Raganorck

[ckeetel]

Een bundel grommende grauwende half-ork is ze, geketend, met een prop in de mond wordt Lunea voor Dachhelm gezet. Kort en heftig was het gevecht op het dak, maar de overmacht was te groot. Van de twee broertjes is er nog maar één, Urnf, de ander is voor dood achtergelaten.

De ork ligt op de grond, een zware voet drukt zijn gezicht het gras in. De grote ork die bovenop hem staat heeft zijn bijl gepakt hij kijkt vragend naar de leider. De ogur staart onbeweeglijk naar de smidse.

Een klein groepje orken nadert de hoeve van voren, een ork gevankelijk met zich mee voerend. Achter hen wordt Lunea onder dekking van het bos gebracht en Darvan een eind voor de smidse gezet, achter hem staat een ork met een mes op de keel gedrukt.

"Spreek!" een ork geeft hem een harde duw.
Urnf praat met horten en stoten de taal die hij van Lunea geleerd heeft.
"Man met litteken, ze willen je levend, in ruil voor dat gaan ze weg, laten ze je vrienden in leven.
als je weigert zullen ze je vrienden pijnigen en doden, de vriend met de witte ogen en de vriend met haar rode haar...Lunea", de ork slikt. Zijn begeleiders trappen hem hard tegen zijn knieën, zodat hij naar de grond zinkt, "ze willen weten wat je antwoord is..."

"Als jullie iets proberen zullen ze sterven, man met litteken...," Urnf kijkt vanuit de hoeken van zijn ogen naar de orken naast hem. In de hoop dat ze geen mensentaal zegt hij snel " Ze willen je meevoeren, net als die ander..naar " Hij krijgt een vuistslag in zijn gezicht, voor zijn haastige spreken dat de mannen naast hem niet vertrouwen. Toonloos, met een bloedende neus voegt Urnf eraan toe,"zo spreekt Dachhelm, die dient onder ToRunn...."

Edited by: ckeetel at: 3/21/02 8:02:00 pm

[red]

De wereld had op zijn kop gestaan.
Zwarte rook,
suizende pijlen,
een paarse gloed,
een ontploffing,
haar vuist in het gezicht van een Ork,
het verbeten gezicht van Nogk,
de lucht,
een klap tegen haar rug,
het gewicht van tien Orks boven op haar,
een knie in haar ribben,
een prop in haar mond,
een gevest tegen haar hoofd.
zwarte stippen voor haar ogen,
de metalige smaak van haar bloed in haar mond,

Ze werd op haar voeten gesleurd en voor het lelijke hoofd van een Ogur gehouden.

Ze kan geen kik geven maar gromt diep in haar keel, denkend aan de grote grijze hond in de smidse. Als ze nog dichter bij het gezicht wordt gehouden briest ze hard uit door haar neus, een klein kloddertje snot raakt het gezicht van de Ogur. Van binnen lacht Lunea tevreden.

~Waarom doodden ze ons niet? Wat willen ze met me?~ Haar gedachte wordt beantwoord door Unrf die met een mes op zijn keel de eisen stelt van de Ogur

Edited by: red at: 3/21/02 8:49:08 pm

[ckeetel]

"Hou ze tegen!" Dachhelm seint naar een groepje orks buiten de smidse en wijst op de ondoden die nu achter Urnf naderen, vrijwel onmiddelijk hangen er verscheidene orken aan de geanimeerde lichamen. "Werk ze tegen de grond!"

[Coldrin]

Coldrin ziet geen hand meer voor ogen in de walmen en dampen die er hangen.
'Waar zijn jullie? Volg me!' riep hij terwijl hij naar de plek rende waar hij Voeter had neergelegd.
Een ork stond gebogen over de hond. Coldrin zwaait zijn zwaard in het rond, dat zingend zijn doodslied laat horen en hakt het hoofd van de romp. Stuiterend komt het tot stilstand voor de poten van drie andere orks.

Coldrin neemt de hond op en wankelt even onder het gewicht.
Hij begint op de tast naar de werkplaat terug te wijken.
De drie orks kwamen dichter bij. Coldrin draaide met een snelle beweging rond hen heen en sneed de kniespieren van een van hen door. De andere gaf hij een duw zodat die in de vlammen verdween. De derde liet hij ongemoeid omdat de doorgang tot de werkplaats nu vrij was.

In de werkplaats was het verbazend proper, er hing hier bijna geen rook en er waren ook geen orken.
Hij hoestte zijn longen leeg en liep naar de oven.
'Dit heb ik gevonden toen ik voor de eerste keer hier kwam.' zei hij tegen de hond. Hij verdraaide een steen en de oven draaide weg, een donker gat gaapte hen aan. Hij zette de hond op zijn poten. 'Ga naar beneden, het is een kelder, donker, maar proper en droog. Niemand zal je hier vinden. Aan de binnenkant zit een hendel in de grond om de oven terug weg te laten draaien. Maar ik denk niet dat dat nodig zal zijn, ik heb nog een verrassinkje in petto voor die rotzakken.'
Hij wachtte tot de hond er in verdwenen was en draaide zich dan om. Hij zag niemand van de groep die bij hem was geweest. Hopelijk zijn ze allemaal in orde, het is nu ieder voor zich. Hij draait weer aan de steen en de oven schuift terug op zijn plaats.

Coldrin loopt naar een metalen kastje aan de wand. Hij opent het en haalt er vijf buideltjes uit te voorschijn. Met grote voorzichtigheid behandelt hij ze. Als hij zich terug omdraait naar de deuropening grijnzen de vlammen hem toe. Ook de werkplaats werd nu verteerd door vlammen, door de deur opening komen vier orks binnengestormd.
Coldrin heft zijn schild op en kan de eerste slag opvangen, een grote knots beukt op het schild.
Hij laat zijn zwaard een cirkel beschrijven waardoor één ork met geopende buikholte op de grond ligt te kronkelen en de anderen een veilige afstand behouden. Coldrin gooit een van de buideltjes weg, in de buurt van de vlammen. Dan wijkt hij, gaat verder achteruit totdat hij de deur naar de rest van de smidse vindt. Hij gaat de deuropening door en staat oog in oog met een andere ork, achter hem staan er nog drie.

Hij stoot met het schild in het gezicht waardoor het een bloederige brij wordt. Weer gooit hij een buideltje weg.
Hij baant zich een weg door de vlammen en voelt zijn haar schroeien. In een volgende kamer wordt hij door pijlen belaagt, maar kan ze opvangen met zijn schild. Ook hier gooit hij een buideltje.
Dan gaat hij terug naar de winkelruimte. De deur bezwijkt half onder het slagen van de bijlen, van alle kanten stromen orks binnen. Coldrin gooit de twee laatste buideltjes naar beide zijden van de ruimte.

Hij grijnst naar de orken. Een soort van waanzinnige grijns. Nu is het enkel nog het zwarte poeder dat zijn werk moet doen.
Hopelijk hebben de anderen zich in veiligheid kunnen brengen. denkt hij.

Dan vangt hij woorden van buiten op. Te laat.
Het begint met een zacht gesis, dan plots een grote uitbarsting van vlammen, een drukgolf, een fel licht,...

...

...

Niets meer.

Edited by: Coldrin at: 3/21/02 8:33:57 pm

[Darvan]

Darvan schrikt wakker van de enorme knal en ziet door zijn blinddoek licht komen. Hij probeert zich weer los te maken, maar zijn energie is nog steeds bijna op. Dan krijgt hij een klap op zijn hoofd waardoor hij bewusteloos raakt.

[ckeetel]

Urnf maakt de klap niet meer mee, evenals zijn broer wiens hart toch nog klopte, maar nu voor eeuwig weggevaagd is. Zes orken en twee ogurs zijn er overgebleven van al zijn manschappen. Een rokend gat is er in de smidse geslagen.

Dachhelm is verbijsterd, hij schudt zijn hoofd.
Twee orken stuurt hij naar de plaats waar de smidse stond, maar ze komen met lege handen terug.

[red]

De drukgolf blies het haar dat niet aan haar gezicht geplakt was door bloed uit haar ogen. Vanonder de bomen zag ze een stukje smidse liggen. Haar binnenste gilde 'neeeeee!', maar haar ratio vertelde haar dat haar vrienden snel zijn gestorven, iets wat voor haar waarschijnlijk niet was weggelegd. Ze zag de vreemdeling uit de smidse naast haar kronkelen in zijn boeien, hij werd bewusteloos geslagen.

Dat was iets waar Lunea echt geen zin in had. de prop in haar mond hield haar kaken gespannen en langzaam terwijl de adrenaline wegtrok begon ze pijn te voelen.

Haar hart klopte in haar arm waaruit Nogk het mes had getrokken. Haar oor gloeide waar een pijl langs was gesuisd, daar kwam het meeste bloed vandaan dat haar haar deed vastplakken aan haar gezicht. Ze voelde hoe haar gezicht opzwol en blauw werd, haar ribben protesteerden bij elke ademhaling. Maar Lunea genoot van de pijn, pijn is leven en het leven is kort.

Edited by: red at: 3/21/02 9:00:12 pm

[Chrystal]

Evelyn had haar zwaard gepakt en zich achter een deur verborgen. Ze zwaaide het ter hoogte van haar schourders rond naar de eerste ork die voorbijkwam en die werd onmiddellijk onthoofd. William en Davira waren wat verder met een paar andere orks aan het afrekenen.
De rook werd te erg hier. Evelyn had het liefst naar buiten willen vluchten, maar daar was de overmacht te groot.
Coldrin bood een alternatief. De kelder.
Samen met Davira en William die van de inspanningen van het gevecht in combinatie met de rookontwikkeling al hevig aan het hoesten waren, trok ze zich terug. Ze ontfermde zich over de hond en probeerde het dier wat gerust te stellen terwijl ze afwachtten wat komen zou.
De kelder was opmerkelijk fris en dankbaar zoog ze de rookvrije lucht in haar longen.
Dan volgde een vreselijk lawaai, de grond en heel het gebouw trilden. Even later was er niets meer.
In de kelder was de helft van het plafond naar beneden gekomen. Het stof en vuil dat daarbij in het rond warrelde bemoeilijkt het zicht en maakte het ademen bijna onmogelijk.
Hoestend probeerde Evelyn vanonder het puin recht te krabbelen. Ze had met haar lichaam de hond beschermd, maar er lag vanalles op haar. Met een pijnlijke grimas greep ze naar haar been. Er lag iets zwaar op en ze kon hem onmogelijk bewegen.
"William, Davira ? Zijn jullie in ongedeerd ?" vroeg ze terwijl ze met haar hand voelde of de hond in orde was.
Ze probeerde nog maar eens haar been te bevrijden.
Dan... werd alles zwart voor haar ogen.

[ckeetel]

De opdracht is geëindigd, Dachhelm heeft gefaald. Hij mag wreed en koud zijn, maar hij is loyaal. Hij zal ToRunn onder ogen komen en zijn lot verwelkomen. Hij knikt naar de overgebleven manschappen en dan naar de gevangenen. Lunea en Darvan worden losgemaakt. Hij heeft ze niet meer nodig en de ketenen zullen andere enkels sieren. Een ork heeft een metalen schijf in zijn knie gekregen. Hij zal niet mee kunnen. Dachhelm wenkt de overige vijf en de ene ogur. Ze verlaten het terrein van de smidse en trekken het woud in.
De achtergebleven ork buigt zich over Lunea.

[red]

Lunea had haar ogen gesloten en lag met haar opgezwollen wang op de koude grond, ze wachtte op wat komen ging.......iemand die rook naar bos en natte hond haalde de prop uit haar mond. Het was een Ork. Ze opende haar ene oog, de andere was dichtgeslagen. De boeien werden haar afgenomen.

Ze bewoog zich niet, wat was er nog omvoor te vechten? Voor de tweede keer had een lelijke stinkende Ogur alles wat haar lief was afgenomen en voor de tweede keer had ze niets kunnen doen.

Een schaduw boog zich over haar heen, het begon te regenen.

[Darvan]

Darvan stond verbaast op. Hij had op een vreemde manier een deel van zn energie teruggekregen. Hij zag de ork terug het bos in lopen en zette het daarna ook op een lopen, maar dan richting de smidse. Hij klom op het dak en sprong via een gat naar binnen, want de ingang was geblokkeerd. Hij zag alleen niemand, behalve Coldrin. Hoewel hij niet wist of kon zien of hij nog leefde bracht hij Coldrin naar buiten door de blokkade met zijn nieuw verkregen kracht opteblazen. Toen hij eenmaal weer binnen was zag hij vreemdgenoeg niemand.

[ckeetel]

De ork veegt haar gezicht af, zijn taal is doorspekt met woorden van een andere clan dan die van de twee broers. Hij heeft haar bij de broers gezien en hij heeft haar zien vechten. "Alles weg", bromt hij "Mijn broeders...jouw broeders...kom op halfbloed, vechten...de grond wil jou niet vandaag, je bent een ork waardig en je bezit meer waardigheid dan de meesten van ons." Hij pakt een prop en begint haar gezicht af te deppen.

[red]

Woorden stromen haar oren binnen, doorgaan, vechten, broeders. Een stinkende lap wordt tegen haar gezicht geduwt, geirriteert grijpt Lunea naar de boosdoener, maar hij gaat niet weg, blijft tegen haar gezicht deppen. Nog meer woorden.. halfbloed!
Genoeg! Woede borrelde in haar op, met de snelheid van een toeslaande slang greep ze de hand die haar gezicht af depte met de stinkende doek. Wankel stond ze op haar benen met de pols van een Ork stevig vast.

'Au' zei ze zachtjes. En ging toen over in het gebrekkig Orks: 'Obak! No kkante por' ((genoeg!, ik leef nog))

Haar knieen dachten daar anders over en voor Lunea het wist zakte ze erdoorheen en zocht ze steun bij de pols die ze vasthield.

Edited by: red at: 3/21/02 10:08:20 pm

[ckeetel]

Net toen de grote hond het opgaf en zijn lichaam na hevige samentrekkingen zich begon over te geven aan de zachte armen van de dood, voelde hij verse lucht langs zijn longen stromen. Weer kwam het oude hart tot leven, al ging het moeizaam. Hij voelde de sterke armen van de smid om zijn lijf en hij ging over in andere handen. Daarna iemand die hem stevig vasthield en een verschrikkelijke dreun die hem buiten westen sloeg. Het is stil nu, hij is alleen, alleen met het langzame kloppen van zijn hart. Maar hij ademt, kostbare heerlijke zuivere lucht.

[ckeetel]

De ork pakt ook haar pols vast en zet zijn andere hand in haar middel als Lunea onderuit dreigt te gaan.
Langzaam laat hij haar naar de grond zakken.
"Obak?" zegt hij, hij grijnst "goed zo, wees woest, beter een gevoel hebben, dan elk gevoel moeten missen..."
"Ik ben Arnmack van de clan Trajzdek..kom op adem en laat ons zo proberen op te staan." Hij legt een stevige hand onder haar schouderblad en laat haar ertegenaan rusten.
"Ik wil weten of er nog broeders van mij zijn...in die hel daar", hij knikt naar de rokende ruïne. "En jij waarschijnlijk ook...vijandin...we zullen elkaar kennelijk moeten dragen."

Met zijn goede voet schuift hij een grote kruisboog naar zich toe. "Die zal niet meer voor ToRunn harten klieven...het ijzer dat mij voor hem waardeloos maakte, maakt mij waardevol hier." Zijn kaken klemmen zich als hij over het metaal in zijn been spreekt.

"Sla je arm om mijn schouders, dan kan ik je optillen en kunnen we elkaar steunen"

Edited by: ckeetel at: 3/22/02 1:18:54 am