Raganorck

ckeetel · Posted: Fri Apr 12, 2002 6:33 pm Post subject: De weg terug

Zelfs weggezonken in dit duister, een diepe slaap voor een gewonde ziel en een gewond lichaam, vindt de boogschutter geen rust. Hij ziet nog steeds de greep van de dolk tussen haar schouders zitten, de ringen van haar maliën glanzen rood onder het bloed...wat is er precies gebeurd in die momenten dat hij zijn boog op het monster richtte? Wat heeft die paarse man met zijn spottende lach met de smidse gedaan?... Het is niet over...het is nog lang niet over...

Er is iets buiten hem wat hem helpt en roept. Hij tilt zich over de uitputting en de pijn heen. De omgeving die zijn zintuigen weer binnendringt is als een beer met zware klauwen. De boogschutter dreigt bijna weer teruggeslagen te worden het donker in. De woede van daarstraks, toen hij haar levenloze lichaam voelde, houdt hem bij...dan nog liever neerstorten in de strijd, niet nog een keer wil hij haar zo zien.

Mensen bij hem..."Vriendin...wie heeft jou aangevallen? Welke onzalige heeft jouw voeten op het pad zonder terugkeer willen zetten?" Zijn hand sluit zich vast om de stok, langzaam duwt Arnmack zich op.

Edited by: ckeetel at: 4/12/02 9:25:00 pm

Anoniem · Dromenvanger Joined: 08 Feb 2002 Posts: 501

Faranyell zag het weer allemaal.Maar het bleek terug in goede handen te komen,die duivel was voor een hopelijk voor een tijd weg,red was geraakt,maar er leek iemand voor haar te zorgen,iemand die ik niet kende,maar hij leek aardig te zijn.Davira was ook gewond,maar zij had de kracht zichzelf te genezen.Maar het was alsof er iemand afwezig was,iemand met wie ik een tijd geleden nog door het bos liep,de perfecte makker,een vriend die je niet zou willen kwijtspelen,zoals elke andere vriend die je ooit in je leven zou kunnen hebben.
Ik spitste mijn oren,sloot mijn ogen om niets dat rondom me zat of stond te kunnen laten afleiden,probeerde zo weinig mogelijk te ademen,liet mijn geest samen met mij zoeken in de verbrande ruimte waarin een wezen zat dat ik op het moment miste,een hoop in feite.

Ik wist niet hoelang ik daar zou hebben gestaan,maar na een tijd wist ik niet of het werkelijkheid was,maar het leek of ik een geluid hoorde,dat ik vroeger vaker had gehoord,een vertrouwd geluid,een geluid dat ik niet meer,nooit meer,zou willen missen.Nooit meer....
Zelfs zonder te weten naar waar ik toe ging,stapte ik richting een hoop balken,in de duisternis,daar zit het,helemaal alleen,maar ik zal je vinden. Vriend,zo noemde ik je altijd.

Ik duwde de balken opzij,tranen begonnen te vloeien over mijn wangen,hij moest er nog zijn,moest!Ik vond hem,in een diepere ruimte,bebloed,maar levend.Ik legde me op de grond zodat ik beter met mijn handen over zijn ruwe en bebloede vacht kon aaien om hem gerust te stellen. Alles komt goed,vriend,je zal wel zien.

Met een hand wreef ik de tranen weg die op mijn wangen begonnen te verdrogen,en een lach kwam er voor in de plaats.
Ik strekte mijn twee armen uit om hem langs zijn twee flanken te kunnen vastnemen.Hij was zwaar,maar dat deerde niet.Een vriend is een vriend,hoe hij eruit ziet maakt niet uit.

Faranyell Amaleo...

ckeetel

Zijn ademen is rustg diep, zo langzaam dat het bijna niet opvalt. Zijn geest is naar verre streken gerend en heeft daar rondgedoold, zoekend naar helder water om in te duiken, zoekend naar het kleine boselfje wat hem iedere keer met haar twinkelende lach ontsnapt. Ver weg van de smidse, toen de eerste klap de hoeve raakte en hij ineens op vier poten stond en door de smidse kon lopen, door het vuur, door de venielde muren heen. Hij hoort haar weer, het kleine ding en opgewekt stort hij zich door het kreupelhout, ragt langs takjes en doornen, de tong ver uit zijn bek, een grote hondengrijns zoals alleen hij dat kan, trekt zich langs zijn kaken. Donker wordt het, maar hij rent door, de nacht is inktzwart nu, maar zijn poten gaan haastig over de bosgrond, hij hoort haar lachen weer, voelt haar vlakbij, de geur van vers mos en boombast in zijn neusgaten en hij springt...

Zwaar is zijn ademen als hij haar piepend begroet, tussen de verbrande resten van de hoeve met haar kleine armen in zijn vacht gedrukt.

Edited by: ckeetel at: 4/12/02 9:52:22 pm

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

Het kon haar niet schelen wie de dolk in haar rug had gezet. Er was maar een ding belangrijk, leven. Niet meer alleen als halfork tussen de mensen en halfmens tussen de orken, maar als Lunea. Ze voelde hoe hij terug kwam, zich omdraaide op de weg en naar haar lachte. Hij leek op haar vader, met zijn lange zwarte haar in een strijders vlecht.

Opeens werd Lunea bang, ze zou hem verliezen, zoals ze haar vader had verloren. Ze greep haar liefde in de kraag en stopte hem in een kistje, ver weg in haar hart, waar niemand haar meer pijn kon doen. Wat overbleef was trouw, dezelfde trouw die ze voor de Scharlaken voelde.

De energie die Davira in Arnmack liet stromen was bijna tastbaar voor Lunea. Misschien omdat ze net zelf van de energie had geproefd, of misschien omdat ze haar handen nog steeds stevig op Arnmacks been gedrukt hield. Voorzichtig verwijderde ze de schijf die zich in zijn knie had geboord. Zou dit ooit genezen? Davira's magie sloot de wond.

Lunea voelde geen pijn meer, ze stal! Ze stal de energie die Davira aan Arnmack gaf. Abrupt liet ze los, en pijn golfde door haar rug. Maar ze zag hoe Arnmack zijn stok vastgreep en bewoog.

'Nook tula forn achmente eeh dos' ze zocht naar de Orkse woorden. Ze had iets moois willen zeggen, iets nuttigs.
'We zijn niet meer alleen, wij samen.' had ze gezegd.

'Ob'l rong'k' (Nu ik slaap) sprak ze gebrekkig. Lunea krulde haar vermoeide pijnlijke lichaam tegen hem aan. Nu was het tijd voor haar vrienden om voor haar te zorgen. Ze sloot haar ogen, maar bleef met beide voeten in het leven staan. Ze zou wakker worden.

Galliminus · Posted: Sat Apr 13, 2002 8:24 am Post subject: eindelijk weer alleen.

Een flits in het bos,...de lucht van zwavel. Medarion staat temidden van eeuwen oude bomen.'AArgh',."Verdomme,..de feeks!!", Medarion zakt op zijn knieën en zijn hand rijkt naar zijn borstkas,...daar steekt een pijl uit en bloed stroomt langs zijn gewaad. Langs zijn been voelt hij nog een pijl,.maar die is in zijn gewaden blijven steken zonder zijn vlees te raken.
Medarion is woedend, maar de gedachte dat Valiant ,zijn gehate broer, nu dood op de koude vloer van de smidse ligt geeft hem nog enigzins een gevoel van voldoening,.'het was zo makkelijk geweest',

Medarion concentreerde zich nog eenmaal op de Demoon."De Smidse Yigghorsh,..Vernietig de Smidse!!!,..dood ze allemaal!",...hij lachtte en besefte dat het onveilig was om zich hier ter plekke te genezen. Hij neemt het besluit om dit bij de Eerste Fabriek te doen. Wederom een lichtflits,...en de lucht van zwavel...Medarion is verdwenen.

((Medarion gaat naar de Wilde Wouden - De Eerste Fabriek))

Galliminus · Posted: Sat Apr 13, 2002 8:35 am Post subject: YIGGHORSHQ........

De vele soldaten buiten zijn in een wilde paniek,..Zij roepen om hulp,..maar hulp komt niet. Yigghorshq haalt naar hen uit terwijl velrood vuur uit zijn linker oogkas spuit,..de plaats waar de Ork zijn pijl had 'geplaatst'. Er liggen vele lichamen, sommige verbrand, andere missen ledematen. Het zanderige pad tussen Smidse en Stadswal is een bloederig tafereel geworden. Enkele soldaten vallen dapper de demoon aan met hun zwaarden en hellebaarden,..maar hun inzet is tevergeefs. Yigghorshq slaat hen weg alsof het vliegen zijn.

Yigghorshq hoort de stem van zijn Meester in zijn hoofd,..Hij verstaat het moeilijk door de pijn die door zijn hoofd giert,..Zijn Meester geeft hem een bevel...wat?........De Smidse?...Yigghorshq weet niet wat een Smidse is maar zijn Meester zal het gebouw wel bedoelen wat hier enkele tientallen meters verderop staat.

Yigghorshq draait zich naar rechts en komt met bulderende voetstappen op de Smidse afgelopen

Anoniem · Dromenvanger Joined: 08 Feb 2002 Posts: 501

Even lag ik op de grond,maar niet voor lang.Vlug voelde ik mijn voeten op de grond belanden.Een voor een,steeds sneller,regelmatiger,als een hartslag,een tikkende klok.Ik trok mijn zwaard uit de schede.Onder de bonzende voeten glom er een lichtflits afkomstig van de schijn van de zon die op het zwaard scheen.Het ging vlug.Het beest kwam steeds dichter naar mij toe,ofwel ging ik vlugger naar het beest toe.Het leek me niet duidelijk,maaar we kwamen steeds dichter bij elkaar.

Het zwaard en de schubbige huid raakten elkaar voor een luttele seconde,nauwelijks een seconde,alles ging veel vlugger dan ik verwachtte.Dit was wel de weg die ik had gekozen,maar het pad verdween te vlug onder mijn voeten.

Ik belandde nog geen seconde later op de grond,weggeworpen als een versleten voddepop.Maar een voddepop kan zelfs nog een eeuwig geschenk zijn voor een kind.Het maakt niet uit hoe het eruit ziet,als het kind het maar in zijn armen kan houden.Ja.Ik herhaalde mijn aanval nog een keer,de zwaai van zijn poot,terug opnieuw.Steeds een andere weg,maar het beest behield zijn weg.Naar de smidse.

Ik besefte dat het zo nutteloos zou zijn.Met een andere inspanning,een eigen weg,liep ik naar de smidse waar iedereen zat.Ik haalde mijn arm uit om soldaten in mijn richting te laten komen.De kolonie mieren is afgeslonken,maar mieren nemen wraak,kleine mieren kunnen harder bijten dan hun ouders,dan zullen wij dat ook.

Iedereen had zijn zwaard uit de schede gehaald,anderen hadden hun paarden een ruk aan de teugels gegeven en lieten ze nu in de richting van de hoeve stormen,nog anderen stoken hun hooivorken,hun lansen,hun spiesen in de richting van waar het zou moeten neerkomen.Veel anderen vormden met hun schilden één reusachtig schild,het hielp nauwelijks,maar het was iets.

Oh ja,er is niets dat onoverwinnelijk is.

Morcos Verleand,wachter van de maan...

Galliminus · Posted: Sat Apr 13, 2002 10:43 am Post subject: YIGGHORSHQ........

Hij ziet de overgebleven soldaten rond hem heen stormen,..ondanks het feit dat zijn lichaam grotendeels onkwetsbaar is ondervind hij er toch last van. De wil van deze wezens is werkelijk onvoorstelbaar. Hij heeft moeite om door de linie heen te breken. De soldaten aan zijn voeten hakken met man en macht op zijn monsterlijke poten in,..Hellebaarden worden in zijn poten geslagen.

Hij geneest met onmiskenbare snelheid,..waar een zwaard over zijn poot slaat geneest de wond,..maar de pijn voelt hij. De hellebarden boren zich een weg in zijn poten,...Yigghorshq doet enkele stappen achteruit,..Hij ziet niet goed hoeveel soldaten er om hem heen staan,...een intense pijn in zijn hoofd door de priemende pijl die de Ork in zijn oog had geschoten...Yigghorshq is verward....

In zijn bijna blinde woede pakt hij een grote rotsblok op die naast hem op de grond ligt. Hij wil de rotsblok naar de grote groep soldaten werpen maar hij kan door de blindheid aan zijn oog nauwelijks diepte inschatten....Hij werpt en de rotsblok suist over de hoofden van de soldaten heen raakt de grond, en stuitert en tuimelt met een grote vaart op de Smidse af.

Yigghorshq probeert zijn infernale krachten bij elkaar te rapen om nogmaals zijn vernietigende adem over de mensen heen te laten likken,..maar het lukt niet...Hij heeft veel kracht verloren door de aanval van de Ork. Hij maakt zich klaar om door de linie van soldaten heen te breken die nu moediger lijken dan eerst omdat ze zien dat hun akties de demoon afhouden.

Edited by: Galliminus at: 4/13/02 12:46:37 pm

Anoniem · Dromenvanger Joined: 08 Feb 2002 Posts: 501

Dit is mijn wraak voor mijn broer,eindelijk leek het alsof ik leefde,echt leefde!Dit was eigenlijk niet echt de plaats om je thuis te voelen,maar er leek toch nog leven te zijn,dapper leven.Anders dan in de steden waarin ik meestal zit,waar ik opgegroeid ben,vele anders.
In mijn zwaard zaten al vele blutsen,het was haast onbruikbaar geworden,maar het beest leek op te geven,maar toch ook niet.

Geweldig,we moeten zo voortdoen!Je zag de zielloze schijn in het beest zijn ogen minderen,het maakte plaats voor een donkere ruimte,zonder licht,zonder leven,een doolhof zonder einde.Het enigste wat je in die ogen kon doen is verdwalen,verhongeren,sterven.Behalve,als zijn wil zo groot is,onmogelijk toch!

Een vlammende lucht,zacht,vloog boven onze hoofden.Rotsblok,smidse.Het was op ons gericht,maar zijn lijn,zijn weg,is gericht op die van de smidse.
Even,maar daarna hief ik het zwaard op,zwaar,kapot,onhandelbaar,maar nog nuttig voor het doel dat ik in ogen had.Het zielloze,de doolhof,de enige ingang,langs buiten.

Morcos Verleand,wachter van de maan...

Galliminus · Posted: Sat Apr 13, 2002 12:59 pm Post subject: YIGGHORSHQ........

Hij voelde het gevaar als een hete damp in zijn nek hijgen,...hoe kon hij verliezen van simpele stervelingen als deze,..dit kon niet! Hij keek in de ogen van een strijder,...de strijder die deze groep soldaten leek te leiden...Yigghorshq keek dwars door de man heen..alsof hij zijn gedachtes kon zien....Een angstige gelaatsafdruk was te lezen op het mismaakte gezicht van de demoon,...Angst! Het beest kon dus toch sterven,..anders zou hij deze emotie niet kunnen dragen.

Yigghorshq sloeg zijn gigantische vleugels uit en een ferme windstoot deed enkele soldaten hun evenwicht verliezen,..Hij sloeg enkele malen met zijn vleugels en een wolk van opgewaaid zand deed het zicht verminderen..De poten van de demoon kwamen los van de grond,...langzaam steeg hij op. Hij hing nu een tiental meters boven de grote groep soldaten en de smidse...Hij keek minzaam neer op de stervelingen...wat moest hij nu doen? Hij moest de bevelen volgen van zijn meester...moest hij er ook voor sterven? Hij vloog boven de smidse waar zonet een grote rotsblok door steen en hout naar binnen was gesprongen...Hij overdacht zijn volgende aktie,..maar hield die ene soldaat in het oog...die ene soldaat die hem angst in boezemde...

Anoniem · Dromenvanger Joined: 08 Feb 2002 Posts: 501

De tranen borrelden terug op van geluk toen "vriend" me piepend begroette.Ja,hij was het die ik zocht,vriend....
Ik tilde hem op en legde vriend daarna voorzichtig op de vloer.Het was niet even comfortabel als een knusse hoek in de herberg van de stad of op het bed van Echo en Coldrin.Gut,wat miste ik hen nu,wat is er gebeurd dat zij dit verdienen?
Ik duwde zacht met mijn handen op de wonden die onder zijn ruwe vacht verstopt zaten,maar zich verraden door het bloed.

Ik voelde even aan mijn been,wanneer ik probeerde de balken opzij te duwen had ik me geschaafd aan iets.Het was nog niet zo erg,maar het bloeide hard.Mijn tanden beten op elkaar,want ik wist dat er nog waren die erger gewond zijn,en niet klagen,maar verder gaan met wat ze bezig zijn.

Een slecht voorvoel,ik keek naar de opening die vroeger een deur voorstelde,ik zag het afkomen,soldaten en normale mensen,ze vochten nog steeds tegen de draak,het leek enig succes te hebben,maar hetgeen dat het beest vasthad,probeerde te mikken op de groep,miste en kwam nu richting de smidse.

Faranyell Amaleo,woudelf....

Galliminus · Posted: Sat Apr 13, 2002 1:11 pm Post subject: Vriend....

((OOC Faranyell: Ik heb je een meeltje gestuurd omtrent de verwikkelingen hiero,..maar ik merk al dat het meeltje misschien achterhaald is..

))

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

Ze had zo graag willen slapen, ze voelde dat ook hij verlangde naar de alles genezende rust. Maar een gedreun hield haar wakker. Het gegil en geschreeuw hoorde ze allang niet meer, maar de dichterbij komende voeten van het monster kon ze niet negeren. De oude smidse was een onheilsplaats. Ze keek naar haar team. De Vijf waren al bezig met vertrekken, als ze elkaar kwijtraakten, zouden ze elkaar weer vinden in de taveerne, hopelijk levend.

Ze keek naar Arnmack en zag wonderbaarlijk genoeg nog strijdlust in zijn ogen. Hij had zich overeind gewerkt en stond tegen de muur aangeleund. Lunea spoorde haar lijf aan om te gaan staan. Vuur liep langs haar ruggegraat, maar ze had haar kracht gevonden in de ogen van de Ork naast haar. Hij deed haar zoveel aan haar vader denken dat het pijn deed. Haar vader had ze niet kunnen redden, deze ork zou haar niet ontsnappen.

Een rotsblok vloog door de smidse en Lunea kon het naderende monster nu ruiken. Ze schudde de slaap van zich af.
~Wakker blijven, halfbloed~ waren het haar eigen gedachten?

'We moeten hier uit.' ze pakte Arnamck bij zijn arm, maar moest al gauw steun bij hem zoeken. Haar lijf leek niet te luisteren naar haar wil. Bijna lag ze met haar neus op de grond. Toen ze haar voeten weer onder controle had liet ze de Ork snel los, hij mocht niet zien hoe zwak ze was, ze mocht niet zwak zijn, dan zouden ze allemaal sterven. Ze was zwak geweest toen haar vader stierf en ze was zwak geweest toen Amadea werd genomen door Von Rashnoff. Ze zou niet een derde maal een geliefde verliezen.

ckeetel · Posted: Sat Apr 13, 2002 6:25 pm Post subject: Wake

Zoveel dingen gaan er nu door hem heen, dingen die ze tegen hem gezegd had toen ze zich tegen hem aandrukte... Wij samen? Had hij een krijger-zuster gevonden op deze onheilbrengende dag, toen hij zijn broeders en zijn clan verloor? Heeft Holm hem meer geschonken dan alleen het goudkleurige bier wat hij nog steeds op zijn lippen proeft? Over haar lippen namen die woorden vaste vormen aan die slechts diep in zijn gedachten speelden.

Het is teveel nu en de tijd is kort als hij de dreunende voetstappen van het monster in de muren achter zich hoort. Zijn geest is vermoeid, maar zijn lichaam lijkt bezeten te zijn van een vreemde kracht, als hij merkt dat het hete trekken van zijn ledematen verzacht is en hij op zijn kapotte been kan leunen...zonder stok...

De smidse dreunt...als een zwaar projectiel de muren en de resten van het dak raakt en stof en brokstukken hoog de lucht in slingert. Vlak voor hen...

We moeten hier weg... En dan lijkt haar kracht het te begeven en drukken haar vingers zich stevig in zijn huid, als ze met moeite haar evenwicht probeert te bewaren. Ze richt zich snel op, alsof er niets gebeurt is en hij leest vastberadenheid in haar ogen. Ze is dapper, sterk...maar in zijn gedachten ziet hij de dolk weer, hoort de klap van Dachhelm die haar lichaam wegslingert en voelt de vernietigende luchtverplaatsing en het vuur van de eerste explosie.

Puin, groffe brokstukken komen naar beneden

Hij zal haar niet nog een keer zo zien...
Het mes in haar rug, die lege blik in haar ogen...
Ze staat hem nader dan al het andere in de hoeve. Meer dan hij zou willen...
"Vriendin...zelfs de beste krijger is alleen maar vlees en bloed". Of ze wil of niet... Hij tilt haar met een grote arm bij de heupen op, pakt dan toch maar de stok en zet grote passen naar de deur, weg van de hoeve...

Iemand loopt hem bij de deur bijna omver...wanhopig een naam roepend..."Valiant!!!

Galliminus · Posted: Sat Apr 13, 2002 6:47 pm Post subject: Wake

Onder de vele brokstukken en half onder de rots die zonet de smidse in kwam gesneld lag Valiant Kraakwater,...Sinds de slag van de bijl en het kleine moment erna dat hij aan zijn geliefde Mathilde dacht was de vlam diep in zijn ziel gedoofd...De laatste momenten dat hij op de vloer lag had hij zijn hart steeds harder voelen kloppen totdat het stopte,..dat was het moment dat hij aan Mathilde dacht...

Valiant Kraakwater; De Waard.