Raganorck

[Uriel]

"Nee?" De ogen van de dame achter de balie werden groot van verbazing en leken de gehele glaasjes van haar brilletje van achteren te overrompelen. Ze nam het brilletje af en poetste het weer driftig terwijl ze nadacht.

"Hoe lang bent u al hier in de stad meneer en hoe bent u dan ooit binnen gekomen? U kunt zich waarschijnlijk het beste melden bij de afdeling administratie op de eerste verdieping. Daar kunt u dan ook gelijk uw bezweringen laten registreren en de leermodule Theoretische Magie aanvragen die verplicht is voor een Magister Diploma. Zonder een dergelijk diploma zou u wel eens zwaar in de problemen kunnen komen als u uw magie wilt gebruiken alhier. Ik zal ondertussen rondvragen of er een magister is die met u de leerstof doornemen wil."

Werkelijk waar, een magister zonder diploma en zonder akte van verblijf. Het mocht een wonder heten dat de stadswacht hem nog niet opgebracht had. Met een geoefende beweging plantte ze het brilletje weer op haar neus.

"Nu u heeft geen akte van verblijf noch een magister diploma. Dat wil gelukkig ook zeggen dat u zich niet heeft laten oplichten door enkele van de charlatans die valse documenten verkopen in de stad." Ze glimlachtte vriendelijk en nam een grote in leer gebonden agenda ter hand. Ze krabbelde even vlug iets in het Raganorcks op een briefje en schoof dat naar Nathan toe.

"Uw speer is veilig achter de balie. Geef dit boven aan Janine van de administratie. U kunt het wellicht niet lezen, Raganorcks heeft zo haar eigen lettertekens, maar zij zla je verder helpen. Ik zoek ondertussen even uit wie van de heren magisters nog een leerling herbergen kan."

[Jaap Stoel]

"Ehm...goed dan." Zei Nathan. Nadat hij de reactie van de dame had geinterpreteerd leek het hem een goed idee om maar geen woord over de rifts los te laten. Hij gaf een beleefd knikje, nam het briefje aan en na het afgeven van zijn wapen liep hij rustig de trap op op zoek naar de madame Janine.

[Uriel]

Janine had het druk. Janine had het altijd druk want zolang ze het druk had viel niemand haar lastig met andere lastige vragen waar ze dan weer tijd voor vrij moest maken.

Met kittige korte pasjes kwam ze de hoek om ondertussen met een oog alvast het bovenste blad lezend van de stapel papieren die zojuist van de klerken gekomen was. Niet omdat ze niet wist wat er op stond, Janine wist precies hoe een magisterdiploma er uit diende te zien, maar omdat ze er dan nog drukker uitzag dan ze al was zodat ze niet onverhoopt aangesproken zou worden om een of ander vreemd karwijtje op te knappen.

Vanuit haar ooghoek zag ze de vreemde magister staan. Ze hoopte maar dat hij haar niet aan zou spreken. Ze versnelde haar pas lichtjes, mompelde iets dat op een verontschuldiging lijken moest en probeerde om de man heen te stappen, want de onverlaat bevond zich midden in haar pad naar haar kantoortje.

[Jaap Stoel]

Ja hoor, alsof haar gedachten het noodlot tartten draaide Nathan zich naar Janine toe en met een beleefde toon sprak hij haar toe.

"Pardon mevrouw. Ik ben op zoek naar Janine. Weet u waar ik haar kan vinden?"

Natuurlijk zijn naamplaatjes niet zo interessant als je geen flauw idee hebt van de geschreven taal maar Nathan was er intussen al aan gewend geraakt dat alle plakaten en dergelijke hier met onzin besmeurd waren.

[Uriel]

"Ik ben Janine..."

Zei ze aarzelend terwijl ze haar pas inhield.

"Wie bent u en wat kan ik voor u doen?"

Ze legde de papieren die ze in haar handen hield weer netjes op elkaar en klemde ze tegen zich aan. Ze keek de man onderzoekend aan. Een vreemdeling zeker, iemand die verdwaald is zeker. Als het maar niet een van de nawee-en was van die eerdere bezoeker. Die magister die de hele stad op stelten gezet had en daarna verdwenen was alsof hij er nooit geweest was. Dat soort problemen hadden ze nu wel genoeg gehad.

Ze wees met haar vrije hand naar een deur een paar meter verderop.

"Als het lang duurt, laten we dan even in mijn kantoortje gaan zitten."

[Jaap Stoel]

Nathan gebruikte de tijd die Janine gebruikte om haar vragen te stellen om haar goed in zich op te nemen. Ze was nog redelijk jong en zag er niet bepaald verkeerd uit. Haar smalle gezicht werd geaccuenteerd doordat haar donkerbruine haar naar achter in een knot was gebonden. Haar hele houding duidde aan dat ze prijs stelde op efficientie. Haar kleding was elegant maar zou haar niet hinderen als ze haast had.
Lichterlijk onthutst frommelde Nathan in zijn buidel en haalde het papier tevoorschijn wat hij eerder had ontvangen.

"De dame beneden achter de balie gaf mij dit om aan u te geven. Het schijnt dat ik hier een akte van verblijf nodig heb."

Met een vriendelijk gebaar overhandigde hij het stukje papier aan Janine.

"U verzorcht deze zaken in de stad?"

[Uriel]

Janine glimlachte bij zoveel naiviteit. Ze wierp een vlugge blik op het papiertje dat ze Nathan beneden bij de receptie gegeven hadden. Ze kon het kriebelige handschift moeilijk omcijferen, maar de handtekening van de receptioniste was eigenlijk al voldoende informatie.

"Kom maar mee naar mijn kantoor. Het ligt allemaal ietsje ingewikkelder dan dat, maar ik kan je wel helpen om aan een akte van verblijf te geraken. Het is een kwestie van de juiste mensen kennen, dan hoef je geen uren in de rij te staan."

Ze liep voor Nathan uit naar een van de houten deuren die op een kier stond en duwde deze met haar voet open. Ze hield de deur open voor de magister door er tegenaan te leunen met haar rug.

Janine`s kantoortje was een strak georganiseerde massa aan papieren. Alles in nette bundeltjes in de kast voorzien van etikketjes. Door het enige hoge smalle gothische raam kwam een regenboog aan kleuren binnenvallen toen de zon even tussen de wolken doorprikte en haar stralen door de kleurrijke in lood gevatte vensterglaasjes wierp. Haar bureaublad was volgeplakt met kleine notitieblaadjes en aan de wand hing een grote kalender waarop met geel en rood diverse afspraken waren onderstreept naarmate ze gewoon, belangijk of zeer belangrijk waren. Janine wees naar een stoel aan de voorkant van haar bureau.

"Gaat u zitten en verteld u mij eerst eens wie u bent, waar u vandaan komt en hoe u in Raganorck terecht gekomen bent. Dan kan ik bepalen welk formulier u nodig heeft, snapt u?"

Zelf borg ze de stapel papieren die ze in haar handen op in een van de mappen die in de kasten stonden en draaide de pit van de olielamp op haar bureau een beetje hoger om een aangenaam werklicht te krijgen voordat ze aan de raamkant van het bureau ging zitten. Het kleurrijke licht danste op haar haar en over haar kleding, maar Janine leek het niet op te merken. Haar reebruine ogen keken Nathan nieuwsgierig aan terwijl ze een potlood uit een potje nam en een leeg vel papier naar zich toeschoof voor het maken van aantekeningen.

[Jaap Stoel]

Nathan glimlachte beleefd terug en volge Janine naar binnen. Daar aangekomen nam hij de uitnodiging van haar aan en zette zichzelf comfortabel op een van de zetels neer maar zijn comfort was van korte duur toen hij gevraagd werdt over zijn thuisplaats en hoe hij in Raganorck was beland. Hij haalde even diep adem, sloot zijn ogen terwijl hij nadacht en keek de dame tegenover hem indringend aan.

"Mijn naam is Nathan Gustav. Mijn titel op mijn thuiswereld is vrij vertaald 'hoogste functionaris van het licht' en ik ben hier gekomen door middel van een een scheur in tijd en ruimte die door magie gevoed worden en rifts genoemd worden. Mijn thuiswereld is de rookkring rond Voy waar ik mijn huis heb op de klomp die zich op L4 bevindt."

Nathan hield nu even stil omdat het waarschijnlijk nu Janine's beurt was om even verbaasd te zijn.

[Uriel]

"Nathan Gustav... hoogste functionaris... licht..."

Janine sprak langzaam de woorden uit die ze op haar blokje noteerde. Ze hield abrupt op toen Nathan over scheuren in tijd en ruimte begon. Haar mond viel open van verbazing, de potlood hield op met krassen en ze ging achterover zitten op haar stoel.

Ownee, dacht ze, niet weer een. Gelukkig heeft deze nog geen verstoringen veroorzaakt anders hadden we hem al lang opgemerkt. De rector had er toch voor gezorgd dat Raganorck onvindbaar zou zijn?

Janine legde blok en potlood op het midden van haar bureau neer. Haar handen trilden lichjes waardoor de potlood van de blok afrolde, over het houten bureau zijn weg vervolgde en uiteindelijk op de vloer kletterde. Ze besteedde er geen aandacht aan. Janine had andere dingen aan haar hoofd nu. Dit was iets voor hogerop.

Janine haalde een keer diep adem en ging weer rechtop zitten. Ze kuchtte even en toverde een professionele vriendeljke glimlach op haar lippen.

"Wacht u hier even, heer Gustav. Ik kom zo terug..."

Ze stond zo kalm mogelijk op, een zweet druppel liep langs haar rechte ruggegraat naar beneden en ze was zich pijnlijk bewust van het tikken van haar hakken op de vloer terwijl ze zo kalm mogelijk haar kantoortje uitliep.

Vijf passen naar de deur, de knop omdraaien, deur openduwen, twee passen de ging in, omdraaien, vriendelijk glimlachen naar de magister alsof er niets aan de hand was, rustig de deur dicht.

Janine hield haar adem in van spanning. Zodra de deur dicht was zette ze het op een lopen, zo snel als haar hakkeschoentjes het toelieten.

Een buitendimensionale magister, er zat verdomme een buitendimensionale magister in haar kantoortje alsof het de normaalste zaak van de wereld was.

[Jaap Stoel]

"Juist...." Nathan dacht na over hoe Janine het vertrek plots had verlaten en een lichte paniek maakte zich meester van hem terwijl het tot hem doordrong dat de snelle tred die hij buiten de deur hoorde waarschijnlijk Janine was die in paniek linea recta naar de dichtsbijzijnde stadswacht liep.
Besluitend om niet te wachten op het wapengekletter van die stadswacht stond Nathan op en bewoog hij zich naar de deur to waarna hij met een vlugge tred zich weer de trap af haastte op weg weer naar de balie.

[Uriel]

De balie zag er angstig kaal en leeg uit. Midden op het houten blad prijkte een bordje met daarop in het befaamde onleesbare Raganorckse handschrift.

[Jaap Stoel]

"Boomvoer!" Vloekte Nathan. Hij was over de balie heen gekromen waardoor het bordje omgevallen was en had aan de deur gemorreld en toen deze niet wou openen had de magister reden genoeg om deze vervelende uiting te gebruiken. Vlug liep hij om de balie heen en spoedde zich richting de uitgang zich afvragend waarom Janine nou zo vreemd deed toen hij haar vragen beantwoordde over waar hij vandaan kwam. Wat een vreemde wereld.

[Uriel]

"HALT!"

Een magister in een bloedrood gewaad staat op de onderste trap treden. Zijn stem galmt door de hal, al is deze veel te klein om een echte goede galm voort te kunnen brengen. Met een hand gestrekt, de palm naar voren, laat zijn houding niets te raden over. Kille onverbiddelijke autoriteit ligt besloten in zijn ijskoude blauwe ogen en bleke gelaat omkranst door ravenzwart haar.

Dan lijkt het alsof een spoortje zonneschijn doorbreekt en zijn houding ontdooit.

"Maakt u zich geen zorgen. Van mij heeft u niets te vrezen, maar we kunnen het u niet toestaan om ons te verlaten." Met langzame glijdende passen komt de magister in het bloedrode gewaad dichter bij. Zijn woorden hebben een zangerige klank, bijna hypnotiserend. Het volume is gedaald tot iets boven een fluistering. Om zijn lippen zweeft een licht geforceerde, zalvende glimlach. Zijn ogen zijn eerder waterig dan ijzig nu hij dichterbij gekomen is.

Iets hoger op de trap is Janine blijven staan en kijkt nieuwsgierig toe naar wat de reactie van de buitendimensionale magister zijn zal. Het lijkt alsof ze iets zeggen wil, maar voordat ze haar mond open kan doen legt de magister in het bloedrode gewaad haar met een handgebaar het zwijgen op.

[Jaap Stoel]

Nathan keek vlug in de rondte en zag tot zijn spijt dat de uitweg door een aantal spontane studenten geblokkeerd werd. Hoewel de roodgeklede magister een kalmerende uitwerking aan zijn stem gaf had Nathan nog steeds het min of meer paranoide idee dat wat ze ook wouden het niet veel goeds was. Maar aan de andere kant zag hij ook geen uitweg zonder gebruik te maken van geweld. Iets waar hij een hekel aan had en zeker wanneer hij ongewapend was. Hij stak zijn handen in de lucht en liet ze toen met een hulpeloos gebaar langs zijn zijde vallen.

"Prima. Het lijkt er op dat je me te pakken hebt." Zei Nathan met een verslagen toon in zijn stem.

[Uriel]

"Janine, je kunt gaan."

Zei de magister zacht zonder om te kijken. Hij wuifde haar weg met een traag handgebaar alsof het een lastige vlieg betrof. Janine snoof verontwaardigt en draaide zich om. Haar hakken maakten geen geluid op de trap, maar boven was aan het getik te horen dat ze nukkig was. De deur van haar kantoortje viel iets harder dicht dan nodig.

"Te pakken? Haha, u maakt een grap."

De magister in het bloedrode gewaad produceerde een voorbeeldige benadering van een glimlach.

"Heer Gustav, mijn verontschuldigen voor al het ongemak dat u ten deel is gevallen sinds u de stadspoorten van onze nobele stad bent doorgekomen. Als wij geweten hadden van uw komst hadden we u zeker een warmer welkom bereidt. Ik hoop dat uw verblijf tot nu toe niet tot... onaangenaamheden heeft geleidt? Het gebruik van magische vermogens in deze stad is aan wat zeer specifieke principes gebonden, namelijk."