Raganorck

[Erkenbrandt]

Nadat de ruiter verdwenen was, keek Erkenbrandt nog eens glimlachend naar het document waarop zijn bevordering tot wachtmeester geschreven stond, voor hij het terugstopte in het tasje aan zijn riem. Iemand daarboven had een zwak voor hem, dat kon niet anders. Bovendien zou de extra soldij een welkome aanvulling zijn. Zij vrouw zou ook blij zijn met het extra geld, nu de kleine op komst was. Ze konden nu tenminste een fatsoenlijke wieg laten maken bij de schrijnwerker. Hij glimlachtte bij de gedachte.

Erkenbrandt liep eens onder de poort door en keek in de richting van de Wilde Wouden. Het pad naar de stad lag er verlaten bij. De rij met boerenkarren met voorraden voor de winkels en de kraampjes in de stad was verdwenen. Bovendien was zijn jonge metgezel, die hij afgelost had, inmiddels naar huis gegaan om te genieten van een welverdiende nachtrust. Hij stond er alleen voor vandaag. Gelukkig kon hij altijd iemand naar het paleis sturen als hij extra hulp nodig had, maar toch zou hij meer tevreden geweest zijn als hij hier nog twee wachtslieden had gehad.

Enfin, niets aan te doen. Het aantal wachters was schaars deze dagen. Hij controleerde even of zijn zwaard los in de schede zat en zette zijn hellebaard naast zich tegen de muur. Daarna schikte hij zich in zijn lot en leunde ontspannen tegen de muur van de poort.
_________________
-=Erkenbrandt, wachtmeester stadswacht=-

[Ignatius]

Stapvoets naderde Ignatius op zijn paard de stadspoort van een stad die hij lange tijd niet meer had gezien. Toen de gevechten tegen de orken uitbraken had hij zich slim weten uit de voeten te maken.
Nu alles weer gekalmeerd was, wou hij de stad eindelijk wel eens beter leren kennen.
Toen hij tot vlak aan de poort genaderd was stapte hij af en nam het paard bij zijn teugels om het verder te voet binnen te leiden.



((Ignatius naar: "Gannon: de hoofdstraat >> Op de straat"))

[Siobhan n'ha Marguerida]

*Met nog steeds de jonge, gewonde vrouw Davira op haar rug meldt zich Siobhan aan de poort.*

"Gegroet, wachters! Mijn naam is Siobhan n'ha Marguerida uit Thendara. Onderweg hierheen vond ik deze gewonde vrouw en zoek nu een hospitaal of een ander veilig heenkomen, waar zij beter verzorgd kan worden dan ik het hier op straat zou kunnen. Kunt u ons helpen alstublieft?"
_________________
I am destined to fight any man who wants to touch me without my permission.

[Erkenbrandt]

Erkenbrandt ontwaakte uit zijn dagdromen waar hij door de rust aan de poort in verzonken was. Hij zag een tweetal vrouwen onder de poort doorlopen. Of lopen... De een sleepte de ander voort. De vrouw die hem aansprak droeg mannenkleding en een zwaard, een verschijnsel dat zich de laatste jaren vaker voordeed in de stad en waar hij zich steeds minder over verbaasde. Verder had de vrouw kort bruin haar, en een opvallende gouden ooring in haar oor. Hij liep weg van zijn comfortabele positie tegen de muur en liep naar de vrouwen toe.

"Weest gegroet, dames, en welkom in Raganorck. Ik zie dat u gewapend bent, maar desondanks is het heel gevaarlijk in de wouden, zeker als u in uw eentje of met zijn tweeën reist. Bij de Ene! Het is een wonder dat de spinelfen of ander gespuis u niet te pakken heeft gekregen!"

Erkenbrandt zag dat de gewonde langzaam begon weg te zakken naar de grond. Hij snelde dichterbij en hielp de vrouw om de gewonde weer op haar rug te tillen.

"Ik kan nu niet weg van mijn post, maar ik weet wel waar u uw gewonde metgezel kan laten verzorgen. In het district 'De Tien Torens' is het 'Huis van de Ene', een tempel. Daar kunt u uw reisgenote laten verzorgen door de priester. Het Huis van de Ene staat altijd open voor gewonden, verschoppelingen en andere hulpbehoevenden. De weg er naartoe is niet moeilijk te vinden, de torens waar het district zijn naam aan ontleend zijn van overal in de stad te zien."

Tijdens zijn verhaal wees Erkenbrandt achter zich, waar zich duidelijk tien enorme torens boven de stad verhieven, als waren zij de vingers van een reuzenhand. Tussen de torens stonden nog vele kleine torens, kleiner en minder indrukwekkend.
_________________
-=Erkenbrandt, wachtmeester stadswacht=-

[Siobhan n'ha Marguerida]

*Siobhan neemt de hulp dankend aan. Kennelijk is haar beschermelinge flauwgevallen.*
"Ik dank u voor de goede raad, heer. Ik zal haar daar onmiddellijk heen brengen."

((( Siobhan & Davira naar ""De Tien Torens >> Het huis van de Ene heropgebouwd"))
_________________
I am destined to fight any man who wants to touch me without my permission.

[Ezra Frodikus]

((Ezra vanuit: "De Wilde Wouden >> Eeen verschijning uit het luchtledige..."))


Vanuit de verte komt een jonge vrouw aangelopen. Ze ziet er een beetje verdwaasd en verfomfaaid uit. Haar kleren zijn nat en zitten onder de modder, maar ze zijn te goed gemaakt voor een zwerfster. Haar ogen staan vermoeid en ze loopt langzaam. Om de paar passen lijkt ze stil te staan om adem te halen. Haar blouse is wit, de linkerarm is echter rood van bloed, hoewel de wond duidelijk is verbonden en gestopt met bloeden. Na een tijdje komt ze bij de poort aan en vraagt aan de eerste de beste persoon die ze ziet:

"Mag ik de stad in? Alstublieft?"
_________________
Ignoti Nulla Cupido

[Lupijn]

((Lupijn vanuit: "De Tien Torens >> Vertrek uit de Toren der Geschiedenis))

Diep in gedachten verzonken kwam Lupijn bij de stadspoort aan. Zijn gedachten waren nog steeds bij Shirala, het kleine blinde weesmeisje dat hij gevonden had en vanochtend bij een pleeggezin had achtergelaten, dat haar liefdevol zou kunnen opvoeden. Het was moeilijk geweest om weg te lopen van de plek waar hij haar had achtergelaten. Haar aanwezigheid had ervoor gezorgd dat het beest in zijn ziel in slaap gesust leek te worden. Nu ze weg was, echter, merkte hij echter dat het wezen weer ontwaakte. Het kalmerende gevoel van die ochtend was verdwenen en had weer plaats gemaakt voor de angst. De angst om weer ten prooi te vallen aan het nietsontziende monster in zijn ziel. Hij zuchtte diep en keek eens onder de poort door richting de Wilde Wouden. Echter, de poortwachter en een vrouw blokkeerden zijn uitzicht. Hij besloot dan maar onder de poort door te lopen om een vrij uitzicht te hebben.
_________________
-=Lupijn=-

[Erkenbrandt]

Zijn ogen hadden het eenzame figuurtje al in de gaten gehouden sinds het was opgedoken op de weg door de velden die de stad scheidden van het Wilde Woud. Toen het dichter was genaderd bleek het figuurtje een vrouw te zijn. Uiteindelijk stond ze voor hem, met een zichtbaar vermoeid gezicht en met kledij die door de elementen was geteisterd.

"Welkom in Raganorck, vrouwe. Natuurlijk mag u de stad in. Komt u vanuit de Wilde Wouden? Weet u wel hoe gevaarlijk het daar kan zijn met de spinelfen die er ronddwalen, op zoek naar mensen om te overvallen? En dan heb ik het nog niet eens over de rovers en rabauwen, die onschuldige reizigers overvallen. De enige lieden van fatsoen daar zijn jagers en houtvesters. En de leden van de Onyx-adel die zich diep in de wouden verschuilen in hun versterkte hofstedes, sinds ze generaties geleden zijn weggejaagd. U zult wel snel een warme plek en wat voedsel willen, dat kan in de... Hee... Ik zie dat u gewond bent! Ik mag mijn post niet verlaten, maar..."

Op dat moment hoorde hij voetstappen achter zich en keek om. Een jongeman met zwart haar met hier en daar grijze haren, gekleed in onopvallende, maar nette zwarte kleren kwam langsgelopen.

"Hee meneer! Mag ik u wat vragen?"

De poortwachter wachtte het antwoord niet eens af, maar stak meteen van wal:

"Deze dame hier komt vanuit de Wilde Wouden en ze heeft snel onderdak en een warme maaltijd nodig, en een chirurgijn of een priester die naar haar wonde kijkt. Ik mag mijn post niet verlaten, maar zou u haar naar een herberg, taveerne of tempel kunnen brengen?"
_________________
-=Erkenbrandt, wachtmeester stadswacht=-

[Lupijn]

Lupijn werd staande gehouden door de poortwachter. Hij hoorde de man aan en keek intussen naar de vrouw over wie hij het had. De man had gelijk, ze wás inderdaad gewond. Haar linkermouw was rood van het bloed en ze zag bleek en vermoeid. Bovendien had hij het bloed al geroken voor de poortwachter erover begonnen was. Het wezen in zijn ziel leek zich meer te gaan roeren door de geur van het bloed, instincten die hij maar al te goed herkende van het voorval in het paleis leken langzaam te ontwaken. Hij vermande zich en verzette zich tegen het Beest in zijn ziel. Hij glimlachtte naar de dame die naast de poortwachter stond.

"Maar natuurlijk wil ik u vergezellen naar een plek waar u kunt rusten en genezen. U ziet eruit alsof u wel wat rust kunt gebruiken. Mijn naam is trouwens Lupijn en ik ben slechts een eenvoudige klerk in de Toren der Geschiedenis. Bent u al eens eerder in de stad geweest?"
_________________
-=Lupijn=-

[Ezra Frodikus]

Ezra glimlacht dankbaar naar de poortwachter.

"Nee, ik ben hier nooit geweest. Ik weet niets over deze stad, Raganorck zei u, en wat haar wetten en bijzonderheden zijn. Ik weet vrees ik niet eens hoe deze wereld heet. En wat de gevaren van dat woud betreft...ik heb vrees ik het genoegen al gehad die spinelven te ontmoeten, als dat is wat het waren."

Onbewust kijkt ze naar haar wond, en trekt even een wenkbrauw op als ze ziet hoe haar arm erbij ligt. Er moet een behoorlijke kracht achter dat schot hebben gezeten, het lijkt niets voor een elf...

"Een warme plek en wat te eten is echter zeer welkom. De wonde is al verbonden door één van mijn reisgenoten van zojuist, en ik denk dat het met enkele dagen rust al veel beter zal gaan. Slaap, voedsel en warmte klinken echter als zaken uit een ver verleden voor mij, dus als u me daarheen zou kunnen brengen zou ik dankbaar zijn. Een taveerne of iets dergelijks klinkt goed."

Ze glimlacht terug naar de man in het zwart.

"Ik vrees echter dat ik u er niets voor kan geven. U noemt uzelf een eenvoudige klerk, ik ben iets vergelijkbaars. Ik beheer de bibliotheek op Chae'dor. Mijn naam is Ezra. Ik ben nooit eerder in deze stad geweest. Misschien kunt u me er onderweg meer over vertellen."
_________________
Ignoti Nulla Cupido

[Erkenbrandt]

"Goed, vrouwe en heer, ik ga weer op mijn post staan. Ik wens u een voorspoedige genezing, vrouwe, en denk eraan dat u een gewapend escorte meeneemt voor u weer die gevaarlijke Wilde Wouden in gaat. En u, heerschap, mijn dank voor het verder begeleiden van deze dame."

Hij knikt nog eens vriendelijk naar het tweetal en loopt dan weer onder de poort door en gaat weer op zijn plek staan.
_________________
-=Erkenbrandt, wachtmeester stadswacht=-

[Lupijn]

"Nee, nee, ik hoef er niets voor te hebben hoor, vrouwe Ezra. Maar als u niets heeft om te geven, hoe wilt u dan een slaapplaats en voedsel in een taveerne betalen? Ik biedt u de gastvrijheid van mijn eenvoudige kelderwoning aan, en tevens een slaapplaats en een eenvoudige, doch versterkende maaltijd. Ik verzeker u dat mijn bedoelingen eerbaar zijn. Dan kan ik u meer vertellen over de stad en haar verleden, terwijl u aansterkt en mij misschien kan vertellen over... wat was de naam? Chae'dor..? U betaalt mij dan alsnog... met nieuwe kennis."

Lupijn keek haar vriendelijk aan. Wat gezelschap zou hem goed doen om Shirala te vergeten, het kleine weesmeisje dat hij vanochtend met pijn in zijn hart naar een pleeggezin gebracht had. Bovendien was hij razend geïnteresseerd geraakt in het land waar deze vrouw vandaan kwam. Hij had nog nooit van de naam Chae'dor gehoord, en hij had toch al heel wat kennis omtrent de omliggende landen vergaard. Ze moest wel van héél ver komen.
_________________
-=Lupijn=-

[Ezra Frodikus]

Ezra kijkt even verbaasd. Ze is zo gewend om thuis dingen die ze wil te krijgen, in ruil voor andere diensten, dat ze er nog niet over heeft nagedacht dat men hier zal willen dat ze betaalt.

"U heeft helemaal gelijk. In de gemeenschap waar ik vandaan kom krijg je veel gedaan zonder geld. Als je iemand helpt, zal diegene dat niet vergeten en de volgende keer iets voor jou doen. Maar ik ken hier natuurlijk niemand, en al had ik veel geld dan was het hier toch waardeloos. Ik zal uw aanbod dus maar aannemen, het klinkt goed."

Ezra's gedachten dwalen even af. Waar is ze toch allemaal weer in verzeild geraakt. Hoe komt ze ooit thuis vanuit Raganorck, deze enorme stad waar niemand heeft gehoord van Chae'dor. Ze heeft nu maar besloten deze man gewoon te vertrouwen, geheel tegen haar aard in. Gelukkig is ze niet zo hulpeloos als ze overkomt, mochten zijn bedoelingen toch minder eerbaar zijn als hij doet voorkomen. Ze kijkt terug naar hem en glimlacht.

"Wijst u me de weg maar, ik volg wel. Ik zou straal verdwalen hier, ik ben blij dat u er bent om me te begeleiden."

Dan bedenkt ze zich plotseling iets.

"U leek zojuist op weg naar buiten de stad. Ik ben toch geen overlast? Ik hoop u niet van belangrijke zaken af te houden."
_________________
Ignoti Nulla Cupido

[Lupijn]

Gezamelijk liepen ze de straten door.

"Overlast? Nee hoor. Ik liep onder de poort door om naar de Wilde Wouden te kijken. Van een flinke afstand. Bovendien heb ik momenteel niet zoveel belangrijke zaken omhanden, sinds het manuscript van de Geleerde Carinthus in de Toren der Geschiedenis, waar ik aan heb meegewerkt, af is. Ik heb een tijdje vrijaf gekregen, omdat het schrijven van het manuscript zeer intensief was. Dagen en nachten, weken aaneen hebben we eraan gewerkt. Maar u had het over ruilhandel? Interessant... Hier werken we al eeuwen met geld. De stad en haar inwoners zijn niet zo... wat is het woord... onbaatzuchtig dat ze diensten doen voor elkaar in ruil voor goederen. Met geld kun je overleven in een stad als deze. Voor geld is alles te koop."

Na een tijdje leek het alsof ze verdwaald waren. Ze waren dezelfde kraam met manden al drie keer gepasseerd, en was die gevelsteen met die elvenkop op een staak ook al niet een keer langsgekomen? In eerste instantie leek het Lupijn niet op te vallen, en bleef hij willekeurig afslaan door straten en steegjes, maar uiteindelijk begon hij zich te ergeren.

"Het is weer eens zover. Les één over Raganorck: de stad en haar straten veranderen constant. Nog het meest in het Duistere District. Volgens oude manuscripten, en de meeste geleerden zijn het erover eens, heeft dit te maken met een vloek die er over deze streek heerst. Er is een legende die vertelt dat heel lang geleden, tenminste meer dan duizend jaren, waar deze stad stond alleen een heuvel was met een kasteel waar een man in woonde, Connacht Isaiah. Hij bezat vreemde, duistere krachten en was de belichaming van angst voor de mensen die in deze streek woonden. Op een dag verleidde hij een meisje en ontvoerde haar naar zijn kasteel. Daar sloot hij haar op in een labyrinth onder de grond, wat grondwezens hadden uitgegraven. Zij moest de moeder worden van zijn nageslacht, dat het labyrinth, zijn stad, zou bevolken.
Het verhaal gaat dat het meisje uiteindelijk ontsnapte en Connacht Isaiah in zijn blinde woede om het meisje te vinden verdwaalde in zijn eigen labyrinth. De legende vertelt ons dat het meisje de goden om hulp had gebeden en dat het labyrinth daardoor constant veranderde, zodat Connacht Isaiah de weg kwijt raakte. Uiteindelijk raakte hij zo verzwakt, dat zelfs zijn krachten hem niet meer konden redden en de laatste spreuk die hij uitsprak zorgde ervoor dat er een zware aardbeving ontstand, die het labyrinth over hem, het meisje en al zijn grondwezens deed instorten.
Eeuwen later werd deze stad gesticht, waarvan de straten steeds bleven veranderen. De legende zegt dat dit een herinnering is aan de kracht van de goden, Connacht Isaiah en het meisje dat hij ontvoerde."

Lupijn bleef even nadenken staan op een straathoek en sloeg toen een straatje in waar allerlei pakhuizen stonden.

"Ik heb zo druk gesproken, dat ik helemaal vergeten was waar we naartoe liepen. Vreemd genoeg lijk je dan vaak aan te komen op de plaats van bestemming. Kijk, daar onder dat kaarsenpakhuis, dat is mijn woning"


((Lupijn en Ezra naar: "De Tien Torens >> Vertrek uit de Toren der Geschiedenis" ))
_________________
-=Lupijn=-

[Princes_of_Death]

Een klein meisje, met een grote koffer en een mand, komt aan bij de Stadswal.
Ze zet haar bagage op de grond en ploft neer op de grond.
Met haar rug leunt ze tegen de grote muur aan, en ze sluit haar ogen.
Dit was voor haar een enorm riscico, omdat dit voor haar een hele andere wereld was.
Nog nooit was ze hier geweest, en ze had ook nog niemand gezien.
Kirsten staarde in de duisternis van haar oogleden, en ze dacht aan vroeger.
Aan de ene kant wilde ze dolgraag terug naar huis, naar haar familie en bekenden.
Maar aan de andere kant, al haar familie had een hekel aan haar, en haar vader had nog wel die ketting om haar nek gedaan.
Ze haalde de ketting met het doodshoofd onder haar kleren vandaan en keek er verdrietig naar.
Er was geen enkele manier om dat stomme ding eraf te krijgen, en ze stopte hem snel weer terug onder haar kleding.
Oplettend keek ze om zich heen, want in een vreemde wereld kon je niet rusten.
Ook was ze een Tredanya, die horen niet ergens te gaan zitten en slapen!
_________________
Try to find me in your heart... I'll always be there when you need me...