter alle tijden genadig gezind was... maar je kon te ver gaan.. Dit stuk respectloos vreten ballanceerde op een heel nauw randje..
_________________
Galliminus dan Maros, Kapitein in het Adellijke Regime van Raganorck.

[Gashyr]

Even glansden zijn ogen, en zijn oude, schalkse uitdrukking leek voor een moment terug te keren. Maar zodra hij dat doorhad verstarde zijn blik weer. "Laat me binnen," zei hij, "en als je me toch van beledigingen beschuldigd: lelijke, ouwe, stinkende varkensvreter!"

Voor iemand iets kon plaatste hij zijn arm achter zijn hoofd, en wiep de stok schuin over de muur. Een zacht geritsel bevestigde zijn hoop: hij was terecht gekomen in het struikgewas, waar niemand het zou zoeken.

[Princes_of_Death]

Icy knikt beleefd naar Galliminus, dit kent ze nog wel van vroeger..
De blauwe kleur in haar haar is er bijna half uit, maar dat lijkt haar nog steeds niet te intreseren.
Ze loopt langs de wachters met een gemeen, bijna pesterig lachje omdat ze er toch langs mocht.
Dan loopt ze door, iedereen achter zich latend.

((Icy naar waar dat wachtlokaal ook is , zou iemand mij dat kunnen vertellen..?? of moet ik een nieuwe draad openen..???))
_________________
Try to find me in your heart... I'll always be there when you need me...

[Lucer Vincero]

De jonge vrouw reageert geagiteerd op Lucer's uitleg, iets wat hem niet geheel onverwacht komt. Een moment later hoort hij Dorum vanachter hem roepen, maar nog voordat Lucer zich had kunnen omdraaien om te kijken waarom waarom de elf zo'n heisa maakte hoorde hij een doffe plof en een zacht gespetter. Hij zag nu dat Dorum voorover was gevallen met zijn gezicht op de keien van het binnenplein en een van zijn armen in een plas. Heer Dan Maros was ondertussen verder gegaan met het gesprek tegen de twee vreemde individuen voor de poort.

De jonge dame beweerde dat ze een nicht van de Vrouwe was en de kapitein van de wacht liet haar door naar het wachtlokaal. Lucer miste de knipoog die Galliminus maakte niet en hij lachte van binnen. De uitdrukking van de jonge dame was hooghartig en spottend, ze wist klaarblijkelijk niet hoe ontoepasselijk het nu was.

Plotseling werd hij bijna omver gelopen door een andere vrouw. Ze liet een boek en een wijnfles vallen. "Pardon? Mag ik vragen wat dit te betekenen heeft? Kunt u niet zien dat we hier bezig zijn met staatszaken?"
_________________
~ Ik ben onnavolgbaar daar waar de zee mijn voetstappen heeft weggewassen ~

[Lialian Ravenne]

"ow pardon pardon! mijn excuses heer"
Ze weet zichzelf overeind te houden en gaat snel door haar knieën om de fleswijn en het boek opnieuw op te pakken.
Lialian krijgt een valse glimlach op haar mond wat niet zichtbaar is voor een ander.

"Ik keek niet waar ik liep! Ik was zo opgegaan in het boek.."
Snel klapt ze het boek dicht en stopt het weg dicht tegen zich aan.
Haar fleswijn bespeurend op breuken, gelukkig was het nog heel...

"Ik zal u niet langer ophouden heren, ik maak het nog wel eens goed met een glas van de beste wijn van heel Raganorck en omstreken..."
De vrouwe keek met een verondschuldigde blik naar de heren en maakte haar weg door de poorten om niemand tot last te zijn.
Later zal ze wel terugkomen om het goedtemaken en terug te komen voor een audiencie voor haar wijn bij de koningin.

"pfoe ik schaamde me kapot"
zei ze in zichzelf toen ze wegliep.
Nog 1x wierp ze een blik achterom naar Dorum.
"U kunt hem beter helpen, de heer ziet er zwaargewond uit en de pijn lijkt zijn tol geïst te hebben..."


((oc: Lialian Ravenne, verlaat het kasteel. Vervolg is op de larp. Het vervolg na de larp gaat verder in De Taverne- -> De Gelagkamer 2))

[Galliminus]

Voordat Galliminus het in de gaten had was de vrouw het kasteel al uit,.. Hij had haar nog graag aan de tand gevoeld maar er waren belangrijker zaken van dienst voor nu. Als hij haar nog wilde spreken zou hij haar wel vinden,.. er waren niet zoveel anderen die aan haar profiel zouden voldoen.

Galliminus had de naakte kerel meerdere kansen geboden om ongeschonden weg te lopen, maar het leek wel of hij juist gearresteerd wìlde worden! Hij kon de waanzin van deze onverlaat niet begrijpen,.. Probeerde hij nu werkelijk een spelletje te spelen met hem? Was hij niet ter aller tijden beleefd en duidelijk geweest jegens deze persoon, ondanks diens priemende beledigingen?

Het deed Galliminus zeer in zijn hart om de overkoepelende macht aan te wenden die hij in bezit had genomen sinds die ene dag zoveel jaren geleden.. Het was maar weinig voorgekomen dat hij opstandige oproerkraaiers naar de Koude Kerkers had moeten sturen om daar even te laten bezinnen van hun zondes. Meestal ging het om dronkelappen die hun roes moesten uitslapen, maar deze persoon leek wel waanzinnig... Een gevaar voor zichzelf en zijn omgeving gezien zijn overtuiging dat de mensheid beter naakt zou moeten rond lopen.. De waanzin!

Galliminus wenkte twee wachters naderbij..
"Sla deze man in de boeien en begeleid hem naar de Koude Kerkers,.. keten hem daar vast in een van de leegstaande cellen.. De aanklacht zal de schending van de openbare orde zijn en het beledigen van een een ambtenaar in functie... En dan ben ik nog genadig... Sluit hem daar op,... en geef hem wat kleren.. Het is koud in de kerkers.. Ze dragen niet voor niets die naam..Mocht hij kleding weigeren is het aan hem.. dan kan ik hem enkel sterkte wensen.. Draag hem uit mijn zicht!"

Het deed Galliminus pijn om zulks woorden te spreken... Waarom had deze kerel het zover laten komen? Galliminus zou geen plechtige aanklacht indienen,..niet op papier. Dat zou betekenen dat de beste man zeker een week door zou moeten brengen daar beneden... als het niet langer zou zijn...onmenselijk.
Galliminus negeerde ieder woord wat deze idioot nog zou spreken... Er moesten perken gesteld worden en dit figuur was het begin...

Terwijl de wachters de man in de boeien sloten richtte hij zich tot Bernt...

"De poorten gaan NU dicht,.. er komt niemand meer binnen of buiten zoner mijn medeweten,.. en ik hoop dat ik mezelf niet hoef te herhalen."

Galliminus' hoofd begon te duizelen en hij greep zich vast aan de met mos beslagen muur van de poort. Talloze beelden raasden door zijn hoofd. Hij zag de gezichten van zijn twee zoontjes,. Floran en Samon,.. Het gezicht van zijn vrouw... Zijn wonderschone Nicolete...
De beelden van zijn familie thuis werden fel doorbroken door het gezicht van haar.... Een gezicht in pijn.. Een gezicht overgeleverd aan zijn macht als priester van Randragam.., en haar lichaam wat genadeloos geschonden werd. Een felle stekende pijn in zijn bepanserde rechterhand kroop als een leger van vuurmieren naar zijn schouder. Het beeld van de zwarte steen in zijn hand liet littekens achter in zijn ziel.. Zijn hoofd begon te kloppen... Hij zag hoe hij de zwarte steen in zijn hand nam,.. Hij zag hoe hij Lupijn een dolk in zijn zijde stak.. Hij zag de wolfman opdoemen uit de gewaden die eens aan Lupijn behoorde...
Hij zag de zwarte kolkende steen die hij een ferme schop verkocht en hoe deze onder een van de vele boekenkasten gleed, de duisternis in... Wat gebeurde er met hem?
Hij steunde hevig op de koude granieten muur.... Hij vocht met beelden uit het verleden die hij had gehoopt nooit meer te zien...

"Lucer,... de Bibliotheek.. Iedereen moet weg daar... Het is er niet veilig... Ieders zonde is daar aanwezig.... De steen.............

Galliminus vermande zichzelf en hij draaide zich om.... Met een zekere tred bewoog hij zich naar de grote trap.. Zijn gebroken ribben priemden in zijn lichaam,.. maar niets zou hem weerhouden. Hij moest weten waar deze spookbeelden vandaan kwamen..., en hij zou er voor zorgen dat geen ander bevangen zou worden door die zwarte steen.....

((Galliminus naar> De Dwalende Kamers- de Bibliotheek))
_________________
Galliminus dan Maros, Kapitein in het Adellijke Regime van Raganorck.

[red]

(( Pup vanaf de stallen))

Dondervoet deed zijn naam eer aan terwijl hij rchting poort stapte. De kleine helling nam hij moeiteloos door zijn hele gewicht in het tuig te gooien. De grote dikke sokken van het paard zwaaiden om zijn benen in hetzelfde rimte als zijn kort afgeknipte staart.

' Goedemorgen!' riep Pup de poortwachters toe die een naakte man escorteerden. Verbaasd en lichtelijk beschaamd keek de jonge stalmeester de andere kant op.

' whooo' mompelde hij zachtjes tegen zijn paard die de kar in het diepe ingesleten spoor had gestrokken. De doorgang voor karren en wagens van kooplieden was smal en Pup hield van het echoënde geluid, dus stuurde hij zijn paard rustig onder de poort door.

[post aangepast ivm tijdslijn]

[Gashyr]

Gedwee liet de naakte jongeling zich arresteren, en terwijl hij wordt weggesleept knipoogt hij naar de kapitein, en steekt zijn tong uit naar de jonge vrouw met het blauwe, uitlopende haar.

((In spanning afwachtend tot bernt of een andere dienstklopper hem naar zijn nieuwe onderkomen begeleid))

[Vorax Dria]

Vorax pakt de naakte man beet en sleept hem richting de kerkers.




ooc: als hij gesleept word moet hij toch aardig gewond/ geschaafd raken hij is tenslotte naakt en het lijkt me dat de grond niet gemaakt is van gras.

[gaat verder in kerkers]

[Gashyr]

((De Zwaardmeester naar De Koude Kerkers; De cellen))

[Lucer Vincero]

Lucer nieste terwijl de jonge vrouw haar excusses aanbood, maar voor hij had kunnen reageren was ze alweer door de poort verdwenen. Hij wreef over zijn neus, hij kriebelde alsof er stof in zat. Een tweede nies volgde dan ook snel, dat luchtte in ieder geval op. Daarna moest hij meewarig zijn hoofdschudden toen Galliminus de naakte man alsnog liet oppakken, deze had het inderdaad ook wel erg bont gemaakt door de Kapitein van de Wacht te beledigen.

Plots begon Heer Dan Maros te wankelen, deze wist gelukkig steun te vinden bij de kasteelmuur. Uit de gestamelde woorden van de Heer wist hij op te maken dat er een steen in de bibliotheek was waar Galliminus zich duidelijk zorgen over maakte. Lucer maakte zich eerder zorgen om Heer Galliminus zelf, het was niet zo lang geleden dat deze een diepe wond had op gelopen in zijn zij waarbij hij enkele ribben had gebroken. Lucer volgde de Heer maar, hij kon hem nu niet alleen laten. Nog een nies onderbrak zijn gedachten; vreemd het was hem niet opgevallen dat hij kou had gevat de laatste paar dagen.

Dan ziet hij Dorum weer liggen, die moet ook naar binnen. Vlug kijkt Lucer om zich heen, een keukenhulp rent over de binnenplaats door de regen. "Hee!! Jij daar, keukenhulp, zorg dat deze man hier naar mijn vertrekken wordt gebracht."
De keuken hulp stopt, draait zich om en begint tegen te sputteren. "Maar Heer, ik wordt verwacht in de keuken als ik te laat kom krijg ik op de kop van Friterick."
Heer Galliminus is ondertussen al naar binnen verdwenen en Lucer loopt al richting de deuren van het kasteel; hij weet dat als hij Heer Dan Maros in de gangen uit het oog verliest dat het hem wel eens veel tijd zou kosten om hem weer te vinden. "Je doet wat ik zeg, Fritherick is geen beul hij begrijpt heus wel dat je te laat bent door mijn toe doen. Zorg dat er een geneesheer bij mijn lijfwacht langs komt en breng de man wat te eten." De keukenhulp stond op het punt om zijn mond weer open te doen om een ander argument aan te dragen toen Lucer hem onderbrak: "Nu!!" De keukenhulp boog en rende naar Dorum om te kijken of hij het alleen af kon met tillen of dat hij hulp nodig zou hebben.

Het was de eerste keer dat Lucer tegen iemand was uitgevallen hier in het kasteel, maar de situatie vereiste nu eenmaal snelle actie en Lucer's geirriteerde neus hielp zijn humeur ook niet. Met vlugge pas volgde hij de Kapitein van de Wacht het kasteel in, onderweg nieste hij nog een paar maal.

((OOC: Lucer>>De Dwalende Kamers>>de Bibliotheek.))

((OOC: Wat mij betreft mag Vorax een van de wachters bij de poort zijn, ik wil hem alleen wel verzoeken om zijn post iets langer te maken, aangezien we toch aannemen dat hij geen robot is en alleen dingen doet en niet denkt...))
_________________
~ Ik ben onnavolgbaar daar waar de zee mijn voetstappen heeft weggewassen ~

[red]

Pup wierp een blik over zijn schouder terwijl hij de binneplaats verliet. Hij glimlachte licht bij het horen van Frithericks naam, het was een goede man, een goede kok, maar stelde wel hoge eisen aan zijn personeel, de keukenhulp was zich daar blijkbaar bewust van.

Er was altijd wel wat spannends aan de hand in het kasteel en hij was blij dat hij in de eenvoud van de stallen woonde.

((Pup met kar en dondervoet=> de Gannon,Op de straat))