Raganorck

[Darvan]

((ooc: Darvan ligt een paar meter verder op )

[ckeetel]

Ook Arnmack is verbaasd, even vreest hij dat Urcham is teruggekeerd, maar hij herkent dat plukje haar niet. Holm-zij-dank dat de ijsregen ermee is opgehouden. Nu blikt hij voorzichtig om de muur. Zijn ogen bestuderen de vreemdeling. Hij ziet dat nu de ogur beter zicht heeft, het veld ingaat, stukken dak en lijken met zijn voet omkerend. De boogschutter schuifelt naar de andere kant van de muur. Dachhelm doet hetzelfde, de twee gestaltes verwijderen zich van de muur.

"Ogursoldaat", fluistert hij als hij richting de onbekende man wijst. Hij heeft geen flauw idee hoe die hier is gekomen. Hij is niet van ToRunn, dat is zeker. Zou er een andere eenheid naar dit gebied zijn gestuurd? Hij kijkt naar de halfork, "niet makkelijk, zeker niet makkelijk, maar te doen", hij grijnst, "daar kun je nog een streepje voor trekken met die bijl en die snelle benen van je...niet de fijne selectie van ToRunn, ", Arnmack pakt de kruisboog van zijn rug en wil hem laden als hij Darvan ziet liggen, zijn ogen keren zich naar naar Dachhelm, maar die staat nu een stuk verder, met de rug naar hen toe. Hij legt zijn stok opzij, kruipt naar de elf en begint hem voorzichtig aan de enkel richting de muur te slepen.

[Darvan]

Langzaam komt Darvan bij mede danks de zwarer voetstappen die de grond doen trillen, langzaam staat hij op en wankeld weg. Waarheen weet hij niet, gewoon een richting op. Dan ziet hij een groot gestalte voor hem.....

[ckeetel]

Guez ziet door een sluier van regen de toegetakelde slanke gestalte van de man met de witte ogen op zich afkomen. Hij lacht al zijn botte slagtanden bloot, aan de andere kant van de hoeve richt Dachhelm zich op en luistert. Guez grijpt naar zijn goedendag. Opgedroogd bloed, ranzigheid een een elvenschedel die nog met zijn linkeroogkas aan een van de grote wrede punten zit, zijn de enige ornamenten op het grote wapen. Met een hand heft hij het op, zich amuserend om de wankele gestalte vlakbij hem en met een verschrikkelijke kracht laat hij het dodelijke staal naar beneden gaan.

Arnmack heeft even de enkel van de elf losgelaten, of zie, de schijnbaar levenloze man staat op en begint zich te verwijderen van de hoeve. Recht de armen van de zoekende ogur in. "Raghod!!!", (dwaas!!!) schreeuwt hij. Hij zet vlug de kruisboog tegen de muur en zo snel zijn stok en been hem dragen willen bonkt hij achter Darvan aan. Hij ziet de ogur het wapen opheffen, dichterbij komt Arnmack en dan gaat de enorme metalen bol neer, op het punt de schedel te splijten. Arnmack laat de stok vallen, zet zich af met zijn goede been en duikt naar Darvan.

[Darvan]

Darvan hoort vaag het geroep in orkentaal en ziet de morgenster naar beneden komen, maar net voordat hij dacht dat zijn schedel verpletterd zou worden voelt hij een grote voet in zijn zij die hem wegduwt.

Edited by: Darvan at: 3/28/02 1:34:00 pm

[Crimson Amadea]

Ondertussen is Amadea het dak opgekropen via de stadswal en heeft het voor elkaar gespeelt ongezien te blijven... in ieder geval tot nu toe. Ook ziet ze de benarde situatie waarin Lunea zich bevind ze weet echter niet hoe ze kan helpen, ze kan weer manipuleren ja, maar vuurballen gooien is haar vreemd. Mischien dat ze de wind zodanig zou kunnen manipuleren om hem om te pakken van de grond maar dan nog ziet ze niet in hoe dat uiteindelijk zozeer gaat helpen, daarnaast is er nog de man van het paarse licht die haar gevaarlijker lijkt dan de ogurs.

Voorzichtig probeert ze zo geluidloos mogelijk naar het gat in het dak te kruipen, helaas met maar matig succes aangezien het dak alles behalve heel is en het ieder moment kan instorten. Misschien was dit toch niet zo'n goed idee maar terugkruipen zit er niet meer in, ze is bang dat het dak dan zeker zou instorten dus tuurt ze maar voorzichtig door het gat naarbinnen.

Binnen is het een ravage en ze ziet 2 ogurs en de man. Ze kent hem niet maar hij ziet er uit als een magier, of mischien een priester maar ze denkt eerder aan het eerste. Aanzich niet geheel onaantrekkelijk als z'n ogen niet zo wreed en kil stonden. Hij was zo te zien zwaar gewond maar hij was zijn wonden op magische wijze aan het helen, iets dat zij wat beter onder de knie zou moeten krijgen. Ze vroeg zichzelf af waarom dit alles gebeurde, het was niet logisch maar ze kon nu beter bedenken hoe ze dit kon stoppen en momenteel leek hij nog het meeste gevaar te vormen. Peinzend bleef ze zitten waar ze zat en keek naar de lucht die grijs was van de stortregen die haar wonderlijk genoeg nog steeds niet leek te raken.

[ckeetel]

((herstel, ik geloof dat zo'n wapen een morgenster heet, een goedendag is een stok/knuppel met een scherpe punt op de top))

De boogschutter brult van de pijn, als het bot in zijn been kraakt en een punt van de morgenster zich diep in zijn vlees drijft. Hij zit vastgepind aan het wapen. de ogur haalt de steel met een wrede grijns omhoog, Arnmack moet de elf loslaten als hij langzaam met de bol en al de lucht wordt ingetild.

Aan de andere kant gaat Dachhelm verder met zijn zoektocht, maar dit keer geleidelijk om de hoeve heengaand, richting Guez.

[red]

Lunea ziet hoe Arnmack gespiest wordt. Hoe komt ie erop om zijn leven voor een elf te wagen? Laatste keer dat Lunea met een orks sprak hadden ze een hekel aan elfen. Lunea schudde haar hoofd, rode samengekoekte strengen haar sloegen haar in het gezicht. Haar lichaam begon stijf te worden en te protesteren tegen alle bewegingen. Maar er was geen tijd om uit te rusten en te helen.

De halfork liet haar minikruisboog uit zijn leren gevangenis aan haar pols ontsnappen en legde er een pijltje op. Dit zou slechts een speldeprik zijn voor een Ogur, maar goed gemikt kan ze haar voordeel ermee doen.

Ze stapte weg van de muur en richte haar wapentje op de Ogur die Arnmack had. Met haar tong tussen haar lippen en haar ogen fijngeknepen mikte ze op een oog van de Ogur en schoot af......

Lunea was geen groot boogschutter en Ogurs zijn altijd groter dan je in eerste instantie zou denken. De pijl suisde richting de Ogur, mar niet richting zijn oog. De pijl had een ander doel gevonden.....

De Ogur krijsde het uit van de pijn en greep met beide handen naar zijn kruis dat hevig begon te bloeden. De goedendag/morgenster had hij laten vallen. Lunea kon niet meer zien hoe Arnmack en het wapen terechtkwamen. Ze had zelfs geen tijd om haar grijns af te maken.

Het voelde alsof ze tegen een muur was gelopen, of eigenlijk alsof de muur tegen haar liep. De klap blies alle lucht uit haar longen en ze vloog door de lucht totdat ze hard op de grond terecht kwam. Ze roldde en stuiterde door de modder. De pijn was een wit verblindend licht achter haar gesloten ogen. Maar haar lijf kwam alweer in beweging. Haar longen zogen lucht naar binnen terwijl haar al eerder gepijnigde ribben protesteerden. Haar voeten vonden de modderige grond. en ze stond alweer. Ze openden haar niet dicht geslagen oog en keek naar haar belager die een goed honderd meter verderop stond. Het was Dachelm die haar de klap had verkocht.

[ckeetel]

De maden zitten dus hier...Dachhelm neemt niet eens de bijl van zijn schouder af, als hij de halfork om de hoek ziet staan. Zijn vuist is als een godsoordeel. Menig schedel van ork en elf is er al onder verbrijzeld voor ze goed en wel beseften wat er boven hun hoofden hing.
Ook haar lichaam lijkt even rond zijn knuist te vloeien. Zo'n kracht heeft de slag dat de roodharige vrouw een eind wordt weggeslingerd.

De ogurleider staart naar de dubbelgeklapte Guez en het bloed dat naar beneden gutst, "Ah, je bent je aan het vermaken zie ik...wat is er gebeurd? Hebben de wormen naar jou gewezen?" Hij lacht spottend. Hier lijken de maden uitgeschakeld te zijn. Dachhelm begrijpt het nog steeds niet, waar zijn die anderen? Zijn verkenner had toch goed geteld? Hij loopt naar de hoeve, buigt zich onder het gat van de deur door en staat dan weer voor Medarion.

[Crimson Amadea]

Vanaf het dak zag Amadea wat er allemaal gebeurde, "Lu", nog snel kon ze de schreeuw inslikken. Het was niet verstandig om haa rpositie weg te geven maar Lunea had hulp nodig. Haar plannetje moest maar even wachten en snel kroop ze naar de rand van het dak om zich daar met een plof naar beneden te laten vallen vlakbij Lunea.
"Sh," fluisterde ze terwijl ze haar hand op één van Lunea's ergst uitziende wonden legde. Ze moest oppassen dat de andere ogur haar niet opmerkte dus deed ze zich voor alsof ook zij een geveld slachtoffer was van Dachhelm terwijl ze de wonden voorzichtig begon te genezen. Iets waar ze niet zo goed in was maar het zou het ergste weg moeten nemen.

[ckeetel]

Arnmack houdt zich ondanks de pijn stil als hij Dachhelm hoort spreken.
Hij dacht daarstraks dat Holm hem zijn laatste pint aanbood. Hoog was hij boven het hoofd van de ogur geheven en zijn eneige houvast was de pin van de morgenster, waar hij met zijn hele lichaam aan hing. Toen hapte hij ineens de grond en zag hij Lunea voorbij komen zeilen. Hij wilde overeind komen toen hij de ogurleider hoorde. De halfork is haar gewicht in goud waard, bij Holm, ze had iets gedaan waardoor een zekere dood bespaard werd. En zij is de enige die nog stevig op haar benen staat, maar een oplawaai van Dachhelm...Hij moet naar haar toe.

De aarde trilt als Dachhelm voorbij gaat, de kermende Guez achterlatend. Nu moet Arnmack weg, voordat de ogur weer bij zijn positieven komt. De ork klemt zijn kaken strak opelkaar als hij de pin uit zijn been begint te drukken. Er zit een vreemde deuk in zijn ledemaat en de schijf komt nu aan de andere kant van zijn been er weer uit. Arnmack vervloekt de pijn, de ogur en die witogige dwaas. Dan daarachter op het veld een bewegend figuurtje, Lunea...
Holm zij groot, de halfbloed heeft het overleefd!
Het is aanlokkelijk... nu de reus nog steeds zijn pijn aan het verbijten is...Arnmack pakt de stok.
En zijn jachtmes. Hij heft het lange glanzende lemmet hoog op, en drukt het dwars door het harde leer van de ogurvoet heen. Hij pint 'm bijna aan de grond vast, de ogur brult en met zijn handen nog steeds in zijn kruis tilt hij zijn been op, Arnmack half meenemend. Snel trekt de boogschutter het mes weer terug en zet zich overeind met de stok. Hij grijpt Darvan in de kraag en sleurt hem naar de hoeve, tegen de buitenmuur, uit het zicht van Guez.
Zijn boog gooit hij op de rug en zijn oog glijdt het veld af, op zoek naar de halfbloed.

Edited by: ckeetel at: 3/28/02 11:25:51 am

[ckeetel]

Arnmack bindt zijn been af om het bloeden te stelpen, met zijn nieuwverworven staf loopt hij het veld op, richting Lunea. Vanuit zijn ooghoeken ziet hij dat de ogur zich weer bijeenraapt, vloekend en tierend, nog steeds met een hand in het kruis, buigt hij zich voorover naar de morgenster. Arnmack versneld zijn pas.
"Lunea!" roept hij haar toe. Vlakbij is hij nu. Een figuur die een van de vele lijken leek op het veld bij de bosrand, heeft zich halfomhooggericht en de handen op het lichaam van de roodharige vrouw gelegd. Vriend? Vijand? Een mantel met kap bedekt het lichaam en het gelaat. Ze lijken elkaar te kennen. Achter hen hoort hij de ogur brullen. Hij is er weer. De boogschutter aarzelt niet, verwijdert zich van het tweetal op het veld en daagt de ogur uit.

[ckeetel]

Kirthog! Fient! Ogra! Guez loopt groen aan als hij de beledigende woorden hoort. Hij ziet de ork die hij zojuist dacht te kraken. Grommend zet hij de achtervolging in, hij kan die irritant makkelijk hebben, die iritant met zijn stokje en dat beentje wat erbij hangt. Hij heeft ook last van zijn voet, maar nog meer van zijn edele delen, waar hij nog natrillend van de pijn een hand in geklemd houdt.
Hij ziet de ork in de bosrand verdwijnen, grijnzend stormt hij hem achterna. Dan is hij hem kwijt. Maar hoor! Een krakend geluid verderop...en verder. Hij zal die rat hebben en de ogur stampt het bos in.

Arnmack is realistisch, een confrontatie in deze toestand kan hij zeker niet aan. En zolang de ogur nog rond loopt te walsen denkt Dachhelm misschien dat alles goed is. Hij had zich in de bosrand verborgen en toen de ogur langs hem heen ging takken tussen de bomen gegooid, steeds verder weg. De ogur ging op het geluid af en hij zal hopelijk nog wel even bezig zijn, voordat hij doorheeft dat er niks te vinden valt. Zijn been lijkt te pulseren van de hitte en pijn en inmiddels voelt hij zich wat flauwer van het bloed dat hij al heeft verloren. Hij heeft teveel gewaagd en voelt er wel voor om net als de half-elf een horizontale positie te nemen en naar de lucht te staren...een lucht waar rode haren in wervelen...haren met geronnen bloed.

[Darvan]

Darvan hoort vaag kreten van pijn en een paar minuten later wordt hij weggesleurd, waarheen weet hij niet, maar hij kan nu niks doen. Zijn krachten zijn weer voor een deel hersteld, door het 'rusten'. Hij wacht tot het wezen dat hem meesleurt stopt en doet dan zijn ogen open en kijkt rond.

[Anoniem]

(ooc Faranyell is na 2 weken na een compuercrash terug op de comuter geraakt,kan er iemand mij een korte inhoud geven van wat er in de laatste 2 weken is gebeurd?als ik alles hier moet gaan lezen,alle dan)