Raganorck

[red]

Lunea loopt een stukje om de smidse heen en vind Arnmack.

'Noem me geen Halfbloed, Ork'
Haar goede arm, die waar geen mes in heeft gezeten wurmt ze onder de zijne en helpt hem overeind te komen. Zijn been ziet er pijnlijk uit, maar ze durft de schijf er niet uit te halen. Het zou alleen maar heel hard gaan bloeden en ze had deze Ork nodig. Hij kende de Ogur die nu weer uit de puinhoop van de smidse probeerde te komen.

'Wat nu?' ze hoopte dat hij een plan had, want haar hoofd was leeg.

[ckeetel]

Arnmack kijkt de vrouw aan, "wel, geef me jouw naam, halfbloed", hij grijnst. "je hebt jezelf niet voorgesteld..." Dan blikt hij door de hagel heen naar de smidse. "Dachhelm is een ogur apart, jammer dat jouw vrienden uitgeteld zijn, we zouden hun hulp goed kunnen gebruiken...je kunt niet met een bijl voor hem gaan staan en hem uitdagen, dat is vragen om doorkliefd te worden. Er zijn andere manieren...Heb je wolven weleens een groter dier met horens en hoeven aan zien vallen? Als het hert met zijn scherpe horens naar de ene uithaalt, bijt de ander in zijn achterpoot...een gevaarlijk spelletje...maar het kan lonend zijn...we hebben meer mensen nodig, waar is die Witoog?"

[Darvan]

Darvan probeert langzaam op te staan. Hij heeft zichzelf verwarmd met een vuurtje dat hij met zijn magie beschermt heeft tegen de hagel. Langzaam kwam hij overeind en strompelde naar voren, maar een paar meter verder en Darvan storte weer in bewusteloos, zijn lot hangt nu van iemand anders af. (hint )

[Galliminus]

Achter Dachelm begint een vreemd schouwspel vorm te krijgen. Paars gekleurd vuur brand op en wanneer het dooft zijn er een vijftal personen te zien,..vier groteske Ogurs en een mens gehuld in het zwart die een staf draagt..zijn hoed verhuld iedere gelaatstrek. Het enige wat te af te lezen is op het gezicht van de Magister is een sardonische grijns. In een taal die niet gesproken word door mensen spreekt hij de grote leider aan,.."Wij zijn hierheen gezonden door Haar, Gezonden om u te steunen,..wat zijn uw bevelen Heer Dachelm?"..omdanks het feit dat de Magister op het commando wacht van de Ogur is er een duidelijke toon van sarcasme te horen in zijn stem.

Medarion kijkt in het rond en schat de situatie in,...Hij wist zeker dat zij zouden slagen er was immers nergens een Ragnarockse soldaat te zien,..........tot zijn spijt zag hij nergens zijn broer die hij wel verwacht had..de fanatiekeling,..de idioot...
Tien jaar geleden toen hij met het leger orks ,wat Zij hem verschaft had, de stad had aangevallen stond hij oog in oog met zijn broer, dat was de laatste keer dat hij zijn roodharige broeder had gezien.............."Valiant,...grote broer,...waar ben je?",..fluistert Medarion.

Medarion Kraakwater

Edited by: Galliminus at: 3/25/02 10:56:55 pm

[Crimson Amadea]

Amadea hing nog steeds hoog in de lucht, de kap die haar gezicht bedekte was afgeslagen door de wind en de grote cape vormde een flapperend bordeaux rood en zwart schouwspel in het wit van de naar beneden kletterende hagel. Haar ogen weer zwart als de nacht en ze voelde de kracht van de elementen door zich razen als een bezetene naar mate de storm feller werd. Het voerde haar dronken in een zween van extase en de plaatselijke storm werd alleen maar heftiger.

Om haar heen was alles een witte waas en als ze naar beneden keek was het al niet veel anders. Toen zag ze het paarse licht, een licht dat zo fel afstak dat het een perfect doelwit vormde. Wederom riep ze naar de krachten en manipuleerde het weer, dit maal ging alles veel soepeler en ze voelde een nog grotere kracht opbouwen. De storm had ze al lang niet meer onder controle en voor wat ze nu wilde doen hielp dit alleen maar. De spanning in de lucht trok weer samen en laadde zich op, de statischiteit voelbaar en haar zwarte ogen glansden terwijl ze de lichtflits naar beneden stuurde regelrecht op het paarse licht af. De blikseminslag was enorm en de donder bulderde om haar heen en over de wouden en de stad terwijl alles voor één moment weer pijnlijk helder verlicht was.

(iemand anders wil wel spelen, mischien niet al te slim, maar dit moet vast wel erg pijn doen )

Edited by: Crimson Amadea at: 3/25/02 11:19:27 pm

[ckeetel]

Dachhelm gromt op de ironische ondertoon in de stem van de magister. Hij is geïrriteerd en denkt aan zijn bijl...er is genoeg plaats voor dat spottende gezicht. Maar hij houdt de opdracht die hij van ToRunn kreeg voor ogen. Hij wil geen ruzie met hem noch met deze man noch met Haar. De wormen zijn gevlucht, waar zijn de tegenstanders die zijn verkenner hem meldde? Zijn ze met de smidse in rook opgegaan? Er is niks hier! Hij plant de grote bijl op de grond en kijkt Medarion koud aan. "Wel, er valt hier niet veel meer te ondersteunen, er kronkelen hier enkel wormen rond. En ik zie er een voor me. Een die graag de stad van binnen wil zien...of heb ik het mis?"

Een lichtflits....

Edited by: ckeetel at: 3/25/02 11:27:11 pm

[ckeetel]

Dachhelm brult als hij de schok van daarstraks nu dichtbij voelt, een spierwitte afsplitsing van de hemelstraal raakt hem. Even trekken al zijn spieren samen en slaat het gevoel in al zijn zintuigen weg, een hitte voelt hij, alsof hij vanbinnen explodeert, alsof er een kudde paarden hem onder hun hoeven vertrapt. Hij hervindt zichzelf weer op de steel van zijn bijl. Hij proeft bloed en met een trillende hand veegt hij de rode strepen onder zijn neus weg. De de overgebleven dakspanten hebben een deel van de inslag opgevangen. Hij recht zijn rug weer. Hagelstenen kletteren door het groter geworden gat en de verkoolde houten balken naar binnen. Het was kort en hevig, maar hij is er weer. Hij kijkt met onderdrukte woede naar de magiër voor hem, terwijl hij de bijl weer in zijn hand neemt. "Wat had dat te betekenen?!", vraagt hij dreigend.

[Galliminus]

Wit licht omhuld de personen die voor de resten van de Smidse verzamelt zijn. Een enorme kracht valt in hun midden. Hitte, Pijn en verbazing is hetgeen wat hen beheerst. Wanner de bliksem inslaat worden de personen weg geslagen van de plaats waar zij stonden. De priemende lichtflits sloeg in het centrum van de groep. Medarion voelde de brandende pijn als geen ander. Zijn lichaam werd tegen de nog recht opstaande muur van de Smidse geworpen en kwam met een doffe knal neer op de koude grond. Het duurde even voordat hij zijn ogen kon openen maar naast hem lag een van de Ogurs waarmee hij hier was gekomen. Zijn lijf hing levenloos aan wat houten resten van het dak, het dak wat naar beneden was gekomen. Een draagbalk stak dwars door zijn lichaam en het bloed gutste uit de grote wond.

Medarion was gewond,...heel gewond. Hij kon nog maar net de moeite nemen om zich op zijn rug te rollen. Hij keek naarboven...naar de plaats waar de zo onverwachte doodsklap vandaan kwam. Daar zag hij haar,....een wezen wat hem onbekend was,..ze was menselijk maar haar krachten leken op anders te duiden. Hij mocht niet falen,..als hij dit zou overleven zou de straf van Haar vele malen erger zijn dan welke marteling dan ook die hij zou doormaken als hij hier weerloos zou blijven liggen.

"Bamsalabond,..Heel U ziekte of Wond." Deze spreuk fluisterde hij enkele malen achter elkaar en heel langzaam begonnen de wonden te genezen die hij ontvangen had door de blikseminslag,..een paarse gloed verscheen in zijn ogen....Het zou nog even duren eer hij weer op krachten zou zijn, maar als het moment daar was zou zijn wraak zoet zijn,..de vliegende feeks zal boeten!

Medarion Kraakwater

Edited by: Galliminus at: 3/25/02 11:56:06 pm

[ckeetel]

Dan ziet hij de ravage die het licht gebracht heeft en het lichaam van de magiër op de grond liggen. Een ogur is dood, de overige drie ziet hij voorzichtig bewegen. Het was niet de magiër, was het het toeval...of iets anders? Hij ziet Medarion prevelen en rode wonden op het lichaam langzaam wegtrekken.

Het waren niet de dakspanten, daar was de bliksem dwardoorheen gebroken, de magiër had alles opgevangen. Dachhelm strekt een hand uit naar de gewonde. Alsof hij vuil behandelt, sleept hij de in het zwart geklede man onder de beschutting van het gehavende dak. Hij is een dienaar van Haar en bruikbaar...levend.

Edited by: ckeetel at: 3/26/02 12:29:42 am

[ckeetel]

Arnmack heeft het gevoel als of hij zojuist door twee vuisten van Dachhelm de grond is ingetimmerd. Wat was er gebeurd? Alles baadde in het licht en toen werd het donker, de smidse lijkt wel vervloekt, drie klappen al... Hij komt verdwaasd overeind en begint de ijsregen weer te voelen die zijn lichaam ranselt. Waar is hij? Waar is die halfbloed? Hij pakt de stok en hijst zich moeizaam omhoog, zijn ogen zoeken de grond af. Wat voor god moet zijn woede hier afkoelen?

[ckeetel]

Dachhelm grijpt een ogur bij de schouders "naar buiten...jullie twee blijven hier...let op hem", hij knikt naar de gevelde magister. De bijldrager gaat met het nieuwe manschap de afgebrokkelde deur door. Koude lucht en bevroren hemelwater ontvangen hen. Medarion is binnen met twee ogurs. Dachhelm wil buiten een kijkje nemen, naar de halfork die zo schielijk een vluchtweg tussen zijn benen door koos en die ander...

[red]

'Amandea' zei Lunea terwijl ze Arnmack weer overeind hielp. Ze knipperde met haar ene oog, het andere was nog steeds dicht en opgezwollen, maar de hagelbui irriteerde haar meer. Ze wees naar boven, naar de lucht waar ergens Amandea rondhing.

'Een vriendin van mij. Ik heet Lunea, noem mij maar zo.' ze praatte snel, die Ogur hing hier nog ergens rond, ze kon hem ruiken.

'Broeder wolf, laat ons een hert zoeken...' Hoewel ze zichzelf en Arnmack best als wolven kon voorstellen, had ze moeite om de Ogur Dachelm als hert te visualiseren.

Ze wist niet hoelang het geleden was dat ze op de stadswallen terug geblikt had naar haar verleden, het leek een eeuwigheid. Ze wist niet hoe het met William en de andere Scharlaken was. Ze wist niet of er hulp was ingeroepen. Ze wist alleen dat ze moest blijven leven en de anderen beschermen tot ze erbij neerviel.

[ckeetel]

"Amandea", mompelt Arnmack, "Lunea, je hebt vrienden in hoge plaatsen." Het moet haar clan-godin zijn want hij heeft er nog nooit van gehoord. Het enige wat hij ziet is nog steeds het vallende ijs. "Ja, laten we dat hertje gaan zoeken". Lu-nea, vreemde combinatie van klanken...
net als A-man-dea...
Hij pakt zijn jachtmes, met dit weer heeft de boog geen zin.

----

Dachhelm ziet bijna geen hand voor ogen, de Witoog naast de deur is verdwenen, ze zullen rond de hoeve moeten kijken. Hij wijst de ogur de een kant op, hij zal de andere kant van de hoeve nemen, ze zullen elkaar weer bij de achterkant ontmoeten.

[Crimson Amadea]

Een storm zo heftig als deze kan nooit lang aanhouden en de oude weerpatronen sjorden aan de plotsklapse veranderingen. Amadea had de storm al lang niet meer onder controle en langzamerhand nam de heftigheid van de storm af. Hij zou nog een tijdje doorduren maar de hagel veranderde in een stortregen en de dikste wolken dreven wat uit elkaar zodat de zon weer er doorheen kon schijnen. De zonnestralen in combinatie met de regen bracht een prachtige regenboog tot stand en de extase van de hevigheid van de storm begon af te waren.
Amadea was moe, de storm had veel van haar gevergd en ze voelde zich licht in haar hoofd, het was niet verstandig om nog veel langer in de lucht te blijven hangen en ze hoopte maar dat de hulptroepen uit de stad snel zouden komen opdagen. Beneden zich zag ze enkele ogurs het gebouw cirkelen en ook Lunea was daar aanwezig samen met een ork. Mischien was het het beste om af te dalen naar het dak van de smidse, daar zouden de ogurs haar niet kunnen zien bovenop het dak en kon zij naarbinnen kijken, ze moest weten wat daar gebeurt was. In de afdaling moest ze voorzichtig zijn en ze hoopte maar dat niemand naar boven zou kijken, vlot daalde ze via de kant van de stadswallen naarbij het gat in het dak van de smidse, schuilend in de buurt van de schoorsteen.

Edited by: Crimson Amadea at: 3/26/02 11:41:58 pm

[red]

De lucht was zwaar van de storm, maar al gauw werd de hagel regen. Lunea spitste haar oren, maar het was vrijwel overbodig. Een Ogur voelde je aankomen. De grond dreunde zachtjes bij elke voetstap. Maar er klopte hier iets niet. Het kwam van twee richtingen. Al gauw werd het haar duidelijk. Boven het dak uit kwam het lelijke hoofd van Dachelm en als ze zich omdraaide zag ze ook van de andere kant een pluk Ogur haar boven het voormalige dak van de smidse dansen.

Twee! Had de paarse gloed van zo even de Ork gekopieerd? Wanhopig keek ze naar Arnmack. De Ork zag er verbeten en vastbesloten uit, maar in zijn ogen las ze angst, nee, ontzag voor Dachelm.

Waar waren haar teamgenoten? Ze had ze nodig. Altijd waren ze met zijn vijfen geweest. Altijd wist ze dat haar rug gedekt was.