Raganorck

[ckeetel]

Een harde knal weerklinkt wanneer de eikenhouten tafel in het stenen gebouw voor de werkplaats totaal versplinterd, en alsof uit een roes ontwaakt ziet de botenbouwer werkelijk wat voor verschrikking het is waar hij met een doodsbange gezel in een volledig vernielde ruimte tegenover staat. Het licht van de fakkel tegen de muur van de werkplaats, werpt grillige schaduwen op de grijze huid die diepe voren en wonden kent, de ledenmaten zo beschadigd en verwrongen maken dat iedere natuurlijke beweging ermee uitgesloten lijkt. Geen hart pompt het rottende zwarte bloed meer rond, geen ademhaling laat de borstkas bewegen, een duistere macht heeft dit gestorven lichaam opnieuw gewekt. Terwijl hij de gezel naar de veilige opening van de deur duwt en hijzelf die van de werkplaats kiest, het monster in zijn kielzog nemend, schreeuwt hij zijn woede, machteloosheid en afschuw tegen de inktzwarte nacht waarin zijn eigen tranen zich vermengen met die van de regen. Wat voor verdorven wil heeft het opgebracht deze gemanipuleerde verschrikking te scheppen, wat is er wat het leven zo haat dat het deze abominatie heeft doen ontstaan? En het lot van zijn zoon rust in die handen... hees is de stem geworden van het verdriet wat hij uit zijn longen brult. Die ene fakkel van de werkplaats heeft hij meegenomen, nu rent hij door de brede doorgang waar de boten de rivier in worden geleid en de eerste initiatie plaatsvindt. Onder zijn armen klemt hij vlas en een vaatje pek, wat hij gebruikt om de naden tussen de spanten waterdicht te maken. In zijn riem steken een bijl en een mes.

De geluiden van de snelstromende rivier worden luider naarmate hij dieper gaat, de zware voetstappen van de ondode Ogur nog immer achter zich horend. Alleen sloepen en kleine vletten liggen nu vooraan, de enige boot met kajuit die hij op dit moment beneden heeft liggen en groot genoeg is, is de boot die haar naam draagt... Alleen Arethe weet hoeveel liefdevolle uren hij in dit schip heeft gestoken, het fijne houtsnijwerk dat hij erop heeft laten zetten. Hiermee zijn ze nog samen de rivier mee afgevaren, voordat Ravon geboren werd... Een boot is maar hout, houdt hij zichzelf voor terwijl hij touw vastzet om de paal waaraan het is aangemeerd en de loopplank neemt naar het dek. Uit het zicht, achter de kajuit zet hij het roer vast. Stroperig pek giet hij over de planken en rolt het vlas erin. Op de steigers nadert de gestalte van zijn achtervolger, dan deint het schip hevig onder de schreden die de loopplank nemen en het dek bereiken, breekt het onwezen het hout van de dak van het kajuit waarachter Torgal zich heeft verschanst, met zijn bijl hakt hij een van de touwen door en laat een ander vieren, kreunend zet het schip zich in beweging, gedwongen door het roer stuurt het zichzelf langzaam maar zeker richting het midden van de water. Torgal staat op, neemt het weerzinwekkende creatuur in ogenschouw die zich een weg naar hem baant, onherstelbare vernielingen aanrichtend... Vlak voordat het zwaard hem bereikt, werpt de botenbouwer de fakkel in het pek...
Torgal Kraakwater

[Galliminus]

Vlammen likken langs het ondode lichaam van de Ogur,..zijn kleren en rottend lichaam vatten direct vlam,...hij geeft geen blijk van pijn, maar het wezen heeft er last van...Hij heeft moeite met het concentreren op Torgal...Met een ondertoon van irritatie gromt het wezen...Hij stommelt achteruit en verliest zijn evenwicht door in de weg liggend puin wat er door zijn toedoen lag......

Het wezen probeert zijn evenwicht te bewaren terwijl de vlammen steeds heviger rond zijn lichaam dansen,...vlees borrelt en scheurt,...de geur die het versprijd is nog erger dat dat het al was..

De Ogur slaat wild om zich heen en veel wat hij aanraakt vat ook vlam,....totdat hij de rand van de boot heeft bereikt...Het wezen tuimelt over de rand en komt in het water terecht..De vlammen doven en een wolk stoom slaat sissend omhoog...

Sinds de longen van de Ogur niet meer gevuld zijn met zuurstof zinkt het wezen als een baksteen.....Het wangedrocht word meegesleurd door de immens sterke onderstroming en verdwijnt voorgoed uit het zicht......

......................

[ckeetel]

Krampachtig houdt de botenbouwer zich aan de levenslijn vast, hij had het touw laten vieren zodat het schip het midden van de rivier zou vinden en daar zou blijven. Met pijn in zijn hart ziet hij de stervende Vrouwe brandend en krakend, stuurloos de rivier afzakken, de duisternis in, slechts het licht van de vlammen is het laatste wat hij van haar kan waarnemen. Ze zal een laatste rustplaats ergens in de spelonken van de rivier, of een zeemansgraf vinden op de bodem van het water...

Het frisse water verkoeld de pijn die hij over zijn gehele lichaam voelt, Torgal is een goede zwemmer maar zelfs voor hem is de stroming hier te sterk, hand voor hand, hoestend van het water dat zijn longen is binnengedrongen trekt hij zichzelf naar de kant. Moe legt hij zijn hoofd tegen de meerpaal, brandgaten zitten er in zijn kleding en hij ziet dat het vuur de huid van zijn benen en zijn zij heeft aangetast, voordat hij vat kreeg op het touw en het los kon snijden. Het ging te snel en het ondode creatuur brandde beter dan hij dacht. Een dodelijk kat-en muisspel had hij verwacht op het dek van het schip, maar met de finaal aan stukken geslagen kajuit, was dat waarschijnlijk niet goed afgelopen.
En weer verlaat een machteloze kreet zijn lippen. Vervloekt zij die duistere krachten die zoiets afgrijselijks hebben doen ontstaan. Ravon...in die handen... Krenk hem geen haar... Dan staat hij op, het is tijd om terug te keren, naar de anderen, er waren er nog twee...
Valiant...hij moet naar Valiant, als het moet zal hij het verhaal eruit trekken...gif of niet...wat voor vloek rust er op de Kraakwaters? Hij kent er maar één...Medarion...

((Torgal -> Het Duistere District-> 't Kruideke))

Edited by: ckeetel at: 7/29/02 1:44:58 am