Raganorck

[ckeetel]

Ze is te laat.... Hun muilen sluiten zich om zijn schouders, beginnen de tanden in het vlees te drijven. Hun klauwen drukken zich door zijn spieren, ze kan Witte's huid horen scheuren. Hij laat het gebeuren, rode tranen blijven uit zijn ogen stromen, vermengen zich met al dat andere bloed.
Onder hun donkere vernielende schaduwen richt zijn blik omhoog naar de duistere nacht waar de zwarte hemel brult van de pijn. Triomfantelijk is hun krijsen soms gedempt al ze weer in zijn lichaam duiken.

Van ons!!!Van ons!!!Van ons!!!

Ze is omhoog gevlogen, razend. Blinde razernij...en het vervormt haar. Vanuit de zwarte nacht springen diepzwarte en helwitte vlammen op haar af. Haar bleke lichaam wordt de kleur van bloed, haar mond trekt zich tot een vlijmscherpe grimas en dan duwen zich op haar voorhoofd tussen haar krullen twee horens omhoog.
Verschrikkelijk is ze nu, het evenbeeld van Insonum, een scharlakenrode vrouw temidden van krakende vlammen. Ze gooit haar klauwen in de huid van de nacht, zet zich af, achterover en stort zich naar de aarde, naar het kleine witte figuurtje tussen malende zwarte kaken.
Witte's hoofd is het enige wat ze ziet, het enige wat nog boven de kolkende zwarte massa komt, maar langzaam begint weg te zinken. Een honger die ze niet kent, neemt bezit van haar, honger naar levenskracht, de zijne. Het is alsof ze dwars door hem heen kan zien. Een zwakke, pulserende lichtvorm en ze verlangt ernaar. Zijn mond is als een poort naar die kostbare energie. Ze slaat haar rode vleugels om hem heen en landt. Dan trekt ze met haar klauwen Witte's lichaam naar haar toe.

Van mij, fluistert ze, van...

Dan drukken haar lippen zich over de zijne, haar vingers duwen zijn kaken van elkaar en ze ademt in, diep...
De hemel scheurt, de hemel vergaat. Een gat heeft zich geopend in het heelal, alle ruimte om de twee heen verdwijnt. Een maalstroom van grijs en zwart begint ze naar het gat toe te trekken.
Verder gaat ze, de honger is onhoudbaar en ze wil alles, even lijkt het erop dat hij wil vechten als er zwarte vlammen in het gat kraken en Insonum uit alle macht Witte bij zich probeert te houden. Maar ze smoort zijn bewegingen, duwt hem nog dichter tegen haar aan, aslof ze haar armen en vleugels door hem heen wil drukken.

En dan is ze voldaan. Witte's lichaam lost op. Ze lacht terwijl ze haar handen uitstrekt naar het gat, dat haar met donderende kracht naar zich toe zuigt... van mezelf!!!

De wereld stort inelkaar. Manon slaat haar nagels in het lichaam onder haar, het lichaam van Insonum.

[Galliminus]

Witte is niet meer..........Insonum ligt op het bed in de Herberg en voelt hoe zijn buik van binnen uiteen gereten word door vlijmscherpe klauwen. De scheurende pijn giert door zijn demonische lichaam. Hij voelt Witte niet meer, enkel de ondode geest die zijn lichaam van binnenuit probeert te vernietigen...net als de eerste keer. Hij vervloekt zichzelf om het feit dat hij niet geleerd heeft van zijn fouten. Hoe kon hij zo stom zijn? Manon had hem precies waar zij hem wilde,..weerloos en beschadigd.

NEEEEEEEEEEEEEEEEEE!!!!!!!,....Insonum brult..

Door de stoten van pijn en de gapende wonden die ontstonden op zijn onderbuik kon hij zich nauwelijks bewegen. Hij moest nu iets doen of hij zou sterven samen met de ondode geest die in zijn lichaam gevangen zat. Hij rolde over het bed en ging op het levenloze naakte lichaam van Manon liggen. Het bloed wat uit zijn wonden stroomde bevuilde het lichaam van Manon en het stroomde langs haar lichaam op de lakens die dieprood begonnen te kleuren. Hij zette zijn monsterlijke muil op de lippen van Manon en wekte een beweging op die op braken leek.

Zij moest verdwijnen uit zijn lichaam voordat ze hen beiden zou vernietigen. Langzaamaan voelde hij energie wegstromen uit zijn binnenste. Het verbrande zijn keel en verschroeide zijn tong, maar hij mocht niet stoppen. Het duurde deze maal langer dan de vorige keer voordat de ondode ziel van Manon uit zijn lichaam verbannen was. De pijn werd minder en verdween uiteindelijk. Insonum was doodvermoeid en liet zich naast het lichaam van Manon op het bed vallen. Voordat hij zijn bewustzijn verloor kwam er een bonzende pijn opzetten die zijn voorhoofd liet scheuren. Vanuit de scheuren kwamen twee horens tevoorschijn die als bloedende torens ontstegen uit zijn hoofd. Toen werd alles zwart voor zijn ogen....eindelijk rust...

[ckeetel]

Wild beukt haar hoofd op de bebloede lakens, omhoog komt haar romp en ze krimpt in elkaar. Haar handen grijpen naar haar keel waarvan alle spieren zich samengetrokken hebben. Tastend met haar hand zoekt ze de rand van het bed en vindt ze de vloer met haar voeten. Ze drukt zichzelf overeind. Als ze kon schreeuwen deed ze het, maar er komt geen geluid, zelfs geen zucht. Blind zet ze onvaste stappen. Haar lichaam botst hard tegen een muur, ze zakt erlangs naar beneden. Met haar voorhoofd op de grond gezet begint haar lichaam te stuiptrekken. Haar mond opent zich, rood speeksel druipt van haar lippen naar de vloer.

Dan likken witte vlammen de houten planken en slaan langs haar wangen naar achteren, rijgen zich rond haar hoofd aaneen. Manon kruipt naar achteren, haar handen graven zich in haar borst, ze probeert op te staan, valt, gooit een kastje omver. Meer vlammen komen er nu, tot haar hoofd in lichterlaaie staat. Dan springt er een helwitte bliksem omhoog vanaf haar schouders. De vampier beeft over haar hele lichaam. Naar alle kanten kraken de bliksems nu de kamer in. Vanaf haar schouders is ze een wit vuur dat langzaam begint te groeien, hoger en hoger wervelt het, tot het plotseling van haar lichaam breekt en neerstort, de vlammen doven.

Harde slagen klinken er op de deur, schreeuwende stemmen in de gang.
Manon leunt op haar knieën, voor haar ligt het naakte lichaam van Witte.

[Galliminus]

Het volk wat buiten staat blijft schreeuwen en een sleutel word in het slot gestoken. De stoel die manon daar had neergezet houd de deur voorlopig gesloten. Manon komt langzaamaan bij en ziet Witte voor haar liggen. Ze kijkt de kamer rond,.....en daar op het bed ligt Insonum.
"Het is gelukt.", fluisterd ze,"Witte, het is ons gelukt!". Harde klappen klinken tegen de deur. Als de mensen nu door de deur zouden breken zouden zij niet weten wat zij zien,...drie naakte lichamen verspreid door de kamer, waaronder een afschuwelijke demoon. Het duurt lang voordat Manon op krachten is gekomen,..zij heeft nog geen beschikking over haar ondode krachten.

Er is weinig tijd,..zelfs geen tijd om aan te kleden. Ze pakt de bewusteloze Witte in haar armen en loopt naar het raam. Als ze het raam opent hoort ze door de oorverdovende beuken tegen de deur een onaardse kreun. Insonum word wakker! Ze opent het raam en stapt op de vensterbank. Het is een lange weg naar beneden maar het zal geen probleem voor haar vormen. Ze zet haarzelf af en springt. Als een jonge kat komt ze op haar voeten terecht,...niemand in de brede steeg,..gelukkig. Ze rent de duisternis van de steeg in met Witte in haar armen,...ze voelt zijn warme adem op haar borsten,..hij leeft. Ze krijgt iets van haar krachten terug en weet met intense moeite de schaduw van de nacht om hen heen te weven. De twee verdwijnen uit ieders zicht.

Ze moet terug naar haar huis,..in het Duistere District. Aan de Horizon ziet zij het ochtendlicht opdoemen,..violet,....en oranje. Haar ogen doen pijn en ze kijkt enkel nog naar de straten en stegen die voor haar ontvouwen. Met onmenselijke snelheid rent zij door de nacht,..sommige mensen kijken vreemd op van de plotselinge windvlaag die langs hun lichaam trekt maar kunnen de oorsprong ervan niet vinden. Vreemd op zo'n windstille ochtend...........

Manon van Drübeck

[ckeetel]

Twee monsters, twee hongerige muilen. Hij heeft het verdiend. Hij ziet Manon met haar gebroken arm in de steeg toen hij haar geest nam, hij ziet het jonge stel dat hij verraste in bed, hun beroofde van hun levenskracht tot ze hun laatste adem in hem uitbliezen. Hij voelt hun angst en verdriet over het afschuwelijke einde van de ander. Hij moet vernietigd worden, het kan niet anders, hij is een monster, voorbestemd om te doden, alleen maar om te doden. Het kan gestopt worden als zijn bestaan beëindigd wordt. En zijn bestaan zal hier en nu eindigen.

Hij laat ze trekken en scheuren, de pijn voelt Witte niet meer, alleen rust...zo is het goed.
Even ziet hij een rode flits voor zijn ogen en voelt hij lippen die zich over zijn mond leggen...zo is het goed...een snel einde...

Een donker hoofd met lange witte haren buigt zich over hem heen. Het gezicht lacht vriendelijk naar hem. Grote bruine gerimpelde handen strelen door zijn haar. "Dag Stradus", fluistert ze. Stradus? Ze ziet zijn vragende gezicht. "Nu Witte", ze lacht, "een andere vorm een andere naam, dezelfde man...maar dan anders...ik ben haar dankbaar voor wat ze heeft gedaan...voor jullie beiden...vreemd zijn de wegen van het lot dat nu juist zij jou het leven geeft...een teken?". Ze zwijgt, aslof ze ergens naar luistert, "het is tijd, veel voorspoed Witte... en Manon, moge er rust in jouw ondode hart komen " Ut sluit haar ogen even bij die laatste woorden. Ze voelt wat er van haar Zusters rest, in opstand komen...een ondood hart zegenen?!
Ze heeft het eerder gedaan...

Witte valt van haar weg. Geen pijn meer, geen gevoel meer...

[ckeetel]

De deur kraakt in zijn voegen, nu de sleutel de deur niet openen kan, beuken ze hem kapot. De geluiden die uit deze kamer komen verontrusten alle gasten...en dat is slecht voor de handel. Wie of wat er ook inzit, het zal boeten voor het lawaai. De deur wordt ingetrapt en 'Den Acker's' eigen legertje stormt de kamer in. Knuppels en messen dragen ze en deze worden allemaal op het monsterlijke, gehoornde lichaam op bed gericht. Bevreesd kijken ze naar deze vreemde gast, een gedrocht dat zo uit de hel lijkt weggewandeld. Ze zien het bloed op de lakens, op de vloer en dan begint het creatuur te bewegen. Ze vallen het aan met hun messen en knuppels.

Levenskracht, vlak boven hem, de honger is net zo verschrikkelijk als toen hij ontstond en hij wacht niet. Met het restje kracht wat hij nog overheeft, trekt hij met zijn klauwen het lichaam van de tegenspartelende man naar zich toe en hij drukt het gezicht tegen de zijne, dan ademt hij in. Het slaan en het steken wordt woester. Maar Insonum voelt kracht terugkeren en hij stopt niet voordat de man levenloos op de grond valt. Kreten van afschuw klinken als de mannen het lichaam zien wat ze nauwelijks meer kunnen herkennen, uitgeteerd, met een huid als van perkament. Insonum grijpt de volgende. Zijn lichaam bloedt uit talloze wonden, maar de kracht van deze nieuwe man begint ze te sluiten. Sterker wordt hij. Een wilde hongerige grijns verschijnt op het gezicht van de demoon als hij langzaam opstaat. Zijn vleugels nemen weer toe in omvang en hij ontneemt de uitsmijters de reddende uitgang van de deur. Hij drijft ze weg van het raam, waar een man in zijn nood nog kans ziet erdoor te springen.
Hij lacht spottend als ze in een laatste poging hun messen in hem steken en de knuppels op zijn huid laten terechtkomen.

Geen Denker die hem leidt, alleen de Honger. Hij omarmt hen, stuk voor stuk schenkt hij ze een wrede machteloze dood. Hij richt zich naar het volgende doodsbange gezicht. Alles wat hij ziet is hun zielen die als tere vlammen hun lichaam laten oplichten. Alles wat hij wil is dat ze naar binnen halen, als hij zijn mond om de hunne sluit. In de gang hoort hij het paniek van de gasten en eentje komt binnenhollen in zijn nachtgewaad, om vervolgens snel op zijn schreden terug te keren, maar Insonums vleugel verspert hem de weg. En hij neemt hem. Geniet van zijn protesteren en de bewegingen die langzaam minder worden.
Dan laat hij de man naar de grond glijden.

In de kamer is het stil. Behalve van het drinken van hun geesten heeft hij geen genoegdoening. Hij mist het spel van zijn Denker. Een verterende leegte in zijn ziel plaagt hem, hoewel hij zich nu sterker voelt dan ooit. Hij brult zijn eenzaamheid uit en zijn woede over haar, Manon die hem Witte heeft ontnomen.

Iets anders roert in hem, iets duisters ontwaakt in zijn ziel, de muil van zijn Bron die haar deel komt opeisen, het neemt van hem en verdwijnt weer, hem met een hernieuwde honger achterlatend.
Insonum drukt zich met geweld uit het raam, waar hij nauwelijks doorheen past. Dan zet hij zich af en zijn bebloede lichaam weerkaatst het oranjerood van de ochtendzon...

[Galliminus]

((Manon & Witte naar ~Duistere District - 't Kruideke. ; ))

[Rasham]

Het enigzins gezette lichaam van de man aan tafel buigt zich voorover naar de portier van Den Acker en laat zich informeren over de vreemdelingen die voor haar deur staan. Deze taveerne is een plaats voor handelaren, bedelaars en zwervers zijn er niet welkom. Maar er is diep respect voor een Gewijde van de Ene, het is onder zijn zegen dat hier handel wordt gedreven en overeenkomsten afgesloten. In de helder verlichte gelagzaal draaide een gedrongen, enigzins gezette figuur, om op zijn stoel, zijn hoofddeksel, een rijkgeborduurde baret afzettend en zijn bezweette kalende hoofd met een kleine witte zakdoek afnemend staarde hij naar de twee bij de deur. Hij hief een van zijn armen, wenkte met zijn korte, dikke en zwaar beringde vingers naar de bedienden van Den Acker.
Een ogenblik overlegt hij met de uitsmijter, die daarop terugkeert en de zwerver die de priester draagt, vertelt dat de ijzerhandelaar zijn kamer ter beschikking heeft gesteld voor de gewijde. Maar dat hij zelf in die toestand niet welkom is. Terwijl het bewusteloze lichaam van de priester wordt weggedragen, wordt de zwerver naar de binnenplaats geleid, de portier overhandigt hem enkele spullen, een roestig scheermes, een oude kam, een stuk zeep en een handoek.

Onder toezicht van een van de uitsmijters begint de vreemdeling zich te scheren, half op de rand van de put zittend, een emmer water als spiegel gebruikend. De oude kleren, gescheurd, aangevreten door ongedierte en stijf van het vuil, worden omgeruild voor andere, versleten, maar schoon. De man die net met de Gewijde voor de deur van de Taveerne stond lijkt totaal anders geworden, jonger nu de baard weg is, maar iets onwezelijks ouds lijkt er in zijn gezicht besloten, een uitdrukking waar pijn nog verdriet vanuit gaat, alsof zijn emoties voorgoed zijn weggevaagd. De vreemde zwarte, bloederige plek op de borst van de man is schoon nu en wanneer de zwerver de nieuwe kleren aantrekt ziet de portier dat het een vorm is, een brandmerk, gelijkend op een kruis.
De laatste herinneringen van zijn afkomst, het Ridderhemd en de symbolen die nu vervaald en bevuild erop aangebracht waren, liggen op de stenen van het pleintje, de zwerver kijkt er niet meer naar om wanneer de deurwachter hem meeneemt naar binnen.
Achter een van de getraliede ramen staat een figuur naar de man op de binnenplaats te kijken, pas als Rasham weggeleid wordt, verdwijnt ook de grijze schaduw achter het glas.

Niet veel later zit Rasham op een stoel naast de Gewijde die nog steeds bewusteloos is, zijn voorhoofd afnemend met een schone doek in water gedrenkt, wakend over de Priester. Zorgen heeft hij over het lot wat deze man getroffen heeft. Op bepaalde momenten voelt hij de pols van de ongewoon bleke man om te controleren of er nog hartslag is, een ademhaling. Nimmer verslapt zijn aandacht, naast hem op een kast staat een plank met brood en kaas. Rasham waakt en zijn lippen prevelen woorden tot de Ene, zich afvragend wat de Tempel getroffen heeft dat iemand een aanslag op een priester heeft gewaagd, wacht hij tot de priester de kracht heeft gevonden uit het schimmige voorportaal van de dood te komen.

Edited by: Rasham at: 10/28/02 1:45:58 pm

[Galliminus]

Jozef had het tweetal al geruime tijd zitten te bekijken, iets aan de de ene man gaf hem een vreemd gevoel...de man leek de geur van de dood met zich mee te dragen. Alsof de raven van de dood altijd op diens schouder zaten, de raven die gestorven zielen naar het rijk van de Ene brachten of naar het Limbo.
Eigenlijk was hij hier om mooi Kersenhout te kopen waarvan zijn bediende RAT kisten zou maken,...de laatste voertuigen van de doden. Jozef had het heel druk gehad de laatste paar dagen. Er waren bij de Smidse veel doden gevallen, en vele zielen schreeuwde om wraak. Het delven van graven en het maken van de kisten liet hij aan zijn dienaar over. Enkel hij nam het echte werk op zich. Nachtenlang had hij over het voormalige slagveld gelopen op zoek naar de zielen van gestorvenen die het slagveld niet konden verlaten. Zonder zijn tussenkomst zouden deze arme zielen tot in de eeuwigheid vechten en sterven, iedere dag opnieuw. Het had hem veel energie gekost maar de meeste zielen waren meegenomen door de raven van de Ene. Jozef had dit al lang aan zien komen,...de zielen van de kinderen op het Hof der Doden waren al weken onrustig. De kinderen hielden hem wakker s'nachts,...soms vervloekte hij hen,..maar zij konden er niets aan doen. Zij konden maar niet beseffen dat zij dood waren hoezeer Jozef ook zijn best deed om hun zieltjes naar het hiernamaals te sturen.

Ook Jozef had het teken van de Ene op zijn borst gestikt. De oude man was geen gewijde maar zeker wel in dienst van de Ene. Toen hij uit zijn gedachte werd gehaald door een luidruchtige handelaar achter hem gleden zijn ogen weer naar het tweetal wat schuin voor hem zat,..hij zocht oogcontact met de man naast de priester van de Ene.
"Uw metgezel ziet er slecht uit mijn beste man,...waarom zoekt u geen heler? Hier zal u enkel koopwaar treffen...Als ik het vragen mag..Wat is er met uw vriend,..als ik aan mag nemen dat het ook daadwerkelijk een vriend is. Mijn naam is Jozef Kindermans,..Ik ben de opzichter van het Hof der Doden."

Jozef Kindermans

Edited by: Galliminus at: 10/28/02 4:19:39 pm

[Uriel]

Valentijn bemerkt niet hoe hij vanuit de tempel naar de herberg gebracht wordt. Ook niet dat hij dat op een stoel gezet wordt. Zijn lichaam schokt plots en rilt dan. Zijn ogen blijven gesloten, maar zijn mond prevelt gebeden aan de Ene. Onverstaanbaar bewegen zijn lippen in een oneindig gebed. Zijn visioen was een gift van de Ene en een straf voor zijn lichaam. Hij dacht afscheid genomen te hebben van zijn gewelddadige bestaan van voorheen, maar op geweldadige wijze had het hem achterhaald. Hij was gek geweest te denken dat hij zijn oude leven zomaar kon verloochenen. Dit was zijn oordeel, zijn vagevuur. Deze dag zou beslissen of hij de kracht had om door te zetten om waarlijk een gewijde van de Ene te worden. Hij was het al in naam, hij had geprobeerd het ook in belichaming te zijn, nu werd hij het ook in geest, of hij zou sterven.
Rillingen van de koorts golfden door zijn lichaam en hij werd om beurten heet en koud. Zijn lippen waren zo droog als het zand van de Eindeloze Woestijn en in zijn droom ging hij de weg der Pelgrims. Hij hoorde hun woorden en zag hun daden aan zich voorbijtrekken. Hij zag het ideaal dat hen voor ogen stond. Trots stond het als een hoge rots overeind. Een rots van licht, maar aan de voet knaagde de immer Grauwe zee. Stukje bij beetje raakte de rots verweerd en brokkelde af. "Voor ik kan opbouwen, zal ik eerst moeten afbreken." Klonk de androgyne stem weer. "Sta mij niet in de weg anders zullen de Grauwe golven ook jou verzwelgen. Jou tijd zal nog komen en dan zul je weten waartoe ik je geroepen heb." De stem stierf weg in het duister. De beelden waren gestopt en nu was er enkel weer de stilte en de rust.

Edited by: Uriel at: 11/1/02 11:23:40 am

[Rasham]

"De stad is op weg naar haar ondergang...de duisternis over haar is zich aan het uitbreiden en voedt zich met de talloze elementen die haar instand houden...de aanslag op het leven van deze gewijde is één van de voortekenen van de naderende Apocalyps. Code en Recht zijn gebroken en verzonken temidden van allen die ze eens hoog hielden met de wonde die deze man is toegebracht. Mijn naam is Rasham, mijn zwaard staat in dienst van de Ene en mijn taak is met alle middelen de stad te zuiveren en de Orde te herstellen..."

Snel went de Tempelier zijn blik naar de priester wanneer diens lippen verstillen en diens kracht hem lijkt te verlaten. "Ik hoop dat uw diensten hier niet nodig zijn voor hem, maar ik zal uw raad aannemen, al vrees ik dat alleen zijn lichaam er baat bij heeft, daar de Ene zijn geest leek te treffen in de tempel...dat is een kracht die hij alleen tegemoet zal moeten gaan."

Hij heft zijn hoofd op wanneer zijn aandacht wordt gevraagd, de Ijzerhandelaar heeft de kamer in gereedheid gebracht. Rasham tilt het lichaam van de gewonde man op, "het doet me goed dat er nog enkelen zijn die waarde hechten aan de Ene, tot ziens, want ik vermoed dat we elkaar misschien nog wel zullen zien, mijn taak reikt verder dan het beschermen van de onschuldigen in de stad..."

Rasham buigt zijn hoofd ten groet en volgt dan één van de dienaren van Den Acker naar boven, naar de vertrekken van de Ijzerhandelaar. Het is slechts een tijdelijk onderkomen voor de Gewijde, want diens plaats ligt in de Tempel, maar hij had hem daar niet aan de grillen van de duisternis kunnen overlaten...
iets bracht hem hier...niet zonder reden...of de opzichter van het Kerkhof beneden ermee te maken heeft is hem onbekend...iets wat met het rijlen en het zeilen van Den Acker te maken heeft...zijn onbekende verleden...Met opeengeklemde kaken bidt hij voor de genezing van de Priester terwijl hij hem naar boven draagt, deze heilige man mag niet verloren gaan, de Pijler van de Ene en van zijn missie...

Edited by: Rasham at: 11/11/02 2:53:48 pm

[Coldrin]

'Sorry, geen toegang voor nietleden van het handelsgilde,' sprak de portier van de herberg met bevelende stem. Zijn hand lag op een zware houten knuppel en zijn ogen staarden Riandros uitdagend aan.
'Ga uit de weg als je niet wil vallen,' antwoordde Riandros. Zijn ijskoude blik boorde zich in die van de man.
'Het enige dat me let om jouw een goed pak slaag te verkopen is je ouderdom, oude man. Maak nu dat je wegkomt of ik zou nog van gedachten kunnen veranderen.'
Riandros draaide zich om en zette een stap. Toen wervelde hij rond en zijn vuiste raakte de portier vol op de kin waardoor de man achterover sloeg tegen de deur.

Hout kraakte en even leek het alsof de deur het zou houden, maar uiteindelijk brak ze onder het gewicht van de man.
Riandros stapte over het stille lichaam van de portier de gelagzaal van de herberg binnen.
Alle gesprekken waren verstomd.
Zijn hand lag op de steel van zijn zware strijdhamer, klaar om de eerste aanvaller neer te slaan.

Riandros de Hamer

[Uriel]

Valentijn rilt. Hij kon onmogelijk weten wat er zich beneden in de herberg afspeelde. Bijna onhoorbaar prevelt hij: "Hij is hier ... de vallenzetter."

[Coldrin]

'Waar is hij?' vroeg Riandros met donderende stem aan de aanwezigen. Zijn vuist kromde rond de steel van zijn strijdhamer.
'Waar is de nieuwe Priester van de Ene?'

Riandros de Hamer

[Rasham]

Met zorg wist Rasham het zweet van het bleke klamme gelaat van de priester van de Ene. Een koud gevoel lijkt zijn hart ineen te drukken wanneer de oogleden van de man niet meer trillen, wanneer het ademen weg lijkt te vallen en hij alleen luisterend aan de borst van de man het langzame ritme van het hart nog kan horen kloppen onder het fijngeweven tuniek van de gewijde.

Een heler, zo snel als hij er een kan vinden...Welke vloek heeft de Kerk van de Ene getroffen dat deze priester werd aangevallen? Dat zelfs de tempel niet meer veilig is voor hen die de gedachten van de Ene god uitdragen? Hij ziet met het roerloze lichaam voor zich en het bed waarop Valentijn ligt, evenals de kamer van de ijzerhandelaar, kleiner worden, omvat door talloze duistere armen, donkerder dan de schaduwen in de steegjes die het zonlicht nimmermeer kan bereiken, dieper en zwarter dan de ruimten in de riolen.

Ontzet staart de ridder naar de priester en het is alsof het gewicht van de stad op diens ziel rust. Vaag dringen woorden door van wetten die diep in zijn hart besloten liggen, van een Vader van zijn vaders. Maar hij sluit zich ervoor af. Lang heeft hij ertegen gevochten in zijn bedompte kerker, waar hij vastgeklonken zat en de tijd een eeuwig begrip werd. Eens haalde hij er kracht uit, hoe blind is hij geweest dat hij die woorden hem troostten, terwijl achter hen een verschrikkelijke, vervloekte duisternis schuilging. En pas nu ziet hij het, wat voor dwaas hij is geweest. Deze weg is de enige juiste. En de man die hier voor hem ligt de enige hoop voor de mensen in deze vervloekte stad. Zijn eigen leven is niets meer, alleen de hand en het zwaard die het Recht, de Orde en het Evenwicht zal brengen.

Hij richt zich op van de stoel, op het punt de kamer te verlaten en een heler te gaan zoeken, wanneer beneden een harde, gedempte klap weerklinkt, het is niet zozeer het geluid, maar eerder de zachte trillingen ervan die kort te vloer en de wanden roert. Het lichaam van de bleke man op het bed lijkt tot leven te komen, het rilt en koortsachtige woorden verlaten zijn lippen...

Hij is hier ... de vallenzetter

Het is geen woede die Rasham in bezit neemt, maar het gevoel dat een verschrikkelijk onrecht is gedaan, voor hem is het alsof met die woorden de duisternis in deze taveerne is aangekomen. "Rust nu...", hij buigt zich over de gewijde heen, terwijl hij zijn hand op het voorhoofd van de man legt. De veiligheid van de priester is belangrijk en waarom de wegen van de vallenzetter hem naar deze plaats hebben geleid, is hem niet duidelijk. Hij sluit de deur achter zich wanneer hij de gewijde verlaat, zijn hand op de knop van het zwaard, passeert hij de deuren van de andere kamers.

Aanzwellend geroezemoes klinkt op uit de ruimte beneden en wanneer het licht Rasham bereikt, ziet hij dat diverse mensen van hun stoelen zijn opgestaan, hun handen naar hun riem gericht en een paar met de wapen in de hand, gefronste, ontdane en woedende gezichten als hij dichterbij komt, waarvan hij niet kan aflezen welke de vallenzetter toebehoort en dan in het midden, over hun ruggen, het gelaat van een oude man die hun aandacht blijkbaar heeft getrokken. Een koude tocht voelt Rasham door zijn lange haren glijden, zijn blikken richten zich op de ingeslagen deur van de herberg, het begeven van het oude hout moet de klap geweest zijn die ze boven gehoord hebben.

Wat hier gebeurt is, is onbekend voor hem en hij buigt zich naar een vrouw op een stoel even voor hem, om te vragen wat er is gebeurd en van haar krijgt hij te horen dat de deur openbarstte en dat een oude man binnenkwam die naar een priester van de Ene vroeg en uit heel haar houding en toon spreekt dat ze denkt dat het om een agressieve dronkaard gaat, of een gevaarlijke gek. Hij bedankt haar en baant zich een weg tussen de stoelen en de handelaars door, haalt zijn hand van zijn zwaard om te tonen dat hij goed gezind is en wanneer hij voor de man staat richt hij zich tot hem, maar oplettend en in hem klinken de woorden nog na van de Gewijde van de Ene, nadat de klap weerklonk.

"Welke is de verschrikkelijke nood dat u hier binnenvalt en een priester van de Ene nodig hebt?"

Edited by: Rasham at: 12/7/02 1:13:29 pm