Raganorck

[Anoniem]

Faranyell komt net aan bij de smidse wanneer ze ziet dat Red,door de schild van die verrader,de verkeerde raakt.Ik blijf staan bij de deur,misschien dat die...er dan moeilijker doorgeraakt.Ik weet nu wat het risico is,wat die schijnheilige kan,maar ik neem het risico.Hij is diegene die gestraft moet worden,niet de onschuldigen.Hij,hij hij!

[red]

De wereld draaide. Lunea keek in het gezicht dat op dat van de magier leek en haar bijl vond doel. Bloed spetterde in haar gezicht, een lijf zakte neer op de grond. Toen pijn...

~Dit klopt niet~ zei er iets in haar hoofd. Vol woede draaide ze zich om en greep de nek van haar belager. Haar tanden knarsten op elkaar, maar haar hand kneep fijn wat ze had gegrepen. De wereld werd zwart, met vlekken van witte en rode pijn. Ze voelde hoe haar knieen het begaven, maar ze hield vast. geschreeuw, pijn en toen een klap op haar nek.

Lunea's laatste bewuste gedachte was dat haar neus de vloer van de smidse raakte.......

Edited by: red at: 4/10/02 6:22:17 pm

[Crimson Amadea]

Voordat het zelfs tot haar bewustzijn was doorgedrongen was het al gebeurt. In plaats van de magier zag ze de waard neer gaan onder Lunea's bijlslag en plante zij haar dolk in haar vriendin's rug.
Het volgende leek ze gewurgd te worden als Lunea's haar een rode waas word en ze de sterke handen krachtig voelt sluiten om haar keel. Amadea gilt voorzover mogelijk maar haar keel is zo afgeknepen en alleen een gorgelend geluid komt nog naar boven terwijl het voelt alsof haar strot langzaam verpletterd word. Ook zij voelt haar benen onder zich weg zakken en ze grijpt Lunea's forse armen in een onmogelijke poging diens handen bij haar keel weg te trokken terwijl alles zwart word voor haar ogen.

[ckeetel]

Alles begint donker om hem heen te worden. Een kolk die geuren geluiden en beelden van hem wegtrekt, tot er alleen maar datgene overblijft wat zich voor hem bevindt, de demoon, de muil... Alles lijkt vertraagt tot hem te komen, de reusachtige vleugels die uitslaan en die lichamen van soldaten breken en aan de kant werpen als vodden, mensen die wanhopig dekking zoeken, die hun kameraden zoeken, die het beest aanvallen. Een schreeuwen dat door merg en been gaat van zwaargewonden op het veld. Zwaargewonden met verkoolde ledematen, lijdend, langzaam stervend. Hij kent het schreeuwen, hij kent het te goed om er nog iets voor te voelen, het is nooit anders voor hem geweest.

Verder trekt de kolk over zijn geestesoog, tot alleen de kop van het monster overblijft en het enige wat hij nog voelt de pal van zijn boog is. Langzaam ziet hij de demoon zijn kop keren tot hij het in de ogen kan zien, hij ziet de muil achterover gaan, vlammen langs de kaken likken...
Hij brult een waarschuwing in het orks, maar hij hoort hem zelf niet, geïsoleerd, geconcentreerd...de muil is geopend en hij schiet...

Dan verdwijnt de kolk en wordt hij op de aarde geworpen, een waanzinning lachen vult de resten van de hoeve, waar lichamen in bewegen, op de grond liggen... waar de tijd ineens versneld gaat.

Lunea...

De boogschutter pakt een groot geblakerd zwarte plak wat onder het puin uitsteekt, werpt zich op de lichamen met zijn boog voor zich uit en trekt wat eens een eikenhouten tafel was over de mensen heen, wachtend op een nieuw vuursalvo...

[Anoniem]

Ik kijk met grote ogen naar hetgene dat zich voor mij afspeelt,en het lijkt dat ik niets kan doen.Ik sta vastgenageld aan de grond van schrik,van het bloed,iedereen is gevallen,bijna iedereen.Er lijkt nog één iemand rechtop te staan.Hij,hij met zijn grijns op zijn gezicht.Mijn hoofd zakt naar beneden om naar de anderen te zien,maar mijn ogen blijven naar hem kijken,onder mijn wenkbrauwen door keek ik nar hem.Mijn hele lichaam sidderde,maar ik liep niet weg.Niet nog een keer,niet nog een keer een lafaard zijn.Nee!

(mensen,morgen ben ik heel de dag weg,en vanaf morgen zal dat waarschijnlijk uitlopen tot een hele week.Deze avond kom ik misschien nog ene keer,ma da zal het dan wel zijn)

Faranyell Amaleo...

[red]

Haar vader zijn lange zwarte haren in en strijders vlecht zoals alleen orken die droegen. Een eerbetoon aan haar moeder die het waagde verliefd te worden op een mens. Lunea keek naar hem op. Hij was alles wat een ork niet was. Lunea leek meer op haar moeder. Die stond naast hem. Voor het eerst zag ze haar moeder. Ze wilde naar hen toelopen, maar ze staken hun hand naar haar uit.

'Nog niet kleintje, je hebt nog dingen te doen, er wacht iemand op je, iemand die de vragen over je Orkse kant kan beantwoorden.'

Tranen stonden in Lunea's ogen, ze had al zo lang gewacht, zo vaak aan de deur van de dood gestaan, maar nu was ze zo dichtbij. Geen pijn meer, geen gat meer in haar hart, alleen de warme omhelsing van haar vader.

'Ga terug Lunea, iemand roept je...ag terug kleine schat.....'

Ze herkende het leven aan de vloedgolf van pijn. Ze was terug, haar verradelijke longen haalden adem voor haar.

[ckeetel]

De klap laat op zich wachten...heeft zijn pijl doelgeraakt? Het dikke tafelblad kan hij nauwelijks goed meer vasthouden, zijn gezwollen hand, waar lichaamsvocht vanaf druppelt, belemmert hem het buigen van zijn vingers. Met een vrije hand zoekt hij haar tussen de andere lichamen onder het haast verkoolde blad. "Lunea?" Hij vindt haar rode haar, voorzichtig legt hij een grote hand om haar hoofd en draait het naar zich toe. Haar gezicht is ontspannen, haar ogen zijn open, maar ze kijkt hem niet aan...haar ogen staren naar een punt dat niet meer op deze aarde ligt, verder weg dan zijn levende voeten hem kunnen dragen. Zijn hand waarmee hij haar hoofd vasthoudt trilt. Vaak heeft hij zo de dood in de ogen van zijn broeders gezien en even vaak heeft hij afscheid genomen, toch maakt deze meer in hem los dan hij zou willen. Het hart dat al zoveel vrienden verloren heeft zien gaan kraakt. "Halfboed...", hij krijgt zijn woorden voor haar niet meer uit zijn keel, hij krijgt haar naam niet meer over zijn lippen...alleen een woede voelt hij in zich. De weg naar zijn clan is hem ontzegt, zijn broeders zijn hem ontnomen en toen werd het laatste van hem weggerukt waar hij dicht bij stond.

Hij herinnert zich het lachen dat hij hoorde toen hij zich van het monster wegdraaide. "Man van het paarse vuur, god of niet...jouw hoofd zal mij tot beker dienen!" Dan komt de klap, dreunen de muren en drukt hij haar levenloze lichaam dicht tegen zich aan. Zijn vingers graven in haar bebloede haar, als zijn verbrande gezicht zich tot een verschrikkelijke grimas trekt. Dingen raken het voormalige eiken blad, vlak naast zijn hoofd slaat een verhitte ijzeren speer in de tafel, maar het vuur ervan vreet niet verder in het reeds verteerde hout. Hete vlammen slaan een nieuwe verzengende golf met de geur van verschroeid vlees en helwit ijzer door het raam naar binnen toe en met die golf trekt zij haar eerste levensadem...

Edited by: ckeetel at: 4/11/02 10:01:58 am

[Galliminus]

De pijl vliegt over het veld richting de demoon,...de pijlpunt kleurt rood door het vuur wat in het metaal gereflecteerd word. Steeds dichter komt de pijl,..een pijl die met onvoorstelbare nauwkeurigheid op de muil van het wan gedrocht afschiet,...de tijd zelf lijkt langzamer te gaan wanneer de pijl op zijn doel af schiet.

De demoon heft wederom zijn hoofd naar achteren maar in zijn ooghoek ziet hij iets op zich af komen flitsen. Hij schrikt als hij de baan ziet die het projectiel heeft....Het Beest heft zijn massieve gespierde arm op om de pijl te verweren,..hij draait zijn hoofd weg maar het is te laat.
De pijl schiet rakelings over zijn arm en boort zich een weg diep in zijn linker oogkas.

Een onaardse schreeuw doet het gebied trillen,...Zijn hand bedekt zijn linker oog waar een onwerkelijke straal rood vuur uit spuit. Het Beest word woest en doet enkele grote sprongen naar voren,..richting de vele soldaten en haalt met zijn gigantische klauwen uit naar hen. Soldaten worden als lappen poppen over het veld en tegen de stadsmuur aangeslingert. Een kleiner vuurlans zwaait over de gewonden en de smidse. Het Beest is woest en valt alles en iedereen aan die hij ziet,..voor zover hij nog zicht heeft.

Valiant voelt zijn levenskracht wegvloeien,..hij heeft het koud,..hij voelt zijn onderlichaam niet meer. Hij denkt aan Mathilde,...zijn vrouw,..moest zij de Herberg alleen onderhouden? Een Oorverdovend lawaai,..Vuur!..Valiant werd bedolven onder de resten van het houten dak.......alles werd zwart..."Mathilde,..ik...hou..van............"

Medarion voelt dat zijn vertrouwde gewond is....hoe vreemd het ook moge zijn...Het was tijd dat hij vertrok...Hij moest Haar in gaan lichten,..ook wilde hij de 'Kroning' niet missen.
Medarion kwam tevoorschijn uit de schaduwen alsof de schaduw inkt was wat van hem afdroop....Hij zag door de gaten in de muur een vuurlans op de resten van de Smidse afkomen...De hoogste tijd om te gaan........."Tot ziens mijn geliefde broer,.."Een paarse lichtflits en Medarion was verdwenen.

((Medarion gaat terug naar Haar,..De Wilde Wouden ))

Edited by: Galliminus at: 4/11/02 8:53:23 pm

[red]

Lunea werd herboren in een zee van troep en vuur. Ze hoefde zich niet af te vragen waar ze was, het kon maar één plaats zijn. De smidse! Een aantrekkingspunt voor explosies en vuur. Ze opende haar ogen en keek recht in het gezicht van..

'Arnmack.' Het woord was slechts een zucht uit haar mond. Ze wilde overeind komen om hem te helpen. Hij zag er vreselijk uit. Verkoold, gewond een straaltje bloed liep langs zijn oor. Voor het eerst in haar leven maakte ze zich geen zorgen over de Vijf. Ze probeerde weer overeind te komen, maar haar lichaam reageerde niet. Er zat iets dwars....er zat iets tussen de schakels van haar malien.

Edited by: red at: 4/11/02 7:40:14 pm

[Jackal]

De hittegolf duwde Davira zowat weer terug in onbewustzijn.
Toen ze haar ogen open deed merkte ze dat ze nog leefde, Lunea zat niet meer naast haar. Davira heelde zichzelf nog wat meer, haar elf-mantra herhalende. Toen strompelde ze weg, onbewust de rest volgend.

----(sorry, maar kon het verhaal absoluut niet volgen, heb ook geen idee waar jullie je nu bevinden)----

Van een afstandje zag ze hoe Lunea werd neergehaald. Ook Amadea had het moeilijk. Woedend pakte Davira een pijl en schoot deze op Medarion af. (OC: Kan een leuk effect geven, je moet zelf maar even kijken of deze magie effect heeft of niet.) De pijl raakte Medarion in de borstkas. Gewond liep hij weg nadat hij ook nog door een andere pijl was geraakt.
Davira rende op Lunea af en begon haar te helen. Samen deelden ze een droom, rustgevend over vroegere gelukkigere tijden. Na een tijdje werd Davira verdwaasd 'wakker', dit had ze niet verwacht. Toen liep ze naar Amadea en keek hoe zij er aan toe was, aarzelend legde ze haar handen op haar zus neer..

[Galliminus]

((OOC: zo ingewikkeld is het verhaal toch niet?!!? Medarion is al weg als je het voorgaande goed gelezen had,..onverwond..dit om jullie haat nog wat meer aan te woekeren ...[BTW: en dan daarbij, jij schrijft dat hij gewond weg loopt getroffen door twee pijlen,...dat is God-Modding,...]Hij is en blijft een NPC in een grotere verhaallijn dan de Smidse zelf,..het ligt aan jullie wat er gebeurt en of jullie hen verslaan. Ik heb de zwakke plekken van hem en de Demoon bepaald en die staan vast..ze zijn niet onkwetsbaar,...de zwakke plek van de demoon (Yigghorshq) is al gevonden door ckeetel,..HINT, HINT!! ))

Edited by: Galliminus at: 4/11/02 8:48:37 pm

[ckeetel]

"Welkom halfbloed!" Arnmack grijnst zijn slagtanden bloot, schor is zijn stem van blijdschap en hij drukt haastig het tafelblad weg om haar wat meer ademruimte te geven. "Rustig aan, krijger, laat me naar je kijken...ik dacht dat je het pad van de eeuwige strijd had gekozen boven de verlokkingen van het verzengende vuur...je blijft me verbazen, vriendin". De boogschutter legt een hand in haar rug om haar wat overeind te zetten, dan sluiten zijn verbrande vingers zich om iets achter haar, iets wat hem doet slikken, hij voelt de vormen van een heft, voelt nog net het lemmet wat diep in haar rug steekt en vocht...veel.

Zijn ogen ontmoeten de hare en het bevalt hem niet wat hij erin ziet, ze is terug gekomen van de dood...maar hoe? Hij steekt zijn handen onder haar oksels en trekt haar bovenlichaam voorzichtig naar zich toe. Haar hoofd laat hij tegen zijn schouders rusten. Vanuit zijn ooghoeken ziet hij iemand verdwaasd opstaan en rondlopen. Maar dan richt hij zich weer tot het lichaam in zijn armen wat hij nu op de rug kan zien. De dolk...

"Vriendin", zegt hij zacht, "het vlees waar je tegenaan rust is sterk, zet je tanden erin als je de pijn voelt..." De hand die onder haar oksel, in haar zij ligt, schuift hij tussen het maliënkolder, voorzichtig werkt hij de stalen ringen omhoog en legt zijn vingers op de huid, aan weerszijden van het lemmet. Het heft pakt hij stevig vast met zijn andere hand. Hij wacht niet, snel trekt hij het scherpe metaal tussen haar schouderbladen vandaan en drukt ogenblikkelijk de randen van de steekwond dicht.

Dan zet zich iemand naast de halfbloed en neemt haar van hem over. Een van haar vrienden en Arnmack trekt zich terug. De boog slaat hij weer om, als hij zich langs de stok ophijst. Bij Holm, negen levens moet ze hebben...welke verdoemde heeft haar die steek toegebracht?
Hij legt zijn voorhoofd tegen de steel. De boogschutter moet rusten, ook dit door strijd gesmede en geharde lichaam heeft zijn grenzen bereikt. De strijd interesseert hem niet meer. Hij voelt zich lomer worden. Naast het raam met zijn rug tegen de muur zeigt hij ineen. Lunea is in goede handen...
Hij ziet het lichaam van Valiant gedeeltelijk onder het puin liggen, "vriend", zegt de ork "ik denk dat ik jouw voorbeeld ga volgen". Dan zinkt de boogschutter weg.

[Coldrin]

Artuur Bloemblad, het kleine kabouterke, amper een pink groot, was van de ontploffing gespaard gebleven. Niet omdat hij in de schuilplaats zat, nee, alle deeltjes waren gewoon hem voorbij gevlogen, hij was veel te klein om door iets geraakt te worden.
Hij stond nog altijd in de verwoesting, op de plek waar eens de smidse gestaan had. In zijn ooghoek zag hij een splinter liggen. Met ferme passen, voor zover zijn kleine beentjes het toe lieten, liep hij op de splinter af. Hij nam hem op en zette hem op de grond.
Net goed, dacht hij. Goed genoeg voor een wandelstok. Heb ik al lang naar op zoek geweest.

Dan pas leek hij zich bewust van zijn omgeving. Hij zag mensen die hij nooit eerder gezien had, maar ook mensen die hij kende.
Dit gaat hier boven mijn hoedje, dacht hij, ik verdwijn terug naar de Wilde Wouden, terug naar mijn vaste plek in het bos.

((Artuur verdwijnt naar de Wilde Wouden, met grote passen voor zover zijn kleine beentjes dat toelieten. Met zijn wandelstok en zijn hand aan zijn hoed. Hij zal niet uit het beeld verdwijnen, enkel zal men hem niet echt opmerken.))

[red]

((eeehh Coldrin lieverd, nergens om hoor, maar Tuurke is al weer terug in het woud. Nadat hij ons van een gewisse dood had gered heeft Lunea hem terug gebracht. Maar hé, leuk detail van die wandelstok.))

[red]

Lunea hoorde zijn stem, een diepe klank die haar gerust stelde. Hij rook naar verbrande huid en bloed, maar ook naar gras en buitenlucht. En naar ork natuurlijk! Toen hij haar naar zich toe trok voelde ze het mes tegen haar schouderblad schrapen.

~Hoe bestaat het dat ik nog leef~ dacht ze, maar vroeg zich af of het haar eigen gedachten waren.

Ze zette haar tanden op elkaar toen hij het mes uit haar trok, het lemmet gaf moeilijk toe, maar liet uiteindelijk haar vlees los. Ze was verdoofd door pijn toen Arnmack haar in de handen liet van Davira. Het was onmiskenbaar Davira die haar hoofd vulde met goede herinneringen om haar aan het leven te ankeren. Maar er was iets mis.....

Iemand ging weg, iemand ging een reis maken, iemand van wie ze niet wilde dat die weg ging. Met een ruk opende ze haar ogen en greep Jackals handen vast. Een pijnscheut trok door haar rug, woorden verdorden op haar lippen. Ze keek om zich heen, haar ogen wijd opengespert. Amadea leefde, Will dus ook. Evelyn zag ze tegen het puin aan leunen. Davira had ze vast. Een man lag op de grond, hij leek te sterven en naast hem tegen de muur geleund zat Arnmack. Zijn ogen gesloten. Zijn ademhaling was rustig, heel rustig. Paniek maakte zich meester van Lunea. Hij was het die haar in leven had gehouden toen ze dacht dat de Scharlaken dood waren. Nu de Vijf leefden mocht hij niet sterven, niet zonder haar!

Voordat ze zich kon afvragen waar deze gevoelens vandaan kwamen en wat ze precies voelde, sleepte ze zichzelf en Davira in zijn richting. Haar rug schreeuwde en voor het eerst in haar leven uitte Lunea haar pijn.

Davira leek te schrikken van haar reactie, maar ze had haar mouw stevig vast en liet niet los. Ze legde de handen van de heler op het lijf van Arnmack. Zijn lichaam was van staal, maar warm als een pasgeboren veulen. Met betraande ogen keek ze Davira aan, woorden bleven steken op de prop in haar keel.