Raganorck

[Uriel]

Langzaam vult de grote zaal op de middenverdieping van de mystieke toren der Magie zich met de magisters van Raganorck. Voeten schuifelen over de houten vloeren en het gonst van de stemmen. Iedereen is in rep en roer. Wat kan er zijn dat de heer rector hen hier bij elkaar geroepen heeft in zo`n kort tijdsbestek? De buitenste ring zit vol met de nieuwste leden van de Grote Raad, zij zijn de jongelingen in deze kamer, maar geen van hen telt minder dan 40 dienstjaren als magister. Plots gaat de grote deur naar de stafkamer open en vooraf gegaan door de Hoge Magister verschijnt de Rector. Het geroezemoes verstomd ogenblikkelijk en alleen het geruis van de gewaden verraad de laatkomers die nog snel een plaatsje inpikken. Statig schrijdt de groep Hoge Magisters naar het verre einde van de zaal en nemen plaats achter de lange tafel. In de hele zaal hangt een geladen stemming en iedereen wacht vol spanning op de woorden van de Rector. Het gouden licht dat door de hoge gothische ramen valt vult de zaal als de Rector op staat en met een houten hamer drie keer op de lange eikenhouten tafel slaat. Enigszins verbaasd beziet hij de rijen der Magisters en hij in een van de voorste rijen een lege plaats bemerkt. Hij fluistert even tegen de Hoge Magister links van hem en die maakt vlug een aantekening. Daarna klinkt zijn zachtaardige stem door de ruimte. Hij praat niet hard, maar toch is hij zelfs op de achterste rijen goed te verstaan.<br><br>"Dames en Heren van de Raad. Ik ben blij dat ik U in zo`n grote getale mag verwelkomen ondanks uw drukke bezigheden. Toch acht ik het gerechtvaardigd dat ik enkele uren van uw kostbare tijd opeis. Raganorck verkeerd immers in groot gevaar."<br><br>Direct breekt het geroezemoes weer in volle hevigheid los. "Raganorck? Gevaar? De Rector wil ingrijpen?" Talloze stemmen vechten om voorrang als talloze magisters opstaan en het tegelijkertijd het woord opeisen. Hard komt de hamer van de Rector neer op de houten tafel en de Rectors stem klinkt boven het kabaal uit, zacht maar op magische wijze harder dan de woorden van welke schreeuwlelijk dan ook. <br><br>"Orde! Orde! Broeders en Zusters, laat ons alstublieft waardig blijven!" <br><br>Het geroezemoes neemt in volume af en de Rector wacht totdat eenieder zijn mond houdt en weer is gaan zitten. Weer worden zijn ogen onwillekeurig naar de lege plaats vooraan getrokken en zachtjes schudt hij zijn hoofd. <br><br>"Laat mij de zaak uitleggen en dan zult u zien dat de Raad een besluit moet nemen in deze kwestie en dat de magisters van Raganorck een taak wacht die ons kunnen tot het uiterste op de proef zal stellen. Dit alles moeten we bereiken zonder ons teveel in de aangelegenheden van de bevolking te mengen. U hoeft immers geen Ziener te zijn om te weten dat het vertrouwen van de bevolking niet beschaamd mag worden. Een ware opstand zou uitbreken mocht de bevolking weet krijgen van de macht die wij in werkelijkheid bezitten." <br><br>Enige magisters die een wat meer directe bemoeienis van de magisters met het volk voorstaan roeren zich. Al weten ze niet direct of ze nu wel of niet blij moeten zijn met de woorden van de Rector. Van de andere kant van de zaal worden hen steelse blikken toegeworpen van diegene die meer afstand willen tot het gewone volk. Weer barst het rumoer los en woord een wederwoord wordt door de zaal heen en weer geslingerd. De Rector zucht. Hij is zich bewust van de spanningen die de Raad al decennia lang in hun greep houdt. Hij zal nog voorzichtiger zijn woorden moeten kiezen. Hij wou dat hij dit had kunnen voorbereiden... <br><br>---<br><br>Rector Jan-Arend von Leemhuijzen tot Guldenhoeck <br><br> <p></p><i></i>

[Lupijn]

((OOC: Vice-Decaan is hetzelfde als vice-rector hier, deze post sluit aan bij een karakter genoemd in een post in de brief van de Raad der Torens aan de opsteller van het handelsultimatum.))

Vice-Decaan, de Magister Aelric Brekanthor, rechts gezeteld naast de Rector, zit onrustig in zijn stoel. Het nieuws over het gevaar waar de stad in verkeert heeft zichtbaar sporen nagelaten in zijn gezicht, de groeven die ooit denkrimpels zijn geweest lijken dieper dan ooit tevoren, een zorgelijke trek ligt om zijn mond. Hij laat zijn ogen door de zaal gaan waar de voltallige raad zich bevind en waarin onrust afgewisseld wordt door wat af en toe lijkt op paniek.

Hij was geen geweldige magier, besefte hij, al had hij de Magister-graad bereikt. Zijn verschijning tussen de rij van Hoge-Magisters had hij dan ook niet te danken aan zijn magische kwaliteiten, maar aan zijn bestuurlijke kwaliteiten, aan het succesvol reilen en zeilen van het instituut, de Toren der Magie, aan zijn spel op het politieke vlak. Hij werd niet voor niets achter zijn rug om 'De Papieren Magister' genoemd. Hij zou nooit rector kunnen worden, zijn titel was daarvoor echt te laag. Toch stemde dit hem niet ontevreden, hij deed zijn huidige werk met plezier, het was iets waarin hij goed was. De extra taken van Rector vereisten toch een hogere magische kennis. En die bezat hij niet. Jan Arend von Leemhuijzen tot Guldenhoeck, de huidige Rector, echter wel. Deze wetenschap stelde hem, ondanks het dreigende gevaar, toch enigszins gerust.


Terwijl het geroezemoes in de zaal heen en weer deint, richt hij zich tot de rector, die de zaal in staart, en fluistert:

"Rector, ik heb een aantal Zieners aan het werk gezet om meer over het gevaar te ontdekken, zoals u me opdroeg.
Verder heeft Hubert Seevenveldt, zoals u weet dit jaar de voorzitter van de Raad der Torens ((ooc: en decaan (=rector) van de Toren der Oude Talen)) me om een reactie gevraagd van ons instituut met betrekking tot het gevaar, om in een brief van de raad aan de opsteller van het ultimatum te zetten. U was bezig bij het stadsbestuur, dus ik heb het advies maar gegeven, in de vorm van een combinatie van bluf en manen tot voorzichtigheid.
Oh, Hubert heeft trouwens ook Rechten, Geschiedenis en Politicologie erin betrokken. De brief is nu reeds verzonden. Ik hoop dat het ons wat extra tijd oplevert. Waarom hij Geschiedenis erin betrekt is mij een raadsel, maar misschien hoopt hij dat zij wat kunnen opdiepen uit het verleden dat ons van nut kan zijn. Dit is al het laatste nieuws dat ik u kan vertellen."


In het bijzijn van de andere Hoge-Magisters bleef hij de Rector toch met 'u' aanspreken, vanwege het verschil in titel. Wat eigenlijk toch een kleine belachelijke formaliteit was, als je het afzette tegen het gevaar waarin ze zich allen nu bevonden...

-------------
Magister Aelric Brekanthor
Vice-Decaan

Edited by: Lupijn at: 12/14/02 1:31:40 am

[Uriel]

Geschiedenis erbij betrokken? Waarom ook niet. De stad kent veel oude geheimen dus wie weet wat het doorwerken van de Oude Kronieken kan toevoegen aan de...

De Rector breekt abrupt zijn gedachtenstroom af. Hij wil niet aan strijd of oorlog denken. Hij vermant zich en schraapt luid zijn keel. Een paar van de aanwezige magisters kijken verstoord op. De Rector slaat drie keer met zijn houte voorzittershamer op tafel. Het geroezemoes neemt af. Er worden nog wat schimpscheuten gefluistert, maar de Rector kan zich weer zonder veel moeite verstaanbaar maken.

"Geachte leden van de Raad, wilt u alstublieft wachten totdat ik klaar ben met mijn mededeling alvorens u als een stel wilde honden elkaar naar de strot vliegt." De opmerking komt er nonchalant uit, maar mist zijn uitwerking niet. De meeste felle tegenstanders kijken enigszins beschaamd naar hun handen of duiken net even iets dieper weg in hun mantel.

"Goed, de situatie is als volgt, en laat me uitspreken alvorens te reageren. De afgelopen week ontving de stad Raganorck een ultimatum uit een andere dimensie." Het geroezemoes zwelt aan, maar de Rector heft zijn hand op en de zaal verstomd weer. "Het leek in de eerste plaats op een handelscontract, maar bij nadere bestudering leek het meer op een oorlogsverklaring. Na een korte tijd werd Raganorck de oorlog verklaard omdat de stad niet binnen de termijn gereageerd had." De zaal gaat over tot een hysterisch fluisteren, enkele zieners knikken wijs alsof ze dit alles reeds hadden zien aankomen, maar houden ondertussen hun oren goed open. Ze wisten hier niets van, maar proberen nu krampachtig de schijn op te houden.

De deur ging open en ieders ogen zijn op de jonge bode gericht. Het valt subiet stil in de zaal. Niets mag de Raadsvergaderingen onderbreken tenzij het van het allergrootste belang is. De Rector wenkt de jonge dichterbij. Een leerling nog, zo te zien. Een leerling van het Zienersgilde. "Kom, vertel ons eens waarom je de Raad in zitting verstoord." De Rector glimlacht vriendelijk en de jongen komt schoorvoetend dichterbij. De Rector buigt zich voorover en de jongen fluisterd wat tegen hem. Alle ogen van de Grijze Raad zijn op hen beiden gericht. De Rector knikt. "Ga maar snel terug voordat Melchisedek je mist." De jongen maakt een buiging en rent dan snel weer de zaal uit. Achter hem valt de deur dicht.

De Rector heft zijn hoofd op en vind ieders ogen op hem gericht. Rijkhalzend steken de magister op de achterste rij hun hoofd uit om maar vooral te kunnen zien wat er vooraan gezegd wordt.

"Onze gast is vertrokken, maar daarmee is deze kwestie nog niet ten einde. Er zijn verschuivingen geweest in de dimensies. Melchisedek was aangesteld om verdere dimensionale verschuivingen in de gaten te houden, maar hij kan niet meer verder dan onze eigen schouwen. Toen hij onderzocht of onze gast er nog was, viel deze niet te bespeuren. Wel heeft hij vermoedelijk een ambassadeur achtergelaten. We zullen deze ambassadeur moeten afwachten alvorens verder te vergaderen. Denkt u allen alstublieft na over de oorzaak van de barricade rond onze dimensie en hoe we die kunnen opheffen. Verder gelast ik u allen onderzoek te doen naar een manier om dit soort verrassingen in het vervolg te voorkomen. Ik zal u opnieuw bij elkaar roepen zodra ik meer duidelijkheid heb. U kunt gaan."

Zweetdruppeltjes parelden op het gelaat van de Rector. Hij dacht na, koorstachtig na. Wat de jongen hem gezegd had was niet bepaald logisch. Jan-Arend was een logisch man en hij probeerde zijn tegenstanders acties logisch te verklaren. Wat had er zich in de tussentijd voorgedaan en wat wilde deze invaller? Jan-Arend sloeg met zijn hamer op tafel en langzaam maar zeker begonnen de aanwezige magisters hun spullen te pakken en te vertrekken. Onderwijl druk pratend over de bedreiging die Raganorck boven het hoofd hing.

De rector boog opzij en fluisterde tegen zijn Vice-Decaan: "Ik zal hier moeten blijven om de ambassadeur op te vangen. Zou jij zo vriendelijk willen zijn om de Vrouwe onze plannen voor te leggen en een verzoek in te dienen om ons mandaat tijdelijk te verleggen? We moeten in dit geval kunnen ingrijpen al besef ik dat we hiermee tegen de haren van de Priesters in kunnen strijken. Zij zullen niet blij zijn met een kordon rond onze dimensie, maar helaas zie ik geen andere uitweg om ongewenste entiteiten buiten te houden." De Rector keek zijn Vice-Decaan doordringend aan. "Ik vertouw op je papierenmagie, vriend. Als ik de Vrouwe zou willen beheersen dan stuurde ik wel iemand anders. Nee, het moet haar vrijwillige keuze zijn. We kunnen ons geen incidenten veroorloven."

[Uriel]

Hogelijk verbaasd kijkt de Rector op. De vreemde Magister was plots midden in de Raadszaal verschenen. De aandacht van de wachten moet verslapt zijn geweest door alle comotie en de deur te lang hebben open gestaan toen de jonge bode binnen kwam. Een onzichtbare magier kon gemakkelijk binnen sluipen zo. Er zouden maatregelen genomen moeten worden tegen dit soort zaken, maar welke magister verwachtte nou ook dat een van hen dit soort kunsten uit zou halen.

De Rector laat zich in zijn stoel vallen en de Raadsleden die nog in de zaal aanwezig waren houden verbaasd hun mond als ze de nieuweling zien verschijnen.

"Ik weet niet wie u bent of wie uw heer is, mijn waarde, maar als het de persoon is die Raganorck dreigde met een oorlog dan hebben wij het een en ander te bespreken. De Raadsvergadering is ge-eindigd en zal morgen opnieuw vergaderen. U kunt dan officieel uw opwachting maken bij de faculteit voor Magische Wetenschappen als u wenst aan te treden als Magister in Raganorck en legaal uw kunst wenst uit te oefenen. Graag zou ik u willen verzoeken om met mij mee te gaan naar mijn kantoor. Daar kunnen we rustiger spreken over de ... situatie."

De Rector heft zijn zware lijf weer uit de zetel en loopt op de bezoeker af.

"Als u mij zoudt willen volgen? O Aelric, zou je ons willen vergezellen alvorens je opwachting te maken bij de Vrouwe. Je kunt deze heer dan gelijk wijzen waar hij de Vrouwe kan ontmoeten en hen aan elkaar voor stellen."

Dan wendt hij zich weer tot zijn gast en steekt joviaal zijn vlezige hand uit.

"Welkom in Raganorck heer, mijn naam is Von Leemhuijzen tot Guldenhoeck. U heeft ons wel danig laten schrikken, maar ik denk dat we er best uitkomen met z`n allen, niet dan?"

De Rector glimlacht. Ondertussen wist hij dat al dat nodig was om eruit te komen, slechts een kwestie van tijd was. Dan zou hopelijk de Stadsraad het besluit nemen om het veiligheidsnet rond deze dimensie goed te keuren. Alles was slechts een kwestie van tijd. Dat was iets wat hij in zijn lange leven geleerd had. Hij was onderaan de rangorde begonnen, had hard gewerk, zijn kansen afgewacht en meedogenloos gegrepen als ze zich uiteindelijk voordeden. Hij kon een hard man zijn als het moest, maar over het algemeen was hij zachtaardig. Zeker nu hij zich op geen enkele wijze in zijn autoriteit bedreigd voelde. Zelfs deze nieuweling bevreesde hem niet ondanks de macht die de man als een mantel omringde. De Raad zou nooit toestaan dat hij die macht in zijn volle hevigheid binnen de muren zou gebruiken. Dat zou een schandaal van de hoogste orde veroorzaken. De Rector hoopte alleen dat hij zijn 'gast' daarvan kon overtuigen in het komende gesprek. Het overstappen vanuit een andere dimensie was tenslotte niet niets. Alles was nieuw en vreemd, maar de Rector zou proberen zoveel mogelijk duidelijk te maken zodat zijn gast wel voorbereid bij de Vrouwe op audientie kon...

[Uriel]

De rector schudt zijn hoofd om van de vreemde invloed af te komen. Hij had niet gerekend dat iemand het onfatsoen zou hebben zijn gedachten binnen te dringen. "We moeten eens een serieus woordje met deze heer spreken. Dit kan werkelijk niet. Hij zal het hele volk van Raganorck tegen ons opjutten." De rector zucht en loopt naar het raam. "Zie hem daar gaan mijn vriend. Vuurballen en bliksemschichten, wat moet de Vrouwe daar wel niet van zeggen? Er was een tijd waar je dat kon maken als Magister, maar die tijd is reeds lang voorbij." De Rector draait zich om naar zijn toegewijde vice-decaan. Een bezorgde blik ligt in zijn ogen. "Zodra hij terugkomt, leg hem dan uit dat Magisters zich niet direct dienen te mengen in het dagelijks leven van de burgers, althans niet middels hun krachten. Neem hem mee naar de Vrouwe en probeer hem zover te krijgen dat hij op zijn minst bij Haar zijn excuses maakt. De Priesters zullen hiervan smullen..." De rector kijkt nog een keer achterom door het raam en loopt dan de kamer uit. "Ik ben boven op de tinnen als je mij nodig hebt."

De rector naar de Tien Torens, Op de tinnen

Edited by: Uriel at: 12/22/02 2:11:04 pm

[Lupijn]

Al lan mandragoran's magische poort verscheen weer in de ruimte waar Aelric Brekanthor nog zat te peinzen over de woorden van de Rector en de over de komst van de diplomaat van de zes rijken.

"Ons mandaat verleggen... Zo ernstig was de situatie in geen jaren meer geweest. Het mandaat was ervoor om magie uit de Raganorkse politiek te weren. Natuurlijk hadden de magiers via de Raad der Torens enige invloed op de gevoerde politiek, maar deze invloed was net zo sterk als die van de rest van de Torens der wijsheid. Het gebruik van magie voor politieke doeleinden was ten strengste verboden door het mandaat."

"Door het te verleggen verkregen de Magisters aanzienlijke invloed over de gang van zaken binnen de stad, al was het op indirecte wijze. En toch, dat Magisch Kordon rond deze dimensie was een absolute noodzaak om onverwachte bezoekers van buiten de dimensie ook daadwerkelijk buiten te houden. Zeker nu de zieners niets meer konden waarnemen buiten deze dimensie."

"En, al was nu een directe oorlog afgewend, de dreiging vanuit de dimensie van de zes rijken bleef. Zeker nu ze een diplomaat gestuurd hadden, die zeer goed wist wat zijn magische krachten waren en geneigd was ze in te zetten voor elk idee dat door zijn hoofd schoot. De acties van de man waren net zo voorspelbaar als het inslaan van de bliksem."

"Ik hoop maar dat hij zal luisteren naar onze regels en wetten die op het gebruik van magie staan. Als magier, zelfs van buiten Raganorck, zouden we hem mogen straffen op het overtreden ervan. Echter, hij is nieuw en de etiquette vereist dat we hem de regels en wetten eerst uitleggen. Aargh! Hij is natuurlijk ook nog diplomaat en ambassadeur van de zes rijken. Als we hem in die functie zouden straffen dan zou het ons op een oorlogsverklaring kunnen komen te staan... "

Aelric onderbreekt zijn gepeins en kijkt op naar de in de kamer verschenen Al lan Madragoran en spreekt op een wat koele toon:

"Ah heer Madragoran, vriendelijk van u dat u ons reeds zo snel weer met een bezoek vereerd. De Rector is de stad aan het bekijken vanaf het dak van de Toren, dus al u hem wilt spreken zult u in de gang naast deze kamer de derde deur rechts en dan de trappen op moeten lopen. Ik wil u echter nog wat meedelen..."

"...Ik begrijp dat de regels van uw magische orde u opleggen om de mensen die u ontmoet te controleren, maar doet u dat alstublieft niet meer zonder toestemming van de persoon die u onderzoekt. Het is hier namelijk geen gewoonte en zelfs een inbreuk op iemands persoonlijkheid.
Verder, het siert u dat een deel van uw opdracht bestaat uit het beschermen van de stad. Maar ik bidt u, doet u dat niet meer door het laten regenen van vuurballen en bliksemschichten uit wolken boven de stad, tenzij de noodzaak er om vraagt. De burgerij van deze stad is niet zo gewend aan zulke vertoningen en zal in paniek raken, met alle gevolgen van dien. Bovendien zullen mensen vragen gaan stellen bij het stadsbestuur en de mensen van het stadsbestuur leggen deze vragen voor aan Vrouwe Nachtstorm, onze koningin. Zij zal weer vragen stellen aan ons. Wij zijn verantwoordelijk voor het gebruik van magie en de controle op het gebruik van magie in deze regio. U kunt zich voorstellen dat de Vrouwe niet al te prettige vragen zal stellen. En ik kan u verzekeren dat, hoewel de vrouwe een lieftallige en charmante dame is, zij een zeer streng bestuurster is. Zij zal niet geamuseerd zijn door overtredingen van de regels, zeker niet als het magie betreft."

"Dus, ik bidt u, houdt u in. Gebruik geen gevaarlijke magie, tenzij absoluut noodzakelijk en doe het dan op zo'n klein mogelijke schaal, om onschuldige burgers niet te verwonden, dan wel bang te maken."

"Verder heeft de Rector mij gevraagd ervoor te zorgen dat u een formeel bezoek, in uw functie als diplomaat van de zes rijken, kan afleggen bij onze koningin. Ik zal deze taak op mij nemen en uw bezoek conform de vereiste etiquette in diplomatieke zaken aankondigen. U hoort zo spoedig mogelijk wanneer u bij haar verwacht wordt. Verder boodt u mij net uw excuses aan voor uw overmatige gebruik van magie. Ik verzoek u dat ook te doen bij de vrouwe, het zal dan zeer waarschijnlijk beschouwd worden als teken van goede wil."

Ailric stopt even met spreken en schraapt zijn keel. Dan vervolgt hij:

"Van de schaduwwezens waarover u spreekt heb ik nog nooit gehoord. Ik vermoed dat het bezoek dat de heer Agmentham aan onze dimensie aflegde ervoor gezorgd heeft dat de poort tussen onze dimensies lang genoeg openstond om de wezens erdoor te laten glippen. Het siert u dat u mij toestemming vraagt ze op te jagen, maar ik vraag u uw verzoek voor te leggen aan de Rector. Hij kan hierover beslissen, niet ik."

"Als u mij nu wilt excuseren, ik moet uw formele introductie aan de Vrouwe nog schrijven en tevens mijn aandacht gaan besteden aan andere universitaire zaken."

Airic groet de man met een hoofdknik en verlaat het kantoor van de rector. Hij wandelt door de gangen naar zijn eigen kantoor pfffff..... en nu maar hopen dat de zaken weer goedkomen. Maar goed, eerst de brief schrijven en dan de vrouwe bezoeken.... Jan-Arend weet de taken wel weer goed te verdelen *zucht*...

-------------
Magister Aelric Brekanthor
Vice-Decaan

((OOC: Ik zie dat Al lan Madrogan zelf reeds naar de vrouwe in de bibliotheek toe gegaan is. Deze post is iets dat daar aan vooraf gegaan is, maar omdat ik ziek geweest ben niet echt de kans heeft gekregen om neergeschreven te worden!))

Edited by: Lupijn at: 12/22/02 8:09:00 pm

[Uriel]

Vermoeid van het lange gesprek met de Zieners keerde de Rector terug naar het kantoor. Magisters konden ongelooflijk effectief werken als de onderlinge concurrentie opzij geschoven werd. De Zieners hadden hem uitgelegd dat het schild dat hen belette naar andere dimensies te schouwen was neergehaald, maar dat een vreemdsoortig leger klaar stond voor een invasie.

"Heer Mandragoran, u hier? Goed, goed, goed." de Rector liet zich in zijn zetel vallen. Raganorck wordt bedreigd en ik neem aan dat u mij gaat uitleggen tegen wat."

De rector keek de magister uit de vreemde dimensie strak aan. Het was tijd voor wat uitleg. De haarvaatjes aan de zijkant van de rector zijn hoofd klopte en het voelde als de stampende voetstappen van het noodlot. Er was iets in gang gezet dat niet meer tegen te houden viel en de tijd was nabij dat de Rector zijn verantwoordelijkheid voor de veiligheid van de stad moest nemen. Er moest een schild worden opgericht en in stand worden gehouden. De Zieners hadden hem uitgelegd dat een dimensie kon worden afgezonderd en die verbinding kon worden verbroken zolang de concentratie van de magister het toeliet. Voor zover de retor wist was hij de enige in deze dimensie die de druk zou kunnen weerstaan, maar eerst moest hij de bijzonderheden weten van de toegang.

"Heer Mandragoran, vertel mij de weg naar de schaduwdimensie. Dit is geen vraag voor het geval u het nog niet door had." De rector keek streng en de autoriteit hing als een mantel om zijn schouder. Meestal was hij een sloom en nadenkend man, maar nu moest er gehandeld worden en bij de Ene, handelen zou hij...

[Uriel]

"Bedrieg me niet langer! Ik moet de weg kennen en dan ik er een barriere opwerpen waar geen kracht tegen gewassen is! Dwing me niet de informatie uit u te persen. U mag dan zwerven door de dimensies, maar ik, ik ben gebonden aan deze ene en al moet ik sterven om hem te verdedigen, bij de Ene dan is dat wat er zal gebeuren. Nu uit met die geintjes van u! De weg, nu!"

De rector stond recht overeind in de kamer. De luiken sloegen met een klap dicht en de grendels sloten met luid gekraak voor de deur. Een magisch veld was opgericht om de kamer en geen vreemde magie, uitgezonderd van de rector had toegang nu tot de kamer. Met beide vuisten steunde de rector op tafel.

"Daarna kunt u doen wat u wilt, zolang de stad er niet onder leidt, maar de weg moet ik kennen alvorens u gaat om met de gevolgen van uw komst hier af te rekenen."

De rector had nog nooit zijn volle kracht ter berde gebracht, maar dit was een noodsituatie die vroeg om drastische maatregelen. Deze magister uit een vreemde dimensie moest niet denken dat hij hier de held kon spelen door creaturen te verslaan die hij had meegezeuld uit zijn eigen werelden. Een barriere was mogelijk tussen Raganorck en de schaduwdimensie en de rector wist hoe. Hij hoefde alleen maar de weg te kennen daarheen en deze informatie werd hem onthouden door een zelfgenoegzame bezoeker. Hij had geprobeerd om hem voorzichtig de mores van Raganorck te verduidelijken, maar deze heer had alle conventies gebroken en zelfs getast in de individualiteit van de mensen. Nu, hij zou een antwoord van hem krijgen. Te spotten viel er niet met de rector. Hij wou geen directe confrontatie, maar als het de enige mogelijkheid was dan zou hij deze grijpen. Het was zijn, nee Raganorcks enige kans om toekomstige schaduwen uit een vreemde dimensie te weren, maar daartoe moest hij hun pad kennen.

"Versla uw monsters hier ver vandaan of u zult het gehele Raganorckse magister gilde op uw dak krijgen en ik betwijfel of zelfs uw heer u dan nog helpen kan, heer Mandragoran. U bent gastvrij ontvangen ondanks uw dreigingen van oorlog en vernietiging, maar liever had ik gezien dat u onze dimensie nooit ontdenkt had. Reken af met uw monsters en dan hoop ik nooit meer te horen van de Zes Rijken. De naam alleen al voorspeld doem voor eenieder die er van hoort."

[Uriel]

De rector snakt naar adem als hij overeind krabbelt. Hij had altijd gedroomd te zwerven door de dimensies, maar de wezens die hij tot nu toe had leren kennen hadden hem er pijnlijk op gewezen dat niet alles rozegeur en maneschijn was.
Invasies en doem waren meegekomen met de bezoekers. Er was slechts een mogelijkheid en dat was om de stad op drift te laten slaan. Wat men niet kon vinden kon ook niet worden aangevallen.

"Mijn waarde, ik zal gaan naar de bovenkamer. Zorg dat niets mij stoort en lees dit bericht voor in de raad. Zij zullen mijn beslissing wel begrijpen denk ik. Ik moet de ankertouwen lossnijden en ervoor zorgen dat Raganorck nooit meer gevonden wordt. Alleen dan zullen we rust kennen in onze dimensie. Het wordt tijd de band te verbreken."

De Rector legde een rol perkament op zijn bureau, knikte nog een keer naar zijn vice-decaan en liep statig de gang in, op weg naar de bovenkamer...

[Jaap Stoel]

Vanuit: Gannon; de hoofdstraat->Antonius Snuisterijen en Curiosa

Nathans grappige bui was over de seconde dat hij het district van de tien torens binnenliep. De gebouwen waren groter dan alles wat hij tot nu toe had gezien en met luid geraas en grote snelheid draafden en grote houten constructies achter zich aan trokken. De hele buurt voelde vreemd aan en vooral gevaarlijk. Nathan versnelde zijn pas terwijl hij zijn mantel strak om hem heen trok in de ijdele hoop de ijzige kou buiten te houden. De aanblik van allerhande sjacheraars deed de magister niet veel goed en tegen de tijd dat hij de toren bereikte die hij zocht was hij al redelijk nerveus.

[Jaap Stoel]

Met een licht bevende hand opende Nathan de grote deur van metaal en hout die de hoofdingang van de academie vormde. Onmiddelijk nadat hij binnenstapte werdt hij begroet door de warmte en verschillende geuren van magie. Dit stelde Nathan maar weinig gerust want net zo als de omgeving buiten had hij ook binnen nog nooit zo'n wijde variatie aan geuren en kleuren gezien. Maar hij overtuigde zichzelf dat dit waarschijnlijk de normale stand van zaken in een faciliteit van deze grootte was en probeerde zichzelf met die gedachte te kalmeren terwijl hij naar een balie toeliep waar een wat oudere vrouw druk bezig was met allerhande papieren.

[Uriel]

De dame achter de balie schikt de papieren op haar bureautje een beetje, legt ze op haar knie-en en begint de vellen te tellen.

Voor iedere student een nieuw studentnummer, wat een toestand. Zoveel papierwerk aan het begin voor het begin van een nieuw trimester was werkelijk waanzin, pure waanzin. Ze vroeg zich of hoe hun vice-decaan altijd al zijn papierwerk toch op orde leek te hebben met een universiteit die chronisch onderbemant was.

Toen gleed er een glimlachje over haar lippen... natuurlijk noemden ze hem niet voor niets de Papieren Magister. Het had werkelijk veel weg van magie, want waar de man ook kwam veranderde de chaos in een net stapeltje documenten. Plotseling keek ze op van de papieren. legde ze neer, nam haar brilletje af, poetste fanatiek de kleine ronde glaasjes en zette hem weer terug op haar neus. Een onbekende man stond in de hal en had een speer bij zich! Ze knipperde even, maar het was geen drogbeeld. Werkelijk een speer meenemen naar school. Wat haalden die studenten zich wel niet in hun hoofd.

"Zeg jongeman, tenzij die speer voor onderzoeksdoeleinden is moet ik je toch werkelijk vragen hem op te bergen." Zei ze tenslotte niet onaardig.

[Jaap Stoel]

Nathan keek de vrouw voor een ogenblik vragend aan en keek toen nogal verbaast naar het wapen wat hij continu bij zich droeg. Hij was helemaal vergeten dat hij het bij zich had.

"Eh natuurlijk. Kan ik het hier veilig achterlaten?" Normaal zou nathan helemaal niet aan dieven denken maar deze stad zorgde er gewoon voor dat hij aan de slechte kanten van mensen ing denken.

"En kunt u mij dan vertellen waar ik de bibliotheek kan vinden?"

[Uriel]

De dame knikte vriendelijk.

"Ik denk niet dat uw speer in een van de standaard kluisjes past, maar u kunt hem hier afgeven achter de balie. Dan kunt u hem weer komen halen op het moment dat u weggaat."

De bibliotheek heeft zijn eigen toren, maar volgens mij hoorde ik net van een groepje studenten dat deze gesloten is voor vandaag."

De dame kijkt Nathan even onderzoekend aan over de rand van haar brilletje. "U bent niet van hier, is het wel? Misschien dat het goed is om dan even met een van de magisters te gaan praten. Zij kunnen u exact uitleggen wat de regels voor het gebruik van uw magische kunnen is hier in de stad. We hebben in het verleden wel eens moeilijkheden gehad met mensen die van buiten kwamen en de regels niet kenden..."

Even dacht ze terug aan het geval van de vreemde magister uit een wereld die hij de Zes Rijken noemde. Ze had alleen geruchten gehoord en vreemde lichtschijnsel boven de stad gezien. Voor de rest werd er zoveel mogelijk over gezwegen, maar het was geen geheim dat de Torens voorzorgsmaatregelen namen die een dergelijke toestand in de toekomst zouden moeten voorkomen. Ze had zelf al een van de inburgerinsdocumenten onder ogen gehad en er lag nu een keurig stapeltje op een plank naast haar bureau.

"Bent u al ingeschreven als burger of heeft u een akte van verblijf?"

[Jaap Stoel]

"Eehm...Nee." Antwoorde Nathan zich afvragend waarom hij vergunning nodig had simpel om ergens te zijn. "Zijn dit soort dingen echt nodig dan?" Zijn ontonatie gaf al aan dat hij dit eigenlijk liever niet wou. Waarschijnljik zou het hem geld kosten en dat is iets wat hij echt niet had.