Raganorck

[Via Linwell]

Huize Linwell is een huisje tussen de Tien Torens dat bewoond wordt door Art Linwell, zijn vrouw Minde Linwell en hun vondelinge Via Linwell. Het is geen groot huisje, maar het is groot genoeg voor hun drieen. Het ziet er even grauw en grijs uit als de meeste gebouwen in Raganorck aan de buitenkant doen, maar eenmaal binnen stroomt de warmte en gastvrijheid je tegemoet. Aan de wanden van het huisje zijn allemaal landkaarten en soeveniers te zien die zijn megenomen door Art Linwell op zijn reizen. De overheersende kleur in het huisje is donker geel, hierdoor lijkt het veel lichter dan het in werkelijkheid is. Meestal is er wel iemand aanwezig om je te verwelkomen, zo niet zoek dan Art op in zijn kantoor, of laat een bericht achter.

[Via Linwell]

Via zat aan de tafel, ze had haar gebruikelijke kleren maar weer aangetrokken. Het groene jasje dat haar eigenlijk te klein was en al enkele malen versteld was, de witte rok grauw geworden door het vele wassen en ook deze was al enkele malen versteld. Onder het jasje droeg ze een witte blouse. Geen van de kleren had versiering de enige versiering die ze verder had was een kleine gedroogde Vuurbloem die tussen twee glasplaatjes om haar nek hing.

Ze was bezig met tekenen, een zeldzame bezigheid eigenlijk en die nu ook alleen mogelijk was doordat ze een klein stukje papier had gevonden, dat eigenlijk al had moeten worden verbrand. Het velletje stond vol met het gekrabbel van haar vader, maar hij had het opgevrommeld en weggegooid. Het was onder de stoof gerold en buiten het bereik van haar moeder en vader geweest. Maar al gisteravond had ze besloten om het stukje te gebruiken als teken papier. Ze zou alleen maar een onbewaakt moment moeten vinden om het te pakken. En dat moment was nu, haar ouders waren allebei aan het werk en dus kon ze doen en laten wat ze wilde.

Vanmorgen was ze in de boom achter hun huis geklommen om uit te kijken over de stad, ze kon er niet genoeg krijgen. En na een tijdje herinnerde ze het propje papier. En hier zat ze nu, het uitzicht uit de boom te tekenen. Ze had eigen pen en inkt gekregen van haar vader, maar deze mocht ze eigenlijk alleen maar gebruiken om te schrijven en aangezien ze daar een hekel aan had zat het inktpotje nagenoeg vol. Druk zwoegend aan een van de Tien Torens, die de rand van het vel vulde, had ze niet eens gemerkt dat de tijd voorbij was gevlogen.

[Via Linwell]

Via keek nog eens naar de tekening en stelde tevreden vast dat deze tegen al haar verwachtingen zeer goed gelukt was. De inkt was al droog en de meeste krabbels die haar vader op het papier achter had gelaten, had ze kunstig verwerkt in de tekening. Nu moest ze een goede plek vinden om de tekening op te bergen, haar kamer was geen optie Minde maakte deze elke week grondig schoon. Toen bedacht ze zich dat de tekening wel tussen de boeken van haar vader zouden passen. Ze zocht een boek van geschikte grote uit en stopte de tekening tussen het schutblad en de kaft. Ze prente de naam van het boek goed in haar hoofd "De recente geschiedenis van de stad Raganorck". Heel toepasselijk, zelfs als haar vader het zou ontdekken zou hij nog kunnen geloven dat het bij het boek hoorde.

Zo wat zou ze nu eens doen? Het kon nog wel enkele uren duren voordat een van haar ouders thuis zou komen. Onbewust was ze al naar de voordeur gelopen en had ze al haar mantel in de hand. "Nouja ik kan wel eens gaan kijken of er nog iets interresants in de stad gebeurt". Ze haalde de huissleutel uit haar jasje en trok de mantel aan. Nadat ze de deur stevig had gesloten en op slot gedaan liep ze met een vrolijke tred richting de Gannon.

>>Gannon>>De winkels van Gannon

[Art Linwell]

Art>>De Tien Torens>> Het kantoor van Art Linwell

Maar zoals altijd waren de straten van Raganorck veraderlijk en brachten ze hem daar waar zij dat goed achten. En na een tijd lopen stond hij niet voor het Huis van de Ene maar voor zijn eigen huis. Vermoeid als hij was dacht hij bij zichzelf: 'Ik kan ook nog wel een dag later naar de priesters gaan, het wordt toch al donker en die trappen in de Toren lijken steeds langer te worden.'
Hij wou de deur openen maar tot zijn verbazing zat deze op slot. Hij haalde de sleutel uit zijn zak en opende de deur. "Via ben je thuis," riep hij eigenlijk onnodig, want hij wist wel dat ze weer ergens in de stad rondzwierf. Naar haar opzoek gaan had ook geen zin, want als de vloek je tegen werkte kon je net zo goed thuis blijven. Dat was hem vandaag maar weer al te duidelijk geworden. Hij ging aan de tafel zitten nadat hij wat papieren had gepakt. 'Zolang ik hier ben kan ik net zo goed de vuurbloem gaan tekenen,' en hiermee haalde hij zijn schetsblok uit de kast en pakte wat houtskool uit zijn tekendoos. Toen stond hij op om buiten de bloem die pas was ontloken op papier te zetten.

Wij allen zijn reizigers op het Rad der Tijd.

[Art Linwell]

Art ging op een boomstronk zitten en bekeek de boom eens goed. De bloem zat erg hoog maar was zo groot dat hij zelfs van af de grond een goede schets zou kunnen maken. Op het moment dat hij de punt van het houtskoolstaafje op het papier zette zag hij tot zijn ontzetting dat hij bijna over een brief heen was gaan tekenen. Hij legde alle andere papieren en het schetsblok met de houtskoolstaafjes aan de kant en begon de brief te lezen. Dit is wat er stond te lezen:
Geachte Art,
Ik stuur je deze brief om je te verwittigen van een feit dat, naar ik meen, je wel zal interesseren. Het gaat over enkele documenten die ik heb moeten kopiëren en een aantal gesprekken die ik gevolgd heb.
Hierin gaat het namelijk over een Hypericum Perforatum in de kasteeltuinen. Het schijnt dat het St. Janskruid is opgehouden met bloeien, wat zeer tegennatuurlijk is.
Aangezien jij geïnteresseerd bent in alle flora en fauna nam ik aan dat je misschien wel een kijkje zou willen nemen. Ik kan je wel naar binnen smokkelen, je zou toch niet opvallen tussen alle andere klerken. Mocht je geïnteresseerd zijn kom maar een keer langs op mijn kantoortje dan zal ik je wel helpen met het naarbinnen komen.
Hoogachtend,
Eduward Eyckenbladt.

P.S. Schiet wel op want ik vermoed dat de poorten niet al te lang zullen openstaan voor onze klerken, en zeker niet in deze aantallen.

Toen Art de brief gelezen had dacht hij geen moment na maar haaste hij zich door het huis, zijn tekenspullen in de tuin achterlatend, opweg naar de Toren des Levens.

Art>>Tien Torens>>Een toevallige ontmoeting.

Wij allen zijn reizigers op het Rad der Tijd.

Edited by: Art Linwell at: 3/3/03 11:36:18 am

[Via Linwell]

Via opende de deur en kreunde, ze zou wel weer een flinke uitbrander krijgen over het feit dat ze nog zo laat buiten was. Maar Minde was alleen thuis en ze vroeg haar alleen of ze Art had gezien. Via schudde van nee, als Art nog niet thuis was hoefde ze ook niet te vrezen voor een uitbrander, dus sloop ze zachtjes de trap op en viel vrijwel meteen op haar bed inslaap.

[Via Linwell]

Het was koud zo als gewoonlijk, maar toch bleef Via nog even liggen, ze had geen zin in de uitbrander die haar waarschijnlijk nog steeds te wachten stond.
Maar toen ze beneden kwam was Minde niet boos op haar, alleen maar bezorgd over waar Art nu weer was. Ze was al naar de Toren der Geschiedenis geweest maar daar was hij niet geweest.
Via pakte zachtjes wat brood en ging bij Minde aan tafel zitten. Toen ze haar brood op had begon ze een beetje op te ruimen, ze had toch niks beters te doen.

[Art Linwell]

Het middaguur was al lang voorbij toen Art thuis aankwam. Vermoeid en hongerig stapte hij naar binnen. In het achterhuis zag hij Minde zitten, die opsprong toen hij binnen kwam.
Ze omhelsde hem en kuste hem, daarna verbrak ze de omhelsing om een tirade af te steken over verantwoordelijkheidsgevoel. Art probeerde het uit te leggen maar kreeg er geen woord tussen. Toen ze eindelijk uit geraasd was kreeg hij even de kans om wat te zeggen; maar het werd niet meer dan een korte verontschuldiging omdat Minde hem meteen gebood om aan tafel te gaan zitten terwijl zij hem een bord met koud vlees en wat brood voorschotelde. Ze zette er een kroes met bier naast en ging zitten kijken hoe Art zijn eten naarbinnen werkte. Het smaakte niet echt nu het koud was, maar iemand die honger heeft eet alles.

Toen het eten op was voelde hij weer een hoestbui opkomen maar hij wist dit te onderdrukken tot een paar kuchjes. Toen wees Minde hem zijn bed en hij gehoorzaamde maar al te graag, de nacht doorbrengen in de Tuinen was een slecht idee geweest. Het had hem weinig rust opgeleverd en zijn spieren deden nog pijn van de verkrampte houding die hij had aangenomen als wering tegen de kou.

Al gauw sliep hij in, maar het was nog geen uur later toen hij wakker werd. Gezien zijn leeftijd kon hij door met weinig slaap, maar zijn concentratie werd er niet beter op als hij lang op was dus had hij korte hazeslaapjes ingesteld. Kennelijk was zijn lichaam hierop ingesteld want ondanks de korte duur van de slaap voelde hij zich toch verkwikt en helder van geest.

Wij allen zijn reizigers op het Rad der Tijd.

[Art Linwell]

Verkeerde inlognaam, zou een van de moderatoren deze post kunnen verwijderen? Alvast mijn dank.

Wij allen zijn reizigers op het Rad der Tijd.

Edited by: Art Linwell at: 6/1/03 7:07:27 pm

[Via Linwell]

Ze was boven geweest toen Art thuis kwam en Minde wou niet dat ze Art stoorde tijdens zijn slaap, dus had ze gewacht tot hij wakker geworden was.
Nu zaten ze samen aan tafel en ze had al gevraagd of hij Lupijn kende, hij zat nu even na te denken alsof het een moeilijke vraag was geweest.
Ze volgde met haar vinger de lijnen in het hout van het tafelblad terwijl Art nadacht, Via was al gewend geraakt aan het feit dat Art lang deed over simpele vragen, ze had geleerd dat ze met ongeduld niks bij hem zou bereiken daarom wachte ze nu totdat hij besloten had wat hij zou zeggen.

[Art Linwell]

Via had hem gevraagd of hij Lupijn kende. De naam kwam hem wel bekend voor, hij wist dat de man een klerk was in de Toren der Geschiedenis. Hij had hem een aantal keren gezien maar hem nooit aangesproken er was simpelweg nooit een reden voor geweest.

Toen bedacht hij dat Via op een antwoord zat te wachten en keek hij haar aan. "Ik heb hem een paar keer gezien ja, maar ik ken de man niet echt... Waarom wil je dit eigenlijk weten? Is er iets aan de hand?"

Wij allen zijn reizigers op het Rad der Tijd.

[Via Linwell]

"Nee hoor.... gewoon zomaar. Een vriendin van mij kende hem en vroeg of ik hem kende. Toen heb ik gezegd dat jij hem misschien kende. Vandaar de vraag...." Ze zuchte, had hem dat nu zo'n tijd gekost?
"In ieder geval bedankt, ik ga nu nog even naar buiten als dat goed is. Misschien kan ik haar nog even vinden voordat we gaan eten."
Ze stond op en liep weg van de tafel, de gang door en naar buiten onderwijl pakte ze haar mantel. Ze had niet eens afgewacht of ze wel weg mocht, ze wisten allebei dat ze toch wel naar buiten zou zijn geglipt.

((Via>>Gannon>>Op het plein.))

Edited by: Via Linwell at: 10/12/03 9:19 am

[Art Linwell]

Art schudde zijn hoofd toen Via zo wegliep van de tafel. Hij stond ook maar op..... Het werd tijd dat ze in de leer ging.... ze had veel te veel tijd voor zichzelf. Ze zou zich ooit een keer zo diep in de nesten kunnen werken dat hij haar er niet meer uit kon halen.
De rest van de middag besteede hij aan huishoudelijke klusjes. Het was al avond toen Art besloot het nog eens te proberen om naar het Huis van de Ene te gaan, misschien waren de straten hem nu beter gegund.

((OOC: Art>>De Tien Torens>>Het huis van de Ene God (Heropgebouwd).

[Art Linwell]

((Art<<De Tien Torens<<Het Huis van de Ene (Heropgebouwd).))

Toen Art binnen kwam gaf Minde hem een boze blik. Het was al laat en het eten zou ondertussen al koud wezen. Art ging bij Minde aan de tafel zitten en bediende zich van de koude stoofpot die Minde had bereid. Tijdens het eten legde hij uit waar hij geweest was. Minde knikte af en toe terwijl ze met het afruimen van de tafel bezig was. Toen Art klaar was met praten haalde ze haar schouders op. "Ik weet niet of Via dit wel zou willen, maar we kunnen het altijd proberen. Ik wou dat ze iets eerder thuis zou komen uit de stad... De Ene mag weten wat ze nu allemaal weer heeft uitgespookt.
Op dat moment ging de deur naar de kamer langzaam open en kwam Via naar binnen.

[Via Linwell]

((Via & Leana<<De Dwalende Kamers<<De kamer van Melante.))

Via liep voorzichtig naar binnen. Ze wist dat ze veel te laat was, maar de terug weg van het kasteel had haar meer tijd gekost dan ze had verwacht. Het was ondertussen al donker geworden en zo te zien hadden Art en Minde al gegeten.
"Uhmm... een goedenavond vader, moeder. Ik weet dat ik te laat ben maar ik wil iemand aan jullie voorstellen," probeerde ze voorzichtig. Ze deed de deur iets verder open en liet Leana naar binnen. Al die tijd hadden Art en Minde nog niks gezegd, en ze wist dat dit alleen maar de stilte voor de storm was. Misschien zouden ze minder boos zijn of lijken omdat ze en gaste mee had, maar dit wist ze niet zeker.
"Vader, moeder, dit is Leana. Leana, dit is Art mijn vader en dat is Minde mijn moeder."