Raganorck

[Rasham]

Hoe hoog mag de prijs zijn, om Raganorck te behoeden voor haar angstwekkende duistere lot dat groeit en haar langzaam maar zeker naar de afgrond trekt... en een moment lang lijkt de kamer niet te bestaan, lijken de muren weg te vallen en ziet hij de wereld buiten en de verslindende muilen van de Duisternis...
Maar hij wil die vraag nog niet overwegen, niet nu terwijl het lot van de Gewijde en dat van de Hamerdrager...de Vallenzetter elkaar hebben getroffen...

Onrust kruipt in zijn hart naarmate de tijd verstrijkt en stofdeeltjes in de kamer het licht beginnen te vangen van een rijzende maan.
Stralen van een getemperd zilver die de haren van de oude man wit doen oplichten...maar zijn gezicht in een dieper wordende schaduw hullen en het lichaam van de Priester uitzonderlijk bleek maken...
Silte vult de halfverlichte ruimte, een dikker wordende stilte dekt de beide mannen die versteend lijken, als ware zij buiten deze wereld getrokken...
De duisternis in de ogen van de Ridder lengt zich en even lijkt er iets van een uitdrukking op zijn gezicht te liggen, wanneer Rasham zijn kaken op elkaar klemt. De afstand naar het bed heeft hij snel genomen, hij buigt zich voorover, over beide mannen, op zoek naar een ademhaling, een kloppen van een hart.

Zijn hand zweeft boven die van de oude man, maar de Tempelier lijkt nog te wachten...op iets...een teken...
En dan beweegt de gewonde, hevige rillingen trekken door het koortsachtige lichaam en een kreet scheurt de doodse stilte...
de Ridder reikt naar de kan met water op het tafeltje, bevochtigd de lippen van de trillende gewonde, neemt diens voorhoofd af... zich nog inhoudend om niet in te grijpen in wat er zich nu ook aan het afspelen is tussen de beide mannen...

[Coldrin]

Riandros lachte bulderend. 'Ik zie dat je de vragen in je binnenste gevonden hebt. Dat je de stem van de Ene gehoord hebt. De antwoorden liggen voor het grijpen. Luister naar de Ene.' Hij groeide en de jaren vielen van hem af. Voor de Priester stond plots de jonge Riandros, op weg om Bardogon te worden.

'De Ene kan genoegen scheppen in het maken van dingen, maar ook in het vernietigen daarvan. Zijn naam zegt het zelf: hij is de Ene, de enige. Hij is Leven, Hij is Dood.'
Dan zakte Riandros in elkaar. Zijn jeugd verdwenen en hij was terug de oude man die hij hoorde te zijn. Riandros de Oude in plaats van Riandros de Hamer.

'Keer terug naar je lichaam als je het gif uit je lichaam verdreven hebt. Ik zal je een andere gedaante van de Ene geven om over na te denken.'
De schaduw die over Riandros gevallen was, maakte zich los. Kreeg vorm. Een vrouwenlichaam kwam tevoorschijn uit de schemering. Ze droeg een grijs gewaad en had grijze haren, maar haar gezicht stond jeugdig. Ze stak haar hand uit naar de Priester, een hand als een klauw met nagels lang en scherp.
'Hier heb je de Dood,' zei Riandros. Hij opende het kanaal met zijn geest en stapte zijn lichaam terug binnen.

'Nee, nee,' riep hij toen hij merkte dat er niets gebeurde. Hij bevond zich nog steeds op het dek van het schip terwijl de witte gedaante zich naar hem omdraaide.
'Je werk is nog niet gedaan Riandros,' zei deze met zachte stem.
De oude man liet zich op zijn knieën zakken en stak zijn handen in de lucht. 'Zoals u wil mijn Heer.'

Riandros de Hamer

Edited by: Coldrin at: 1/14/03 7:04:04 pm

[Uriel]

Valentijns blik op de schepen begint te vervagen. De woorden van de ex-priester, jeugdig en sterk, nee oud, zo oud dringen nog maar nauwelijks tot hem door. Alsof zijn stem uit een diepe put omhoog klinkt, hoort hij de woorden van de grijsaard. Hij ziet de gestalte van de dood, hoe deze zich omdraait en naar de oude Riandros graait. De dood, onderdeel van het leven. Er is geen licht zonder duisternis. Is dat wat de oude man hem zeggen wou?

Valentijn peinst even, maar dan staat zijn gezicht vastberaden, er is al duisternis, er moet enkel nog licht komen. Hij is maar een mens, maar met de hulp van de Ene, zal hij orde in de chaos moeten brengen en de doorgeslagen balans recht trekken.

Een scheut van pijn trekt door zijn lichaam als het gif zijn hart bereikt en er zijn vernietigende werk aanricht. Zijn lichaam schokt op het bed en dan vallen zijn armen stil langs zijn lijf. Zijn ademhaling stopt en zijn hart houdt op met kloppen. Valentijn kijkt omlaag en ziet het dunnen zilveren koord dat zijn geest aan zijn lichaam gekoppeld houdt. Hij ziet de kamer waarin zijn lijf zich bevindt en hij ziet de oude Riandros over hem heen gebogen en de vreemde tempelier naast het bed, maar het zegt hem weinig. Omhoog gaat zijn blik en het dak wijkt uiteen. Alle begrip van tijd is hij kwijt. Het kan een eeuwigheid zijn maar even goed een fractie van een seconde dat hij daar hoog in de lucht zweeft. Raganorck ligt er duister bij in de nacht. Het koord met zijn lijf wordt lang en dun en Valentijn reikt omhoog naar het enige licht in deze duistere nacht. Zijn handen doen een zwakke poging te graaien naar de bleke maan, maar hij heeft geen controle meer over zijn ledematen. Het is stil rondom hem en de tijd lijkt voor eeuwig tot stilstand te zijn gekomen...

[Coldrin]

Met een schok komt Riandros terug in zijn eigen lichaam terecht.
Hij zakt door zijn knieën op de grond.
Toch raapt hij al zijn krachten te samen en hijst zich terug op de rand van het bed.
Hij ziet hoe het leven uit de Priester wegglijdt.
'Je moet de test van de Ene doorstaan,' mompeld hij. 'De zwaarste test van Allen. Het was daarom dat hij zei dat mijn rol nog niet gedaan was. Ik moet een beschermende laag rond het lichaam van de Priester leggen zodat hij terug kan keren wanneer zijn taak volbracht is.'

Riandros staat op en even voelt hij zich weer Bardogon de Priester. Hij weeft met zijn handen een patroon in de lucht. Zilveren draden vlechten zich door elkaar en vormen een luchtig deken dat rond de Priester gedraaid wordt.
Uiteindelijk kijkt een tevreden Riandros naar zijn werk. De Priester was ingesloten in een cocon. De laag magie zou vanzelf afbreken als zijn taak erop zat en de geest van de Priester zich terug in zijn lichaam zou bevinden.
Vermoeid laat Riandros zich op de grond zakken. Hij was vergeten dat de krijger zich in de kamer bevond, ook al had hij hem gevraagd om buiten te wachten.

'Het is aan jouw Priester. Doorsta de test van de Ene en kom terug.'

Riandros de Hamer

[Uriel]

Valentijn werd verblind door het licht van de maan. Hij hield zijn handen voor zijn ogen. Voorzichtig gluurde hij tussen zijn handen door. Overal om hem heen was er licht. Plots doken er schaduwen op uit het felle licht. Langzaam begon Valentijn vormen te ontwaren. Het waren zeven gestaltes waarvan hij de gezichten niet zien kon, gezeten op zeven tronen van Goud. Allen hielden een pelgrimsstaf in hun ene hand en een boekrol in de ander. Valentijn bevond zich in het midden van hun kring. Blootsvoets en in een spierwit gewaad. Zijn haren waren samengebonden met een zilveren koord en om zijn middel was een zelfde koord geknoopt.

Degene die recht tegenover hem zat sprak hem aan. "Broeder, wat doet ge hier? Wie bent gij en waarom komt ge hier voor uw tijd?"

Het was geen aanspreken, Valentijn hoorde de stem eerder in zijn hoofd. Hij dacht lang na voordat hij een antwoord gaf en er ontspon zich een gesprek waarvan de woorden doordrongen tot in het diepst van zijn wezen en zijn ziel vervulden met het lot dat onafwendbaar voor hem lag...

[Rasham]

Wild schokt het lichaam op bed, Rasham moet het lichaam tegen het matras aandrukken om te voorkomen dat de Priester zich zal verwonden en misschien erger nog, de pijlwond in zijn schouder zich weer zal openen. Of de Ridder is nog niet sterk genoeg na zijn proef voor het altaar van de Ene, of een ongewone kracht lijkt er in de gewonde man te huizen.... Want hij voelt hoe het lichaam dat hij tegen probeert te houden, vecht, strijdt tegen een onbekend lot dat zich ergens diep in het onderbewustzijn van de priester moet afspelen. En dan eindigen de spasmen zo snel als ze begonnen waren, abrupt. De spieren in het lichaam van de man ontspannen onder zijn handen en de Tempelier ziet hoe een laatste ademtocht de lippen van de Gewijde verlaten en voelt de aderen in de polsen, eerst heftig pulserend, steeds zwakker worden...totdat iedere samentrekking weg is geëbt.

Rasham richt zijn blikken op het bleke gezicht dat dezelfde ijle kleuren toont als het licht dat het raakt. In zijn gedachten razen de zwarte vlammen, harder, groeiend in kracht. De priester mag niet sterven, de enige die balans kan brengen in deze verscheurde stad. Een doel waar Rasham bereid voor is zich op te offeren.

Een vergift...waar hij geen heling of kennis over bezit... Hij vertrouwde Riandros het leven van de Priester toe...maar Riandros faalde...of was het opzet... de aanslag en nu de dood van de pelgrim...een pijl uit een boog, zo geplaatst dat het de priester op schouderhoogte raakte...een vergift zo zwaar dat het dodelijk is.
Zijn vingers leggen zich in de nek van de gewijde, drukken licht op de halsslagader, maar de huid is roerloos en koud..of is het de kilte van zijn eigen huid...de levenloosheid in zijn eigen vingertoppen... Een vreemde gewaarwording, en de Ridder laat los, ziet dat het lichaam voor hem in een vreemde stof gewikkeld lijkt waar hij zijn hand uittrekt, zonder die sensatie te verliezen, de kilte die vanuit zijn vingertoppen zijn armen in rijkt.

Zijn blikken richtend op de zilverdraden om zijn handpalmen, spreekt hij tot de hamerdrager. "Wat heb je met hem gedaan?" De schaduwen in zijn ogen lijken duisterder te worden, zo donker dat zelfs het licht van de reizende maan niet meer weerkaatst wordt. "Als dit uw doel geweest is...Raganorck wacht een verschrikkelijk lot... vertel me wat de priester nog kan redden, waarom ik het zwaard van het gericht nog niet tegen u zal opheffen..."

[Coldrin]

Riandros stond terug op zijn benen. Zijn krachten waren verrassend snel terug gekeerd.
De krijger keek hem kwaad aan en de eerste woorden die hij zei, gingen aan de oren van de oude man voorbij.
Dan lijkt het alsof alles nog eens aan hem herhaald wordt, waar de tweede stem vandaan komt weet hij niet. Uit zijn eigen hoofd of uit de kamer.

'Raganorck is gebouwd op duisternis. Ze is opengebloeid in angst en terreur heeft haar groot gemaakt. Vertel me niet dat er onraad is, want dat weet ik al van toen jij nog geboren moest worden jongen.'
Riandros liet zich op de rand van het bed zakken en staarde naar het weefsel waarin de Priester gevangen zat.
'Een tijdsweb. Ik heb eerder zoiets gedaan voor de gewonden toen ik een Priester was. Hun wonden heelden, maar ik heb het nog maar één keer voor een dode gedaan.'

De oude priester keek de krijger aan. 'Hij is niet echt dood, nog niet. Zijn geest leeft nog en bevind zich ergens anders alwaar hij een opdracht moet vervullen. Ik kan niets meer doen, want hij vertrouwd mij niet meer, maar ik weet een manier zodat jij hem achterna kunt reizen. Ik kan jouw geest achter de zijne aansturen, maar dan zou je wel naast hem onder het weefsel komen te liggen.'
Riandros keek de krijger Rasham met een kwaadaardig lachje aan. 'Durf je mij te vertrouwen nu jouw Priester me niet vertrouwd? Durf je hem achterna te reizen en hem te helpen terwijl ik hier blijf bij je lichaam? Ik de enige die jou kan terug halen. De Priester kan terugkeren wanneer zijn opdracht gedaan is, maar jij? Ik kan jouw voor eeuwig door zijn geest en in de ruimte laten spoken. Vertrouw je mij?'

Riandros de Hamer

[Rasham]

"Vertrouwen...", de ogen van de Tempelier rusten op de vreemde grijze deken, stilte is er even waarin alleen zijn ademen en dat van de oude man de ruimte vullen, geluiden zo zacht en ijl dat ze gedempt worden en verloren gaan. Net zo verloren is het moment wanneer zijn vingers samentrekken, net zo ijl zijn de zilveren draden die breken in zijn handen en de warme keert weer in zijn verkilde vingers, langzaam voelt hij hoe het bloed in zijn aderen begint te stromen, hoe het gevoel, tintelend en prikkelend terugkeert in zijn arm en hand.

Zacht wrijft hij het bloed door zijn polsen, de handen ontspannend en de zilveren draden glijden naar de grond, vlijen zich tussen de planken, uit het licht verliezen ze kleur, zo dun en teer dat ze lijken op te lossen tegen de donkere, houten achtergrond.
Hij richt zijn blikken op de oude man, een gestalte gehuld in het diffuse schijnsel van de maansikkel, de glimlach op diens gelaat die een grimas wordt.

Het vertrouwen is er niet... De kruisboog was opgezet om te doden...de hoogte...het gif. En hij had die man hier voor de priester gebracht en de gewonde heeft de strijd opgegeven, de priester had geen vertrouwen in de hamerdrager? Het raadselachtige zilveren web lijkt een ondertekening te zijn van een daad, een bevestiging van de dood van de Gewijde, alsof het er is geschapen om te voorkomen dat iets er nog in of uit zou kunnen gaan. De zwarte vlammen razen voor zijn ogen, harder, luider, groeiend in de kracht van de vernietiging, het beeld voor hem vervormend, de oude man op de rand van het bed tot een schaduw makend, wiens silhouet het licht in de hele kamer lijkt te absorberen.

Of het realiteit is of niet, ineens is het gezicht van de oude man vlakbij, heeft hij het op de bedrand gedrukt en voelt hij de aderen van een vreemde keel onder zijn handen kloppen, het kraakbeen van het strottenhoofd en de wervels van de nek, kracht ruist in zijn armen en de wil om een einde te maken aan het leven van de Ex -priester. Een ongewapende man, kwetsbaar door zijn positie... Hoe hoog mag de prijs zijn voor beschermen van de stad?

Het beeld verdwijnt voor zijn ogen, het gezicht van Riandros is dichterbij, want de Tempelier staat nu vlak voor hem, maar nog steeds zit de oude man op de rand van het bed, overeind, en rusten de handen van Rasham zich op zijn eigen riem...wat hij daarstraks zag is nooit gebeurt, maar hij had het willen doen. Zo vreemd intens waren die gevoelens over het lot van de stad, dat hij de Wetten ervoor had willen overtreden, de Regels die in zijn ziel gegrift staan...een verschrikkelijk gevoel...hoever...hoever mag hij gaan?
De Gewijde moet gered worden...voordat Rasham zijn taak kan beginnen...als er een proef is zal hij de Priester bijstaan...of zijn eigen ziel zal terugkeren of wegkwijnen op de grenzen van geest en ruimte is een lot dat hij zal aanvaarden. Zijn hand glijdt over zijn kleding naar een plaats op zijn borststreek. Voor niemand zichtbaar, maar diep in zijn huid gebrand voelt hij het symbool van de Ene. De Ex-priester heeft een weg gekozen die niet de weg van de Gewijde is...slechts een van de vele aspecten in de ziel van de Hamerdrager...de Hamerdrager verlangt antwoorden, heeft baat bij de genezing van de Priester, wat voor doel de antwoorden Riandros dienen weet de Ridder niet...

"Moge de keuze een juiste zijn...als u de kracht nog bezit, laat me de Gewijde helpen, vertel me wat ik moet doen."

[Coldrin]

Riandros lachte inwendig. Zijn reis naar de geest van de Priester had hem veranderd, inwendig. Het leek alsof hij sterker was geworden, alsof de ouderdom uit zijn botten verdwenen was, maar aan zijn uiterlijk was niets veranderd.

'Het is een goede keuze die je maakt krijger Rasham,' zei hij terwijl hij opstond als een oude man om de schijn hoog te houden.
'Ga naast de Priester op het bed liggen en wikkel de zilveren draden rond je lichaam alsof je een deken gebruikt. Dan zal je lichaam je geest verlaten en achter die van de Priester aangaan. Op dat moment ben je bedekt met het deken van de dood.'

Riandros wees naar het bed met de zilveren linten. 'Deken des Doods,' mompelde hij, verlangend bijna. 'Dood zal binnenkort welig tieren, er is nog zoveel te doen, maar weinig kan gedaan worden.' Zijn gedachten dreven terug naar het heden, de toekomst achter zich latend.
'Herinner je wel dat enkel ik je terug kan halen op jou commando. Spreek de woorden die je terugbrengen uit en misschien zal ik er gehoor aan geven.'
Hij grijnsde zijn tanden bloot.
'Vraag enkel om terug te keren en ik zal het horen, want ik ben verbonden met de draden waaruit het deken bestaat.'

Hij keek de Krijger aan.
Iets in hem wilde dat de man nooit meer terug zou keren, maar een ander deel, dat zijn geest overheerste hoopte op een behouden reis en een veilig weerkomen.
'Ga nu,' zei Riandros. In zijn stem klonk een lichte dwang.
De Priester had gelijk gehad. Een demon was in hem gehuisvest en Riandros wist niet hoelang hij hem nog onder controle kon houden.
'Ga,' zei hij met zachte stem.

Riandros de Hamer

[Iris de Muralt]

Ondertussen in de gelagkamer, beneden in "Den Groene Acker"...

De kilte van de grauwe namiddag was uiteindelijk langs de vernielde deur de gelagkamer binnengekomen en had de klanten eerst dichter naar het haardvuur gedreven dat door de knechten van de waard flink opgestookt was. De klanten die geen plekje dichtbij het vuur hadden kunnen vinden waren naar hun kamers gegaan, of naar een andere taveerne. Uiteindelijk had de waard een schrijnwerker laten halen om de deur te laten repareren, om daarmee wat restte van zijn klandizie binnen te houden. Het was stiller en stiller geworden. Iris had zeer hoffelijk een plekje dichtbij het haardvuur aangeboden gekregen door twee handelaren die hun heil elders gingen zoeken.

Toen ze weer een beetje opgewarmd was, was ze naar de tafel gelopen, dichtbij de ingang van de herberg, waar de wapens van Rasham en zijn metgezel nog steeds lagen. Ze had haar nieuwsgierigheid niet kunnen bedwingen om de wapens van dichtbij te bekijken. In het tafelblad stak nog steeds de dolk die er een aantal uren ervoor in geworpen was. Een wapen kan veel zeggen over een man...

Iris trok de dolk met enige inspanning uit het tafelblad. De dolk was voorzien van een dun lemmet en een vlijmscherpe punt. Typisch een subtiel wapen waarmee in donkere steegjes mensen van achteren van hun leven en daaropvolgend van hun beurs konden worden verlost. De grote strijdhamer, die nog steeds in de gordel zat waarmee hij rondgedragen werd was een grof wapen dat zware verwondingen kon toebrengen, mits gebruikt door iemand die het kon hanteren en ervoor de juiste hoeveelheid brute kracht bezat. Een tegenstrijdigheid... Hoe kan iemand die zo'n fijn wapen als deze dolk hanteert daarnaast zo'n verschrikkelijk grof wapen als een strijdhamer hanteren..? De hamer past zeer goed bij het postuur en de groffe, bulderende lach van Rasham's metgezel. De dolk, en zeker een met zo'n dun lemmet, suggereert een ander karakter dan het groffe postuur en de bulderende lach doen voorkomen...Is het een facade? Met een nadenkende blik in haar ogen legde Iris de dolk weer op de tafel en liep naar de andere kant.

Daar lag het wapen van Rasham. Een zwaard. Een éénhander. Simpel en functioneel. Een edel wapen voor een edele man... Het gevest was eenvoudig van ontwerp, en bedoeld om een goede grip te houden op het wapen, in plaats van, zoals bij zoveel zwaarden, te pronken door het af te zetten met juwelen. Het lemmet was lang, lichtjes bekrast door het gebruik en onversierd. Onversierd? Iris deed een stap naderbij. Wat eerst krassen leken, werd een teken, sierlijk en met lichte lijnen in het gevest gegraveerd. Dit... dit... is het teken van de Ene... Dus het gerucht is waar... Rasham's opmerking "mijn zwaard staat in dienst van de Ene", zoals beschreven in de brief van Inquisiteur-Generaal, klopte dus...

Nadenkend draaide Iris zich weer om en liep naar de toog, waar de waard bezig was om drank in te schenken voor zijn laatst overgebleven klanten. De waard keek op toen ze naderde en met een glimlach vroeg hij: "kan ik u ergens mee van dienst zijn?" Iris sloeg haar ogen neer, glimlachte bedeesd en antwoorde: "Tsja, mijnheer, ziet u, op die tafel naast de ingang liggen een aantal wapens, volgens mij daar achtergelaten door twee van uw gasten. Nu bevinden er zich in deze herberg natuurlijk alleen maar geciviliseerde burgers, die zich niet inlaten met zulk wapentuig, maar iemand van de straat zou door de open deur kunnen komen, zich langs de heren bij de deur kunnen werken en vervolgens de wapens kunnen gebruiken... Zou u ze achter de toog kunnen bewaren? Dan zou ik me een stuk veiliger voelen."
De waard lachte en zei:"Ach, jongedame, maakt u zich geen zorgen. Geen tuig van de straat komt langs mijn mannen bij de deur. Maar om u een veiliger gevoel te geven, wil ik u graag van dienst zijn en de wapens achter de toog bewaren, tot de eigenaren weer naar beneden komen." De waard riep een van de knechten bij zich en gaf hem de opdracht om de wapens op te halen. "Ik ben u zeer dankbaar, ik voel me al een stuk veiliger", zei Iris, verlegen glimlachend. Ik zie het hem denken... 'typisch iets voor een vrouw om zich onveilig te voelen bij wapens die op een tafel liggen'... Maar mijn doel is bereikt, ik kan niet riskeren dat iemand het zwaard van de Ene meeneemt en als ik het zelf zou meenemen zou het teveel opvallen...

Iris knikte nogmaals dankbaar naar de waard en liep toen weer naar haar stoel bij de haard, om verder te wachten op Rasham...

Edited by: Iris de Muralt at: 1/26/03 11:49:49 pm

[Uriel]

Valentijn stond temidden van de Zeven Pelgrims. Zoveel was hem nu wel duidelijk geworden. Hij werd ondervraagd en gaf antwoorden. Uiteindelijk was dit spel voorbij, maar Valentijn had geen idee of hij de juiste antwoorden op de juiste vragen gegeven had. De ex-priester had hem verteld dat er een test zou volgen. Was die al geweest of ging die nu pas beginnen?

Een van de pelgrims stond op van zijn troon en ging recht tegenover hem staan. Kom, nu zul je onderwezen worden. Valentijn volgde de Pelgrim en bevond zich plots in een tuin omgeven door een porticus. In het midden klaterde zachtjes een fontein. De Pelgrim liep een klein stukje voor hem en vertelde over schijn nutteloze dingen. Valentijn volgde en luisterde. Plots draaide de Pelgrim zich naar hem om. "Het heden volgt, hij hoort hier niet! Hij gaat onze balans verstoren. Stuur hem weg!" De ogen van de Pelgrim stonden hard. Daarna volgde er een lichtflits en Valentijn bevond zich in een enorm zwarte leegte. Het enige waar hij zeker van was, was de vloer onder zijn voeten en de twee manshoge kaarsenstandaards die links en rechts van hem stonden.

[Rasham]

Koud zijn de draden op zijn lichaam, ze lijken hem ieder beetje warmte te onthouden, een kilte gevend die geleidelijk zijn lichaam intrekt, totdat het zijn borst inkruipt en zijn hart langzamer doet kloppen en uiteindelijk zwijgen, zijn laatste handeling als levende man is zijn adem, een laatste die zijn lichaam verlaat en de draden van het doodsweb voor een kortstondig moment in beweging zet, dan rest enkel Niets...

Het Niets, ontneemt hem het vermogen om volledig te ademen, Rasham voelt zweet langs zijn huid naar beneden glijden als hij op probeert te staan, de koorden die zijn vest bij zijn keel bijeenhouden, maakt hij los, krampachtig, omdat ook zijn lichaam protesteert, krachteloosheid, het voelt aan als een honger van weken die hij geleden heeft. Een dorst van dagen die hij niet heeft kunnen lessen, maar vreemd genoeg verlangt hij niet naar voedsel nog drank, alles waar hij naar hongert is een licht in het duister...een half-licht waarmee hij zich kan voeden en waarin hij kan bestaan, want deze duisternis vreet aan hem, net zoals het licht van de Ene waar hij in de Tempel niet naar kon kijken.

Is dit de proef? Waar is de Priester? Waar is de Gewijde die de stad zo nodig heeft? Hij richt zijn hoofd op, maar heeft alle gevoel van richting verloren, was dit alles toch een gruwelijke val? Dan ziet hij in de verte twee kleine lichtpunten. Langzaam en voorzichtig komt hij overeind, voet voor voet plaatst hij, zijn weg vindend op een bodem dat een eindeloos duister gat lijkt te zijn, als hij dichterbij komt ziet hij een gezicht tenmidden van kandelaars opdoemen, wanneer hij de onbekende dichter nadert, voelt hij hoe zijn lichaam zich laaft aan het weinige licht en hij herkent het gezicht van de priester. "Gewijde..." hij zakt op een knie, zijn ogen van de kleine vlammen afwendend, buigt hij voor de Priester van de Ene. "De stad heeft u nodig...ik bidt u, keer terug en help degenen die de Ene noden..."

[Uriel]

"Sta op, Rasham, broeder en vriend. De stad heeft mij nodig, maar nu nog niet. Dit is niet mijn tijd, mijn strijd is van een andere orde en is er geen die met het zwaard gevoerd kan worden. Ik ben hier bij de Pelgrims en zij leren mij de Waarheid en de Weg. Weet je wat ik zag in mijn koorstdromen? Ik zag de stad gehuld in een rood licht, ik zag de Grauwe vloedgolf de fundamenten van het Huis ondermijnen, ik zag een leidsman in het wit."

Valentijn zweeg even en zijn stem klinkt zachter als hij verder gaat.

"Rasham, de strijd die gevoerd moet worden is jou strijd. Als er geen rots is waarop de Grauwe stormvloed breekt, is Raganorck verloren. Mijn opdracht is er een die in de toekomst ligt, mijn zwaard zal het woord zijn, mijn vertrouwen zal mijn schild zijn en mijn geloof zal een nieuwe kerk vormen op de fundamenten van het oude. Dit lichaam is slechts een omhulsel. Zoek mij in de ogen van kinderen, want zij zijn waarlijk onze toekomst."

Valentijn neemt de schouders van Rasham vast en laat hem opstaan. "Rasham, dit is jou tijd en jou strijd. Ik zal terugkomen, maar ook dan zal ik niet degene zijn die jou leidt. Alleen je eigen hart kan je leiden. Ik zou je enkel kunnen ondersteunen op het duister pad dat voor je ligt."

[Coldrin]

Riandros staart naar de twee lichamen die bewegingsloos op het bed liggen. De zilveren draden glanzen zachtjes.
Hij draait zich om en loopt met zware passen de kamer uit en sluit de deur.
Op de gang blijft hij even staan en begint met zijn vinger een figuur op het hout van de deur te tekenen.
Een sluitend patroon, geen enkele sterveling die geen magie kon gebruiken zou deze deur kunnen openen en zodra iemand anders dan hij de deur opende, zou Riandros het voelen.

Hij stampte de trap af en wilde naar de tafel lopen waarop hij zijn wapens achter gelaten had, toen hij zag dat ze verdwenen waren.
Woedend draaide hij zich om naar de waard.
'Waar zijn mijn hamer en mijn dolken?' Zijn stem schalde en was vervuld van opgekropte ergernis.

Riandros de Hamer

[Rasham]

Het licht van de kaarsen, strijkt over zijn lichaam, ongewoon warm voelt het, alsof het door zijn kleding heen, als een intens stralende zon zijn huid aan het verbranden is.

Wanneer Rasham de hand van de Priester op zijn schouder voelt staat hij op, richt zijn ogen op de man voor hem wiens gezicht verlicht wordt door de kaarsen op de standaards, als ware hij een derde vlam.

"Gewijde...een beeld achtervolgt mij sinds mijn tijd in de Kerkers, toen ik gevangen zat en de Ene mij riep. De stad brandt Priester, de stenen braken zwarte vlammen, ik zie het in de harten, uw woord is waardevol voor mij, maar zelfs in hun ogen branden de tongen van de schaduwen...zij hebben uw hulp nodig...de wortels van de Duisternis hebben zich in hen vastgezet. Nooit zal ik een besluit van de Ene ter discussie stellen...maar mannen, vrouwen, ouderen, kinderen...De taak is zo zwaar...mijn leven is onwaardig, maar ik vraag u om ondersteuning."

AAAaaaaah!!!!

De Tempelier wendt de Gewijde zijn rug toe, als geraakt door een wapen slaat hij zijn handen voor zijn gezicht, vreemd mager is zijn lichaam ineens, smerig en uitgemergeld, een vuil wit gewaad hangt over de knokige schouders en deels in en uit zijn lichaam, razen translucente beelden van wezens in doodsnood, ratten, een hond en een deel van een hand. Het licht voedde hem niet maar beshadigde hem, een verschrikkelijke pijn snijdt door hem heen, alsof zijn ogen blootgesteld zijn aan een fel, vernietigend licht, zoals die vlam op het altaar in de Tempel waar hij vanwege zijn vervloekte afkomst nimmermeer in zou kunnen kijken. Het was een val en hij was er met open ogen ingelopen...was dit Riandros' doel? Had de ex-priester dit beeld van hoop geschapen zodat de Ridder afgeleid zou zijn en de stad achter zou laten?

"Het licht..." Rasham kreunt terwijl hij omdraait, met een hand zijn gevoelige ogen beschermend en zijn andere arm uithalend, naar één van de kandelaars, om het om te werpen. Hij weet de stad onbereikbaar op de plaats waarin hij nu gevangen zit, een kreet van onmacht slakend, omdat hij haar hier niet kan helpen, grijpt hij naar de gevallen standaard, haalt uit naar de gedaante voor hem waarvan hij vreest dat het een drogbeeld is, terwijl het licht van de overgebleven kaars hem levend lijkt te verteren. "Riandros...waar is de Gewijde? Haal me terug, om het lot van de stad...haal me terug!"