Raganorck

Uriel · Posted: Fri Sep 24, 2004 3:00 pm Post subject:

Eindelijk keek ze op, een beetje verstrooid. Ze had wallen onder haar ogen. Waarschijnlijk was ze vroeg opgestaan en maakte ze lange dagen.
"Ow sorry, had je niet zien staan." Zei ze met een zwakke poging tot een glimlach. "Het bal en de drukte... zie je..." Dasu knikte dat hij het begreep en glimlachtte terug. Toen hield hij zijn nap naar noren.
"Ow ja, natuurlijk... " zei het meisje en haalde een pollepel soep uit de ketel en leegde die in de houten nap. Dasu knikte als bedankje. Een bal had het meisje gezegd, was het daarom zo`n chaos? Dat zou een hoop verklaren. Hij liep voorzichting met zijn nap vol soep terug naar z`n bankje, daarbij een kluwen keukenknechten omzeilend die haastig met schalen vol met voedsel zijn pad kruistten.

Aangekomen bij zijn hoekje, ging hij zitten en lepelde de smakelijke soep op, de laatste resten van het vocht depte hij op met het verse brood en tenslotte veegde hij er de nap mee uit. Vervolgens keek hij rond, op zoek naar nog wat broodresten en een beetje melk voor de katjes... .

Uriel · Posted: Thu Oct 07, 2004 1:36 pm Post subject:

Eindelijk zag hij wat hij zocht. Een grote kan melk stond op een van de keukentafel en ernaast lagen wat korsten brood die afgesneden waren van de rand van een pastei. Dasu liep met z`n nap naar de tafel, vulde hem met melk en deed de broodresten erin. Daarna keek hij nog een keer rond of hij niet toch Maya toevallig zag, maar door de drukte kon hij haar nergens vinden. Hij haalde zijn schouders op en liep voorzichtig met nap en al naar buiten, terug naar zijn huisje.

((Dasu naar de tuinen, het huisje van de tuinman.))

Meester Witvloed · Verloren en Vergeten Joined: 08 Feb 2004 Posts: 36

((OOC: Witvloed van uit: De dwalende kamers >> één van de gastverblijven))

Verward kwam Witvloed de keuken binnen sloffen. De dwalende kamers hadden hem wel 20 keer door de zelfe gang laten sjouwen. Hij keek het vertrek rond en perkte toen pas op dat hij nu wel heel erg verkeerd zat. Dit was duidelijk een keuken. Hij wreef met zijn rechter hand door zijn witte haar omdat hij met zijn linker hard nog zijn wandelstok vast had. Met de punt van de punt van zijn stok tikte hij drie keer op de grond om de aandacht te trekken. "Pardon? Kan iemand mij helpen?"

Lialian Ravenne · Verloren en Vergeten Joined: 07 Oct 2004 Posts: 46

((Lialian vanuit de paleispoort))

"Het is best lastig iemand te vinden in dit paleis, weet je dat?
Vooral als je niet eens weet hoe diegene eruit ziet en alleen hem van naam kent... wat was zijn naam okalweer?"
Lialian slaat haar mantel wat om haar heen als ze naar de muren kijkt.

"Bratar?" zachtjes grijnst ze even als ze denkt dat hij weer mysterieus stil is en haar zo kan aanvallen uit de stilte.

Het is stil..

Ze draaid zich om en er is alleen leegte.. stenen, gangen, opnieuw verdwaald?? waar was bratar?.. Lialian huiverd even met de gedachted die opspelen maar schud die snel van haar af. Ze was een harde vrouw met haar zachte kanten, niets kan haar afschrikken.

"Dan maar alleen verder.. misschien vind ik hem straks nog wel..
maar wat was zijn naam nou okalweer?"

Denkend loopt Lialian door de hallen, haar flessen wijn "Ravenne's Red" klinken tegen elkaar wanneer ze dor de hallen verder zoekt.
Zijn naam...

"Lucer... ja!... een ene Lucer.. Lucer Vincero dat was het, dat was wat de wacht mij vertelde."
Opgewekt dat ze de naam weer kan herinneren loopt ze de keuken in, hopend iemand aantetreffen die haar kan helpen.

Meester Witvloed · Verloren en Vergeten Joined: 08 Feb 2004 Posts: 36

Witvloed schrok toen er plotseling iemand de kueken binnen kwam lopen. Hij had het gevoel dat hij hier eigenlijk niet hoorde te zijn. En mompelde in zijn verlegenheid snel: '"Pardon, kunt U mij misschien helpen?" Zonder te letten op het verdere uiterlijk van de persoon tegen wie Witvloed sprak.

Lialian Ravenne · Verloren en Vergeten Joined: 07 Oct 2004 Posts: 46

Lialian glimlachte zacht. De man was duidelijk van haar geschrokken, net alsof ie betrapt is, als een klein kind die een snoepje heeft gepikt uit de snoeppot.
"Excuses als ik u heb laten schrikken heer, ben net een uurtje in dit prachtig kasteel, dus veel weet ik niet, maar wie weet kan ik u wel helpen"

Ze kijkt haar ogen uit in de keuken, prachtig groot, wat moet het een paradijs zijn om te mogen koken voor koninklijk bloed.
Ookal gaan er vreemde geruchten over de heerseres van dit kasteel.

nieuwschierig zet ze haar tas met de wijnflessen klinkend tegen elkaar neer op het houten aanrecht en zoekt twee wijnglazen.
"Lialian Ravenne is het trouwens....maar verteld u eens, waarmee zou ik u misschien kunnen helpen?"

Wanneer de vrouwe opkijkt is de heer alweer verdwenen.
"Wat vreemd.. had vast haast..."
Lialian haar ogen glinsteren even op, kwam haar goed uit dat ze eindelijk alleen in de keuken kon rondsnuffelen.
Nieuwschierig glijden haar hande over de pannen, planken en heerlijk zilver glanzende bestek en kookgerei.

Potjes, kruiden, geuren, smaakmakers, groenten, fruit, beslag...
haar adem stopt, alleen het geluid van haar bonzend hart was nog te horen die snel raasde in haar keel. Haar hand was blijven hangen bij 1 van de kruiden.

Natuurlijk...

Als het kind zelfe die nu op haar beurt een snoepje wilt stelen kijkt ze om haar heen.. niemand.. geen andere bonzende harten.. geen schoenen.. geen geluiden.. niks.. doodsestilte..

Snel pakt Lialian het potje kruiden en stopte het weg in de binnenvoering van haar jurk en slaat haar mantel opnieuw om der heen.
Pakt haar flessen wijn uit haar tas en plaatst ze neer op het houten aanrecht. Pakt zelf de donker rood/zwart glazen fles in haar hand en verlaat daarmee de keuken.

(( >> Lialian naar de bibliotheek))

Meester Witvloed · Verloren en Vergeten Joined: 08 Feb 2004 Posts: 36

Op één of andere manier had de vrouwe Witvloed ineens uit het oog verloren. Ze verliet het vertrek spontaan en dus besloot Witvloed haar maar te volgen. Misschien kon zij hem leiden naar de leiding van deze stad...

((Meester Witvloed naar: De dwalende kamers >> De bibliotheek))

Uriel · Posted: Thu Feb 03, 2005 8:53 pm Post subject:

((Kind van de Koude van de Dwalende Kamers; Roberto`s verborgen vertrekken))

In een hoek van de keuken ging langzaam een tegel omhoog. Twee grote nieuwsgierige lichtgevoelige ogen gluurden even door de kier voordat het wezen de steen verder omhoog duwde en er onder vandaan kroop. Met een zachte plof viel de vloertegel terug op zijn plek. Kind van de Koude rook voedsel! Vlees en vis, maar het schroeide. Hij zag grote warme lichtplekken waar het vlees boven hing. Niets rauws aan, verschroeid vlees, gatver.

Hij schudde zijn hoofd en kroop naar een plekje in de schaduw. Menswezens renden druk heen en weer in de keukens en niemand leek het kleine steenwezen opgemerkt te hebben. Hij zag een bak waarin visafval zat. Een wollig wezen met een lange staart en puntige oren zat er van te eten. Kind van de Koude hield zijn kop stijf en keek het dier aan totdat het terugkeek. Het wezen werd zowaar nog wolliger, de lange staart kwam als een pluim omhoog te staan en het siste vervaarlijk. Kind van de Koude immiteerde het beest en siste terug. Het beest deed een uitval en raakte Kind van de Koude met een klauw op een van zijn poten. Het deerde Kind van de Koude niets. Spelen! Een spel, wat leuk! Kind van de Koude sloeg speels terug naar het beest. De onfortuinlijke kat kwam met een smak tegen de dichtsbijzijnde muur terecht, krabbelde overeind en vluchtte de keuken uit. Ergens ver weg hoorde hij een hoop metaal op de grond kletteren en een van de menswezens riep iets onverstaanbaars.

Even dacht Kind van de Koude eraan om het dier te volgen, maar toen zag hij weer dat visafval en hoorde hij zijn maag rommelen. Met een klauw trok hij de bak naar zich toe. "Rotkat rotkat..." zong Kind van de Koude zachtjes en tevreden in een echo van het geluid dat de stenen opgevangen hadden terwijl hij zich tegoed deed aan het visafval.

Uriel · Posted: Tue Mar 08, 2005 11:42 am Post subject:

Met zijn maag vol visseprut rolde hij zich op zijn rug. Even bleef hij liggen soezen in de aangename warmte van de keuken die zijn lijf en leden met een aangename loomheid vulden. Het maal van vis had hem goed gedaan en hij proefde al lang niet meer de onaangename droge smaak van boek.

Toen drong het tot hem door dat een van de menswezens hem stond aan te gapen. Hij knipperde met zijn grote ogen en streek met zijn tong zenuwachtig over zijn lippen. Hij proefde het laatste restje vis. Het menswezen begon te krijsen en er donderde een grote plaat met warme broodjes op de grond. Kind van de Koude krabbelde overeind en schoot weg de duisternis in. Waarheen wist hij zelf niet precies.

((Kind van de Koude naar: de Koude Kerkers; Vrouwe de Winter))

Inwe Surion · Posted: Wed Mar 09, 2005 7:35 am Post subject:

Met een korte klop op de deur wachtte Raven totdat ze toegang zou krijgen. Ze hoorde gekrijs binnen, wat was daar in de naam van de Ene aan de hand? Ze besloot toch maar naar binnen te gaan.
Net toen ze een stap naar binnen had gezet, werd ze bijna onderuit gehaald door een vlaag van wind dat langs haar suisde, zo te zien in paniek.

"Wat is hier gaande?" vroeg ze, terwijl ze zich herstelde van haar schrik.
_________________
Miljoenen krioelen, zoeken hun weg, in een doolhof van denken waar geen weg terug meer is.

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

"Bes!" Fritherik slikte een vloek in, het nieuwe meisje was lichtgeraakt en hij vervolgde op zachtere toon " ,raap de broodjes maar op en ga naar de bakker om gerezen deeg te kopen! Snel nu.. we lopen al achter."

hij zuchtte veegde zijn hoofd af met zijn arm en gaf het spit een rustige draai.

De keuken was rustig op dit tijdstip, maar er was genoeg te doen.

Inwe Surion · Posted: Thu Mar 10, 2005 6:48 pm Post subject:

"Het spijt me, maar bedoelt je mij, Fritherick?" vroeg Raven met een lichte verwarring in haar stem, waarna ze de keuken binnenstapte en naar de kok toe liep.

OOC: Raven werkt al langer in het kasteel en is geen nieuw meisje, en ook vooral niet jong. Even omdat ik niet zeker weet of je het tegen mij hebt...
_________________
Miljoenen krioelen, zoeken hun weg, in een doolhof van denken waar geen weg terug meer is.

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

De kok wapperde wat met zijn handen om de aan de grond genagelde jonge Bes weer aan het werk te krijgen en mompelde een haastig nee tegen Raven.

`Als je brood komt halen, moet je even wachten, zoals je ziet heeft Bes die net over de grond gegooid.`Het meisje liep voorzover het mogelijk was nog roder aan en verdween nadat ze het brood had weggegooid richting bakker.

Fritherik zuchtte diep en zijn aandacht ging alweer naar het pruttelen van de pannen.

((OOC: Lees de posts hierboven.))

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

`O..` de kok zocht in zijn geheugen om de naam van de dienstvrouw, maar zijn hoofd was te vol.

` Zou je wat voor me willen doen?` Hij zuchtte even diep, hij had Bes willen sturen maar als ze een schaal met brood over de grond gooide verstouwde hij haar nog niet toe met deze opdracht.
Hij veegde zijn handen aan het schort af en zijn haar uit zijn gezicht, hij nam ene momentje rust voor zichzelf en toverde zijn fameuse glimlach op zijn gezicht.

`Er is een delikaatessen winkel op het Gannon, ik heb wat truffels nodig, een ons, en een bakje spinelfbessen, ja die hebben ze daar wel, vraag naar Deli Truffel en zeg hem dat ik je heb gestuurd, hij zet het wel op de rekening.`

Inwe Surion · Posted: Thu Mar 17, 2005 7:05 pm Post subject:

Toch was het altijd wat vreemd geweest als Fritherik haar wat vroeg, zoals iets ophalen of iets afgeven. Ze was alleen een dienstmeid en geen keukenhulp en hoefde dit soort dingen dus niet te doen, als je naar de algemene voorschriften keek. Maar zo langzamerhand vond Raven dit niet erg meer en was blij als ze even door Raganorck rond kon lopen om een frisse neus te halen.

"Goed, ik zal naar Gannon vertrekken." zei Raven met een lichte buiging, en ze vertrok haastig naar de voordeur.

((Raven naar -> De Paleispoort))
_________________
Miljoenen krioelen, zoeken hun weg, in een doolhof van denken waar geen weg terug meer is.