Raganorck

[Darvan]

((ooc en trug ))

Darvan kon daar niet hopeloos blijven staan en kwam in actie.
Als zijn plannetje lukte kon hij de demon waarschijnlijk aardig wat pijn doen. Hij rende naar de demon en riep zijn water magie op. Hij probeerde zoveel mogelijk water te verzamelen, uit wolken, putten, rivieren alles wat hij maar kon vinden en voegde het samen in een grote waterbol. Toen begon hij de bol te vormen in een grote waterpijl en kleine waterbolletjes eromheen. Nu moest hij alleen nog de aandacht van de demon krijgen...

[Galliminus]

Terwijl een spinachtig wezen langs het lichaam van Yigghorshq naar boven klimt vallen de soldaten met man en macht aan,....maar Yigghorshq heeft enkel oog voor de soldaat met het witte haar,..de soldaat die zijn zwakheid kent....Plotseling vormen clusters van water zich rond de demoon en schieten op het wezen af,.,..Een gevangenis van water..Enkel zijn hoofd en bovenlichaam is niet bedekt door de kolkende water-massa die nu rond zijn lichaam stroomt. De Goden zijn waarschijnlijk gemoeid met deze strijd,...kon de water spreuk alleen zoiets bewerkstelligen?

Yigghorshq schreeuwd het uit terwijl de soldaten hun zwaarden en hellebaarden door de watermassa heen stoten om zijn onderliggende lichaam te raken...Het vuur uit zijn linker oogkas spuit nu nog harder het hemelruim in,...zijn rechteroog gloeid op door de intense angst en haat die hij nu voelt.....

[Anoniem]

"Goh Caege,nu mis ik je.Het was goed voor jou,een eigen weg bewandelen met het geld dat hij had verdiend,maar zijn,uhuh,hoe hij je soms kon laten opbeuren met zijn "uhumh"-opmerkingen.Sinds een lange tijd verscheen er terug een lach op mijn gezicht.Ja,hij zou nu wel welkom zijn.

Oh "vriend",je zou eens moeten weten hoe lang ik heb gewacht op een vriend in deze wouden.Als je zo jong bent begrijp je nauwelijks iets van de taal van de ouderen,en veel wwas er niet te doen,wanneer je alleen bent.
Ik wreef eens over zijn grijze kop.-Gelukkig heb ik jou nu he!-

De waterzak die voorheen nog vol kristalhelder water zat,is nu halfleeg.Ik haalde het laatste vuil uit de wonden en liet hem daarna nog wat drinken uit de zak.-Je mag alles hebben grote jongen.Wanneer je beter bent zullen we waarschijnlijk op zoek moeten gaan naar Coldrin,en Echo.Wat hebben ze gedaan?dat ze dit verdienen is toch niet juist?
Mmmh,maar ik zal op jou wachten,ik zal je niet in de steek laten....zoals voorheen.Nee.

Zijn staart beweegde zachtjes op en neer.Jij hebt veel meegemaakt,veel te veel.Altijd in de weer,om je vrienden te helpen.Met of zonder pijn.Gut,ik wou dat ik ook zo'n vriend kon zijn....waarschijnlijk heb je daar veel meer voor nodig dan dat ik nu ben zeker.

Ik keek naar de lucht,vreemd,het was net alsof alle wolken uit de buurt naar hier kwamen.Onnatuurlijk,kon niet anders.Er stonden nog maar enkele wolkjes te bengelen in de lucht,waar de zon nu traag naar de horizon toe ging.Net als de vorige keer,kwam er dan weer zo'n regenbreuk?(de vorige keer leek het net alof je zelf in de wolk zat!)

Faranyell Amaleo,woudelf...

[Anoniem]

Het water lijkt net een verzengende zegen wanneer het rond het onderlichaam van de demoon stroomt en kolkt,het hitst de soldaten alleen maar meer op waardoor de aanval steeds sterker lijkt te worden.

Morcos

[Symrustar Auglamyr]

Symrustar was blij dat de soldaten het begrepen hadden en dat water was ook een erg goed idee, degene die het had bedacht zou ze moeten bedanken als ze hier nog levend vandaan kwam.
Ondertussen was ze bij de muil van het beest gekomen en door al dat water schreeuwde hij het uit, net wat zij nodig had. "Bottoms up", zei ze terwijl ze haar eigengefabriceerde bom de muil van het beest in liet vallen.
De lont was niet erg lang meer geweest dus was er geen tijd om nog naar beneden te klimmen, nu maar hopen dat er daarbeneden een heer was om haar op te vangen, anders zou dat wel weer een paar gebroken botten opleveren, welnu, ze had erger overleeft en met die gedachte sprong van het metershoge gedrocht af.

Het zou niet lang meer duren tot de bom zou exploderen, en het was een grote lading geweest.

[Galliminus]

Plotseling ziet Yigghorshq een figuur opdoemen voor zijn gelaat,....Hij probeert zijn ogen af te wenden van de belager, maar het is te laat. Iets word in zijn muil gestopt,..iets brandends....Yigghorshq moet lachen om de handeling van het wezen....Hij slikt het voorwerp in wat in zijn muil is gestopt................Geen explosie......niets.......Yiggorshq richt zich vervolgens op de soldaat die zijn geheim kent....Hij slaat om zich heen om bij de withaar te komen..soldaten worden omver geworpen of doorklieft door zijn klauwen...Hij is bijna bij hem....

[Crimson Amadea]

Amadea sluit even haar ogen als ze de naald haar arm in voelt gaan, dan doet ze wat Anas haar zegt en gaat rustig tegen de muur zitten. Ze grijnst even om wat de arts zegt, ze ziet inderdaad bleek, maar zo langzamerhand is dat voor haar normaal geworden. Ze hoopt maar dat zichzelf onder controle kan houden nu haar bloed wegstroomt, maar het moet, de waard mag niet sterven en ze zou alles doen om zijn dood tegen te gaan zoals hij voor haar vrienden en familie heeft gestreden.

(OC niet zozeer de bloedcocktail alswel het feit dat je zo'n naald een menselijk lichaam binnenkrijgt )

Edited by: Crimson Amadea at: 4/18/02 9:17:46 am

[Anoniem]

Ik hield mijn ogen streng gevestigd op het kleine spinnetje dat behendig langs de schubbige nek van de demoon naar boven klom met een vat dat sprekend geleek op dat van buskruit.
Het vat sloeg de muil in,vuur genoeg in die buurt.Niets!Niets?
Ik had zo gehoopt op enige...
Vooruit mensen,doe voort!Het water sloeg tegen onze gzichten,haast onmogelijk om er nog fatsoenlijk door te kunnen zien.Alleen het laatste zielloze,zwarte,dode oog leek er dwars door heen te zien.Recht naar mij.Alsof het mij altijd al in de gaten hield,in dat ene oog.
Ikzelf had niet in de gaten dat ik stilstond.Alhoewel die demoon steeds dichter,en blijkbaar mijn richting,uitkwam,bleef ik stilstaan.Mijn hart sprong als een razende op en neer,maar toch bleef ik stilstaan.Schaduwen vlogen langs mij heen,verbogen ijzer,verwrongen staal,verbrande lichamen,gewonde lichamen,maar ik bleef staan.Als een bange kikker,verstijft van de schrik wanneer er een reiger op hem afkomt...maar het was geen schrik.
Nee,een totaal ander gevoel was opeens in mij geplakt.
Verwarring.Waarom bleef ik hier staan?

Mijn mantel weegde zwaar door,doordrongen van het water,te zwaar,maar ik deed hem niet uit.Gekregen,gehouden....
Steeds dichter,ik kwam dichter,mijn benen bewogen zich in de richting van....zonder moeite,een laatste zucht,en ik sloot mijn ogen.Wandelde alsof ik met een geliefde door een bos een rustige en laatste wandeling maakte voor haar vertrek naar een of andere plek.Een laatste kus voor het vertrek.

Ik wist wat me te doen stond,wat mijn opdracht was die me opeens in gedachten was geschoten en er nu zonder moeite,zonder enige hinder er zou kunnen uithollen om het uit te voeren.Mijn voeten stootten tegen iets aan.Ik opende mijn ogen zacht om nog half te kunnen genieten van wat er nu nog in mijn hoofd rondspookte.Er kwam en glazige indruk op mijn ogen nadat ik zag dat het weer een jonge soldaat was.Neergeslagen door die demoon,nu plat liggend op de grond,vele strijders lagen naast hem,en rondom mij heen.Nu pas kwamen de rillingen van de waarheid van de Dood.Men hed mij altijd geleerd de dood de rug niet toe te keren,dan zou het in zijn geval hetzelfde zijn.Maar dit keer...

Het beest kwam steeds dichter met zijn wolfekop richting mij?Het is duidelijk,hij heeft het duidelijk op mij gericht.Ik streek voor een laatste keer met mijn hand langs mijn oog om een traan weg te strijken,pakte een speer op die het dichst in mijn buurt lag,en liet dan mijn passen richting de verbrande zone voeren.Als een tikkende klok voerde ze mij richting de zwaardere voeten van de demoon.Nu wist ik waar het doel lag.

Regen was mijn laatste zegen nu,het maakte me voor een laatste keer nog echt levendig voelen,het was nu alsof ik een laatste aanraking maakte met,enig wat,maakte een sprong en liet de speer de verzengd natte lucht in glijden.
Het waren de ogen die nu een laatste ontmoeting maakte,ik zag er nu dwars doorheen,ik zag mij,ik zag de speer afkomen....

Een laatste poging van het monster om te denken dat hij de dood te slim af is,een mislukte poging van hem.Een laatste draaiïng van de het lichaam,een beklauwde hand.Een laatste stroom van rood water spoot uit de nu verdwenen en teruggedraaide ogen,een laatste aanraking tussen mens en demoon.

Zielen flitsten langs mij heen,alsof ze zelf aan het ronddwalen waren naar hun lichamen,maar ze hopeloos maar niet konden vinden.Nee,nee,dat kon niet.2 lichamen raakten de aarde.De een duidelijk kleiner dan de ander,de ander was met een slag tegen de grond gedreund en lag nu levenloos op de plaats van waar hij was gekomen,da ander ook.....



Morcos Verleand,de laatste wachter van de maan.....

[Galliminus]

((OOC: ff wachten! Morgen post ik de reactie van Yiggorshq...goede zet Faranyell!!)))

[red]

Hij had getrild van opwinding toen het leger uitrukte, maar nu rilde hij van angst en spanning. Hij had maar 1 missie, de vaandel hoog en heel houden. Nu stond hij terwijl de grond schudde en het leger viel, met de vaandel stok in zijn hand. Het wapperende doek was enigszins geschroeid door de vlammen van het monster. De ogen van de jongen groot als schoteltjes zagen niets en alles. Ze zagen hoe de man met de witte haren een speer uit een dode soldaat rukte en op het monster afliep. Alsof niets hem deren kon, alsof de wereld van gekerm en geschreeuw niet bestond. Alsof zijn leven niet belangrijk was. Bewondering vulde het kleine lijf van de jongen en tranen rolden over zijn besmeurde gezicht. Twee natte banen lieten zijn bleke huid zien.

Dit was niet wat hij van een veldslag had verwacht. De jongen leefde nog, de vaandel stond, maar zijn jongensdromen waren uitelkaar gespat als een zeepbel. Het enige waar hij zich aan vast kon houden was de stok van de vaandel en de heldendaad van de man met de witte haren.

((sorry Faranyell, ik heb even ge-edit! Niet goed gelezen, mea culpa))

Edited by: red at: 4/18/02 9:11:27 pm

[Anoniem]

(goh,ja nu heeft 'ie wel witte ogen(zonder pupil),maar voorheen waren ze bruin hoor,hij heeft witte haren(met zilveren schijn))

[ckeetel]

Hij begrijpt niet wat ze zegt, maar wel de toon van haar stem die in zijn oren klinkt. Een toon waar verdriet in lijkt te klinken en hij verstaat namen van vrienden die hij al een tijdje niet geroken heeft. Hij mist ze ook, vraagt zich af waar de metgezellen zijn gebleven, maar meer nog trekt hij zich haar verdrietige toon aan. De verzorgende handen van het kleine boselfje hebben hem beter doen laten voelen. En laten hem denken aan zijn oude meester waarmee hij vocht, zijn oude vriend die voor hem zorgde en waar hij afscheid van heeft genomen in de spinneheuvel. Nu strijken ze door zijn vacht en geven hem nieuwe energie.

Hij richt zich op. De pijn vreet van binnen, maar hij wil dit. Hij richt zich op totdat hij op zijn achterpoten zit en zijn gewicht op trillende voorpoten rust. Hij kijkt naar het wazige schouwspel voor hem...rood en zilver, kleuren van vuur en metaal, de geluiden van een strijd... een verlangen voelt hij, om eraan deel te nemen, te vechten omdat hij zo is, een strijder in hart en nieren. Zijn kaken die ledematen omsluiten, tanden die vlees scheuren... En hij ziet het fijne licht wat het kleine ding uitstraalt, het vriendinnetje met haar intense verdriet. Hij laat het verlangen voor wat het is... voor het eerst. Hij legt zijn enorme kop op haar schouder, Vriend is hier voor haar.

Samen kijken ze naar het slagveld.

Edited by: ckeetel at: 4/18/02 4:09:04 pm

[Galliminus]

Yigghorshq kwam op de soldaat met het zilverwitte haar afgestormt,...Hij brak los uit de gevangenis van water,...Door zijn woede word hij onvoorzichtig..Hij haalt uit naar de soldaten, slaat ze weg om bij hem te komen...

Een fractie van een seconde, een weerkaatsing op staal, een speer die door de regen snelt...Yigghorshq ziet de beweging van de Krijger,..hij ziet de speer te laat. De speer boort zich een weg in zijn rechteroogkas..Een oorverdovende schreeuw..een schreeuw die maar weinig stervelingen hebben gehoord..De doods-schreeuw van een Demoon. De plaats waar de speer insteekt veranderd...Hel rood vuur spuit uit de wond. Hij grijpt naar zijn hoofd om de vernietigende uitbarsting van zijn innerlijke kracht te stoppen..Zijn lichaam begint te branden en valt met een dreun neer tussen de soldaten. Het vuur wat uit zijn ogen spuit word steeds minder totdat het enkel nog vlammen zijn ter grootte van een kaars....

Energie omgeeft zijn lichaam,..blauwe stromen van licht razen als een cycloon rond het levenloze lichaam van de demoon,...dan begint hij te vervagen, de contouren van zijn lichaam worden steeds onduidelijker totdat hij geheel verdwenen is...de demoon is niet meer,...Yigghorshq is terug naar de Hel waar hij vandaan komt.......

Edited by: Galliminus at: 4/18/02 8:16:06 pm

[Anoniem]

De zon zonk weg achter het diepe groen van de heuvels ten noorden,achter de frisgroene hangende blaadjes van de beuken die leken te treuren om hetgene dat er was gebeurd.De rode en blauw-paarse tinten van de avondgloed kleurden de lucht met een zachte en gelukkige toon.een schrille kreet van de havik dwaalde door de lucht.Verschillende levens zochten een weg naar hun lichamen,vele gevallen levens,vele levens die er al eeuwen rondzwierven.Hier,in deze wouden en een toekomst hadden gevonden in de evenseens eeuwenouden bomen die leken te leven in het laatste zonlicht van deze dag.
Er waren vele levens gevallen,vele levens met een familie,zonder,met geliefden...
De verschroeide en platgetrapte,nu open,ruimte voor de hoeve weerkaatste met verschillende lichtflitsen het zonlicht dat neerblikte op de gevesten en de lemetten van het zwaard dat voorheen nog trots in de handen lag van zijn of haar meester.

Wat deze levens voor hun stad hadden gedaan was ongeloofelijk,strijden voor levens die nooit of te nimmer zouden mogen gekwetst,strijden om wraak te winnen voor een verloren vriend,strijden omdat ze niets anders hadden,alsof dit hun leven was,hun eigendom....

Een trotse vaandel wapperde hoog boven het veld uit,gescheurd en verschroeid,maar ze leefde.De strijd was nu besloten.

anoniem

[red]

De lange dag was voorbij, vele voeten hadden de gornd betreden die nu een mengeling was van bloed, modder en lijken. Een landschap met idiote vormen strekte zich voor de jongen uit. Benen van paarden staken in de lucht afgewisseld door speren en pijlen en zwaarden. De zon keerde zich af van de vernietiging.

Een wapperende vaandel bewoog zich over het belachelijk stille slagveld, daar waar eens geschreeuw had geklonken klonk nu zacht gesnik en gekerm. Het monster was gevallen de stad was gered, waarom voelde het niet als een overwinning.

De jongen stapte over de lijken en keek in de starende ogen van mannen die hij gekend had, jongens als hijzelf, met wie hij gespeeld had. Oorlogje met houten zwaarden. Toen waren de gevallen gewoon wer opgestaan als hun moeder riep dat het eten klaar was. Hier lagen die jongens begraven, er lagen lijken van mannen, die in één dag volwassen waren geworden en gestorven.

De jonge vaandeldrager zocht lang en hard totdat de zon was ondergegaan, maar vond niets glorieus........

Edited by: red at: 4/18/02 9:24:07 pm