Raganorck

Symrustar Auglamyr · Sporenzoeker Joined: 16 Apr 2002 Posts: 8

Symrustar had de wind om haar oren horen suizen nadat ze zich had laten vallen, wat volgde was een harde confrontatie met de aarde onder haar. Ze had niet gegild, ze wist wat er komen ging en toen ze de grond raakte voelde ze haar botten kraken en versplinteren door de enorme kracht op haar ranke elvenlichaam. Even leek alles zwart te worden voor haar ogen maar ze vocht om bij bewustzijn te blijven, de harde knal en regen van bloed die ze verwachtte bleven uit en ze begon te wanhopen.
Toen hoorde ze de schreeuw en niet veel later terwijl haar oren nog nasuizden voelde ze de trilling van de grond die de klap van het monster had veroorzaakt toen hij de grond raakte. Blijkbaar had iets anders gewerkt en ze was blij dat het beest niet op haar was gevallen. Voorzichtig probeerde ze zich te bewegen, zichzelf een eindje omhoog duwen om te kijken wat de situatie was was er niet bij, haar beide polsen weigerden, waarschijnlijk beide gebroken om de klap met de grond te proberen op te vangen. Kreunend en hijgend van de pijn draaide ze dan haar hoofd naar één kant en de ene elleboog waar ze nog wel kracht op kon zetten hielp haar om te rollen zodat de zonnestralen haar gezicht overspoelden. Violetkleurige ogen staarden naar boven en een grijns vormde op haar lippen... de demoon was verslagen.
Ze hoorde de zachte loop van Nachtsluiper, ze kwam dichterbij en al gauw voelde ze de natte tong van haar kameraad haar gezicht nat lebberen.
"Ga hulp halen" fluisterde ze zachtjes en de wolf sprinte naar de dichtsbijzijnde persoon om hem naar haar toe te duwen.

Darvan · Nachtdwaler Joined: 07 Feb 2002 Posts: 119

((OOC: volg t ff niet meer: had ik die watergevangenis nou gemaakt of de goden, want was zelf eigenlijk iets anders van plan))

Galliminus · Posted: Fri Apr 19, 2002 12:30 pm Post subject: gebroken

((OOC: Je plan werd idd beïvloed door de Goden,..of een andere macht die zich met de strijd bemoeide,....voor zover je personage weet ging de spreuk een eigen leven leiden.....

Een nieuw plot,..alles word duidelijk mettertijd..))

Anoniem · Dromenvanger Joined: 08 Feb 2002 Posts: 501

(opeens een grote stilte...eerbied?

)

Een groot veld strekte zich voor mij uit,met enkele bomen en struiken die in het zicht stonden.Ik zat neergehurkt op het natte gras met mijn benen over elkaar geslagen,één hand over de aarde,de andere lag over mijn linkerknie.Het schemerduister leek tegen zijn einde te komen en de donkere nachtsluier kwam richting ons met een zachte stilte,wolkloos,sterrenvol.

Een grote grijze kop legde zich neer op mijn schouder.Ik hefte de hand op die voorheen nog op mijn knie lag en streelde over de warrige oren en over zijn kroezige kop.Het lichaam van de vriend trilde een beetje,evenals het mijne.Niet alleen bracht de schemer stilte mee,ook de frisse wind die vaker door de stad dreigde te lopen en de verradelijke wind maakten deel uit van de nachten rond Raganorck.

Faranyell Amaleo,woudelf...

ckeetel · Posted: Fri Apr 19, 2002 9:00 pm Post subject: Re: gebroken

((Zeker, ik hou dit moment nog even vast....))

Anoniem · Dromenvanger Joined: 08 Feb 2002 Posts: 501

Een gebroken ziel dwaalde met vele anderen door een eindeloze ruimte die leek bezaaid te zijn met vele dingen die ik anders nooit had gezien in mijn leven.Onder mij leek er zich een enorme waterval uit te strekken die zich langs 2 kanten naar beneden liet stortten.Onderaan bevond zich een weidde die leek te bestaan uit het water dat daar opeens in het niets lijkt te verdwijnen.In die weide staat hoog gras,een weg.Ik ken deze weg.Het is de weg die ik altijd nam.Het laatste stuk wandel ik af totdat ik op het einde ervan lijk te komen.Het einde van mijn pad.Mijn levenspad,drong tot me door.Mijn levenspad?Einde...Dat kan toch niet?Nee,zeg me dat het niet waar is. Het is waar.Nee,het kan niet waar zijn.Ik ben niet dood. Dat ben je wel,je lijkt het gewoon niet te beseffen.
Alles wat je hier ziet lijk je te kennen.Geef toe dat je dat denkt.Ik knikte onwillekeurig van wel,maar kon nog steeds niet raden waarom ik hier was.Ik had een idee,maar zou nooit ja willen knikken als het de waarheid was.

Morcos Verleand,laatste wachter van de maan....

Anoniem · Dromenvanger Joined: 08 Feb 2002 Posts: 501

Een frisse bries waaide door het lange gras naast me.Ik stond op het einde van een pad dat ik leek te kennen,afgesloten door het veld waarin enkele korenmaaiers met hun zeis de aren afdeden.Voor mij viel een lange schaduw,deels van mij,maar ook deels van iemand anders.Uit de gedaante kon ik opmaken dat hij een rijzig lichaam had,waarschijnlijk vele groter dan dat van mij,en een lange mantel wapperde met verschillende plooien langs zijn lichaam.

"Hoe kan het dat ik hier ben?Dit is het begin van mijn weg.Is het dan ook mijn einde?Hier heb ik afscheid genomen van mijn vrienden,mijn familie,mijn kinderjaren.Moet ik ze dan hier ook terug zien?" Zo is het lot op jouw leven neergevallen Morcos.Hij kent mijn naam. Je hebt geprobeerd wraak te nemen op een leven dat was geëindigd,waarvan jij dacht dat het jouw schuld was.Hoe kan dat nu,dan zou je een einde moeten hebben gemaakt aan je eigen leven,wat je niet had gedaan.Omdat het niet tot je doorgedrongen is.Ik zette grote ogen op.Alles wat hij zei was waar,ik had het nog nooit zo bekeken.Hoe kon ik nu wraak nemen op mezelf?"Maar er is nog steeds geen antwoord gekomen op mijn vraag:Waarom,ben ik hier?Op deze plaats.Ik wil ze gewoon niet meer herinnderen."Nare herinderingen kwamen terug boven.De rit op de paarden,de bocht,het water met de verradelijke stenen.Ik wil het gewoon niet meer herinnderen. Waarom wil je het niet meer?Je moet begrijpen dat dit het lot was van een der mensen."Dat is het niet!Ik heb hem ertoe geleid met me mee te gaan.Het is gewwon allemaal mijn schuld." Maar hij is toch met je meegegaan?Hij wou met je mee gaan.Ook al verleidde je hem ertoe.Hij wou met je meegaan.Hij legde een sterke hand op mijn schouder.Het wou gewoon niet tot me doordringen.Als alles wat hij zei waar was...."Hoe weet u dit allemaal?"
Terwijl ik dat zei draaide ik me om,en tot mijn grootste verbazing zag ik het meteen. Omdat ik je broer ben Morcos,je vriend.

Mijn hart bonsde op en neer in mijn borst."Als ik bij jouw ben...ben ik dan aan hetzelfde lot overgeschreven als dat van jouw?"Hij beantwoordde mijn vraag met een korte knik en met een blik waarvan hij had gewenst dat deze ontmoeting ook niet had mogen plaatsvinden,nu toch nog niet.

Morcos Verleand,laatste wachter van de maan....

Darvan · Nachtdwaler Joined: 07 Feb 2002 Posts: 119

((Darvan is er laat bij

))

Darvan zag zijn wtaermassa in een kolkende watermuur veranderen zonder dat hij dat wou, hij had geen controle meer.
Langzaam zakte hij op de grond, want de waterspreuk had veel kracht gekost en dat eistte zijn tol. Hij zag hoe de deemon werd vernietigd en hoe rust wederkeerde

Anoniem · Dromenvanger Joined: 08 Feb 2002 Posts: 501

(maar toch nog op tijd om mijn ongeduld te breken....)

De lange graanhalmen voor me hadden een goud/rood-kleurige gloed gekregen van de zon die in de bossen erachter neerzonk.Ik draaide me om,nu weer met mijn rug gekeerd naar de verloren broer.Verloren is nu niet echt meer het woord dat ik in gedachten kan hebben...eerder gevonden kan je zeggen.

Het pad dat voor me staat loopt dood in het grootse,brede graanveld.Het lijkt dat het pad er dwars doorheen loopt.Het is onmogelijk om het pad terug te bewandelen langs de andere kant,onmogelijk om me om te keren.Wanneer ik nu het pad verder zou willen bewandelen,zou ik door dit veld moeten gaan.Het drong tot me door en zei door mijn tanden tegen Valdor dat het zo makkelijk toch niet kon zijn."Als het lijkt te zijn wat ik nu zie,voor mijn ogen,dan kon jij dat toch ook doen?"

Ik vind het ook vervelend Morcos,maar bij mij is dit,ik zou niet weten hoe ik het moet noemen,voorgekomen.Het leek erop dat ik mijn leven op de benedenwereld moest neerleggen en hier een nieuw openen.Het is voor mij ook moeilijk geweest weet je!Ik heb alles in een oogwenk moeten achterlaten,mijn vrienden,mijn bezittingen,mijn familie,evenals mijn vijanden.Mijn hele leven is in een klap vernield.Had niemand aan me gedacht dan zou ik hier nu zelfs niet zijn!Ik had er een hele tijd voor nodig om te weten komen wat ik hier nu doe.Ik had de keuze om jou voor mijn verder "leven" te laten leiden.Maar jij nam mijn dood verkeerd op.Als jij denkt dat het jou schuld was dat ik uit je leven verdween dan heb je dat verkeerd gedacht.

Mijn vuisten balden zich op en mijn gezicht vertrok al zijn spieren zodat je me nauwelijks nog zou herkennen.Gelukkig kon m'n broer me zo niet zien.

Het spijt me wanneer ik zo plotseling ben opgedoken,maar begrijp dat ik me ook niet eeuwig kon schuilhouden voor je,voegde hij er met een warme lach bij.

"Ja,je kon niet eeuwig schuilen."De zin die ik dacht trok nauwelijks op iets,maar ik wist wat het betekende.Weer draaide ik me om."Het is moeilijk om een grotere broer te hebben die jonger is dan mezelf."Zeker wanneer hij meer weet van de zin van een leven van iemand anders dan dat die andere er zelf weet van heeft."
Op Valdor's gezicht verscheen er weer de kromming van zijn lach die me leek te verwarmen.
Ik probeerde een traan te bedwingen die plotseling uit me leek op te wellen."Goh Valdor,ik heb je zo gemist."
Hij knielde gedeeltelijk door zijn knieën en ving me op,en daarna omhelsden 2 sterke armen me.

Ik kan je niet helpen om door deze hindernis te geraken want dan is het nutteloos geweest.Een dode kan je eenmaal niet helpen door iets te geraken wat je liever niet op je pad had gekregen."Maar probeer aan me te denken,het is beter dat je nu vertrekt,hoe langer je wacht,hoe minder tijd dat je hebt op de bendedenwereld.Bekijk het zo.

Morcos Verleand,laatste wachter van de maan....

Edited by: Faranyell at: 4/23/02 8:55:29 pm

ckeetel · Posted: Tue Apr 23, 2002 9:07 pm Post subject: Het kloppende hart

Anas licht zijn handen op en luistert aan de borst van de waard. "Nee...nee..." fluistert Torgal, de lichtheid in zijn hoofd negerend. "Ga door!!" De broer drukt zich woest van de muur. Wil de dokter bij zijn hemdsmouwen grijpen, maar in zijn toestand, schudt de veearts hem met gemak af. "Luister dan", gromt hij, Valiant op zijn borst kloppend.

Haast onhoorbaar is zijn ademen, langzaam klopt het hart...maar het klopt. "De goden zij dank..." zegt Torgal hees, "de goden zij dank..." Met de rug van zijn hand veegt de brede man zich over de ogen. "Valiant...!!" Hij slaat zijn armen om het lichaam van zijn broer, wiegt het in zijn armen. Hij prijst de Ene die hij eerst vervloekte. "Verdomme, man...flik dat niet nog een keer."

"Hij had blijkbaar nog veel tegoed..." De arts bergt zijn spullen op, slaat de tas over zijn schouders. "Ik zal wat dragers roepen...vandaag zullen de fakkels zijn huis voorbij gaan..."
Dan richt hij zich tot Amadea. "Bedankt voor jouw, hulp meisje, jouw bloed heeft de dood aan hem voorbij laten gaan. Je kan dadelijk met de dragers meegaan naar de herberg als je wilt, wat ik je ten zeerste aanraadt, want je ziet eruit als een lijk...Je kan ook meegaan naar een van de tenten, waar ze soep opdienen voor de hulpverleners, vandaaruit moet ik verder, er zijn er meer die op mij wachten en het begint al donker te worden..."

Ook Torgal richt zich even op naar de vrouw..."Duizendmaal dank..." meer krijgt de man niet meer over zijn lippen en hij legt zijn hoofd weer tegen de schouders van Valiant.
Intussen heeft Anas de handen aan zijn lippen gezet, zijn stem schalt over het veld "HEJ, JULLIE DAAR!!! ER LIGT HIER NOG EENTJE!!!"

Haastig komen twee figuurtjes met een draagbaar aanrennen, hijgend plaatsen ze het naast het lichaam van de waard, manen Torgal aan de kant en lichten Valiant erop...

Edited by: ckeetel at: 4/24/02 7:19:02 am

Galliminus · Posted: Wed Apr 24, 2002 2:15 pm Post subject: Het kloppende hart

Valiant is zwak,..heel zwak. Hij ziet zijn hoort zijn broer maar heeft geen controle over zijn lichaam, alsof hij mijlenver is van hen maar zijn zintuigen zijn hier wel aanwezig. Het lijkt alsof er verschillende vuren branden binnen hem,...hij voelt zijn lichaam gloeien en zijn krachten heel langzaam terugkomen. Hij moet alle energie die hij nog in zich heeft bijeen rapen om zijn broer iets te vertellen...

Valiant grijpt traag de arm van zijn broer als hij op het draagbed word geplaatst...

"Torgal......Het was...Me..da..rion..",..deze inspanning werd hem teveel en Valiant verloor zijn bewustzijn weer.

Valiant Kraakwater; De Waard.

ckeetel · Posted: Wed Apr 24, 2002 4:36 pm Post subject: Medarion?

Verbijsterd houdt Torgal de arm van Valiant vast terwijl de waard wordt opgelicht. Medarion? Een verschrikkelijke kilte komt in zijn ogen. Medarion...vevloekt zij iedere haar op het hoofd van die hond. Hij had gehoopt hem voorgoed uit zijn gedachten verbannen te hebben, het was zo lang geleden dat hij die smalende lach van dat gezicht had willen vegen dat hij dacht dat de wereld van hem verlost zou zijn...maar nee, dit onkruid heeft zijn verdorven wortels weer in de stad begraven. Waarom? Wat was er wat hem iedere keer terugbracht, Wat was het rode bloed waar die teek zo naar verlangde?

Er was rust, totdat Medarion kwam. Weer moet hij zich zorgen maken om Valiant, om alles wat hij liefheeft. "Waarom broer?" zegt hij koud, "ik hoopte dat het zwarte vuur hem verzengt had..." Zijn knokkels zijn wit geworden, zijn kaken spannen zich, in gedachten verzonken, zijn woede onderdrukkend, loopt hij naast de baar, richting de stad, de herberg.
Medarion...het was Medarion die zijn onwaardige klauwen om de nek van zijn broer had gelegd...en bijna gebroken..."Medarion...", gromt hij schor, "als mijn handen zich om jouw nek sluiten , dan zal ik mij ervan vergewissen dat hij gebroken is..."

((Raganorck stad -> De Taveerne))

Edited by: ckeetel at: 4/25/02 6:56:37 pm

Anoniem · Dromenvanger Joined: 08 Feb 2002 Posts: 501

"Ik kan je niet alleen laten.Het is veel te moeilijk om een verloren broer achter te laten,zeker wanneer het een jongere broer is waarop je,vroeger,'heh',en soms met tegenzin,op hebt moeten passen."Ik deed een stap vooruit,en hij ging naast me staan. Ik herinnder me dat zo fantastisch goed weet je.Probeer me gewoon niet te vergeten.Jij bent een van de laatste wachters die hun taak in het heelhal heeft liggen.Neem die kans om dat werk zonder problemen af te werken,neem de kans om de dood te ontwijken.

Er verscheen,na een lange tijd met hem te hebben gepraat,een lach op mijn gezicht."Je hebt natuurlijk gelijk in wat je hebt gezegd.Ik heb een taak gekregen,en mijn belofte was om die te vervullen.Ik kan de maan niet teleurstellen,en niemand die op mij vertrouwd.Maar jij hebt enkele sporen van vriendschap in mij achtergelaten,nu zijn de sporen een vloed geworden.Bedankt daarvoor,ik zal je nooit vergeten,ben daar maar zeker van..."

Zo mag ik het horen.Het is de laatste tijd moeilijker geworden,maar je weet wanneer je een beslissing moet nemen die pijnlijk kan zijn,maar later vlugger zal helen dan je denkt.Onthoud dat maar...
Loop nu gewoon recht door het graanveld,liefst zonder om te kijken.Het zou alleen maar verwijt in je opwekken.
Ik was al ver weg toen hij me nog nariep: Vergeet me niet!.Ik beet op mijn tanden om niet om te kijken.Goh,nu zou ik zijn beeld niet meer vergeten,al had hij het niet gezegd,ik zou het nooit vergeten.De halmen sprongen opzij toen ik probeerde er door te geraken zonder te veel "hindernis" te beschadigen."Hetgeen dat je hindert kan je misschien nog van pas komen,later,zoals ik nu had...."

Morcos Verleand,laatste wachter van de maan...

Edited by: Faranyell at: 4/24/02 9:20:32 pm

ckeetel · Posted: Thu Apr 25, 2002 5:21 pm Post subject: Driepoot

De oren liggen diep in de nek als Vriend zich langzaam op zijn achterpoten zet, de pijn is haast overweldigend, maar de verzorgende handen van het boselfje hebben wonderen gedaan...de grote hond vindt er de kracht voor, hij staat, trillend op drie poten, maar hij staat. , Hij drukt zijn neus tegen zijn kleine vriendinnetje, duwt haar... Spreken kan hij niet, maar als hij het kon zou hij zeggen dat hij zou gaan waar zij gaat... Ze is altijd in zijn buurt geweest, soms dichtbij, soms ver weg, maar ze was er... Ze was er zelfs op zijn verre reis door de bossen, toen zijn geest de smidse verliet en tussen de donkere stammen ging.

Hij is een Strijder, maar voor het eerst voelt hij vrede in zichzelf, terwijl er zoveel in dat kleine ding lijkt om te gaan, het verlangen naar de strijd heeft hij op de achtergrond gedrukt, hij zal naast haar staan, waar haar voeten haar ook maar zullen leiden...

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

(( voor de liefhebber, begin bij de torenkamer van biste in de tien torens, voorlaatste post vind je op de tinnen bij de tien torens, just passing through))

Waar eens de nieuwe smidse had gestaan lagen nu stukken hout, muur, mens en demoon. Biste had zich altijd verwonderd over de destructieve aard van de wereld. De wereld waar ze nog geen deel meer vanuit maakte, een schaduw van haar voormalig zelf.

Ze had gekozen voor een route over de gornd in plaats van over de daken. Niemand zou letten op een oud vrouwtje op weg naar het bos om kruiden te plukken. Ze mompelde wat om het beeld kompleet te maken.

'Gutteguttegut, zo'n vernieling is ut nie zonde.' Norbert wiebelde in haar mantel en een klein gepiep van de muizen weerklonk. 'Stil maar kleintjes we zijn er bijna, dan zijn jullie weer vrij.'

Het woud lonkte haar, daar zou haar antwoord liggen, althans dat hoopte ze.