Raganorck

[Iris de Muralt]

De waard, bezig met het oppoetsen van de toog, kijkt verschrikt op als hij de man hoort bulderen door de bijna lege gelagkamer. De gesprekken verstommen en alle ogen in de gelagkamer zijn gericht op de grote man en op de waard, uit een hoek bij de deur klinkt zacht het kloppen van de hamer van de schrijnwerker, die inmiddels begonnen is met het repareren van de deur. Één van de portiers kijkt door de lege deuropening naar binnen en neemt de situatie in zich op. De waard legt de doek neer waarmee hij de toog aan het oppoetsen was en antwoordt:

“Mijnheer, één van de gasten attendeerde mij op het feit dat uw wapens er zo open en bloot bij lagen en dat iedere kwaadwillende vreemdeling ze zo zou kunnen oppakken, zeker omdat ze zo dicht bij de deur lagen. Het leek ons veiliger om ze achter de toog te bewaren. Hier zijn ze.”

Met het uitspreken van de laatste woorden pakt de waard de zware hamer en de gordel waar hij inzit, samen met de dolk en legt ze voorzichtig op de toog.

Iris, zittend naast het comfortabel warme haardvuur, hield de man vanuit haar ooghoeken in de gaten, al leek ze als een van de weinige gasten meer geïnteresseerd in het haardvuur dat lustig brandde. De geërgerde toon van de man was haar niet ontgaan. Ik vraag me af wat er boven is voorgevallen tussen de twee… En waar is Rasham eigenlijk..?

[Coldrin]

Riandros graaide de gordel van tafel en hing hem om zijn middel. Daarna stak hij de lange smalle dolk terug onder zijn gewaad.

'Waar is het zwaard van de krijger?' vroeg hij.
De waard keek hem angstig aan, want in de stem van Riandros klonk geen enkele menselijkheid meer, maar enkel kilte, een diepe ijzigheid. 'Waar is het zwaard?'

Haastig haalde de waard van onder de toonbank het zwaard naar boven en legde het op de tafel.
Zonder het aan te raken, nam de oude man het wapen op.
Toen zijn ogen over de runen gingen die in de kling stonden begon hij te grijnzen.
Ze gloeiden rood op in zijn ogen, de krijger was in gevaar, levensgevaar en enkel hij kon er iets aan doen, maar nu nog niet. Het was een sterke man die krijger, dat had hij gezien en voor zijn doeleinden moest hij eerst de priester alleen spreken op het lichamelijke niveau. Misschien was de man hier wat redelijker.

Hij draaide zich om en wilde de trap terug oplopen, terug naar de verzegelde kamer. Riandros liet een laatste keer zijn ogen over de aanwezigen glijden en nam hen op.

Riandros de Hamer

[Iris de Muralt]

De nog aanwezige mensen in de gelagkamer vervolgden hun gesprekken weer toen het leek alsof de man weer naar boven zou gaan. In haar hoekje, bij het haardvuur, had Iris haar ogen weer van de onrusstoker afgewend en verzonk in gedachten.

'Als blijk van mijn goede wil, zal ik ook mijn hamer hier laten.'... Deze woorden, gesproken door de man die zojuist de wapens had opgehaald, inclusief Rasham's zwaard van de Ene, hamerden door haar hoofd. Had hij zijn goede wil doorbroken en was hij iets met Rasham van plan..? Of haalde hij zijn wapens op en meteen die van Rasham, als oude strijdmakkers dat voor elkaar doen..? Waarom had er in de brief van de Inquisiteur-Generaal niets gestaan over deze man? Het feit dat hij tot nu toe steeds bij Rasham in de buurt was geweest, had haar tegengehouden om op Rasham af te stappen.
Waarom ging deze vreemdeling er niet vandoor? Ze beet zachtjes van woede op haar onderlip. Waarom moest hij onwetend haar plannen dwarsbomen? Haar plannen..? Ze realiseerde zich opeens dat het het plan van de Inquisiteur-Generaal was geweest om haar in contact te laten treden met Rasham.

Wat moet ik doen? Ik kan niet op Rasham afgaan, zolang deze vreemdeling bij hem is. Mijn gedachten bij zijn wapens, zijn tegenstrijdigheid, lijken bewaarheid.... zijn warme, bulderende lach toen hij binnenkwam en de kilte en dreiging in zijn stem zonet, wijzen erop....
Waar is Rasham en waarom is hij zelf zijn zwaard niet komen ophalen..?

[Coldrin]

Riandros zag niets abnormaal aan de ruimte en zijn aanwezigen, toch leek er iets aan hem te knagen.
Hij zette het gevoel van zich af en liep de trap op terug naar de kamer waar de twee mannen achtergebleven waren.

Als een complete tegenstelling van ervoor, liep hij nu geruisloos. Hij was zijn gaven nog niet verleerd. Als hij het wilde kon hij stil zijn, maar ook donderend als de luidste trom.

Hij sprak de tegenbezwering uit over de deur en liep naar binnen. De hamer hing aan zijn zijde en het zachte staal van de dolk kleefde aan zijn huid.

In het midden van de kamer stond een gedaante. Gehuld in een zilveren mantel, leek hij op de gestalten die op het bed lagen, twee personen waarvan er één geroepen had om terugkeer.
Riandros lachte. Hij zou de man terug moeten halen, ook al wilde hij zo graag alleen met de priester spreken. Dat was nu onmogelijk geworden.
'Welkom Heer,' zei hij tegen de gestalte die geen echte vorm had. Het had geen gezicht noch een gelaat enkel de vorm van een mensachtige. De gedaante vulde de kamer, maar hij was net zo slank als Riandros was.
'Wanneer keren ze terug?' vroeg de gestalte met een zachte stem die zowel van een vrouw als van een man kon zijn. Het ontvouwde een paar vleugels van zilverig licht die de beide kamerwanden raakten. Rafels van zilverdraad dwarrelden naar de grond.

'Eén van hen heeft om Terugkeer gevraagd.'
'Waar wacht je dan nog, haal hem terug. Beiden zijn belangrijk en mogen niet verloren gaan in de schaduwen van de geest.'
Riandros boog zijn hoofd. 'Ja Heer.'

Hij liep naar het bed en maakte en beweging met zijn handen.
Het zilveren net rond Rasham verdween terwijl Riandros een zacht lied inzette.
Kleur kwam terug op het gelaat van de krijger.

Riandros de Hamer

[Uriel]

Valentijn doet een pas achteruit als hij de verschrikkelijke verandering ziet die over de trotse krijger is gekomen. Dit is de Duisternis. Rasham leeft van schaduwen, hij is de duisternis die voorafgaat aan de nieuwe dageraad. Is dat het plan van de Ene? Kan Hij zo hardvochtig zijn? Het licht lijkt de krijger de tempelier te verteren, maar Valentijn kan niets doen. Hulpeloos kijkt hij toe...

[Iris de Muralt]

Iris was het lange wachten beu. Het begon al laat te worden en nog had ze niet de kans gekregen Rasham aan te klampen. Ze was haast onbedwingbaar nieuwsgierig naar wat er zich boven afspeelde tussen de man met de hamer en Rasham, maar besefte, dat, als ze Rasham zou willen spreken, dit ergens anders zou moeten gebeuren, op een rustigere plaats. Langzaam stond ze op van haar stoel bij het haardvuur. Terwijl ze haar mantel om zich heen sloeg, viel het haar op dat de gelagkamer er redelijk verlaten uit zag. Ze liep naar de deur, die inmiddels weer volledig gerepareerd was en knikte nog even vriendelijk naar de waard en de bedienden die achter de toog aan het schoonmaken waren.

Eenmaal langs de portiers ademde ze diep de avondlucht in en liep nadenkend door de straten. Wat moet ik nu doen..? De opdracht is duidelijk, maar de kans is er nu nog niet. Rasham moet alleen zijn, wil ik hem aan kunnen spreken… Ik zal nog maar afwachten, we hebben tenslotte een contact in de herberg die in de gaten houdt wat Rasham doet en of ik mijn taak naar behoren uitvoer…. Ik ben blij dat ik niet weet wie het is…. En als ik me niet vergis zullen er inmiddels ook een aantal ogen de herberg in de gaten houden en de gangen van Rasham buiten de herberg volgen…. De Inspecteur-Generaal zal in dit geval niets aan het toeval over willen laten. Een spottend glimlachje speelde om Iris haar lippen, terwijl ze haar schreden naar de hoofdstraat richtte…

((Iris naar “Gannon: de hoofdstraat: Het huis van Vinsalt”))

[Rasham]

De kaarsenstandaard valt uit zijn handen, het gesmede staal landt geluidloos, rolt over de bodem en blijft liggen, toch, merkwaardig genoeg branden nog steeds de kaarsen in de houders, eenzelfde licht verspreidend. Met zijn armen de ogen afschermend loopt Rasham achteruit, de duisternis in. Een dodelijke val is het waar hij in terecht is gekomen, met aan de ene kant dat licht en de andere kant de eeuwige nacht die hij beiden niet kan verdragen en hij voelt hoe de twee dimensies zijn existentie uiteen beginnen te trekken, voelt zijn lichaam verzwakken. Hij moet de kracht vinden deze plaats te verlaten en de weg naar de stad terug te vinden. Een laatste blik werpt hij op de gedaante van de priester. "Keer terug..." de stem van de tempelier sist tussen zijn tanden door.

Dan draait Rasham zich om en loopt de duisternis in, zijn stem weer gericht naar een onpeilbare hemel, naar Riandros, om hem terug te halen, hij zal falen wanneer hij hier zal blijven. "Riandros...om het lot van de stad...hoor me...haal me terug!" De duisternis begint aan hem te vreten en de ridder snakt naar nieuwe kracht, als een levend wezen dat verlangt te ademen.
Kleiner wordt het licht en de gestalte van de priester achter hem. "Riandros..." Rasham valt voorover zijn handen krampachtig naar zijn keel uitgestrekt...verdrinkend omdat hij geen lucht meer kan trekken.
In de dikker wordende atmosfeer klauwt zijn hand omhoog, lijken zijn vingers naar iets te willen reiken dat verder is dan deze plaats en tijd. Dan scheurt de hemel voor zijn ogen, chaotische beelden raken hem, slaan hem achterover en een geluidloze kreet verlaat zijn lippen.

... Panisch gegil van paarden in het duister... Geschreeuw van mannenstemmen... Donderend geraas van vluchtende paardenhoeven en het breken van takken... De verdovende klap... de van bloeddoortrokken adem van het wezen dat bovenop hem springt.... het geblikker van tanden...

Vreemde tekens, een kakofonie van vele onbekende klanken en talen dringen hem binnen, herinneringen aan een studiekamer, plaatsen in Raganorck die hij nog nooit betreden heeft, hij probeert te bevatten wat hem overkomt. Hij voelt hoe zijn lichaam wint aan kracht, hoe de spieren sterker worden en zijn huid weer gladgetrokken wordt. En dan wordt hij omringt door het licht in een kamer, voelt hij het hout van de planken van de vloer onder zijn bevende handen terwijl zweet in stromen van zijn gezicht afgutst...Riandros...dank zij de Ene...hij werd tijdig teruggehaalt. Bewust wordt hij weer van zijn omgeving, naast hem het bed waar het lichaam van de priester op rust, gewikkeld in die vreemde zilveren windsels. De gestalte van Riandros, de ex-priester, staande in de ruimte, die op hem neerkijkt wanneer hij zich opricht.

Temidden in de chaos in zijn hoofd overheerst één gedachte...die Rasham zelf betrof...zijn vervloekte bloed...
hij hoort hier niet! Hij gaat onze balans verstoren. Stuur hem weg!

De Tempelier hervind zichzelf weer, maar het kost hem grote moeite. Wat daar was, was niet voor hem bestemd en vreemd genoeg, voelde zijn aanwezigheid meer als een dreiging...en wat was de rol van de ex-priester hierin aan wie hij dank verschuldigd is?
Pas nu vallen hem de wapens op die Riandros bij zich draagt...diens hamer en zijn eigen zwaard. En Rasham neemt de hamerdrager doordringend op. Verdacht op iedere vreemde beweging. De man had hem teruggehaalt en de wapens bij zich..."Er was iets in wederzijds vertrouwen afgesproken Riandros...Met wat voor reden heb je jouw wapens en de mijne hier gebracht?"

Edited by: Rasham at: 2/28/03 2:21:50 pm

[Uriel]

Het is niet slechts het licht dat de tempelier parten speelt. Hoe duidelijk is nu de verhouding tussen licht en donker, goed en kwaad die de man in hun greep houden. Valentijn knikt als hij de man beloofd terug te keren. Dan draait hij zich om en sluit hij even de ogen.

"Hij is weg," hoort hij een zoete vrouwenstem vlakbij zeggen, "alles is goed nu. Maak je om zijn lot geen zorgen. Velen zullen vallen voordat er iets nieuws gebouwd kan worden. Wat is een mensenleven voor het grote plan? Niets meer dan een radertje dat zijn werk doet om de grote machine te laten lopen."

Valentijn doet zijn ogen open en staart de vrouw verbijsterd aan. "Jullie zijn echt van plan om een totale chaos te cre-eren?"

"Chaos? Nee Valentijn we zijn bezig met het behoeden van het evenwicht. Kom dan laat ik het je zien..."
De vrouw strekt een hand naar de zijne uit. Hij neemt haar hand in de zijne en samen lopen ze door de tuin over de keurig geharkte paden. Alles is in perfecte rust en evenwicht en zelfs geen vogeltje fluit er ook maar enigszins vals. Het is er mooi, schoon, steriel....

[Coldrin]

'Wapens?' vraagt Riandros verbaasd. Hij kijkt naar het zwaard dat hij in zijn hand houdt. 'Ach ja, er zijn gevaarlijke krachten die op zo een machtig zwaard als het jouwe loeren Rasham.'
'Zeer kwaadaardige krachten,' zegt de gedaante achter Riandros.
'Mijn heer, ik heb gefaald, de Priester is niet eerder terug gekomen. Ik heb hem nog niet kunnen spreken.'

Hij draait zich terug om naar Rasham. 'Uw zwaard.'
Hij steekt het gevest naar voren.

Riandros de Hamer

[Rasham]

Een onaangenaam gevoel geeft de atmosfeer in de kamer, wat zich lijkt te verdichten achter de rug van de hamerdrager terwijl Rasham zijn zwaard bij het gevest neemt, uit de handen van de hamerdrager. Als om zichzelf ervan te overtuigen dat Riandros hem wel degelijk zijn eigen wapen gegeven heeft, glijden zijn vingers verkennend over de kling.

Het is een eenvoudig en degelijk wapen, gesmeed om de functionaliteit, de balans, de grip... geen versiering is er teveel aan en zelfs de fijne gravure van het kruis van de Ene lijkt oppervlakkig te bestaan uit lijnen ontstaan in strijd. Een vage herinnering geeft het aan zijn eigen zwaard in dienst van Randragam...zijn eigen wapenuitrusting die hem werd afgenomen toen hij de Kerkers in ging, alleen zijn ridderhemd behield hij. Maar de herinneringen zijn koud en zeggen hem niets meer. Het staal van het lemmet reflecteert mat de omtrekken van zijn gezicht...

Voor zijn ogen verdwijnt de kamer, om plaats te maken voor beelden uit grote veldslagen...chaos...gillende paarden en ridders die uit hun zadel getrokken worden met manvangers, duisterelven die zich buigen over levenden en hun laatste adem ontnemen met kromzwaarden, diep in het lichaam gestoten.

Als er nog iets van beschadiging in hem was van de proef van daarnet, dan is het verdwenen...met deze beelden is het alsof hij voedsel krijgt, alsof hij vrij is te ademen... even lijkt er verwarring van zijn gezicht af te lezen... in enkele passen is hij bij de deur, betreedt de gang en sluit de deur achter hem... Nog steeds ligt het zwaard in zijn handen en een glimlach verschijnt op het normaal zo onbewogen gezicht die heel even bijna ziekelijk wordt, wanneer zijn duim licht het staal van de kling beroert..."zeer kwaadaardige krachten..." zijn voetstappen sterven weg op de gang...

((Rasham-> ??? )))

[Galliminus]

Hij kijkt terwijl hij zelf over zijn schouder keek in de vortex die tijd heet..... De eens zo trotse zoon die hij had...... de zoon die was gevallen voor de schaduwen. De zoon die nimmer heeft geweten wie zijn ware vader was. Het deed hem pijn om te zien dat een van zijn bloed nog maar een huls was van de man die hij ooit geweest was,... nee...de man die hij had kunnen zijn.

Hij leest de pijn, onzekerheid en het gemis in zijn eigen hart,..het hart wat vroeger, nu en dan klopt.... Het zou enkel zelfzuchtig zijn om in te grijpen. De lotsbestemming van Rasham stond al vast. Hij was er zelf getuige van geweest.. De tijd had namelijk geen geheimen voor hem.. Hij kon overal zijn en nergens,.. Hij kon zijn wanneer hij maar wilde en nooit. Het zou zo makkelijk zijn om de schubben des tijds een andere kant op te laten groeien,... maar dit zou een misdaad zijn jegens het Onzekere. De toekomst stond immers niet vast voor iemand die weet wat komen gaat.

Hij zou zijn eerste tweede zoon van deze era nog een kans geven.... Hij vloog de vortex in en ademde in de mist van hetgeen wat nog zou gaan gebeuren... zo'n kleine verandering zou het Onzekere niet opmerken. Hij had dit al zovaak eerder gedaan. Zijn eerste tweede zoon zou alsnog de beproevingen ondergaan zoals het voortbestemd was, maar hij zou meekijken over zijn schouder en hem een hart onder de riem steken. Naast de Schaduw-Zon die nu op zijn eerste tweede zoon neerscheen zou ook hij zijn beschermende schaduwen van zijn vleugels over zijn eerste tweede zoon werpen terwijl hij ver boven hem zou vliegen..........

Zijn wil zou geschieden......zoals altijd...
______________________________________________

Edited by: Galliminus at: 3/7/03 9:28:05 pm

[Uriel]

Het gesprek leek wel uren te duren. De vrouw die Valentijn voorafging was een witte kamer ingegaan en was in kleermakerszit op de vloer gaan zitten. Valentijn had tegenover haar plaatsgenomen en geluisterd. Af en toe had hij het gewaagd een vraag te stellen. Hij zag de waarde in van het evenwicht, maar ergens zat hem iets dwars. Hij kon het niet benoemen, maar ergens was er iets mis met de perfecte balans. Het vereiste een continue concentratie om zijn gevoelens niet te laten blijken. Al dat eerst schitterend geleken had, de rust, de stilte de perfecte harmonie, leek plotseling niet veel meer dan een verstilde droom. Nadat het gesprek was afgelopen liep Valentijn in zijn eentje door de tuin en hij verlangde naar Raganorck. Hij had het nooit kunnen vermoeden, maar hij verlangde naar de stank, het lawaai, de armmoede van haar inwoners en de rijkdommen aan kleuren, geuren en geluiden. Hij begon zich langzaaam af te vragen of hij het wel eens was met het streven van de Pelgrims. Was dat werkelijk de Wil van de Ene of was er meer dan deze verstilde droom?

[Uriel]

Valentijn had geruime tijd door de Tuinen gedwaald. Overal was er hetzelfde heldere licht geweest. Het was waarlijk een paradijs, maar alles was in evenwicht. Er was geen afwisseling meer.... Nee dat was het niet, het was meer. Valentijn voelde een ongemakkelijke stilte. Hij had zin om te schreeuwen en de perfecte geharkte paden met zijn voeten om te woelen, maar hij durfde niet. Hij was bevreesd dat zodra hij ook maar een stap verkeerd deed, een van de Zeven achter hem zou staan en hem zou berispen. Het was een perfecte perfide statische wereld, zonder begin en zonder eindpunt. Dit kon toch werkelijk niet alles zijn? Was dit het einde? Het eindpunt van een streven naar evenwicht was lang niet zo geweldig als hij eerst gedacht had. Hier was alles bereikt waar mensen ooit naar hadden kunnen streven, maar met het vervullen van de droom was er iets veel belangrijkers verloren gegaan...

[Coldrin]

'RAAH,' de kreet van Riandros doet de ramen in hun sponningen trillen. 'Alles lijkt te mislukken. Niemand heeft oog voor het gevaar dat rondom ons loert. Dag na dag en beetje bij beetje komt het dichterbij. Vlecht het een deken over ons en weeft het een web om ons te vangen.'
Riandros wrijft met zijn hand liefkozend over de steel van zijn hamer.

'Er moet iets gebeuren,' zegt hij na een tijdje. 'Er moeten veranderingen plaats vinden.'
Hij loopt naar de deur en met de hand op de deurknop kijkt hij nog even achterom naar de roerloze gestalte onder het gebroken web van de bezwering. 'De Priester heeft de kracht om zelf uit zijn slaap te komen, de vraag is of hij dit wel wil.
Ik moet iets doen, maar ik weet niet goed wat. Er moet iets gebeuren, want er staat iets te gebeuren. Ik voel het diep in mijn oude knoken.'

Riandros de Hamer

[Uriel]

Plots doemde er een gestalte op uit het licht. Schimmig en vaag wenkte het. Valentijn volgde. Het ging over een brug, langs de keurig geharkte paadjes en perfect geknipte buxushagen, totdat het stil hield. Het leek halt te houden op de enige plaats die een beetje woest leek. De beek die zo vredig door de tuin stroomde gorgelde hier van een hellinkje af en stortte zich in oneindige verscheidenheid uit over de rotsen. Het geruis van het water was aangenaam, juist omdat het niet in de pas liep met het perfecte orkest van de vogels. Langzaam kreeg de schim meer gestalte. Valentijn wou spreken maar hij werd met een handgebaar het zwijgen opgelegd.
"Ik moet haast maken. In dit vredig dal is geen plaats voor mij en het zal niet lang duren voordat mijn aanwezigheid wordt opgemerkt. de Pelgrims mogen mij niet, maar ook ik ben onderdeel van de Ene. Deze harmonie? Ik verafschuw ze, want mijn naam is Chaos, of Wildheid, of Woestheid, of ... ach er zijn zoveel namen dat ik niet kan kiezen. Ik ga je terug sturen, omdat het niet in hun plannen past. Verzet je tegen je noodlot, je hebt de kracht. Eenieder met genoeg kracht kan zijn eigen noodlot vormen. Eigen Wil staat hoog aangeschreven, doe er dan ook wat mee. Waarom ik je spreek? Ach dat weet ik zelf niet meer, moet dat dan?" De gestalte stond op het punt te verdwijnen. Valentijn had er geen woord tussen kunnen krijgen. Het ging veel te snel. "Je... vergeet iets." Zei hij vlug. "Owja, terugsturen," antwoorde de schim, "maar dat kan ik niet. Zelfs al zou ik het willen. Noem me Wanorde en Verwarring."
Verbaasd bleef Valentijn achter bij de stroom die kletterend op de stenen viel...