Raganorck

[Lialian Ravenne]

De warme zachte stem van Lialian staakte in haar keel.
Haar ogen gleden over het silouet van Lucifer tot hij één werd met de schaduw en uit het zicht verdween.
Ze weet niet wat het is, teleurstelling, bitterheid, gevoelens...
maar ze wist wel dat deze moment niet zo vertrouwt en zo warm aanvoelde zoals het altijd aanvoelde in de aanwezigheid van Lucifer.

De avond had ze zo anders gedacht.. anders dan wat er nu gebeurde..

Deze laatste dagen in Raganorck met Lucifer heeft haar toch wel veranderd.
Nog nooit had ze deze band gevoeld voor iemand. Hij had dezelfde mysterieusheid, warmheid, macht maar toch ook bitterheid dat in zijn ziel opwakkerde als een vlam die geen rust kent. Net als zij..

Ze week haar ogen af die zich langzaam sloten.
De passie waar hij voor vechte, de strijd voor vrijheid, vrijheid en gerechtigheid voor de stad. Een hoger geheiligt doel..
En dat voor een verborgen karakter als de onbetrouwbaarheid van een bard.
Lialian kan zijn passie moeilijk bevatten, er is geen band met haar en Raganorck, maar toch heeft hij haar laten voelen hoe het is deze passie te dragen en te dienen..

Vechten voor wilskracht en vrijheid.. iets dat imand jou ontneemt..
Een wijze les die niet iedereen zal leren. Maar dankzij Lucifer geleerd en haar ziel geraakt.
Maar goed, ze bleef Lialian Ravenne, intrige, mysterieusheid, gevaarlijk, strijdend voor haar wakerende vlam binnenin. De strijd voor haar bestaan, niet die voor een ander. en al zeker niet een man...

((Lialian, terug naar binnen, de herberg in))

[Ezra Frodikus]

De deur van het etablissement gaat open en twee gedaantes komen binnen: een man en een vrouw. De man is tenger en donkerharig, en lijkt volkomen op zijn gemak in de omgeving. De vrouw heeft haren die in strengen zijn geknoopt en kijkt verbaasd om zich heen, alsof ze er nooit eerder is geweest.

Ezra kijkt haar ogen uit. Ze heeft al eerder herbergen gezien, natuurlijk...maar deze is zoveel groter. Ze kijkt de herberg eens rond en haar blik wordt meteen getrokken door de punthoed van een man aan de bar. Razzemedallion, de mentaal nogal labiele magiër waarmee ze door de wouden had gereisd. Misschien weet hij iets over andere riftreizigers.
Ze wendt zich tot Lupijn.

"De man met die punthoed aan de bar ken ik, ik ben met hem door de wouden hierheen gereisd. Misschien weet hij inmiddels wel meer. Excuseer me even."

Ezra loopt richting de bar. Haar aandacht wordt getrokken door de man die bij Razzemedallion staat en die haar wel erg bekend voorkomt. Het is niet waar...
In luttele seconden heeft ze de afstand naar de bar overbrugd. Nu ze dichterbij komt weet ze het zeker. Ze grijnst, toch een bekend gezicht, en dat al aan het begin van hun zoektocht. Ze wist wel dat ze niet de enige was.

"Manesni Ryloth...wat een toeval."
_________________
Ignoti Nulla Cupido

[Manesni Ryloth]

Manesni kijkt op als hij de bekende stem van Ezra hoort,

Vrouwe Ezra? hier? huh wat... wanneer. hoe... wat?

Totaal verward kijkt Manesni van Ezra naar Razzemedalion en dan weer terug naar Ezra.

Wat is dit nu weer voor trucage? jij was toch thuis? ik bedoel, niet hier. of.. wat... bah! die vervelende rifts beginnen me nu toch echt de keel uit te hangen, maar ben jij het echt of sta ik nu te halucineren?

voor de zekerheid pakt Manesni toch zijn staf nog wat steviger vast.... liever een paranoide gek dan een dood lichaam....

uuhm.. Razzemedalion? weet jij hier meer van soms?

[Lialian Ravenne]

Lialian die als een schaduw de herberg opnieuw binnenkomt schermt haar gezicht af voor de heldere belichting in de herberg.
Ze had geen zin herkent te worden door bekende ogen die haar de herberg een paar minuten geleden zagen verlaten met de bard en nu zonder hem terug keert.

Langzaam maakt ze haar weg verder de herberg in.
haar wijnflessen tikken zachtjes tegen elkaar, de laatste paar glazen flessen..

niet te geloven, dat ze zoveel flessen kwijt is geraakt in deze dagen van Raganorck, veel verkocht aan Raganorckers, aantal flessen vergeten in de keuken van het paleis, de tafeerne, en dan nog gestolen door een stel vampiers!!
haar hand glijd voorzichtig naar haar hals waar slechts nog een litteken van tanden te zien is die ze goed verborgen wist te houden voor ogen, gelukkig al meer geheelt.

Plots lijkt de tijd stil te staan en geeft ze extra aandacht aan haar gehoor..
Een bekende stem.. erg bekend, maar toch ook weer niet.. ch'eador?
kon het zijn dat...
Langzaam draaid ze zich om en ziet een vrouw aan de bar staan met nog 3 mannen. Ze komt erg bekend voor.. de vrouw met haar haren in strengen geknoopt? ... wat... Ezra, Ezra was haar naam.
"vrouwe Ezra! Bent u dat?"
verbaast loopt ze naar het gezeldschap toe.

[Ezra Frodikus]

Ezra zucht.

"Niet te geloven zeg, Ryloth. Je kan ook tè paranoïde zijn hoor. Alsof ik de hele dag niet beters te doen heb dan jouw hersenspinsels gaan spelen. Nee, je kan maar beter van me aannemen dat ik echt ben, hier met een plotselinge rift gekomen, net als jij neem ik aan. Ik dacht al wel dat ik niet de enige zou zijn. Mooi. Dan zijn we bij deze met zijn tweeën."

Plotseling hoort Ezra een vrouwenstem haar naam roepen. Ze draait zich om, en ziet een vrouw die haar alleen van gezicht vaag bekend voorkomt. Maar niet zo vaag dat ze niet weet dat het een Chea'doriaan is. Ze heeft de vrouw weleens in de herberg zien zitten, herinnert ze zich. Ezra wacht tot de vrouw bij hen is komen staan.
Ze glimlacht.

"Met zijn drieën bedoel ik. Ik vraag me af of er meer zijn, dan kunnen we gezamenlijk een manier verzinnen om hier weg te komen. Hoewel ik zeker aan deze wereld zou kunnen wennen..."

Ezra kijkt onbewust naar Lupijn en voelt heel even een angst in haar hart.

"...Heeft Chae'dor ons nu harder nodig. We moeten echt zo snel mogelijk terug. En hopen dat er nog iets is om naar terug te gaan."

Ezra moet denken aan de situatie waarin ze Chae'dor heeft moeten achterlaten, net na een aanval. Een bloedbad was het geweest, en terwijl iedereen bezig was geweest met het bergen van doden en het verplegen van gewonden was zij die vervloekte rift ingelopen.

"Wanneer zijn jullie de rifts ingelopen? Weten jullie meer? Is er in de tussentijd nog een aanval geweest?"
_________________
Ignoti Nulla Cupido

[Manesni Ryloth]

Manesni kijkt Lialian een beetje vaag aan, niet zeker wetend of hij haar nou wel eerder had gezien of niet....

uhm.. meer van ons? nou... er was er nog 1 meer, maar ik ben haar kwijt geraakt vrees ik.... Vrouwe Fennah was ook in de stad, maar bij het aanvragen van een akte van verblijf ben ik haar uit het oog verloren, ik heb nog een aantal uren lopen zoeken, maar ik ben haar niet meer tegen gekomen.
En een weg naar huis heb ik ook gevonden, deze heer hier zegt mij... en waarschijnlijk dus ook ons, naar huis te kunnen teleporteren, zijn naam is Heer Razzemedalion.

en wat de rifts betreft, ik stond voor de poort bij knowledge toen ik Heer Dun'kahn en Ilthar opeens zag worden weg geflitst en het volgende wat ik weet is dat ik opeens hier in deze stad stond.

[Ezra Frodikus]

Ezra heeft veel meer gedachten in haar hoofd dan ze kan verwerken. Even staat ze met haar mond open naar Manesni te kijken terwijl de stukken op hun plaats vallen.

"Heer Razzemedallion een Riftmagiër? Wat?"

Ezra's ogen flitsen even niet al te vriendelijk richting de man. Ze weet haar stem echter uiterst beheersd te houden. Ze wendt zich tot de magister.

"Als u de moeite had genomen dat te vertellen tijdens ons onderhoud in de wouden had dat een hoop tijd en moeite bespaard. Waarom hoor ik dit nu pas? U bedoelde dus toch Benedictus toen u de naam Karonder noemde. Ik vind dit allemaal wel erg vreemd. Het lijkt me dat de Tovenaarsburcht zo haar eigen spel aan het spelen is. Ik zou graag later nog eens met u van gedachten wisselen op een meer gelegen komend moment."

Ze realiseert zich tegelijk de implicaties van wat Manesni allemaal zegt. Dit kan allemaal wel eens een stuk ernstiger zijn dan gedacht.

"En zijn heer Ilthar en D'un Kahn weggeflitst? Dan moeten die ook ergens anders zijn aanbeland. Misschien wel hier. En Fennah ook al. Ik denk dat we ze misschien maar beter kunnen gaan zoeken."
_________________
Ignoti Nulla Cupido

[Ezra Frodikus]

De anderen zwijgen en Ezra bedenkt zich dat ze het lot beter niet verder kan tarten. Misschien is de kans op vertrek maar kort, en moeten ze geen risico's lopen door nog te gaan zoeken naar anderen, die er misschien helemaal niet zijn. Ze moeten nu gaan.

Ezra kijkt naar Lupijn. Ze kan zich niet meer voorstellen dat ze een dag geleden nog dacht dat zijn ogen moeilijk te lezen waren, ze lijken haar nu zo duidelijk en helder.
Ezra zal Lupijn eeuwig dankbaar zijn voor wie hij is. De persoon die haar heeft geholpen en die er voor haar is geweest op het moment dat ze op het punt stond het allemaal op te geven. Hij heeft haar daarmee iets gegeven wat ze bijna nog nooit heeft mogen ontvangen: onverdeelde aandacht en een luisterend oor.
Hij heeft haar meer gesterkt dan hij ooit zal weten, maar toch weet hij het. Voelt hij het, net als zij. Dankzij Lupijn is Ezra nu sterker, en hoewel ze nog een lange weg te gaan heeft lijkt er iets van hoop te gloren aan de horizon. Ze heeft verloren, veel verloren. Ze heeft gegokt en heeft het deksel op haar neus gekregen, heeft liefgehad, gemist, geschreeuwd en losgelaten. Maar Lupijn heeft haar laten zien dat ze niet gebroken is, ondanks dat ze zich zelf zo voelt. Ze heeft ook gewonnen aan kracht, en als ze leert om die te gebruiken kan alles goed komen. Lupijn kijkt dwars door haar heen.
Desondanks voelt ze weer hetzelfde stekende, lege gevoel dat ze had toen Zenzel net was gestorven, hoewel het minder sterk is. Een gevoel van eenzaamheid, het gevoel verlaten te worden. Ze was zo graag nog wat langer gebleven, had Lupijn zo graag beter leren kennen. Ze had hem graag willen helpen met zijn problemen. Maar de tijd maakt weer eens onberekenbare sprongen. Haar vriendschap met Lupijn lijkt weer te eindigen voor ze is begonnen.
Maar Ezra realiseert zich ook dat ze dit alles niet zal vergeten, dat de gesprekken met Lupijn voor haar zo essentieel zijn geweest dat ze ze overal met zich mee zal dragen. Waar ze ook gaat zal ze worden vergezeld door Lupijn, Lupijn met zijn heldergroene ogen.
Ze kijkt naar Razzemedallion.

“Ik zou graag nog even afscheid willen nemen van mijn vriend daar. Het duurt maar heel kort, het meeste is al gezegd.”

Ze loopt naar Lupijn toe. Ze kijkt hem diep in zijn ogen en ziet nog steeds de spiegel.

“Ik geloof dat alles toch anders loopt dan verwacht Lupijn. Het afscheid komt wat snel, maar dit is mijn kans om naar huis te gaan. Ik moet terug om mijn mensen te helpen. Ik heb maar weinig vertrouwen dat het zomaar goed komt, maar als de kans zich aandient moet ik hem grijpen.”

Dan buigt ze zich naar hem toe en plant een kus op zijn wang. Ze omhelst hem kort. Ze mag nu niet gaan huilen.

“Bedankt voor alles. Ik ga niet proberen in woorden te vatten wat je zonder woorden ook begrijpt. Vaarwel. En misschien tot ziens, wie weet geeft het lot ook eens een positieve draai aan de dingen. Ik wens je alle geluk van de wereld vriend. Succes bij je zoektocht en in je verdere leven. Vergeet niet af en toe naar binnen te kijken, je zult leren dat je eigenlijk een veel beter mens bent dan je denkt. Misschien kan je ooit zien wat ik zie, om jezelf geven zoals ik om je geef. Ik zal je nooit vergeten. Vaarwel.”
_________________
Ignoti Nulla Cupido

[Windy chicks]

De deur zwaait open en drie gekapmantelde figuren stappen binnen, de deur met een knal dichtzwaaiend..

Ze kijken even de zaal rond en doen dan hun kap af ,lokken golvend haar ten toon spreidend.
Deze vrouwen keken aandachtig naar de andere bezoekers,hun gezichten grim,alsof het tijd was om met iemand af te rekenen..

"Waar zit je, jij vuile amateur heks?! " roept de middenste, terwijl de anderen uitwijken naar de verschillende hoekjes en kantjes in de zaal..

[Lupijn]

Ze waren binnengekomen in de drukte en de warmte van de herberg. Een groot vuur brandde in de haard en over klonk het geroezemoes van mensen in gesprek. Lupijn baande zich achter Ezra aan een weg door de drukte. Tot ze plots stopte, zich omdraaide en vertelde dat ze iemand aan de bar herkende. Ze haastte zich naar de bar en Lupijn volgde op een afstandje. Hij zag haar iemand aanschieten naast de man met de punthoed en zag dat een andere vrouw zich bij hen voegde. Ze raakten druk in gesprek.

Van een aftstandje keek Lupijn het tafereeltje aan. Hij was blij dat vrouwe Ezra zo snel gevonden had wat ze zocht, anderen die verdwaald waren van de wereld waar ze thuishoorden. Tegelijkertijd schoot er een treurig gevoel door hem heen. Nu ze anderen gevonden had, zouden ze waarschijnlijk nooit meer een moment krijgen als het gesprek van de avond ervoor. Ze zou alles in het werk stellen om naar huis te komen, met de mensen die ze gevonden had. Al snel vermande hij zich. Zo mocht hij niet denken, dit was veel te egoïstisch van hem, hij moest juist blij zijn dat zijn nieuw verworven vriendin bekenden had gevonden die samen met haar zouden zoeken naar een weg naar haar thuis, naar de mensen om wie ze gaf. Maar toch knaagde het gevoel van gemis reeds van binnen.

Vrouwe Ezra keek tijdens haar gesprek even naar hem, nadat hij uit haar mond de woorden "ik zou zeker aan deze wereld kunnen wennen" opving.. Hun blikken kruisten even, maar voor hij kon zien wat ze dacht had ze zich alweer omgedraaid. Hoop gloorde in zijn hart, zou ze misschien blijven? Hij had niet veel vrienden, sterker nog, er was tot gisteren toe niemand aan wie hij vrijwillig had verteld wat er zich in zijn ziel afspeelde. Tot hij haar sprak. Het zou fantastisch zijn als ze in Raganorck zou blijven. Ze zouden hun gesprekken voort kunnen zetten. Misschien zou hij haar nog verder kunnen helpen, en zij hem. Het gesprek van de avond ervoor was precies geweest wat hij nodig had om de moed te hervinden om door te vechten tegen het beest in zijn ziel. Hij zou haar de stad kunnen laten zien en alles vertellen wat hij wist over de geschiedenis van de stad. Hij zou zijn kleine invloed bij de Toren van Geschiedenis kunnen aanwenden om haar aan werk te helpen. Ze zou...

Zijn gedachtenstroom stokte en de hoop die net nog zo glorieus haar vaandel zwaaide in zijn hart zakte hem in de schoenen toen hij vrouwe Ezra hoorde zeggen "Ik zou graag nog even afscheid willen nemen van mijn vriend daar."... Dus toch. Een diepe treurnis overstroomde zijn hart. Ze zou vanaf nu alleen nog bezig zijn om naar huis te komen, met de mensen van haar wereld. Hij voelde de heftige emotie bezit van hem nemen. Hij probeerde het uit alle macht te onderdrukken, maar het lukte niet. Toch wist hij dat hij haar nooit zou tegen kunnen houden, ook al wenste hij dat ze zou kunnen blijven. Zo zelfzuchtig mocht hij niet zijn. Er waren vrienden in nood op haar thuiswereld, mensen om wie ze gaf. Hij nam een besluit. Als hij kon, zou hij haar helpen, dat was hij wel aan haar verplicht na het gesprek van gisteren.

Hij zag dat ze zich omdraaide naar hem en op hem afkwam. Hij zag de blikken van haar vrienden zich even op hem richten voor ze weer verder gingen met hun gesprek. Ze keek hem recht aan en voelde haar blik zich door zijn ogen een weg banen naar de diepten van zijn ziel, dwars door de maskers en façades heen kijkend naar wat ze gisteren al had gezien. De angstige man die bang was zichzelf te verliezen in het rode waas van wreedheid en verscheurende kaken, die bang was om anderen pijn te doen, die bang was zijn net verworven vriendin te moeten missen. Hij hoort haar woorden aan en knikt begrijpend. Hij ziet in haar ogen dat het afscheid haar net zo zwaar valt als bij hem. Plots komen haar ogen dichterbij als ze een kus op zijn wang plant en hem omhelst. Hij is zo overdonderd door de genegenheid die ze toont dat hij even niet weet wat hij moet doen, terwijl hij hevig begint te blozen.

Pas na wat een eeuwigheid lijkt te duren beantwoord hij de omhelzing en kust hij haar op haar voorhoofd, terwijl hij nog roder wordt. Ze praat verder en haar woorden werken door in zijn ziel. Ze maken meer los dan hij bijna aan kan in emoties. Niemand, geen ziel, heeft hem in woorden en genegenheid iets als dit getoond sinds hij een kleine jongen was bij zijn moeder thuis. Al die jaren heeft hij anderen op afstand gehouden en contact met de meeste mensen vermeden. Er breekt iets in hem en voor hij het tegen kan houden staan er tranen in zijn ogen die zijn blik vertroebelen.

"V-Vrouwe Ezra, ik b-begrijp het en ben blij dat u zo snel al mensen van uw eigen thuis heeft gevonden. U zult zich nu bezig gaan houden met het zoeken naar een manier om thuis te komen, terug naar wat u bekend is, terug naar de mensen om wie u geeft en die u achter heeft moeten laten. En hoewel ik moet toegeven dat ik het heel fijn zou hebben gevonden als ik u wat langer in mijn buurt zou kunnen hebben, meer met u zou kunnen praten, u meer zou kunnen helpen en u beter zou willen leren kennen, wil ik alles doen om u te helpen om naar huis te komen."

"Ik voel en begrijp wat u wilt zeggen, en er zijn geen woorden op dit moment waarin ik zou kunnen vertellen wat gisteravond voor me betekent heeft. Maar ik zie dat u weet wat ik bedoel. Ach, waarom blijf ik zo formeel, zo afstandelijk? Ezra, je bent heel bijzonder en ik ga je verschrikkelijk missen. Ik ben blij en vereerd tot je vrienden gerekend te mogen worden, net als ik jou tot een vriendin van mij reken. Ik weet zeker dat u terugvind wat u verloren heeft al die jaren geleden en ik hoop dat ik daartoe een kleine bijdrage heb kunnen leveren. Ik ben je zeer dankbaar voor je woorden en vereerd dat ik je verhaal mocht aanhoren. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat je gelukkig wordt en dat alles op je thuiswereld weer in orde komt, zodat je zonder angst om het verlies van vrienden kunt leven. Blijf voelen, je hebt nog steeds je gevoel, ook al verberg je het heel goed. Het mag, wees niet bang het te tonen, het de vrije loop te laten. Je bent een heel mooi mens, Ezra, je verdient het dat zelf te mogen voelen en te mogen ontvangen van je vrienden.

Lupijn veegde de tranen uit zijn ogen en haalde even diep adem om de emoties weg te slikken. Hij omhelst haar opnieuw.

"Ik hoop dat we elkaar weer terugzien, en elkaar kunnen vertellen hoe gelukkig we zijn geworden. Tot die tijd zal ik de herinnering aan de korte tijd die ik met je door heb mogen brengen koesteren en bewaren. En, zelfs al ben je niet meer hier, en zie ik je nooit meer terug, dan nog zal je bij me zijn, in mijn gedachten en mijn hart, om de persoon die je bent en om wat je me gegeven hebt; moed en hoop, aan deze verdoemde ziel die al opgegeven had. Vaarwel, Ezra."

Hij laat haar los en blijft haar blik nog even vasthouden, terwijl zijn gedachten een prooi zijn voor verwarde emoties en zijn hart verschuerd wordt. Met deze storm in zijn ziel doet hij een stap naar achteren en voelt dat hij leeg en moe is. Nét nu hij een echte vriendin had gevonden, zal ze weer verdwijnen, maar er is op dit moment geen persoon voor wie hij liever deze pijn en dit gemis wil voelen, niemand die hij het meer gunt van hem weg te gaan om veilig thuis te komen.
_________________
-=Lupijn=-

[Ezra Frodikus]

Glimlachend gaat Ezra weer bij het groepje staan. Hoewel ze de tranen achter haar ogen kan voelen prikken is ze ook blij dat ze terug naar haar thuis gaat.
Als dat afscheid maar niet zo zwaar was...ze heeft alle emoties van Lupijn gezien en weet niet wat ze moet denken...
Hoewel ze lang heeft overwogen Lupijn te vragen om mee te gaan doet ze het niet. Ze kan hem niet van zijn plaats losrukken. Hij hoort in Raganorck, net zoals zij altijd naar Chae’dor zal terugkeren.
Rustig wacht Ezra op wat Razzemedallion zal gaan doen. Wat er ook gebeurt, ze kan het aan…denkt ze.
_________________
Ignoti Nulla Cupido

[Windy Chicks]

De drie lopen de zaal in.
Hun blikken glijden over alle aanwezigen, het groepje rond Razzmedallion, het groepje aan het haardvuur, iedereen word aan een blik onderworpen.


Even houd 1 van de vrouwen halt bij het groepje van Razzemedallion, ze bestudeert Ezra, maar zegt niets, haar blik gaat verder naar Liallan en plots is ene lcihte tinteling in haar ogen merkbaar..
Ze opent haar mond om iets te zeggen,maar plots word haar aandacht onderbroken door een schreeuwende metgezellin..
"Ik heb ze !"

[Tzanna]

Tzanna kroop nog dieper weg toen de vrouw haar bekeek en naar haar wees.
Ze kende deze vrouwen niet maar wist drommels goed wie ze tegenover zich had..

"Ik heb niets gedaan..." mompelde ze, grabbelend in haar heuptas naar iets om zich mee te verdedigen..

"Ik ken u niet.."

[Windy chicks]

" De Donkere Maan kent echter jou wel !!!"
De vrouw schreewt luid genoeg dat iederen het hoort.
"Komt zusters, laten we deze amateur geven wat ze verdient.."

De twee andere vrouwen lieten los waar ze mee bezig waren en renden naar haar toe.
Als 1 vrouw grabbelden ze tegelijk naar iets in hun buidel en haalden het er met gesloten vuist uit.


Ze richten hun hand naar Tzanna.

"Sterf, sterf in de naam van de Donkere Maan en de Ware Guardian"

Hun hand opende zich en elk hield een oogbol vast.
De pupil lichtte een seconde rood op en Tzanna kreeg drie vreselijke pijnscheuten te verwerken, zo heftig dat een bloedstraal langs haar mond
sijpelde..
Levenloos zakte ze ineen...

"Zo, nog enkele en we hebben ze allemaal." sprak de aanvoerdster tot de rest.

De vrouw die de groep van Razzemedaillion onderzocht had keek even fronsend naar de groep en wou wat zeggen tot de rest..

[Razzemedallion.]

Razzemedallion reageerde niet op de binnenstormende dames.
Hij trachtte zijn teleportatiespreuk voor de geest te halen.
Erg belangrijk want 1 foutje en ze konden in het midden van en zon belanden, of in een kasteelmuur, of god weet op welke wereld..

Hij had hem bijna te pakken, hoe dom dat hij dit vaak deed zonder zijn geestesklaarheid drankje, Hij besefte nu pas welke domme risicos hij elke keer nam..

Maar , hij had em te pakken..

"Vrouwe Ezra, wat fijn u weer te zien, komt dichterbij, het word tijd om terug te gana waar we thuishoren, en zeker u, die nogal belangrijk bent als ik de boodschap goed begrepen heb.."

Hij bekeek Liallan eens vluchtig.. Tot zijn blik bleef hangen bij haar ogen..
"Ahhh, ik herken die ogen" sprak hij met een glimlach "Het is jaren geleden dat ik ze bij mijn geliefde zag, of.. nee, ik zag ze laatst nog, hier in de taveerne, bij die ene dame met dat lange rosbruine haar.. En die boog..Past helemaal niet bij haar,ach, ze doet haar moeder schandde aan, bogen is niets voor meisjes, maar goed, Jij hoort hier niet kindje,..
Weet je wat, ik neem je wel mee met mij, eens aangekomen stuur ik je wel naar je familie terug.."

Hij glimlachte vriendelijk en begon te prevelen.

Rondom hen begon de materie los te laten van de realiteit.

Een blik op de vrouwen miek duidelijk dat ze er niet akkoord mee waren, 1 van hen greep in haar buidel, naar wat waarschijnlijk nog een oogbol was..

De materie rond hen leek te vervagen, stippen werden lijnen werden dikke strepen werden kronkelende slangen van licht en refractie van licht..

Niets was nog herkenbaar een misselijkmakend gevoel maakte zich van hen meester... en wanneeer de realiteit zich weer rond hen leek te vormen werden ze overmand door een vreselijke koude..
Hun voeten stonden in een ijskoude witte substantie, sneeuw voor hen die ze kende, onbekend voor wie nog nooit sneeuw gezien had..

Met een krachtinspanning probeerde elkeen de realiteit te grijpen en te Focussen....


Word vervolgd op shadowrifts Focus
Dank je voor het fijne spel !