Raganorck

[Lunea]

Arn maakte Lunea van zich los alsof zijn een kitten was die zich in zijn kleding had vastgeklonken. Als je liefde kon horen klonk er een zacht gescheur door de stilte om de smidse toen de orke en halfork van elkaar loskwamen.

~Dit is werkelijk een onheilsplek~ dacht Lunea.

'Het vare jouw ook wel, kiezelsteen.' Ze sloot haar ogen zodat ze hem niet aan hoefde te kijken.

~Als het verwijderen van een pijlpunt...hard en snel.~ dacht ze toen ze zijn zachte lippen op de hare voelde. Haar mond wilde grijpen en vasthouden, maar het bleef een eenvoudige zoen. Met al haar kracht draaide Lunea zich om en liep op een drafje de smidse uit, ze keek niet meer om. Haar hart beefde.

~Waag het niet ork...waag het niet...~ haast maakte zich meester van haar. Ze snel mogelijk naar de taveerne, zo snel mogelijk haar bijl compleet maken en zo snel mogelijk Arn weer vinden. Haar hart leek een zandloper en schreeuwde tegen haar dat ze de verkeerde kant op liep. Maar haar ogen zagen in de verte het uithangbord van de taveerne.

((=>Lunea gaat naar de taveerne.....))

[Arnmack]

De handen die de hare zoëven nog vasthielden, ballen zich tot vuisten, lang kijkt hij haar na, tot het verwijderende figuurtje in de verte even grijs lijkt te zijn geworden als de wallen om de stad, tot ze bij de stadspoorten ineens verdwenen is. De waterzak staat wat verloren op de resten van de muur, het drinkleer hangt hij weer om zijn riem, dan verlaat hij de ruïnes waar hij Lunea voor het eerst ontmoette en ook de ork zet een looppas in, een rustige snelle tred, een lange weg heeft hij nog af te leggen naar het noorden waar hij een spoor hoopt te vinden van de paarse God, zijn krijgerspad, zijn volgende strijd. En terwijl hij zijn weg vindt tussen het groen, lijken er andere voeten hem te volgen, haar ademen achter hem. Hij weet dat zijn zintuigen hem bedriegen met iets wat hij graag had willen zien, maar het troost hem die schaduw van de herinnering aan haar te hebben, alsof ze met hem gaat. En de boogschutter concentreert zich weer op zijn doel, op de omgeving die langs hem schiet. Lang loopt hij en de stad ligt nu mijlen achter hem, zelfs de laatste geuren verwaaien in de wind die vanaf Raganorck de Wouden intrekt. Hoger reiken de bomen hier, varens en planten die leven in het vochtige halfduister van het Woud...

((Arnmack -> De Verborgen Route))