Raganorck

[Coldrin]

De kring van mannen sluit zich rondom hem.
De steel van de strijdhamer voelt koud aan in zijn vuist. Toch laat hij de hamer aan zijn zijde hangen.
Riandros zend de mannencirkel een woedende blik waarvan ze even achteruit deinzen, maar anderen trekken hun zwaard.

Het begint er slecht uit te zien als er plots een man door de menigte naar voren komt.
"Welke is de verschrikkelijke nood dat u hier binnenvalt en een priester van de Ene nodig hebt?" vraagt de man.

'Niet hier,' fluistert Riandros terwijl hij de strijdhamer los laat.
'Heb je ergens een plek waar we kunnen praten. Een veilige plek? Een kamer? Heb je een kamer hier?'
Zijn manier van doen was veranderd, de trotse krijger die juist een kroeg binnengevallen was, was verdwenen en in de plaats stond een oude man die gek leek te zijn.

Riandros de Hamer

[Rasham]

De uitsmijters van Den Acker hebben zich verzameld, tussen de gasten die ze met zachte dwang achter hen leiden, buiten bereik van deze man wiens vingers zich nu ontspannen rond de steel van de strijdhamer. Het is hun werk de taveernebezoekers te beschermen tegen elementen die de handelssfeer ontzetten. Ze eisen uitleg met harde woorden, hun vuisten ballend en met knokkels die wit worden rond het zware hout van hun knuppels. Ze willen vergelding voor hun neergeslagen collega voor de onrust die ontstaan is in 'hun' gelagzaal en een vergoeding voor de gebroken houten deur, ze willen de man uit de herberg verwijderd zien en hun woede is af te lezen van hun passen als ze dichterbij komen, hun rode koppen waar aderen opzwellen, hun gezichten vertrokken van woede.

Het is niet het moment om deze man hier te woord te staan. Een onbekende die hem om de een of andere reden over de priester wil spreken. Misschien krijgt hij antwoorden op onbeantwoorde vragen, zoals de aanslag in de tempel van de Ene. En nog steeds klinken de woorden van de priester in zijn hoofd de vallenzetter is hier, woorden waar hij ondanks dat ze in koorts leken te zijn uitgesproken, toch waarde aan hecht. Hier blijven betekent alleen geweld uitlokken.

De sterke ploeg van Den Acker dringt op en Rasham neemt de oude man bij de schouders, neemt hem mee naar de uitgang van de gelagzaal, waar hij de gebroken stukken hout met zijn voet aan de kant schuift. Loopt de straat met hem op, terwijl achter hen de gejaagde, luider wordende stemmen van het personeel van Den Acker klinkt. Om de hoek, uit het zicht van de mannen met de houten knuppels en hun opgezette stierennekken. "Ik heb een genezer nodig, vergezel me op mijn zoektocht en spreek over wat u op uw hart hebt. De herberg is nu voorlopig geen plaats voor u om te blijven. Tenzij u een hoeveelheid geld op tafel weet te leggen die hun ongemakken ruimschoots vergoed." Jaren geleden zou er een glimlach om zijn lippen gespeeld hebben, maar zijn gezicht blijft vrijwel uitdrukkingsloos.

Hij weet de priester in relatieve veiligheid, in een kamer waarvan de deur op ieder andere in de herberg lijkt, met de mannen van Den Acker die op de veiligheid van de gasten toezien. Nu is enkel het welzijn van de priester van belang en de krachten van een heler die de Gewijde waarschijnlijk heel hard nodig heeft.

Edited by: Rasham at: 12/13/02 12:02:37 pm

[Coldrin]

Riandros werd met zachte drang naar buiten geleid.

'Misschien heb ik dat geld wel?' vroeg hij met zachte stem terwijl er een nietszeggend lachje rond zijn lippen speelde.

'Waar is de priester van de Ene? De nieuwe priester? Is het voor hem dat je een heler nodig hebt?' Riandros lachtte.
'Ha, laat ons naar hem toe gaan, ookal bevindt hij zich in die herberg. Ik denk dat ik hier later nog wel eens terug zal komen,' mompelde hij terwijl hij in het midden van de straat bleef wachten.

In de deuropening van de herberg stonden nog enkele buitenwippers zichtbaar te twijfelen of ze achter hem aan zouden komen of niet.

Riandros de Hamer

[Uriel]

Valentijn zweeft op de randen van het bewustzijn. Soms ziet hij beelden van de kamer waar hij zich in bevindt. Soms zijn het flarden uit het verleden; al lang vergeten vrienden, niet genomen paden en af en toe beelden die hij niet kan plaatsen. Verre steden of Raganorck gehuld in rood licht doemen op voor zijn geestesoog.

Dan ziet hij een dichte mistbank naderen over een grauwe zee. De mistbank slingert zich om hem heen en beneemt hem bijna de adem. De kille vingers van de mist reiken door zijn dunne gewaad heen. Midden in de mist drijven licht schommelende schepen op een staalgrijze zee. Alle schepen zijn stevig verankerd aan de zeebodem en aan elkaar met dikke zilveren ankerkettingen. De zee golft licht en de schepen wiegen zachtjes heen en weer. Sommige schepen zijn groots en schitterend om te zien, andere zijn kleiner en sommige zijn niet meer dan wrakken waarvan het een wonder is dat ze nog niet gezonken zijn. Dan doemt er een kleine boot op met zwarte zeilen. Valentijn kan schipper nog bemanning ontwaren. De boot is gebouwd van zwart ebbenhout en de romp is bedekt met mosselen en zeewier.
dan ziet Valentijn op het dek een dikke man heen en weer rennen. In zijn handen houdt hij een glanzend zwaard en zweetdruppels parelen op zijn gelaat. Valentijn ziet man verwoedt op de ankerkettingen inslaan.

Valentijn is geschokt. De boot zal losraken en op drift raken tussen al die andere! De zorgvuldig opgelegde orde zal onhoudbaar blijken. De gevolgen zullen onvoorstelbaar en onvoorspelbaar zijn.
"Wat doet u!" Hoort hij zichzelf zeggen. "Stop daarmee! In naam van de Ene." De man stopt even en kijkt op.
"Dit is de laatste. Het moet, de schaduwen komen, maar ze zullen ons niet vinden. Ze zullen ons niet vinden!" De dikke man lacht breed.
"Ziet u niet wat u doet? De boot zal losraken en zoek raken in de mist."
"Mooi, mooi," antwoord de man. "Precies zoals ik wil, de schaduwen zullen ons niet vinden." De man maakt zich klaar om weer hard uit te halen naar de laatste ankerketting.
"De duisternis niet en ook het licht niet!" Zegt Valentijn. Zijn stem klinkt hysterisch en oneerbiedig in de dichte, stille mist.
De man op het dek aarzelt...

[Coldrin]

Riandros bekijkt de mannen die staan te twijfelen.
Hij doet een stap naar voren en slaakt een kreet die hen achteruit doet deinzen.
Hij lacht.
'Bangerds.'

Dan kijkt hij naar de krijger die naast hem staat.
'Vooruit man, beslis nu toch eens.'

Riandros de Hamer

[Rasham]

...De Vallenzetter is hier...

Rasham hoort de bijna krachteloze woorden van de Gewijde van de Ene weer... En hoe meer hij van deze vreemdeling hoort en ziet, hoe meer hij een verband vindt tussen die mysterieuze zin en deze oude man, maar hij laat vooralsnog niets blijken. Het welzijn van de priester is van belang nu en hij maakt zich ook ongerust over diens veiligheid, hoe de man in Enesnaam aan die kennis is gekomen omtrent de verblijfplaats van de gewonde is hem een raadsel. Vele vragen spelen door zijn hoofd, maar veel tijd zal hem niet gegeven zijn.

Hij weet dat hij kan vertrouwen op de bewaking van Den Acker, het zou de herberg schaden, wanneer zou blijken dat de handelsbelangen in gevaar zouden worden gebracht en hij weet dat het de eigenaar veel aan gelegen is de beste bewaking in dienst te hebben, om al die gevulde beurzen en beslagen kisten de juiste bescherming te bieden, laat staan de handelaren zelf, waarvan sommigen wellicht meer vijanden hebben dan zakenpartners. Hij zou iemand anders kunnen sturen in zijn plaats, om een genezer te zoeken, datgene dat de gewijde nu het hardst van alles nodig heeft tegen de wonde van die ene fatale pijl...

Maar in deze duistere tijd...welke zal een ware genezer blijken?
"Heer, mijn nood om een genezer is groot...uw woorden en uw haast zijn raadselachtig, maar nogmaals, u kunt uw uitleg onderweg geven, de tijd loopt en is in dit geval geen geduldige wachter...mijn verontschuldigingen..."
Rasham draait zich om, als de man hem besluit te volgen dan zal hij wellicht meer te weten komen over de aanslag...zoniet...de priester heeft hulp nodig en hij kan diens lot op dit moment alleen maar in de bewaking van Den Acker leggen en de handen van de Ene...
Zijn ogen staren in de duisternis van de schaarsverlichte straten, vage herinneringen zijn er die hem drijven....een genezer vinden...

De tempelier begint zijn schreden naar het Duistere district te richten...

((Rasham-> De zoektocht naar een genezer))

[Coldrin]

'Stop!' roept Riandros, maar de man luisterd niet meer.
Hij besluit dat er niets anders op zit om de man te volgen.

Riandros de Hamer

=>Tien Torens: zoektocht naar een heler

Edited by: Coldrin at: 1/5/03 6:38:25 pm

[Iris de Muralt]

((ooc: Iris vanuit "De tien torens > Iris de Muralt"))


Ze was een tijdje geleden herberg 'Den Groene Acker' binnengeschreden, verlegen glimlachend naar de portiers die stonden bij wat restte van de deur. Zij stapten onmiddelijk opzij, vriendelijk knikkend, om haar door te laten, eentje richtte blozend zijn ogen naar de grond onder haar glimlach. Mannen... zulke makkelijk te bewerken schepsels...

Eenmaal binnen was ze op de waard achter de toog afgestapt en had om een lichte maaltijd gevraagd, vergezeld van een beker melk. Ze was in haar eentje aan een tafel in een rustige hoek van de herberg gaan zitten. Een plek vanwaar ze de deur, of liever gezegd het deurgat goed in de gaten kon houden, ondanks dat ze er ver vandaan zat.

Haar maaltijd werd geserveerd door een van de knechten van de waard. Tijdens de maaltijd voelde ze zich gadegeslagen door talloze van de mannelijke bezoekers van de herberg. Ze keurde ze geen blik waardig en na een tijdje richtte iedereen zich weer op zijn eigen zaken.

Tot het moment dat er een oude man met zijn weinige grijze haren de gelagzaal was binnengelopen en zijn grote strijdhamer op een tafel had neergeworpen. Iris' blik en de blikken van vele van de andere bezoekers werden naar dit schouwspel getrokken. De oude man werd vergezeld door een ander, een man in eenvoudige bruine kledij, met zwarte haren, doorspekt met grijs, met een getinte huid en een groot zwaard aan zijn zijde, zonder schede. Dit moest Rasham zijn...

De twee stonden te praten en de oude man haalde een dolk te voorschijn die hij naar het tafelblad gooide waar de dolk zachtjes natrillend in bleef steken. Daarna bulderde hij van het lachen. Doch, hoe opvallend deze oude man ook was, Iris' ogen bleven steken op de tanige, pezig gespierde, getinte man, die door zijn rechte houding en zijn zekere blik een opvallende verschijning was, ondanks zijn eenvoudige kleding.

Ze richtte haar blik weer op het bord voor haar, waar de eenvoudige maaltijd nog steeds bijna onaangetast lag. Haar gedachten maalden sneller en sneller... Bij de Ene... Ondanks zijn eenvoudige kleding is dit een man die duidelijk van adel is, of is geweest. Zijn zekere blik en zijn fiere houding verraden hem... En dan dat grote zwaard... staat er een teken op? Ik kan het niet goed zien vanaf hier... Zijn huid, die kleur... die is zeldzaam... Iris zuchtte eens diep. Dit was niet een verschijning die ze eenvoudig zou kunnen vergeten. Het beeld van deze man had zich op haar netvlies gebrand...

Voorzichtig keek ze weer naar hem, vanaf haar tafeltje achterin een hoek van de herberg. Hoe moet ik dit in Enesnaam aan gaan pakken..?

[Rasham]

Heel even lijkt de ex-priester van de Ene weg te zakken, alsof zijn geest plotseling uit zijn lichaam werd geslagen en de Ridder heft een hand op om de man bij de schouder te grijpen, maar zo snel als die even ineen leek te zinken, zo snel richt hij zich overeind, hem tot spoed manend, om de gewonde te zien en haast is inderdaad geboden...

Naast de strijdhamer en de dolk, legt de Tempelier nu ook het zwaard dat hij van de Gewijde heeft gekregen op de tafel...vertrouwen verdient vertrouwen...
Tot zover...
Want hij vergeet niet licht de daad die deze man gepleegd heeft, waardoor het leven van de Priester nu aan een zijden draadje hangt. Hoewel kennelijk een hard krijgersbestaan zijn tol geëist heeft in het lichaam voor hem, staat het beeld van de grijsaard, diens handen strak om de strijdhamer gevouwen in het midden van de Herberg, hem nog helder bij. Zijn waakzaamheid verslapt niet...

HIj troont de man mee naar de trappen, hem ondersteunend wanneer diens benen het dreigen te begeven terwijl achter hem een lid van het 'leger' van Den Acker zich over de wapens ontfermt. "Heer... zojuist leek u onwel te worden...laat me tijdig weten of er niet voor u ook een genezer nodig is, dan zal ik er een laten halen. Mijn naam is Rasham, mijn leven is gewijd aan het volbrengen van een heilige missie...de weg waarlangs de Ene me geleid heeft staat in het teken van die ene missie alleen... Vertel me dadelijk uw naam...en waarom u de Tempel verliet... We zijn er..." Rasham opent de deur van de vertrekken van de ijzerhandelaar, begeleidt de oude man naar de ruimte met het bed waarop het lichaam van de gewijde rust, staat naast het roerloze lichaam, terwijl zijn ogen de voormalige priester opnemen. "Zijn leven ligt nu in uw handen...beschaam het vertrouwen van de Ene niet..."

[Coldrin]

'Mijn naam was Riandros,' zei de oude man terwijl hij zijn krachten hervond. 'Riandros de Hamer. Toen is hij Bardogon geworden. Hoeder der Zielen en drager van het Heilige zwaard Nachtlicht. Nu is hij weer Riandros de Hamer.'
Riandros dacht na over wat hij ging zeggen tegen de krijger die zichzelf Rasham noemde.
'Laten we de reden waarom ik de tempel verlaten heb, houden op het feit dat ik mijn geloof in de Ene verloren heb. Ik heb dingen gezien, dingen meegemaakt waardoor ik de zwakte van de Ene gezien heb. Het was de kracht van een andere God die mij toen geholpen heeft, ook al bestaat deze niet echt volgens onze Leer. Ik zal de Priester helpen, maar zijn leven ligt niet in mijn handen. Nu niet meer. Het ligt in zijn eigen handen. Ik kan hem alleen maar helpen om het terug te vinden.'

Riandros liep naar het bed en boog zich over het roerloze lichaam van de Priester.
'Het gif van de pijl heeft zich verspreid door zijn lichaam. Het is een sterk gif en enkel de kracht van de geest kan het neutraliseren. Het is een gif gemaakt uit het bloed van de Ene, zo vertelde de monnik mij die het gemaakt heeft. Ik geloof niet dat het Zijn bloed is, maar wel Zijn product. Kan jij mij zeggen, welke God iemand zo een laffe dood zou wensen?'
De stem van de voormalige Priester klonk bitter. Hij liep rond het bed en bewoog zijn handen over het lichaam van de man die erop lag.
'Hij is al ver weg. Zijn dromen zullen hem levendig en echt lijken en sommigen zullen een waarheid met zich meedragen. Hij zal monsters tegen komen, maar ook andere liefelijke dingen die kwaadaardig blijken te zijn. Hij moet ze allen bestrijden en dat redden wat hem lief is. Enkel dan zal hij terug tot het rijk der Levenden kunnen komen.'
Riandros liep naar een nachttafeltje waarop een kan met water en een beker stonden.
Hij schonk water in de beker en nam een slok.
'Laat me nu met rust. Ik wil je vragen om mij te vertrouwen en me alleen met hem te laten. Waak voor de deur en zorg ervoor dat niemand de kamer betreed, maar dan ook niets of niemand.'

Riandros wachtte niet op de reactie van Rasham, maar liep naar het hoofd van de Priester en legde zijn handen onder diens kin, rond zijn hals.
Langzaam begon hij woorden te spreken. Ze kwamen steeds sneller totdat het een waterval leek die uit zijn mond leek te stromen en de kamer begon te vullen.
De oude man voelde hoe zijn handen tintelden en hoe kracht uit hem weggezogen werd.
Zijn geest werd troebel. Een sluier werd over zijn gedachten geworpen en toen de sluier optrok, zag hij waar hij zich bevond.

Het dek deinde op de baren van de zee terwijl hij voor zich een man zag staan kijken naar een reeks schepen die naast elkaar lagen, allen verankerd met elkaar.
'Priester!' zijn stem zweefde over het dek naar de man.

Riandros de Hamer

[Uriel]

Valentijn kijkt abrupt om, de boot met de rector op het dek zinkt weg in de mist. De beslissing van de man wordt aan het oog onttrokken.

"Priester!" Hoort hij achter zich en hij weet dat hij het is die bedoeld wordt. Hij is een priester van de Ene, hij is de Ene geroepen door de Ene. Hij ziet de gestalte van een oude man opdagen uit de mist. Het verleden van de Ene staat oog in oog met de toekomst.

Valentijn wordt zich langzaam bewust van zijn eigen identiteit. Hij was bijna verloren geraakt op de oneindige golven, maar nu hij wordt aangesproken beseft hij weer dat de hand die hij ten groet opheft de zijne is. Langzaam strekt hij de vingers en het is alsof hij voor het eerst het wonder aanschouwt dat zijn gedachten zijn ledematen aansturen.

"Broeder, vallenzetter, verleden!" Valentijn kijkt de oude man aan "Bardagon is je naam, nee was je naam. Welk een demoon heeft zich op je schouder genestelt, arme ziel? Hoe kun je hoeden zonder je eigen ziel veilig te weten?" Valentijns stem klinkt vol medeleven. Hij ziet de oude man en weet dat hij zwaar geleden moet hebben. Zijn ziel is verloren geraakt in de duisternis die de stad in haar greep houdt.

"Maak je geen zorgen, jij bent het verleden. Jou aanslag bracht ons samen, jou twijfel was noodzakelijk, het behoort tot het plan. Het is de Ene die zegt: Al dat behouden wordt zal ten prooi vallen aan vernietiging en al dat vernietigt wordt zal ik herbouwen in meerdere glorie en behouden in Mijn naam." Valentijn strekt zijn armen in een zegend gebaar, zijn ogen zijn gericht op een onzichtbare aanwezigheid vlak achter de oude man...

[Coldrin]

Riandros liep naar voren, net zoals de Priester zijn armen uitstak, imiteerde hij het gebaar. 'Mijn vriend,' zei hij.
'Wie kan er beter hoeden over andere zielen als hij zich niet hoeft te bekommeren om zijn eigen ziel?'
Riandros doet nog eens stap naar voren. Het dek deint onder hun voeten en hij moet moeite doen om zich in evenwicht te houden. Boten, hij had ze altijd al gehaat.
'Ik ben het verleden?' vroeg Riandros verbaasd. 'Misschien, maar ik ben ook het heden en de toekomst.' Hij leek te groeien. 'Misschien ben ik wel onderdeel van een plan, maar daar behoor jij net zo goed toe. Het was een test, de val die ik zette. Een test waarvoor jij nog steeds niet geslaagd bent. Stond het niet in de leer van de Ene geschreven dat zijn Priesters een test moesten ondergaan.' De oude man stond weer op het dek, bijna kromgebogen.

'Heb je de geschriften van Bardogon gelezen. Het boek dat hij achtergelaten had toen hij vertrok om zijn leven verder te zetten als Riandros? Daarin staan antwoorden. Vooral op de laatste pagina's: "Het gif verspreidt zich in Hem. Het gif dat Hij zelf gemaakt heeft, tast nu Zijn krachten aan. Ik heb gezien hoe de kracht van de God die ik eens lief had faalde toen duisternis neerdaalde over ons. Het was de kracht van een andere God die hem redde. Hoe kan ik ooit nog geloven dat de macht van de Ene zo groot is dat hij alle zielen kan redden."'

Riandros liet zich op het dek van het schip zakken en ging in kleermakerszit zitten.
'Het is zo dat Zijn gif door jouw aderen stroomt. Een gif dat je enkel ongedaan kan maken als je voor de test slaagt. Een test die ik eens heb moeten doorstaan. Ik weet de antwoorden. Nu moet jij enkel nog de vragen kennen, zoeken in jezelf. Als je slaagt voor deze test, dan pas ben je het waard om het Heilige zwaard Nachtlicht te dragen. Een zwaard dat thans in stukken is gebarsten.'

De oude priester maakte een beweging met zijn hand en naast hem op het dek verscheen een zwaard. De kling leek een licht uit te stralen. 'Nachtlicht.'

'Je vroeg me welk een demon op mijn schouder zit. Het is de demon van ouderdom en dood. Een demon die in ieder van ons huist, maar als Priester kijken er meer gedrochten mee over je schouder. Schepsels die azen op een dag waarop je verslapt om je dan in hun greep te krijgen en nooit meer los te laten.'

'Heb je de vragen al gevonden?'
Riandros bleef rustig zitten op het dek terwijl een schaduw over hem heen viel. Nachtlicht schitterde.

[Uriel]

Valentijn hoort de woorden van de oude man aan en neemt tegen over hem plaats op het dek van een van de deinende boten. Hier temidden van de oneindige stromingen moet hij een test ondergaan. Een test? Waarom? Goed hij zou zich onderwerpen aan de regels. Een gif zou zijn lijf beheersen, maar wat was het lichaam meer dan een omhulsel voor de ziel en waarom zou hij vertrouwen hebben in een twijfelaar?

"Je kan pas hoeden als je je eigen ziel veilig weet in de handen van de Ene. De demoon op je schouder is niet je ouderdom, nog de dood. Die zijn onafwendbaar, de demoon op je schouder is de twijfel zelf. Er is twijfel in je hart." Valentijn pauzeerde even.
"De Ene werkt door mensenhanden, maar als je twijfelt aan zijn kracht doet dat zijn macht afnemen. Jij zag hoe de Ene faalde, maar ben jij het niet die gefaald heeft? Gefaald omdat je niet meer vertrouwde of nooit volledig vertrouwd hebt?"

Valentijn keek de oude man aan. Waren dit de vragen die hij stellen moest? Zijn vertrouwen in de Ene was volledig, zijn macht zou hem redden, daar was geen twijfel over mogelijk. Hij had de Ene in zijn hart gesloten, de rest zou zich uitwijzen volgens Zijn goddelijke plan.

"Bardogon, er is geen test. Er is enkel vertrouwen. Jou geschrift was er een geboren uit twijfel, ik zal er geen waarde aan hechten. In het begin was het zuiver en oprecht, maar de laatste pagina's zal ik er uitrukken, want ik zal de woorden der twijfel niet toelaten in mijn hart."

Valentijn kijkt naar het zwaard. "Broeder, mijn weg is niet die van het zwaard, maar die van de liefde, de waarheid en het licht. Het zwaard is gebarsten, laat het zo blijven."

[Coldrin]

Riandros lachte de woorden van de man weg.
'Twijfel leidt ieder op zijn pad, want waar zouden wij eindigen als er geen twijfel zou zijn? Twijfel leidt ons en doet ons keuzes maken. Zouden we goede keuzes kunnen maken zonder dat twijfel in onze harten sluipt?'

Riandros liep naar voor, de schaduw groeide en reikte naar de Priester. 'Ik heb misschien gefaald, maar uiteindelijk falen we allen, alleen merken we er op het einde niets meer van.' Hij grijnsde grimmig zijn weinige gele tanden bloot die hij nog had.

'Diep van binnen ken je de vragen, alleen wil je ze niet zien. Als jij niet in de test geloofd, ben je het niet waard om een dienaar te zijn.' Riandros begon zijn handen te bewegen om een poort te openen terug naar de kamer, terug naar zijn lichaam. 'Het zwaard en de staf zijn dezelfde. Het zwaard zat in de staf. Hoe wil jij je demonen aanpakken? De demonen waar jij het altijd over hebt, ga je ze in slaap sussen met je mooie verhaaltjes? Je hebt nog een laatste kans voor ik terug keer naar mijn eigen lichaam om te beslissen of je de test wil ondergaan of niet. Zo niet, moge de Ene je dan bijstaan.'

Riandros de Hamer

[Uriel]

"Ga weg demoon! Ik duld geen twijfel. Mijn vertrouwen is mijn zwaard, mijn liefde is mijn staf en mijn waarheid zal de demonen verdrijven! Er is een nieuw licht opgegaan. Laat me je bevrijden van twijfel, je hart is bezwaard, maar ik kan het verlichten. Het pad ligt voor me helder en duidelijk. Jij kunt me enkel een dienaar maken van de twijfel, maar ik heb al trouw gezworen aan een andere heer. De Ene hebbe mijn ziel en op de Ene zal ik bouwen. Ik zal niet falen want waar ik val zal Hij mij opvangen, waar ik niet verder kan zal Hij mij dragen en als mijn lichaam sterft, weet ik mij geborgen in Zijn oneindigheid. Gebruik de naam van de Ene niet meer, afvallige. Ik hoop alleen dat er in jou nog genoeg genade is om andere niet te miskennen wat jou niet ten deel gevallen is door de zwakheid in je hart. Keer terug in de duisternis vanwaar je gekomen bent. Zoals ik al zei, jij bent het verleden. Ik ben de toekomst en de mensen zullen wandelen langs wegen van licht onbezwaard en vol vreugde als ware Pelgrims langs de weg des levens totdat zij de Ene mogen ontmoeten en mogen binnentreden in zijn Huis aan het einde van de reis. Daar is ook voor jou nog plaats, ondanks al je twijfels."
Valentijn stond op. Hij voelde hoe de wereld aan zijn lijf trok. Hoe de banden werden aangehaald met de realiteit. Hij kon hier niet meer blijven. Hij werd zich pijnlijk bewust van het gif in zijn aderen dat langzaam zijn hart bereikte. Hij wankelde even, maar hervond zich weer. Zijn ogen stonden koortsig en zijn blik vertroebelde. Op het bed in de herberg rilde zijn lichaam van de koorts en zijn dorstige lippen snakten naar vocht. Zweet liep langs zijn gezicht en wanhopig probeerde hij de realiteit zijn geest te onthouden. Hij wilde niet terugkeren naar een lijf dat zwak was, dat ziek was. Hij wilde hier blijven en wegdromen tussen de oneindig deinende schepen. Een kreet ontsnapte zijn lippen en schalde door de ruimte en door de kamer. "NEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE!"
Toen brak er een licht door, een schim verscheen voor hem, noch man noch vrouw, noch jong noch oud en een androgyne stem sprak. "Je taak ligt nog voor je, het is jou tijd nog niet. Jij bent niet van het heden. Ga terug en bouw aan de toekomst, Valentijn."