Raganorck

[Lupijn]

Ze bedankte hem voor het eten. Dit lieve kleine magere, verwaarloosde schepsel dat hij op straat gevonden had, verregend en verhongerd, had hij een maal voorgezet en het eerste wat ze deed was hem bedanken. Zijn hart scheurde haast van de pure emotie die dat opriep... Hij zuchtte eens diep en glimlachte.

"Geen dank hoor. Volgens mij was het eten nét wat je nodig had. Er is nog meer, als je nog wat lust. Je hoeft niet bang te zijn. Ik heb je gevonden. Je lag te slapen in een doos vlakbij de deur van mijn huisje. We zijn nu in mijn huisje. Je was koud en natgeregend toen ik je vond. Ik kon je niet laten liggen. Je kon wel ziek geworden zijn als je nog langer buiten was gebleven in de kou. Ik hoop dat je je weer wat beter voelt, dat je wat opgewarmd bent."

Lupijn deed zijn best om in korte zinnetjes uit te leggen wat er gebeurd was. Zijn stem klonk warm. "Nu ben ik helemaal vergeten te vertellen wie ik ben. Mijn naam is Lupijn. Zou je me jouw naam willen vertellen? En waar je vandaan komt..?"
_________________
-=Lupijn=-

[Shirala Terentia]

Shirala was helemaal stil en zat ook helemaal stil terwijl ze nadacht over wat haar net gezegt was. Misschien dat ze deze ene keer gewoon ontzettende mazzel had gehad. Mazzel was en geluk waren geen woorden waar Shirala bekent mee was. Daardoor wist ze ook niet zeker of ze het zou herkennen. Maar het voelde wel alsof het geluk was.

Deze persoon die haar had gevonden wilde haar blijkbaar gewoon helpen. Wat raar dacht Shirala bij zichzelf. Daar had hij toch helemaal geen reden voor. Hij kende haar niet eens. Maar hij had haar toch geholpen en hij had haar zelfs te eten gegeven. Ondanks dat ze zich nog steeds een beetje onzeker voelde, was ze niet meer zo heel erg bang.

Ze schrapte haar keel een beetje. "Ik.... ik heet Shirala" zei ze zachtjes. Ze richtte haar gezicht naar voren. "En ik kom...". Ze stopte even. Zou ze vertellen dat ze uit het weeshuis kwam? Wat als hij haar terug wilde brengen? Ze dacht even diep na. Ze slikte een paar keer maar blijf verder stil. Ze wist niet hoe ze haar zin moest afmaken
_________________
Door mijn ogen is de wereld zoveel simpeler
Dan door die van jou
Door mijn ogen is de wereld zoveel donkerder
Dan door die van jou

[Lupijn]

"Shirala... Dat is een bijzondere naam", zei hij glimlachend. Hij merkte dat het kind aarzelde toen ze wilde vertellen waar ze woonde. Kon ze niet op de naam van de straat komen of wilde ze niet zeggen waar ze woonde? De vele blauwe plekken en de mate van ondervoeding getuigden waarschijnlijk van het laatste. Hij keek haar eens aan. Haar gezichtsuitdrukking was benauwd, angstig bijna...

Lupijn dacht eens na. Ze was blind. In vele arme families betekende dat haast automatisch dat ze slechter af zou zijn. Arme families waren vaak ook grote families en ze zou nooit met het eeuwige gevecht om voedsel mee kunnen doen, maar moeten afwachten wat de anderen voor haar overlieten. In andere families betekende haar blindheid dat ze verstoten zou zijn bij haar geboorte, waarna ze, als ze geluk had, in een weeshuis terechtgekomen zou zijn. Nou ja, geluk, ze zou in ieder geval wat voedsel en onderdak hebben, maar daar hield het geluk voor haar waarschijnlijk ook op.

De kwaliteit van haar kleding sprak boekdelen over haar thuis. Het was een ruwe wollen stof, helemaal doorgesleten door het lange dragen en ook al een beetje te klein. De grijze kleur en de grove stof deden denken aan het uniform van liefdadigheid; weeshuiskleding. Als ze geluk had gehad dan had ze de jurk ooit nieuw gekregen, maar meer waarschijnlijk was dat het een afdankertje was van iemand die eruit gegroeid was. Het jurkje ademde een sfeer van armoe, verwaarlozing en ellende.

"Shirala, ik hoop dat je het me niet kwalijk neemt dat ik deze vraag stel, maar waren ze niet lief voor je, daar waar je woonde? Toen je ging vertellen waar je woonde, leek het bijna alsof je wilde gaan huilen. Ben je misschien weggelopen? Je hoeft niet bang te zijn, je geheim is veilig bij mij. Ik zal je niet terug brengen als je dat niet wilt..."

Hij realiseerde zich opeens wat hij gezegd had in zijn medelijden. Meende hij dit? Wat als ze inderdaad was weggelopen? Zat hij dan met het meisje opgescheept? Nou ja, opgescheept was niet het juiste woord... Dat was van later zorg... Eerst moet hij haar op haar gemak stellen. Ze had zitten eten als een hongerige wolf, dus had ze waarschijnlijk al in geen lange tijd gegeten. Ze was nu warm, haar honger was gestild. Nu maar hopen dat ze wat zou willen vertellen.

Hij reikte over tafel en nam haar handjes in de zijne. "Shirala, wees alsjeblieft niet bang voor me. Ik zal je niets laten overkomen. Voorlopig ben je hier veilig. Zou je me willen vertellen wat er gebeurd is..?"
_________________
-=Lupijn=-

[Shirala Terentia]

Shirala bleef wederom even roerloos zitten. Wat moest ze nu doen? Moest ze het dan toch maar gaan vertellen? Maar wat als hij loog? Wat als hij toch besloot om haar terug te brengen? Dat was al haar moeite voor niets geweest en zou ze toch weer in het weeshuis terecht komen. En niet alleen dat, maar ze wist zeker dat ze vreselijk gestraft zou worden. Iedereen die uit het weeshuis weg lief zorgde ervoor dat hij in ieder geval nooit meer terug kwam

Maar toch. Hij had nog niet eerder tegen haar gelogen dus waarom zou hij er nu mee beginnen? Misschien was het wel het beste dat ze het gewoon vertelde. Ze zou wel zien of hij zich aan zijn woord zou houden. En als hij haar toch terug zou brengen zou ze gewoon weer weglopen. Ze had het al één keer gedaan, dan kon ze het heus nog wel een keertje doen.

“Ik ben weggelopen uit het weeshuis waar ik woonde” vertelde Shirala. “Ze waren inderdaad niet lief tegen me. Ik werd geslagen en kreeg maar heel weinig te eten”. Ze schudde even haar hoofd en zuchtte zachtjes. “Ik ben weggelopen omdat ik geen andere keus had. Je mag weg uit het weeshuis als iemand je adopteert of als je achttien bent. Ik ben nog lang niet zo oud en en en.. niemand adopteert ooit iemand die blind is”.
_________________
Door mijn ogen is de wereld zoveel simpeler
Dan door die van jou
Door mijn ogen is de wereld zoveel donkerder
Dan door die van jou

[Lupijn]

Het weeshuis. Zijn vermoeden werd bevestigd. Dat verklaarde meteen de blauwe plekken. Kinderen werden daar met harde hand opgevoed, vaak vergezeld van slaag. En het arme kind was blind en dus een gemakkelijk slachtoffer geweest. Ook verklaarde het waarom ze zo mager was. Ze kregen daar teveel voedsel om te verhongeren, maar te weinig om hun honger te stillen.

Vele generaties geleden waren de meeste weeshuizen in handen geweest van de kerk van de Ene. Toen ware het huizen geweest waar de verschoppelingetjes liefdevol werden opgevoed en onderwezen, tot ze oud genoeg waren om hun eigen weg te vinden in de wereld. Maar de kerk van de Ene had in macht en pracht en praal ingeboet. Nu waren de weeshuizen in handen van anderen. Sommige gilden hadden een weeshuis, waar de kinderen werden opgeleid en later in het gilde een baan konden krijgen.

Vele weeshuizen, echter, waren in handen van geldwolven die de kinderen alleen maar zagen als goedkope arbeidskrachten. Ze werden spaarzaam gevoed en te werk gesteld om spulletjes te maken die alleen hun delicate kleine kinderhandjes konden maken. Ze werden uitgebuit en opgebruikt, afhankelijk als ze waren voor voedsel en onderdak. Als ze ouder werden, werden de jongens te werk gesteld als houthakkers, of uitgeleend als goedkope knechten. De meisjes maakten schoon, werkten in de bediening, of, als ze erg mooi waren, werden uitgehuwelijkt tegen een flinke bruidsschat. Weeskinderen waren een winstgevende handel. Ze werden zoet gehouden met de belofte, dat, als ze zich goed gedroegen, ze dan misschien geadopteerd zouden worden.

Lupijn kromp ineen bij de gedachte dit kind terug te moeten laten keren naar die wereld. Hij kon het niet over zijn hart verkrijgen. Hij zou haar nooit terugbrengen naar die poel van ellende. "Shirala, ik vind het heel moedig wat je gedaan hebt. Het is een grote stap om te besluiten weg te lopen. Je laat dan de zekerheid van eten en onderdak achter." Zijn stem klonk geruststellend. "Voorlopig kan je hier blijven. Ik zal zorgen dat je eten krijgt om aan te sterken en je kan in mijn bed slapen. Ik slaap zolang wel op een stromatras op de grond. Dat vind ik niet erg."

"Ik weet hoe jij eruit ziet. Maar jij kan mij niet zien en weet dus niet hoe ik eruit zie. Ik heb wel eens gehoord dat blinde mensen zien met hun vingers..."
Hij boog over de tafel heen en bracht haar handen naar zijn gezicht. Hij voelde haar kille kleine handjes zijn gezicht aftasten, over zijn neus, zijn lippen, langs zijn lange bakkebaarden en door zijn zwarte piekhaar met de grijze plukken. "Nu weet jij ook hoe ik eruit zie." Hij zuchtte even. Toen ze klaar was liep hij naar het bed, streek de lakens glad en legde de dekens recht. Toen opende hij een kast en haalde er een hemd uit en legde deze op het bed. Het was lang genoeg om voor haar als nachthemd te dienen.

"Het is al heel laat en tijd om te gaan slapen." Hij tilde haar voorzichtig op uit de stoel en legde haar op het bed neer. "Ik heb een hemd voor je klaargelegd dat je kan gebruiken om in te slapen. Ik zal me omdraaien en de tafel afruimen, zodat jij je kan omkleden. Als je in bed ligt en nog wat wil praten, dan kan dat, maar je moet wel snel gaan slapen, hoor" Hij liep naar de tafel en begon met afruimen.
_________________
-=Lupijn=-

[Shirala Terentia]

Shirala schoof rusteloos heen en weer op haar stoel nadat ze haar zegje had gedaan. Ergens wist ze dat ze dat ze er goed aan had gedaan om dit aan hem te vertellen maar ze kon niet helpen toch weer een beetje nerveus te worden. Ze was niet echt bang meer dat hij haar terug naar het weeshuis zou brengen maar alleen de gedachte aan het weeshuis was genoeg om haar bang en nerveus te maken.

Als ze vanochtend niet was weggelopen zou ze daar nu nog zitten. Waarschijnlijk zaten de kinderen nu allemaal aan het avondeten, dat helemaal niets leek op wat ze net gehad had. Water en droog brood. En als ze mazzel hadden een hoop oude kaas. Shirala merkte dat ze helemaal geen medelijden had toen ze daar over na dacht. Geen van de kinderen in het weeshuis waren ooit echt aardig voor haar geweest.

Ook toen Lupijn tegen haar praten bleef ze stil. Ze wilde wel wat terug zeggen maar kon zich er niet toe bewegen. Pas toen ze gaapte merkte ze hoe moe ze eigenlijk wel niet was. Terwijl ze eigenlijk nog niet zo heel erg lang wakker was. Misschien kwam het door het lekkere eten en omdat ze eigenlijk warm was geworden. Haar oogleden begonnen erg zwaar te worden en ze hoorde Lupijn’s woorden maar half.

Ze besefte ook pas wat hij van haar verlangde toen ze zijn gezicht onder haar handen voelde. Shirala had allemaal maar haar handen om te leren hoe iets eruit zag. Maar tot nu toe had ze alleen maar oppervlakte verkend. Ze kon dingen als steen en gras herkennen. Dingen in haar directe omgeving zoals haar houten bed en het stro. Ze wist nieuwe dingen te herkennen en als ze ze eenmaal kende kon ze ze ook nooit meer vergeten.

Maar ze had nog nooit in haar hele leven geleerd hoe iemand anders eruit zag. Niemand had haar ooit de moeite waard gevonden en Shirala zelf had er ook nog nooit behoefte aan gehad. Het duurde maar heel even en nu, ondanks dat Shirala het nog nooit gehad had, wist ze precies hoe hij eruit zag. En ze zou het ook nooit meer vergeten.

Ze was blij toen ze even later merkte dat hij haar naar bed bracht. Alle ontwikkelingen op deze avond hadden haar compleet uitgevloerd. Ze was zo moe en ze wilde zo graag slapen dat ze niet eens nadacht over haar nachtmerries. Toen ze hem bezig hoorde bij de tafel trok ze haar jurk uit en deed ze het hemd aan. Het hemd zat zo veel lekkerder dan haar jurk. Ze ging onder de dekens liggen en legde haar hoofd op het kussen neer. Voordat ze nog wat kon doen of vragen was ze al weggezakt in een diepe maar rusteloze slaap.
_________________
Door mijn ogen is de wereld zoveel simpeler
Dan door die van jou
Door mijn ogen is de wereld zoveel donkerder
Dan door die van jou

[Lupijn]

Hij ruimde alle spullen van de tafel en zette ze in een houten teiltje, dat hij met water vulde uit de regenton buiten. Hij liep weer naar binnen en begon af te wassen. Toen hij alle spulletjes netjes had afgewassen en opgeruimd, keek hij nog eens naar het bed. Het meisje lag met haar ogen dicht en haar regelmatige ademhaling klonk rustig. Toch lag ze te woelen en te draaien. Het arme kind had waarschijnlijk te lang op een rumoerige slaapzaal met anderen gelegen om rustig te kunnen slapen in de betrekkelijke stilte van de kelderwoning.

Lupijn ging aan tafel zitten en keek naar de slapende Shirala. Hij besefte dat het beest in zijn ziel zich opvallend rustig had gehouden sinds zijn ontmoeting met het arme schepsel. Hij had geen moment meer gedacht aan het feit dat het beest hem een dag ervoor nog overgenomen had en hij iemand verwond of gedood had in het paleis. Hij probeerde het schuldgevoel te verdringen met de gedachte aan het kind dat hij verzorgde. Misschien was dit wel de manier waarop de Ene hem liet boeten voor zijn wandaad in het paleis. Dat betekende dat zijn bezoek aan de tempel toch niet voor niets geweest was. Hij zuchtte eens diep en haalde één van zijn handen door zijn haar. Zijn leven was behoorlijk gecompliceerd geworden de laatste dagen.

Hij stond op en liep naar het bed, waar Shirala nog steeds lag te woelen. Ze zou toch niet koortsig zijn van haar tocht door het barre weer dat Raganorck teisterde? Hij probeerde zijn hand op haar voorhoofd te leggen, maar net op dat moment draaide ze zich om. Ze had zich helemaal vastgedraaid in de lakens en dekens. Hij bevrijdde haar voorzichtig uit de kluwen van lakens en dekens en dekte haar opnieuw toe. Toen legde hij zijn hand op haar voorhoofd. Ze was warm, maar niet koortsig.

Gerustgesteld zakte Lupijn op zijn knieën en haalde van onder het bed een stromatras te voorschijn. Hij sleepte het naar de andere kant van de kamer en legde het neer in een hoek. Toen haalde hij vanuit de muurkast wat lakens en een deken tevoorschijn en legde deze op het geïmproviseerde bed. Hij ontkleedde zich, hing zijn kleren over een stoel bij de tafel en blies toen alle kaarsen in het vertrekje uit. Vervolgens ging hij op bed liggen en zakte al gauw in de vergetelheid van diepe slaap. Stilte en duisternis daalden neer over het vertrek. Zachtjes was van buiten het getik van de regen op de keien van de straat te horen.
_________________
-=Lupijn=-

[Shirala Terentia]

Shirala werd met een schok wakker en een golf van paniek spoelde onmiddellijk over haar heen. Ze greep de dekens met beide handen beet en kneep er in zo hard als ze kon. Ze klemde haar tanden op elkaar om er voor de zorgen dat ze geen geluid zou maken. Wat een afschuwelijke nachtmerrie had ze gehad. Ze kon niet meer achterhalen wat ze had gezien maar ze herkende het gevoel dat de nachtmerrie bij haar had achtergelaten. Angst. Doodsangst.

Ze deed haar uiterste best om zo snel mogelijk te kalmeren. Heel langzaam begon ze haar greep op de dekens wat te versoepelen tot dat ze uiteindelijk de dekens helemaal los kon laten. Ze verschoof een beetje in haar bed en ontspannende weer een beetje. Het was maar een droom geweest. Er was niets meer aan de hand.

Ze wreef met haar handen in haar ogen en ze gaapte een keertje. Toen opende ze haar ogen langzaam. Nu dat ze goed wakker was kon ze zich meteen weer herinneren waar ze was. Ze was niet meer in het weeshuis. Bij deze gedachte sloeg haar hart een slag over. Ze was niet meer in het weeshuis. Ze sloot haar ogen weer en glimlachte zachtjes.

Shirala vroeg zich af hoe laat het was. Ze kon geen tijd zien maar omdat ze altijd werden wakker gemaakt en weer naar bed werden gestuurd kon ze altijd een beetje gokken hoe laat het was. Maar ze wist niet eens hoe laat ze was gaan slapen en dus wist al helemaal niet hoe laat ze wakker was geworden. Ze draaide zich om in het bed, gaapte nogmaals en bleef rustig liggen.
_________________
Door mijn ogen is de wereld zoveel simpeler
Dan door die van jou
Door mijn ogen is de wereld zoveel donkerder
Dan door die van jou

[Lupijn]

Lupijn werd verkwikt wakker uit een diepe droomloze slaap. Het was precies wat hij nodig had gehad na de gebeurtenissen van de afgelopen dagen. Voor het eerst leek de zware vermoeiende last die op zijn schouders had gehangen een stuk lichter. Hij ging overeind zitten op het stromatras en sloeg de dekens van zich af. Hij keek naar zijn bed waar Shirala lag. Het meisje leek een stuk rustiger te zijn. Lag ze nog te slapen? Het leek er wel op. Lupijn stond op en liep zachtjes naar de muurkast en haalde een handdoek en wat zeep te voorschijn. Toen liep hij naar de voordeur en verdween naar buiten.

Het weer was iets opgeknapt, maar ondanks dat huiverde hij toch in het licht van de ochtendzon die af en toe door de wolken scheen. Hij pakte een emmer en vulde deze met water uit de regenton. Toen begon hij zich te wassen. Met een verfrist gevoel stapte hij een paar minuten later weer naar binnen en trok zijn kleren aan. Hij borg de zeep weer op en hing zijn handdoek over de stoel. Toen pakte hij een pan en vulde deze met water uit de waterton en zette deze op zijn kacheltje dat dubbelde als fornuis. Hij stookte het vuur in de kachel flink op met wat nieuwe blokken hout. Een behaaglijke warmte vulde het vertrek.

Ondertussen pakte hij een oude doek en begon zijn huis en meubels zorgvuldig af te stoffen. Aangezien Shirala blind was en tastend haar weg door het huisje zou moeten vinden, leek het Lupijn wel verstandig dat zijn spullen dan schoon zouden zijn. Als laatste pakte hij een bezem en maakte hij de vloer schoon. Toen hij klaar was merkte hij dat het water inmiddels borrelde. Hij haalde de pan van het vuur en liep er mee naar buiten. Daar goot hij het water in de emmer en vulde de emmer verder aan met koud water uit de regenton. Hij voelde even. Het water in de emmer was aangenaam warm, maar niet té warm. Hij liep met de pan en de emmer weer naar binnen. Hij zette de lege pan naast het fornuis. De emmer zette hij in de buurt van de kachel, zodat het water niet kon afkoelen.

Hij liep weer naar de muurkast en haalde er een grote deken uit, die hij met stukjes touw aan de hanenbalken in een hoek van de kamer bond, waardoor het hoekje aan het oog onttrokken was. Hij pakte de emmer met het warme water en zette deze daar neer. Toen haalde hij uit zijn muurkast een schone handdoek en een nieuw stuk zeep, die hij naast de emmer neerlegde. Met een tevreden blik keek hij eens naar het geïmproviseerde badkamertje en liep toen naar het bed, waar Shirala nog met haar oogjes dicht op haar zij lag.

Hij kon het haast niet over zijn hart verkrijgen het lief slapende kind wakker te maken en bleef even twijfelend staan bij het bed waar hij naartoe gelopen was. Uiteindelijk besloot hij haar toch maar wakker te maken. Hij knielde bij het bed en schudde zachtjes aan de arm van het meisje. "Shirala, kindje, wakker worden. De nacht is voorbij. Het is tijd om op te staan." Zijn stem klonk zachtjes en vol genegenheid, om het meisje niet aan het schrikken te maken. Ze sloeg haar ogen op en richtte zich naar hem. "Ik heb een emmer warm water voor je neergezet, met wat zeep en een handdoek, in een hoek van de kamer die ik afgeschermd heb met een deken. Dan kan je jezelf ongestoord wassen en aankleden."

Hij wachtte rustig af tot ze overeind kwam en haar benen buiten het bed op de grond liet zakken. Hij pakte haar hand en bracht haar naar het geïmproviseerde badkamertje. "Als jij je wast en aankleedt, zal ik ontbijt maken." Hij bracht haar handen achtereenvolgens naar de emmer met warm water, de handdoek en het stukje zeep. Toen liep hij terug naar het bed en pakte haar gehavende jurk. "Hier moeten we vandaag ook wat aan doen," bromde hij, terwijl hij de jurk naar Shirala bracht. Hij liet het meisje alleen en liep naar de kast waar hij het brood, de kruik met melk en de kaas in opgeborgen had, haalde deze tevoorschijn en begon op zijn gemak het ontbijt klaar te maken.
_________________
-=Lupijn=-

[Lupijn]

Na het ontbijt verdween Lupijn voor een uurtje.

Toen hij terugkwam nam Lupijn Shirala aan de hand mee naar buiten. Het weer was inmiddels iets beter geworden. Hij hielp haar om de ergste plassen die na de regenbuien van die nacht waren blijven liggen te ontwijken. Na een minuut of tien gelopen te hebben bleef hij stilstaan voor een eenvoudig huis. Hij knielde neer voor Shirala.

"Shirala, luister eens. Ik moet je iets vertellen. Ik zou graag voor je willen dat je bij me bleef, maar ik kan helaas niet voor je zorgen. Niet zoals het zou horen, omdat ik je dan de hele dag alleen moet laten als ik werk. Wat je nodig hebt is een vader en een moeder. Ik heb gepraat met iemand met wie ik samenwerk. Hij en zijn vrouw willen je graag opnemen in hun familie. Je hoeft niet bang te zijn, ze zijn heel aardig. Ze zullen je goed behandelen. Je krijgt er meteen een oudere zus bij, want ze hebben al een dochter. Je hoeft niet bang te zijn dat het net zo gaat als in het weeshuis, waar je hele dagen vloeren moest schrobben. Dat zal niet gebeuren."

Hij keek het blinde meisje liefdevol aan.

"Je hoeft ook niet bang te zijn dat ik je vergeet. Ik kom je af en toe eens opzoeken om te kijken hoe het met je gaat. Oh... Voor ik het vergeet. Ik heb nog iets voor je."

Lupijn haalde van onder zijn mantel een pak tevoorschijn, in papier verpakt en met een grote strik erop.

"In dit pakje zit een nieuwe jurk. Dan hoef je de jurk van het weeshuis, waar allerlei nare herinneringen aanzitten niet meer aan. Ik hoop dat je zo een beetje kan vergeten wat er daar gebeurd is. Ook hoop ik dat je hierdoor mij niet vergeet, zoals ik jou niet zal vergeten. Ik zal je missen, meisje."

Hij tilde haar op van de grond, drukte een kus op haar voorhoofd, liep naar de deur van het huisje en klopte aan. De deur werd open gedaan door een man van achter in de twintig. Achter hem stond een vrouw die liefdevol glimlachte naar het kind in Lupijn's armen. Achter de rokken van de vrouw verschool zich een meisje van een jaar of tien, die nieuwsgierig keek naar haar nieuwe zusje.

"Dit is Shirala. Zorg goed voor haar." Hij zette het meisje weer neer en leidde haar naar haar nieuwe pleegouders. De vrouw stapte langs haar man en nam Shirala's hand in de hare. Lupijn deed een stap achteruit en zei "Vaarwel, Shirala, het ga je goed. Ik zal je missen!"

De vrouw nam het kind in haar armen, tilde haar op en nam haar mee naar binnen, mompelend "zo'n arm kind toch! We zullen er eens voor zorgen dat je een beetje opwarmt bij de haard." De man stapte op Lupijn af en legde zijn hand op zijn schouder. "Wees niet bang, we zullen goed voor je vondelinge zorgen. Ze zal bij ons een echt thuis krijgen en haar behandelen als was ze onze eigen dochter. We zijn heel blij met haar, zeker nadat het ons niet gelukt is om meer kinderen te krijgen."

Lupijn knikte en drukte de man een buideltje met een rinkelende inhoud in de handen. "Dit is om haar te kleden en te voeden. Ik weet dat je niet onbemiddeld bent, en mocht je het niet daarvoor willen gebruiken, geef het dan aan haar als ze oud genoeg is."

Hierna draaide hij zich om en liep snel weg, waar zijn voeten hem zouden brengen wist hij niet, maar het kon hem niet zoveel schelen. Het afscheid van het meisje was hem toch zwaarder gevallen dan hij had gedacht. Hij was blijkbaar toch wel aan haar gehecht geraakt in de korte tijd die ze bij hem had doorgebracht. Maar dit was het beste voor het meisje. Sterker nog, hij had haar nooit in huis kunnen houden. Stel je voor dat het beest dat zich in zijn ziel roerde plots zou ontwaken, waardoor hij zou veranderen in het wezen waarin hij ook in het paleis was veranderd. En als Shirala dan in dezelfde ruimte was... Hij kon de gedachte haast niet verdragen. Terwijl hij doorstapte leken zijn voeten hem uit het torendistrict naar de stadswal te brengen. Korte tijd later stond hij bij de poort. De frisse lucht deed hem goed.

((ooc: Lupijn naar: "De Stadswal >> De Stadspoort))
_________________
-=Lupijn=-

[Lupijn]

((Lupijn & Ezra vanuit: "De stadswal >> De stadspoort"))


Lupijn wandelde naar de voordeur van zijn eenvoudige huisje onder het kaarsenpakhuis. Naast de voordeur stond een regenton gevuld met water. Lupijn opende het deurtje en liet Ezra voorgaan naar binnen. De kamer was simpel ingericht. Een bed, een ruwhouten tafel en een tweetal stoelen, een grote stevige kast, goed afgesloten met deurtjes waar hij zijn schrijfwaren en geschriften bewaarde, een kleine kast voor wat etenswaren en etensgerei. een keten met een stel boeien, vastgemetseld in een hoek aan de muur en hier en daar een kaars, in verschillende stadia van gebruik en veelal aangevreten door de ratten. De ruimte had twee kleine raampjes waardoor het licht naar binnen kon vallen en een klein deurtje naar buiten. Het licht dat door de ramen viel werd getemperd door het stof op de ramen en de modderspatten die er buiten tegenaan kleefden. De vloer bestond uit stenen plavuizen. In een hoek was met lakens een afgesschermde plek gemaakt. Al met al zag het er toch wel gezellig, doch bijzonder eenvoudig uit.

"Dit is mijn eenvoudige woning. Het bed is vanochtend schoon opgemaakt en staat tot uw beschikking, ik slaap zolang wel op een stromatras op de grond. U ziet eruit alsof je wel een goed bed kunt gebruiken. Ziet u dat met lakens afgeschermde gedeelte? daar kunt u zich wassen en eventueel omkleden. Dat staat er nog omdat ik tot vanochtend een blind weesmeisje dat ik gevonden heb op straat heb verzorgd, zij is nu echter bij een pleeggezin dat haar in huis genomen heeft. Buiten staat een ton met regenwater, daar kunt u water vandaan halen en op de houtkachel verwarmen, tenzij u liever koud water gebruikt. Voedsel zit in de voorraadkast, die vindt u achter die deur in de muur."

Lupijn greep een emmer uit een hoek en verdween door de deur naar buiten. Al snel kwam hij terug. De emmer was flink gevuld met water. Hij goot een deel ervan in een grote pan, die hij op de kachel zette. Daarna haalde hij uit de kast in de muur een kruik en vulde twee stenen mokken met melk. Één ervan gaf hij aan Ezra.

"Zo, terwijl het water waarmee u zich kunt opfrissen warm wordt, heeft u hier alvast wat te drinken. Ik zal straks, terwijl u zich opfrist, een eenvoudige, doch voedzame maaltijdsoep maken, waardoor u zich vast beter zult gaan voelen. Misschien is het ook wel raadzaam om straks het verband om uw arm te vervangen. Mocht u uw kleding willen wassen, dan heb ik zolang wel wat kleding die u kunt gebruiken. Maar goed, tot het water warm is; neemt u plaats en vertelt u me eens over Chae'dor."

Lupijn wees met één hand uitnodigend op de stoel bij de tafel, terwijl hij zelf op de andere ging zitten.
_________________
-=Lupijn=-

[Ezra Frodikus]

Ezra kijkt goed om zich heen terwijl ze binnenkomt. Het lijkt haar wel te bevallen. Als ze echter de boeien ziet gaan haar wenkbrauwen even omhoog en kijkt ze zijdelings naar de man. Ongewone huisdecoratie gebruikt hij. Ze hoopt maar dat het geen verkeerde beslissing was hier mee naartoe te gaan. Ze gaat op de stoel zitten en pakt de melk aan. Ze glimlacht even dankbaar naar de man.

"Nogmaals bedankt voor uw gastvrijheid, heer Lupijn. Ik voel me echter wel wat bezwaard u van uw slaaplaats te beroven, dus wat mij betreft slaapt u gewoon in uw bed. Ik heb wel slechter geslapen dan een strobed, ben wel vermoeider geweest en ook zeker wel gewonder."

Ze haalt een paar keer diep adem en kijkt nog eens om zich heen.

"Het was ook zo'n vreemd en tragisch verhaal dat u me zojuist vertelde, ik moet zeggen dat ik met open mond heb geluisterd, overdrachtelijk gezien natuurlijk. Een stad die verschuift? Dat is werkelijk één van de vreemdste dingen die ik ooit heb gehoord. Ongelooflijk. Ik wil ook zeker meer weten over deze stad, zeker gezien het feit dat ik hier nog wel een tyijdje vastzit, denk ik zo."

Ze neemt een grote slok van de melk. Dan zegt ze met een voorzichtig glimlachje.

"En u vroeg mij naar Chae'dor. U bent een intelligent man, en daarom zeg ik u zit in vertrouwen, en in de hoop dat u mij niet meteen voor gek verklaart of als vreemde macht beschouwd...heeft u er wel eens bij stilgestaan dat er misschien meerdere werelden zijn?"
_________________
Ignoti Nulla Cupido

[Lupijn]

"Eerlijk gezegd heb ik daar nog nooit over nagedacht. Het bestaan van meerdere werelden? Tsja, als ik denk 'ik besta op deze wereld', dan is er natuurlijk theoretisch gezien een mogelijkheid dat iemand op een andere wereld hetzelfde denkt. Ik denk dat het niet uit te sluiten is dat de mogelijkheid bestaat dat er meerdere werelden zijn zoals deze. Echter laat deze woorden niet vallen in de buurt van priesters van de Ene, of nog strenger gelovigen, geen biecht kan u dan nog redden. Gelukkig zijn de meeste wetenschappers en geleerden volkomen atheïstisch, net zoals hun klerken, en ik dus ook. Ik meen me te herinneren dat het concept van het bestaan van meerdere werelden in een aantal codices in de Toren der Geschiedenis beschreven is en dat er naar meerdere speculaties van vroeger datum verwezen wordt, maar die zijn echter verloren gegaan."

Lupijn nam een teug van zijn melk. Dit gesprek begon al bijzonder interessant. Waar zou het eindigen, vroeg hij zich af, terwijl hij achterover leunde in zjin stoel.

"Maar goed, gaat u verder. Meerdere werelden. Een interessant gegeven."
_________________
-=Lupijn=-

[Ezra Frodikus]

Ezra kijkt hem schuin aan en neemt nog een slok melk.

"In ieder geval bedankt voor uw waarschuwing. Ik weet niet wie de Ene is, maar ik weet wel dat priesters behoorlijk fanatiek kunnen zijn. Ik hoop dat ik ervan uit kan gaan dat dit gesprek binnen deze muren blijft."

Ze zucht en vervolgt haar verhaal.

"Ik denk dat u wel begrijpen zal waar dit geprek naartoe leidt. Ik kan u verzekeren dat er meerdere werelden zijn. Niet alleen meerdere werleden zoals deze, ook werelden waar u en ik zich niet eens een voorstelling van kunnen maken. Dit is geen hypothese voor de mensen in Chae'dor, het is een onvoldongen feit. Neemt u dit maar van mij aan, maar probeer u er niet teveel een beeld van te maken. Het zou u duizelen. Al die werelden die als het ware langs elkaar heen leven. Honderden, duizenden. Op sommige werelden, zoals die van u naar blijkt, gelooft men dat hun wereld de enige is. Op anderen, zoals Chae'dor, wordt men wat meer met de neus op de feiten gedrukt."

Ze kijkt even naar hem om zijn reactie te peilen.

"U zult nooit hebben gehoord van Chae'dor. U kunt er niet van hebben gehoord, omdat het hier eenvoudigweg niet bestaat. In een andere tijd, op een andere plaats, in een andere dimensie echter, bestaat het wel dergelijk. De wereld en haar inwoners, waar ik er één van ben. Een vreemde wereld. Een wereld van portalen."

Ezra geeft hem even de tijd dit alles te laten bezinken en staart in haar beker.
_________________
Ignoti Nulla Cupido

[Lupijn]

Tijdens het verhaal van Ezra bleef lupijn haar geïnteresseerd aankijken. Haar verhaal klonk aannemelijk, er van uitgaande dat je het concept van meerdere werelden kon bevatten. Lupijn probeerde het idee te omvatten met zijn intellect, en langzaam maar zeker kon drong de kern van Ezra's relaas tot hem door.

"Ik ken inderdaad de wereld van Chae'dor niet, ik had er zoals ik al zei niet eens nagedacht over het concept van meerdere werelden die naast elkaar en langs elkaar heen bestaan. Dus de bewoners van uw wereld weten, in tegenstelling tot de bewoners van de mijne, wel degelijk dat er meerdere werelden bestaan? Dat is interessant. Reizen zij, net als u, van wereld naar wereld? En wat bedoelt u met portalen?"

Lupijn nam een slok uit zijn mok met melk, terwijl hij het antwoord van Ezra afwachtte.
_________________
-=Lupijn=-