Raganorck

[ckeetel]

Terwijl hij net naar een ander lichaam stapt en nog een trek van zijn pijp wil nemen, voel hij hoe iets tegen hem aanbotst, scherpe tanden die zonder hem te verwonden zich kort om zijn broekspijp sluiten. Anas wil uithalen, geschrokken als hij is, maar het grote dier springt begendig bij hem vandaan, hem aankijkend met die oplichtende ogen. "Wolven," gromt Anas, zo dicht bij de stad? Hij pakt een speer beet die half afgebroken, naast zijn dode meester in de grond steekt. Houdt het voor zich, maar de wolf heeft geen echte interesse in hem, het richt zijn blik op iets achter hem in de mist, weer staart hij naar de dokter, dan draait hij zich om, alsof hij verwacht dat de arts hem zal volgen. Anas krabt zich achter zijn oor, dan stapt hij naar voren, hij herinnert zich weer de jonge soldaat die zich over de Withaar had gebogen en tenslotte nergens meer te vinden was... Hier in de mist spreken de doden en hij volgt.

Soms verliest hij het dier uit het oog, een andere keer kan hij een vacht langs zijn been voelen glijden. De witte waas op het slagveld is verblindend... Dan ziet hij de wolf voor hem stilstaan, tegen een klein figuurtje aan en de arts komt dichterbij. Beestjes...nooit heeft hij zoiets gezien...

[Symrustar Auglamyr]

(Symrustar is best groot voor een elf hoor, alleen een beetje mager, hmm, ga plaatje fiksen binnenkort. )

Na wat een eeuwigheid leek hoorde ze de zachte gang van haar trouwe vriendin dichterbij komen, eindelijk dacht ze.
Symrustar voelt de natte neus van Nachtsluiper in haar gezicht en haar lippen vormen tot een glimlach, "Heb je hulp gevonden?" vraagt ze. Nachtsluiper jankt zachtjes in antwoord en stapt opzij naar de elf's andere zijde zodat Symrustar haar hoofd kan draaien en het blikveld vrij is om te zien wie of wat er aan komt.
Door de mist heen ziet ze een vage uitlijning van een figuur, een man en ze reikt uit naar hem met haar geest terwijl haar goudgele ogen hem aankijken, *Astublieft, help me.* Nogmaals probeert ze haar lichaam omhoog te duwen via haar ellebogen maar de pijn schiet door het binnenste van haar ribbenkast en dan ligt ze weer hijgend van de pijn met haar gehele lichaam weer op de grond. Waardeloos, als ze haar handen maar op de pijnlijke plaatsen kon leggen dan zou ze iets van de pijn weg kunnen nemen.

[Coldrin]

((OOC: Verdorie, alles lijkt hier gedaan te zijn, kom ik weer te laat, had nog een mooi ding in gedachten, maar het gevecht is gedaan, dus het kan niet meer, verwacht maar dat het nog wel zal komen, onverwacht. Zeer coole verhaallijn, heb het een tijdje uit het oog verloren, spijtig.))

[ckeetel]

((sorry, wolf en elf...dan maak ik in gedachten een optelsom.. ))
Anas hurkt bij het wezen neer, trekt aan zijn pijpje en pakt haar armen voorzichtig beet, dan beweegt hij ze zachtjes heen en weer voelt langs de botten tot hij bij de polsen komt. "Hm", de arts schudt zijn hoofd, pak zijn tas erbij. "Bijt op je tanden meisje, dit gaat pijn doen", met enkele forse snelle bewegingen zet hij het bot en fixeert de polsen tussen houten plaatjes en verband.

[Chrystal]

Evelyn stond recht. De laatste pijl was al lang geleden afgeschoten, en vijandelijk bloed kleefde aan haar zwaard.
Haar lederen tuniek hing aan flarden, haar natte haar kleefde langs haar gezicht en haar eigen bloed stroomde uit de talrijke wonden.
Samen met Davira had ze William blijven beschermen en na afloop had ze zich uitgeput op haar knieën laten zakken. Ze had een tijdje zo gezeten om op adem te komen en de rust weer over haar heen te laten dalen.
Met haar ogen dicht zag ze nog de taferelen voor zich van het gevecht.
Nu stond ze dus eindelijk recht en keek zwijgend of Davira en William ook zo ver waren.

[ckeetel]

Door zijn neus blaast hij de rook weer naar buiten, bekijkt de spalken die hij heeft aangebracht en probeert ze voozichtig uit, maar het is goed, er zit geen speling meer in. "Als je geen heler weet te vinden zal het zo'n drie weken rust kosten voor je ze weer kunt gebruiken... zelfs als je iets met die vingers wilt bewerken, zul je het moeten nalaten, je hebt het grondig aangepakt." Hij kijkt naar haar, ze ziet er nog steeds slecht uit...die houding waarin ze zit en door haar kleren kan hij het al in het pezige lichaam zien. De arts schudt zijn hoofd... gebroken ribben...gekneusde ingewanden? "Je kunt beter een paar weken platliggen, meisje, je hebt een goede klap gemaakt...ik zal je verbinden en naar één van de tenten laten brengen...misschien vind je daar een heler...of transport naar een plaats waar je kan genezen. "
De vreemde kleren waar mensen zich tegenwoordig mee inpakken... Met zorg schuift hij haar armen uit de mouwen, grote blauwe plekken vindt hij over haar lichaam daar waar de breuken in het bot het vlees beschadigd hebben, dan beginnen zijn vingers het verband om haar heen te wikkelen, fixeren kan hij dit niet, het verband is slechts een lapmiddel. Hij trekt haar het bovenstuk weer aan. Zet zijn vingers tussen de lippen en fluit naar de schimmen met een draagbaar een eind verderop.
"Ik moet weer verder, tussen de lijken nog die ene vinden die wel ademhaalt." Anas kijkt de dragers nog even na...en de wolf die ze op enige afstand volgt.

"Hm...'t wordt hoe langer hoe vreemder hier... demonen, orken en bouwsels die spontaan de lucht in vliegen, wolven en elven..." De rook uit zijn pijp vermengt zich met de mist op het slagveld als de arts de tas weer oppikt en verder dwaalt...

[Arnmack]

Voor de boogschutter de bosrand verlaat, ontleedt hij de wind die vanaf de stadswalzijde langs zijn zintuigen strijkt, maar wat eens massaal de omgang bezette lijkt nu niet meer aanwezig te zijn. Zelfs de lichamen en wapenrustingen die eens het slagveld bedekten zijn verdwenen, de enige resten die tonen dat een paar dagen geleden goden en mensen strijd leverden op deze vlakte, zijn de zwartgeblakerde plaatsen waar de demoon, de vuurgod met zijn verschroeiende adem al die jonge en oude levens nam, de omgewoelde grond waar bepantserde voeten en hoeven in de vele regens het gras openhaalde, lang zal het duren voordat gras deze verschrikkelijke littekens uit het landschap zal wissen...en dan zijn daar bij de hoge stenen wal de ruïnes van de smidse.

Met veel groter gemak dan hem betreedt Lunea het veld, vertrouwder moet ze zijn met de omgeving hier, met de mensen die achter de muur wonen. Waar zij hem in de bossen volgde, volgt hij haar nu hier op dit open stuk, met gespannen boog en nog altijd de wereld om zich heen aandachtig opnemend. Bij de eerste brokstukken van de smidse ontspant hij iets, hoewel zijn ogen met regelmaat over de wal heen glijden, halfverwachtend daar weer bogen en speren zien te verschijnen.
Nu moeten ze haar wapen zien te vinden en nog steeds vervloekt hij zichzelf erom dat hij het niet heeft meegenomen toen hij haar de smidse uitdroeg. Ze moet zich leeg en kwetsbaar gevoeld hebben zonder haar trouwe bijl...hoewel, kwetsbaar...een hand strijkt voorzichtig langs zijn oor waar hij haar tandafdrukken nog steeds in meent te voelen. Hij zou wensen dat hij die lenigheid van haar had, die soepele rol over zijn hoofd heen...Hij grijnst terwijl zijn ogen haar gestalte even opnemen.

In de smidse zijn ze nu de plaats waar hij haar in haar gebroken ogen dacht te kijken, grimmig wordt zijn uitdrukking, de paarse God zal boeten...uit diens schedel zal hij drinken... Lunea begint brokstukken aan de kant te schuiven, de versplinterde en verbrandde draagbalken van de smidse. Arnmack hangt de boog op zijn rug, het veld bied een weids uitzicht en hij zal bijtijds het rode hout kunnen grijpen als het nodig mocht zijn. Zijn handen schuiven onder het eerste puin en leggen het aan de kant. Met zorg zet hij zijn voeten om het enorme rotsblok heen waar de demoon het midden in de resten van de hoeve slingerde.

[Lunea]

Terug bij de smidse, het zwartgeblakerde lijk van het gebouw luidde het begin van de stad in die zich volmaakt grijs erachter bevond. Geluiden en scenes van de gestreden strijd woelden in Lunea's hoofd. Ze versnelde haar pas, lang wilde ze niet blijven op deze onheilsplek. Haar zacht leren laarzen waren al gauw bedekt met een laag as en roet, gedempt klonken hun voetstappen. Het slagveld was opgeruimd, voor zover dat kon. De meeste lijken geborgen, slechts hier en daar een ledemaat, vergeten en onaagetast door vossen die ongetwijfeld vanuit het woud naar de plek werden gelokt door de geur van rottend vlees.

Lunea vond haar weg gemakkelijk door de puinhopen en al gauw zocht ze tusen de puinstukken door naar haar bijl, of wat ervan overwas. Sommige stenen die ze verplaatste voelden nog warm aan en de brokstukken hout verkruimelden bij haar aanraking tot as. Toch zocht ze verder, geroepen werd ze door haar wapen, haar mooie bijl. In haar gedachten zag ze het blinkende staal gedecoreerd met een eenvoudig vogelmotief. Het suizen van de wind langs het blad, de steel gladgewreven in haar handpalm.

Harder zocht ze, sneller alsof het een dierbare vriend was die onder de puinhopen bedolven lag.

[Arnmack]

Zwart worden zijn handen die brokken muur, balken en verwrongen gereedschap aan de kant leggen. Rondtastend in het gruis vindt hij stukken staal van andere wapens, stelen die hij in de handen weegt, voor hij ze aan de kant gooit, onwillig om ook maar iets over het hoofd te zien wat enigzins met haar bijl te maken zou kunnen hebben. Een onbekende kracht schijnt haar te drijven als hij haar ziet zoeken naar dat wapen dat eens onafscheidelijk van haar moet zijn geweest, het wapen moet haar roepen...het kan niet anders. Het maakt hem alleen stelliger dat Bevrijder terug moet worden gevonden. Een krijger en zijn wapen zijn één, maar al dat metaal dat hij vindt maakt het zoeken er niet gemakkelijker op, verwarrend dat hij soms verkoolde bijlstelen vindt en gescherpte bladen.

Kort staat hij even stil, maakt het drinkleer los van zijn riem en giet het water achterover de keel in. Een moment van waakzaamheid en terwijl hij om zich heen kijkt, veegt hij zijn lippen af. Dan plaatst hij de zak op de resten van de stenen muur die eens de dak van de smidse droegen, maar nu uiteen zijn gevallen. Iets zegt hem dat ze niet zal pauzeren tot de bijl gevonden is. Bij de lokatie waar de man met de strijdhamer lag, knielt hij nu...en zijn vingers graven in het puin bij het rotsblok, en dan legt hij iets bloot wat een vleugelachtige struktuur lijkt te zijn, vast onder het rotsblok, slechts een puntje kan de boogschutter er maar van zien, het kan weer iets anders zijn, een deel van die andere vele wapens, een stuk van een schild, hij moet zekerheid hebben over dit beroette stuk metaal en hij fluistert naar haar "Lu...kijk, is dit hem?"

[Lunea]

Nog voordat Arnamck zijn zin af had gemaakt stond ze naats hem en keek naar het ogenschijnlijk waardeloos zwartgeblakerd stuk metaal dat voor zijn voeten lag. Lunea bewoog niet meer, maar stond zwijgend naar het blad van haar bijl te kijken. Haar handen inbeweegelijk langs haar zij, haar hoofd lichtjes gebogen alsof ze een laatste eerbiedige groet bracht aan het graf van een strijdmakker. Ze voelde de ogen van de ork op haar gericht, zijn hand wees nog naar de bijl.

Toen zakte ze door haar knieën en verwijderde voorzichtig met ze zoom van haar mouw het roet van de vleugel die het blad omhelsde. Het gat waar eens de houten steel in had gezeten gaapte haar leeg aan, maar langzaam begon het blad weer te glimmen. Uit de as herrees haar vogel, haar trouwe wapen.

'An Tu'il '.. klonk een zware stem in haar hoofd.

Plotseling stond ze op en begon als een bezetene tegen het rostblok te duwen, voor de tweede maal moest ze de bijl bevrijden uit zijn gevangenis.

' Feniks...de vogel die uit zijn as herrijst' Het was de stem van RoT'h

Schichtig keek ze naar Arnmack, hoorde hij ook de stem?

'An Tu'il ' hijgde ze terwijl ze weer haar schouder tegen het rostblok zette en duwde.

Edited by: Lunea at: 7/10/02 9:15:50 pm

[Arnmack]

Meer heeft de boogschutter niet nodig, dit is haar verloren wapen, An Tu'il, datgene wat een krijger een geheel maakt, datgene wat kiest en verkozen wordt, de onbevooroordeelde, het verlengstuk van een strijder. Lunea's metgezel...Ook Arnmack zet zijn schouders onder het rotsblok, spant iedere spier in zijn rug en schouders, zweet trekt door zijn haren heen, laten het vochtig tegen het rotsblok rusten. Door haar maliënkolder heen ziet hij ook de spanning in haar lichaam en langzaam, tergend langzaam lijkt er beweging te komen in het millenia oude blok dat het blad onder het stenen gewicht gevangen houdt. De ogen van de ork reiken naar het oneindige, zijn vingers zetten zich vast in de richels van de rots. Lunea's kracht en de zijne bundelen zich. Onder de basis hoort hij het steengruis breken, houtskool en vloerdelen die verbrijzeld worden wanneer de reus zich over begint te geven en de hielen licht van de grond waarop hij geplaatst werd. Zijn voorhoofd legt hij tegen het koele harde oppervlak van zijn naamgenoot, de boogschutter is geduldig, de snelheid die de rots nu heeft is goed, het heeft geen zin sneller te willen als ze de reus al overreed hebben. Centimeter voor centimeter kantelt hij achterover, verbrande balken knappen onder de nieuwe massa die ze ineens moeten torsen en dan is het moment daar dat het blok over zijn top is en zijn massa hem naar de grond gaat trekken en zelfs dan nog rust de ork er met zijn schouders ertegenaan, begeleidt het tot de beweging is verstild en de oppervlakte waar hij net stond het zonlicht weer ziet.

"An Tu'il...de gewonde strijder is weer terug in de armen van de krijgster" Arnmack glimlacht, leunend op de rots en zijn ogen liefkozen haar wanneer ze het ijzer uit de as neemt en in haar handen houdt.

[Lunea]

Het had haar hopeloos geleken, het rotsblok leek zich aan de aarde vast te klampen. Des te meer had het haar verbaasd dat toen Arnmack zijn krachten bij de hare voegde, de steen in beweging kwam. Ze werd even afgeleid door zijn lijf zo dicht bij de hare, zijn huid glanzend en strak gespannen over de wereld van spieren die rolden als de golven van de zee. Het geduld waarmee hij de rots overtuigde om het bijlblad prijs te geven. Ze wenste dat zij een fractie van zijn geduld had, hij was inderdaad een rots, geduldig en onverplaatsbaar.. tenzij je de juiste overredingskracht had. Een glimlach ontstond op haar gezicht toen hij zijn voorhoofd tegen de rots legde en zijn oor daarmee vervaarlijk dicht in de buurt kwam van haar tanden.

De rots rolde om en Lunea vestigde, met moeite, haar aandacht weer op haar bijl toen de diepe stem weer de nieuwe naam aankondigde.

`An Tu`il, de feniks, is herrezen, zijn vleugels staan tot jouw beschikking Halfork.`


Lunea wist nu pas, nu ze haar wapen weer in haar handen had, hoe dierbaar het was. Haar handen streelden het zo bekende blad en deden het zachtjes glanzen. Met haar mouw verwijderde ze de laatste stukken zwartgeblakerd metaal, terwijl de stem de nieuwe naam zong. De stem van RoT`h, de broer van Holm, had ze haar hele leven al gehoord en ze had altijd gedacht dat het haar geweten was. Pas nu ze kennis had gemaakt met Arn en zijn god Holm kende ze de stem. Goden...geloof.....ze geloofde niet, had nooit geloofd, maar langzaam begon het besef in haar door te dringen dat iemand anders haar weg uitstippelde en niet zijzelf de macht had over haar leven. Ze vond het goed.......de gesel van Holm had haar haar menselijke kant leren accepteren, de goden hadden Arnmack op haar pad gebracht en nu ook weer haar bijl en hoewel die zijn steel nog miste voelde ze zich completer dan ooit.

`Dank je.` ademde ze zachtjes tegen de rots, haar rots. `Laten we naar de taveerne gaan, daar kunnen we vast informatie krijgen over de magier......en de scharlaken vijf.....en misschien een houtbewerker die een steel kan maken voor mijn bijl.`

De laatste reden was vreemd genoeg de belangrijkste voor Lunea. Ze had geen behoefte aan wraak op de paarse magier, maar zou Arn volgen waar hij ook ging. En de vijf.....die hoorden bij een ander leven ver weg en lang geleden.

Ze stond op en haalde het geleende jachtmes van Arn uit haar riem. Plechtig overhandigde ze het wapen aan de ork, liet het glanzende lemmet draaien in haar hand zodat het heft naar hem wees en zei weer bij gebrek aan andere woorden:

`Dank je.`

[Arnmack]

Terwijl hij het heft van haar aanneemt, glimlacht Arnmack, "ik kan me geen betere handen bedenken waar ik het aan had willen toevertrouwen, als je me ooit nog eens op het slagveld vindt, vergeet het niet mee te nemen, het is een goed mes...ik zou me vereerd voelen..." Dan werpt hij een blik op de bijl, laat zijn ogen over het reliëf van de vleugels glijden, "wat belangrijk is, is dat die strijder weer een geheel wordt, je moet die houtbewerker vinden, ga naar die plaats die je Taveerne noemt, begroet je vrienden die zich waarschijnlijk afvragen of je niet ergens op dit veld ligt begraven. Maar ik kan niet met je meegaan, hier scheiden onze wegen zich. De muren om deze stad zijn gemaakt om haar inwoners tegen wezens als mij te beschermen...en de muren hebben gelijk, ik ben haar vriend niet, iedere keel die ik daarachter zal zien zal ik door willen snijden en wellicht geldt dat ook andersom. Toen je gewond in mijn armen lag, had ik je er willen brengen, ik had je overal heengebracht..."

"Mijn pad reikt naar het noorden vriendin, de speurtocht naar de paarse god. Maar maak je geen zorgen, mijn hart heb je gewonnen en het rust bij je waar jouw voeten je ook zullen leiden. Wanneer An Tu'il weer geheeld in jouw handen ligt, wanneer je jouw vrienden weer hebt gezien en jouw hart het wil, vind mijn pad, het pad van de krijger Arnmack en als Holm het wil zal ik ook de jouwe vinden...Bij Holm wat houdt hij van haar, de zon laat haar haar koper worden en een moment lang lijkt ze gemaakt te zijn van de elementen van de aarde, het stevige lenige lichaam waarin de storm schuilt die hem versloeg. De boogschutter koestert haar met zijn ogen, "Ik heb je lief krijgster...ik zal je weervinden als Holm het wil."

[Lunea]

Lunea slikte hard om de brok die zich in haar keel genesteld had kwijt te raken. ~Nee!~ schreeuwde haar hart, maar haar verstand wist beter.. Ze kon niet doodleuk met een ork de taveerne binnenlopen, ze zou zelf als halfork al voorzichtig moeten zijn nu de vijf er niet bij waren.

Ze had haar bijl nodig als wapen, maar ze had ook Arnmack nodig. Ze wilde hem niet kwijt. Haar hart leek te scheuren van de hoeveelheid liefde die ze voor hem voelde. ~Wij zullen elkaars ondergang zijn~ echooden haar gedachten.

Plotseling stortte ze zich voorwaarts en drukte zichzelf tegen hem aan wetende dat haar armen hem waarschijnlijk nooit meer los zouden laten, waar zou de wilskracht daarvoor vinden? Een zwarte lok bungelde voor haar ogen. Zijn schouderstuk weerspiegelde een slagtand. Harder nog kneep ze, tot haar armen trilden van de inspanning. Hoe kon ze hem ooit nog loslaten wetende dat hij weg ging. Vertrouwen, geloof?

'Waag het niet te sterven zonder mij!' bibberde haar stem tegen de vreemde tekens die in zijn huid waren gekerfd.

'Ik vermoord je als je sterft zonder mij.'

[Arnmack]

"Lu...'" fluistert hij haar armen strak om zijn lichaam voelt, en slaat ook de zijne om haar heen, graaft zijn handen diep in haar rode haar. Haar warme adem stoot tegen de gekerfde huid van zijn bovenlichaam en hij kan zich niet herinneren van ooit iets meer gehouden te hebben dan haar, ooit iets mooiers en fellers te hebben vastgehouden. Zijn lippen trekken zich hoog op, pijn voelt hij diep in zijn ziel. Het wapen en de krijger zijn één...maar ook hij is één met haar, meer laat hij achter dan hem lief is...

De boogschutter gromt, verbijt zijn verdriet over het afscheid, "sterf ook niet zonder mij...ik wil je weer vast kunnen houden, warm en levend..." zijn slagtanden drukken haar schouders in, wat hij proeft is staal, maar onder de vele aaneengeklonken ringen ligt de zachte ziltige smaak van haar huid en hij sluit zijn ogen, want binnen de beslotenheid van zijn oogleden liggen de beelden van hun reis. In de beek had hij haar in zijn armen, toen hij modder en bloed van haar koortsige lichaam waste, toen de dood schaduwen wierp op haar gezicht en hij Holm bad dat ze vast zou houden aan het leven...in de stromende regen heeft hij haar liefgehad, een moment dat hij eeuwig vast had willen houden en nu sluiten ook zijn armen zich strak om haar heen omdat hij het moment van afscheid niet lijkt te willen accepteren.

"Bij Holm krijgster, ga..." Arnmack sluit een hand rond de kaken, richt haar ogen op de zijne. De tijd en de wereld lijken aan hun voorbij te gaan en de wal bestaat niet meer voor hem, noch de ruïnes van de smidse of het veld eromheen. Zijn vingertoppen glijden over haar jukbeenderen, een kus drukt hij teder op de lijn van het litteken dat haar gezicht doorsnijdt. Maar evenals haar lijkt hij onwillig los te laten. Toch maakt hij voorzichtig haar armen los, houdt haar handen in de zijne, zijn ogen nog steeds op haar gericht, "ik draag je bij me... moge RoT'h jouw treden licht en zeker maken...", RoT'h... vreemd genoeg voelt het goed om juist met die naam haar een zegen te geven. "We zullen elkaar weervinden op de krijgerspaden... ik heb je lief halfbloed...vaarwel..."