Raganorck

[Coldrin]

'Kwam je dat hier vragen,' vraagt hij aan haar. Hij trekt haar een klein beetje dichter bij zich. 'Ik zal het je vertellen:
Toen ik geboren werd, was dat in een Elfendorp. Een klein dorpje in de takken van de bomen. Al snel voelde ik dat ik anders was, de andere Elfenkinderen scholden me uit en toen ik ongeveer tien jaar was, werd ik verbannen. Zonder opleiding, kunde of levensmiddelen werd ik uit het dorp gezet, in de wildernis. Ik dwaalde door het woud en kwam zo verschillende mensen tegen. Ik leerde omgaan met boog en zwaard en als laatste kwam ik bij een smid terecht. Hier leerde ik de stiel van het smeden. Na een tijd kreeg ik genoeg van het bewerken van ijzer. Ik wou terug naar mijn dorp, het dorp waar ik uitgezet was.
Ondertussen had ik al door dat ik een Half-elf was, een bastaard zoals je het wil noemen, ookal noem ik mezelf niet zo. Ik ging terug naar het dorp en de mensen daar keken me angstig aan. Ze waren bang voor de gebreken van hun eigen volk en wilden me daarvoor doden. Ik kon vluchten na een hevig gevecht waar een Elfenzwaard mijn gezicht sneed. Dit litteken hield ik eraan over.' Coldrin ging met zijn hand over het litteken en over Echo's hand die ze nog op zijn wang drukte.

'Na vele omzwervingen en nog meer ontmoetingen en avonturen, kwam ik hier terecht in Raganorck. Het bevalt me hier, dat moet ik toegeven.' Hij trok een ernstig gezicht. 'En jij bevalt me ook,' voegde hij lachend eraan toe, waarna hij haar nat maakte met een grote plens wa

[Elegia Morfleur]

Echo antwoordde niet toen Coldrin haar vroeg naar de reden van haar bezoek. Terwijl ze bij hem zat, voelde het alsof ze zich voor niets zorgen had gemaakt en toen Coldrin eenmaal begon te spreken, dacht ze nergens anders meer aan dan het verhaal van zijn woorden. Ze had zich nooit gerealiseerd dat hij een halfelf was en zich eigenlijk nooit verdiept in het soort.

Verzonken in het verhaal kwam de plens water volledig onverwacht. Van schrik slikte Echo een slok water in en barstte in luid geproest uit, dat werd veroorzaakt door het feit dat ze tegelijk moest lachen en moest hoesten. Toen Echo weer naar Coldrin opkeek, hingen haar natte haren in haar gezicht en had ze het meeste weg van een verzopen kat. Haar kleren waren drijfnat. "Oh, gemenerik," grinnikte ze zachtjes, draaide zich vliegensvlug om en schepte een handvol ijskoud water uit een emmer die achter haar stond over hem heen.

[Coldrin]

Als twee kleine kinderen werd er water over en weer gegooid en gegoten. Coldrin lachte en hoorde Echo's klaterende lach.
Hij liet zich vermoeid in het halflege bad zakken.

'Hoe ben jij eigenlijk in het Wilde Woud verzeild geraakt?' vraagt hij, wetend dat ze wel zou antwoorden wanneer ze wou.

[Anoniem]

Wanneer ik rustig tegen de boom zat hoorde ik,of het leek er toch op,dat Coldrin en Echo aan het lachen waren,alley,dit was zacht uitgedrukt,het was meer schateren....het was enorm aanstekelijk en ik begon ook in m'n eigen te lachen....

Daarna was het terug stil en ik werd dat ook terug.

Ik keek naar de zonsondergang....het was een oranje/gele lucht met witte wolken,in sommige zat regen en die waren dan donkerblauw/grijs en op de plaats waar de zon die wolken bescheen hing er een helwitte streep...de zonnestralen schenen boven de wolken uit en maakten het woud net alof het mistig was,met slierten wazigheid.
Niet ver van de zon af scheen een heldere planeet,de eerste die opkwam,ze scheen helder omdat de zon er met haar laatste kracht op scheen,het was Jupiter....

En zo keek ik weer dromerig naar buiten....

[Elegia Morfleur]

Toen tenslotte wederzijds een vredesverdrag werd gesloten, was Echo drijfnat en ze hijgde licht van de inspanning die het had gekost om zich met twee handen tegen een heel bad vol water te verdedigen. Ze grinnikte, stroopte haar natte jurk van zich af, sloeg een handdoek om en ging weer naast het bad zitten. Met haar hoofd leunde ze tegen Coldrins schouder en één van haar handen legde ze behoedzaam op zijn borst. "Ik heb geen idee hoe ik in de Wilde Wouden terecht ben gekomen," zei ze. "Ik ben er altijd geweest en altijd alleen. Mijn ouders zijn waarschijnlijk op jonge leeftijd verdwenen of overleden en hebben mij in het bos achter gelaten. Vier of vijf jaar was ik en ik had helemaal niets behalve die boog, mijn naam, een paar sieraden en een vreemde taal die ik sprak."

Echo sloot haar ogen en haar vingers gleden over Coldrins borst, streelde hem zacht en gedachteloos. "Normaal gesproken hoort een wees een medaillon te bezitten met een aanwijzing naar zijn of haar verleden, maar ik heb niets. Ik besefte niet eens dat ik ouders miste of anders was, tot ik voor het eerst in de stad kwam. Iedereen van mijn leeftijd was anders dan ik en zij waren allemaal hetzelfde. Ik voelde me voor het eerst alleen, echt alleen. Het is vreemd om helemaal niemand te hebben die van je houdt of om je geeft." Ze opende haar ogen en richtte haar hoofd op, keek Coldrin lachend aan. Haar ogen glinsterden. "Maar het is nog veel vreemder als er dan plotseling wel iemand om je geeft en jij hetzelfde doet op jouw beurt."

[Anoniem]

Het was nacht geweest en ik had buiten geslapen,in de boom waar ik had tegen geleund bij de zonsondergang,hij had een goede vork gevormd tussen 2 takken dus ik lag daar goed.

Ik ging een beetje op wandel maar bleef dicht bij de stadswallen,de 10 torens waren dicht en daar wou ik altijd naar toe,en nu werd ik er gewoon naartoe getrokken omdat ik ze van dichtbij had gezien.
Het was wel een beetje raar,een andere andere aantrekkingskracht te hebben dan die van het woud,het was een vreemd gevoel hoe een stad mij zo kon boeien.
Ik was aan het mijmeren in mijzelf,een beetje aan het dromen,voor mij uit aan het staren.Maar ik wist waar ik naartoe moest gaan.

Toen ik aankwam zat ik bij een rustige bron die opborrelde uit een klein hellink'je in de grond,het gaf een klaterend geluid en dat deed goed.
De bron werd de Hertebron genoemd,omdat er (raad eens) vroeger vaak de edele diersoorten,herten,werden gezien.
Tegenwoordig minder,maar ik zou me er niet mee willen bezighouden door wat dat zou kunnen gekomen zijn...ik wou er niet veel over weten.

Ik verfriste me een beetje,het deed me goed,net zoals een boom die al dagen geen water had gekregen,het was lekker fris water en had een lekkere smaak,ik had al vele waters geproefd en alle smaakten ze verschillend.

Daarna ging ik terug naar de smidse...zien wat de hond aan het doen was want zólang had die nu toch niet gegeten en geslapen zeker!

[Coldrin]

Coldrin streek haar natte haar uit haar ogen. 'Nu heb je wel iemand die om je geeft.' zegt hij met een klein stemmetje van emotie. Hij werd gegrepen door haar verhaal.

'Heb je nooit geen zin gehad om naar je ouders te zoeken? Om echt te weten waar je geboren bent? Hoe je aan de boog gekomen bent?'

Hij nam haar hoofd in zijn handen en keek in haar ogen. De diepte die erin te lezen was, was onpeilbaar. Dieper dan de diepste zeeën die hij nooit bevaren had.
'Is er iets dat ik voor je kan doen?'

[ckeetel]

Voeter hoorde het waterkabaal elders in de smidse, het geluid maakte hem dorstig en hij had zin om zelf ook ergens in het nat te springen. Bovendien zag hij Faranyell nergens, dat kleine ding was erin geslaagd om aan zijn aandacht te ontsnappen. Het werd tijd het meisje eens op te zoeken. De hond stond op en hobbelde naar buiten, hij begon er handig in te worden, het lopen op drie poten.

Hij zette zijn neus tegen te bosbodem, haar geur was nauwelijks waarneembaar, leek over te gaan in de andere woudgewassen. Hij zette het op een draf en volgde haar spoor...

[Anoniem]

Wanneer ik van plan was om terug te gaan hoorde ik iets aankomen van ver,ik had immers scherpe oren....ver genoeg konden ze horen,dus hetgene wat achter,of als ik me omdraaide voor was , was nog redelijk ver....

Ik ging toch maar voorzichtig zijn,na de aanvallen van de chitines had ik een heel ander vermogen,eentje dat meer oplettend moest zijn!

[Elegia Morfleur]

Echo schudde haar hoofd. "Ik heb nooit de behoefte gehad om mijn ouders te zoeken. Waarom zou ik? Als ze om me gegeven hadden, ook maar iets om me gegeven hadden..." Ze sloeg haar ogen neer. "Misschien ben ik niet eens een kind geboren uit liefde, maar iets dat weggemoffeld moest worden omdat iedereen wenste dat het niet bestond. Het is vreemd, maar... door de jaren heen ben ik gaan fantaseren. Ik heb ouders bedacht, beelden verzonnen van twee mensen die voor mij mijn vader en moeder waren. De echte beelden heb ik niet nodig, ik wil het niet eens weten. Ze hebben me in de steek gelaten."

Echo zweeg en keek Coldrin aan, terwijl hij haar gezicht in zijn handen hield. Ze werd verlegen van zijn blik, wilde haar ogen afwenden, deed het toch niet. Is er iets dat ik voor je kan doen? Echo probeerde haar hoofd te schudden. "Niet nodig, Coldrin," fluisterde ze. "Ik ben volmaakt gelukkig."

[Coldrin]

'Wie jou wou wegmoffelen, moet toch niet goed wijs geweest zijn. Ik ben blij dat ik jou ontmoet heb.' Hij drukte haar tegen zich aan en rook aan haar natte haren. De geur van het woud vulde zijn neus. De geur van het ontembare. Er viel een stilte. Hij wist niet wat te zeggen. De stilte was niet ongemakkelijk, eerder het tegendeel.

[Elegia Morfleur]

"En ik ben blij dat ik jou ontmoet heb," antwoordde Echo. Haar hart sloeg als een razende en haar huid gloeide, hoewel het water dat rond haar benen op de vloer stond en de handdoek rond haar schouders alles behalve warm waren. Echo legde haar hand op die van Coldrin en leunde naar voren in zijn omhelzing tot haar lippen de zijne raakte. Ze kuste hem, eerst vluchtig als een fluistering, daarna, toen ze voelde dat zijn armen dichter om haar sloten, met onmiskenbaar vuur.

[Coldrin]

Coldrin was geschrokken toen Echo hem kuste. Toen hij over zijn schrik heen was, beantwoordde hij haar zoen even hartstochtelijk. Binnenin hem laaide een vuur op, het vuur dat vroeger door een oude vrouw, zijn elfenvuur werd genoemd. Het vuur dat enkel brandde bij geluk, een vuur dat nog maar één keer eerder gebrand had.
Hij trok haar dichter bij zich. Zijn handen gingen door haar lange haar, streelden haar haar.
De wereld rondom hem verdween geheel, enkel Echo en hijzelf bestonden. Verder was er niets. Enkel zij en hij.

[Anoniem]

Ik besloot voorzichtig terug naar de smidse te gaan,je wist nooit wat je hier kon achtervolgen!
Het kon gerust nen wandelende wilg zijn(echt waar!)....zou ik hier niet van verschrikken.

Het was blijkbaar een redelijk lang stuk terug naar de smidse,in mijn dromerij had ik lang gelopen,hoe lang wist ik niet,maar toch lang....
Ik maakte nog vlug mijn gezicht nat bij de Hertebron,en keerde toen om.

[red]

De tocht naar de smidse werd in stilte afgelegd door Lunea en Davira. Lunea wist waarom William en Evelyn wilden praten, ze kon alleen maar hopen dat Eve zou zeggen dat ze wel wisten wat er gaande was. Dat gesluip achter hun ruggen! Ze had er zelf al veel eerder iets van moeten zeggen. maar dit was en punt waar Lunea's moed haar in de steek liet. Ze was niet goed met woorden.

'Hier moet het zijn.' zei ze uiteindelijk en klopte aan bij de smidse.