Raganorck

[Coldrin]

De binnenplaats was een grote ruimte. Er stonden bomen die grijs waren in de schemering die eeuwig in de lucht leek te hangen. Schimmen liepen over de binnenplaats en verdwenen uit het zicht. Baldorgon keek rond. Het was de eerste keer dat hij hier kwam. Hij liep verder over de binnenplaats en hoorde niets. Voor hem doemde er een muur op, uitgevoerd in een grijze soort van baksteen. Er waren grote bogen in uitgevoerd en juist onder het dak keken venijnige waterspuwers naar beneden. Hun stenen ogen leken alle beweging beneden te volgen.

Hij liep naar de grote toegangspoorten en duwde deze open. Met een zacht gekraak werd de ruimte achter de poort onthuld.

Een grote zaal werd zichtbaar. De olielampen aan de muren gaven licht af, maar konden niet de hele ruimte verlichten. Schaduwen wachtten af in de hoeken van de kamer. Baldorgon ging de zaal binnen. Een trap domineerde het geheel. Een rustieke trap van marmer ging naar een bovengelegen verdieping. Aan weerszijden van de trap stonden grote beelden. Het leken gouden beelden van een of ander gevleugeld dier. De vloer was een spiegel en het plafond was te hoog om gezien te worden. Vanuit de duisternis in de lucht kwam een kristallen luchter naar beneden. Het getinkel van de kleine stukjes vulde de zaal.
Het was niet al te warm in de zaal.
Baldorgon voelde zich helemaal niet op zijn gemak hier in dat reusachtig vertrek. Het leek alsof de Schaduwwezens waarover de grote man met de rode zon gesproken had, zo op hem af zouden springen.

[Samara Jalaya]

"Wat doet u hier?" Vrouwe Ophelia heeft een tijdje naar de vreemdeling in de Hal staan kijken vanaf de hogergelegen verdieping, waar een zuilengallerij, gesierd met grillig beeldhouwwerk en monsterlijke pilaren, uitzicht biedt op de ontvangstruimte van het Kasteel. Ophelia is nog steeds gekleed in haar lange, groen fluwelen gewaad, maar de bloemen die ze eerder op de dag in haar haar heeft gestoken, zijn inmiddels verwelkt. "Wat doet u hier?" vraagt ze opnieuw, als ze voor Bardagon staat. "Als u één van die bekeersels bent die mij ervan wilt overtuigen dat mijn ziel verloren gaat als ik blijf geloven wat ik geloof, dan kunt u linea recta weer vertrekken. De vorige man op missie die dit Kasteel heeft betreden heb ik een week opgesloten met mijn katten in de torenkamer en hij was vreselijk allergisch." Ze steekt haar kin in de lucht en kijkt Bardagon uitdagend aan.

~ Samara

[Galliminus]

Wanneer Ophelia de man aanspreekt komen ook Tar ap Tinyan en Galliminus de ruimte binnen. Galliminus knielt voor de Vrouwe.
"Vrouwe Nachtstorm, deze man genaamd Baldorgon hoort bij ons,...wij zijn hier om dringende zaken met U te spreken naar aanleiding van de Schaduw Wezens die de laatste dagen de kop op steken binnen de Stad,...Het is onze Queeste geworden om dit kwaad te bedwingen. Heer Baldorgon heeft ook zo'n wezen gezien en verbannen naar de nederhellen waar het hoort. Heeft U de tijd om onze zorgen aan te horen,...anders willen wij graag gebruik maken van de Adelijke Bibliotheek, om wat onderzoek te plegen naar de Geschiedenis van Raganorck."

Galliminus zal pas opstaan wanneer de Vrouwe hem dat zegt,...Hij blijft naar de grond kijken, afwachtend op haar reactie.

Galliminus dan Maros,...Ridder in het Adelijke Regime van Raganorck

Edited by: Galliminus at: 2/11/02 3:32:50 am

[Samara Jalaya]

"Schaduwen..." Een peinzende uitdrukking trekt over Ophelia's gezicht. Ze heeft er spijt van dat ze de oude zielenhoeder zo ondoordacht heeft bedreigd met eenzame opsluiting, maar excuses maken ligt niet in haar aard. Ze kijkt de mannen een moment aan; in hun bijzijn zou ieder andere jonge vrouw van haar lengte en leeftijd een klein meisje hebben geleken, maar de nadenkende glans in Ophelia's ogen maken dat ze een zekere wijsheid uitstraalt. "Ik heb nagedacht," zegt ze. "Volg me".

Terwijl ze de heren voorgaat de massieve trappartijen van het Kasteel op naar de gallerijen van de eerste verdieping zegt ze: "Ik heb de Adellijke Bibliotheken op dit verschijnsel laten nazoeken. Het is eerder voorgekomen. Bedreigingen van de Schaduwen, aanvallen van de Schaduwen. Mijn overgrootvader beschreef een incident dat plaatsvond in de Rosse Buurten in zijn regeringsperiode. Drie huizen volledig uitgebrand, één vrouw pleegde zelfmoord in de chaos. Het voorval vertoont alle mogelijke gelijkenissen met de gebeurtenissen van de afgelopen avond." Ze bereiken een zaal waar een aantal gangen op uitkomen. Ophelia slaat zonder aarzelen de eerste gang links in, een lage, donkere tunnel die wordt bewaakt door twee gargouilles. Aan weerszijden zijn kaarsen in de muren gestoken, maar desondanks is de gang zo donker dat het niet te zien is waar deze heenleidt.

"Eerder in de geschiedenis worden er soortgelijke aanvallen beschreven. Soms heftige, soms minder heftige, maar altijd dezelfde schaduwen. Er is geen manier om de Schaduwen te vernietigen, omdat de bron machtiger is dan de bestrijder. Maar er bestaan manieren om de Schaduwen terug te dwingen, een tijdelijke oplossing die voorkomt dat de aanvallen heftiger en werkelijk levensgevaarlijk worden. Jullie zouden moeten afdalen in de Catacomben van het Kasteel en de stad, in de ruïnes van Isaiahs labyrinth. Dit is niet zonder gevaren."

Ophelia staat stil voor een donkere houten deur, vist een sleutel uit een zak van haar jurk en draait deze om in het slot. Ze moet met haar schouder tegen het hout duwen om het in beweging te krijgen, maar uiteindelijk lukt het haar en ze gaat de mannen voor naar de hoge zaal. Het is een vertrek van duizelingwekkende hoogte, van vloer tot plafond gevuld met boeken en ramen van gekleurd glas. Midden in het vertrek staat een lange tafel waar een geopend boek op ligt waar Ophelia duidelijk eerder in heeft zitten lezen. "Mijne heren," zegt Ophelia trots, "de Adellijke Bibliotheek!"

~ Samara

[Tar ap Tinyan]

Bij het zien van de Gargoyles beginnen de runen op het gezicht van Tar apTinyan blauw te gloeien. Hij doet echter niks, want hij heeft het vermoeden dat de Vrouwe dat niet op prijs zal stellen...

Als Tar de bibliotheek ziet, valt zijn mond open. Dit heeft hij niet achter Vrouwe Ophelia gezocht.
Zijn blik glijdt langs de boeken en leest de titels, maar ze zeggen hem niks. "Waar moeten we beginnen, Vrouwe? Aan de hoeveelheid te zien is alles te laat eer we alle boeken hebben doorgekeken."

Dan ziet hij ineens in een flits een plaatje. Al eerder, in zijn jeugd, heeft hij in een zo grootte bibliotheek rondgehangen. Hij ziet een man in een witte pij, met de kap over zijn hoofd heen geslagen. Het enige dat zichtbaar is, zijn de runen op zijn gezicht die opgloeien als hij iets aan de jongen uitlegt.

Een geweldige stekende pijn welt plotseling op in zijn hoofd. Alsof de runen die zijn gezicht sieren opnieuw op zijn gezicht worden gebrand. Hij schreeuwt het uit van de pijn, die even snel wegtrekt als dat ie gekomen was. De anderen in de ruimte kijken hem verbaast aan, maar hij zegt hen dat het niks is.

~Tar ap Tinyan, Tempelier in de Orde van Kir Nadin, Nachschout van Raganorck~

Edited by: Tar ap Tinyan at: 2/11/02 8:19:34 am

[Galliminus]

Galliminus is bezorgt om de palladijn, en houd hem in het oog.
Hij volgt de Vrouwe naar de centrale tafel en kijkt naar het boek wat er ligt. Aan het vergeelde perkament is te zien dat het een immens oud boek is.
"Hmmm,.....De Schaduw Demonen,..een dreiging die de stad al vaker heeft bedreigt. Ik was al bang dat het iets te maken had met de eerste Heerser van dit gebied,..voordat Moss Nachtstorm zijn entree maakte."
Galliminus heeft ondertussen zelf niet door dat hij hardop aan het denken is,"Kunnen niet bedwongen worden met staal,........" Een glimlach verschijnt op zijn gezicht."Het is een goed ding dat ik u meegenomen heb Dondertoorn", en hij kijkt over zijn schouder naar het heft van zijn Tweehander die hij op zijn rug draagt.
Galliminus richt zich weer naar de Vrouwe en de twee zielsbroeders,.."De Catacombes dus,...Ik heb er veel over gehoord,..en ik ben wispelturig om er in af te dalen,....Hoe eerder hoe liever. Maar iets meer informatie over de Catacombes is wel makkelijk voordat wij er als verloren schapen in verdwalen...........................wat waarschijnlijk toch wel zal gebeuren," fluistert hij er achteraan.

Met een nederige blik van trots en moed kijkt hij zijn metgezellen aan, in de hoop dat zij er hetzelfde over zouden denken.

Galliminus dan Maros,...Ridder in het Adelijke Regime van Raganorck

Edited by: Galliminus at: 2/11/02 8:39:43 am

[Coldrin]

Bardogon heeft zijn hoed afgezet bij het verschijnen van de Vrouwe. Hij heeft niets geantwoord en geen woord gesproken toen Tar en Galliminus gesproken hadden.
Toen de Vrouwe hen voorging, is hij gevolgt. Niet wetend wat hij anders kan doen.
De gangen lijken als de straten buiten. Schijnbaar leeg, maar gevuld met schaduwen. Bardogon grijpt met zijn hand naar zijn kralensnoer. Dat doet hij altijd als hij zenuwachtig is.
De Vrouwe blijft staan voor een grote deur en duwt deze open. Een bibliotheek van nooit geziene afmetingen ontvouwt zich.
'Maar,' stamelt Bardogon. 'Deze bibliotheek is zelfs nog groter dan die van de Oude Kerk en zij werd als de grootste beschouwt.'
Bardogon loopt een eindje de kamer binnen en blijft dan staan. Vanuit zijn ooghoeken ziet hij Tar even verstijven en het dan uitschreeuwen van de pijn of woede.
Bardogon loopt naar een van de rekken met boeken en haalt er eentje uit. Hij blaast het stof eraf en leest de titel. Koken op zijne majesteits wijze. staat er in grote sierlijke letters. Hij zet het boek terug op zijn plaats en kijkt de anderen aan. Wat nu?

[Coldrin]

'Wijsheid, mijn Vrouwe,' mengt Bardogon zich in het gesprek. 'Is soms het begin van dwaasheid. Maar dwazen bevatten de Wijsheid om dingen te zien die anderen niet willen zien. Wijsheid gaat gepaard met Dwaasheid. Alle geleerden zijn een beetje dwaas vanbinnen. Het is aan de Dwazen om er als geleerd uit te zien en niemand zal hen meer tegenspreken.'
Bardogon bekijkt zijn metgezellen.
'In de Taverne heb ik gehoord dat hier een man genaamd Thomas ronddwaalt. Hij zou een Dwaas zijn. Deze man ben ik op mijn reizen al verscheidene malen tegen gekomen, steeds onder een andere naam. Hij is mij al van veel nut geweest. Het lijkt mij dat deze man meer weet dan hij wil laten zien. Hij is misschien een dwaas man, maar hij is ook een wijs man.'
Langzaam begint Bardogon rond de tafel met het boek te lopen. Hij bekijkt de tekens, maar snapt er weinig van.

'Wat is juist dat ding dat in de catacomben ligt, dat de Schaduwwezens tegen kan houden. Waarom ligt het hier niet in het kasteel zodat het makkelijker gebruikt kan worden. Wie garandeert dat het ding de Wezens nog kan stoppen.
Volgens uw woorden, zijn de Wezens steeds sterker en talrijker terug gekeerd nadat 'het ding' gebruikt was. Doen we er dan wel goed aan om erheen te gaan.'
Bardogon stopte even om adem te halen. De woorden waren er in een keer uitgekomen.

'Als jullie vinden dat we moeten afdalen naar het diepste punt van het kasteel, dan ga ik met jullie mee. Er is niets dat de Toorn van de Ene kan weerstaan.' Bardogon kijkt op. 'En zeker niet als ik de Toorn ben,' laat hij er met een grijns op volgen.

[Samara Jalaya]

"Dat "ding" ligt niet in de Catacomben," zei Ophelia. "Het enige wapen tegen de Schaduwen... is het licht."

~ Samara

[Galliminus]

Galliminus loopt langs de tafel, en leest de passages in het oude boek nogmaals. Na een lange en diepe zucht begint hij te spreken, met een ondertoon die alleen een Priester kan hebben.
"Na wat ik nu gehoord heb, kan ik mij niet weerleggen bij het feit dat de stad een nog groter gevaar gaat lopen om een minder kwaad te bedwingen." Hij pauseert even, en aan zijn gezicht is te zien dat hij een ernstige beslissing heeft genomen,"Ik kan niet voor jullie spreken, maar ik heb mijn keuze al gemaakt,....Ik wil afdalen in de Catacombes enkel op de voorwaaarde dat de Catacombes weer afgesloten worden wanneer ik, of wij, zijn afgedaald. We kunnen niet het risico nemen dat er nog meer onheilige wezens een doorgang krijgen naar de Stad. Als de bron van het Kwaad zich daar bevind, dan voel ik mij geroepen, bij de almachtige Randragam en de Orde van de Draak, om het onheilige in zijn eigen nest te bedwingen zonder dat ik stil sta bij mijn eigen stervelijkheid. Ik vertrouw op Dondertoorn want zij zal mij altijd hoeden voor het kwaad,.....maar zoals ik al zei,...Ik kan niet voor jullie spreken, maar mijn pad is mij al geopenbaard. Wij kunnen het Licht zijn wat de Catacombes zal doen oplichten en de schaduwen bedwingen."

Galliminus kijkt in eerste instantie Vrouwe Ophelia aan, en dan valt zijn blik op zijn zielsbroeders,.......wachtend op een antwoord.

Galliminus dan Maros,...Ridder in het Adelijke Regime van Raganorck

Edited by: Galliminus at: 2/11/02 10:35:06 am

[Coldrin]

'Niemand daalt alleen af in de Catacomben als ik mee ga.' zegt Bardogon. 'Laat mij het ligt zijn in de Duisternis. Er is veel dat jullie nu niet zien, maar dat geopenbaard zal worden.'
Bardogon wrijft met zijn hand eerst door zijn lange baard en daarna over zijn kale hoofd. Hij sluit zijn ogen alsof hij iets ziet dat hij alleen kan zien.

'Ik wil meegaan. Maar me dunkt moeten we ons eerst goed informeren ookal mag dit niet te lang duren. Het gevaar is te groot. Zijn er hier magiegebruikers in de Stad aanwezig. Nadat we in de Catacomben zijn, zou ik voorstellen om de deur te sluiten met magie. Ondoordringbare magie als u me vat.'
Hij slikt even en gaat met zijn tong over zijn droge lippen.
'Een goede pint bier zou er nu wel ingaan,' mompelt hij.

Bardogon streelt zijn staf liefkozend en wrijft het kruis erboven op. Een licht verscheen.
'Laat mij het licht zijn in het donker.' herhaalt hij zachter.
'Maar voordat ik ga, moet ik eerst een zegen gaan ontvangen, dat is belangrijk voor mij, het geeft me kracht. Het maakt me sterk, als u begrijpt wat ik bedoel.' Bardogon kijkt Vrouwe Ophelia aan en daarna de twee andere mannen.

[Tar ap Tinyan]

"Mijn zwaard heeft U" Bij deze woorden haalt Tar met een soepele beweging zijn zwaard uit de schede die op zijn rug is bevestigd. De runen op zijn zwaard en die in zijn gezicht lichten fel op. "het doden van demonen en andere dienaren van de Duisternis, daarvoor ben ik opgeleid. De druiden van de Orde zijn dienaren van het Licht van de Chaos. De duistere kant heeft geen vat op hen, doordat zij niet totaal Goed zijn!"

Hij biedt zijn zwaard, met het gevest naar de Vrouwe, aan.

~Tar ap Tinyan, Tempelier in de Orde van Kir Nadin, Nachschout van Raganorck~

[Coldrin]

Bardogon kan niet achterblijven. Hij neemt de staf stevig in zijn rechterhand. Met zijn linkerhand grijpt hij het kruis op het uiteinde vast en met een snelle beweging trekt hij een lang smal zwaard. De kling heeft een zacht gelig schijnsel.
'Dit is het Heilige zwaard Nachtlicht. Het staat ter uwer beschikking.'
Bardogon plant de punt van het zwaard op de grond en laat zich op een knie zakken. Hij neigt het hoofd naar Vrouwe Ophelia.
'Mijn bloed en kennis behoren u nu toe.' verklaart hij.

Edited by: Coldrin at: 2/12/02 2:12:16 am

[Samara Jalaya]

"Zo zal het zijn," zegt Ophelia. "En ik zal jullie vertellen wat jullie moeten doen. Aan jullie vriend Galliminus heb ik de legende over Connacht Isaiah verteld, de machtige magiër die door zijn eigen labyrinth bedolven werd. Deze bedreiging is zijn werk. Zijn aardwezens, bruid en enige kind mogen dan wel met hem gestorven zijn, van zijn geest gaat nog steeds een kracht uit die de Schaduwen in het kwade lokt en tegen alles keert dat ook maar een spoor van goede wil bezit. Tegen mensen zoals u en ik, tegen alle mensen die nu het grondgebied bewonen dat eens voorbestemd was om het middelpunt van een duister rijk te worden. Isaiahs rijk."

Ze pauzeert even. "De oude geschriften verhalen over een groot, monsterlijk groot, gitzwarte schaduw die in het diepste van de Catacomben huist; de belichaming van Isaiahs ziel. Hij dwaalt rond de plaats waar het meisje Mionee werd verpletterd door de instortende gewelven, een plaats, een torenachtige formatie waar dertien bruggen over de diepten van de aarde heen leiden. De Schaduw van Isaiah dwaalt over de bruggen, klimt door de diepten, laat een ieder die het waagt op zijn grondgebied te komen, verdwalen in zijn labyrinth. Hij, dit onmenselijke ding, die een leger aan donkere Schaduwen en andere monsters beheerst, moet op één of andere manier terugggedreven worden over de bruggen, terug diep het labyrinth in."

~ Samara

[Coldrin]

'Ah Vrouwe, wij zullen daar voor zorgen, wees daar maar zeker van.' Bardogon loopt naar de deur van de bibliotheek.
'Als u me nu wil verontschuldigen. Ik moet eerst even de Hoofdpriester hier opzoeken. Zoals ik eerder zei, zal dat me kracht geven. Binnen zeer korte tijd ben ik hier terug.'
Zonder een antwoord af te wachten rent Bardogon de deur uit, de masieve trappen af en naar buiten.
'Ik ben snel terug!' galmt zijn stem nog na door de grote ruimten.

((Bardogon gaat naar de Tien Torens zijn Hoofdpriester bezoeken))