Raganorck

[risharion]

malevus kijkt dorum ijzig terug in de ogen , doch niet kwaad bedoeld.
hij besluit dorum te volgen doch hem niet veel meer te vragen...
hij knikt nog eens beleefd naar bernt en loopt daarna achter dorum aan..
((OOC: malevus naar de dwalende kamers>>de bibliotheek ))
_________________
my loving heart lost in de Duister
for hope i give my alles

[Gashyr]

((De zwaardmeester uit De stadswal; de Faun))

Hij had zijn besluit genomen. Nooit meer zou een mensenhand de Wilde Wouden vervuilen, nooit meer zou een mensenvoet haar schone paden betreden, ook hijzelf zou er nooit meer terugkeren, want hij was een mens. Walgend van zichzelf als hij walgde van de rest van de mensheid liep hij door de regen over de keien, naakt, maar met het zwaard in zijn hand. Toen kwam hij bij de poort, maar dat merkte hij nauwelijks. Hij slenterde er door met gebogen hoofd zoals hij de hele weg geslenterd had. Hij schonk geen aandacht aan de wachters die hij voorbij schreed. Die wachters keken raar op toen hem zagen, maar wie zou dat niet doen, als een naakte jongen door de stad liep met een stok in zijn hand?

[Princes_of_Death]

((ICY VAN Gannon; de hoofdstraat-op het plein NAAR De Binnenplaats en de GRote Hal-De Paleispoort))

Icy loopt vanuit Gannon naar het Kasteel.
Allemaal herinneringen uit vroeger komen boven van toen ze hier nog woonde, de goede en de slechte...
Ze komt aan bij de Paleispoorten en heeft haar kleine, vreemde, nikszeggende glimlachje weer om haar lippen.

"Gegroet, heren, kan ik door de poorten heen..?? Of word een nichtje van Ophelia tegen gehouden..??"

Icy kijkt naar de wachters en wacht op een antwoord.
_________________
Try to find me in your heart... I'll always be there when you need me...

[Bernt]

Twee wachters stonden met hun hellebaarden gekruist onder de poort waar nu twee bezoekers van het paleis ongeduldig stonden te wachten. De wachters gniffelden in zich zelf. Bernt kwam al aanlopen van het wachthuis nadat hij geroepen was. Hij kon zijn ogen niet geloven toen hij bij de poort aan kwam en zijn ogen onderzoekend over het tweetal liet glijden. De man van het gezelschap was naakt! Bernt bromde zachtjes vloekend en stuurde één van de wachters weg om een paardedeken te halen uit de stallen. Daarna draaide hij zich om naar de bezoekers.

"Goed, eh... jongeman, ik weet niet wat u bezielt om hier volkomen naakt voor de poort op te dagen, maar u komt op deze manier niet binnen. Ik stel voor dat u eerst een fatsoenlijk stel kleren bij elkaar zoekt. Dan zullen we nog eens zien of u het paleis binnen mag. Naakt! En dan nog wel in het gezelschap van een jongedame! Kent u dan helemaal geen schaamte!?"

De wachter die weggestuurd was kwam weer aanhollen met een deken in zijn hand. Bernt pakte de deken aan en sloeg deze om de jongeman heen. Hij had de jongen zonder pardon kunnen arresteren en op laten sluiten onder het paleis voor aanstootgevend gedrag, maar iets in hem zei dat het een veel beter idee was de jongen de stad in te sturen. Dat scheelde hem weer een berg werk.

"Zo, dit is al beter. Scheer je nu weg en kom pas terug als je fatsoenlijke kleding hebt gevonden."

Bernt richtte zijn aandacht vervolgens op de jongedame die heel goed haar best leek te doen haar blikken niet op degelukkig niet meer zo naakte jongeling te werpen.

"Zo, joffer, u bent een nichtje van de koningin hè? Tsja, iedereen kan wel aanspraak maken op die titel, voor zover ik weet is zowat de hele adel in en buiten de stad verre familie van de Vrouwe. Wat ik ik ook weet is dat er nog nooit iemand uit het geslacht Nachtstorm is gesignaleerd met blauw haar. Sterker nog, ik denk dat ik nog nooit iemand heb gezien met blauw haar. Dus kindje, ren naar huis, naar je moeder en was eerst die inkt maar eens uit je haren. Een aantal malen flink schrobben met zeep en warm water lijkt me afdoende. Tegen de tijd dat u weer presentabel bent kunt u terug komen. Een goedendag nog."

Hij stapte naar achteren en de wachter die de deken voor de jongeman had gehaald nam zijn plaats weer in naast zijn collega om de toegang tot het paleis te blokkeren. Eerst bevelen van een elf, zo'n verdoemd spinwezen dat de raadsheer erop nahoudt als zijn bediende, nu weer een naakte jongeling en een besmeurde joffer. Hij zuchtte eens diep en verlangde naar het einde van de dag, een goede nachtrust en morgen eindelijk weer eens een normale dag. Maar dit was Raganorck, en normale dagen leken er bijna niet te bestaan in zijn werk als wachtmeester van de paleiswacht.
_________________
-=Bernt, wachtmeester paleiswacht=-

[Princes_of_Death]

Icy kijkt naar de man die haar had beledigd, en ze zegt: "Ik verwachtte al deze opmerking... Maarja, u kunt het aan Ophelia vragen en dan weet ik zeker dat ze me herkend als haar nichtje! En over m'n haar, ik denk niet dat het inkt is, maar slechts een blauwe gloed, ach ja, het maakt me ook niks uit, vraag ophelia nou maar of ze me kent!"

Ze klinkt nogal hatelijk, en ze heeft zin om ook opmerkingen te maken over hem, maar dat is nu niet het goede moment...
_________________
Try to find me in your heart... I'll always be there when you need me...

[Gashyr]

Langzaam keek de jongen op. Zijn oogleden beefden terwijl hij ze aanspande, zijn lippen maakten zich los van elkaar en hij ontblote zijn tanden.
"Ik ben niemands gezelschap, en niemand is het mijne, en zeker geen mens" schreeuwde hij, en spuwde na het woord mens. "En hoe durft u het dragen van kleding fatsoenlijk te noemen!" Hij wierp de paardendeken van zich af, ookal had zijn lichaam de warmte graag wat langer om zich heen willen houden. "Draagt de wolf een broek? Of de uil een hoed? Heeft u ooit een boom een mantel zien dragen, of de paardenbloem laarzen? Alleen een verwrongen wezen, ziek van geest, schaamt zich voor zichzelf. Alles wat de natuur geeft is puur, zelfs de kinderen van uw zieke ras. Maar u draagt de ziekte over! U leert hen schaamte en bedekt hen. Dan leert u hen de natuur te minachten, haar te eten en te verbranden. U leert hen er een ziek behagen in te scheppen om meer te gerbuiken dan u teruggeeft. En u waagt het mij onfatsoenlijk te noemen?"

Zijn stem was duidelijk, hoewel zijn lichaam beefde. Woede sprak uit zijn toon, gezicht, en houding. De knokkels van de hand waarin hij de stok geklemd hield werden wit, en ook de andere vuist balde zich.

[Princes_of_Death]

Icy kijkt naar de jongen, hij heeft misschien wel gelijk.. vele mensen zíjn verachterlijk!
Dan zegt de jongen dat stuk over de uil, en denkt ze na, ze kende wel iemand die per uil brieven verstuurde, maar al meer dan 5 jaar lang hadden ze elkaar neit gezien... Dat schoot haar ineens te binnen.
Haar naam wist ze neit meer, maar dat was ook niet belangelijk want uilen worden niet eens meer gebruikt!

Het stuk over de kinderen kan Icy begrijpen, maar ze zegt enkel: "De mens is een vreemd ras... waar niemand iets van mag weten... We zijn bang voor de minste of gerinkste dingen.. één woord jaagd ieder al de stuipen op het lijf... klok... dood... en iedereen kijkt op! De mens is vreemd, soms zou ik willen dat ik geen mens was.. mensen brengen voor problemen... Al voor eeuwig..."
_________________
Try to find me in your heart... I'll always be there when you need me...

[Gashyr]

Haar woorden leidden zijn woede af van de wacht, voor even. Zoals de bliksem altijd de hoogste boom raakt. Zodra er een hogere boom is, als de oude boom onder luid gekraak instort, richt de furie van de natuurkrachten zich daar op. De jongen draaide zich, zodat hij recht voor het meisje stond.

"Jij, wat weet jij nou van bang zijn? Bang is van de natuur, van de wil tot leven. Hoe kan een mens nou bang zijn, terwijl ze niets doet dan zichzelf vernietigen. Als een brandende boom die instort, en in haar val de vlammen zo ver mogelijk verspreid. Maar de boom heeft geen keus, want hij is. Maar jij, mens, familie van de koningin, wat weet jij van angst? Steen en boom zijn opgeofferd om jou te beschermen, plant en dier hebben jou gevoed. Als de mens bang is, waarom gaat hij dan door, met zichzelf te gronde richten? Jullie hebben toch een keus, daar zijn jullie toch zo trots op? Is dat niet wat jullie zijn, de keus? De keus van vernietiging."

Koud maar laag klonk zijn stem, dreigend wellicht. Zijn hoofd was nog steeds lichtelijk gebogen, en vanonder zijn natte haar keek hij naar haar. Het begon weer te regenen. Zachtjes, doch toenemend. Zijn ademhalen was intens, diep. Zijn hele lichaam deinde op en neer, iedere keer dat hij zich vol lucht zoog en die weer uitblies.

[Princes_of_Death]

Icy kijkt naar de jongen, ze zegt op dezelfde, mysterieuze manier:

"Waarom de mens bang is is slechts omdat men niet wéét dat hij of zij de schade zelf aanricht... Vandaar dat er hier iets vrijwel onmogelijks is gebeurt... Leven word Dood... en de natuur sterft af... Mede dankzij de mensheid.. Van binnen ben ik een elf, maar van buiten ben ik een mens, dat is wat mij het meest ergerd, mensen nemen beslissingen met echt een vreemde kant... over het algemeen zijn elfen, dieren en alle andere wezens een stuk slimmer dan mensen..."

Op de een of andere manier klinkt Icy erg slim...
_________________
Try to find me in your heart... I'll always be there when you need me...

[Gashyr]

"De mens is slim. Plant en dier en zelfs zij die gevreesd worden zijn."

Kort was zijn antwoord, en daarna beëindigde hij hun gesprek abrubt. Hij richtte zich weer op de paleiswachters, die nu met gekruiste hellebaarden daar voor hem stonden. De regen won aan kracht. "Laat me binnen," zei hij ijzig, "ik wil de koningin spreken."

[Princes_of_Death]

Icy antwoord niet meer op het korte antwoord van de man, en richt zich dan tot de wachter.

"Ik móét spreken met ophelia!"
_________________
Try to find me in your heart... I'll always be there when you need me...

[Lucer Vincero]

((OOC: Galli & Lucer<<Dwalende Kamers<<Theeleuten in de Scheve Toren.))

De kapitein van de wacht en de raadsheer van de koningin kwamen halverwege het gesprek bij de poort aan. Het was begonnen te regenen in de tijd die ze van de Scheve Toren naar hier hadden afgelegd. Heer Dan Maros leunde nog altijd zwaar op Lucer's schouder, maar Lucer lette er niet op. Het gesprek wat hier werd gevoerd tussen een naakte jonge man en een vreemde dunne vrouw met blauw haar en blauwe strepen onder haar ogen intrigeerde hem.

De woorden die de jonge man sprak deden hem denken aan zijn eigen geloof. Geloof was niet iets waar Lucer openlijk over sprak, tijdens zijn vlucht uit zijn thuisland had hij al geleerd dat er vele verschillende geloven zijn en dat de meeste niet tolerant waren tegen over andere geloven.
Lucer's geloof hield in dat elk object een ziel bezat, of het nu een steen of een mens was. In Fabia werd bij elke oogst, elke vracht stenen en alles wat de mens van de natuur leende, een dank en eerbetuiging aan die zielen gegeven.

Voor de coup zorgden speciale wetten ervoor gezorgd dat bossen in stand gehouden werden en dat het verbouwen van zo min mogelijk de nabije omgeving beschadigden. Nu was het, voor zover Lucer had kunnen achterhalen, een stuk minder goed gesteld. Het was een van de vele redenen waarom Lucer graag terug wou.

Toen de jonge vrouw sprak dat ze vanbinnen een elf was in plaats van een mens keek Lucer even raar op. Gezien de gewoontes van het volk hier waren elfen niet erg geliefd. Zijn eigen lijfwacht werd vreemd aangekeken door de rest van de hofhouding. De weinige dingen die Lucer van elfen wist kon hij op een hand tellen. Ten eerste waren ze hoofdzakelijk zoals de meeste mensen, ze hadden hun eigen interesses en ambities. Ook schenen ze veel van de natuur te houden alhoewel er natuurlijk uitzonderingen waren. Als hij de paar ervaringen die hij had met elfen als doorsnee mocht rekenen dan waren ze ook vrij afstandelijk tegenover vreemdelingen, zelfs wantrouwend. Als laatste wist hij dat ze een beter gehoor leken te hebben, of ze waren in ieder geval alerter.

Lucer schudde zijn hoofd toen de naakte man weer het woord nam en maakte zich los van heer Dan Maros. "Excuseert u mij Heer Dan Maros maar u zult een moment op uzelf moeten staan." Met langzame pas liep hij richting de poort waar de twee wachters nog altijd de twee mensen de weg blokkeerden. Bernt de wachtmeester stond een eindje bij de poort vandaan en had zich een tijdje stil gehouden.

"Jonge heer, ik vrees dat het niet mogelijk is voor u om op dit moment de Koningin van Raganorck te spreken. Laat mij mij voorstellen Heer Lucer Vincero Raadsheer des Koninginne Raganorck." Hij knikt kort ter begroeting in de richting van de man. "U komt hier met geheven zwaard, zonder kleding en van wat ik net gehoord heb een verdraaid beeld van de werkelijkheid. Ik zie niet in waarom u dat het recht geeft voor audiëntie bij de Vrouwe. Zoals u waarschijnlijk zelf ook zult weten heeft de natuur zijn regels, zo ook gelden hier regels. Een hiervan is dat men gekleed gaat in behoorlijke kleding, een ander is dat wapenen hier bij de poort zullen worden afgeleverd in verband met de veiligheid."

"En voor u vrouwe, ik weet niet waar u vandaan komt, maar ik heb in al mijn reizen nog nooit iemand met blauw haar gezien en ik heb zo een vermoeden dat het hier niet snel in de mode zal vallen. Wat betreft uw respect ten opzichte van Vrouwe Ophelia Nachtstorm Koningin van Raganorck, beschermer van vrede en gerechtigheid in deze duistere stad, mag u blij zijn dat ik u niet direct laat oppakken. Uw toon is niet gewenst en u negeert het respect dat de Koningin toekomt. Als ik u was zou ik eerst uw manieren eens oppoetsen voordat u met de Vrouwe wenst te spreken. Wellicht kan ik daarna een poging doen om Hare Majesteit over te halen om een gesprek met u aan te gaan en anders zult u op een ander tijdstip moeten wederkeren."

Lucer draaide zich om naar Bernt. "Goed en nu naar de belangrijke zaken. Wachtmeester Bernt mag ik vragen waarom de poorten nog steeds open zijn? Ik vertrouw erop dat mijn lijfwacht u mijn orders heeft doorgegeven. Wat op het moment voor de poorten staat is exact de reden waarom de poorten gesloten moesten zijn. Wel ik wacht op uitleg en ik kan met vrij zekere grond aannemen dat Heer Dan Maros ook een verklaring wil horen."
_________________
~ Ik ben onnavolgbaar daar waar de zee mijn voetstappen heeft weggewassen ~

[Princes_of_Death]

Icy had zo'n antwoord wel verwacht, de etikettes en beleefdheid in het kasteel was een van de redenen die haar hadden weggedreven...

Ze zegt: "Respect voor mijn nicht heb ik genoeg, enkel hoef ik het niet voor eeuwig te laten zien. Voor de rest denk ik dat ik goede informatie heb voor Vrouwe Ophelia! Het is nieuws die enkel zij mag weten, het gaat over een bepaald soort dieren.. Maar helaas, meer kan ik niet zeggen! En als u me wilt opsluiten, JE DOET MAAR! Mijn hele leven woon ik hier al, tot een paar jaar geleden, nu ben ik terug en word ik er neit eens ingelaten! schangelijk hoor..."

Haar blauwe ogen zitten vol vuur, en ze lijkt het niets te boeien dat velen iets over haar haar zeggen.
_________________
Try to find me in your heart... I'll always be there when you need me...

[Dorum Iasha]

((Dorum en Lialian vanuit: De dwalende kamers>> De bibliotheek))

Dorum sloeg zijn hand voor zijn gezicht. Hij was weer bij voor af aan. Hij wou zich weer omdraaien toen hij nog net Lucer zag staan. "Mijnheer!" Kraamde hij half van blijdschap en opluchting uit.

Dorum versnelde zijn pas en voelde dan ook de pijn in zijn rug weer erger worden. Hij voelde ook dat het regende. Het stromende water prikte vreselijk in zijn rug.. maar hij moest door zetten, hij moest Lucer spreken. Echter werd het ineens schemeriger naarmate hij dichter bij Lucer kwam. En toen Dorum minder dan vijf meter verwijderd was werd zijn hele wereld ineens zwart. Hij voelde hoe zijn gedachten zijn lichaam verlieten. De pijn had zijn tol geeist... Nu lag Dorum daar, half naakt, bewusteloos in de regen bij de Paleispoort...

[Princes_of_Death]

Icy keek geschrokken naar de man, maar ze kon niet naar hem toe.

De regen kletterde naar beneden, en haar haar was erg nat geworden.
Het blauwe uit haar haar begon een beetje te lekken op haar kleding, maar dat zag je niet omdat de kleding ook blauw was.
De mantel die ze om haar schouders had hangen sloeg ze wat dichter om zich heen, want warm was het niet meer.
Vanaf bovenin haar haar begon het weer een beetje blond te worden, maar dat leek ze te negeren.
_________________
Try to find me in your heart... I'll always be there when you need me...