Raganorck

[ckeetel]

Theemuts de gelapte kasteelkat zat prinsheerlijk op zijn nieuwe Plek Met Stip, net verwarmd door een waterige zon, had hij zichzelf en zijn getergde zitvlak gedrapeerd op de warme stenen. Hier waren tenminste geen haardvuur met bijtende beestjes en geen schoenen met harde zolen. De kater keek uit over de daken van de huisjes en de vliegende duiven. Een beetje zeilen door de lucht was te hoog gegrepen, vond hij, want Theemuts was een gewichtige kat met een Uitzonderlijke Voorliefde voor de Zwaartekracht. Hij kreeg het al hondsbenauwd wanneer hij verder moest kijken dan de lengte van een theetafeltje.

Maar deze Plek was al die moeite meer dan waard. Iedere traptrede waar hij zijn imposante kattenlijf overheen naar boven had getild.

Vanuit zijn ooghoek zag de kasteelkat een klein meisje met koffer en mand staan. De gelapte kater hees zichzelf omhoog, gaapte voldaan, schommelde de trap af naar beneden en begroette haar met een kopje, spinnend als twee nieuwe karrenwielen.

Theemuts, de gelapte kasteelkat
_________________


Uw Shoppe om de Hoeck

[Erkenbrandt]

Erkenbrandt ontwaakte verschrikt. Was hij dan toch in slaap gevallen? Het moest komen door het zachte waterige zonnetje dat door het grauwe wolkendek was gebroken en dat de plek waar hij tegen de muur net onder de poort was gaan zitten een beetje opgewarmd had. Hij veegde snel de slaap uit zijn ogen en stond op, grijpend naar zijn hellebaard, die naast hem tegen de muur stond. Met een hand veegde hij snel het stof van zijn broek en hij liep onder het poortgewelf door naar de kant die uitkwam buiten de muren. Toen hij onder de poort door liep hoorde hij een raar geluid. Hij spitste zijn oren en liep snel door.

Toen hij aan de andere kant onder het poortgewelf uitliep zag hij waar het vreemde geluid vandaan kwam. Een vadsige rode lapjeskat wreef enthousiast zijn kopje tegen het been van een jong meisje. Hij bleef even staan kijken en besloot toen naar het tweetal toe te lopen. Het was tenslotte alweer een tijdje geleden dat hij wat aanpraak had gehad en de stadspoort bewaken in zijn eentje was daardoor erg saai.

"Goedendag, jongedame en welkom in Raganorck. Bent u helemaal in uw eentje door de Wilde Wouden gereisd? Heeft u er enig idee van hoe gevaarlijk dat is met rovers en rabauwen die op de loer liggen om elk goud uit de zakken van willekeurige reizigers te schudden? U had ook geschaakt kunnen worden door de ridders van Onyx, die in het woud hun burcht hebben. En dan heb ik het nog niet eens over de Spinelfen die elke mens die ze in hun domein aantreffen zonder pardon vermoorden. Wel, soms houden ze ze een tijdje in leven, maar begaan de gruwelijkste martelpraktijken op hun slachtoffers... Bij de Ene, u moet het geluk echt aan uw zijde hebben!"
_________________
-=Erkenbrandt, wachtmeester stadswacht=-

[Princes_of_Death]

Kirsten schrikt van de man, en ze zegt naar de grond: "Het spijt me Heer, ik.. ik.. ben hier onbekend..."
Ze duikt in elkaar, en is een beetje bang voor de man.
_________________
Try to find me in your heart... I'll always be there when you need me...

[Erkenbrandt]

Erkenbrandt merkte dat hij misschien wat te hard van stapel gelopen was, het meisje was kennelijk nogal gevoelig en zijn uniform was misschien wat imponerend. Op een wat vriendelijker toon ging hij verder:

"Het belangrijkste is dat u blijkbaar heelhuids door de wouden bent gekomen. U hoeft niet bang van me te zijn, hoor. U bent welkom in de stad. Zelfs de kat die me sinds een uurtje gezelschap houdt heet u welkom!

Hij wees naar de lijvige kat die om haar benen heen draaide en af en toe kopjes gaf. Het spinnen van het dier leek zachtjes door het poortgewelf te resoneren.

"Als u hier onbekend bent, wil ik u graag van dienst zijn. Waar wilt u naartoe? Zoekt u een herberg om te overnachten? Zoekt u misschien een baantje? Winkels? Kennis?
_________________
-=Erkenbrandt, wachtmeester stadswacht=-

[Princes_of_Death]

Kirsten schrikt een beetje van de man, hij deed gewoon... aardig tegen haar..
Ze mompelde naar de grond: "dank u heer..."
Ze weet niet wat ze wil, ze wil terug naar haar eigen wereld, weg hier.
Maar thuis had ze toch ook niks...
"Ik.. ik.. ik zoek niks Heer.." zegt ze nog steeds naar de grond.
Dit was toch wat haar geleerd was, dus daar zou ze mee doorgaan.
_________________
Try to find me in your heart... I'll always be there when you need me...

[Erkenbrandt]

"U zoekt niks. Goed. Bent u dan niet met een bepaald doel voor ogen naar deze stad gekomen, daarbij de gevaarlijke Wilde Wouden trotserend? Bent u misschien op de vlucht voor iets en zoekt u een veilige plaats? In dat geval is onze stad groot genoeg om u te herbergen. Niet dat ik daarmee wil zeggen dat de hele stad veilig is. Er zijn plaatsen waar een jonge juffer als u zich 's nachts maar beter niet kan wagen. Maar laat ik u niet ongerust maken, het grootste deel van de stad is velig genoeg."

Ze was weer een vreemdeling, die verdwaald was waarschijnlijk, dacht Erkenbrandt. Daar kwamen er de laatste tijd steeds meer van aan de poort. Nu ja. Ze zag er jong en sterk uit, een prima jonge werkkracht voor de stad dus. Tenminste, als ze wat slaap had gehad, want de vermoeidheid was van haar gezicht af te lezen.

"Juffer, ik stel voor dat u eerst onderdak zoekt in een herberg. U ziet er vermoeid uit. Ik kan u "De Taverne" aanraden, dat is de herberg van Valiant en Mathilde Kraakwater. Ik ben er zeker van dat ze nog wel een plekje voor u kunnen vinden. Daar kunt u bijkomen van uw ongetwijfeld vermoeiende reis, daar kunt u ook een goede maaltjid nuttigen en u kunt er zich opfrissen. Ik zie dat de tocht door het Woud zo haar sporen heeft nagelaten. Er zit nog een zwarte vlek op uw voorhoofd."

Erkenbrandt wees naar zijn eigen voorhoofd om haar te laten zien waar de zwarte vlek zat.
_________________
-=Erkenbrandt, wachtmeester stadswacht=-

[ckeetel]

Hoogst inspannend, al dat gedraai voor een kat met een fatsoenlijke hoeveelheid isolatie...en bovenal was hij hier niet voorzien van de twee meest Noodzakelijke Dingen in het avontuurlijk leven, een PLek Met Stip en Hapklare Brokken (zonder groente welteverstaan en geen lijpe vormen, want eten Knuffelt men niet)

Theemuts schommelde bij het tweetal vandaan, kachelde onder het poortgewelf door en detecteerde met een feilloos gevoel voor Plekken met Stip, een voorverwarmd stuk tegen de muur, dat hij ogenblikkelijk bombardeerde tot Doel. Na een testrondje om zijn as, boven de keien bij dat stukje muur en met een voldane Plof, verzegelde hij zijn goedkeuring. Luidruchtig ronkend kneep de kater zijn ogen tot spleetjes.

Theemuts, de gelapte kasteelkat
_________________


Uw Shoppe om de Hoeck

[ckeetel]

De gelapte kater springt op alle vier de pootjes...
LUNCH!, LUNCH!, LUNCH! schreeuwt het reclamebord dat in wit, zwart en rood gestoken kleding de straat oversteekt richting kasteel.
Met een rotgang die ernstige deformaties veroorzaakt in zijn waardige volslanke voorkomen, boldert Theemuts richting de vreemdeling.

((Theemuts naar Malevus, De Stadswal-> op zoek naar het kasteel))

Theemuts, de gelapte kasteelkat
_________________


Uw Shoppe om de Hoeck

[Princes_of_Death]

Kirsten kijkt bang naar de man, dan zegt ze: Dit is een Tredanya-teken, heer...

Dan ziet ze de kater en schrikt ze, omdat het beest in zo'n rotgang op haar afrent.
_________________
Try to find me in your heart... I'll always be there when you need me...

[Erkenbrandt]

"Een Tredanya-teken? Daar heb ik nog nooit van gehoord. Als het geen vlek is, dan neem ik aan dat u het teken niet van uw voorhoofd kunt vegen. Maar goed, juffer, ik wordt niet betaald om de hele dag met burgers te kletsen. Zoals ik zei raad ik u aan om naar herberg "de Taverne" te gaan, zodat u kunt opwarmen, wat kunt eten en bij kunt komen van uw vermoeiende tocht door de wouden. "

Met deze woorden draaide Erkenbrandt zich weer om en liep weer naar zijn post voor de stadspoort, waar hij stram in de houding ging staan, met zijn hellebaard recht voor zich. Met een schuine blik keek hij af en toe naar de jongedame om te zien of ze al de stad in verdwenen was, zodat hij een wat ontspannender houding aan kon nemen. Tot de volgende bezoeker bij de poort arriveerde, natuurlijk.
_________________
-=Erkenbrandt, wachtmeester stadswacht=-

[Princes_of_Death]

Kirsten was snel de stad in gerent, in de hoop om daarbinnen nog betere dingen te zien.
[/i]
_________________
Try to find me in your heart... I'll always be there when you need me...

[Inwe Surion]

Inwë opent voorzichtig haar ogen waarna ze die meteen weer sluit door het felle licht. Waar is ze in hemelsnaam? Ze voelt het zachte op en neer wiegen en... Verdomme, au! Ze voelt een verschrikkelijke pijn in haar ledematen. Ze houdt zich zo stil mogelijk, zodat ze niet meer pijn zullen doen, tenminste, voorlopig. Ze probeert nog eens haar ogen te openen. Wanneer dat lukt, knippert ze een aantal keer en merkt opeens een grote stadsmuur op, die voor haar opdoemd. Ze schrikt, wanneer ze voelt dat ze tegen iemand aan zit; ze hoort de regelmatige ademhaling. Wat was er gebeurt? Wat is er in godesnaam aan de hand? Ze ziet iemand op de stadspoort verschijnen; een poortwachter.

*Mijn grote complimenten voor je stukje, Faucoen. Ik vrees dat ik voor zover niet veel meer kan schrijven, want jij kan ieder moment aan het woord komen )*
_________________
Miljoenen krioelen, zoeken hun weg, in een doolhof van denken waar geen weg terug meer is.

[Faucoen Goedhart]

Hij voelde een plotselinge beweging in het ontspannen lijfje voor hem. Meende hij daar een zucht van pijn te horen? Dank Mahiramah! Er zat leven in... Maar zo dichtbij de poort was een slecht moment... zeker toen hij boven op de wallen een patrouillerende wachter zag verschijnen.
Even vreesde hij dat ze zou gaan worstelen, doodsbang als een wild en gewond dier dat met alle geweld aan de greep van mensenhanden wil ontsnappen. Maar even plotseling als ze bewoog, stopte ze weer. En werd ze akelig stil, geen zachte ademhaling, geen beweging meer.
Ze mocht niet sterven, hij zou zichzelf nooit meer in de ogen kunnen kijken... of was het een houding van afwachten...net als een gewond dier dat uitgeput leek van het vechten...om dan plotseling weg te springen wanneer je greep verslapte.

Hij deed het enige wat er in hem opkwam, om haar tot rust te manen... Faucoen zong een wiegeliedje in de Oude Taal, zijn vader en zijn moeder hadden hem er nog mee in slaap gebracht.

Kleintje, de maan die je boven ziet langsgaan,
glijdend over een nachtzwarte zee,
alleen de Vrouwe van het water kan haar vangen,
en neemt ook de sterren voor je mee

Toch kleintje, vraag haar enkel in je dromen,
om de maan en de sterren alleen,
vraag je om meer, of ontwaak je, dan komt ze,
en trekt ze je haar zwarte wateren in.

((vrij in Steentaal vertaald))

Nu weerklonken de beslagen hoeven van beide ruinen hol tegen de muren van de poort, en zag de houtvester een wachter leunen tegen de stenen... het zweet stond hem op zijn handen, toen ze de man naderden.
Faucoen bad in stilte tot de goden, en groette hem in de Steentaal.
_________________
Faucoen Goedhart, houtvester in de Wouden

[Faucoen Goedhart]

Terwijl ze de wachter passeerden, hief de man met zijn hellebaard zijn hoofd op, keek de houtvester in de ogen en liet zijn blikken naar beneden dwalen, naar waar de woudgeest zat, verbonden en halfverscholen onder Faucoens dikke mantel, haar hoofd bedekt onder een grote vilten muts, het was alsof die oplettende ogen dwars door die mantel heen keken... En zagen wat eronder verscholen ging, zagen wat voor verraderlijke punten de muts van de houtvester lieten plooien en wat die punten waren...elfen-oren...

De wachter hief langzaam zijn hand op en Faucoen staarde voor zich uit, gelaten... Ieder moment een beschuldigende vinger verwachtend, een vinger die naar hem wees en hem aanriep, hem ter verantwoording riep over wat de houtvester onder zijn mantel verborg en waarom hij zoiets de stad in bracht, visioenen zag de houtvester van een lijkbleek kind dat weggevoerd werd door de soldaten, zijn vilten muts die van haar hoofd waaide en haar puntoren die zichtbaar werden, mensen die haar zagen, haar uitjouwden en rot fruit en stenen toewierpen.

Pas op!

De stem van de wachter schalde onder het gewelf van de wallen.

Toen voelde Faucoen hoe Florie onder hem misstapte, hoe het hoefijzer van de ruin even uitgleed, over een ongelijk liggende kei in de straat onder de poort, een steen die waarschijnlijk los was komen te liggen door de talloze karren, paarden en reizigers die reeds onder het gewelf door waren gegaan en diezelfde wachter hadden gegroet, dezelfde plaats die ze nu verlieten...

Faucoen mompelde een dankwoord, aan de goden of de wachter...of allebei.

Voor hen lagen nu de straten en de huizen van Raganorck.

((Faucoen en Inwe- Het Duistere District- Het Tolhuys, Ram-ra))
_________________
Faucoen Goedhart, houtvester in de Wouden

[Temur-as Burilgi Ordukhan]

Uitgeput en gehavend kwam Temur aan bij de poort. Van zijn eens zo trotse verschijning was niet veel meer over, een huid van een beer bedekte zijn dof geworden harnas. Wekenlang had hij rondgezworven in dat vervloekte woud met zijn bedompte sfeer. Temur was blij de wind weer op zijn huid te voelen in de velden rondom de stad, het deed hem denken aan de vlaktes waar hij vandaan kwam.
De stad... nog zoiets wat hem vol verbazing deed staan, zijn volk was gewend in tenten te leven. Zelfs het fort van de negen ringen waar de schatten van de grote Khan bewaard werden viel in het niet bij dit machtige bouwsel. Deze grote stenen hopen moesten wel door reuzen gemaakt zijn.
Leunend op zijn speer, maar waakzaam voor enig onraad liep hij naderbij.
GROETEN! riep hij, HIER STAAT TEMUR-AS BURILGI ORDUKHAN!!! IK ZOEK ONDERDAK!