Raganorck

[Iris de Muralt]

't Was een kille avond, de sterren stonden bleekjes aan de hemel. Iris de Muralt, met de kap van haar dure zwarte mantel over het hoofd getrokken, stond roerloos in de schaduw van een portiek te wachten. Na een tijdje kwam er uit een steeg aan de overkant van de straat het geluid van zacht gehoest en even later het geluid van moeizame voetstappen die langzaam dichter en dichter bij kwamen. Een man dook op uit het duister van de nauwe steeg, de schouders licht gebogen, leunend op een staf in zijn linkerhand.

Iris stapte uit de schaduw van de portiek en zwaaide. De man keek naar haar, verbaasd dat een bekoorlijke jonge vrouw 's avonds laat zo opeens voor hem stond en naar hem zwaaide. Zijn gerimpelde gelaat had nog steeds dezelfde verbaasde trek, toen de schaduwen die achter hem uit een portiek kwamen hem besprongen. Iris stopte met zwaaien en glimlachte. Een gesmoorde kreet om hulp klonk op en vlak daarna het geluid van hout dat krakend hard tegen een hoofd geslagen werd. De man viel neer. De schaduwen bogen zich over hem en bonden zijn handen en voeten met een stuk touw.

Ze kwam dichterbij, de kap van haar mantel nog steeds over het hoofd getrokken, zodat haar gezicht onzichtbaar bleef in de schaduw van de kap. Een van de schaduwen hees de levenloze figuur overeind. Iris liep op hem af en bekeek het gezicht van het slachtoffer. Een gegroefd, gerimpeld gelaat, omkranst door witte haren die ontsierd werden door de druppels bloed die erin kleefden. Ze knikte naar de schaduwen. <EZCODE><em>"Dit is hem, breng hem naar de afgesproken plaats. Daar zullen jullie ook je goudstukken krijgen."</em><EZCODE> Toen zweeg ze en liep ze door, de steeg in die de oude man net verlaten had.
<p></p>

[Iris de Muralt]

Een paar uur later liep Iris door een schemerige gang, ergens in de catacomben onder de stad, haar pad verlicht door het kleine lantaarntje dat ze in haar linkerhand hield. Aan het eind van de gang gekomen klopte ze een aantal malen zachtjes op stevige eikenhouten deur die zich daar bevond. Eenmaal kort, tweemaal lang, tweemaal kort. Het geluid van de grendels die weggeschoven werden klonk op vanachter de gesloten deur. Langzaam opende de deur zich en een strook warm licht viel de schemerige gang in, op het gezicht van Iris. Iemand keek om het hoekje. Een zware stem klonk op. "Ah, u bent het. Kom binnen, u wordt reeds verwacht."

Iris stapte de verlichte ruimte in, waar de tocht die door de deur kwam het vlammende licht dat van de flambouwen af kwam zachtjes liet dansen tegen de muren. Ze stond oog in oog met een man in een grijs met zwart habijt, bijeen gehouden door een rood gekleurd touw om zijn middel. De kledij van de "Ware Orde van de Zevende Pelgrim". De orde der 'Grauwe' inquisiteurs. Hij sloot de zware deur en schoof de grendels weer op hun plaats, daarna leidde hij haar door een labyrinth van gangen naar een deur. Hij klopte aan en liep toen weer weg.

"Binnen!" klonk een mannenstem op vanachter de deur. Iris opende de deur en stapte de vriendelijk verlichte ruimte in. Het was een kleine ruimte, met een paar stoelen, een tafel en langs de muren een aantal rijk gevulde boekenkasten. Iris sloot de deur achter haar. Vanachter de tafel vandaan was een man opgestaan die langzaam naar haar toe liep. Ook hij droeg het grijs met zwarte habijt, doch het touw dat het bijeen hield was rood, doorvlochten met gouddraad. Het teken van de abt van de "Ware Orde van de Zevende Pelgrim", het teken van de inquisiteur-generaal van de 'Grauwen' in Raganorck.

Iris zakte op een knie en boog deemoedig het hoofd. Ze voelde dat de man een hand op haar hoofd legde. Toen sprak hij. "De Ene is met je, mijn kind." Daarna trok hij zijn hand terug en Iris stond weer op. De man vervolgde: "Je hebt goed werk verricht, mijn kind, de man die je gevolgd hebt is inderdaad een ketter, een zwervende priester die de naam van de Ene misbruikte en al talloze onschuldige schapen op het pad der duisternis had geleid. De Ene zal hem straffen voor zijn zonden. Nu deze taak is volbracht, wil ik dat je naar huis gaat, kindje, en daar je rust neemt. Je zal het vanzelf te horen krijgen wanneer we weer een opdracht voor je hebben. Breng mijn hartelijke groeten over aan je vader. Als je me nu wilt excuseren, ik moet naar de ketter toe die je ons hebt bezorgd. Hij heeft wat... aansporing nodig bij het bekennen van zijn zonden. Moge de Ene je over je waken. " De abt begeleidde haar terug naar de gang en liep toen een deur door, verderop in de gang. Uit de deuropening klonk hevig gegil en de geuren van gloeiend metaal en verschroeid vlees prikkelden de neus van Iris, voor ze zich omdraaide en naar de uitgang liep...

[Iris de Muralt]

Een uurtje later stond Iris in haar kamer in het grote herenhuis van de familie de Muralt in het torendistrict. Ze ontkleede zich en stapte in het bad dat ze even ervoor had laten vullen door een kamermeid. De warmte van het water omhulde haar en waste de kilte van de nacht en de muffe geur van de catacomben weg. Eindelijk trok de spanning van de afgelopen nacht uit haar lichaam.

Een half uurtje later lag ze in bed, waar de slaap zijn tol nam en haar wegvoerde op kussens van vergetelheid, terwijl door de kier tussen de gordijnen voor het venster het eerste ochtendlicht naar binnen kwam gekropen...


((OOC: tot zover de introductie. Liefst niet reageren binnen deze draad. Het karakter duikt vanzelf wel op in een andere draad..))

Edited by: Iris de Muralt at: 1/3/03 4:19:06 pm

[Iris de Muralt]

Duister, enkel verlicht door een getralied luikje in een dikke stalen deur. De vloer bezaaid met beschimmeld stro, botjes en uitwerpselen. Magere schimmen, tegen de muren weggekropen, met weinig menselijks meer in hun trekken, brengen zachtjes klagend geween voort uit hun kelen. Hun ogen, waarin de wanhoop zijn sporen getrokken heeft, borend door de schemer. Plots het knarsen van een slot en het kraken van scharnieren als de stalen deur wordt opengeworpen. Verblindend fakkellicht dat naar binnenvalt. Knipperende ogen, waar handen voor worden gedrukt om het felle licht te ontwijken. Doodse stilte. En dan een schaduw die in het licht stapt, één van de schimmen langs de muur vastgrijpt en meesleurt naar buiten. De klap waarmee de stalen deur weer dicht geworpen wordt, echoënd tegen de muren, het geknars van een slot. Geritsel in het beschimmelde stro als de schimmen van hun plaats komen en naar de deur kruipen. Het klagend gehuil van zwakke stemmen. "Neem mij, neem mij, verlos mij, verlos mij..." Vuisten die tegen de deur gebonkt worden, de slagen echoënd door de ruimte...

Iris schrok wakker uit de nachtmerrie. Terwijl haar ogen wenden aan het licht van de middagzon dat door de kier in de gordijnen viel, werd ze zich bewust van het geklop op de deur. Met een wat verstoorde stem riep ze "binnen!" De deur werd zachtjes geopend en een dienstmeid kwam schuchter naar binnen geschuifeld.
"Sorry, dat ik u wakker maak, freule, maar er is een brief voor u bezorgd en de man die hem bracht zei dat het zeer dringend was." Iris kwam overeind en pakte de brief aan die de dienstmeid naar haar uitstak. "Dank je, Marregje, wil je nu mijn kleren klaar gaan leggen?" De dienstmeid verdween naar de andere kant van de kamer en begon te rommelen in een van de grote kasten die er stond. Iris streek een van de lokken van haar lange zwarte haar achter haar oren en bestudeerde de envelop. De envelop was onbeschreven en er was geen zegel gedrukt in de rode lak waarmee de envelop was afgesloten. Ze begon wat sneller te ademen, ze herkende de tekenen. Ze verbrak het zegel en haalde de brief uit de envelop. Ze vouwde hem open en begon te lezen.

Quote:

---

Waarde freule,

Zojuist ontvingen wij bericht van een onzer contacten over een zorgelijke kwestie. De kwestie is deze:

Een flink aantal jaren geleden was er een Ridder die de Nachtstorms bijstond als adviseur en zwaardhand, een vertrouweling. Zijn naam was Rasham. Hij kwam van buiten de stad en was een Ridder in de orde van de Draak, een aanhanger van Randragam, de serpentachtige die al talloze zielen in de duistere afgrond van het kwaad geleid heeft. Omstreeks de verdwijning van de Nachtstorms, verdween ook plots deze man, alsof de aardbodem zijn bestaan had opgeslokt en de Ene, geprezen zij zijn naam, zijn zondige wegen voorgoed vernietigd had.

Echter, wij waren zeer verbaasd via een onzer contacten te horen dat deze man plots weer opgedoken is. Wat ons nog meer schokte is het feit dat deze man de zondige wegen van Randragam afgezworen moet hebben. In de herberg 'Den Groene Acker' hoorde ons contact hem de volgende woorden spreken: "Mijn naam is Rasham, mijn zwaard staat in dienst van de Ene en mijn taak is met alle middelen de stad te zuiveren en de Orde te herstellen..."

Heeft de Ene vergiffenis geschonken en deze zondaar zijn hand geboden om hem uit de poel des verderfs te trekken en hem te onderwijzen in Zijn ware en enige wegen? Indien de Ene inderdaad Rasham tot een schaap in zijn kudde heeft gemaakt, dan zouden wij zeer geïnteresseerd zijn om hem aan onze kant te krijgen, vooral omdat hij al sprak over "mijn taak is het om de stad te zuiveren en de Orde te herstellen." En ook omdat hij een vertrouweling is geweest van de ouders van de huidige vrouwe Nachtstorm. Hij moet belangrijke informatie bezitten om onze zaak door te kunnen zetten.

Hij is ons als volgt omschreven; een getinte huid, grijs, met hier en daar nog wat zwart haar, een eenvoudig bruin gewaad en een groot zwaard aan zijn zijde. Ook werd er gezegd dat hij een teken op zijn borst moet hebben.

Je opdracht luidt als volgt: vindt uit wat Rasham's motieven zijn, of hij inderdaad een volgeling van de Ene is geworden en of we hem kunnen winnen voor onze zaak. Gebruik alle noodzakelijke middelen. Ontvoer hem niet, zoals je laatste slachtoffer, dat is een middel waartoe we altijd nog kunnen overgaan als je er niet in slaagt hem voor onze zaak te winnen. Hij is op dit moment, voor zover wij weten, nog in herberg 'Den Groene Acker.'

Moge de Ene je behoeden,

I-G


PS: je weet wat je met de brief moet doen, als je hem gelezen hebt.

---

Ademloos had Iris de brief gelezen. I-G... dit bevel kwam van de Inquisiteur-Generaal zelf... Langzaam drong het belang van deze opdracht tot haar door. Ze werd vervuld van trots dat zij uitverkoren was voor zo'n belangrijke opdracht. Ze stopte de brief weer terug in de envelop en schoot het bed uit. "Marregje, laat die kleren maar en zorg ervoor dat ik zo snel mogelijk kan ontbijten!" Terwijl de dienstmaagd verschrikt door het plotselinge bevel naar de deur rende, haastte Iris zich achter het kamerscherm, gooide haar nachtkleding van zich af, vulde de kom die er stond met water uit de karaf en begon zich te wassen.

Korte tijd later daalde Iris de trap naar de salon af, gestoken in een eenvoudige donkerblauwe jurk, haar haren netjes gekamd, loshangend over haar schouders, haar parfum een aangename geur verspreidend. Ze liep naar het knusse haardvuur dat zachtjes in de schouw brandde en wierp de brief er in, zorgvuldig controlerend of alles tot de laatste snipper verbrandde. Daarna ging ze achter de tafel zitten en at en dronk wat van het eenvoudige ontbijt dat de dienstmeid had klaargezet. Toen greep ze haar mantel en haastte zich door de gangen naar de voordeur. Snel deed ze haar mantel om en verdween met waardige schreden door de voordeur naar buiten...

Edited by: Iris de Muralt at: 1/10/03 12:46:29 am

[Iris de Muralt]

((ooc: Iris naar "De tien torens > Herberg en veiling Den Groene Acker"))

[Iris de Muralt]

(Iris vanuit: "Gannon: de hoofdstraat, Het huis van Vinsalt")


Briesend van woede komt Iris laat in de nacht thuis. Terwijl ze zich klaar maakt om naar bed te gaan, blijven haar gedachten malen over het voorval bij Vinsalt.

Hoe kon die Vinsalt zich zo misdragen in het gezelschap van een dame? Hij is dan maar een pion in het spel, maar hij weet veel teveel van de organisatie af. Hij kan mij, mijn vader en mijn broer verraden. Niet dat dit het einde van ‘de Grauwe Inquisitie’ zou zijn, maar hierdoor zou het geslacht de Muralt wegvallen als belangrijkste motivator van de alliantie tussen de ontevreden adel en ‘de Grauwe Inquisitie’. Dit zou betekenen dat, mochten de ‘Grauwen’ ooit de macht in handen krijgen, de adel er niet bij zou zijn om hun aandeel in de macht op te eisen. De oude glorie van de adel zou dan helemaal in het niets verdwijnen. Alles waar mijn vader ooit voor gevochten heeft zou dan tevergeefs zijn geweest. Ik zal dit niet laten gebeuren! Oooh, die Vinsalt, wat haat ik hem, de smerige Nachtstorm die hij is! Ik zal morgen onmiddellijk rapporteren aan de Inquisiteur-Generaal dat hij een onzekere factor is geworden en dat we heel voorzichtig moeten zijn met welke taken we aan hem toevertrouwen.

Uiteindelijk stapt Iris haar bed in, om vrijwel meteen overmand te worden door de slaap.

De volgende ochtend is Iris al vroeg in de weer met het schrijven van haar rapport over Vinsalt. Als het rapport af is, laat ze zich een licht ontbijt brengen in de salon en wacht af. Een half uur later komt de dienstmaagd met het bericht dat er iemand voor haar bij de dienstingang staat.
Iris loopt naar beneden, naar het gangetje bij de keukens en opent de deur, die uitkomt in een steegje naast het huis. Een kleine gestalte, gehuld in een vieze bruine mantel, met de kap over zijn hoofd staat er zwijgend te wachten. Iris stapt naar buiten en overhandigd de gestalte haar twee brieven, het rapport over Rasham en het rapport over Vinsalt. De gestalte overhandigt haar een briefje, draait zich om en loopt het steegje uit. Iris loopt terug naar binnen en vouwt het briefje open.

RASHAM, ‘DE TAVERNE’

Gehaast vouwt Iris het briefje dicht en rent terug naar boven om haar mantel te pakken. Ze slaat deze snel om en verdwijnt door de voordeur naar buiten.



((Iris naar: “De Taverne: De terugkomst van de strijd”))

[Iris de Muralt]

((OOC: Iris & Rasham vanuit: "Gannon: de hoofdstraat >> Steegjes"))

Na een lange wandeling kwamen Iris en Rasham eindelijk bij het statige huis aan. Iris trok aan het schellekoord naast de voordeur en ergens ver weg klonk het geluid van een bel in het huis, even later gevolgd door voetstappen en het geluid van een deur die knarsend van het slot werd gehaald. Een schuchter gezichtje keek om de hoek van de voordeur toen deze geopend werd. "Ah... Freule! U bent het." De deur opende verder en Iris stapte naar binnen, gebarend naar Rasham haar te volgen. Iris keek om naar het dienstmeisje dat achter hen de deur weer sloot.

"Marregje, dit is heer Rasham en hij is voorlopig mijn gast. Zorg ervoor dat het gastvertrek in orde wordt gemaakt en dat het hem aan niets zal ontbreken." Terwijl het dienstmeisje wegliep, gebaarde Iris naar Rasham om haar te volgen. Ze liepen door de hal de statige trap op, langs allerlei deuren tot Iris voor een bepaalde deur bleef staan. Ze opende de deur. In de kamer stonden met lakens bedekte meubels.

"Dit was de kamer van mijn broer, toen hij twee jaar geleden een flinke ruzie had met mijn vader heeft hij hier een paar maanden gewoond. Nu woont hij weer bij mijn vader en moeder in huis, elders in de stad." Iris liep naar een grote kast toe en opende deze. "Maar hij heeft heel wat kleding achter gelaten. En aangezien u slechts gekleed gaat in een eenvoudige broek en een eenvoudige kiel, dacht ik dat u misschien wel de behoefte had om zich te verkleden in iets... anders. U heeft ongeveer hetzelfde postuur, dus ik denk wel dat het u zal passen."
Op dat moment werd er zacht op de deur geklopt. Het dienstmeisje verscheen in de kamer. "Freule, de kamer is in gereedheid. Als u mij nu wilt excuseren, dan zal ik de tafel gaan dekken voor het diner en de kokkin inlichten een maaltijd voor twee personen te verzorgen."

Iris keek het meisje aan. "Dank je, Marregje." Toen richtte ze zich weer tot Rasham. "Neem de kleding die u aanstaat, mijn broer zal het niet missen." Terwijl de man de kleding uitzocht die hem aanstond vervolgde ze: "Ik zal u zo naar uw kamer begeleiden. Beschouwt u de ruimte voorlopig als de uwe. Als u iets nodig heeft, zoals warm badwater, dan staat mijn dienstmeisje volledig tot uw dienst." Nadat de man de kleding uit de kast had genomen, liep ze met hem mee de kamer uit, naar een kamer wat verderop in de gang en opende de deur. De kamer werd verlicht door wat olielampjes. In de ruimte stonden een groot bed, een comfortabele fauteuil, een bureautje met wat boeken en schrijfgerei en wat kasten. Achter een kamerscherm stond een bad en een tafeltje met een teiltje en een waterkan. De open haard was aangestoken. Door de ramen viel wat grauw en schemerig licht naar binnen. "In de kasten vindt u alles wat u nodig heeft om u op te knappen voor het diner. Neem gerust de tijd, het diner wordt pas over een uur opgediend." Ze legde haar hand op zijn arm en keek hem recht in zijn ogen. "Ik hoop dat de kamer naar uw tevredenheid is, heer Rasham, en dat u mij voorlopig het plezier wilt gunnen van uw gezelschap. Ik zal u nu alleen laten zodat u zich kunt opfrissen." Ze liet zijn arm los, draaide zich om en verliet lichtvoetig de kamer.

Eenmaal in haar eigen vertrek gooide ze de mantel van zich af en liet zich dromerig neerzakken op het bed. "Hij is hier... In mijn huis..." Met een diepe zucht stond ze weer op en liep ze naar haar schrijftafel, waar ze een kort briefje schreef die ze in een envelop stopte. Ze verzegelde de envelop met zegelak. Ze bleef lange tijd staan bij de schrijftafel met de envelop in haar hand. Ondanks dat ze geschreven had dat ze dacht dat Rasham misschien wel te winnen was voor hun zaak, mits het delicaat aangepakt werd en ze er voldoende tijd in zou mogen steken, rezen er toch voor het eerst twijfels in haar hoofd of ze de envelop wel zou laten bezorgen. Het werk van de inquisitie had ze altijd beschouwd als goed, zoals het haar van jongs af aan ingegoten was door haar vader en later door de 'Grauwen'. Toch zaten haar eigen gevoelens haar nu in de weg. Wat zou er gebeuren als Rasham niet te winnen was voor de zaak van de 'Grauwen'? Ze wist diep in haar hart heel goed wat er zou gaan gebeuren. Ze zouden hem laten verdwijnen en hem met martelingen zijn geheimen over de Nachtstorms laten prijsgeven. De Grauwe Inquisitie beschouwde hem nog steeds als een aanhanger van het serpent Randragam, ondanks dat hij duidelijk had laten blijken dat hij nu de Ene aanhing. Zijn daden uit het verleden hadden hem wat de inquisitie betreft al veroordeeld. Het hing nu van haar af. Als hij inderdaad de Ene aanhing, zoals het geval leek te zijn, en zijn geheimen zou prijsgeven, zou de Inquisitie hem laten leven. En zou zij... Samen met hem...

Ze zuchtte nog eens diep en keek naar de envelop in haar hand. Ze realiseerde zich dat ze heel erg op Rasham gesteld was geraakt in de paar uren die ze samen hadden doorgebracht. Het was zelfs meer dan dat... Ze hield van hem, zijn grijzende lokken, zijn getinte huid, zijn onbewust fiere houding, de blik in zijn ogen, zijn kalme stem en bovenal de manier waarop hij haar had ondersteund tijdens hun vlucht uit de taveerne. En net nu... Nu ze hem gevonden had, dreigde ze hem weer kwijt te raken aan de inquisitie. Het orgaan van de kerk van de 'Grauwen' waar ze zelf voor werkte. Ze had geschreven dat ze meer tijd nodig had om achter zijn motieven te komen. Ze stond voor het eerst in haar leven in een tweestrijd wat betreft de inquisitie. Ze had zich altijd met hen verbonden gevoeld, een verbintenis in geloof, in overtuiging. Het was voor het eerst dat die verbintenis er niet was, dat ze zich afgesneden voelde door haar gevoelens voor Rasham, dat wat ze voor hem voelde eigenlijk niet mocht.

Ze realiseerde zich dat het gevoel van angst over het dreigende verlies van Rasham dat haar overviel hetzelfde gevoel was wat haar slachtoffers en hun familie gevoeld moesten hebben. Niet wetend wat er zou gaan gebeuren... Niet wetend of een geliefde terug zou komen na een plotselinge verdwijning... Ze had zelf nooit gemarteld, maar ze was wel verantwoordelijk voor een aantal verdwijningen... Ze huiverde. Zou haar hetzelfde overkomen? De vertwijfeling over het lot van een geliefde?

Nee. Het zou haar niet overkomen. Ze werkte immers voor de inquisitie. Ze had de situatie in de hand. Ze zou ervoor zorgen dat hem niets overkwam, dat hij haar zijn geheimen zou vertellen, zodat hij niet zou verdwijnen en gemarteld zou worden, zodat ze samen konden blijven...

Ze liep weg van de schrijftafel en verliet de kamer, door de gang, van de trap, richting de keuken. In de keuken was de kokkin druk bezig het voorbereiden van het diner. Ze negeerde de vrouw en liep naar de keukendeur. Voor de deur bleef ze even stilstaan en bekeek de envelop in haar handen. Haar handen trilden.
Ze schudde haar hoofd en opende de keukendeur. De schemering was overgegaan in het duister van een kille winteravond. Het steegje leek stil en verlaten. Toen klonk er een zacht geschuifel en een kleine gestalte, gehuld in een vieze bruine mantel, met de kap over zijn hoofd, kwam een aantal stappen naderbij vanuit het duister en bleef zwijgend wachten. Het was dezelfde gedaante die in de ochtend haar de envelop had overhandigd met het berichtje waar ze Rasham kon vinden. Ze gaf hem de envelop en keek de gedaante na tot hij in het duister van het steegje verdween.

De kilte van de winteravond drong tot haar door. Snel deed ze de keukendeur weer dicht en haastte ze zich weg uit de keuken, terug naar haar vertrekken. Daar liet ze zich op haar bed neervallen en drukte ze haar handen tegen haar slapen om zo haar malende gedachten van onzekerheid en angst te stoppen...
_________________
-=Iris de Muralt=-

[Rasham]

Ze vertrok. Alleen de essentie van haar parfum hing als een ragfijne sluier in de kamer, nauwelijks waarneembaar door de dampen van de kruidachtige bad-oliën.
Die basale verlangens verrasten hem niet, haar eenvoudige gebaar had hem ontroerd. Hoe lang was het geleden dat hij een tedere hand op zijn huid had ervaren? Even voelde hij zich een dwaze oude bok,maar hij kwam weer tot zichzelf. De jaren van eenzame opsluiting hadden zwaar op zijn schouders gewogen en hij moest niet de fatale fout begaan door zich daardoor het hoofd op hol te laten brengen...

Rasham richtte zijn blikken naar buiten waar een laagstaande, schemerige zon in de regenplassen weerkaatste... grillige zwarte vlekken begonnen voor zijn ogen te dansen. Maar hij las enkel de Voorzienigheid in het falen van zijn gevoelige ogen, hier werd hem Raganorck getoond zoals zij werkelijk was: een stad die verteerd werd door duistere vlammen van angst en chaos.
Het Ware Geloof leek steeds harder aan kracht in te boeten. Hij had geen betere gids kunnen treffen dan zijn Gastvrouwe, een leidend licht in deze duistere tijden.

De man draaide zich om naar het meer aangename licht van de brandende olielampen, hing de nieuwe kleding op de stoel naast het bad en plaatste de gekozen laarzen aan het voeteinde ervan.
Werktuigelijk gespte hij het riem los, las de titels op de leren kaften van de boeken boven de secretaire.
De Nobele Kunst van het Zwaardvechten, door Reginald Marron
Raganorckse Heraldiek, een beknopt overzicht, door Erick Friesgarda
Hij glimlachte...Introducties...waren dit handboeken van een jongeling die nog een weg moest vinden in een wereld van ettiquetten en adelijke gedragscodes?

Langzaam liet de Rasham zich in het hete water zakken.
Een bittere erfenis van de Koude Kerkers was het, een lichaam dat de hoge temperatuur slecht kon verdragen... een geest geradbraakt in de eeuwig snerpende stilte tussen die ongenaakbare stenen muren. Hij waste zijn vermagerde lichaam, de brandwond op zijn huid, die hij zichzelf had toegebracht in de Tempel...er heilig van overtuigd dat de Ene zijn wil en zijn hand had geleid.

Haar woorden in de Taverne overdacht hij zorgvuldig. Er waren nog aanhangers van de Ene... Als hij goed begrepen had wat ze hem vertelde, dan was er hoop... dan moest het mogelijk zijn om de stad terug te laten keren uit de abyss waarin ze afgleed.
De angst van Vrouwe De Muralt in de Taverne had hem getroffen, maar ook de standvastigheid van haar geloof...
Als de Déarc-edelen half zo sterk waren als Iris...dan was het het waard om aan hun zijde te staan. Hun onrecht, begreep hij uit haar woorden, leek verbonden te zijn met het afkalven van het Ware Geloof, en zo het verval van de stad...

De Onyx aanhangers ondermijnden het Ware Geloof, door het uithollen van de macht van de Déarc-edelen...hierdoor was Raganorck afgegleden. Hoe verbijsterend eenvoudig leek die vaststelling nu...
Het zou goed zijn dit met haar te bespreken.

De laarzen verhulden het feit dat de broekspijpen wat aan de korte kant leken, de mode scheen enigzins veranderd...onwennig schikte hij de lange witte mouwen van de blouse onder het donkere halflange kostuum, de hoge kraag omsloot vervaarlijk strak zijn keel en hij ontsloot enkele knopen. Hoe was het mogelijk dat een man zich hierin vrij kon bewegen?

Hij besloot hierover niets tegen zijn gastvrouwe zeggen, wellicht dat hij haar enkel in verlegenheid zou brengen. Staand bij het raam, wachtend tot de duisternis inzette, keek hij naar voorbijgangers die onbekommerd wandelden, of zich naar een onbekende afspraak spoedden.
Toen richtte hij zich overeind bij een zacht maar beslist kloppen op de deur, het was het diensmeisje dat hem kwam halen voor het avondeten. Ze lichtte haar hoofd op, keek hem aan om iets te zeggen en op dat moment proestte ze... een hoogrode gloed trok over haar bleke wangen en ogenblikkelijk sloeg de arme meid de handen voor de mond.

Enkele minuten later daalde hij de trap af naar beneden, gevolgd door Marregje. Dankzij het dienstmeisje leek de kleding nu te passen, hoewel de gewraakte knoop hem nog enigzins de adem benam.
Hij volgde haar naar de hal, ze opende een deur, de eetzaal waarschijnlijk, wees hem naar een stoel bij de gedekte tafel en verzocht hem te wachten op freule De Muralt.

[Calliope]

Anka Deken nadert het huis waar ze zo dadelijk zal moeten rapporteren. Ze kijkt afwezig de straat over, wanhopig proberend de dingen die ze zojuist heeft gehoord op een rijtje te zetten. Het is bijna te veel voor haar. In de verschoten linnen tas op haar rug zitten de pruik en de make-up, eigendom van vrouwe de Muralt. De identiteit Ilme Eschberg is samen met de laag poeder verdwenen, totdat ze weer nodig zal zijn. Misschien over een paar weken, misschien over een paar maanden. Misschien nooit meer.
Anka zucht. Ze zal nooit wennen aan dat toneelspel, hoe goed ze er ook in is. Maar het werkt, niemand zou verwachten dat de jonge vrouw die nu voor de deur staat met haar sproeten en korte blonde haar, dezelfde is als de mysterieuze schoonheid die zojuist de Lekke Ketel heeft verlaten. En dat is nu precies de bedoeling. Dit neemt niet weg dat het ergens heel diep van binnen voelt als bedrog…

Ze voelt zich plotseling moe en bang, belast met alles dat ze weet. Het feit dat het dwalen door de stad haar veel kostbare tijd heeft gekost draagt ook niet bepaald bij aan haar gemoedsrust. Ze staat al op de treden die naar de grote deur leiden als ze zich plotseling iets bedenkt. Wat stom, dit had haar enorm voor schut kunnen zetten bij mevrouw de Muralt…de ene zij gedankt dat het haar nog te binnen schiet. Ze gaat op één van de treden zitten en haalt enkele losse vellen papier uit haar tas, samen met een veer en inkt. Ze sluit even haar ogen en concentreert zich. Dan spoelen de herinneringen terug vanuit de dieptes van haar feilloze geheugen en schrijft ze alles op dat ze heeft gehoord. Alles over Fea en die ketters van Peria. Het hele blad raakt vol met het weinig geoefende handschrift.
Anka ondertekent het met haar naam en er gaat een rilling door haar heen. De simpele handtekening lijkt nu net een bevel tot veroordeling.
Al snel echter verschijnt een verbeten trek om de mond van de jonge vrouw. Een veroordeling is precies wat het is en wat het moet zijn. Fea en haar groepje zijn een schandvlek voor Raganorck, een belediging aan het adres van de Ene. Ze verspreiden het woord van de ongelovigen door de stad, wie weet hoeveel mensen ze al met de afschuwelijke woorden hebben besmet voordat Anka hen toevallig trof? Nee, dit moet ophouden, en snel.

Langzaam loopt ze naar de deur. Een mengeling van angst, spanning en trots maakt zich meester van haar. Ze heeft een belangrijke ontdekking gedaan, ze heeft een paar gevaarlijke ketters gevonden die nu kunnen worden gestopt voordat ze de naam van de Ene nog meer geweld aan kunnen doen.
Ze is alleen bang voor wat de woorden van de vrouw kunnen hebben beschadigd, ze weet immers dat het ook een zonde is om de woorden van een ongelovige aan te horen, en al helemaal om die woorden vervolgens niet publiekelijk af te vallen. Dat heeft ze allemaal niet gedaan. Zou dit haar allemaal worden vergeven omdat het een hoger doel dient?
Ze slikt. Dit zijn dingen die ze wel aan vrouwe de Muralt zou willen vragen als ze niet zo verschrikkelijk bang voor haar was. Er was iets mis met haar…de manier waarop haar ogen helemaal geen emoties laten zien wellicht. En toch zou Anka zo graag willen weten wat ze moet doen.
Ze sluit haar ogen en richt een oprecht gebed aan de Ene. Ze vraagt zijn vergeving voor haar fout. Hoewel het tot doel dient de ongelovigen te straffen is dat geen excuus. Ze hoort dingen die ze niet mag horen, en houdt haar mond op het moment dat ze uit wil schreeuwen hoe verkeerd en slecht die dingen zijn. Ze bidt tot de Ene dat hij de gedachten weg kan nemen of af kan zwakken, zodat ze haar niet meer zullen plagen in haar slaap. Anka opent haar ogen en kijkt naar de deur.
Ze zucht diep. Misschien moet ze ergens gaan biechten. Misschien is bidden genoeg. Misschien is het al te laat. Alleen de tijd zal het leren. Ze klopt aan.
_________________
Oh Muze bezing mij het verhaal van de stad...

[Iris de Muralt]

Marregje, het dienstmeisje, haastte zich naar de voordeur van het statige pand en opende de zware eikenhouten deur. Ze kijkt de jonge vrouw aan. "Goedenavond joffer, komt u binnen." Ze trok de deur verder open om Anka binnen te laten in de gang. Daarna sloot het dienstmeisje de deur en ging haar voor, de gang door, naar de hal.
Deze was twee verdiepingen hoog en imponeerde door de brede statietrap, de zilveren kroonluchter, de schilderijen en de plafondschildering. Marregje gebaarde naar een bankje bij de wand. "Wilt u hier plaatsnemen? Dan zal ik kijken of de freule tijd voor u heeft." Het dienstmeisje liep hierna de statietrap op en liep over de galerij op de eerste verdieping, tot ze bij een deur stil bleef staan en zachtjes leek aan te kloppen.

Iris had zich inmiddels omgekleed voor het diner met Rasham en stond diep in gedachten haar haar te fatsoeneren voor de spiegel. Ze was wat gekalmeerd na haar angstgevoelens over het lot van Rasham en voelde zich alweer een stuk beter. Ze zou wat betreft Rasham de dingen nemen zoals ze kwamen. Ze was gewend de zaken naar haar hand te zetten, maar deze verliefdheid had haar overvallen. Het had haar evenwicht even verstoord, maar ze had nu haar balans weer terug gevonden. Dacht ze. Ze zou regelmatig rapporten naar de inquisitie sturen en hen op de hoogte houden van haar vorderingen. Rasham leek aan hun kant te staan, nu zou ze uit moeten vinden in hoeverre hij zich kon vinden in de denkbeelden van de Grauwen. Iets in haar fluisterde dat ze hem niet moest veranderen. Ze stokte even in haar gedachten. Ze zou hem niet veranderen. Nee, ze zou hem overtuigen dat... Daar ging ze weer. De storm van gedachten nam haar weer over. Ze schudde geïrriteerd haar hoofd, waardoor een lok van het haar dat ze probeerde op te steken zich weer ontworstelde aan haar grip. Ze zuchtte en besloot haar haar maar los te dragen.

Er werd zachtjes op haar deur geklopt. Dat zou Marregje wel zijn. "Binnen," riep ze, terwijl ze zich omdraaide naar de deur van haar kamer, terwijl ze haar handen door haar zwarte haar liet glijden. Het dienstmeisje keek om de hoek van de deur. "Er is bezoek voor u, freule, het is joffer Deken" zei ze met bedeesde stem. Iris gromde stilletjes. Net nu ze Rasham in haar huis had, net nu vlak voor een intiem diner met hem, net nu moest haar werk weer roet in het eten gooien. Maar goed, dit kon nog wel eens gaan over haar en Rasham, dus ze besloot de jongedame maar te ontvangen. "Goed, goed, ik heb wel even tijd voor haar. Breng haar maar hier." Ze keek het dienstmeisje na toe ze naar de deur liep en het vertrek verliet. Ze zuchtte eens diep en liep naar een fauteuil die naast de haard stond en ging zitten, wachtend op haar bezoekster. Anka was een slimme jongedame en erg nuttig voor de inquisitie. Ze hoopte maar dat het haar bezoek niet betekende dat de inquisitie wilde dat ze Rasham naar hen bracht, zodat hij nog een tijdje bij haar kon zijn, zodat ze erachter kon komen of hij misschien ook van haar...

Inmiddels was Marregje weer bij Anka aangekomen. "De freule zal u nu ontvangen, joffer, volgt u mij." Ze ging Anka voor de statietrap op, richting de vertrekken van Iris de Muralt. Op de galerij hingen hier en daar statige schilderijen van trotse heren en dames. Op enkele schilderijen waren mannen in heroïsche poses afgebeeld. Uiteindelijk kwamen ze bij een deur, waar het dienstertje zachtjes aanklopte.
"Binnen!" Klonk een ijzige stem. Marregje opende de deur voor Anka en liet haar binnen. "Wenst u nog iets, freule?" Vroeg het dienstertje. "Laat mijn gast weten dat ik wat later beneden kom, maar dat ik me binnen afzienbare tijd bij hem zal vervoegen. Je kan gaan." Het dienstmeisje verliet de kamer en sloot de deur.

Iris stond op uit de fauteuil en draaide zich naar Anka toe, haar prachtige okergele avondjurk ruiste zachtjes. Ze keek de burgervrouw aan met een hooghartige blik. "Zo, juffrouw Deken, wat is er zo belangrijk dat u me op dit uur moet storen?"
_________________
-=Iris de Muralt=-

[Calliope]

Anka staat met grote ogen in de kamer. Ze is enigszins geïntimideert door Iris, zoals altijd het geval is. Ze slikt een keer. Kom op, niet bang zijn, ze is niet anders dan jij. Alleen wat rijker. En machtiger. En mooier...

"Ketters, juffrouw...ketters op het Gannon, in één van de taveernes. Weet u nog dat ik u zei dat we die truc weer eens moesten doen, Thomas en ik? Dat hebben we gedaan. Hier zijn de spullen weer, het heeft gewerkt."

Anka geeft de tas met de pruik en de make-up terug aan Iris. Ze is bijna bang de vrouw aan te raken, zo statig als ze daar zit in die prachtige jurk...

"Er reageerde een vrouw op die me dingen heeft gezegd waarvan de rillingen me nu nog over de rug lopen, de Ene vergeven me dat ik er naar heb geluisterd juffrouw. De vrouw had het over een land waar ze in een heleboel goden geloofde en er was er één die Peria heette en daar geloofden zij en haar kameraden in en ik maak me sterk dat ze naar Raganorck zijn gekomen om die ketterijen van ze te verspreiden..."

Anka realiseert zich dat ze van de zenuwen staat te raaskallen. Is het onderwerp als genoeg om haar verward over te maken, de aanwezigheid van Iris doet het niet veel goed.

"Ik heb alles opgeschreven. Ze zitten in de Lekke Ketel aan het Gannon. De herbergierster is een goed mens, zij nam het op voor de Ene zoals het hoort. Als het goed is hebben de ketters er een kamer, er is er nu nog één binnen als alles goed is. Een heelster. Thomas is achter de andere twee aan."

Anka geeft haar papier aan Iris en staat in de kamer te twijfelen wat ze nu moet doen. Ze kijkt maar naar de grond, de ogen van Iris enigszins vermijdend.
_________________
Oh Muze bezing mij het verhaal van de stad...