Raganorck

[red]

((OOC: nee toch?))

[ckeetel]

Een razende vuurzee in de lucht boven het veld. Lunea!!! hees, brult hij haar naam. De ogur ligt nu half op hem en Arnmack ziet dat de man voorbij iedere pijn is gegaan. In de ogurhand om zijn keel zit geen kracht meer, de ork heeft alle pezen en spieren ervan doorgesneden en begint weer adem te krijgen. Hij staart nu recht in de geopende muil van Guez. "Vriend, ik kan jouw ingewanden zien sterven," hijgt hij, dan haalt hij uit met zijn vrije hand, een geweldige dreun in de nek van de ogur stoot het lichaam van hem weg. Hoestend komt hij overeind, gooit de kruisboog over zijn schouder en breekt met stok en al door het struikgewas heen. Hij denkt niet meer aan het leger dat een eind verderop met de twee ogurs vecht, hij zoekt de halfbloed op het veld en roept haar naam. Is ze weg? Dan ziet hij de ogur met een pijl in de nek staan...en geen halfork...heeft hij....? Lunea!!! brult hij, nog steeds is zijn stem rauw van de wurgende greep van de ogur. Hij hoopt dat als ze nog leeft, dat ze hem hoort...
Hij maakt aanstalten om zijn kruisboog te pakken en de ogur tussen de ogen te schieten...

[Anoniem]

(hoe gaan jullie diene vuurbal oplossen?ik zou er geen flauw idee van hebben.Ik kan nie veel gaan doen en de stadswacht heeft volgens mij geen brandweerkorps bij)

Oh nee!Neeee,dat kan niet!dat mag niet - ik viel radeloos op de grond ineen - Hoe kan dat...hoe kan dat zijn?Waarom?Als ik eerder uit dieje stomme boom was gekropen,misschien was ik dan nog op tijd geweest.Oh nee...

[ckeetel]

Het licht in zijn ogen dooft, het enige wat hij even ziet is een heloranje. Haar naam verlaat zijn lippen nog als een laatste ademstoot.

Een gigantische gestalte staat voor hem, een silhouet van een reus, zwart. Twee brandende rode ogen kijken hem aan. In de ene hand draagt de berg een zweep, in de andere een volle kroes.
Hier, drink!
Hij krijgt de bierpul aangereikt door een enorme hand. Holm zegt hij is mijn pad geeindigd?

Het is niet je laatste, zegt een zware stem, maar je eerste. Arnmack drinkt , het bier is verfrissend en verkoelend. Ik heb op je gewacht, geluksvinder, je hebt mijn pul gekregen en nu is het tijd om jouw nieuwe pad te betreden. De reus lacht terwijl hij met een met de uiteinde van de zweep Arnmack een vriendelijke duw tegen de borst geeft. De boogschutter valt achterover, een eeuwigheid lijkt het te duren voor hij de grond hard onder zijn rug voelt en de naam van de halfbloed weer over zijn lippen glijdt.

Edited by: ckeetel at: 4/4/02 8:33:12 pm

[Darvan]

Darvan zag door de gaten van het dak een fel paars licht komen en hoorde een seconde daarna gegil en gelach. Hij vroeg zich af wat er gebeurde en kroop naar de ingang van de 'smidse'. Daar zag hij zijn grootste nachtmerrie, Het wezen, het wezen dat hem altijd achtervolgd had in zijn nachtmerries en in de schaduwen. Toen de vuurbal de smidse bijna raakte richtte Darvan snel een schild op om zich tegen het vuur en de hitte te beschermen. Hij hoopte dat dit een zwak schot was, anders kon hij het schild misschien niet behouden...

Darvan

[red]

De vuurbal spatte rood, oranje goud uiteen. Lunea voelde de verzengende hitte en stelde zich voor hoe het in het hiernamaals zou zijn. Iets waar ze nog nooit eerder bij stil had gestaan. Ze had geen God aanbeden en haar haar wens om te leven aan de lucht gesteld. En de lucht had geluisterd....

Er gonsde iets in haar oren, ze voelde een gewicht op haar voorhoofd drukken. Ze lag op haar rug in de smidse toen ze haar ogen opendeed. Op haar voorhoofd stond een klein manneke, hij was het die gonsde. Zijn handen omhoog gericht en zijn gezicht rood aangelopen.

'Ahh! Uwe wens is uitgekome hè, brengt ge me nu dan terug naar het bos? Ik heb genoeg gezien van dezen wereld. Amai, tis niks voor een kabouterke, veel te veel explosies enzo.'

'Tuurke!!!' zei Lunea lachend. Artuur Bloemblad had een krachtveld opgericht dat als een zeepbel barste toen ze de kleine kabouter in haar hand liet stappen.

'Tuurlijk zal ik je naar het bos brengen, kleine vriend.'

Lunea plaatste de kabouter veilig op haar schouder en maakte dat ze wegkwam uit de vervloekte smidse. De Scharlaken 5 leefden!!!

Edited by: red at: 4/5/02 7:32:27 am

[red]

(( dit weekend vind Dumnoni plaats een aantal van de S5 waaronder Lunea zal dus niet kunnen posten dit weekend. Einde mededeling ))

[ckeetel]

Het eerste wat door hem heen schiet is de naam van de halfbloed... Lunea, het tweede is de vreemde smaak van bier op zijn lippen, het derde is dat de brandlucht die hij ruikt van hem afkomstig is. De boogschutter draait zich kreunend op zijn buik. Langzaam doet hij zijn ogen open. Eerst is er het oranje licht, dan kan hij gras onderscheiden wat in lichterlaaie lijkt te staan, maar niet brandt en alleen het licht achter hem reflecteert. Vocht komt uit zijn neusgaten en mondhoeken. Verdwaasd probeert hij op te staan en beseft dat hij de stok nodig heeft. Dan werpt hij een blik over het veld en de hoeve, wiens muren nu zwartgeblakerd zijn en waarvan delen branden, de grond moet daar echt vervloekt zijn. Er zaten nog mensen in... Vrienden van Lunea. Weer kijkt hij rond, niet zover van hem vandaan ligt de ogur, de rugkant is verkoold. Was ze niet op het veld? Is ze weer teruggegaan? Arnmack ziet dat zijn stok zo'n tien meter van hem vandaan is gerold. Als hij ernaar toe wilt kruipen, voelt hij de branderigheid op zijn armen. Hij ziet verbrande huid daar en as van weggeschroeide haren. Hij staart naar de ogur en herinnert zich dat de man tussen hem en de hoeve stond. De ogur heeft voor hem als schild gediend... bij Holm...

Arnmack pakt de stok en hijst zich moe overeind. Een donkere wolk verduistert het zicht op de hemel, als hij een hand boven zijn ogen houdt, ziet hij enorme vleugels die traag op en neer gaan en die een groot lichaam dragen...
Ze moeten weg hier...als er nog een 'ze' is...hij moet het weten...
De pijn teistert hem. Maar hij dankt Holm dat hij de kracht hervonden heeft om te staan en te zoeken...naar anderen...en naar haar... Holm, gromt hij, laat de halfbloed in leven zijn...

Edited by: ckeetel at: 4/4/02 11:11:07 pm

[red]

Buiten was de wereld zwartgeblakerd, als een mislukte soufflé, strekte het veld zich uit tot aan de bosrand. De geluiden van een strijd waren te horen ergens in de verte. Lunea twijfelde geen moment..

'Ik ga naar het bos.' ze wees naar Tuurke op haar schouder en dook onder de beschutting van de stadwal.

Links en rechts wegduikend meanderde ze naar de bosrand toe op zoek naar Arnmack. Ze had een goed moment uitgekozen, de wereld trilde nog na van het vuur en een dikke rookwolk benam het monster het uitzicht. Tegen de tijd dat de lucht wat helderder werd, bevond Lunea zich in het bos.

'Allee, allee! Stop eens met draven! Hier is het bos al hè. Zult ge me niet eens neerlaten?'

Ze was het kabouterje alweer vergeten. Ze hurkte neer, zodat hij van haar schouder op haar knie en op de grond kon huppen. Hij nam zijn hoed af en zwaaide er potsierlijk mee terwijl hij een buiging maakte. Toen verdween hij en lunea hoorde wat bladeren ritselen, maar zag het snelle wezen niet meer.

Toen ze opstond raakte een schittering haar blik. De reflectie van metaal! Lunea was geen geweldige jager die dingen kon besluipen, maar zo voorzichtig mogelijk baande ze zich een pad door het struikgewas. Was het een vijandig zwaard geweest? Of Arnmacks kruisboog? Al gauw hekende ze de contouren van een liggende Ogur. Ze maakt een omtrekkende beweging en kwam achter de Ogur terecht. Ze kon zijn teennagels tellen toen ze zich afzette en op zijn rug sprong, een strijdkreet, haar bijl zong en kwam op de schedel van de Ogur neer.

Ze had net zo goed een berg kunnen doorklieven. De bijl ketste van de schedel en deed haar armen natrillen van de slag. De enige schade die ze had toegebracht was een variatie op een slecht kapsel. Terwijl de ogurharen langs haar heen dwarrelden zag ze dat de Ogur reeds dood was. Zijn hand, zo groot als haar hoofd bungelde aan zijn arm.

Arnmack? ARNMACK! Lunea duwde en trok net zolang aan het lichaam van de Ogur tot ze er zeker van was dat de Ork er niet onderlag. Toen richtte ze haar ogen op een spoor. Een voetstap en een klein rond gat, als de afdruk van een stok. Het spoor ging richting smidse.........richting vuurbal....neeeee

AAARRRNN!

[Darvan]

Langzaam staat Darvan op en kijkt rond. Zijn schild had het nog maar net gehouden en De hoeve stond nog steeds in brand. Snel liet Darvan regenwolken komen die zich boven de hoeve verzamelde en een hevige regenstorm brak uit.

[Anoniem]

Mmh,blijkbaar zijn we juist op tijd om te laat te zijn.Zei Morcos tegen Valiant toen er een hevige regenbui boven z'n hoofd losbarstte.

[Galliminus]

Valiant voelt de regen op hem neerkomen en dat nare gevoel komt weer bij hem opzetten. Wanneer zij de Smidse in hun zicht krijgen staakt Valiant de ferme pas die hij voorheen had. Hij ziet het onheilige creatuur wat boven de smidse hangt. Hij moet even slikken....

De soldaten stoppen even gelijk met Valiant..'Wat moesten tien soldaten en enkele burgers beginnen tegen een demoon? Het was toch een aanval van orken?!!?'

"Komaan mannen,...laten we zien of er gewonden zijn die we misschien kunnen redden,....een gevecht lijkt me zinloos zonder versterking",..spreekt Valiant vol moed. De kommandant stuurt een van zijn jongere onervaren mannen terug naar de stad om versterking te halen en om groot alarm te slaan.

"Nou Morcos,..ooit tegenover zo'n monster gestaan?",..spreekt Valiant met een sarcastische ondertoon. Hij loopt met de soldaten mee richting de Smidse in de hoop dat de demoon hen nog niet had gezien. Toen hij dichterbij kwam moest hij twee keer kijken....De schrik sloeg hem om zijn hart. Hij zag een man hoog in de lucht zweven boven de demoon. Hij dacht hem te herkennen,.....maar dat kon toch niet? Nu zag hij het goed,..het kon niet missen,...dit was hij,..dit was zijn jongere broer,..de bastaard!
"Medarion! Vuile hond,..wat voer je nu weer in je schild?", fluisterde hij.

Valiant Kraakwater; De Waard.

[Anoniem]

Wat!Morcos dempte zijn stem toen hij merkte dat opeens uitvloeg.Wa zei je juist?Ik had gemeend dat...mmh,laat ook ma zitten.Da maakt nu niet veel uit.Hetgeen dat we nu beter doen is als de bliksem overlevenden gaan zoeken!

Edited by: Faranyell at: 4/5/02 4:42:40 pm

[Galliminus]

(OOC :er is nergens gezegd dat het m'n broer is,..Is wel zo,...maar het is nergens in spel aan iemand verteld door Medarion noch Valiant,..tenzij Morcos meer weet natuurlijk,....vreemd )

[Anoniem]

(oei,ik dacht da gij da ook fluisterde, oeps)