Raganorck

[Coldrin]

Hij ademde de lucht die leven werd genoemd. Hij dronk de sappen die geluk en liefde heetten. Hij bedolf Echo onder de kussen, hij beroerde met zijn lippen haar blote hals.
Het was alsof zijn bewegingen vloeiden, alsof ze niet meer menselijk waren, maar van een hoger iets. Hij voelde zich licht in zijn hoofd worden. Hij bevond zich in een andere wereld.

Coldrin voelde Echo's handen over zijn lichaam gaan, steeds wisselend in tempo, steeds veranderend in hardheid of zachtheid. Er mocht geen einde aan komen, nooit niet, voor eeuwig niet. Maar ergens in zijn diepste binneste wist hij dat er ooit een einde moest komen, ooit, nu nog niet, hopelijk nu niet. Hij gaf zich volledig over.

[Anoniem]

(vervolg van de andere nieuwe topic hier in de buurt)

De hond die in de buurt stond van de mensen keek me niet al te vriendelijk aan en de anderen een beetje onverwacht me te zien blijkbaar...maar ik kwam toch maar met een vraag af:

Hallo mensen,mag ik me voorstellen:Ik ben Morcos Verleand,soldaat van beroep,en ik zoek een plaats waar ik mijn zwaard kan laten repareren,weten jullie in de buurt misschien iets waar ik dat kan laten opknappen?
Want het is nogal dringend,ik ging namelijk in de stad een baantje zoeken maar dan moet ik wel een goede uitrusting hebben zie je....

Later merkte ik het kleine kaboutertje op dat er ook bijstond.

Edited by: Faranyell at: 3/2/02 4:24:07 pm

[Elegia Morfleur]

Echo begroef haar hoofd in het holletje van Coldrins nek, kuste zijn oor en fluisterde toen: "Je mag niet weggaan, je mag niet meer, nooit meer weggaan." Hij was zo warm en de aanraking met zijn lichaam voelde zo vertrouwd alsof hij hier in haar armen hoorde en nergens anders. Echo kuste Coldrins haren en voelde zijn ademhaling in haar nek. "Oh Coldrin..." fluisterde ze. "Liefste, liefste Coldrin..." Nooit had een man haar zo in verwarring gebracht en tegelijktijd zo gelukkig gemaakt, nooit had een man haar in zijn armen gehouden of om haar gegeven en alles wat ze voelde was even wonderlijk. Eerder had ze geen idee gehad dat er zoiets bestond als liefde en, hoewel ze moest toegeven dat ze er nog steeds weinig van begreep, was de eerste kennismaking alles behalve onplezierig.

Haar handen streken over zijn naakte lichaam, langzaam en secuur, net of ze zonder te zien, alleen door aanraking, een beeld van hem wilde vormen. Echo's hart klopte wild in haar oren en Coldrins kussen brandden na als as op haar huid. "Coldrin..."

[Coldrin]

Langzaam kwam Coldrin terug op de aarde, hij hoorde Echo. Hij hoorde de woorden niet, maar verstond ze in zijn hoofd. Ze hoefde niet te spreken om hem iets duidelijk te maken.
Hij genoot van haar, hij genoot van elk moment.
'Ik blijf bij je,' fluisterde hij. 'Voor altijd, voor eeuwig, tot het einde.' De woorden die hij zei, waren bijna tastbaar toen ze Echo's oor raakten.

Daar waar zij hem aanraakte, leek zijn huid te veranderen in ijs, koude rillingen liepen over zijn lichaam, maar binnenin hem laaide zijn vuur steeds op. Het gevoel was vreemd, maar niet onprettig.
'Echo, ik laat je niet in de steek. Ik geef om je, ik hou van je, blijf bij me.' Hij draaide haar hoofd zo dat hij in haar ogen kon kijken. 'Je mag alles van me vragen, alles, nu tot in het eeuwige.' Hij kuste haar op haar neus en dan op haar mond en hals. Met zijn tong beroerde hij haar borsten.
Zijn handen streken over haar haren, een zwarte vlek op de witte lakens.
'Coldrin...' klonk het in zijn oor.
'Echo,' weerklonk het.

[Elegia Morfleur]

Echo glimlachte en voelde hoe een huivering door Coldrins lichaam golfde iedere keer dat haar handen zijn huid raakten. Ze begreep wat hij voelde omdat, telkens wanneer zijn vingers over haar lichaam gingen het was of er een vuur ontvlamde. Als een plas verstoord door een kei spreidden de vlammen zich vanaf zijn hand over haar lichaam, licht dansende, licht ruisende vlammen die haar huid deden gloeien.

"Ik blijf bij je," fluisterde Echo en de woorden leken een eeuwigheid in de lucht tussen hen te hangen. "Voor altijd en eeuwig. Eeuwig en altijd." Coldrins lippen daalden van haar hals over de zachte glooiingen van haar lichaam en Echo strengelden haar vingers in zijn haar, sloot haar ogen en opende ze weer; maanlicht schitterde in de donkere meren van haar ogen. Ze lachte, streelde Coldrins handen die haar lichaam streelden, liet zich overspoelen door het overdonderende gevoel van de liefde. Zijn mond vond de hare en ze kuste hem, wild en vol koortsachtig verlangen. De wereld rondom hen vervaagde meer en meer.

[Coldrin]

Hij kustte haar terug, de wereld vervaagde, hun lichamen verdwenen in wervelende spiralen van kleuren. Het leek alsof ze opgetild werden. Ze bestonden enkel nog maar in hun eigen gedachten, de werkelijke wereld was niet meer.
Enkel zij tweeën. Alsof de woorden iets hadden aangericht verdwenen de kleuren en lagen ze beiden op een grote grasvlakte. Rondom hen zweefden paarden met vleugels. Zwartzilveren, lichte blauwen, groene, roze, oranje, eenhoorns in alle kleuren vulden de hemel.
Het gras waar ze op lagen was groen, vol met bloemen in allerlei kleuren, nog kleurrijker dan de eenhoorns.
'Verrast het je?' vroeg Coldrin aan Echo. 'Mij wel, maar het is prachtig.'

[Elegia Morfleur]

Echo omklemde Coldrin toen ze werden opgetild en rondgeslingerd door de draaikolk van kleuren. Haar ogen waren groot van verbazing toen ze even later in het groene, glooiende glasland belandde, in de schaduw van wuivende bloemen op lange stelen met bladeren in alle kleuren van de regenboog. Echo schudde haar hoofd om zeker te weten dat ze niet droomde, maar alles was vandaag even wonderlijk en ze verbaasde zich er al niet meer over.

Echo sloeg haar benen om Coldrins middel en gaf hem een speels duwtje, zodat hij achterover in het gras tuimelde. Ze lachte en liet zich over hem heenvallen en buitelend, lachend en kussend rolden Echo en Coldrin door het hoge, kietelende gras.

[Coldrin]

Ze rolden een kleine helling af en kwamen terecht bij een poeltje met helder water en een kristallen waterval. Coldrin nam Echo in zijn armen en rende het water in. Ondertussen haar kussend.
Hij dronk de druppels die op haar lichaam kleefden.
Het water was aangenaam, verwarmd door een oplaaiend vuur tussen hen beiden.

Hij kuste haar oren, haar mond, haar navel, ondertussen met zijn handen haar lichaam beroerend.

[Anoniem]

(ooc ik heb een klein paradijsje gecreeërd in De Wilde Wouden mét eenhoorns...als je gaat kijken kun je in deze verhaaldraad een beetje verder gaan met wat er daar eigenlijk aan het gebeuren is)

Edited by: Faranyell at: 3/3/02 3:30:34 pm

[Elegia Morfleur]

Echo rolde van de helling van de oever af en ging kopje onder in het heldere water van het meer. Ze spartelde en kwam proestend boven, schudde met een woeste hoofdbeweging haar natte haren uit haar gezicht en voelde hoe Coldrin zijn armen om haar middel sloot. Ze draaide zich om en kuste de druppels van zijn gezicht die langs zijn wangen als zilveren parels naar beneden rolden, streek zijn vochtige haren uit zijn ogen en huiverde omdat het water haar brandende huid verkoelde. Of misschien was niet het water dat een rilling door haar lichaam zond, maar Coldrins gloeiende lippen die rond haar hals en navel over haar ijskoude huid cirkelden. Zijn bewegingen maakten dat Echo zich buitengewoon wee in haar evenwicht begon te voelen en ze gleed in zijn armen. Haar kussen vonden zijn mond, zijn nek en borst en daalden, tot ze hem plotsling losliet en tussen zijn benen door onder hem wegdook. Achter Coldrins rug kwam ze weer boven en ze gaf hem een speels knipoogje dat zoveel betekende als dat ze hem uitdaagde haar te vangen. Echo dook in het water en verdween onder het oppervlak.

[Coldrin]

Coldrin nam de uitdaging aan. Hij dook achter Echo aan, onder het wateroppervlak. De poel was dieper dan het oppervlak deed vermoeden. Hij dook onder en zag Echo wegzwemmen, haar bewegingen als die van een dolfijn. Gracieus bewegend, haar zwarte haren afstekend tegen het heldere water, haar licht gebruinde lichaam afstekend tegen de witte ondergrond van het zand op de bodem.

Ze zwommen onder de waterval door, het geraas vulde hun oren en de druppels kwamen met een felle hevigheid op hun lichamen neer. Hij greep Echo bij haar voet, maar haar enkel glipte terug uit zijn handen.
Achter de waterval lag een kleinere poel, waar geen uitgang was. Coldrin stond op, het water droop van zijn lichaam, hij lachte naar Echo.
'Hebbes,' zei hij met een lach om zijn mond en ogen.

[Elegia Morfleur]

Echo dook weg voor Coldrin en lachte triomfantelijk wanneer haar armen en benen uit zijn greep gleden. Het meertje bood echter geen ongelimiteerde ontsnappingsmogelijkheden en toen ze zich achter de waterval had laten leiden en het een afgesloten ruimte bleek te zijn met geen andere uitgang dan degene die Coldrin nu blokkeerde, begreep ze dat ze in de val zat. Ze kroop door het ondiepe, verbazend warme water naar een hoek van het poeltje, maar Coldrin sloot haar gemakkelijk in en na een speelse worsteling die haar ook niet veel opleverde, gaf ze zich tenslotte lachend over. Licht nahijgend van de inspanning die de achtervolging had gekost, liet ze zich op haar rug in het water drijven en glimlachte naar Coldrin. Haar zwarte haren dreven rond haar hoofd als donker zeewier.

[Coldrin]

Hij greep haar, nam haar in zijn armen, kuste haar opnieuw. Hij wist dat er een einde moest komen.
'Weet je dat we terug moeten?' fluistert hij in haar oor, zacht, proberend om de rust die er heerste niet te storen.
'We kunnen niet voor eeuwig hier blijven. In deze wereld bestaat er niets zoals eten en drank, dit water zou waarschijnlijk zout zijn.'
Hij wiegde haar in zijn armen, haar aanrakingen waren zacht, hij wilde niet dat ze ooit zou ophouden. Hij wist dat er een tijd zou komen dat ze moesten gaan, maar er zou ook een tijd komen dat ze hier terug kwamen.

Edited by: Coldrin at: 3/3/02 9:29:29 pm

[Elegia Morfleur]

"Hoe komen we terug?" vroeg Echo. "Ik begrijp nauwelijks hoe we hier gekomen zijn. Zijn dit enkel onze gedachten?" Ze sloot haar ogen, ademde hem in, nam zich voor die geur, zijn stem, alles wat hem was, nooit meer te vergeten, wat er ook gebeurde...

... Toen Echo haar ogen weer opende, voelde ze de zachte lakens onder zich en lagen ze beiden weer in de kamer uitziende op de Wilde Wouden. De avond was inmiddels gevallen en had het zonlicht uit de kamer verdreven, de maan was een halve cirkel, een brede grijns die op de twee geliefden neerblikte met onverwoestbare vrolijkheid. Echo lachte terug, intens gelukkig met Coldrin in haar armen. Opnieuw wenste ze de tijd te mogen stoppen en dit moment te strekken tot in het eeuwige. Ze streek door Coldrins zilverkleurige haar, kuste zijn handen, genoot van de dromerige mist die haar omcirkelde.

[ckeetel]

Voeter ziet iemand met zelfverzekerde passen op de groep afkomen, zijn groep. Dit gaat hem te snel en wantrouwend springt de hond voor Faranyell en de scharlaken 5. Hij trekt zijn lippen hoog op, de enorme gele tanden blikkeren in het zonlicht en Voeter stoot een vervaarlijk gegrom uit, een sein dat de vreemdeling op een eerbiedige afstand dient te blijven.

Eerst wil hij deze man zelf bekijken, zien of hij 'goed' is, voor hij hem door laat lopen naar de rest. Langzaam, nog steeds grommend loopt hij op 'm af. Bij iedere verdachte beweging trekken de lippen hoger en gromt hij harder. Met opgetrokken lippen en de oren ver in de nek glijdt de neus over het lichaam van de man.
Staal, wapens, harnas...een vechter, geuren van gras en steen...een lange reis en wat hij belangrijker vindt: hetzelfde vleugje geur als zijn oude meester, voor de hond een blijk van betrouwbaarheid.

Voeter laat zijn vijandelijke houding varen, hij hinkt opzij, draait zich om en gaat weer tegen Faranyell aan staan, de vreemdeling mag verder al blijven de waakzame gele ogen op de man gericht.