Raganorck

Anoniem · Dromenvanger Joined: 08 Feb 2002 Posts: 501

Ik voelde het gevaar op ons af komen,pakte als een reflex de zware hond op.Op dat moment had ik echt niet geweten hoe zwaar dat hij werkelijk was,en rende er langs een veraste rand van de smidse mee naar buiten.Niet langs de deur,want van daar kwam het gevaar.
Ik struikelde haast over m'n eigen voeten om hem buiten gevaar te stellen. Vriend...,vriend tot het einde,ja.

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

Lunea's adem stokte. Dit kon niet. Ze werd van haar voeten getild en meegenomen. Nog nooit had ze zoiets meegemaakt, het was ook niet elke dag dat ze een mes in haar rug kreeg. Maar haar hoofd zwom. Waar was de Lunea die ze was geweest, de halfork die de wereld op haar schouders droeg en voor iedereen zorgde. Er werd nu voor haar gezorgd.

Ze moest afstand nemen, dit kon ze niet toelaten. het was te gevaarlijk nog eens zoveel van iemand te houden. En ze kende de ork niet eens! Zijn naam dat was alles. Zijn geur zo dicht bij haar, zijn sterke armen, zijn stalen huid, zijn diepe stem, zijn zwarte haar.

Ze walgde van zichzelf en probeerde zich los te maken van hem, maar haar wil was niet sterk genoeg. In haar klonk een stemmetje..............waarom niet Lunea, waarom nou jij ook niet eens, nu niet eens Amadea, maar jij.

Een klap en voorbijvliegend puin bracht haar terug bij het feit dat er niet alleen een innerlijke strijd gevochten moest worden. De slag om de smidse was nog niet voorbij.

Jackal · Posted: Sat Apr 13, 2002 7:44 pm Post subject: Re: Wake

Toen Lunea haar met smekende ogen aankeek om ook Arnmack te genezen, kon ze niets anders doen dan haar wens in te willigen. Ze zag hoeveel hij voor haar betekende, en Lunea was en zal altijd een goede vriendin van Davira zijn.

Ze raakte hem aan en ze kwam weer in een trance terecht, het was erg uitputtend werk zeker omdat ze haar gave nog maar net ontdekt had. Tot haar verbazing merkte ze op een gegeven moment dat ook Lunea aanwezig was, maar ze zat te diep in trance om er ook maar iets aan te doen. Ze voelde paniek in haar groeien, omdat ze hierdoor te uitgeput kon raken. Gelukkig liet Lunea na enige tijd los.

Wanneer ze enigszins bijgekomen is merkt ze dat er buiten weer gevochten wordt. Erg vermoeid loopt ze naar Will. "Ik kan niet meer Will, ik ben te moe. Ik moet weg hier, ik kan niet meer vechten." Vragend kijkt ze hem aan.

Uiteindelijk beslissen ze om weg te gaan uit de smidse. Later zal iedereen (hopelijk

) elkaar weer terug vinden in de taverne.

Edited by: Jackal at: 4/13/02 10:45:59 pm

ckeetel · Posted: Sat Apr 13, 2002 8:20 pm Post subject: Valiant

Vlak achter Torgal Kraakwater komt Anas. Het enige wat ze hadden gehoord, was dat hier gewonden waren en wat Torgal wist, was dat zijn broer hier naar binnen was gegaan en niet meer naar buiten was gekomen. De explosie's en het monster dat zich nu langzaam maar zeker deze kant uit bewoog versterkte het gevoel bij de broer van Valiant dat er iets ernstig mis was.
Hij had geen orken gezien, geen andere tegenstander dan dit monster. En toch miste hij het figuur van Valiant, met zijn grote strijdhamer. Waar was zijn broer nu de strijd zo grimmig was en stadsgenoten vielen onder de aanvallen van dit wangedrocht?

De Tien Torens waren leeggelopen bij deze strijd, zoveel gewonden, zoveel geïmproviseerde hospitaaltjes, de geneesheren hadden hun handen vol aan de lijdenden en de stervenden. Zelfs op Anas, de in vee gespecialiseerde arts werd een beroep gedaan.

Er zijn mensen hier...maar geen Valiant...Torgal kijkt koorstsachtig rond, de hoeve is nu niet meer dan een met de grond gelijkgemaakte ruïne, waar is zijn broer? Waar is die verdomde en geliefde hamerdrager...Waren de berichten wel juist? dan ziet hij tussen de resten van de smidse, onder een geblakerd dak een bekend lichaam. Hij roept Anas erbij, terwijl hij het monster vervloekend, de brokstukken begint te verwijderen. "Valiant...nee!" Samen met Anas zetten ze hun schouders onder het rotsblok, wat een keitje was in de handen van de demoon, krijgen de twee mannen nauwelijks van zijn plaats... "Broer...je hebt geen fijne plaats uitgekozen om neer te gaan.." Torgal ziet een verkoold stuk balk, misschien ooit een stutpaal, tussen het puin. De balk wordt onder het rotsblok gezet en beide mannen hangen eraan om beweging in de steen te krijgen. De eerste keer breekt het verbrande hout af, de tweede keer begint het rotsblok te kantelen, Torgal trekt zijn broer eronder weg.
De veearts buigt zich over het levenloze lijf, luistert aan de borst, voelt in de nek...schudt het hoofd, "Hij heeft het land der levenden verlaten", zegt hij "....misschien...."
Dan horen ze het flakkerende geluid van grote vleugels. Zonder te aarzelen grijpt Torgal zijn broer bij de schouders en Anas pakt de benen... ze rennen de smidse uit...

Edited by: ckeetel at: 4/14/02 8:17:28 am

ckeetel · Posted: Sun Apr 14, 2002 7:46 am Post subject: Vriend

Hij voelt de zachte handjes van het kleine elfje door zijn vacht heengaan. Vriend is blij, blijer dan hij kan uitten. Iedere keer was ze aan hem ontsnapt en nu heeft hij haar eindelijk gevonden...ze is lastig, snel weer weg en dit keer laten zijn ogen haar niet gaan. De begroeting wordt een geluidloos hijgen en hij laat zijn grote kop over haar kleine schouders hangen.

Maar ineens verandert er iets in haar, alsof ze opgeschrikt is en met een kracht die hij niet van haar verwacht ondersteunt ze hem, begint ze hem van zijn plaats te tillen. Er is iets aan de hand, Vriend kan het niet voelen, de kracht in zijn scherpe zintuigen is er niet meer. Maar als er iets is zal hij naast haar staan, zij aan zij...en de grote hond trekt de lippen over zijn tanden. Hij vertrouwt nu op de zintuigen van het boselfje en leunt op haar als ze hem meeneemt naar buiten...

Vriend, de oorlogshond

Darvan · Nachtdwaler Joined: 07 Feb 2002 Posts: 119

Darvan zag het projectiel in de smidse slaan en dook weg voor de puinwolk. Toen de wolk stof verdwenen was rende hij richting Yigghorshq, maar toen hij er bijna was zag hij dat Yigghorshq opsteeg en richting hem vloog. Snel rende Darvan terug, maafr hij was niet snel genoeg. Yigghorshq haalde hem in, maar vloog gewoon door. Darvan bleef verbaast staan, terwijl hij zag hoe Yigghorshq boven de smidse zweeft.

ckeetel · Posted: Sun Apr 14, 2002 9:05 am Post subject: Re: Vriend

Hij voelt haar spieren zich spannen, ze protesteert, als hij haar opgetild heeft en met haar van de smidse wegbeent een chaos van metaal in. Omgeven door strijdende soldaten, stapt de boogschutter over gevallen lichamen, langs zwaarden en hellebaarden gaan ze, de stok houdt hij voor zich, zijn hoofd gebogen. Met de elleboog en de massa van zijn lichaam drukt hij de mannen en vrouwen, wiens blikken en wapens zich op het enorme lijf voor hun richten, aan de kant. Hij kan niet zien waar hij gaat. Maar hij zoekt de buitenrand van het gevecht.
Het brullen van de demoon, het schreeuwen van de vele krijgers, het slaan en schuren van metaal, vormen de oorverdovende, woeste en wrede stem van oorlog.

Hij klemt haar lichaam vaster, smoort haar bewegingen. Even vergeet hij zijn vermoeidheid en hij grijnst... Worstelen met een beer is niet makkelijk en in haar lijken er wel drie te huizen...
Dan verstilt het geluid van metaal en merkt Arnmack een verandering in de bewegingen van de soldaten op. Hij ziet de gigantische gestalte van de demoon oprijzen, een grote stofwolk rolt de lucht in als de wolvekop zich afzet en de vleugels hem de lucht indragen. Arnmack laat Lunea langzaam zakken. Ze staan nog tussen de soldaten, maar de bosrand is dichtbij...

Arnmack, kruisboogschutter

Galliminus · Posted: Sun Apr 14, 2002 9:40 am Post subject: YIGGHORSHQ's ondergang...

De demoon verliest de strijd in zijn eigen hoofd,..Of hij aan ging vallen of zou vluchten,,,hij koos het eerste,..Hij raakte woedend door de gedachte dat nietige stervelingen hem zo vernederd hadden,....Hij ziet enkele mensen in de voormalige Smidse,..Hij ziet de soldaten die uitdagend hun Zwaarden en Hellebaarden naar boven steken,..Hij hoort hun vuile woorden roepen....Hij ziet de eenzame krijger met het gebroken zwaard...

Yigghorshq brult het uit en slaat zijn vleugels ineen,...De demoon springt uit de lucht en komt tien meter lager neer met een ferme dreun die de aarde doet schokken rond de voormalige Smidse...Het vuur wat uit zijn ,door een pijl getroffen, linkeroog spuit word steeds minder,..Op de grond zwaait hij met zijn rechter vleugel naar de soldaten,..enkelen werden geraakt,..maar niet zo hard als voorheen,..De meeste soldaten konden de vleugel ontwijken...Yigghorshq was langzamer geworden en leek ook minder krachtig. Hij merkte dit zelf ook en zijn woede werd vele malen intenser waardoor hij steeds onvoorzichtiger vocht...

Edited by: Galliminus at: 4/14/02 11:47:59 am

ckeetel · Posted: Sun Apr 14, 2002 9:42 am Post subject: De gevallen broer

Ze zijn met Valiant de andere kant opgelopen, weg van de strijd, maar toch nog te dichtbij....Het lichaam van de waard is snel neergelegd . Nu rust het aan de voet van de stenen wand en heeft Anas zich over hem heen gebogen, Torgal is gebroken...zijn broer...dood....
Hij zit naast het lichaam en heeft een hand om de schouder van de hamerdrager geklemd. Bij de Ene, Valiant... waarom moest je gaan? Hij vervloekt de god van het licht. Nooit meer die eeuwige lach, nooit meer de gesprekken, de grappen, het plezier over het gebakkelei met het Handelsgilde. En dan Mathilde.... en hij denkt aan de vrouw van de waard en haar opgewekte karakter...wat een slag zal dit zijn...
Dit is zwaar, hij kan het nog niet bevatten...

Anas kijkt op..."Misschien," zegt hij "misschien...een kleine kans...en genezer zou handig zijn...." De dokter ziet even een koude blik in de ogen van Torgal. Maar dan is het licht weer verdwenen. "Alles, man alles!! Als er nog iets van leven in dat lichaam zit...Wat moet ik doen?"
"Goed dan...met aardse middelen....", de dokter rolt zijn mouwen op en begint het lichaam van de waard te reanimeren. "We kunnen niet weg hier, als er nog iets is, dan moet het nu gebeuren...ik hoop dat die uit de kluiten gewassen vleermuis op afstand blijft."

"Alles zei je? Pak mijn plunjezak...je gaat heel wat van jezelf verliezen vandaag..."

Torgal Kraakwater

Edited by: ckeetel at: 4/14/02 11:53:30 am

Anoniem · Dromenvanger Joined: 08 Feb 2002 Posts: 501

Ik legde de hond op het gras,verbrande gras,en zonk daarna op mijn knieën van uitputting.Raar dat je zo'n inspanning kan doen,je weet helemaal niet meer,dat die vriend gered moet worden,dat telde.
Ik slaakte een zucht van vermoeidheid en keek daarna naar een andere kant.

Het leek erop dat we gingen winnen,een kleine groep mensen tegen een reusachtig...ja,we gingen winnen.Maar het leek er tevens op dat we veel vrienden verloren hadden.Sommige kende ik waarschijnlijk niet,maar misschien leerde ik hen in de toekomst ooit nog kennen,wanneer dit niet gebeurd was.Maar men kan nu eenmaal niet veranderen wat er gebeurd is,zoals ze vaker zeggen.

Een wind veranderd vaker,een leven ook.

De hond en ik zaten in de "wallen" van het bos,struiken die een soort heg vormden rond het woud.Ik moest water zien te vinden,om zijn wonden uit te wassen,maar de anderen hadden het ook nodig.Ik wist water te vinden,maar kon ik het wel over mijn hart halen hen hier alleen te laten?Het is al moeilijk genoeg dat ik het al een keer heb gedaan.Maar hij had het nodig....

Faranyell Amaleo,woudelf...

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

Arnmack liet haar voeten weer kennismaken met de aarde, ze wist niet of ze hem een klap moest verkopen of bedanken. Dus bleef ze maar gewoon staan. Versuft keek ze om zich heen, dit was voor het eerst dat er een veldslag was waar zij niet midden in stond.

Ze hoestte, ademhalen deed pijn. Ze was toch genezen? Ze zou zich beter moeten voelen. Haar huid gloeide, maar ze had het koud en begon te rillen. Toen ze weer hoestte had ze bloed in haar hand. Snel veegde ze het af aan haar broekspijp en zette haar kaken op elkaar.

'Mijn bijl!' ze had de bijl in haar hand gehad in de smidse, maar nu was haar hand leeg en hij stak ook niet meer in haar riem. Ze keek op naar de smidse, daar was werkelijk niets meer van over. Het was alsof er nooit iets had gestaan. ~Arme Coldrin.~ dacht Lunea, en ~Dag goede trouwe bijl.~

De vijf waren nergens te bekennen, ze dacht even de boself te zien verdwijnen in het struikgewas, maar dat was moeilijk te zeggen met boselfen. Ze keek Arnmack aan. Waarheen, vroegen haar ogen. Ze was nooit een leider geweest.

ckeetel · Posted: Sun Apr 14, 2002 7:26 pm Post subject: De bijl

Haar bijl...moge Holm hem striemen...waarom heeft hij haar bijl niet gepakt toen ze de hoeve verlieten? Een krijger en zijn wapen zijn één...ze kennen elkaar, iedere kras, iedere nerf, iedere spier. Voor sommigen kost het maanden, soms jaren te wennen aan een nieuw wapen als de oude er niet meer is. Een wapen is een kameraad, een verloren wapen is een heengegane vriend. Hij kijkt naar de smidse...en dan naar haar.

De boogschutter maakt zich ook zorgen om haar, het hoesten is hem niet ontgaan, evenals het haast luchtige gebaar waarmee Lunea haar hand aan haar broek afveegt... ondanks haar strakke uitdrukking, straalt de pijn van haar af en hangt de geur van de dood nog steeds om haar heen.

Bij Holm! Als haar bijl daar nog is, zal hij hem vinden, maar dat zal later moeten, eerst moet de krijgster rusten en genezing vinden... Waar zijn haar vrienden? Hij kan er geen zien...de stad is is een gevaarlijke optie....

Hij laat zijn stok vallen, buigt zich naar haar toe en tilt haar op in zijn armen. Hij kijkt haar aan...ziet hij koortstranen in haar ogen? "Je bent niet heel meer vriendin... je bent hard voor jezelf. Eén woord en ik zal je naar de stad toe brengen, naar jouw vrienden...ik kan je de krijgersgenezing geven, maar het is een harde strijd... zeg me, wat wil je?"

Arnmack, kruisboogschutter

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

Lunea zette haar hand tegen zijn borst, maar haar verzet was als dat van een mus. Ze baalde van zichzelf. 'Wat wil je?' had hij gevraagd, maar ze wist niet wat ze wilde, haar hoofd voelde alsof het gevuld was met watten.

'Zet me neer' zei ze zacht. Het enige dat haar nog restte was het feit dat ze nog op haar eigen benen kon staan. Ongeveer.

'Naar het bos.' sprak ze nog zachter, alsof haar energie haar mond met de woorden verliet. Ze waren in de stad niet veilig, daar zou alles wat ook maar enigszins op een ork leek neergeknuppeld worden. Ze respecteerde het feit dat Arnmack haar de keuze liet. Zou hij werkelijk met haar naar de stad zijn gegaan? Zijn eigen leven riskerend? Tot nog toe had het lot hen gedwongen levens te riskeren, maar nu was het aan hen zelf. De stad was zelfmoord, het woud was rust.

ckeetel · Posted: Mon Apr 15, 2002 9:05 pm Post subject: De weg naar genezing...

Ze heeft gekozen...Nog steeds houdt hij haar in zijn armen.
De krijgersgenezing... Holm 'a Ingrur, de Zweep van Holm...
Voor een volk waar strijders alleen moeten staan, zonder genezers of priesters, biedt het de krachtigste en dodelijkste vorm van genezing en is het een extreme initiatierite om de enkele goede krijgers van de velen te scheiden, hij heeft het gegeven en het zelf ondergaan. Arnmack weet wat het kan doen, hij kan haar eraan verliezen...

Hij heeft haar zien strijden, haar iedere keer weer op zien staan, de boogschutter gelooft in haar. Sterk is ze, volhardend, een krijger...

"Zo zal het zijn..." hij zakt licht door zijn knieën en zet haar op de grond, zijn hand rust op haar schouder. Dan draait Arnmack zich om naar de bosrand en verdwijnt samen met Lunea in de schaduwen van het woud...

Arnmack, kruisboogschutter

((Arnmack en Lunea -> Het Wilde Woud -> De Zweep van Holm))

Edited by: ckeetel at: 4/15/02 11:09:43 pm

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

Lunea was opgelucht dat Arnmack haar weer neer zette, ze had de strijd niet aan kunnen gaan had hij ervoor gekozen om haar vast te houden. Arnmack had heel subtiel de stok bij haar gelaten en Lunea maakte er even subtiel gebruik van. Kordaat liep hij het bos in, maar Lunea voelde dat hij een oogje op haar hield. Zij kon op haar beurt haar ogen niet van hem af houden. Ze meost veel aan haar vader denken, hij had erg zijn best gedaan om Lunea's Orkse kant ruimte te geven. Maar hij was geen ork geweest. Deze man die voor haar liep was het wel, een diep verlangen naar kennis en achtergrond schreeuwde in Lunea.

'Wie is Holm?' vroeg ze terwijl ze een hoest onderdrukte.

(( ik volg je skeet!))