Raganorck

[Uriel]

Valentijn begint langzaam van het doel van zijn komst hier bewust te worden. Hij was hier om te leren. Te leren dat harmonie en evenwicht, rust en stilte niets zijn zonder tegendeel. De Chaos is noodzakelijk voordat de orde waarde kan hebben. De Duisternis van Raganorck is noodzakelijk zodat de zonen en dochters van de Ene het licht kunnen waarderen. Dat hadden de pelgrims over het hoofd gezien. Zij hadden een doel; het scheppen van een balans, maar vergaten dat een balans verstarrend werkt.

In gedachten verzonken dwaalt hij weer door de tuinen. Dit keer komt hij niemand tegen. De paden zijn leeg, maar het licht is hetzelfde als altijd. Welke rol is er voor hem weggelegd? De Ene heeft vele vormen en manifesteerd zich op miljoenen en meer manieren in de levens van mensen. Er is chaos en orde, wanhoop en hoop, licht en duisternis. Hij zal terug moeten gaan en ontdekken wat zijn plaats is. De duisternis doet haar invallen in de levens van mensen, maar er is altijd het licht. Is dat waar hij voor streven moet? Niet de overwinning van het licht, maar het ondersteunen van het licht totdat de duisternis weer zijn steun nodig heeft? Moet hij wel iets steunen of is de stad het meest gediend met een Priester die afwacht wat komen gaat? De Ene zijn plan is het belangrijkste. Fatalistisch afwachten lijkt daarin te passen. Is de Ene niet immers almachtig? Waarom heeft hij dan priesters nodig om zijn wil te doen?

[Uriel]

Een gerechtvaardigde vraag. Een vraag waar de mensheid als sinds mensenheugenis mee worstelt. Wat is mijn plaats in het grote geheel? Twijfel is als het vergif dat je door de ex-priester Riandros werd toegediend. Hij twijfelde en heeft zijn vergif nu ook tegen jou gekeerd. Je had het antwoord al voor je hier kwam. Nu moet je die zekerheid hervinden en de twijfel, het gif, uit je lijf bannen en wakker worden. Het is tijd om te ontwaken zodra je je antwoord gevonden hebt. Wat zoek je het hier waar je weet dat je het niet vinden kunt? Ga terug, terug naar waar je vandaan komt en vindt de zekerheid in je eigen hart. Doe wat je moet doen en weet dat je een gezegende priester van de Ene bent. Dat Licht en Duister in jou vereenzelvigd zijn, dat je niet volmaakt bent en tegelijkertijd zo volmaakt als de eeuwig falende mens zijn kan. Het antwoord Valentijn is in de naam die je draagt. Je zal heten, Trooster en Behoeder, Bewaarder en Vergaarder, Wachter en Aanbidder en met jou zal ik de wederopbouw beginnen van de rots die murw geslagen is door de golven der tijd.

Valentijn hoorde de stem in zijn hoofd. Vol verwondering keek hij om zich heen, maar zag niemand. Was het de Ene? De stem was mannelijk noch vrouwelijk, jong noch oud. Het moest wel, of was het Chaos die hem probeerde te verwarren? Nee er was zekerheid in zijn hart. Een zekerheid die hij verloren had, nee nooit eerder gevoeld had, behalve op het moment dat hij het Huis van de Ene binnentrad en voelde dat hij thuis gekomen was. Langzaam begon de tuin om hem te vervagen en zag hij het zilveren koord waarmee zijn astralen lichaam met zijn aardse vorm verbonden was. Hij zag de Duisternis en leed beneden in Raganorck en hij voelde zich overwelmd door de enorme eenvoud en tegelijkertijd enorme omvang van zijn opdracht. Trooster en behoeder van hen die lijden, bewaarder van de tradities van de Ene, vergaarder van hen die verloren zijn, wachter van zijn Huis en wachten zou hij in aanbidding tot de tijd der Duisternis geweest was. Nu moest hij ontwaken en zijn taken waarnemen. Hij was zekerder, sterker dan voorheen. Langzaam kwam er beweging in zijn ledematen. Zijn lijf schokte onder de zilveren draden terwijl zijn lichaam zijn functies hervatte en het gif uit zijn lichaam geperst werd. Badend in het zweet lag hij onder de zilveren draden die uiteen gerukt werden door zijn spastische bewegingen. Grote ademteugen happend beet hij het zilveren net over zijn gezicht door en hij schoot overeind in een kamer die hem vreemd was, zonder licht en alleen...

[Uriel]

Valentijn hoort buiten karren ratelen, drijvers vloeken, mensen groeten. Hij ruikt de stank van de goot en de zoete weëe geur van gebraden worsten. Hij ziet het oude houtwerk van de kamer waarin hij zich bevind afbladderend en verdroogd over talloze lagen van eerdere verf en hij weet dat hij weer terug is in Raganorck. Hij haalt opgelucht adem. De kamer draait voor zijn ogen, maar hij ziet scherper dan hij ooit eerder gedaan had. Ieder klein detail schreeuwt om zijn aandacht en kan zijn blik minutenlang gevangen houden. Voorzichtig probeerd hij op te staan en hij moet hard de draden over trekken voordat het vreemde zilveren net hem laat gaan. Een paar voorzichtige stappen doen hem op een stoel naast het bed belanden. Hij voelt een pijn in zijn schouder, maar als hij de wond bekijkt is deze al ver genezen. Er is enkel nog een wit litteken in de vorm van een kruis van de Ene te zien. Hij wacht tot het draaien gestopt is en staat dan weer op. In zijn gehavende witte gewaad opent hij de deur en luisterd. Beneden klinkt het geluid van een gelagkamer. Een herberg waarschijnlijk; iemand heeft hem naar een herberg gebracht op blote voeten loopt hij over de planken vloer naar de trap en staart naar beneden. De geur van bier en zweet neemt hij met genoegen in zich op. Dit is de wereld zoals hij zich herinnerd; doortrokken met ALLE aspecten van de Ene. De goede zowel als de kwade en zijn rol? Zijn rol zal in de loop der tijd duidelijk worden...

Valentijn naar het Huis van de Ene God (Heropgebouwd)

Edited by: Uriel at: 5/22/03 11:31:08 am

[Coldrin]

Bardogon, ex-priester, maar nu Krijger voor de Ene, liep de deur van de herberg uit, het ongure nachtleven van Raganorck in.

=>Bardogon naar de hoofdstraat voor onbepaalde tijd.

[Uriel]

((Walefrid; uit de Taveerne; de gelagkamer 1))

Hij gaf zijn paard aan een van de bediende bij de deur.
"Ik ben zo terug. Hou `m ff vast knul"
Voordat de jongen had kunnen reageren was Walefrid al langs hem heen gestapt de herberg in.

Jawel hoor, daar hing het zooitje slampampers al half zat aan een tafeltje. Walefrid stormde er briesend op af.

"STELLETJE OETLULLEN!" Bulderder hij. Ze schrokken op en wreven de roes uit hun ogen. Walefrid greep er een bij zijn jasje dat halfopen hing en trok hem overeind. "Zijn jullie nu mannen van adel, trouw aan Dearc, trouw aan je eer?! Trek jezelf op uit de modder waarin je hier verzeild geraakt bent en kom mee. Die herberg waar ze die elf toelieten. Daar hebben we nog een appeltje mee te schillen."

Walefrid liet zijn vriend weer op z`n stoel vallen en stormde naar de deur. Voordat zijn vrienden zich enigszins gefatsoeneerd hadden. hun rekening hadden betaald en klaar en wel om te vertrekken ook op hun paard zaten had zijn woede plaats gemaakt voor een koele berekenendheid.

"Eindelijk klaar? Vooruit daar gaan we!" Hij gaf zijn paard de sporen en denderde tussen de mensen door over het Gannon terug naar de herberg. Zijn vrienden volgden hem op de voet.

((Walefrid en kornuiten naar de Taveerne; de gelagkamer 1))

[Lucifer Lumorfus]

(( << Lucifer van de Taverne, de Gelagkamer 1 ))

Lucifer schudde de mist van zich af en stapte de herberg binnen, waar de warme adem van het haardvuur hem meteen omarmde. De bard had zich met gebogen ruggen en grote, spinachtige stappen door de steegjes van de stad bewogen en maar af en toe omgekeken of zijn gasten hem nog volgden. Nu stapten ze achter hem naar binnen, terwijl Lucifer een dienstertje aanhield en haar iets in het oor fluisterde. Het was een jong ding met pluizig blond haar dat gespannen giechelde toen Lucifer zich voorover boog en haar als dank kort op de wang kuste. Daarna draaide hij zich om naar zijn gasten en zei kortaf: "Volg mij."

Lucifer stapte in een rechte lijn door de mensenmassa van de Taverne naar een deur in de achterste wand. Er achter lag een door kaarsen verlichte kamer zonder ramen. De vloeren en wanden waren bedekt met tapijten en dikke kussens, zodat geen woord van binnen kon worden opgevangen door oren van buiten. Een lage, ronde tafel stond in het midden. Lucifer gebaarde zijn gasten naar binnen te gaan en sloot en vergrendelde de deur achter hen. Daarna nam hij plaats op de grond, aan één kant van de tafel en wierp zijn mantel in een hoek, zodat de lijnen van zijn lange, magere lichaam macaber afstaken tegen de houten muur.

"Jullie zijn nieuw in de stad, is het niet?" begon Lucifer vanuit het niets. "Vertel me eerst wie jullie zijn, jullie namen, de namen van mensen die weten dat jullie hier zijn. Wat weten jullie van de geschiedenis van de stad? De Koningin? Geloven jullie in de Ene?"
_________________
= Lucifer Lumorfus =

[Lialian Ravenne]

((Lialian Ravenne van de Taverne, de Gelagkamer 1 ))

Een nieuw deel van de stad, omhelst door dikke mist banken, torens die boven de mist uitstaken en het belangrijkste.. een nieuwe taverne. Nieuw leed en vermaak, nieuwe inkomsten.. Steeds meer was het voordeel van toekomst voor Lialian te zien in deze stad. Een stad waar miljonen goudstukken te verdienen waren in haar ogen. maar ook gevaar..

De vreemdeling die zich Lucifer Lumorfus noemt loopt de taverne binnen en leid ons een kamer binnen. De sfeer in de kamer moet haar denken aan haar winkel in chea'dor.. ze miste het stiekem wel. en haar.. medelotgenoten hoe ze het maar zal noemen.

Ze nam plaats en houd de vreemdeling nauwkeurig in de gaten.
Haar ogen straalde geen onschuldigheid meer uit. In dit soort zaken weet ze hoe ze moet handelen.

"Moet u eens horen, ik ben hier niet gekomen om mijn leven aan u te openbaren en u in vertrouwen te nemen. Ik ben hier alleen gekomen omdat u in mijn ogen iets waardevols te vertellen had wat mij intrigeerde."
Antwoorde ze met een kille stem.
"Ravenne, Lialian Ravenne"

Ze kijkt hem schattend aan.
"Blijkbaar bent u wel bekend hier in de stad met zijn verleden en gebeurtenissen, dus u zou ook bekend moeten zijn met de bewooners.
Er kunnen opmaken wie nieuwkomers zijn en zich anders gedragen dan de alles al wetende historie mensen van deze stad."

[Lucifer Lumorfus]

Lucifer glimlachte om de kleine gedaanteverwisseling van Lialian, eerst was was zo onschuldig geïnteresseerd geweest, nu stelde ze eisen alsof ze verwikkeld waren in een onderhandeling. Lucifers ogen vonden de hare en terwijl hij haar aankeek, leken zijn pupillen te verdwijnen in het diepe zwart van zijn irissen. Het kaarslicht danste over de toppen en dalen van zijn hoge jukbeenderen en zijn zwarte haar gleed omlaag langs zijn slapen als een inktzwarte waterval.

"Lialian Ravenne," zei hij, terwijl de zwarte ogen meer spraken dan zijn gezicht. "Ik stel geen vragen uit onbeleefdheid of uit interesse. Het is lang geleden dat ik een gesprek voerde omdat anderen mij zo buitengewoon interesseerde." Hij lachte. "Ik stel vragen voor uw eigen veiligheid. Er zijn genoeg mensen die deze stad betraden als veroveraar en eindigde als slachtoffer van een ondergronds ritueel of als aangeklaagde bij een openbare executie. U kent de stad niet, maar de stad is een parasiet. Ze omhelst u als een geliefde, kruipt in uw nek en zuigt u leeg. Ik ben in de positie u te beschermen. En in de positie u om een gunst te vragen. Maar daarvoor moet ik weten wie u bent."
_________________
= Lucifer Lumorfus =

[Bratar]

"Haar nek is goed beschermt beste man"gromde Bratar.

Hij zat naast haar,waakzaam als altijd maar moeide zich niet echt in het gesprek.Onderhandelen was altijd haar ding geweest...

[Guest]

Zijn ogen veranderen in een diepe zwarte duisternis, een mysterieus gezicht met die dansende kaarslichten.
hij wist zeker de sfeer op die manier te veranderen.
Nu vertelde hij in die zelfde sfeer dat hij haar bescherming aanbood, dat zij bescherming nodig had tegen deze stad?

Hij wist absoluut niet welke personen hij voor zich had, eveneens wist lialian niet wie ze voor zich had.

"Geloof me, ook ik heb nog nooit gehoort van mensen zoals u die mij aanspreken vanwege dat ze denken dat ik meer bescherming nodig heb.."
lacht even.
"bescherming.. Geloof mijn woord, behoefte aan meer bescherming heb ik niet voor deze stad."
kijkt Lucifer aan met een gewaagde blik

"Deze koningin en de ene waar u het over heeft zeggen mij niks. Maar verteld u eens.. waarom heeft u mij hierheen gebracht?"

[Lialian Ravenne]

((hier boven heb ik overigens gepost, voor degene die het niet weten.
Ging iets mis))

[Lucifer Lumorfus]

"De Koningin, de Ene, wat zal ik zeggen? U bent in een stad beland die wordt geregeerd door waanzin." Lucifer had Lialians koppigheid en trotse houding ingedronken als een dure wijn. Ze was precies de soort vrouw die hij had gezocht en ze deed hem denken aan Iris, die met eenzelfde aantrekkelijke naïeviteit de wereld manipuleerde, terwijl achter haar glimlach een hondsdolle wolf schuilging. Iris kon lachen naar heren en hen in dezelfde beweging om haar vinger winden. Lucifer was ervan overtuigd dat Lialian niet voor haar onderdeed en hij mocht dat wel, die spanning tussen twee onverenigbare trekken van hetzelfde karakter.

"Ik wil u niet vermoeien met een gedetailleerde uiteenzetting van de geschiedenis van Raganorck," zei Lucifer, terwijl hij zijn ogen geen moment van Lialian afwendde. "Ik zal me beperken tot de passages die relevant zijn voor het hier en nu. Onze stad wordt geregeerd door het oude geslacht van de Nachtstorms, waarvan de eerste afstammeling werd geboren uit de vereniging van intens goed en kwaad. Eeuw naar eeuw heeft dit geslacht geregeerd, tot in het jaar éénentwintighonderd de tweelingbroer Dagawulf en Ahtamaer ruzie kreeg over de troonopvolging. De vete zorgde voor een tweesplitsing: de ene broer werd verbannen naar de Wilde Wouden, de andere besteeg de troon in de Stad. Sindsdien is dit altijd zo geweest."

"Momenteel wordt de stad geregeerd door Ophelia Nachtstorm, een bastaardkind van éénentwintig die langzaamaan zorgt voor de ondergang van onze stad. Ze is onbekwaam, impulsief en, vergeef me mijn woorden, bepaald niet één van de meest verlichte geesten. Maar dat is niet alles. Al sinds het ontstaan van het Koningshuis hebben de heersers iedere vorm van godsdienst uitgebannen. De Ene, hoeder van Raganorck, is door de heersers keer op keer verloochend. En daarom is er nu kwaad in de stad, Schaduwen ontsnapt uit het labyrint van Connacht Isaiah, intens kwaad dat ons allen zal vernietigen als we er geen maatregelen tegen zullen treffen. En het is tijd dat er maatregelen worden getroffen, want zonder dat zal Raganorck tenonder gaan. Met alles en iedereen erbij."

Lucifer zweeg voor een moment, liet zijn woorden in het vertrek hangen en langzaam in de lucht verdwijnen. "Maar we hebben hulp nodig," zei hij. "Hulp van verstandige mensen die er niet voor terug deinzen gevaarlijke middelen op de juiste momenten te gebruiken. Mensen die de kracht bezitten om een bouwwerk van macht omver te werpen. Mensen die in de schaduw kunnen handelen en geen angst koesteren. Voor niets en niemand." Lucifer glimlachte naar de vrouw die voor hem zat. "Iemand zoals u, Vrouwe Ravenne."
_________________
= Lucifer Lumorfus =

[Lialian Ravenne]

Aandachtig luisterd ze naar het verhaal en de woorden van Lucifer.
Alles in haar opnemend wat hij te vertellen heeft. Het klonk spannend en uitdagend zoals ze had gehoopt..

"Mooi verhaal.. complimenten.. maar U moet begrijpen dat ik niks geef om de verhalen die u mij verteld.
Ik ken deze stad hoogstends 2 dagen.. ik heb een huis hier ver ver vandaan..
Waarom zou ik als buitenstaander mijn vel moeten riskeren voor iets waar ik niet om geef? Wat heb ik met jullie koningin te maken?"

[Noisa Finnvarra]

Noisa zat op het bed in haar kleine kamertje bovenin herberg 'Den Groene Acker' en keek eens in het rond. Ze zuchtte. Al was het kamertje beter dan de bouwval waar ze met haar aouders had gewoond in het Duistere District, het was toch nog niet naar haar zin. Een eigen huis wilde ze, met een salon, een bibliotheek, meerdere slaapkamers, bedienden en een koets. Maar voorlopig had ze er het geld nog niet voor. Ze zuchtte nog eens diep en stond op van het bed om ernaast neer te knielen. Met wat moeite trok ze een kist onder het bed vandaan, die afgesloten was met een hangslot. Ze trok het kettinkje dat om haar nek hing tevoorschijn en deed het af. Met het sleuteltjes dat eraan hing opende ze de kist en bekeek de inhoud.

Ze graaide in de kist naar rollen papier en perkament, sommige met zegels eraan en pakte er een aantal uit die ze in een linnen tas stopte. Daarna sloot ze de kist weer af en schoof hem terug op zijn plek onder het bed. Ze pakte van haar bed haar okergele jakje en deed het aan, waarna ze de deur van de kamer uitliep, terwijl ze het lange hengsel van de tas over haar schouder liet glijden. Zorgvuldig draaide ze de deur in het slot en liep de trap af naar gelagkamer.

Noisa streek haar hand door haar haar en stak de sleutel van haar kamer weg in een zak van haar jurk. Tijd om wat goud te verdienen. Het huis kwam er niet vanzelf. Het zou wel mooi zijn als het wel zo was, maar zo werkte de wereld niet, helaas. Gelukkig waren er overal wel goedgelovige zielen te vinden die haar met klinkende munt betaalden voor haar handelswaar, zodat haar ideaal toch steeds dichterbij kwam. Op deze manier zou het nog wel jaren kunnen duren, maar er lagen altijd wel een buitenkansjes op betere handelswaar ergens te wachten tot zij voorbij kwam om het voor veel goud te slijten aan mensen met weinig hersens en een overlopende beurs.

Ze knikte naar de waard achter de toog terwijl ze de gelagkamer doorliep naar de deur. Een galante bezoeker opende deze terwijl hij haar vriendelijk toeknikte. Ze glimlachte liefjes naar hem voor de geste en verdween door de deur naar buiten. Een fris windje waaide door haar haren. Ze haalde diep adem en liep de straat op.


((Noisa >> De Taverne >> Een achterafsteegje))
_________________
~{ Met klinkende munt }~

[Lucifer Lumorfus]

Lucifer lachte, wierp wat zwarte haren uit zijn gezicht naar achteren. "Waarvoor u het riskeert?" zei hij. "Voor de eer, voor goud, voor glorie, voor rechtvaardigheid, voor het nageslacht, liefde, roem. Geef me mijn lier en ik componeer een ballade zodat uw naam eeuwig voortleeft." Zijn lach verdween en hij keek Lialian weer strak in de ogen. "Gekheid," zei hij. "Uiteraard staan er goede verdienste tegenover. Goud als u wilt, een adelijke titel misschien. Lialian Nachtstorm, dat klinkt lang niet gek. Wellicht interessanter voor u, betrekkingen met de handelsgilden van deze stad. Wat boven de grond gebeurt, is kruimelwerk. Interessant voor de kruidenier. Onder de grond wordt het grove geld verdiend, maar uiteraard zul je zonder de juiste personen te treffen, nooit tot de kern van de verbonden door kunnen dringen. Zelfs voor mooie ogen blijven de poorten gesloten. U zou simpelweg niet weten waar u zoeken moest. Ik heb de betrekkingen, het goud. En dat alles in ruil voor een heel eenvoudige opdracht."

Lucifer vouwde zijn lange, slanke vingers in elkaar, zodat de toppen, die ruw waren van het eelt dat hij had verdient door het spelen, langs elkaar gleden. Op de één of andere manier toverde zijn mysterieuze glimlach een broeierige spanning in de lucht die zwaar op de aanwezigen drukte.
_________________
= Lucifer Lumorfus =