Raganorck

[Tzanna]

Tzanna 's aandacht was plotsweer getrokken door iets speciaals, met een ruk schoot ze wakker uit haar overpeinzingen en keek recht naar de net binnengekomen dame..

Ze kreeg wederom een vreemd gevoel alsof er iemand over haar graf liep..

Ze bekeek de oude tovenaar, nee hij was het toch niet die haar aandacht trok..er was iets of iemand...

En bij de haard flikkere het vuur eventjes op...

[Lucifer Lumorfus]

Lucifer was opvallend rustig en onaanwezig voor zijn doen. Hij had naast Noisa gezeten, zijn lange benige vingers gevouwen, zijn blik gericht op de spuwende vlammen van het haardvuur. Zijn gedachten waren ergens anders, ver, ver weg van de Taveerne en Simeons verhalen. Ver weg van Noisa en haar verwondingen. Ver weg van de kruimeldieven en amateur-oplichters die Lucifer herinnerde aan zijn eigen eerste klussen van ongeorganiseerde misdaad.

Hij was er boven uit gegroeid. Noisa en haar handel in valse documenten. Die flierefluiter van een La Coste. Simeon en zijn brave houtsnijderij. Wat wisten zij van de lijken die iedere dag in de Rivier werden geworpen, met stenen aan hun benen, zodat het zwarte water ze naar de bodem zoog en oploste als suiker? Wat wisten zij van de verdwijningen, de martelingen, de vergiftigingen? Hadden zij überhaupt een vermoeden dat Lucifer meer deed dan zoete gedichten schrijven en vrouwen beminnen?

Nee, dacht Lucifer. Ze hebben werkelijk geen idee.

Hij maakte aanstalten om op te staan en te vertrekken, toen vanuit een andere hoek van het vertrek de dronken smit op hem toostte en om nog een rijmend misbaksel van zijn hand vroeg. Lucifer was niet in de stemming, maar hij wilde evenmin argwaan wekken, dus glimlachte hij vriendelijk naar de man en klom op een stoel.

"Dames en heren," zei Lucifer. "Het wordt later en later en ik vrees dat mijn gedichten u op den duur nog gaan vervelen, maar een verzoeknummer kan ik niet weigeren uiteraard. Bij deze, voor de goede man in de hoek, die onderhand meer drank in zijn lichaam heeft dan de herbergier in zijn vat..." Gelach. "... een lied dat ik ooit schreef voor de Gravin van Amerzoden, een vrouw die mij beminde met het enthousiasme van een ons gepekelde biefstuk en die helaas te vroeg overleed aan haar atheïstische levensovertuiging."

Lucifer schraapte zijn keel en zong:

In het licht van de volle maan
Dansen wij hier heel ver vandaan
Onder stralende sterrenpracht
In de zwoele nacht

Oh, geen hand is zo zacht als de jouwe
Gun me één laatste dans
Voor het stralend getwinkel
In de dag verdwijnt

Wals met mij bij de volle maan
Samen zwierend hier ver vandaan
Deze stralende sterrenpracht
Twinkelt in mijn hart

Het was troep, maar de mensen vonden op dit uur alles prachtig. En het was een mooie gelegenheid voor Lucifer om te verdwijnen. Hij klom van zijn stoel, pakte zijn mantel en was vastbelosten te vertrekken, toen hij plots oog in oog stond met...

"Schoonheid," glimlachte Lucifer, terwijl hij Lialian van top tot teen goedkeurend opnam. Hij bood haar zijn arm aan. "Kom, dit is geen plek voor een dame als jij," zei hij. Hij wilde naar buiten, adem halen. "Waar is die mooie begeleider van je trouwens?"
_________________
= Lucifer Lumorfus =

[Lialian Ravenne]

"Laat je niet misleiden door een lege plek aan mijn zijde Lucifer" glimlachte ze hem mysterieus toe. Wetend dat haar Bratar haar geen moment uit het oog zal verliezen. Ze kon duidelijk aan Lucifer zien dat hij de tafeerne maar al te graag wilt verlaten en neemt zijn arm aan.

Zacht legt ze haar hand op zijn arm en vergezeld Lucifer naar buiten.
De duur van de warmte en gezelligheid van de tafeerne lijkt niet lang te duren, buiten heerst de frisse en wat koudere lucht die door Raganorck heen drijft. Perfect weer om de gedachten mee optefrissen en helder te geest kunnen denken.

"Je hebt weer een geweldige voorstelling gegeven" zegt ze met een wat speels plagerige toon. Als de wind met haar haren speelt sluit ze rustig even haar ogen en laat de frisse lucht haar huid strelen.

"Wijn, wijn is iets onvoorspelbaars,
iets passioneels, iets levensvol,
smaak verlangend, een hulp,
in ieder zijn leven een onmisbare rol.

Vooral in een duistere tijd zoals nu is aangebroken,
drink, laat de wijn het levenspad verlichten,
niet zoals die volgeling daar,
zielig in elkaar gedoken.

Ook ik was verloren,
machteloos,
alleen ik wist wat ik miste,
de weelderige geur van een bloemenweide,
waar ik de juiste weg naar giste.
Een bloem die de schoonheid en charme laten weerspiegelen,
als een weerspiegeling van een zwarte raaf die elke nachtelijke storm zal laten stoppen met giechelen."

"Ravenne's Red..."
Langzaam opent ze haar ogen en haar blik glijdt vanuit haar ooghoeken naar Lucifer. Met een intrigerende blik bestudeerd ze zijn blik.
of het de blik is van geheimzinnigheid. de ware aard van het gedicht.
of dat het een blik is van ontwetendheid, vragende ogen die meer willen weten.

[ckeetel]

Verzoeken om een toegift, lachende stemmen, vuisten en pullen op tafel klinken achter de vertrekkende bard en de vrouw. Delen van regels uit het lied worden vals opnieuw bezongen en aan Harry's stamtafel, schokken de schouders van de bleke Haaienaar, de ogen toegeknepen. Het is ditmaal niet het hinnikende lachje, maar het zijn tranen van ontroering die hij bezopen tracht te verbergen in de dikke stof van zijn mouw...

Geen hand ...ihihi is zo zacht... Adelunde...ihihi...De Rode Vinrat...ihihih...Adelunde's baard, geen...mooiere vrouw met een baard ihihiiiihiiii...

Met grote slokken giet hij de wijn naar binnen, om vervolgens, met het hoofd op tafel te leunen... de naam van zijn aanbedene mompelend. De smid die de man aanhoort, klopt hem gemoedelijk op de schouder en spreekt hem grijzend met dikke tong toe.

Ieder zijn obsessie rioolrat.


Harry, de smid aan de Hoofdstraat
Haar baard, mij een zorg
_________________


Uw Shoppe om de Hoeck

[Manesni Ryloth]

(( toren der alchemie - den groene acker))

Min of meer binnen vallend kijkt Manesni wild om zich heen opzoek naar razzemedalion

RAZZEMEDALION! waar ben je? we gaan. en wel nu. Ik heb je vervloekte drank

hierna probeert Manesni zich een weg door de rest van de bezoekers te banen op zoek naar Razzemedalion, en hopelijk naar huis.

[tzanna]

Tzanna schrikt als ze het geroep hoort.
Wie is deze man die zo'n kabaal maakt?
Ze hoort iets over een 'vervloekte drank' en haar intresse is gewekt.

Ze ziet de man naar de in het rood geklede tovenaarachtige persoon lopen.
Zou het dan toch een tovenaar zijn...

Ze besluit even te luisteren war het over gaat en staat op om wat beter te kunnen luisteren van dichtbij..

[Razzemedallion.]

Razzemedallion hoort zijn naam en staat kwiek op.
Hij begint als een gek te zwaaien in de menigte

"Joehoe !! jongen, hier ben ik !!"

Hij straalt als hij Manesni op hem af ziet komen..

"Zoon, ik heb je gemist !"

[Manesni Ryloth]

Manesni zucht eens diep.... nou ja... als die oude gek hem als zoon wou aanzien is dat best....

ik ben terug Razzemedalion, en ik heb het drankje bij me, je weet wel, waar je me er voor op uit hebt gestuurd.... ik denk dat je het maar snel op moet drinken zoals er mij verteld is, ik hoop dat je je hierna ook beter voelt.

na dit gezegt te hebben bied Manesni Razzemedallion de fles aan, hopend dat deze hem aan neemt en opdrinkt voordat de stadswacht achter hem aankomt of voordat hij weer een of andere vreemde streek uit haalde.

[Reynaardt La Coste]

Reynaardt was even helemaal opgegaan in het optreden van Lucifer. Met een jaloerse blik keek hij opzij naar Noisa. Die mooiprater ook altijd met zijn zoetsappige gedichtjes. Zijn hand zat om de tafelrand geklemd en hij kneep tot zijn knokkels wit werden. Gelukkig zag hij de slijmbal met zijn zoetgevoosde woordjes al snel aan de arm van een of ander mokkel de kroeg verlaten.

Reynaardt nam zijn glas wijn en sloeg het achterover zonder te proeven. "Haaaa, dat doet een man deugd na een koude tocht door de straten en lanen van ons aller moeder Raganorck."

"Anton," Reynaardt haalde even een hand over zijn stoppelige kin en leunt overdreven samenzweerderig voorover. "... onze grote vriend dikke Anton heeft meer geheimen dan alleen maar de oorsprong van zijn handelswaar en wat er achter op de planken ligt."

Hij keek weer even opzij naar Noisa om te zien of ze Lucifer alweer vergeten was, maar kon niets aflezen aan haar gezichtsuitdrukking. Dan gaat hij er even goed voor zitten. Een verhaal over de heldendaden van Reynaardt La Coste, mijn favoeriete roekeloze, verarmde ridder en beschermer der jonkvrouwen. Goed dan, denkt hij bij zichzelf en hij steekt heftig gebarend van wal.

"Het hele achtervolgingsgebeuren is een lang verhaal. Het was meer geluk dan wijsheid dat we elkaar toevallig op het juiste moment tegenkwamen. Ik was eigenlijk bezig met een andere klus... Noem het de juiste man op de juiste plaats of als je religieus wil doen de Wil van de Ene."

Reynaardt neemt zijn glas van tafel, maar ziet dan dat het alweer leeg is. Teleurgesteld zet hij het terug op tafel en besluit dan dat het eigenlijk maar goed is ook. Hij moet niet zo veel drinken, maar aan de andere kant, hij heeft het verdorie verdient na zo`n dag.

"Hey meid! M`n glas is leeg! Breng gelijk een hele fles!" Roept hij naar de serveerster.

"Ik kwam op straat de weledelgeleerde heer Ignatius tegen. Het bleek dat dit heerschap nogal in de bonen was . De vrouw die zijn hart in vuur en vlam zette, zag hem namelijk niet staan en hij had een dappere avonturier nodig die voor hem bepaalde informatie achterhalen kon en de vrouwe een bericht kon doen toekomen. Nou zei ik, ik zal uw heerschap graag mijn diensten aanbieden. Na een blik op mijn goudeerlijke smoelwerk diepte Ignatius goud op uit zijn buidel, stopt me dat toe en zegt me bloemen te halen voor de vrouw en haar naam te achterhalen dus ik naar de bloemist, je weet wel dat houten stalletje met die vier rode rozen boven de ingang en dat blonde ding achter de balie... Nou goed, ik dus bloemen halen.... Waar blijft die wijn?"

Reynaardt kijkt om zich heen. Hij glimlacht als hij een gelukkige hereniging opmerkt tussen een vader en een zoon. "Zo te zien zijn we niet de enige die iets te vieren hebben vandaag," zegt hij over zijn schouder tegen Simeon.

"Hey heer vader en zoon, als dat wijn is die die jongen bij zich heeft, schuif dan aan en dan vieren we samen! Ik zal nog wat flessen laten halen!" Reynaardt werpt het tweetal een van zijn flitsende grijnzen toe.
_________________
~ Voor een hand vol koperstukken ~

[Razzz]

Razzemedallion knikt blij en neemt de fles terhand..
Hij denkt even diep na..

"Manuel, weet je nog waar ik heen moest, want als ik me vergis..."?

[Manesni Ryloth]

Eindelijk dacht Manesni bij zich zelf.... nu was het alleen nog te hopen dat het ook werkte deze keer.....

Nou ik moet zelf terug naar chae'dor uiteraard maar U bent naar de tovenaarsburcht geroepen Razzemedalion, ik weet niet door wie maar het zal vast belangrijk zijn.... althans dat hoop ik, anders ben ik voor niets naar deze uithoek gestuurd.

[Reynaardt La Coste]

"Nou dan niet dan, he..." Moppert hij zachtjes voor zich uit als hij merkt dat hij volledig genegeerd wordt. Vader en zoon, wat een mooi plaatje. Als kind had hij altijd de illusie gehad dat zijn vader zich ooit nog eens zou melden. Dat er op een dag een heer op een wit paard sierlijk door de modderige straten van het Duistere District zou komen stappen en zou vragen: "Ben jij Reynaardt La Coste?" Hij zou dan "Ja, heer dat ben ik. Bent u mijn vader?" gezegd hebben en de man zou hem en zijn moeder uit de sloot gevist hebben.

Reynaardt zou als heer worden opgevoedt en zwaardlessen krijgen en zijn moeder zou opbloeien nu ze bevrijdt was van de zorgen, armmoede, zwarte Lotus en de vettige klauwen van Elephenor. Reynaardt staarde terwijl het plaatje voor zijn ogen verwaterde. Een mooie droom, niets meer dan dat. De heer was nooit gekomen en Reynaardt had het alleen moeten rooien, zonder zwaardlessen en de veiligheid van het kasteel. Zijn vader was een rotzak geweest. Een man die zijn plezier bij de hoeren van Elephenor gezocht had, zonder zich ook maar een ogenblik te bekommeren om de troep die hij had achtergelaten. Hij knipperde hard met zijn ogen en slikte de brok in zijn keel weg. Verdomme doe eens niet zo emotioneel Reyn... zei hij tegen zichzelf.

"Nou dan niet dan, he!" Zei hij nogmaals, iets harder nu, terwijl hij het tweetal voorbij stapte en naar de toog liep. Zijn goede humeur was ogenblikkelijk naar de maan. Harder dan nodig was kwamte hij een goudstuk op de toog.

"Ik zei WIJN! Vier flessen! WIJN, Weetjewel, dat rode spul waar je zat van wordt! Of moet ik het zelf gaan halen, loeder!"
_________________
~ Voor een hand vol koperstukken ~

[Simeon Warlandt]

Simeon is half in gedachten weggezakt tijdens het lied. Het gerijm van Lucifer kan hem niet zo boeien over het algemeen, hoewel het een beste kerel is.
Dan schudt hij zijn hoofd bij het horen van het geschreeuw bij de toog. Reynaardt piekert en drinkt weer eens een stuk meer dan goed voor hem is. Laat die mensen nou, met hun stomme flesje.

Maar zelf laat hij zich ook weer meevoeren door allerhande ideeën. Hij zit zich weer eens een ongeluk te ergeren aan Harry. Hoor die man nu kletsen, hartelijk ingaan op het zoveelste idiote plan van die kwijlebabbel van een Walefrid.
Harry is nooit Simeons favoriete persoon geweest. Kijk die man toch eens, probeert altijd met drank te compenseren wat jij mist aan hersens. Een soort hoer eigenlijk, die Harry. Voor een paar goudstukken ligt zijn arm om de schouder van wie ze maar wil bieden. Walefrid, van alle nutteloze stukken stront waar hij mee samen kon werken...
Nee Simeon. Hij is het niet waard.

En Reynaardt, die zich weer eens volledig in zijn melacholie werpt, na het zoveelste glas wijn. Hij heeft niet het minste idee dat de toedracht van dat hele achtervolgingsverhaal hem nu duidelijker is. Verhalen van Reynaardt zijn bijna altijd de moeite waard, maar ze zullen het niveau van het gewauwel van Harry niet lang meer onstijgen zo...
Hij kijkt even naar Noisa. Dan draait hij zich richting toog.

"Reynaardt? We hebben nog een half verhaal van je tegoed man! We dwalen nu nog ergens rond in een bloemenstal. En hoewel ik niet twijfel aan je vertellerskwaliteiten zie ik het je niet doen met vier flessen wijn achter je kiezen. Doe liever iets rustiger aan en bestel het per fles."

Nogmaals een blik richting Noisa.

"Dat nog buiten het feit dat een Verhaal van Vier Flessen waarschijnlijk geen verhaal meer is voor dames."

Hij grijnst zijn meest ontwapenende grijns. Hij ziet Reynaardt liever vrolijk, en meestal helpt het om te doen of je zijn moment van zwakte niet hebt gezien...het blijft tenslotte een mannetjesputter, die vent.
_________________
**De schoonheid des levens zit in de details**

[Lucifer Lumorfus]

Lucifer tuurde de nacht in, terwijl hij luisterde naar het gedicht van Liallian. Het zat goed in elkaar en ergens stak hem dat. Hij hoorde zelfs de ondertoon, de boodschap die een valse vorm van vertrouwen tussen hen moest wekken. Iris de Muralt.

Lucifer keek opzij, naar het profiel van Lialian tegen het zwart van de nacht. Ze stond met één voet in de duisternis, terwijl haar haren en mantel nog baadde in de aura van licht en hete damp van de taveerne. Lucifer voelde een steek van jaloezie, woede en drift en slikte hem in. Hij moest zichzelf niet voor de gek houden. Lialians rol was uitgespeeld.

Feit was dat ze een goed afgerichte wolf was geweest, een moordenaar op commando. En oh, Lucifer twijfelde er niet aan dat ze de kracht bezat gelijke en overtreffende gruwelijke daden te verrichten. Maar ze miste het vuur, de band met Raganorck, de haat die Lucifer zelf voelde branden tegen de verraders van zijn stad. Ze had braaf gedaan wat hij zei. Maar Lucifer twijfelde of ze zonder hem hetzelfde pad had gekozen. De waarheid was, wist Lucifer, dat ze niet voor een hoger geheiligd doel had gehandeld, maar uitsluitend voor zichzelf. En dat sierde haar, maar schepte meer afstand tussen hen dan Lucifer nu wilde accepteren. Hij had haar de zijne willen maken. Dat dat nooit zo zou zijn, verbitterde hem tot op het bot. Lucifer kreeg alles wat hij hebben wilde.

De bard deed een stap het duister in en draaide zich toen om naar Lialian. Zijn mantel was dicht om zijn hoge schouders getrokken, onder zijn hoed, die een brede rand duisternis over zijn ogen wierp, fladderde zijn lange haar alle kanten op. Hij lachte, maar het was een bittere lach. "Ga terug naar binnen, Lialian," zei hij. "Ik heb... Ik heb werk te doen."

Het was een hoogst oncharmant afscheid en Lucifer wist het. Met de snelheid van een schaduw draaide hij zich om en was in de straat verschenen. Het laatste dat zichtbaar was van de eenzame bard was zijn haar, dat als een duistere vlag zijn afscheid zwaaide.

(( Lucifer duikt vanzelf wel weer ergens op ))
_________________
= Lucifer Lumorfus =

[Razzemedallion.]

Razzemedallion glimlachte naar Manesni, "Ok martijn, ik drink al..."

Hij nam ee ngrote slok, keek even goedkeurend naar het flesje en dronk toen in 1 teug de rest leeg..
Even leek de kamer rond zijn as te draaien en hij wou meedraaien bijna zijn evenwicht verliezend, maar dan greep hij zich vast aan manesni's staf en kon zich goed houden..

Hij leek weer te herstellen en met een diepe zucht ging hij zitten..

"Phew...dat waren me de dagen wel..." mompelde hij zacht.
"Ik vraag me af of die twee vrouwen nog boos zijn op me, op die 'vigor' wereld..." Zijn gedachten gingen uit naar de gebeurtenissen van de laatste dagen..
"Ohjee, ik moet me nog verontschuldigen bij die jongedame van de Ene, ai... en die andere.."
Hij keek Manesni even hulpeloos aan.
"En bij jou Manesni, dank je voor je hulp, ik zie alles nu veel klaarder.
Inderdaad, je hebt gelijk, het is tijd om te gaan.. Er is iets mis.. ze hebben me nodig...
Wil je met me mee? of wil je terug naar huis, ik kan je daarheen sturen als je dat wil.."