Raganorck

Galliminus · Posted: Thu Mar 21, 2002 10:54 pm Post subject: Arnmack

Medarion heeft alles mogen aanschouwen en is tot de conclussie gekomen dat de orks en ogurs een stel onbekwame idioten zijn. Hij heeft hen proberen te helpen,..meerdere malen zelfs, maar het heeft niet mogen baten. Nog steeds verhuld in de gedaante van een raaf vliegt hij terug naar het kamp. Vanaf nu zal het enkel nog moeilijker worden om de smid Coldrin gevangen te nemen. Hij zal tot drastischere maatregelen moeten overgaan.

Hij zal met de Ogurs in het kamp spreken,..nu moesten er goede plannen gemaakt worden en zich op de achtergrond houden blijkt niet genoeg te zijn. Het is de wil van Haar en als de missie faalt zal ook hij Haar falen en Zij is genadeloos. Als Coldrin dood is gegaan in de explosie zullen zij het enkel moeten doen met Echo,...of er zou nog een andere gegadigde moeten zijn, maar die kans was één op duizend,..dat wist Medarion.

Edited by: Galliminus at: 3/22/02 12:21:26 am

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

Lunea zat op haar knieen tegenover de ork die zichzelf voorstelde als Arnmack. Ze staarde recht naar de metalen schijf die zich in zijn knie had geboord. Ze liet zijn pols abrupt los, zich enigszins schamend voor haar zwakte trok ze zichzelf overeind. Ze was een kop groter dan de meeste orken, maar Arnmack was lang voor en Ork. Hij steunde op een kruisboog.

Lunea had geheel niet de behoefte om naar de plek waar eens de smidse had gestaan te gaan en te zoeken in de opuinhopen naar de lijken van haar vrienden, haar familie. Het was allemaal voorbij, de scharlaken 5 was niet meer. Zelfs haar nieuw gevonden vrienden de gebroeders Gammleson waren dood. Het verdriet verdubbelde haar verwondingen, maar Arnmack liet haar niet los en ze schaamde zich dat een enkele steek in haar arm en een aframmeling haar zo zwak maakten.

De weg naar de smidse leek eindeloos, maar voor Lunea ging het te snel. Het was een ravage, Orks, wapens, stukken hout, broken steen. Alles lag doorelkaar. Lusteloos begon ze met haar goede arm stukken puinhoop te verwijderen.

ckeetel · Posted: Fri Mar 22, 2002 1:30 pm Post subject: Ravage

Ook Arnmack begint puin om te keren. Brokken steen, verwrongen ijzer, verbrand hout. Op zoek naar resten van zijn gevallen broeders. De slachting is verschrikkelijk geweest. Hij weet niet hoeveel van zijn kameraden al in de hoeve zaten, maar overal vindt hij ledematen, sommigen herkent hij, anderen zijn te ver heen om zelfs te bepalen waar het ooit aan het lichaam vastzat.
De boogschutter is realistisch, alles wat beter is dan zijn eigen materiaal ruilt hij om. Niets goeds gaat verloren, zijn dode broeders hebben het niet meer nodig en zo wint hij een herinnering aan een gevallen krijger. Als zijn tijd komt zal een ander van hem nemen wat hij nodig heeft.

Hij noemt ze bij hun namen, als hij met zijn grote handen hun lichamen aanraakt. "Darutt," hij grijnst, een losse arm in de lucht houdend, "die vingers zullen nooit meer valsspelen, moge je geest net zo snel reizen als je hand gooide."
"Nogk...", Arnmack mocht de twee broers graag, ondanks dat beide clans regelmatig op de vuist gingen. "Mijn broeders, drink er een op mij, zoals ik op jullie zal drinken". Zijn oog valt op de speelstenen van Nogk, die aan een leertje geregen om zijn pols zitten. Die stenen hebben heel wat handjes losser gemaakt. De ogen van de boogschutter glanzen. Voorzichtig verwijdert hij de vreemde armband.

Even verderop ligt een knoestige bezemsteel, de onderkant is er afgebroken, maar het is goed genoeg.
Arnmack is zuinig op zijn kruisboog, een eigenaardig groot ding. De andere orken vonden het wapen te zwaar en lomp, maar Arnmack is een stevige ork en hij en de boog zijn een eenheid geworden. De orkenbogen zou hij nu eenvoudigweg breken. De kruisboog is uit donkerrood hout gesneden en stelt een helledier voor dat de geladen pijlen op zijn lange nek draagt. Er moeten ooit mooie stenen in de oogkassen hebben gezeten, maar iemand heeft ze met grof geweld verwijdert, de holten zijn zwartgeblakerd. Waar het vandaan komt weet hij niet.
De boog slaat hij op zijn rug en hij probeert de stok... " docht", (prima) mompelt hij.

Dan zet hij voorzichtige stappen en kijkt naar de halfork. Hij kent zulke halfbloeden wel, ook ToRunn heeft er in zijn leger, maar het zijn er niet veel, de meesten komen van mensen vandaan. Weinigen kunnen aan wat een ork kan verdragen en haar doorzettingsvermogen en kracht is nieuw voor hem. De felle strijd op het dak staat hem nog bij.
Hij ziet haar bezig, de stenen ruimen, het rode haar vermengt met geronnen bloed. Hij ziet hoe leeg ze is. Waar is die felheid gebleven? De kracht die een ork vooruitdrijft?
"Halfbloed!" zegt hij scherp, "Je vrienden hebben stand gehouden, geloof me, zo zijn ze beter af dan de dood die hen wachtte als ze in Dachhelms handen waren gevallen. Voor de ene wiens gezicht getekend was, zou het gruwelijk zijn geweest...wees er trots op dat je ze gekend hebt!"
"Ik heb mijn broeders gegroet...ik zal helpen de jouwe te vinden."

Edited by: ckeetel at: 3/22/02 5:12:36 pm

ckeetel · Ravage *Edited by: ckeetel at: 3/22/02 8:18:15 pm*

Ravage

Edited by: ckeetel at: 3/22/02 8:18:15 pm

Coldrin · Posted: Fri Mar 22, 2002 6:41 pm Post subject: Re: Ravage

Coldrin opende zijn ogen. Hij dacht dat hij het Eeuwige Leven verkregen had, maar hij keek in het gezicht van Darvan.
'Wat?' vroeg hij, maar wist dat dit een slechte vraag was, natuurlijk wist hij wat er gebeurd was, hij had het zelf een handje geholpen.
'Hoeveel zijn er dood?' vroeg hij, hopend dat het er een hele hoop waren.
'Waar zijn we ergens?' was zijn volgende vraag.

Hij voelde zich raar, het was eigenlijk de afwezigheid van gevoel die raar was.

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

Lunea zag vanuit haar ooghoeken hoe Arnmack de namen van alle gevallen broeders prevelde. Ze mopelde de namen van Nogk en Unrf mee. Haar handen stuitten op haar bijl, ze leit haar vingers langs het hout glijden. Glad en ongebroken liep het door, het blad had een inkeping opgelopen, maar was nog even scherp doch besmeurd met bloed.

Halfbloed noemde hij haar. Iedereen noemde haar halfbloed. De mensen, de orken. Ze had een hekel aan die naam, maar de manier waarop Arnmack het zei klonk vertrouwd. Niet als een scheldnaam, maar en betiteling, iets waar ze trots op kon zijn.

De Ravage was compleet, maar tussen de vele Orkse ledematen vond ze niets dat van een mens, elf of hond kon zijn, gaf dit haar hoop? De beelden van waar ze nu was vermengden zich met de beelden uit haar verleden het vernietigde Orkdorp......, maar er was een verschil, hier was ze niet allleen. Af en toe keek ze hoe doeltreffend Arnmack door de puinhopen liep, zijn huid glom en benadrukte elke spier, er werd geen beweging teveel gemaakt en alles leek gecalculeerd. Lunea herinnerde zich hoe zij moest wennen aan haar lichaam toen ze opgroeide, ze had het verafschuwt. Alle meisje om haar heen waren rank en slank en delicaat en intresseerdden zich niet in wapens. Hij was net zo zuinig op zijn kruisboog als zij op haar bijl. Ze zocht verschillen en overeenkomsten.

Een grote zware deur lag geleunt tegen de schoorsteenmantel, het enige dat nog overeind was blijven staan. Hoorde ze stemmen vanonder de haard? Arnmack hielp haar met het verwijderen van de deur. Was het mogelijk dat haar vrienden nog leefden?? Licht sprong in de ogen van Lunea.

ckeetel · Posted: Fri Mar 22, 2002 8:02 pm Post subject: Hoop?

Arnmack ziet Lunea weer opleven. "Wel", zegt hij lachend, "Holm, is je genadig geweest en heeft jouw gebeden verhoord...goed verborgen, een dubbele vloer..." Hij duwt zijn vingers tussen de rand van vloer en oven. Er zit een spleet, waar hij een zachte muffige tocht kan ruiken. De boogschutter zet zijn schouders tegen de zijkant van het blok en duwt, hij mag sterk zijn, maar in het blok valt geen beweging te krijgen. Hij zoekt naarstig naar een manier het gevaarte opzij te schuiven, tast op goed geluk het blok en de muren af, zachte woorden tegen zijn orkengod prevelend. Dan ineens een steen die iets naar binnen drukt onder zijn zoekende handen...

Hij duwt verder en de oven begint te verschuiven...

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

Lunea had meteen haar schouder naast die van Arnmack geplaatst, er was geen beweging in te krijgen. Toen de Ork de mueren begon af te tasten keek ze hem verbaasd aan, maar hield niet op met duwen. Ze hoorde het onmiskenbare gepiep van de hond.

Plotseling schoof de haard vanonder haar schouder weg, het scheelde niet veel of Lunea was zo het gat in geduikeld. Arnmack keek haar triomfantelijk aan, leunend met zijn hand tegen een steen in de muur.

' EVE? JACK? WILL? AMANDEA?' riep ze in het grote gat en stak haar hand erin.

Darvan · Nachtdwaler Joined: 07 Feb 2002 Posts: 119

We zijn nog bij de smidse, de orks zijn vertrokken. Ik weet niet hoeveel doden er zijn: zei Darvan als antwoord op Coldrins vragen. Rust nu maar.

ckeetel · Posted: Sat Mar 23, 2002 10:58 pm Post subject: Iep!

Voeter piept bij die bekende stem, meer kan hij niet uitbrengen om zijn vreugde te tonen.
Het lichaam van Evelyn is weer bovenop hem gezakt. Hij voelt dat er iets mis met haar moet zijn, ook de anderen lijken nog de gevolgen van de klap te moeten verwerken. Hij legt zijn kop weer neer, uitgeput.

Jackal · Posted: Sun Mar 24, 2002 12:10 am Post subject: In de kelder

Het hele gevecht door voelde ze zich in het nauwgedreven, zeker toen na een tijdje al haar pijlen op waren en ze toch snel haar oude zwaard moest pakken. Zwaar gehavend en zwaar hoestend werd ze bewust van allerlei andere dingen om haar heen. Er was een groep ver buiten de smidse waar een rode gloed omheen zat. Ze kon ook nog Amadea zien vliegen. En zo merkte ze vele magische dingen op, het bos zat er vol van; slecht en goed.
Ze dacht dat ze niet meer kon en alles begon voor haar te duizelen.
Toen had Coldrin een laatste uitweg; de kelder in.
William hielp haar de kelder in, maar eenmaal in de kelder kon ze niet op tijd meer wegspringen voor het neerstortende dak.
Onder het puin ligt nu een zwaar gewonde Davira, bewusteloos.
Maar er is iets heel bijzonders aan de hand, de wonden die Davira heeft beginnen zich langzaam te sluiten. Onzichtbaar strijd Davira voor haar leven. Ze wil niet dood, ze wil doorgaan. Ze wil weten wie haar vader was, naast de man die af en toe eens langs kwam. Ze wil haar zus nog helpen..Echo nog helpen..ze wilde nog zoveel.

William kon ook niet helemaal aan het neerstortende dak ontsnappen, maar met veel pijn en moeite weet hij zich onder het puin vandaan te werken. Daar ziet hij Coldrin en Darvan staan. "Coldrin!", zegt hij met gebroken stem. "Help me de rest te vinden, ze zijn hier ergens onder het puin."

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

((Even voor de duidelijkheid, als ik zo terug lees dan zijn:

Coldrin en Darvan buiten de smidse of wat er nog van over is.

Lunea en Arnmack staan bij de ingang van de kelder.

en in de kelder, half bedolven onder puin zijn Davira, William, Evelyn en Banduin.

Amandea is ergens in de stad hulp bijeen roepen.

Mee eens?))

ckeetel · Posted: Sun Mar 24, 2002 9:13 am Post subject: De kelder

Met dezelfde kracht waarmee ze haar schouders tegen het blok heeft gezet, dreigt ze in het gat te vallen. Met een snelle beweging weet ze het evenwicht te bewaren. Arnmack lacht van binnen...orkenkracht.
Dan ziet hij William vanonder het puin vandaan komen en langs hem heen strompelen. Onwillekeurig legt zijn hand zich op zijn jachtmes. Voor hem is de strijd van geen betekenis meer, maar dit zijn mensen, hij heeft tegen ze gevochten en hij weet niet hoe ze op hem zullen reageren.
De man loopt verder, naar buiten en Arnmack ontspant.
De halfbloed is bezig haar vrienden onder het puin vandaan te halen, haar rode haren zitten onder het stof, ze lijkt zelf een brok steen geworden. Je zou haar nu niet meer kunnen onderscheiden van een ork. De boogschutter zoekt steun bij de stok en gaat bij haar naast het gat op zijn hurken zitten, klaar om een helpende hand toe te steken.

((Mee eens, ik zit waar ik zit, alleen William is een beetje verblind langs ons heen gestrompeld))

Edited by: ckeetel at: 3/24/02 10:25:31 am

Coldrin · Posted: Sun Mar 24, 2002 5:36 pm Post subject: Re: De kelder

Coldrin hoort de stem die door de wind naar hem toegedragen wordt. Hij moet nu de vraag stellen aan Darvan, de vraag die hij niet heeft willen stellen, een vraag die veel kan veranderen.
'Hoe ziet het eruit? Hoe zie ik eruit? Wat is er mis? Ik heb geen gevoel, geen enkel gevoel. Vertel het me. Heb je mijn zwaard?'

Zijn hand voelt rond, op zoek naar zijn zwaard.

ckeetel · Posted: Sun Mar 24, 2002 6:01 pm Post subject: Waar is die half-elf

Vanuit de bosrand klinkt een luid gekraak. Takken worden aan de kant geduwt, kleine boompjes bezwijken en kreupelhout wordt onder grote voeten verdrukt. Dachhelm stort zich met een ogur en drie orken naar voren, over het groene veld naar de hoeve.
Hij is laaiend over het verraad van twee van zijn orksoldaten en hij heeft ongenadig met ze afgerekend. Nu moet hij rechtzetten wat hij heeft verzaakt: de half-elf vinden....levend.

Hij ziet de man met de witte ogen zich over een figuur op de grond buigen, een figuur die hij nog niet eerder gezien heeft. Zal dat hem zijn? Het maakt niet uit, als het 'm niet is, dan sterft hij alsnog. Met een woedende snauw snellen hij en het overgebleven groepje strijders op Darvan en Coldrin af...