Raganorck

Anoniem · Dromenvanger Joined: 08 Feb 2002 Posts: 501

Goh vriend,het lijkt net of ik je pijn kan voelen.Dacht ze en stond op.Ik heb nog nooit het gevoel gehad zo vast te hebben geklampt aan een vriend.

Maar er is een nieuwe horizon,de zon is opgekomen en een stevige mist leek zich tegen de kantelen en torens van het kasteel der Raganorckers vast te trekken.Met zwakke stralen scheen vader zon door de dikke fogge mist maar het was genoeg om te zien dat op het eens zo woelige veld,nu een ware rust is gekeerd.De gewonden en doden waren naar de stad of naar kampen gevoerd,en de overgeblevenen zouden waarschijnlijk hen aan het verzorgen zijn.
Het is wreed andersom opeens stilte te kennen,zonder dat je anders misschien had bij stilgestaan.

"Vriend,ik heb zo het gevoel dat we spoedig weer op pad moeten vertrekken.Er zijn hier gezichten die ik niet ken,maar er zijn er ook die verdwenen zijn.En niet door hetgene dat er hier is gebeurd,ervoor."Zouden de anderen...ik durf het niet vragen,eveneens zij lijken er niet zo goed bij te zijn.

Red was plotseling verdwenen en in de verte zag ik hoe Amandea werd afgevoerd achter een andere draagbaar met daarin een onduidelijke gestalte,met daarnaast een gestalte die leek te zijn belust op wraak,waarschijnlijk voor diegene die in de baar lag.

Ik had er geen idee van waar we naar toe zouden moeten gaan om de vermisten te zoeken.Geen enkel idee.

Faranyell Amaleo,woudelf....

Darvan · Nachtdwaler Joined: 07 Feb 2002 Posts: 119

Darvan zag mensen weglopen, richting de stad.
Lieten ze hem alleen, wat als er meer vijanden kwamen.
Maar meer zorgen kon Darvan niet verzinnen, want hij was bewusteloos geworden

ckeetel · Posted: Fri Apr 26, 2002 6:30 pm Post subject: Zoeken naar vrienden

Vriend ziet de ogen van het boselfje speurend over het veld gaan. Hij kijkt, wacht af, ze zit met iets... kijkt naar de mensjes op het veld, de vrienden... Hij kan helpen...voorzichtig sluiten zijn kaken om het stukje stof van haar mouwen, trekken er zachtjes aan. Dan begint hij naar de smidse te lopen, hinkend, af en toe rust nemend om de pijn te verwerken. Hij kijkt achterom of ze hem wel volgt. Zijn kop buigt zich voorover en drukt tegen de bodem, op weg naar de smidse, op zoek naar geuren, geuren van vrienden...

Een lichte geur van Coldrin in de takken van het kreupelhout en een geur waarbij zijn tanden zich ontbloten... dat is dieper het bos in, hij kijkt naar het vriendinnetje, of ze er nog is, hij wil haar niet nog een keer uit het oog verliezen... Dichter bij de smidse is de grond volledig omgewoeld en verbrand, teveel geursporen zijn uitelkaar gerukt, vernield. Hij vind er niets meer....weer die grom als zijn neusgaten een wolvengeur opvangen. Dan keert de grote hond weer terug naar de grenzen van het woud daar waar hij Coldrin rook... hij staart de schaduwen van de bomen in, het enige spoor dat hij tot nog toe van de vrienden kon vinden gaat daarheen... Maar daar is die andere geur ook, die van de grote wezens...Hij blaft naar Faranyell, kort, nauwelijks meer dan een hijg.

Edited by: ckeetel at: 4/26/02 8:47:18 pm

ckeetel · Posted: Fri Apr 26, 2002 7:01 pm Post subject: Zoeken naar vrienden

De geur van Coldrin is hier sterk en Vriend richt zich op, daar aan de scherpe takken van de bomen hangt iets, een stukje stof, doordrengt met de geur van de smid...met zijn bloed, de man is gewond, dat kon hij al ruiken toen hij zijn neus tegen de grond drukte...de geur van bloed.

Anoniem · Dromenvanger Joined: 08 Feb 2002 Posts: 501

Ze draait haar ogen rond om naar de verbrande aarde te zoeken naar meerdere vrienden die ze van vroeger kende.Onbekenden misschien nog,maar...misschien zou ze ze ooit kennen.

Zacht voelde ze een kleine ruk aan haar mouw."Wat is er?Wil je helpen."Hij beantwoordde haar vraag door richting de smidse te lopen,snuivend,op zoek naar vrienden,zoals ik.
Ik probeerde hem te volgen,maar het was moeilijk nog eens een vernielde plek binnen te gaan.Waar eens Coldrin en Echo en de 5,samen met ik en vriend kwamen,stond er nu een vernielde ruïne.Vernield.
Ja,het wás moeilijk om verder te gaan.

Ze zag de hond heen en weer lopen,verhinderd door zijn wonden,maar hij probeerde te helpen.
Hij kwam terug richting de woudranden,rondraaiend,hevig ruikend om te proberen een bekende geur op te vangen.Dan staart hij diep de wouden in,even lang totdat hij een zachte grom liet horen.Vlug richtte hij zich op zijn achterpoten en haalde,zonder dat ik het voorheen nog gezien had,een stukje gescheurde stof uit een een doornige tak.Aan de kleur leek het van Coldrin te zijn,en aan het gedrag van de hond ook.Ik wou tevens zo vlug mogelijk naar hen toe,maar waarschijnlijk waren er nog van die wezens in het woud.Hij leek me ergens te willen naartoe nemen,eerst zou ik niet geweten waar naar toe,maar nu wist ik het zeker

e Verloren Vrienden....

"Leid me vriend..."

Edited by: Faranyell at: 4/26/02 9:31:45 pm

Anoniem · Dromenvanger Joined: 08 Feb 2002 Posts: 501

"Het pad dat ik door het veld moest banen was moeilijker dan ik dacht.Maar wat had je verwacht!Dood zijn,en op een volledig andere plaats de kans krijgen om terug in de wakkere wereld binnen te gaan.Je moest eerst de sleutel vinden om door de poort te geraken."

Het is moeilijk om niet achterom te kijken,terug te rennen,heel moeilijk.Even moeilijk als een steile waterval bestijgen wanneer je een vis bent.Waarom moest alles toch veranderen,als er iemand me nu toch een antwoord kon geven op deze vraag,iemand!
Ik sloeg de graanhalmen steeds met een zwakkere kracht opzij,haalde nog eens een keer diep adem en ging toen verder richting het einde van het veld,richting het punt waar de zon de horizon zou raken achter de bomen.
Mijn voeten strompelden steeds moeizamer vooruit,een paar keer om te vallen zodat het verleidelijk werd om in te slapen op dit eigen veld.Maar ik mocht niet,zodra mijn heerseres de maan op zou komen moest ik aan de overkant zijn.dat is toch wat ik veronderstelde,wie zou me anders terug naar de benedenwereld kunnen brengen?Als er iemand anders was zou ik niet geweten hebben wie,dan zou ik hier voor eeuwig hebben vastgezeten hebben zonder ook nog maar afscheid te nemen op de mensen die ik kende op die wereld.Ik zou mijn broer nu zelfs kunnen eren nadat ik de oorsprong en het lot van zijn dood was teweten gekomen.

Enkele laatste stralen van de zon schenen nog boven de oppervlakte.Zodra zou ze helemaal onder zijn,en het was nog een heel stuk tot ik aan de overkant zou gekomen zijn.
Ik versnelde mijn pas,nu had ik nog een kans,mijn enige,het was dan ook beter dat ik die nam.Een zware adem stond op punt mezelf te verstikken,maar ik moest doorgaan,he zou onmogelijk zijn dat ik hier nu nog een dood zou sterven,dus normaal zou ik alles aan kunnen.Enige keren leek het alsof er iets naar me zat te staren met kleine priemende geel-rode oogjes.Maar ik mocht me er niet aan verleiden,anders zou ik te laat zijn.

Een barstende hoofdpijn sloeg in mijn hoofd van het op-en neergaan van de passen die ik deed.Maar de bosrand kwam steeds dichter in zicht,maar de hoop leek te vervagen wanneer de zon haar laatste straal liet terugkeren in de onderwereld.Donkerte kwam op,zijwaarts,boven-en achterwaarts van mij,steeds meer naar elkaar toe totdat ze een cirkel zouden hebben gevormd die daarna zou toeklappen zodat de donkerte bezit zou nemen van de lucht en de maangodin haar troon kon bestijgen. Geef me nog enige tijd heerseres.Alsjeblieft!

Mijn wens werd vervolledigd.Nog voordat de maan op haar hoogste stond kwam ik aan bij de bossen en liet me neervallen van uitputting.Weldra zou ik (hopelijk) terugkeren naar de wereld die ik voorheen deze bewoonde.

Morcos Verleand,laatste wachter van de maan...

ckeetel · Posted: Fri Apr 26, 2002 8:53 pm Post subject: De soldaat met het witte haar...

Een gewonde soldaat heeft zich over een lichaam bij de smidse gebogen...een chaos is het hier, omgewoelde grond, doden, halfverbrand, metaal dat de grond in steekt. De ruïne van de smidse steekt zwartgeblakert, als een verwrongen monument tegen de hemel af. De veearts speurt naar levenden, maar hij heeft totnogtoe niets gevonden. Achter hem zijn een viertal dragers bezig lijken te vergaren...een zware taak, zeker als je bekenden tegenkomt... Een buurman waar iemand deze ochtend nog mee sprak, of familie...

Anas is de hele nacht in touw geweest, hij staat stil in dit naargeestige landschap, dit dodenveld, waar mist haar sluier over de gestorvenen legt. Zijn handen graven in zijn zakken, op zoek naar tabak voor het pijpje wat hij nu in zijn handen houdt... Zoveel doden...een veld vol doden alsof een godenhand ze gezaaid heeft. Net als hij het pijpje in zijn mond wilt aansteken, hoort hij kermen. Het is bedriegelijk, de mist lijkt het van alle kanten laten te komen, op goed geluk zet de veearts een paar stappen en vindt dan de bron van het geluid...
Een jonge soldaat, leunt over een ander lichaam heen, een lichaam wat onder modder en geronnen bloed zit. De jongen heft zijn hoofd naar Anas op. "Help hem..." fluistert hij "hij is ons voorgegaan in de strijd...hij heeft het beest gedood...ik zag het...ik was daar."

Anas kijkt naar het lichaam van de gevallene, buigt zich eroverheen... "Het spijt me jongen..." De arts wil nog meer zeggen, maar de jonge soldaat lijkt plotseling verdwenen te zijn, zijn ogen speuren in de mist, maar zien alleen maar de grijze deken...alsof de soldaat er nooit gezeten heeft... Anas schudt zijn hoofd, het tekort aan slaap en het uitputtende werk doen hem vreemde dingen zien...
Maar toch, zo stellig waren die woorden dat hij zich over deze man heenbuigt, aan zijn borst luistert en een vinger tegen de nek aandrukt. Hij stopt het pijpje ongebruikt in zijn zakken en begint de wonden te verbinden, af en toe buigt hij zijn hoofd weer...ja...het is er echt, zo zwak dat hij het ritme in de gaten blijft houden, als het kloppen wegvalt kan hij inspringen. Met de waterzakken die hij bij zich draagt giet hij de wonden schoon en dan ziet hij ook het gezicht en het witte haar... Dat lijkt de man die met de eerste lichting het veld op was gegaan. Had Torgal niet zoiets gezegd, toen ze op zoek gingen? Hij naait de open wonden dicht en verbindt de wonden. Deze man zou Valiant vergezeld hebben. In dat geval zal hij hem naar de Taveerne laten brengen, daar zullen ze meer over hem weten. Alleen als deze soldaat stabiel is, als het kloppen sterker en regelmatiger zal worden...als het hart niet meer stil dreigt te staan.

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

Ze voelde de zielen die nog over het slagveld rondwaarden, op zoek naar hun lichamen in de hoop ze nog te mogen betreden en terug te keren naar een aards bestaan. Ze zag hoe de gewonden van de lijken werden gescheidden. Dit was niet een plaats voor haar, onsterfelijk, maar toch dood was zij. Onwerkelijk, maar toch hier.

Ze keek om en zag in de verte de Tien Torens en alleen haar ogen zagen de figuren die wakend op de tinnen zaten.

'Voor jullie, voor ons.....voor een einde of een nieuw begin.' mompelde ze. Toen ging ze weer verder met haar incantatie om te zorgen dat ze onzichtbaar bleef.

'Alleen maar een zielig oud vrouwtje op weg naar het bos om kruiden te plukken, een vreemd oud vrouwtje, meer niet...'

((verder in het wildewoud -> Biste en de eenhoorn))

Edited by: red at: 4/27/02 4:58:25 pm

Anoniem · Dromenvanger Joined: 08 Feb 2002 Posts: 501

De zon kwam terug op met een frisse gloed.Hij zond zijn stralen de wereld in met een lichtflits en stilaan kregen de toppen der bomen een lichte gloed op hun bladeren en de torens van het kasteel lichtten met een zwakke gloed wanneer de zon door de mist probeerde een weg te zoeken.

Hij voelde dat er iets was gebeurd,hij wist niet hoe lang hij daar had gelegen,de overgang van die wereld naar deze leek zo onverwachts te zijn gebeurt.Waarschijnlijk was hij in slaap gevallen en moest Morcos op een of andere manier terug op de begane grond zijn geraakt.Eerst wou hij zijn ogen openen om te zien of het wel waar was,het was nauwelijks te geloven.

Morcos voelt zijn hart in het stille lichaam kloppen met een ritme dat hij zelf niet kon bijhouden.Hij voelt dat hij probeert een adem op gang te brengen.
Een waterstraal valt neer op de vuile en modderige wonden en spoelt ze schoon.Morcos voelt iemand dat een verband of iets dat er op zou moeten gelijken rond zijn lichaam draait.

ckeetel · Posted: Sat Apr 27, 2002 6:47 pm Post subject: De soldaat met het witte haar...

"Ah.." grijnst Anas, nadat hij aan de borst geluisterd heeft en het hard feller hoorde kloppen, "...welkom in het land der levenden!" Hij bijt het laatste draadje van de hechting door. "Jij hebt ongelofelijk veel geluk gehad, als je hier langer had gelegen had de mist jouw ziel weggedragen soldaat...Wat is jouw naam?"

De veearts heft zich op, steekt een arm de lucht in naar de dragers die nu slechts schaduwen zijn in de mist. "HEJ!!! LUI!!! HIERZO, EEN LEVENDE!!!" De schimmen beginnen naar hun toe te bewegen en even later breken de dragers door de grijze sluier. Morcos word op de brancard gelegd. "Naar de Taveerne ermee, daar kennen de mensen hem beter dan hier", en hij klopt op het hout van de draagbaar. De arts buigt zich nog even over de soldaat heen, "Vaarwel withaar, hou vast aan het leven... dat is nog altijd minder treurig dan alles wat hier in de grond begraven ligt..."

((Morcos -> Taveerne))

Anas, de veearts

ckeetel · Posted: Sat Apr 27, 2002 6:57 pm Post subject: Zoeken naar vrienden

Op Faranyells stem breekt Vriend het kreupelhout door en moet even stilstaan aan de andere kant, hijgend, de kop naar beneden, de oren in de nek...pijn. Voetje voor voetje schuifelt hij verder, de neus tegen de bosgrond, zich de geur van het bloed eigen makend en de geur van de ogur, die er kennelijk mee verbonden is. Steeds weer blikt hij achterom, naar het kleine ding, om dan weer zijn aandacht op de dorre bladeren en de planten onder hem te richten...

((Faranyell en Vriend-> Het Wilde Woud -> De Verborgen Route))

Vriend, de oorlogshond

ckeetel · Posted: Sun Apr 28, 2002 9:31 am Post subject: Witoog

"Wel, wel, wel...wat hebben we hier...de onverlaat, de halve zool die mijn spullen een goede aanwinst vond ter verluchtiging van het straatbeeld...," Anas steekt zijn pijpje aan terwijl hij op zijn hurken zit bij het lichaam van een andere withaar die hij maar al te goed kent, hij is de confrontatie niet vergeten. Met het pijpje tussen de tanden geklemd, onderzoekt hij de wonden van de magiër. "Zo...iemand vond jou blijkbaar ook goed bij het stadsbeeld passen, wat heeft jou omvergeragd? Een kudde paarden?" De arts doet zijn tas open, de man heeft brandwonden en gebroken ribben, het moeten goeie klappen zijn geweest die de man heeft moeten verduren. Als hij zalf en verband wegbergt, steekt hij zijn hand weer de lucht in, de dragers zijn dit keer sneller.

Het lichaam van Darvan wordt op de baar getild. En Anas wijst naar de stad. "Iemand van jullie een idee waar hij thuishoort? Of zou het een gast zijn van vrouwe Ophelia? Een van de dragers meent hem wel eens in de hoofdstraat bij de Taveerne gezien te hebben. Het witte haar en die ogen vielen nogal op. "Goed...die kant uit dan, hoe leger het hier wordt hoe beter...."

Dan gaat de arts weer verder over het veld, af en toe het pijpje uit zijn mond nemend als hij zich over een nieuw slachtoffer buigt.

((Darvan -> De Taveerne))

Anas, de veearts

Edited by: ckeetel at: 4/29/02 1:16:02 pm

Jackal · Posted: Mon Apr 29, 2002 8:03 pm Post subject: Naar de taveerne

HTML Comments are not allowed

Edited by: Jackal at: 5/10/02 8:51:13 pm

Crimson Amadea · Duister als de Nacht Joined: 15 Feb 2002 Posts: 76

Amadea had in dubio gestaan toen ze de waard weggedragen zag worden, het aanbod om mee te gaan naar de taveerne klonk aanlokkelijk. Warme soep klonk ook aanlokkelijk maar toch minder.

Nadat de waard en de andere man waren verdwenen in de mist keek ze het veld rond. Door de mist kon ze chter niet veel zien en de kans dat ze de s5 zou vinden was miniem. Waarschijnlijk zouden zij wel naar de taveerne gaan na alles wat gebeurd was en dat was de plek waar ze dus het beste kon gaan wachten. Haar dorst naar bloed zou ze maar moeten onderdrukken en alhoewel ze veel kwijt was dacht ze dat ze het wel tot de volgende dag uit zou kunnen houden, dan zag ze wel verder. Voorlopig zou ze naar de taveerne gaan, misschien dat ze zich nog nuttig kon maken het zou er wel druk zijn.

(vervolgd in de taveerne)

Symrustar Auglamyr · Sporenzoeker Joined: 16 Apr 2002 Posts: 8

De woudelf ligt nog steeds op de grond, als ze één van haar handen nou maar goed op één van haar polsen kon leggen zou ze kunnen pogen die te genezen. Haar verwoede pogingen leiden echter alleen maar tot meer pijnscheuten en hijgend van de inspanning en de pijn geeft ze haar lichaam weer even rust door te stoppen met proberen. Zolang ze maar niet haar bewustzijn verliest denkt ze, zolang ze maar niet haar bewustzijn verliest...
Overeind komen was haar ook al niet gelukt, alhoewel haar benen er goed vanaf zijn gekomen is de pijn in haar ribbenkast ondraaglijk als ze daar iets poogt te bewegen, ze hoopt maar dat Nachtsluiper iemand zal kunnen vinden.