Raganorck

Darvan · Nachtdwaler Joined: 07 Feb 2002 Posts: 119

((wie is er nu allemaal in de smidse, behalve Darvan))

ckeetel · Posted: Wed Apr 03, 2002 4:00 pm Post subject: OOC

((Davira, Evelyn en Voeter liggen nog half onder het puin ergens in de verborgen kelder.
William is laatst gesignaleerd toen hij naar de voordeur van de hoeve liep.
Darvan (jij) zit in de hoeve.
Amandea en Lunea bevinden zich op het veld bij de smidse.
Vergezeld van twee ogurs is Dachhelm naar hen op weg en naar het leger dat nu nadert vanuit de stad.
Faranyell's positie is onbekend.
Arnmack bevindt zich samen met de ogur Guez in de bosrand.
Medarion zweeft boven de hoeve.
Coldrin en Echo zijn elders.))

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

Wacht! wilde Lunea zeggen toen Arnmack langhaar heen liep terug het woud in. Maar ze bedacht zich, de Ork kon voor zichzelf zorgen. Anderen hadden haar hulp nodig. Ze keek Amandea aan die haar verbaasd aankeek.

'Een goede vriend.' antwoorde ze haar blik. en schudde haar hoofd zachtjes in de richting waarin Arnmack was verdwenen.

'We moeten naar de smidse, daar zitten Davira, Will en Evelyn. En de hond ook geloof ik. Ze leven nog.'

Hoewel Amandea de ergste verwondingen had gestelpt deed haar hoofd nog zeer en haar lip was dik. Haar woorden klonken enigszins lallend. Ze pakte haar bijl weer op die nu vier keer zo zwaar was en bad om kracht. Naar de smidse en haar vrienden bevrijden, dan naar het bos en kijken of Arnmack nog leeft.

Een voorbij suizende pijl gaf haar bewijs van het in leven zijn van de ork. Nog een ogur uitgeschakelt, voor zover je die kon uitschakelen.

Lunea zigzagde om zoveel mogelijk uit het zicht te blijven en kwam uiteindelijk bij de smidse terecht. Behoedzaam gluurde ze door een gat naar binnen.

((OOc: darvan, eh ik heb je vraag gedeeltelijk beantwoord. Maar ik weet eigenlijk niet of er nog een ogur binnen is...?))

Anoniem · Dromenvanger Joined: 08 Feb 2002 Posts: 501

'Faranyell,lafaard!Hoe kon je zoiets doen?'Ineen gebogen zat ik,ver,onder een gigantische wortel van een boom.Al die dagen heb ik heir gezeten,zonder iets te doen,zonder hen te helpen.Het waren mijn eerste vrienden,maar ik kon dit niet aan,dit was helemaal niet van mijn natuur.Maar het zijn mijn vrienden!Hoe kon ik ze ooit in de steek laten?Hoe kon ik toch zo'n lafaard zijn?Had ik misschien iets gedaan,ook al was mijn poging mislukt,dan hadden ze misschien de kans gehad om te ontsnappen,dan hadden ze tenminste een kans gehad!Had ik er maar 2 seconden gestaan,het zou misschien gelukt zijn....

Hoe kan je mij nu nog iemand noemen die je zou kunnen vertrouwen,kan toch niet meer.Waarom ben ik nu diegene...de lafaard.Was ik er niet geweest,misschien was het dan niet gebeurd.Waarom heb ik dat gedaan.

Uren zat ik daar,dagen,het leken precies eeuwen dat ik daar zat,waarschijnlijk dachten ze nu dat ik dod was,wat zou hun dat nu kunnen schelen.Mijn hoofd lag zwaar van de tranen in mijn handen,ik keek naar beneden en opeens zag ik de werpdolken van Coldrin in mijn open buideltas liggen.

ckeetel · Posted: Wed Apr 03, 2002 5:17 pm Post subject: Strijd

Dachhelm loopt geflankeerd door twee ogurs het veld van de hoeve op, waar de grond bezaaid is met ledematen, lijken en brokstukken. Even is het alsof een kadaver in deze met dood overgoten omgeving te beweegt, maar het zal de grond zijn die schudt en de lucht die lijkt te brullen. Daarachter is het leger...eindelijk een waardig gevecht en Dachhelm neemt de bijl in zijn hand. Urcham zal nu al ver weg zijn met de smid. En de ogurleider zal er voor zorgen dat de voorsprong zal blijven. Dachhelm brult een strijdkreet en hij en een andere ogur schieten naar voren.

Achter hen worstelt de andere ogur nog steeds met de pijl, het ding belemmert hem in zijn bewegingen. Bemoeilijkt zijn ademen en wringt zich met die weerhaken zijn vlees in. Hij is gestopt, midden op het veld. met zijn knots tegen zijn been geleund, probeert hij de martelende naald uit zijn vlees te trekken.

((geen ogurs meer in de hoeve, een ogur op het veld vlakbij de smidse, Dachhelm en de andere ork gaan op het leger af))

Edited by: ckeetel at: 4/3/02 8:59:46 pm

Anoniem · Dromenvanger Joined: 08 Feb 2002 Posts: 501

Geluiden,gekreun,het leek van overal te komen,maar mijn ogen bleven gevestigd op de werpdolkjes.Nee.Hiervoor waren ze niet gemaakt,niet hiervoor.Coldrin zou ze anders nooit aan me hebben gegeven.Ze moesten gebruikt worden met een nuttig nut,niet met een nutteloos.Misschien zouden ze me nog vergeven.misschien...

Ik liet een diepe zucht vallen,als er iemand was die me kon horen,eigenlijk kon me dat dan niet meer schelen,ook al was het goed of slecht.Alles was door elkaar gevallen.Hatelijk...maar ik heb er zelf voor gezorgd.Ik stond op,ik stond op!Hoe lang was dat geleden?Het leek alsof het buiten avond was.Donker,en kil,en warm.Alles,waarom moest alles in elkaar geslagen zijn?
Op eigen risico ging ik de boomwortels uit.

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

Lunea keek door de kier de smidse in. het was donker binnen, maar haar halforkse ogen pasten zich snel aan. Hij was leeg. Gelukkig. Nu kon ze eindelijk de Vijf herstellen. Hoe lang hadden ze daar gelegen. Leefden ze nog??

Lunea gebaarde Amandea om dichterbij te komen. In de verte hoorde ze het ongelijke gemarcheer van de stadwacht en de ingehouden adem toen ze zagen dat er twee ogurs tegenover hun stonden. Lunea benijdde ze niet. Ze had meer dan genoeg van gevechten met ogurs. Haar gedachten gingen even naar Arnmack en ze hoopte dat hij zich schuil hield. De stadswacht zou hem voor de vijand aanzien. Lunea had altijd de bescherming van de Vijf gehad, ze hadden altijd tussen haar en de menigte gestaan die 'Ork' fluisterde en haar met boze blikken aankeek. Stenen in hun handen. Williams gladde tong had de mensen bedaard, Davira leunde met haar kleine lijf tegen haar aan om te illustreren dat Lunea te vertrouwen was.

En dat was ze. Ze wurmde zich de smidse binnen en stapte over het puin heen naar waar ze haar vrienden voor het laatst had gezien. Voorzichtoig liet ze zich zakken de kelder in. Bewoog daar iets?

Het was de hond, zachtjes piepte hij. Hij lag tegen Davira aan. Toen ze de grote hond voorzichtig op tilde kreunde Davira zachtjes. Ze tilde de hond de kelder uit en zag hoe Amandea William had gevonden. ~Hoe kan het ook anders!?~ dacht Lunea. Will had zich in een hoek van de smidse verschranst en Amandea had zich over hem gebogen. Zonder twijfel gaf ze hem haar laatste beetje kracht zoals hij vele malen voor haar had gedaan.

Lunea dook terug de kelder in en tilde ook Davira eruit. Ze begon wakker te worden. Op wat schrammen en bulten na, leek ze in orde. Maar Lunea wist niets van wonden binnenin. de wonden die je niet kon zien en die toch dodelijk waren. Nu was Evelyn aan de beurt. Lunea haalde voorzichtig de laatste stukken puin weg. Eve kwam uit zich zelf in beweging en Lunea hielp haar de kelder uit.

'We hebben een heler nodig.' zei ze tegen de koele lucht die in de smidse hing. Ze boog zich over Davira, maar wist niet goed wat ze moest doen.

Anoniem · Dromenvanger Joined: 08 Feb 2002 Posts: 501

Ik sloot mijn ogen af.Het licht leek opeens zo hevig na al die dagen in de wortels.Het was vreemd om 'afschuw' te hebben van het licht.heel vreemd....Hopelijk had ik geen afschuw gekregen van....nee,dat mocht niet.Dat moet ik overslaan.langzaam begonnen mijn ogen terug aan het buiten te wennen.Het leek alsof er hier duizenden op me lagen te loeren,mogelijk,maar kwaadaardige blikken,duistere,vermolmde,niet-bekende blikken.

Crimson Amadea · Duister als de Nacht Joined: 15 Feb 2002 Posts: 76

Amdea was blij Lunea's woorden te horen en ze glimlachte, ze was blij dat de genezing die ze kon geven voorlopig haar weer op de been hielp.
Toen zag ze echter Medarion opstijgen de lucht in, het paarse vuur dat speelde vanuit zijn handen terwijl hij een spreuk begon te weven. De weerheks slikte, dit was ver boven haar capaciteiten en de magie die hij gebruikte had zij nog nooit gezien, maar aan wat ze zag en hoorde kon ze het haast wel raden. Het zag er naar uit dat hij een poort opende, een monster naar zich toe zou halen om hem te dienen en de strijd voor hem voort zou zetten. Hier kon Amadea niks aandoen, nog magisch, nog fysiek en ze had niet genoeg kracht om de storm weer aan te wakkeren en een bliksem af te laten dalen om de magier uit zijn concentratie te halen.

Lunea stond op en ging naar de ingang van de smidse, Amadea volgde, ze wilde haar vrienden en familie weerzien en aan wat hier buiten gebeurde kon ze niks meer doen. In de verte hoorde ze de geluiden van de naderende stadswacht en er kwam weer hoop.

Toen ze binnenin de smidse kwamen schrok Amadea van de ravage, ze zag Lunea al snel op zoek gaan naar de overige leden van de S5 en zelf zag ze William bewegingsloos in de hoek liggen. Dit kon niet waar zijn dacht ze terwijl ze de tranen alweer op voelde komen terwijl ze naar William toesnelde. Snel begon ze hem te onderzoeken en merkte dat hij nog ademde, maar zwakjes. Instinctief legde ze haar handen op zijn wonden en begon zachtjes een genezingsspreuk te zingen, ze kon niet veel meer geven maar mischien dat dit laatste beetje nog zou helpen.

ckeetel · Posted: Thu Apr 04, 2002 9:32 am Post subject: Guez

De ork pakt de stok weer en worstelt zich overeind. De bosgrond wordt omgewoeld onder de maaiende bewegingen van de ogur aan zijn voeten. Dan ziet Arnmack beweging in het bos, een eind van hem vandaan, alsof de zon een levende lichtstraal tussen de bomen heeft gezonden. Hij meent er het figuurtje van een kleine boself erin te zien. Maar de vermoeidheid moet hem parten spelen. Want als hij met zijn ogen knippert is het verschijnsel alweer verdwenen.

Plotseling een verschrikkelijke pijn en de boogschutter wordt onderuit getrokken. Guez heeft in zijn doodsstrijd de aandacht op Arnmack gericht en zijn gewonde been gevonden. De ogur heft zich hoog boven hem op en zijn vuist daalt razendsnel naar beneden. Halverwege vindt de de knuist van de ogur de hand van de ork. De andere hand van Guez sluit zich om Arnmack's keel. De ogen van de ogur zijn bloeddoorlopen en speeksel en bloed druipen uit de geopende mond.

Arnmack zet al de spieren in de nek op, als dikke kabels moeten ze hem wat ademruimte geven tegen de knellende greep van Guez. De ogur is sterk en de boogschutter is verzwakt. Zijn hand die de dodelijke vuist tegenhoudt, trilt. Alles op alles zet de ork, hij heeft het leven lief en, bij Holm, hij zal ervoor vechten. Langzaam, centimeter voor centimeter drukt hij de vuist omhoog. De andere hand heeft de om zijn keel geklemde klauw van de ogur gesloten. De greep begint hem nu de lucht te ontnemen die hij nodig heeft om zijn weerstand vol te houden en de ork begint terrein te verliezen. Guez knijpt zijn keel dicht met de kracht van een waanzinnige. Arnmack laat die hand los en graait naar zijn jachtmes, terwijl hij het laatste beetje zuurstof in zijn bloed opbruikt, ritst het lemmet door de pols van de ogur en nog een keer...

Anoniem · Dromenvanger Joined: 08 Feb 2002 Posts: 501

Toen ik mijn ogen terug opendeed zag ik opeens dat er precies iemand naar me keek,razendsnel verstopte ik me achter een boom.Blijkbaar bleek dit dus toch mijn gewoonte te zijn.Weglopen van alles wat me gevaarlijk lijkt.Maar waarom had ik dat niet bij de slag van de chitines gedaan?Waarschijnlijk omdat ik omringt was door vrienden,vrienden die ik nu nergens kan bekennen.Mischien is het toch beter dat ik ergens anders ga zitten.Misschien hebben ze me nog nodig....

Ik had de dolken van Coldrin nog steeds vast,ze konden altijd van pas komen,maar niet voor mij,nee,niet voor mij.Ze mochten niet op mij gericht zijn.Ik moest ze houden.Niet kwijtspelen aan iets nutteloos.Maar ben ik niet nutteloos nu?
Ik stond op en klemde me tegen de boom aan.Een idee.Als ik in de boom zou klimmen,misschien kon ik dan mijn vrienden zien,vanuit een veilige postitie.Mar wat kan je hier veilig noemen.Tja.....

Ik klom in de boom,voorzichtig,al ongeveer in de helft van de boom kon ik de hoeve zien.Vreselijk.Alles leek door elkaar te zijn gemaaakt.Niet alleen mijn leven maar...blijkbaar ook dat van anderen.Twee vreemde wezens op de grond,vechtend voor elkaars leven,nee,dit was niet meer vechten,dit was de dood.

Galliminus · Posted: Thu Apr 04, 2002 11:27 am Post subject: De Komst

Medarion voelde dat de poort geheel geopend was en hij genoot...Hij wist dat de demoon niemand zou ontzien behalve hem. De Ogurs zouden maar een klein offer zijn.

Het velbrandende arcane symbool boven de smidse was geheel geopend en twee grote vleugels kwamen als de zeilen van een een oud schip tevoorschijn. Een wezen wat zijn gigantische vleugels als een mantel droeg kwam door de poort deze realiteit binnen. Hij was maar voor één ding opgeroepen...totale vernietiging en slachting. Zijn kop was die van een grote wolf, zijn vurige ogen gloeide als kolen,..een dieprode tint. Op zijn kop staken drie grote horens in een kromming naar boven. Zijn lichaam was als die van een mens alleen met schubben en talloze puntige ornamenten en arcane symbolen.

De demoon keek rond en zag de nietige mieren die mensen worden genoemd in en rond de Smidse dwalen. Het leek alsof hij diep ademhaalde,..zijn hoofd ging naar achteren en zijn bek sperde ver open om een gigantische vuurlans op de gehavende Smidse te lanceren. Dieprood vuur schoot uit zijn muil en raakte de smidse voluit

Zo'n honderd passen verwijderd van de Smidse kwam een grote groep aangelopen,..Het waren soldaten en burgers die hun stad kwamen beschermen....Ze zouden nu snel hier zijn.

Medarion Kraakwater

Edited by: Galliminus at: 4/4/02 1:28:14 pm

Jackal · Posted: Thu Apr 04, 2002 1:12 pm Post subject: De S5 weer samen

Davira was met haar gedachten ver weg, ver in het verleden. Langs haar voorouders was ze gegaan en vreemde dingen had ze gezien en geleerd, iets in haar was wakker geworden. Langzaam keerde ze terug, het was nog niet haar tijd. Ze opent haar ogen en ziet een vuurbol op de smidse afkomen. "Weg hier!" zegt ze zo hard als ze kan, maar haar stem is hees en gebroken.
Ze kan niet overeind komen, ook haar lichaam is kapot. Voorzichtig legt ze haar handen op haar wonden, een voor een, en haar handen gaan gloeien en geven een rustgevende warmte af. Zachtjes begint ze wat te zingen; de woorden zijn elfs en ze weet niet wat ze betekenen of waar ze vandaan komen. Maar het werkt, de wonden beginnen te genezen.

Anoniem · Dromenvanger Joined: 08 Feb 2002 Posts: 501

Nog steeds zat ik in de boom.In de verte zag je een grote groep soldaten,wachters en natuurlijk gewapende mannen op de gebeurtenis afkomen.Oh,waarom moesten deze mensen nu de dupe zijn van dit?Hatelijk.
Een superieur wezen,reusachtige vleugels.Een vuur...
Ik moet er naartoe.Nu!

Ik liet me vallen uit de boom,met nen dreun kwam ik op de grond terecht en rende ik zo snel als ik maar kon naar de smidse."Het kan me niets schelen,dit zijn vrienden."Voluit rende ik,zo hard had ik nog nooit gelopen,voor hen,ik moest...

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

Op momenten dat de tijd van stroop wordt weet je dat het mis gaat......

Lunea zag hoe Davira iets probeerde te zeggen, haar lippen droog, haar stem kraakte. Haar handen ter genezing op haar lichaam gespreid. In haar ogen reflecteerde de reusachtige vuurbal, zo helder dat ze zelfs het monster erachter kon zien. Davira's prevelingen vielen samen met die van Amadea. Wiiliams zucht lag in de lucht als een wolk.

Haar vermoeide lijf verwelkomde de warmte van de vuurbal. Haar hand klemde instinctief de bijl. Haar verradelijke ogen sloten zich en haar spieren spanden zich, terwijl ze ineengedoken naast Davira zat. Ze wilde opstaan en het einde met open ogen tegemoet zien. Het hoofd fier opgeheven een strijdkreet bulderend.

De vuurbal verplaatste zich door de stroop van tijd. Lunea wilde nog zoveel doen, nog zoveel zeggen. nog zoveel leren. Maar hier kwam het dan.... het einde van de scharlaken 5...

...?....