Raganorck

[red]

Hod, de stadswacht knikte met zijn hoofd terwijl het gesprek tussen de drie mannen zich afspeelde. Hij was niet zo snel en zeker niet na een nachtdienst waarin niets was gebeurt. Het verbaasde hem even dat er zoveel volk op de wallen was in de vroege ochtend, maar toen hoorde hij de haan kraaien en was het tijd om afgelost te worden.

' Heere..' hij maakte een korte buiging, ' Ik wens u een goude daag en een oangenoam verlaif in Raganorck.'

Met grote passen liep hij de drie mannen voorbij en richting het wachthuis bij de poort. In de verte zag hij Obele staan die hem zou aflossen. Zijn gedachten lieten de orks en de wouden en de aanvallen voor wat ze waren en gingen alvast naar huis, naar zijn vrouw en kinderen en naar bed....zijn lijf zou vanzelf volgen.

'Morrege Obele.'

[Seth]

"U ook een.... hoe zegt hij dat?...goude daag toegewenst, of zal ik zeggen...een goede rustperiode."

Dan richt Seth zich naar de twee anderen. "Heren, zullen wij ons richting het kasteel begeven? Ik ben wel benieuwd geraakt naar wie deze stad onder haar hoede heeft. Kunt u me wat over de vorstin vertellen, Lupijn? Ik zou graag goed voorbereid bij de vorstin willen arriveren....misschien kunt u nog iets zeggen over de etiquette die wordt gehanteerd wanneer gasten met de vorstin willen converseren...als dat al mogelijk is?"

[Gashyr]

"Mijn naam is Gashyr, en ik kom inderdaad van buiten de stad. In mijn lange leven heb ik veel gereisd en op veel plaatsen gewoond. Dit is één van de weinige plaatsen die ik nog nooit bezocht heb."
Gashyr merkt Luipijn's vreemde blik naar hem op, en beseft weer wat voor monster hij eigenlijk is.

~ met z'n blauwe badeendje

[Lupijn]

Lupijn volgt met zijn ogen de vetrekkende wachter. Dan richt hij zijn blik weer op de heren en vervolgt:

"Het is mij zeer aangenaam kennis met u te maken, heer Gashyr en heer Seth... Ik hoop dat uw verblijf in deze stad prettig moge zijn."

Lupijn begint te lopen...

"Laten we onze schreden kasteelwaarts richten. Ik kan u weinig over onze vorstin vertellen. Ik heb nog niet de eer gehad op audientie te mogen komen. Mijn rol in deze stad is van zeer bescheiden aard, ik ben slechts een eenvoudige klerk in een van de Torens van de universiteit, de Toren der Geschiedenis."

"Er zijn echter vele geruchten rondom onze jonge heerseres. Een van deze geruchten is dat ze bijzonder grillig is. Probeer haar dus tijdens uw bezoek niet te ontrieven... En maakt u zich vooral geen zorgen om uw etiquette... als u haar net zo aanspreekt als u mij nu aanspreekt, dan wordt uw conversatie zeker als zeer hoffelijk beschouwd. Misschien dat u kunt buigen als u haar voor het eerst begroet en u zou op een knie kunnen zakken op het moment dat u haar uw diensten aanbiedt."

Lupijn richt zijn aandacht weer op het pad dat zij volgen.

"Hier links..."

((edit: woordje teveel weggehaald))

Edited by: Lupijn at: 9/28/02 1:17:48 pm

[Gashyr]

((volgt Lupijn naar Raganorck Kasteel, de binnenplaats en de grote hal))

~ met z'n blauwe badeendje

[Seth]

Knikkend om aan te geven dat Lupijns' woorden zijn verstaan en begrepen, loopt Seth met de mens en de elf mee richting het kasteel.

"Geschiedenis he? Heeft deze stad een sterke binding met haar verleden?...de gebouwen die ik tot nu toe heb gezien lijken me te willen vertellen van alles wat hier heeft plaatsgevonden...het lijkt alsof de geesten van de oude bewoners nog steeds deel uit maken van de stad...maar wat ze me willen zeggen is me geheel onduidelijk...

((Raganorck Kasteel, de binnenplaats en de grote hal))

[Lupijn]

"Een sterke binding met het verleden? De stad en haar gebouwen ademen hun verleden uit over de stad, dat klopt wel... Neem het Duistere District bijvoorbeeld, het is moeilijk om daar je weg te vinden zonder te verdwalen. Oude manuscripten bewijzen dat dit terug te voeren is tot honderden jaren geleden toen een duistere magier een labyrinth liet bouwen onder de grond. Op een dag verdwaalde hij in zijn eigen Labyrinth. Er zijn manuscripten die vertellen dat dit de wraak van de goden was en dat zij hun krachten aangewend hebben om hem te laten verdwalen... Iets van die kracht zorgt er nog steeds voor dat we eenvoudig verdwalen in deze stad... "

"Ondanks dat de gebouwen van het verleden proberen te verhalen, zijn er slechts weinig bewoners bereid om te luisteren... Ik denk dat de meeste bewoners van de stad het leven in het heden prefereren boven het verleden... Zij vinden dat sommige zaken het beste vergeten kunnen worden door ze onder de mantel van de tijd te verstoppen.
De weinigen die wel luisteren werken bijna allemaal in de Toren der Geschiedenis... "

"Maar goed... We zijn er al bijna en ik zal nu mijn mond houden, want als het verleden ter sprake komt, dan verandert mijn mond in een waterval van woorden en u heeft nu misschien wel de behoefte om na te denken over de audientie.."

Lupijn staat even stil en laat Gashyr en Seth passeren. Dan loopt hij achter de heren aan en snuift zachtjes met zijn neus... Wat probeert dit gevoelige zintuig hem toch te vertellen..? Lupijn grijpt onmerkbaar naar de korte dolk die hij onder zijn mantel draagt en voelt zich enigszins gerustgesteld als zijn vingers het handvat beroeren... Er is iets met die Elf... de geur klopt niet helemaal... Laat ik maar met ze mee naar binnen gaan... Stel je voor dat hij vrouwe Nachtstorm iets aan zal doen....

((Raganorck Kasteel, de binnenplaats en de grote hal))

((Edit: foutje verbeterd))

Edited by: Lupijn at: 9/28/02 6:52:23 pm

[De hond met vele namen]

Het is niet ver van hen vandaan, dat een enorm schurftig kalf hun sporen kruist. Een grote hond wiens grijze ruwe vacht vervuild is met grond en geronnen bloed, beschadigd waar recente wonden net gesloten zijn en kale schilfterige plekken zijn rug bedekken. Waar eens een staart moet hebben gezeten zit nu een bloederig, korstig stompje. Weinig leven lijkt er meer in het gigantische dier te zitten, de kop laag, de matte gele ogen bijna geheel verborgen onder het borstelige haar. De mensen op straat ontwijken het dier als het af en toe de lippen oplicht en een reeks grauwe donkergele tanden laat zien. Maar met een zorg die haast menselijk lijkt, draagt hij de vormen van wat een schitterende boog moet zijn, lang en slank, het hout tussen zijn grote kaken geklemd, de boogsnaar tegen zijn kin aan.

Vooruitstarend naar de vochtige grijze kasseien die aan het drogen zijn in de zon, licht hij weer de lippen op en grauwt wanneer hij de mannen passeert. Donker en zwaar klinkt de waarschuwing, die kort is omdat het dier hen ogenblikkelijk weer vergeten lijkt te zijn, als zijn schonkige lichaam verder gaat, richting de hoofdstraat 't Gannon met haar bedrijvigheid, haar karren en roepende mensen die handel aanprijzen en reizigers verwelkomen bij hun kramen en in hun winkeltjes.

((Vriend -> Taverne->Terugkomst van de strijd))

[Anoniem]

Heel de nacht door had ze door het woud gelopen om bij de stadswallen aan te komen.Moeilijk was het niet geweest.Het woud had minder geheimen voor haar dan voor diegenen die er nog niet waren geweest,of nauwelijks waren geweest.Anders had ze het nooit gewaagd in de donkerte bespied te worden door de ogen van het woud en het gevoel te hebben gehad gevolgd te worden of te worden aangeraakt door de lange armen van de woudreuzen.

Half moe klom ze in één van de bomen die niet ver van de wallen afstond en viel ze daar in slaap..

~Si vous touchez un arbre,
vous serez un arbre.~