Raganorck

[Lupijn]

Er waren er dus meer zoals vrouwe Ezra en haar gestrande metgezellen. Het was duidelijk dat de man die vrouwe Ezra en haar metgezellen meegenomen had naar wat hij hoopte hun thuiswereld niet alle gestrande reizigers mee terug had genomen. Deze man verklaarde een vriend van hara te zijn en moest dus van de zelfde wereld komen. Wat was er in Ene's naam aan de hand dat er overal opeens mensen van een vreemde wereld opdoken? Waren de magisters iets aan het bekokstoven? Hij keek de man aan en zag diens ongeruste blik.

"Wel, vrouwe Ezra wás hier. Ik heb een tijdje in haar gezelschap vertoefd. Ze kwam gisteren uit de Wilde Wouden naar de stad gelopen en ik ontmoette haar bij de stadspoort. Ze was gewond. Een pijl van die vervloekte spin-elfen die de wouden onveilig maken had haar arm doorboord. Ik heb haar onderdak geboden en haar arm verzorgd. Nog niet zo lang geleden kwamen we hier in de herberg, waar ze een aantal bekenden zag, een man in het zwart, met een staf, een mysterieuze vrouw en een man die er uitzag als een alchemist of een magister. Ze noemde de naam van de man in het zwart, wat was het nou? Het klonk ongeveer als Martinsi Rilond... Maar goed, de magister of alchemist wist een weg hier vandaan en nog geen tien minuten geleden zijn ze allevier verdwenen. Zomaar. Plots. Voor de ogen van de gasten, midden in de herberg. Ik hoef u niet te vertellen wat voor consternatie dat teweeg bracht. Maar goed, het ziet er naar uit dat u haar net gemist hebt."

Lupijn zuchtte even.

"Maar ik vergeet mijn manieren. Mijn naam is Lupijn."
_________________
-=Lupijn=-

[Simeon Warlandt]

Bij het haardvuur is Simeon intussen bekomen van de schrik. Hij heeft alles gezien, de vreemde...dinges waar die mensen door verdwenen, de vrouwen die een klant van de herberg hadden gedoodt...hij schudt verwordt zijn hoofd, en er raken weer wat warrige haren los uit de knot.

"Zag je dat?"

Dan bedenkt hij plots dat het hem eigenlijk niet kan schelen wat het was. Dat soort dingen zijn iets voor magisters en wetenschappers, en dat is zijn wereld niet. Iedereen die hij kent en waar hij om geeft is gebleven, de herberg is de herberg weer. Harry heeft de schrik van zijn leven gehad en is hem gesmeerd, en er zijn zoals gewoonlijk wel vriendelijke lieden die zich over hem lichaam van de vrouw hebben ontfermd. Hij kent haar niet en kan ook niets voor haar doen.
Dat neemt echter allemaal niet weg dat hij zich niet meer op zijn gemak voelt in die goeie oude Acker.

"Noisa, schoonheid, ik geloof dat ik wat frisse lucht nodig heb. De avond is nog lang en mooi, ik ga denk ik maar eens een stukkie lopen, even wat mijmeren. Mijn bagage ligt toch veilig achter de toog, ik kom later wel weer terug naar de Acker. Ik zie je snel weer."

Hij knipoogt en staat op. Hij bindt de materialen die hij her en der bij het vuur heeft liggen tot een handig pakketje en hangt het op zijn rug.

"Ik verwacht toch geen al te verheffende verhalen meer van Reynaardt als ik dat zo zie. We horen ze morgen wel. Als hij ze dan nog weet, tenminste. Ik hoop dat ze hier een beetje op hem letten, die wijn heeft hem weer in een warrige toestand gegooid waar de honden geen brood van lusten."

Simeon loopt naar de deur en heft zijn hand op als groet. Deze keer is een een afscheid van korte duur, en hij kan wel zingen bij de gedachte dat hij weer weggaat, maar deze keer Raganorck zelf in. Hij gaat nooit meer weg, neemt hij zichzelf voor, nooit meer.

"Tot later meid."

En hij is verdwenen, het doolhof van de nacht in.

((Simeon naar Duistere District, verdwaald en verloren))
_________________
**De schoonheid des levens zit in de details**

[Lialian Ravenne]

(Ver van weggeweest...)

In de donkere hoek van de herberg, waar het haardvuur nauwelijks rijkt om het op te lichten is normaal leeg en verlaten. Hooguit de mensen die liever niet herkend of gestoort willen worden maken gebruik van die tafel.
Enkele minuten geleden was de hoek nog verlaten, maar nu verscheen er plots een vrouw die hevig en diep stond te ademen terwijl er niemand binnen was gekomen..

"Nee! dit kan niet waar zijn!"

Liallan haar hart bonst hevig in haar keel als ze beseft waar ze is.
Niet weer.. niet Raganorck..

Angstig kijkt ze om zich heen en herinnert zich wat hier in de herberg eerder heeft afgespeeld. 'Razzemedalion, Ezra' fluisterd ze zacht.
Als ze plots iets anders herinnert..
'De donkere maan.. ' fluisterd ze opnieuw tegen zichzelf, dit keer met een waarschuwende klank in haar stem.
Snel doet ze een stap achteruit, zich tegen de muur aandrukkend om niet op te vallen en begint angstig om haar heen te kijken. Haar adem inhoudend neemt ze de herberg zorgvuldig in zich op.

De vrouwen waren er niet meer, het was verleden tijd..

Liallan laat zich met een zucht op een houten stoel vallen om langzaam aan tot rust te komen. Ze moest zich eerst maar eens kalmeren en het idee laten bezinken dat ze opnieuw in Raganorck terrecht was gekomen.

Wat magie allemaal niet met een mens kan doen..