Raganorck

Jiriki · Verloren en Vergeten Joined: 14 Dec 2002 Posts: 29

Even werd zijn huisje bijna onderste boven gekeerd. Verstijft zat het diertje in zijn huisje. Dit kon zo niet langer. Hij mocht dan bang zijn om uit zijn huisje te komen, maar hierbinnen werd de angst alleen maar groter. Hij twijfelde nog een maal en sloeg toen zo hard hij kon met zijn neus tegen de muur. Er gebeurde nog niet veel, maar hij hoorde heel licht dat er iets meegaf.

Spontaan begon er adrenaline door zijn aderen te stromen. Hij ging ECHT naar buiten! Nogmaals stootte hij zijn neus tegen de muur. Nu kon hij het duidelijk horen, een krakend geluid schoot door de muur heen. Hij sidderde even en zetten toen nog meer kracht, “krrgg”. Heel even voelde hij een koude luchtstroom langs hem heen gaan. Hij rilde maar heel even, door zijn aderen pompte nu allen nog maar adrenaline en het kon hem niet zoveel meer schelen. Met een laatste ferme stoot brak hij met zijn neus door de muur heen.

Er was een gat ontstaan in het ei. Het puntje van een groene leerachtige spitse bek was hiervoor in de plaats gekomen. Het uiteinde van de bovenkaak liep iets over de onderkaak heen, als dat van een roof vogel, hoewel dit geen snavel was. Het donker groen werd aan de rechterkant van zijn bek gebroken door een blauwe streep, die in de lengte van de bek vanuit de punt verder het ei in liep. Snel trok deze zich terug het ei in.

De lucht die door het gat naar binnen kwam was vreemd. Hij had nog nooit iets anders “geroken” hij had überhaupt niet geweten dat ie dat kon! Hij wilde meer! Met zijn neus en nu ook met zijn klauwtjes begon hij de randen van het gat af te breken. Zijn angst was hij allang vergeten en wilde alleen nog maar naar buiten.

Door het gat kwamen nu ook kleine klauwtjes die de randen hiervan beetpakte en stukjes schil af braken. Ook deze waren leerachtig en donker groen. Hoewel de kleine witte puntjes aan het uiteinde van elke teen er niet gevaarlijk uitzagen, gaven deze wel aan wat voor soort eten dit diertje nodig had.

Al snel had hij een opening gecreëerd die groot genoeg was om zijn kop door te steken. Uiteraard stak hij deze gretig naar buiten. Verrukt stak hij zijn tong naar buiten en proefde de lucht, allemaal nieuwe sensaties kwamen tot hem. Vreemd, dacht hij dit had hij nog nooit gedaan en toch voelde het zo natuurlijk aan. Maar deze gedacht zwierf meteen weg. De wind die hij langs zijn kop voelde was eveneens wonderbaarlijk.

De opening in het ei werd snel groter. Toen het groot genoeg was stak het diertje zijn kop naar buiten. Het had een beetje de vorm van dat van een slang. Hoewel de structuur ervan meer op die van een krokodil leek, met en paar kleine stekels boven op zijn kop. De blauwe streep liep over de rechter oogkas. Waar zich nu nog een dicht zittend oog bevond. En liep al breder wordend langzaam omhoog tot boven op zijn nek. Een gevorkte tong schoot even tussen zijn lippen door. Het bleek duidelijk een reptiel te zijn.

Hij kon niet geloven dat hij zo lang niet naar buiten had gewild. Wat moest ie nou in dat miezerige huisje? Met zijn voorpoten pakte hij de rand van het gat en probeerde zichzelf naar buiten te wurmen. Maar het gat was niet groot genoeg voor zijn lichaam. Toch, zich terug trekken was nu geen optie meer voor hem. Hij duwde zich met al zijn kracht naar buiten.

Het diertje had er kennelijk genoeg van en probeerde zichzelf naar buiten te wringen. Het ei begon te kraken en viel toen uiteen. Hierdoor werd het beestje in zijn geheel goed zichtbaar. De blauwe streep eindigde in het midden op zijn rug, tussen twee leer achtige vleugels die nu nog opgevouwen tegen zijn lijf geplakt zaten. En terwijl zijn staart zich ontrolde, tuimelde het 10 cm lange beestje zonder houvast voorover…

Uriel · Posted: Thu Dec 11, 2003 10:40 pm Post subject: Re: ei stuk

Borgas zag het allemaal met groeiende verbazing aan. Hij had gedacht het ei van een valk of van een koekoek mee te dragen, maar dit was niet eens een vogel! De leerachtige huid, de spitse bek, de klauwtjes konden maar een ding betekenen. Het was een draakje, maar pas toen het kleine ding zich uit zijn ei gewerkt had en hij de opgevouwen vleugeltjes dicht tegen het groene lijfje geplakt zag drong de volledige waarheid pas tot de woudvester door. Bijna was het 10 centimeter lange wezentje op de grond getuimeld, maar Borgas stak snel zijn andere hand uit om het beestje op te vangen. Vol verwondering bekeek hij het beestje van alle kanten. Onwillekeurig ontsnapte hem een zucht van bewondering. "Prachtig" ontsnapte er fluisterend aan zijn lippen. "Is het niet prachtig?" Met ogen die glommen van een bijna kinderlijke blijdschap keek hij Syvinna aan...

Syvinna Amaranth · Posted: Wed Dec 17, 2003 6:03 pm Post subject: .......

Syvinna keek afwachtend naar het ei toen het uit begon te komen. Het diertje dat er uit kwam was schattig en prachtig. Ze glimlachte naar Borgas. "Het is inderdaad prachtig. Waar heb je ooit zo'n ei gevonden?" Het beestje zag er breekbaar uit en Syvinna dirfde het niet aan te raken. "Denk je dat het, zeg maar, mens vriendelijk is?" Vroeg ze voorzichtig terwijl ze bukte om het van dichterbij te bekijken. Zelfs als het niet mensvriendelijk was zag het er niet uit als iets dat nu veel kans zou hebben om een gevecht met wat dan ook te winnen. Syvinna glimlachte opnieuw. Het wonder van een nieuw leventje maakte dat ze haar problemen even vergat.

Jiriki · Verloren en Vergeten Joined: 14 Dec 2002 Posts: 29

De plotselinge uitbraak was even een verrassing voor het diertje. Maar zijn landing was zacht. Daarbij ook warm en dat was zeer aangenaam. Met zijn tong die hij even snel uitstak proefde hij het oppervlak. De mengelmoes van smaken en geuren, waaronder een licht zouten smaak van zweet. Dit wees hem er instinctief op dat het levend was. Ook bewoog het oppervlak lichtelijk. Hij drukte zichzelf dicht tegen de warmte bron aan. Hij voelde hartkloppingen door de huid heen. En een gevoel van veiligheid kwam tot hem.

Hij kermde zachtjes van genot, duwde zijn neus tegen de warme huid en snoof even. Over zijn rug voelde hij nog de koude lucht stroom. Hierbij voelde hij zijn vleugels nog steeds tegen zijn lichaam geplakt zitten. Met wat moeite probeerde hij deze te spreiden. Maar de kou die daardoor onder zijn vleugels kwam maakte hem aan het rillen en drukte ze snel weer tegen zijn lichaam.

Hij rolde zichzelf op en probeerde zo zijn hele lijf in Borgas zijn hand palm te laten verdwijnen. Dit lukte uiteraard niet helemaal. Dat dit niet mogelijk was drong kennelijk niet tot het beestje toe. En met zo nu en dan een kerm, bleef hij het proberen.

Uriel · Posted: Sun Dec 21, 2003 2:17 pm Post subject: Re: veilig

Ja waar had hij het ei gevonden? Hij kon het zich niet direct herinneren, maar toen kwamen de beelden als een stortvloed terug. De Oude Adelbert en hoe hij deze geveld had; de moordenaar van zijn vader, gewroken door de verdreven zoon. Bloed dat hij niet had willen vergieten, maar dat vergoten werd doordat hij zijn woede niet had kunnen beheersen. Hoe hij daarna het paard genomen had en de wilde rit door het woud die gevolgd was. De onzachte landing tegen de grote beuk toen het paard hem eindelijk wist af te werpen en het ei dat hij daarna had zien liggen in het hoge gras. Hij had het bij zich gestopt en meegenomen. De rare magister die daarna opgedoken was uit de poel in de vorm van een pratend paard had hem het ei doen vergeten. Tenslotte haalde hij zijn schouders op naar Syvinna: "Lag ergens op de grond."

Borgas zag hoe het wezentje een poging deed z`n vleugels te spreiden. Ze zaten nog onder een plakkerig slijmlaagje. De kou deed het diertje rillen, maar als het nu z`n vleugels niet zou drogen zouden ze wellicht later onbruikbaar zijn. Hij ademde diep in en blies over het diertje. Hopend dat de warmere stroom lucht het wezentje er wel toe kon verleiden z`n vleugels te spreiden.

Het diertje kronkelde op zijn handpalm en probeerde zich te verbergen. In de huid het liefst leek het wel. Het was en koppig beestje, Borgas moest er van grinniken. Een kleine vechter was het.

Edited by: Uriel at: 12/21/03 3:25 pm

Syvinna Amaranth · Posted: Sun Dec 21, 2003 6:41 pm Post subject: ....

Syvinna keek vertederd naar het kleine diertje op Borgas' hand die door het beestje alleen nog maar groter leek. Ze wist dat ze eigenlijk verder moest maar ze wilde het moment niet verpesten.
"Als je hem even aan mij geeft Borgas, dan kan ik hem proberen schoon te vegen aan mij rok, en misschien is hij daar ook warmer. Is het eigenlijk een hij?" Syvinna glimlachte nog steeds. Wat een leuk wezentje.

Uriel · Posted: Sat Dec 27, 2003 10:10 am Post subject: Re: ....

Voorzichtig stak Borgas zijn hand uit, zodat Syvinna het diertje zou kunnen pakken. "Kan straks weer in m`n binnenzak." Zei hij zachtjes. Een hij of een zij? Borgas had geen idee. Hij had nog nooit zo`n dier gezien, maar wist wel dat het bij reptielen meestal lastig te bepalen was. De bonte streep blauw over het groen deed hem vermoeden dat het diertje mannelijk was, maar het zou ook net zo goed anders kunnen zijn. "Geen idee." Zei hij daarom maar tenslotte...

Sigbald Furmakin Conigund · Posted: Mon Dec 29, 2003 6:32 pm Post subject: de poort

((OOC: Sigbald uit "De Wilde Wouden: Houthakkershut"))

Met zijn zwarte mantel wapperend achter zich aan stormde Sigbald langs de velden naar de stadspoort. Het was nog vroeg in de ochtend, de dauw lag nog op het gras en mistflarden trokken aan hem voorbij. Tussen de mistflarden door zag hij de grauwe massa van enorme muren opdoemen waar bovenuit een aantal majestueuze torens zich uitstrekten naar het grauwe wolkendek waar af en toe een bleek zonnetje door heen scheen. Dichter bij de stad was de mist reeds verdwenen en zag Sigbald de grote stadspoort opdoemen. Voor de poort waren een aantal vervallen gebouwtjes, waar hij in volle galop langsstormde.

Eenmaal bij de poort aangekomen hield hij zijn paard in en sloot achteraan in de rij met wachtende boeren en burgers. De poorten waren blijkbaar net geopend. Op dat moment brak een bleek zonnetje door het wolkendek. De warmte voelde aangenaam. Het felle licht schitterde op zijn glimmende borstkuras en helm. Zijn vuurrode met goudgele randen afgezette tuniek leek feller van kleur te worden, net als de goudgele randen op de kraag en zoom van zijn mantel.

Edited by: Sigbald Furmakin Conigund at: 12/29/03 7:36 pm

Syvinna Amaranth · Posted: Wed Dec 31, 2003 9:47 am Post subject: Een gewaagde zet

Syvinna pakte het diertje van Borgas aan en veegde het voorzichtig af aan haar rok. Toen het diertje droog was gaf ze het weer aan Borgas. "Zo," Zei ze. "Nou heeft het het misschien warmer. Je moet wel een naam bedenken Borgas!"
Syvinna glimlachte. De zon was intussen al verder opgekomen en ze voelde de aangename warmte van de stralen op haar huid. Ze glimlachte nog een keer naar het beesje en keek toen op.

Onmiddellijk verdween de glimlach van Syvinna's gezicht. Was ze nu zag kon niet. Het kon niet waar zijn. Daar voor de poort in zijn vuurrode tuniek zat kapitein Conigund op zijn paard. Syvinna sloeg een hand voor haar mond zodat haar kreet van verbazing zijn oren niet zou bereiken. Ze moest nadenken. Ze moest nu iets verzinnen. Over niet al te lang zou hij ongetwijfeld zijn hoofd haar kant opdraaien. Zijn ogen zouden haar gezicht vinden en daarna groot worden van verbazing. Binnen twee sprongen zou hij bij haar zijn. Ze zou geen kans hebben. Zelfs met Borgas erbij zou de kans dat ze aan hem zou ontsnappen klein zijn. Hij was vast niet alleen.

Syvinna sprong op. Ze had geen tijd om met Borgas te overleggen. Binnen twee stappen was ze bij de put. Ze doopte haar handen en gezicht in het water en schepte daarna wat zand van de grond en wreef dat over haar armen en gezicht en zelfs door haar haar. Ze maakte nog een paar scheuren in haar jurk en trok haar schoenen weer uit. Ze zag er vies uit en kon raar genoeg tevreden stellen dat ze ook stonk.

Syvinna liet haar schoenen en de houten woudkat bij Borgas achter en wisselde nog steeds geen woord met hem. Ze haalde een keer diep adem en stapte op Kapitein Conigund af. Ze liep niet direct naar hem toe maar bedelde eerst bij een aantal boeren een koopmannen die in de rij met hun karren stonden te wachten om een muntstuk of een stuk brood. Haar hart bonsde in haar keel toen ze uiteindelijk bij Conigund aankwam. "Alstublieft meneer. Heeft u een koperstuk voor een arme vrouw?" Ze keek hem aan. Haar hart ging sneller kloppen. Ze wist niet of hij het zou zien. Ze was vies en hij zou het er niet achter zoeken, als haar ogen niet nog steeds opvallend waren. Iedereen had haar altijd complimenten gemaakt over haar mooie ogen. Ook haar haar was onder alle viezigheid nog steeds herkenbaar. Zou hij het zien?

(Ooc: Kies maar, heeft hij het wel door of niet? ^_^)

Sigbald Furmakin Conigund · Posted: Fri Jan 02, 2004 4:02 am Post subject: Re: Een gewaagde zet

In elke stad waren ze wel te vinden, de vluchtelingen, verschoppelingen, zwervers, bedelaars, bedacht hij, toen zijn blik viel op een jonge vrouw die bedelend langs de wachtende menige voor de poort ging. Hij was dan ook niet verbaasd toen het schepsel naar hem toe kwam gelopen en hem op klaaglijke toon om een koperstuk vroeg. Hij keek eens van zijn hoge positie op zijn paard naar beneden, naar het arme wicht, getekend door armoe en modder. Twee lichtgroene ogen staarden hem door een masker van vuil en gruis verwachtigsvol aan.

Hij zuchtte en deed een greep in de beurs aan zijn riem. De snelste manier om zonder ophef van de bedelares af te komen was door haar haar zin te geven. Zijn gehandschoende hand greep een drietal kleine, koperen muntjes uit zijn beurs.

"Luister kind, zoek een waterput en was het vuil van jezelf en je kleren. De kans is dan groot dat de stadswachters je door door zullen laten zodat je in de stad kunt komen. Bovendien is armoe geen excuus om er zo bij te lopen. Gebruik het geld om een brood en wat appels te kopen. Zoek dan een herberg of een taveerne, er moeten er meer dan genoeg zijn in een stad als deze. De kans is groot dat ze iemand zoeken voor de afwas of het bedienen van klanten. Het loon zal mager zijn, maar het is beter dan een leven op straat."

Zijn barse stem had enigszins vriendelijk geklonken. Hij had het niet kunnen laten haar advies te geven. Door de burgeroorlogen die Gerondor generaties lang geteisterd hadden, had hij ze vaak genoeg gezien, de zwerfsters en bedelaressen. De mannen konden altijd nog dienst nemen om zo wat geld en voedsel te bemachtigen. De weerlozen echter, de vrouwen en kinderen, konden niets anders dan bedelen, of erger...

Hij keek neer op het groezelige blonde haar en drukte de koperstukjes in de uitgestoken hand. Toen kwam de massa van karren, paarden, ezels en hun begeleiders voor hem in beweging. De stadswachten lieten de menigte door. Hij reed er langzaam achteraan, door het massieve poortgebouw heen, de stad in. Daar vroeg hij aan een voorbijganger de snelste weg naar het koninklijk paleis. De man wees hem de weg en al snel reed hij door de straten van Raganorck, de hoeven van zijn paard klikklakkend op de keien. Toch knaagde er een vreemd gevoel in zijn binnenste...

((OOC: Sigbald naar "De binnenplaats en de grote hal: De poort"))

Uriel · Posted: Fri Jan 02, 2004 12:45 pm Post subject: Re: Een gewaagde zet

Borgas nam het beestje weer aan. Een naam? Hij moest een naam verzinnen. Hrrmmm bromde hij in zijn baard. Hij was nooit erg goed geweest in het verzinnen van namen.

Plots zag hij dat Syvinna was opgestaan, haar handen in de vieze put doopte en zichzelf besmeurde. Ze schopte haar schoenen uit en ging de rij wachtenden langs. Borgas wist niet wat haar bezielde, een prinses die aan het bedelen slaat?

Toen zag hij de ruiter op zijn paard. Hij liet de schoenen en de woudkat voor z`n voeten liggen, stopte het beestje weer in zijn binnenzak en maakte zijn bijl los. Zou Gerondor haar al gevonden hebben? Hoe dan ook er was iets dat zijn zintuigen alarmeerde. Ze waren in gevaar, hij voelde het gewoon.

Van waar hij stond keek hij de rij langs en hield hij de bewegingen in de gaten. Diep in hem bromde een beest, maar het kwam niet verder dan brommen. Hij zag hoe Syvinna geld kreeg van de man op het paard. Hij nam de ruiter goed op. Een wapenrusting, felle kleding, goed bewapend en gedisciplineerd. Als dat werkelijk een man van Gerondor was dan zou dat alles nog ingewikkelder maken. De rij zette zich in beweging en de ruiter ging de poort door. Borgas ontspande zijn greep, maar hield zijn bijl nog vast. Hij liet zijn adem tussen zijn tanden door ontsnappen en kalmeerde zijn bonkende hart. Hij keek Syvinna vragend aan: "Gerondor?"

Jiriki · Verloren en Vergeten Joined: 14 Dec 2002 Posts: 29

Na een warme bries die over hem heen vloog werd hij plots opgepakt, hierdoor bevroor hij even. Maar hij ontspande zich enigszins toe hij droog gemaakt werd, toch vertrouwde het diertje het nog niet helemaal.

Maar al snel lag hij weer op die eerste warme plek. Hij kermde even, nu hij droog was had hij het meteen een stuk minder koud. Voor de zekerheid proefde hij de huid nog even met zijn tong. Ja hij was weer terug, wat moest hij nu doen? Vroeg hij zich af nu hij uit zijn huisje was.

Onder in zijn buik begon wederom een nieuw gevoel. Eten, hij had honger! Hij draaide even rond op Borgas zijn handpalm en begon toen luidkeels te kermen. Hoewel dit nog niet zoveel geluid produceerde was het wel goed hoorbaar. Maar wat er toen gebeurde was niet wat het diertje in gedachten had.

Borgas zijn concentratie lag ergens anders en horde het beestje niet eens. Hij sloot zijn hand om hem heen en stopte hem terug in zijn zak.
Het was hier warm en de geur hier smaakte hetzelfde als die van de handpalm. Het diertje voelde Borgas zijn spanning en wist instinctief dat er iets aan de hand was. Hij hield zich stil en roerloos binnen zijn zak. Het duurde echter niet lang voordat de spanning langzaam wegebde. Meteen begon hij te protesteren. Hij wou hier niet zitten, hij had honger!

Een gedempt gekerm rees uit Borgas binnenzak.

Syvinna Amaranth · Posted: Mon Jan 05, 2004 7:08 pm Post subject: .....

Een gevoel van triomf steeg in Syvinna op toen ze de kapitein door de poort zag rijden. Geld en advies had hij haar gegeven. Terwijl ze de munten omklemde constateerde ze dat hij meer eergevoel had tegenover een bedelares dan zijn prinses. De schoft.

Ze knikte toen Borgas haar de simpele vraag stelde. Het had geen zin het te ontkennen. Ze hoorde gekerm uit de zak van haar gids komen en glimlachte weer. "Misschien heeft het honger." Zei ze. Toen fronsde ze. "Maar we kunnen hier niet blijven staan Borgas. Deze keer kon ik me vermommen, maar misschien hangen er nog meer mannen rond. Kun je ons verder de stad in leiden?

Uriel · Posted: Tue Jan 06, 2004 9:52 am Post subject: Re: .....

Borgas hing zijn bijl weer aan z`n gordel en dacht even na. Ze moesten ergens onderdak zien te krijgen en dat terwijl ze geen of weinig geld hadden. Hij had nog wel een paar koperstukken, maar echt veel was het niet. Een taveerne voor een nacht moest echter nog wel te doen zijn, misschien ook wel wat te eten.

Hij knikte toen hij klaar was met z`n bijl. Het beestje in zijn binnenzak maakte een hongerig geluidje. "Sttt stil maar..." bromde hij zachtjes naar z`n binnenzak.

Hij liep op een van de voorbijgangers af en vroeg naar de Taveerne. Hij kreeg een paar aanwijzingen. De hoofdstraat af, links, rechts en dan ligt hij meestal aan de rechterkant. Meestal? Dacht Borgas verbaasd, huizen lagen normaal gesproken nogal vast, toch? Hij besloot er weinig aandacht aan te besteden, haalde z`n schouders op en wenkte Syvinna.

"Eerst een taveerne. Morgen het kasteel." Hij nam haar even van top tot teen op. Ze kon zo werkelijk het kasteel niet in, maar ondanks alle vuil zag ze er nog steeds koninklijk uit. Haar blonde haar grauw van het stof, gezicht zwart van de modder, een gescheurde jurk, blote voeten, maar nog steeds die heldere groene ogen. Dat de man van Gerondor dat niet gezien had was Borgas een raadsel. Als hij niet beter wist zou hij zeggen dat er magie in het spel geweest was.

"Hierheen." Zei hij terwijl hij zich omdraaide en de stadspoort doorging. De wachten keken hem even vragend aan, maar met een handgebaar maakte hij duidelijk dat de zwefster bij hem hoorde. Ze namen hem even op en besloten toen verder geen bezwaar te maken.

((Borgas en Syvinna naar de Taveerne; de gelagkamer. ooc; aan jou de intro-post daar.))

Sigbald Furmakin Conigund · Posted: Fri Feb 06, 2004 12:51 pm Post subject: Re: .....

((OOC: Sigbald vanuit "De binnenplaats en de grote hal": "De poort"))

Weg. Natuurlijk was ze weg. Zou zou niet dralen nu ze hem herkend had en zo stoutmoedig had benaderd. Ze was waarschijnlijk verdwenen in de mensenmassa die de stad bevolkte. Hij steeg van zijn paard en leidde het aan de teugel mee tot hij bij een poortwachter kwam. De man zag er nog jong uit.

"Gegroet, zou ik u iets mogen vragen?"

"Jawel, heerschap, maar hou het kort, alstublieft, ik wordt betaald om op te letten, niet om te praten."

"Goed dan, hier is mijn vraag: is hier nog niet zo lang geleden een bedelares, jong nog, met een gescheurde jurk, groezelig blond haar en opvallend lichtgroene ogen door de poort gekomen, de stad in? Misschien werd ze vergezeld door andere bedelaars."

"Wat moet een heer als u met een bedelares?" Een grijns was verschenen op het gezicht van de jongeling. "U kunt toch zeker dames van een hogere stand verleiden?"

Een grimmige trek trok over het gelaat van Sigbald. "Het is dat ik net in de stad ben gearriveerd, anders had ik u gevraagd de scherpte van uw tong te staven met de scherpte van uw zwaard! Als u één van mijn mannen was, dan had ik u af laten ranselen. Ik ben niet gediend van uw opmerkingen, en vroeg u slechts beleefd om een antwoord op mijn vraag." Zijn hand was naar de knop van zijn zwaard gegleden om zijn woorden kracht bij te zetten.

De jongeling, boos en opgewonden nu, wilde reeds naar zijn zwaard grijpen, toen een andere, wat oudere wachter erbij kwam staan en hem een tik op zijn helm gaf. "Heer, ik heb alles gehoord wat er gezegd werd. Vergeeft u alstublieft de onstuimigheid van mijn jonge leerling hier, want hoewel hij het uniform van de stad draagt, is hij het nog niet waardig gebleken. Het is de onstuimigheid van zijn leeftijd die gesproken heeft, niet het uniform van de stad. En hier is het antwoord op uw vraag: de bedelares waarover u sprak is inderdaad de stad in gegaan, vlak nadat u door de poort kwam, vergezeld door een andere bedelaar."

Een glimlach waste de grimmige trek van Sigbalds gezicht. "Ik ben blij te zien dat een man wijs in jaren en ervaring de onstuimigheid van de jongeling onder zijn hoede op deze manier beteugelt. Om uwentwil zal ik de opmerking van uw leerling vergeten en ik dank u voor uw hoffelijkheid en uw informatie." Toen richtte hij zich naar de jonge poortwachter: "Uw leermeester heeft u vandaag een wijze les geleerd, want hoewel het dragen van een uniform u autoriteit verleent, betekent dat nog niet dat u uw woorden niet zorgvuldig moet wegen voor u ze uitspreekt. Let goed op de woorden van deze man en u zal worden als hem: wijs, hoffelijk, oplettend."

hij steeg op zijn paard en voor hij wegreed keek hij nog eenmaal om en stak zijn hand op. "Vaarwel!" Toen gaf hij zijn paard de sporen en reed de weg terug waarvan hij gekomen was, de weg naar het paleis.

((OOC: Sigbald terug naar "De binnenplaats en de grote hal: De poort"))

Edited by: Sigbald Furmakin Conigund at: 2/15/04 0:12 pm